Ik ben Gerard
Ik ben een man en woon in Almelo (Nederland) en mijn beroep is werktuigbouwkundige (gepensioneerd).
Ik ben geboren op 05/12/1931 en ben nu dus 93 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Muziek, fotografie, postzegels,atletiek.
Ik ben getrouwd met Iet, heb 2 kinderen en 5 kleinkinderen.
MIJN FOTOMUZIEKPOST
Mijn hobby's en activiteiten
08-05-2009
MEI, DE MAAND VAN HERDENKEN
De maand mei is de maand van herdenken van gevallenen uit de 2e Wereldoorlog. Mijn gedachten gaan vandaag terug naar die 23e september van 1944. Ik was toen 13 jaar maar die gebeurtenis staat nog steeds helder op mijn netvlies gebrand, net of het gisteren gebeurde en niet bijna 65 jaar geleden. De hele avond vlogen er hele zwermen Engelse vliegtuigen richting Duitsland, er was luchtalarm en er werd door afweergeschut behoorlijk op de bommenwerpers geschoten. Buiten kon je de lichtkegels van zoeklichten zien die de hemel aftastten op zoek naar vliegtuigen. Soms kon je zien dat een vliegtuig in die lichtkegels gevangen was, waarna er op geschoten werd. Het was in ieder geval zo erg dat mijn ouders besloten om in de schuilkelder van ons huis te gaan. Achter in het pakhuis van mijn vader was ondergronds een grote kelder die gebruikt werd voor o.a opslag van bananen - mijn vader was groothandelaar in groenten en fruit. Deze kelder was geschikt gemaakt om als schuilplaats te dienen met o.m. een nooduitgang. Toen laat in de avond de luchtgevechten minder werden, gingen we weer naar boven. We keken naar buiten en het leek alsof de hele stad in brand stond, een verschrikkelijk en angstaanjagend gezicht! Naderhand bleek dat rond 23.00 uur een Lancaster bommenwerper (die zich op de terugweg bevond van de aanval op het Dortmund-Ems-kanaal bij Ladbergen) neergeschoten was door een Duitse nachtjager. Dit vliegtuig stortte neer in de Hofkampstraat op de Christelijke school en het daarnaast gelegen huis van de familie Netelenbos. Hierbij kwamen zes Almelose burgers -de familie Netelenbos - om het leven. Het toestel was afkomstig van de basis Skellingthorpe in Lincolnshire. Slechts twee leden van de bemanning wisten het vliegtuig tijdig per parachute te verlaten, de vijf anderen kwamen om het leven en liggen begraven op de begraafplaats het Groenedael in Almelo. Nog eens 4 toestellen stortten die nacht in Twente neer. Aan de luchtraid van de Royal Air Force in de nacht van 23 op 24 september 1944 namen 923 Lancaster en Halifax bommenwerpers deel die in de lucht zo goed mogelijk beschermd werden door Mosquito jagers. Ongeveer 150 jonge bemanningsleden keerden niet op hun bases terug...........
De graven van een deel van de bemanning van de neergestorte Lancaster
De grafsteen van de familie Netelenbos die naast de omgekomen Engelse bemanning ligt begraven
Overzicht van alle geallieerde graven in Almelo, totaal 18 graven.
Op 4 mei vindt elk jaar de herdenking plaats van de gevallenen uit de 2e Wereldoorlog. Tegenwoordig wordt er ook bij vermeld "en allen die omkwamen tijdens militaire acties in én buiten Europa". Voor mij blijft echter nog steeds het eerste het belangrijkste, ook al omdat je die periode zelf hebt beleefd. Gisteren gingen mijn gedachten terug naar 4 april 1945, de dag dat het grootste deel van Almelo werd bevrijd. 's Middags werd er al gevochten op het Marktplein en vanuit ons huis aan de Haven NZ - we woonden op de eerste verdieping van het pand waar nu Riël Klumper is gevestigd -konden we de gevechten op de voet volgen. Het gekke was dat ook mijn ouders niet aan gevaar dachten. Vlak bij ons huis lag "de brug van Vermeulen", waar nu het Scheepvaarthuis staat. Deze brug was kennelijk al met dynamiet op scherp gezet want op een gegeven ogenblik lieten de Duitsers de brug in de lucht vliegen en vlogen ons de glasscherven om de oren. Een volkomen onzinnige actie want deze blokkade had geen enkele zin, het was niet meer dan vernielzucht. Tegen een uur of zes 's avonds liep iedereen naar het Marktplein om onze bevrijders te verwelkomen, terwijl je in feite midden in de gevechtszone liep. Ik kan me nog herinneren dat er 4 Canadese Stuart tanks in de Hagengracht stonden van een peleton van de Canadian Grenadier Guards. Iemand van de Binnenlandse Strijdkrachten (de monteur van fietsenmaker Jo Leloux) stond met een Canadese soldaat te praten, vervolgens klom hij op één van de tanks en wees de Canadezen de weg richting Oranjestraat en Vriezebrug. De Vriezebrug was nog niet opgeblazen en toen de eerste tank de brug op wilde rijden, gebeurde dit alsnog. Door de explosie werd één van de tracks van deze tank vernield en kon niet verder. De tweede tank, die vlak bij de brugwachterswoning stond, werd helaas geraakt door een Pantzerfaust en de beide inzittenden, Frank A. Williams en Milton R. Lewis, kwamen hierbij om het leven. Ze lagen enige tijd vlak naast de tank begraven en zijn later naar de Canadese begraafplaats in Holten overgebracht. Pas de volgende morgen werd ook het noorden van Almelo bevrijd nadat de Vriezebrug provisorisch was hersteld. Dit is de brugwachterswoning bij de Vriezebrug. Rechts in 't midden is de gedenkplaat zichtbaar die daar is aangebracht ter herdenking van de beide gesneuvelde Canadezen.
