|
Aeneis
Boek I, 1-11
Publius Vergilius Maro
Arma virumque cano,
Trojae qui primus ab oris
Italiam fato profugus
Laviniaque venit
Litora, multum ille
et terris jactatus et alto
Vi Superum, saevae
memorem Junonis ob iram;
Multa quoque et bello passus, dum conderet urbem,
Inferretque deos
Latio, genus unde Latinum,
Albanique patres,
atque altae moenia Romae.
Musa mihi causas
memora, quo numine laeso,
Quidve dolens regina
deum tot volvere casus
Insignem pietate virum
tot adire labores
Impulerit. Tantaene animis
caelestibus irae?
(...)
Ik vertel over Aeneas en
zijn wapenfeiten, een held op de vlucht,
Die als eerste in
Italië belandde op de kust van Lavinia,
Nadat hij veel had meegemaakt
te land en ter zee
Onder dwang van de
Goden, omwille van Junos haat.
Veel oorlogsleed ook
overkwam hem, tot hij de stad stichtte
Een thuis gaf aan zijn
Goden in Latium, waaruit de Latijnen sproten
Het Albaanse voorgeslacht
en Romes hoge muren.
Muzen herinner mij de
oorzaken waarom de godin gekwetst werd
Waarom de godin zo vergramd was en zoveel onheil
Beschoor aan een man
die altijd zijn plicht nakwam,
Kan er in de harten
van goden zo veel haat zijn?
(...)
© W. Schuermans
Vergilius schreef de
Aeneis, het nationale epos van de Romeinen. Hij ondersteunde zo de politiek van
zijn beschermheer Princeps Octavianus, die de eretitel 'Augustus' (doorluchtige) verleend werd
en de grondlegger was van het Romeinse keizerschap. De Latijnse taal vindt in
de Aeneis van Vergilius zijn hoogste poëtische uitdrukking.
Er was geen weg naast:
alle leerlingen van de Latijnse afdeling moesten in de poësis deze elf regels
uit het hoofd leren. Een kteima eis aiei (bezit voor altijd) voor wie dat goed
deed.
Bijlage: Aeneis
I,1-11 voordracht met schermtekst
|
