The Bird

Edwin Muir

Adventurous bird walking upon the air,

Like a schoolboy running and loitering, leaping and springing,

Pensively pausing, suddenly changing your mind

To turn ad ease on the heel of a wing-tip. Where

In all the crystalline world was there to find

For your so delicate walking and airy winging

A Floor so perfect, so firm and so fair,

And where a ceiling and walls so sweetly ringing,

Whenever you sing, to your clear singing?

The wide-winged soul itself can ask no more

Than such a pure, resilient and endless floor

For its strong-pinioned plunging and soaring and upward and

Upward springing.

De Vogel

Avontuurlijke vogel, wandelend op lucht,

Net een schoolknaap: hollen en slenteren, huppelen en springen,

Peinzen, plots van gedachten veranderen,

Om dan met gemak op de hiel van een vleugeltip te keren.

Waar in heel de kristallijne wereld  is er

Bodem even volmaakt, stevig en mooi,

Waar een gewelf en muren die even heerlijk galmen

Voor uw helder gezang, als jij aan ’t zingen slaat?

De wijd-gevlerkte ziel kan zich niets beters wensen

Dan een ruimte even soepel als puur en eindeloos

Voor zijn vleugel-sterk geduik en gezweef en opwaarts

en opwaarts geklim.

© W. Schuermans

De Schotse dichter Edwin Muir bezingt een vogel. Ik denk dat het een leeuwerik is. Dichters hebben gevleugelde zielen die om uit te vliegen altijd op zoek zijn naar een ideale, sonore ruimte…

Ik ben een door de veren geverfde vogelman. Ik spreek, als Franciscus,wel eens met de merels in mijn tuin en… altijd antwoorden ze mij, op hun manier. Dat mag in mijn paleis beloond met een vogel-gedicht.

Bijlage:  zang en vlucht van de leeuwerik