Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
15-02-2009
MIJN POSTZEGELS (2)
Wat is er nu zo leuk aan postzegels verzamelen?
Wie heeft er in het verleden al niet eens de bevlieging gehad om postzegels te sparen? Vaak werd je in je eerste schooljaren aangestoken door een vriendje of een vriendinnetje ja, ook meisjes verzamelden en verzamelen postzegels - en je sloeg driftig aan het vergaren. De hele familie werd op de hoogte gebracht van je nieuwe hobby, en links en rechts werden je de zegels aangereikt. Weliswaar geen kostbare stukken, maar toch. Meestal werden de verkregen kleinoden zonder kennis van zaken in een schrift of een eenvoudig album geplakt, in een stockboek (voorraadboek) gestoken of zonder meer opgeborgen in een sigarenkistje. Meestal was na een paar maanden de aardigheid er al weer af, ook al omdat er totaal geen lijn in zat. Er was nauwelijks begeleiding of je moest geluk hebben dat een oom of een buurman ook postzegelverzamelaar was. Gevolg: de collectie werd ergens in een hoekje van de zolder opgeborgen, waarna je overging op een nieuwe hobby.
Toch zie je vaak dat na verloop van soms vele - jaren het verzamelen van postzegels weer wordt voortgezet, de jeugdverzameling wordt van zolder gehaald en deze wordt verder uitgebreid.
Het verzamelen van postzegels is een hobby, waarmee wereldwijd miljoenen mensen in hun vrije tijd bezig zijn. Het mooie van postzegels verzamelen is dat rang, stand, leeftijd en maatschappelijke positie geen rol spelen. Doordat steeds meer mensen over vrije tijd beschikken denk maar aan mensen die vervroegd uittreden - is het tevens een welkome invulling van die tijd.
Bovendien is het leerzaam omdat postzegels veelal worden uitgegeven naar aanleiding van bepaalde gebeurtenissen of herdenkingen, om bepaalde evenementen te vieren of aan te kondigen, enzovoort. Wie had er bijv. nog gedacht aan het Marshallplan als de toenmalige PTTPost in 1997 geen herdenkingszegel had uitgegeven t.g.v. het feit dat 50 jaar geleden dit hulpprogramma het grotendeels verwoeste Europa weer op de been hielp. Ook doe je via postzegels steeds meer kennis op over allerlei landen, talen en gebeurtenissen uit die landen. Kortom: een nuttige en goede tijdsbesteding!
Als kind verzamelde ik al postzegels of zoals je zei: "ik spaar postzegels".In die tijd - in de veertiger jaren - verzamelde je nog de hele wereld. Nu is dat niet meer mogelijk omdat er sindsdien per land duizenden zegels zijn bijgekomen, en een wereldverzameling te omvangrijk en uitgebreid is geworden. Tot ongeveer 1970 verzamelde ik Nederland, Overzeese gebiedsdelen, Scandinavië en Engeland, maar daar kwam in 1972 echter drastisch verandering in. Voor mijn werk moest ik een paar weken naar de USA en vandaar uit moest er regelmatig post naar mijn firma gestuurd worden, want email bestond in die tijd nog niet. Om de brieven te frankeren kocht ik postzegelboekjes uit commerciële automaten die in de steden buiten op het trottoir stonden. Bij elk boekje was steeds een zakje met gebruikte Amerikaanse postzegels gevoegd als extra reclame. Toen ik weer thuis was bekeek ik deze zegels nader en het bleken allemaal zgn. commemoratives te zijn: ik had plotseling een hele verzameling! Commemoratives zijn zegels waarop een bepaalde gebeurtenis uit de Amerikaanse geschiedenis is afgebeeld.
Dit is een voorbeeld van een albumblad met commemoratives.
Mijn belangstelling was gewekt en ik ging me steeds meer op de USA richten en een tijd later kwam daar Canada ook nog eens bij. Van het één kwam het ander, ik werd lid van de studiegroep USA / Canada, een vereniging van uitsluitend verzamelaars / specialisten van die beide landen.
Mijn verzamelingen Scandinavië en Engeland verkocht ik en de opbrengst hiervan investeerde ik weer in USA en Canada. Over beide landen is als verzamelaar erg veel te vertellen maar dat komt misschien later nog aan bod.
Toen ik eind 1993 met de VUT ( een soort prépensioen) ging, kon ik mijn lange duurlopeen overdag afwerken. Soms alleen, maar meestal met mijn loopmaatje - waarmee ik ook bij Sisu trainde - een lange duurloop langs het Nordhorn kanaal, door de prachtige omgeving van de Wateregge of een heuveltraining in de Holterberg. Uit die periode dateren mijn beste prestaties. Dat lijkt tegenstrijdig want je wordt ouder, maar door veel trainen én geen zakelijke beslommeringen meer aan je hoofd lijden je prestaties daar kennelijk niet onder. Wat heet: uit de tijd dateren mijn nog steeds bestaande clubrecords. Ga maar na: 1993 de SISU Halve Marathon (voor 't laatst vanaf de baan op 't Maatveld naar de prachtige Twickelse bossen bij Delden en terug) in een tijd van 1 uur 37 minuten en 17 seconden;
1993 De 30 km. van LAAC Twente in een tijd van 2 uur 30 minuten en 36 seconden.
Helaas is aan mijn loopbaan als wegatleet een jaar of vier geleden een eind gekomen door een slepende meniscus blessure. Om mijn conditie op peil te houden sport ik nu drie keer per weekin een sportschool. Dat viel in het begin erg tegen als je altijd buiten gesport hebt maar dat gaat nu uitstekend.