Dit is de gedenkplaat aan de brugwachterswoning
Elk jaar worden hier op 4 mei door het gemeentebestuur van Almelo bloemen neergelegd om de omgekomen Canadezen te herdenken.
Dit is de plaats waar de 2e Stuart tank werd geraakt door een Pantzerfaust. Naar ik mij herinner stond de tank zo ongeveer op de plek waar nu die rode personenauto staat. Het zijn beelden die je steeds weer opnieuw kunt oproepen ondanks het feit dat het al zo lang geleden is. Episodes uit je leven die niet verdwijnen.
Op de maandag- woensdag en vrijdagmorgen ga ik de laatste jaren naar de sportschool om mijn conditie op peil te houden. Het is overigens een verhaal op zich hoe ik daar terecht ben gekomen want ik was altijd een fervent hardloper, dus een buitensporter en dan is binnensporten maar niks, dacht ik. In de zomer van 2006 kreeg ik problemen met mijn rechterknie. Na een hardlooptraining begon mijn binnenmeniscus zodanig op te spelen dat ik nauwelijks kon training vanwege de pijn en daarom een week rust nam. Na die week de training hervat maar de rustperiode was kennelijk toch niet voldoende; de meniscus protesteerde opnieuw. Dan maar een extra weekje rust genomen, helaas hielp dat niet want de pijn in mijn knie kwam terug. De orthopeed geraadpleegd, foto's gemaakt en daaruit kwam als conclusie: een beschadigde meniscus die via een kijkoperatie bijgewerkt en hersteld kon worden. Ondertussen was het volgens de bottendokter het beste om toch zoveel mogelijk in beweging te blijven en hij raadde een sportschool aan. Na wat informatie en onderzoek belandde ik uiteindelijk bij SafeFitness, een sportschool geleid door fysiotherapeuten. Ik kreeg een aangepast programma vanwege mijn knieklachten en begon eerst tweemaal per week. Na een aantal weken werd het opgevoerd tot driemaal en dat is tot op heden zo gebleven. Het vreemde - en voor zowel de orthopeed als de fysiotherapeut onverklaarbaar - is dat mijn klachten geleidelijk steeds minder werden. Ik ben nog een keer naar de orthopeed geweest die mijn knie opnieuw bekeek en van mening was dat een operatie voorlopig niet aan de orde was! Als buitensporter is het eerst behoorlijk wennen om binnen te sporten, vooral als buiten de zon schijnt. In het begin vond ik het niet zo geweldig maar nu, na een paar jaar, kan ik er best mee leven. Op de tijden dat ik sport, is er een vaste groep en dat geeft toch ook een gezellige en vriendschappelijke band.
Vandaag is het 30 april, de dag waarop Koninginnedag gevierd wordt. Een feestelijk gezicht als je door de stad rijd en je overal vlaggen ziet wapperen. In onze straat is het altijd een wedstrijd wie 's morgens het eerst de vlag uitsteekt. Wij hebben dit jaar gewonnen maar wel heel toevallig . Mijn vrouw was tegen 6 uur in de badkamer geweest en trok daar het touwtje van de lichtschakelaar los. Daar moest ik natuurlijk voor uit mijn bed om de schakelaar te repareren en toen zei ze ook nog: "Dan kun je meteen de vlag uitsteken, dan zijn wij ook eens een keer de eerste!!" En zo is het gekomen In het centrum van de stad is elk jaar een rommelmarkt. De organisatie van deze rommelmarkt heeft dit jaar de naam omgedoopt in "vrijmarkt". Hoewel: vrijmarkt? Als je een plek wilde reserveren, moest je er wel voor betalen! Vrijmarkt klinkt, denk ik, wat aantrekkelijker dan rommelmarkt want er is nog nooit zoveel deelname geweest. We zijn door de stad gewandeld, wat een drukte! Als je zo om je heen kijkt snap je niet waar al die spullen vandaan komen. Ik denk dat heel wat zolders de afgelopen week zijn opgeruimd want je ziet allerhande dingen die ik al lang weggekieperd zou hebben. Koffie gedronken op een terrasje vlak bij de vrijmarkt met een croissant warme brie erbij, heerlijk! Al genietende de mensen bekeken die bij de koopwaar kijken of er iets van hun of haar gading bij is. Erg interessant. Terwijl ik dit schrijf, roept mijn vrouw me om snel naar beneden te komen. Ze kijkt naar de reportage in Apeldoorn bij het defilé en daar is een ongeluk gebeurd. Een auto rijdt in volle vaart tegen de gedenknaald aan de Loolaan , grote paniek en veel gewonden. Jammer dat zo'n mooi feest door één of andere halve zool verstoord moet worden.
