De baggerman

Willem Elsschot

Vergeef het mij, maar ‘k durf u niet genaken,

daar mijn gelaat nog glimt van ’t laatste ontbijt,

en gij misschien reeds uren bezig zijt

uw duizendvierde slootje schoon te maken.

Ik groet met diep ontzag uw aardse banden:

uw krommen rug en moedeloozen baard,

waarlangs de regen naar beneden vaart,

uw dunnen benen en uw grote handen

De koeien staken af en toe het grazen

om op te zien met sluwe koppigheid

en luid te loeien dat ge een luiaard zijt,

wanneer gij rust om even uit te blazen.

Die stomme beesten zouden u verklikken:

pas op uw tellen dus en schep maar raak.

Vertrouw ook niet de raaf, dien zwarten snaak,

Die in uw slijk de wormen op komt pikken.

Het is des Heeren wil of  ’t zou niet wezen,

En trouwens, man, het slijk moet uit de sloot.

Wees dus maar stil, ge zijt toch spoedig dood:

als gij in ’t water kijkt dan kunt gij ’t lezen.

Rotterdam 1908

Hoofdwerkers (vaak in witkielen) kijken nogal eens neer op handwerkers (vaak blauwkielen). Elsschot doet dat zeker niet: als hij een baggerman bekijkt dan spreek zijn geweten. Dat leverde ooit dit gedicht op.

Ik zette dit gedicht bij in mijn geheugenpaleis ter ere van een dubbel paar had werkende handen, dat mij op weg zetten naar een leven als hoofdwerker. 

Bijlage: Willem Elsschot geeft een kort interview over 'Dwaallicht'