Een smeins morgens vroeg

Hertog jan I van Brabant (1252/54-1294) (?)

Een smeiens morgens vroeg

was ik opgestaan,

In en schoon boomgaardekijn

Zoud ’ ik spelen gaan.

Daar vond ik drie jonkvrouwen staan.

D’Ene zong vore, d’ander zong na:

Harba lori fa,                         

Harba, harba lori fa,

Harba lori fa.    

Toen ik verzag dat schone kruid

in de boomgaardekijn,

End’ ik verhoorde dat zoete geluid

van de mageden fijn,

Toen verblijdde dat herte mijn

Dat ik moeste zingen na:

Harba lori fa,

Harba, harba lori fa,

Harba lori fa.

Toen groette ik die allerschoonste

die daar onder stond,

Ik liet mijn’ armen al omme gaan

Ter zelfder stond.

Ik w’oude ze kussen aan hare mond.

Ze sprak: ‘laat staan, laat staan’ !

Harba lori fa,

Harba, harba lori fa,

Harba lori fa.

Hertog Jan I van Brabant is een  van de (niet zo vele) landvorsten die ik een warm hart toedraag. Landvorst: goed te begrijpen: ik ben een Brabander, geen Vlaming. Brabant, niet Vlaanderen, is mijn kleine vaderland. Normaal dus dat ik Jan I van Brabant een landvorst noem. Jan I  was een ‘Schöngeist’: een minnaar van kunsten en letteren en een minnedichter. Hij stierf in 1294 ten gevolge van een wonde die hij opliep tijdens een tornooi.

Dit gedicht wordt aan hem toegeschreven. Het is een ode aan de muziek en aan het vrouwelijk schoon.

‘Harba lori fa’ is mogelijk een verbastering van ‘ l’herbe fleurs fait’, metafoor voor de lente, die het leven  (inclusief het liefdesleven) dynamiseert.

Bijlagen:

1  Hetog Jan I van Brabant: ons Brabants volkslied.

2  Een smeien smorgen vroeg: video, gezongen versie.