De regen die gisteren gevallen is, kwam precies op tijd. De bovenlaag van de grond begon al behoorlijk uit te drogen, en dat is met name voor de zaden die pas gezaaid zijn niet zo best. Het regende gelukkig niet hard want dan slaat de grond helemaal dicht. Nu kon het regenwater goed de bovenlaag bevochtigen. Het is groeizaam weer maar helaas ook voor het onkruid. Als het de komende dagen warmer wordt dan moet er geschoffeld worden om het onkruid de baas te blijven. Zo zie je maar weer dat tuinieren je wel in beweging houdt.
De tuinbonen staan er prima bij. In het midden begint de dille ook al boven de grond uit te komen. Ik zaai altijd dille tussen de tuinbonen want dan heb je veel minder last van zwarte luis in de koppen van de tuinbonen.
De doperwten De meeste peulvruchten moeten tegen gaas of iets dergelijks gezaaid worden omdat ze een hoogte van ongeveer 160 cm. kunnen bereiken. De ranken kruipen tegen dat gaas op en hebben zodoende houvast.
Het bed met sla. Het leuke is om de slaplanten zelf te kweken. Natuurlijk kun je die ook bij een kweker kopen maar het geeft meer voldoening als je zoveel mogelijk zelf alles zaait en kweekt. Van links onder naar rechts boven eerst wat ijsbergsla en daarna de bekende kropsla. Aan beide kanten staan sjalotten.
Aardbeien. De aardbeien staan al vroeg in volle bloei en dat is een goed voorteken voor een goede opbrengst. Mijn vrouw is dol op aardbeien dus hoef ik niet bang te zijn dat ik met de aardbeien blijf zitten!
De aardappelen. Altijd een dankbaar product van de volkstuin. Ik zet altijd erg vroeg een paar rijtjes aardappelen met het risico dat deze bevriezen als we een stevige nachtvorst krijgen. Zoals te zien is, steken de eerste aardappelen al hun kop boven de grond uit. Ik verbouw dit jaar drie soorten de vroege Gloria, de middenlate soort Red Baron en de late aardappel Surprise.
In onze voortuin staat een aantal struiken en boompjes die in het voorjaar prachtig bloeien. Helaas duurt die pracht maar erg kort; met ongeveer een week is het al weer verleden tijd en moeten we wachten tot het volgende jaar. Om toch nog langer te genieten heb ik er een paar foto's van gemaakt.
Een detail van de bloeiende struik.
Om meer details te zien de camera in de macrostand gezet.
Mooi zacht groen
Let ook even op de bij die lekker in de zon zit te genieten! Ik ken de benamingen niet maar volgens mij is het groene boompje een Acer soort. Mocht iemand het weten, geef dan even een reactie.
Het wordt zo langzamerhand de hoogste tijd om weer eens wat te vertellen over postzegels, en met name het verhaal over de Joint Issues te vervolgen. Voor diegenen die niet (meer) weten wat Joint Issues zijn volgt hier een korte uitleg. Een Joint Issue is een gezamenlijke uitgifte van één of meer postzegels tegelijkertijd door twee of meer landen uitgegeven, ter gelegenheid van eenzelfde gebeurtenis en met dezelfde afbeelding. Ook worden ze wel Omnibus Issues genoemd. Natuurlijk worden de zegels in hun eigen taal en valuta uitgegeven.
Ik wil de uitgifte van Stamp Collecting Day (Dag van de Filatelie) eens nauwkeuriger bekijken. De USPS - United States Postal Service - de tegenhanger van onze posterijen, gaf op 23 januari 1986, samen met de Zweedse post, een Joint Issue uit. Beide posterijen willen het verzamelen van postzegels extra onder de aandacht van het "grote publiek" brengen. Daar is zo'n Dag van de Filatelie een mooie gelegenheid voor. Het is alleen jammer dat slechts één van de vier zegels dezelfde afbeelding heeft. De overige zegels hebben verschillende afbeeldingen met filatelie wel als onderwerp. Overigens is dit de eerste keer dat hiervoor een postzegelboekje met gelegenheidszegels werd gebruikt.
Dit is de Zweedse tegenhanger. Als je beide boekjes gaat vergelijken valt het direct op dat slechts één zegel dezelfde afbeelding heeft, nl. de derde zegel vanaf de linkerzijde: de groene en blauwe zegels zijn Zweeds terwijl de paarse zegel die onder een loep wordt bekeken, van Amerikaanse origine is - deze postzegel is in 1938 uitgebracht ter gelegenheid van het feit dat 300 jaar geleden Finnen en Zweden in Amerika aan land gingen en daar de plaats Wilmingto, Delaware stichtten. Goed beschouwd is dit geen pure Joint Issue. Gelukkig voor filatelisten is er nog veel meer aan de hand met deze uitgifte! In de zweedse versie had de bruine zegel van 20 öre - in 1886 uitgegeven - eigenlijk de foutdruk van 30 öre moeten zijn.