Hardlopen is een schitterende sport, mits je er van houdt Buitenstaanders vragen me soms wat er nu zo leuk aan is. Bij zo'n vraag kan ik mij wat voorstellen want ook ik heb een hardloopwedstrijd wel eens vanaf de zijlijn gevolgd. Je ziet dan sporters in allerlei fraaie en vaak minder fraaie loopstijlen voorbij komen: hardlopend, soms waggelend en steunend met een vertrokken gezicht, meestal zwetend als een otter, maar ook in een prachtige loopstijl. Kijk maar naar een marathon, en dan bij voorkeur voorbij het 30 of 35 km. punt. Daar beginnen de natuurlijke reserves op te raken en alleen wilskracht houdt de atleet letterlijk nog in de benen! Soms wandelend, met een strak gezicht waarvan je kan aflezen dat hij of zij niet meer helemaal "op de wereld" is, maar de bijna iedereen gaat op karakter door en finisht uiteindelijk. De leek vindt dit maar niks maar ik kan de lezer verzekeren dat het een enorme voldoening geeft wanneer je het einddoel bereikt hebt.
Toch weet ik uit een lange loopervaring dat er niets ontspannender is dan een eind hardlopen. Toen ik nog aan het arbeidsproces deelnam, ging ik altijd direct na mijn werk een eind "hollen". Hoe vermoeid je geestelijk ook was, na afloop onder de douche en je was weer helemaal fris in je hoofd . Het is een bekend en vaststaand feit dat voor mensen die overspannen zijn hardlopen een uitstekende therapie is.
In mijn eerste blogbericht roerde ik al even de atletiek aan, dus het wordt de hoogste tijd om hierover ook wat te schrijven. Allereerst hoe ik daarin verzeild raakte. Het klinkt wellicht wat onlogisch maar ik kwam met de atletiek in aanraking doordat ik in de winter van 1983 met zaalvoetbal mijn achillespees scheurde. Ik was in die tijd elftalleider van een jeugdelftal van Oranje Nassau, het was winterstop, de jongens wilden toch voetballen en dus de zaal opgezocht. Partijtjes gespeeld, de leiders natuurlijk ook meedoen. Op een zeker ogenblik leek het net of ik een schop op mijn achillespees kreeg, terwijl er toch niemand in de buurt was. Bij het versnellen was kennelijk mijn pees doormidden gescheurd!! Om een lang verhaal toch kort te houden: twee weken ziekenhuis, negen maanden revalidatie. Op advies van mijn fysiotherapeut ben ik aan het eind van de revalidatie voorzichtig gaan hardlopen. Eerst een tijdje voor mijzelf getraind maar vanaf oktober 1984 bij de Almelose Atletiek Vereniging SISU. En dat werd het begin van een nieuwe hobby, de wegatletiek! Per week twee keer trainen op de baan van SISU, eerst op het Maatveld en vanaf 2000 op de nieuwe kunststofbaan aan de Kolthofsingel. Daarnaast ook nog één of twee keer per week een langere duurloop in de omgeving van Almelo - meestal de Gravenallee en de Wateregge, maar ook vaak in Nijderdal de heuvels in. Per jaar heb ik gegevens bijgehouden in een bureau-agenda: het trainingsprogramma, afstanden per training en/of wedstrijd, weersomstandigheden, enz. Al bladerende hierin zie ik dat ik bijv. in 1987 aan trainingen en wedstrijden 2035 km. onder mijn voeten heb door laten gaan.
Dit is de kunststofbaan aan de Kolthofsingel
Het vreemde is dat ik van mijn atletiekactiviteiten weinig foto's heb. Dat is ook wel logisch want je neemt tijdens een wedstrijd natuurlijk geen camara mee, en toch heb ik er nog enkele gevonden.
Op 10 jan. 1987 nam ik deel aan de Halve Marathon van "De Gemzen" in Heerde, een wedstrijd die ik niet snel zal vergeten. Het was een strenge winter en op die zaterdag vroor het 10 graden en of dat nog niet genoeg was, er stond een felle NO wind. Koud, koud en nog eens koud dus maar snel lopen om warm te blijven.
De start van de halve marathon
Samen met Paulien Schoonewille van Sisu onderweg naar de finish!
Ik eindigde in een tijd van 1 uur, 38 minuten en 22 seconden en dat bij min 10° C!
