Morituri

J.C. Bloem (1887-1966)

Elke seconde

Sterven op aarde

Duizenden mensen.

Met de aan het lot

Machteloos geboeiden

Medegeboren,

Groeit levenslang de

Dood met hen mee.

Stralend begonnen

Zijn zij als kinderen,

Nachten van liefde

Maakten hen rijp.

Nu zij aan ieder

Hopen voorbij zijn,

Neemt hen dit kerkhof,

De aarde, in zich op.

Waarom dan dit voor

Niemand te ontkomen

Eindelijk afscheid

Toch nog geducht?

Laatren verlaten

Die wij verlaten;

Door alle tijden

Schalmt zich die doem.

***

Insomnia

Denkend aan de dood kan ik niet slapen,

En niet slapend denk ik aan de dood,

En het leven vliedt gelijk het vlood,

En elk zijn is tot niet zijn geschapen.

(…)

***

Het einde

Wat geeft het dat wij hier of elders sterven?

Leven is altijd: naar den dood toegaan.

De haardgebondenen en die verzwerven

Vinden één graf aan ’t eind van hun bestaan.

***

Spreuk

Geen leed is voor de levenden te ontvlieden,

Maar in één aarde eindigt alle pijn, 

Waar de verradenenen die verrieden

Vergeten in den slaap der eeuwen zijn.

***

Geluk

Niet anders is de gang van ieder leven:

Men raakt aan ’t eind van alle dingen los.

Wat heeft mij even een geluk hergeven?

Een neevlige einder, een verdoezeld bos.

Bijlagen:

1  Maak kennis met J.C. Bloem: video van het Letterkundig Museum (Den Haag)

2   Insomnia: het hele gedicht filmisch verbeeldt (met tekst, hoewel niet foutloos…)