Maar ook aan de Amerikaanse versie mankeert het een en ander. Ik heb de linker zegel van de Amerikaanse strook (boven aan het begin van dit artikel) met een loep goed bekeken en het volgende geconstateerd: een brief uit 1886 met datum 16 juni en met poststempel "South Trenton, N.Y." Verder een rij groene George Washington zegels met een waarde van 2c. Nu komt het opmerkelijke! De groene Washington van 2c zag pas op 10 september 1887 het licht, dus 15 maanden later!! Hier had de bruine 2c Washington van 1 oktober 1883 - zoals op het briefstukje hiernaast te zien is - afgebeeld moeten worden. Kennelijk zijn de ontwerpers van zowel de Amerikaanse als de Zweedse zegels geen echte filatelisten. Dat is nog begrijpelijk maar dat de controleurs van de Amerikaanse en Zweedse posterijen dit niet hebben opgemerkt is frappant. Postzegels verzamelen is toch wel een leuke hobby en niet saai, integendeel!
Drie weken geleden was bij mijn atletiekvereniging SISU de openingswedstrijd voor C- D- en pupillen(leeftijd 7-14 jaar). De weersomstandigheden waren bedroevend slecht: het regende de hele dag, niet bepaald ideaal weer voor atletiek! Afgelopen zaterdag waren de omstandigheden gelukkig heel wat beter; volop zon met een stevige wind maar toch prima atletiekweer voor de C- en D-atleten. Zij begonnen aan hun 1e competitiewedstrijd van dit seizoen.
De vlaggen staan strak in de wind
Als eerste onderdeel stond op het tijdschema de estafette, altijd weer een spectaculair atletieknummer. M(eisjes) D liepen 4x60 m, MC en J(ongens) D 4x80 m en JC 4x100 m. Met name bij de wisselpunten is het altijd een zenuwachtig gedoe of alles goed verloopt en er correct gewisseld wordt binnen de vakken. Juryleden controleren dit en geven met een witte vlag aan dat de wissel volgens de regels is uitgevoerd.
De startblokken worden klaargezet door de baanploeg.
De starter geeft de atleten opdracht om zich gereed te maken voor de start.
"Op uw plaatsen, klaar".....
....en daar gaan de atleten
Bij de wissel wordt het estafettestokje aan de volgende atleet overgegeven.
Ongeveer een jaar nadat Mischa was overleden kregen we een verheugend telefoontje van de Airedale fokker: we mochten een hond overnemen van mensen die niet meer voor hem konden zorgen en daarom door de kennel was teruggenomen. Het bericht kwam juist op tijd want als je al weer zo lang zonder hond bent, dan begint het goed te kriebelen!
Direct naar Wierden gereden want daar woont de fokker en kennis gemaakt met Fellow. Een prachtige meneer met de welluidende naam Canyon Flamboyant Fellow!
Het klikte meteen en we hadden een goed gevoel dat het met Fellow wel zou lukken, want het is natuurlijk altijd een zeker risico als je een tweejarige hond overneemt. De eerste indrukken zijn erg belangrijk: hij was rustig en kon redelijk goed luisteren. Uit de tijd die volgde bleek dat we Fellow goed hadden ingeschat.
Voor alle zekerheid hebben we toch een gehoorzaamheidscursus gevolgd. Men zegt dat je een wat oudere hond moeilijker opdrachten kunt leren. Gelukkig bleek Fellow de uitzondering op deze regel te zijn want hij was kennelijk toch leergierig. Fellow kon met alle honden van de cursus overweg en nam in korte tijd alle commando's over die geleerd moesten worden.
Van de drie Airedale terriërs die we hebben gehad, is Fellow veruit de fijnste hond geweest. Hij was zeer sociaal naar iedereen, minder fel dan Mischa maar had toch wel het juiste karakter van een Airedale -dus eigenwijs! Maar dat weet je als je lang met dit ras hebt opgetrokken. Hij kon goed met soortgenoten overweg, en had hij in de gaten dat een hond op een robbertje vechten uit was, dan ging hij nog eens extra hoog op de poten staan (en het was al een behoorlijke grote reu) alsof hij wilde zeggen: "Ga het gevecht niet aan want je verliest het altijd van mij!" Kennelijk maakte dat voldoende indruk bij andere honden want het is gelukkig nooit tot een gevecht gekomen. Ook was Fellow dol op autorijden. In de auto zat hij achteruit te kijken als we weg gingen - we hebben een stationcar - en volgde alles met veel belangstelling wat er onderweg te zien was. Fellow ging altijd mee op vakantie naar Callantsoog en Sint Maartenszee. Wandelen langs het strand vond hij prachtig, met name achter de zeemeeuwen aanrennen. Omdat we elk jaar naar Callantsoog gaan met vakantie leek het wel of hij de omgeving daar kende. Tijdens de rit er naar toe lag hij op de achterbank languit te slapen maar als we vlak bij Callantsoog waren, ging hij rechtop zitten alsof hij wilde zeggen:"Hè, hè, we zijn er weer!"
De laatste twee jaar kon je merken dat Fellow toch bejaard begon te worden, hij was minder enthousiast en wilde geen grote wandelingen meer maken. Als hij weer naar huis wilde, gaf hij dat duidelijk aan, kennelijk vermoeidheid. De laatste twee vakanties bleef hij ook liever in de bungalow dan wandelingen maken langs het strand. De dierenarts constateerde dat Fellow stijf werd in de achterhand; daar was helaas weinig aan te doen was. Een spierversterkende injectie hielp een paar weken en dan begon het oude liedje weer. Het probleem met Airedales is dat ze kennelijk een vrij hoge pijngrens hebben want hij gaf in ieder geval niet aan dat lopen pijnlijk werd voor hem. Hij begon echter steeds meer te sjokken en langzamer te lopen.
