Ι Λ Ι Α Σ

(v. 1-7)

Μῆνιν ἂειδε, θεά, Πηληιάδεο Ἀχιλῆος,

οὐλομένην, ἣ μυρἲ Ἀχαιοἰς ἂλγε´ ἔθηκε,

πολλὰς δ ' ἰφτἰθμους ψυχὰς Ἂιδι προῒαψεν,

ἡρὠων, αὐτοὺς δὲ ἑλὠρια τεῦχε κὐνεσσιν

οἰωνοῖσἰ τε πᾶσι - Διὸς δ' ἐτελεἰτο βουλή -

ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρἰσαντε

Ἀτρεἰδης τε, ἄναξ ἀνδρῶν,καὶ δῖος Ἀχιλλεύς!

Ilias

(v. 1-7)

Muze, vertel me van de wrok van Achilles, zoon van Peleus,

die de Grieken onmeetbaar leed toebracht,

vele  zielen van helden de Hades in kieperde,

hun lijken tot voer van de honden en gieren,

- zo had Zeus het besloten - vertel vanaf de dag

 dat twistend in tweedracht uit elkaar gingen,

Atreus zoon, heerser over mensen en de goddelijke Achilleus.

 © W. Schuermans

Onze Europese literatuur begint (hoogst merkwaardig) met twee absolute meesterwerken. De Ilias en de Odyssea, twee lijvige heldendichten, toegeschreven aan de blinde zanger Homeros. Ze worden al meer dan 2500 jaar gelezen en bestudeerd.      

De aanhef van de Ilias (v. 1-7) heb ik op school ooit eens uit het hoofd moeten leren. Ik heb Homeros sedertdien niet meer uit handen gegeven.

Bijlage: aanhef van de Ilias (originele versie, met tekst)