Dit is de laatste foto van Fellow. Aan zijn houding kun je zien dat hij niet erg goed in zijn vel zit. Een Airedale hoort zijn staart "vrolijk" te dragen (in een lichte bocht bijna verticaal naar boven) en niet te laten hangen. Eén week voor zijn twaalfde verjaardag - 19 mei 2007 - kon hij plotseling helemaal niet meer lopen, het was alsof hij verlamd was. Direct naar de dierenarts maar zij kon helaas alleen adviseren voor euthanasie. Een hele moeilijke beslissing voor ons maar voor het dier het beste. We hebben een hele fijne hond rustig laten inslapen..........
In de traditie van de Protestantse kerk wordt de week vóór Pasen de Stille Week genoemd. Gisteren was het Witte Donderdag en op die dag vieren we de Maaltijd van de Heer - ook wel het Heilig Avondmaal genoemd. Vandaag is het Goede Vrijdag, de dag waarop we de kruisiging en het sterven van Christus gedenken. Traditiegetrouw kun je op de televisie de Matthäus Passion volgen, het bekendste en meest imposante muziekwerk van Bach. Wat me altijd weer opvalt - en ook wel een beetje stoort - is het applaus na afloop. Bach heeft met muziek getracht het lijden en sterven van Jezus uit te beelden, en dan kun je toch na afloop niet applaudiseren. Ik kan me de uitvoering van de Matthäus jaren geleden door Sursusm Corda o.l.v. Gerrit Peuscher nog heel goed herinneren. Hij deelde vóór aanvang mee dat hij na afloop applaus niet op prijs zou stellen maar verwachtte dat het publiek na een ogenblik van stilte de kerk zou verlaten. Dit ogenblik van stilte duurde echter minuten en is me altijd bij gebleven. De Goede Vrijdagdienst in onze wijkkerk ervaren mijn vrouw en ik altijd als heel bijzonder en indrukwekkend. Vóórdat de kerkdienst begint is het stil in de kerk, het orgel speelt nog niet, zoals dat gewoonlijk wel het geval is. Het lijdensevangelie uit Johannes 18 en 19 wordt door vier gemeenteleden afwisselend gelezen en steeds onderbroken door toepasselijke gezangen op bekende melodieën uit de Matthäus Passion. Aan het eind van de lezingen wordt de Paaskaars gedoofd, de lichten in de kerk gaan uit en in stilte verlaten we de kerk, diep onder de indruk. We kijken nu uit naar Pasen!
Ook één van de nieuwe muziekstukken die ik met mijn fanfare-orkest speel, is "A Tribute to Frank Sinatra". Het zijn arrangementen van de bekende songs "The Lady is a Tramp", "What now my Love", "My Way" en "New York, New York". Voor mij zijn deze nummers jeugdherinneringen maar ik denk dat ook de jongere garde deze melodieën niet helemaal onbekend voorkomen. M.a.w. het zijn sterke composities die een heel lang leven hebben wat je van veel van de hedendaagse muziek niet kunt zeggen. Eind veertiger jaren zong Frank bij het orkest van trombonist Tommy Dorsey en in die tijd had hij een grote aantrekkingskracht op de tieners van die tijd - een woord overigens dat toen nog niet bestond - de zgn. bobbie soxers. Zo werd hij het eerste tiener-idool. Frank Sinatra is in mijn ogen toch een beetje een controversieel figuur geweest, met name in het begin van de jaren vijftig. Door allerlei oorzaken ging het bergafwaarts met "The Voice", zoals één van zijn bijnamen luidde. Er wordt beweerd dat hij in die tijd connecties had met de Italiaanse maffia, hij verkeerde in elk geval veel in die kringen en trad veel op in nachtclubs van maffialeden. Ook de huwelijkstrouw was aan Frank niet besteed, hij trouwde vier keer met achtereenvolgens Nancy Barbato, de filmactrices Ava Gardner en Mia Farrow, en danseres Barbara Marx. Zijn comeback als acteur maakte hij met de film "From here to Eternity" waar hij slechts $ 8000 voor kreeg, een fooi voor een filmacteur. Sinatra was bevriend met bekende zangers als Dean Martin en Sammy Davis Jr. In 1996 vierde hij zijn verjaardag met Bruce Springsteen en Bob Dylan. In januari 1998 ontving hij de American Music Award voor zijn levenswerk, maar vier maanden later, op 14 mei, stierf Frank Sinatra aan een hartaanval. Een groot zanger was niet meer......
Ook nieuw is de selectie van Herb Albert, die wij met Wilhelmina spelen. De muziek stamt uit 1965 en 1966, en bevat de nummers "Spanish Flea" (oftewel "Spaanse vlo"), So What's New" en "Tijuana Taxi". Het zijn bekende nummers uit de jaren 60 en de klank van het orkest van Herb Alpert is heel speciaal. Het heeft veel weg van Zuid-Amerikaanse muziek, tijuana is een Mexicaanse muziekstijl en zeer kenmerkend. Herb Alpert werd op 31 maart 1935 in Los Angeles, als oudste van drie kinderen, geboren uit een Russische vader en een Hongaarse moeder. Al op jonge leeftijd -op zijn achtste verjaardag - kreeg hij een trompet. Naast trompettist was hij tevens arrangeur en producer. Vanaf 1959 had hij diverse orkesten zoals Herbie Alpert Sextet, maar hij is vooral bekend geworden met zijn Tijuana Brass. Wat mij overigens steeds weer opvalt is dat er tegenwoordig bijna geen orkesten meer zijn te beluisteren die alleen muzieknummers spelen. De zanger of zangeres is het belangrijkste geworden en het orkest(je) zorgt alleen voor begeleiding. Jammer want in de jaren 50 en 60 waren er prachtige orkesten in het populaire genre, zowel nationaal als internationaal. Ik noem er enkele: Harry James, Tommy Dorsey, Stan Kenton, Duke Ellington. Hier in Nederland bijv. het Metropole orkest, de Ramblers en The Skymasters. Uit Duitsland is met name Hugo Strasser, Max Greger en James Last bekend.
Spanish Flea is op youtube te horen via http://www.youtube.com/watch?v=iYxwuN_6X_E
Afgelopen woensdagmiddag hebben de kinderen van de Schelfhorstwijkkerk bij de bakker broodhaantjes gebakken. Zondagmorgen is het dan zover dat de palmpasenstokken worden opgetuigd. Al vóór half tien zijn er tientallen kinderen aanwezig met hun ouders en natuurlijk ook grootouders. Het versieren is al leuk maar uiteindelijk het zelf gebakken broodhaantje op de stok prikken is supergaaf! Dat heb je dan toch maar weer mooi gedaan! Hieronder een aantal foto's van de palmpasen optocht.
Het optuigen van de palmpasenstokken, soms met hulp van ouders.
De snoepjes worden aan de stok geregen.
Het is een inspannend werk om dat voor elkaar te krijgen.
De ouders helpen echter een handje.
...En dan wordt het broodhaantje boven op de stok geprikt!
Trotse oma Susan met haar kleinkinderen!
Eerst een rondje om de kerk met de dominee en ouderlingen voorop.
Het is een hele optocht.
Onder klokgelui gaat de optocht naar de kerkzaal....
...dan een paar rondjes door de kerk....
en als afsluiting naar het liturgisch centrum....
....waar uiteindelijk de palmpasens worden neergelegd!
Komende zondag is het Palmzondag. Dan wordt de intocht van Jezus in Jeruzalem herdacht waar het volk hem bejubelde en de weg met palmtakken plaveide. In onze wijkkerk is het traditie dat de kinderen van de kindernevendienst op Palmzondag de kerk binnenwandelen met versierde palmpasenstokken. Zon optocht is de nabootsing van de intocht van Jezus in Jeruzalem. Voordat het echter zover is, moeten de stokken versierd worden en dat gebeurt 's morgens vóór aanvang van de kerkdienst. Boven op de stok hoort een haantje van brood. Gistermiddag gingen de kinderen naar de bakker waar ze zelf de broodhaantjes mochten bakken! Hieronder een impressie hoe dat in zijn werk ging.
De bakker vertelt de kinderen hoe ze een broodhaantje moeten vormen en bakken.
Het deeg voor de haantjes wordt uit de mengmachine gehaald.
Het deeg wordt met de handen uitgerold en tot een haantje gevormd.
Voordat de broodhaantjes gebakken worden, moeten deze eerst nog rijzen.
Dat gebeurt in de rijsoven.
De broodhaantjes zijn al behoorlijk gerezen en nu klaar om te worden afgebakken.
In de oven worden de broodhaantjes prachtig bruin afgebakken.
Na het bakken nog even een nabehandeling waardoor de haantjes gaan glimmen.
De beloning voor de bakker!
Het was een hele belevenis voor de kinderen om zelf een haantje te bakken. Komende zondag zullen deze broodhaantjes boven op de palmpasenstokken worden gestoken tijdens het versieren.
Het wordt de hoogste tijd om weer eens wat over onze honden te vertellen. Een maand geleden schreef ik over de tijd dat Mischa nog een pup was. Een mooie tijd maar wel een periode dat je de pup constant in de gaten moet houden. Met name het zindelijk maken is een kwestie van attent zijn op het gedrag van het hondje. Heeft ze de neiging te gaan snuffelen en maakt ze aanstalten de zithouding aan te nemen, dan is het zaak om met haar naar buiten te gaan. Heeft ze gedaan wat ze moest doen, dan prijs je haar de hemel in!. Kennelijk zijn honden daar erg gevoelig voor. Ook de opvoeding komt dan aan de beurt. De hond moet luisteren naar een aantal commando's: "zit", "af", "hier", "sta en blijf", "volgen" en dat is voor mij wel voldoende. Ik heb geen hond voor allerlei kunstjes maar voor de gezelligheid.
Inmiddels is de hond opgegroeid tot een volwassen terriër. Zoals op deze foto te zien is denkt Mischa dat er weer wat staat te gebeuren. "Gaat de baas wandelen, dan kom ik meteen in de poten". "Of misschien gaat hij wel met de auto weg en mag ik mee want dat vind ik prachtig. Achterin kun je dan fijn om je heen kijken. Je ziet soms soortgenoten en die blaf ik dan heel vriendelijk toe. Of soms een kat en dat is toch anderen koek". Alle terriërs die bij ons zijn geweest hadden een bloedhekel aan katten. Je moest erg opletten als er een kat in de buurt liep want dan was ze niet te houden.
Mischa was een echte Airedale, eigenwijs zoals de koningin van de terriërs het betaamt, en dat wilde ze weten ook! Ze kon soms met een hautaine houding op andere honden aflopen, alsof ze wilde zeggen: "Zie je wel wie ik ben!". Hoewel het een vrouwtje was gedroeg ze zich vaak niet als een dame. Een gevecht ging ze niet uit de weg, maar begon nooit zelf. Buitenaf door de modder banjeren was voor haar een groot genoegen, ze rolde er met veel genoegen door! Alleen mijn vrouw en ik waren daar niet zo blij mee want dan moest ze onder de douche en daar had ze dan weer een hekel aan. We hebben erg veel plezier aan Mischa beleefd en kijken met een beetje weemoed naar deze foto's, we missen haar. In de laatste fase van haar leven - herfst 1996 - kreeg Mischa problemen met haar nieren. Geneesmiddelen hielpen niet meer, waarna ze tenslotte twee dagen bij de dierenarts aan de nierdyalise heeft gelegen maar dat werkte helaas niet. In plaats dat ze er van opknapte, ging ze nog verder achteruit. De tweede dag van de opname belde de dierenarts 's avonds om tien uur dat we toch maar moesten komen want het ging niet goed. We hebben daar de knoop moeten doorhakken om voor euthanasie te kiezen en hebben afscheid van haar genomen, waarna ze rustig insliep. Dat was een trieste en moeilijke beslissing maar voor het dier het allerbeste. Mischa is daarna gecremeerd.
Na het concert met basisschool de Telgenborch is de fanfare van Wilhelmina, het orkest waarin ik altsax speel, nu bezig een nieuw programma op te bouwen. We hebben een aantal mooie nummers op de lessenaar zoals bijv. filmmuziek van Ennio Morricone met de thema's "Once Upon a Time in the West" en "The Good, the Bad and the Ugly". Het is filmmuziek uit de 60-er jaren behorend bij wereldberoemde "Westerns". Als liefhebber van dit genre films zie ik de scenes zo weer voor mij als we de muziek spelen!
Hier een korte biografie van Morricone. Ennio Morricone wordt op 10 november 1928 in Rome geboren. Al op 10-jarige leeftijd begint hij met een opleiding trompet aan het conservatorium. Zijn uiteindelijke doel is om moderne klassieke muziek te gaan schrijven, maar hij slaat toch een andere richting in, want hij wordt gevraagd om poparrangementen te gaan schrijven. Hij neemt de gok en stort zich op de voor hem nog onbekende wereld van de popmuziek. Hij heeft succes met onder meer de hit Se telefonando. Toch blijft de wil om iets te betekenen voor de klassieke muziek knagen. In 1961 wordt Morricone gevraagd filmmuziek te schrijven bij een film van zijn vriend Luciane Salce. Hoewel deze samenwerking succesvol is, komt de grote doorbraak in 1963 als Morricone wordt benaderd door oud-klasgenoot Sergio Leone. Deze is bezig de Western "Per un pigno di Dollari" te produceren en vraagt hem de muziek hierbij te componeren. Deze film blijkt in Italië een enorm succes en wordt nog datzelfde jaar (1964) internationaal uitgebracht onder de titel A Fistfull of Dollars. In één klap zijn regisseur Sergio Leone, acteur Clint Eastwood en componist Ennio Morricone internationale beroemdheden. Leone krijgt toestemming om nog eens twee films rondom de persoon van Clint Eastwood te maken. De eerst verschijnt in 1965 onder de titel "For a few Dollars more" en de tweede ook weer een jaar later, in 1966 onder de titel "The Good, the Bad and the Ugly". Beiden zijn nog grootser en nog spectaculairder en worden nog altijd gezien als de beste westerns ooit gemaakt.
Scheidsrechter vertrek. Voordat de starter het startschot geeft, controleert de scheidsrechter of de atleten correct in de starthouding zitten. Zo ja, dan krijgt de starter een teken.
De start. Een beeld van de start 100 m. sprint. De atleten komen zojuist uit de startblokken wat goed te zien is aan de rechter Sisu atleet die een zeer snelle start heeft.
De starter. De starter heeft zojuist de atleten "weggeschoten".
Jury tijd. Links staat de scheidsrechter en op de trap zitten de juryleden tijd die de gelopen tijden met hun stopwatch klokken. De tijden van de atleten worden via lijsten doorgegeven aan het wedstrijdsecretariaat.
Hier een opname van het verspringen. De atleet zweeft door de lucht en landt vervolgens in de verspringbak die gevuld is met zand.
Afstand meten. Na de sprong wordt de afstand gemeten en door een jurylid op een lijst genoteerd.
Vandaag werd op de kunststofbaan van de Almelose Atletiek Vereniging Sisu de openingswedstrijd in 2009 voor C-D atleten en pupillen gehouden. Dit is de categorie sporters van 7 tot 14 jaar, dus vaak nog beginnende atleten en voor een aantal was dit de eerste echte wedstrijd! De weersomstandigheden waren deze zaterdag zeer slecht, de hele dag een druilerig regentje en het was nog koud ook. De microfonist was echter een positieveling want hij kondigde aan dat het vermoedelijk in de namiddag wel droog zou worden Al met al niet de meest ideale omstandigheden om voor het eerst aan een officiële wedstrijd mee te doen, laat staan om meteen topprestaties neer te zetten. Dat gebeurde ook niet maar er werd met passie gestreden voor een goede prestatie. Deze wedstrijden kenmerken zich door een grote deelname ondanks het slechte weer. Veel publiek langs de baan omdat de vaak nog jonge kinderen door hun ouders begeleid worden. Vanwege de regen ook een woud van paraplu's! Bovenstaande foto's geven een kort beeldverslag van de wedstrijd. Begonnen wordt met de sprint en verspringen, vandaar ook dit eerste deel van de reportage. Er komt nog een vervolg over hoogspringen en kogelstoten.
De winter is achter de rug, de lente twee dagen oud maar met al een paar mooie zonnige dagen. Dan begint het weer voor de volkstuinders te kriebelen want de tuin moet in gereedheid worden gebracht. De zaden zijn reeds gekocht, het land moet alleen nog worden omgespit en dat is een heel karwei! Mijn volkstuin heeft een oppervlak van 200 m² en daarop kun je heel wat verbouwen. Ja, waarom eigenlijk al die moeite om wat groente, aardappelen,aardbeien, enz. te verbouwen. Je kunt deze producten toch veel gemakkelijker in de super of op de markt kopen! Dat is waar maar dan weet je nog niet hoe die producten zijn geteeld. Alles wat van mijn tuin afkomt is zonder bestrijdingsmiddelen verbouwd en dat is ook wat waard. Bovendien is een krop sla die dezelfde dag van het land komt en gegeten wordt heel wat smakelijker! Het kost wat inspanning maar je krijgt er veel voor terug. Dat geldt natuurlijk ook voor al die andere artikelen die je verbouwt. Voor het echter zover is moet eerst de grond bewerkt worden. Afgelopen zaterdag bracht een boer uit Vriezenveen mij een vracht stalmest, die ik op de tuin heb gebracht met de kruiwagen en nu is het spitten geblazen! Gelukkig is de grond van mijn tuin heel makkelijk te bewerken want het is de plek waar vroeger een hovenier zijn bedrijf uitoefende, het is dus goede teelaarde. Ik heb de tuin in zes vakken verdeeld vanwege de aardappelteelt. Aardappels mag je om de drie jaar op dezelfde plek verbouwen om aardappelmoeheid tegen te gaan. Ik reserveer altijd twee vakken voor aardappelen (1x vroege en 1x late) vandaar die zes vakken. Eén vak is inmiddels omgespit, de rest volgt deze week als tenminste het weer geen spelbreker is.
Ik heb ook nog uitgezocht hoe de benaming volkstuin ontstaan is en dat zit als volgt: Vroeger was tuinieren alleen voorbehouden aan de adel en de geestelijken. Later gingen meerdere bevolkingsgroepen zich met tuinieren bezig houden. Aan het einde van de 19e eeuw ontstonden de arbeiderstuinen die het arbeiders mogelijk moest maken om zelf groenten te kweken zodat men meer te besteden geld overhield. Dit werd zelfs in een wet vastgelegd. Vandaar ook de benaming "volkstuinen".
.
De tuinbonen staan er prima bij. 
De doperwten 
Het bed met sla.
Aardbeien.
De aardappelen.
Ik wil de uitgifte van Stamp Collecting Day (Dag van de Filatelie) eens nauwkeuriger bekijken. 
Dit is de Zweedse tegenhanger.
Maar ook aan de Amerikaanse versie mankeert het een en ander.
Ongeveer een jaar nadat Mischa was overleden kregen we een verheugend telefoontje van de Airedale fokker: we mochten een hond overnemen van mensen die niet meer voor hem konden zorgen en daarom door de kennel was teruggenomen. Het bericht kwam juist op tijd want als je al weer zo lang zonder hond bent, dan begint het goed te kriebelen!
Voor alle zekerheid hebben we toch een gehoorzaamheidscursus gevolgd. Men zegt dat je een wat oudere hond moeilijker opdrachten kunt leren. Gelukkig bleek Fellow de uitzondering op deze regel te zijn want hij was kennelijk toch leergierig. 
De laatste twee jaar kon je merken dat Fellow toch bejaard begon te worden, hij was minder enthousiast en wilde geen grote wandelingen meer maken. Als hij weer naar huis wilde, gaf hij dat duidelijk aan, kennelijk vermoeidheid.
Ook één van de nieuwe muziekstukken die ik met mijn fanfare-orkest speel, is "A Tribute to Frank Sinatra". Het zijn arrangementen van de bekende songs "The Lady is a Tramp", "What now my Love", "My Way" en "New York, New York". Voor mij zijn deze nummers jeugdherinneringen maar ik denk dat ook de jongere garde deze melodieën niet helemaal onbekend voorkomen. M.a.w. het zijn sterke composities die een heel lang leven hebben wat je van veel van de hedendaagse muziek niet kunt zeggen.
Inmiddels is de hond opgegroeid tot een volwassen terriër.![](http://i41.tinypic.com/w6y1hg.jpg""border=0)
Al met al niet de meest ideale omstandigheden om voor het eerst 
