Vandaag opnieuw een zeer zonnige dag. Na enkele dagen mist is die hartelijk welkom. We trekken met de auto naar Ennetbürgen zo'n goeie 20 km verder. We rijden de weg steil omhoog tot aan de parking Honegg in Bürgenstöck. Bedoeling is een kleine wandeling te maken. We nemen de Felsenweg die naar de Hemmetschwandlift leidt. De lift is op het middaguur gesloten, we stappen gewoon verder. Het pad is heel mooi aangelegd met een fantastisch zicht op het meer.... Hier en daar is de weg zelfs uitgehouwen in de rots. Cam en Nancy zijn ons ver voor. Op een splitsing nemen wij de weg naar Bürgenstöck, Nancy en Cam naar Hemmetschwand. Gelukkig kunnen we via sms contact houden. Om 12.45 u. komen we met ons drieën opnieuw op de parking en genieten na de flinke wandeling van 6,5 km van onze picknick. De schoolkinderen genieten er ook van hun middagpauze. Cam en Nancy vervoegen ons om 13.20 u. Plots komt er een kleuterklas aangestapt. De schoolbus komt er aan om hen op te pikken. De gehele klas kan in de met banken voorzien bestelwagen. De chauffeur zegt dat die bus enkel voor kleuter is ingericht, volwassenen mogen er niet in plaats nemen. We nemen de afdeling terug, heel voorzichtig naar beneden. De weg is zo smal dat kruisen heel moeilijk is.
Aangekomen in Seelisberg trekken Rosette, Bea en ik nog even naar Trieb, 4 km lager gelegen aan het meer. Heel wat volk staat te wachten op de boten die er om 15.00 u. en 15.10 u. zullen aankomen. Vanop het zonnige terras slaan we alles gade. Om 15.45 u. vatten we de terugweg aan.
Vooraleer we naar België terugkeren moeten we nog onze voorraad kaas inslaan. In de kaasmakerij krijgen we heel wat uitleg en mogen e verschillende kazen proeven. Heerlijk. En de man is best tevreden met onze euro's. Onze voorraad Zwitserse franken is ferm geminderd.
Cam en Nancy zijn te voet naar Trieb getrokken. Met het dreigende onweer keren ze via een korte weg snel terug. Ze zijn net het hotel binnen of het begint hevig te onweren en het giet water.
Voor het avondeten kunnen we nog wat skypen met het thuisfront. Emmah is blij haar papa en mama te zien en ook Cam en Nancy zijn supercontent hun dochtertje te zien.
Het avondeten is opnieuw heerlijk. Een slaatje met vis, tomatensoep, kalfsvlees met rijst en een ijscoupe. Onze vakantie in Seelisberg zit er op. Morgen kunnen we de terugweg aanvatten.
Vandaag een zwaar programma. De beklimming van de Niederbauen met een hoogte van 1920 m. We starten op 850 m in Seelisberg. Mistig weer belemmert vergezichten. Het begin van de weg is heel modderig, de stenen glad. De druppels van de mist geven ons de nodige verfrissing. Langzaam gaat het hoger en hoger. We gunnen onszelf niet zoveel rust. Ik doe het langzaam aan op mijn eigen tempo. Mijn nicht en Cam zijn toch 20 jaar jonger. Ik zie niet veel 65-jarige...n nog zo'n ultra zware beklimming doen. Eenmaal voorbij de boerderij staat de weg aangeduid in het blauw. Dat betekent dat we klimijzers op de weg zullen ontmoeten. We zijn boven de boomgrens en klimmen nu door een stenenveld. Met enkele ijzeren trappen klimmen we hoger. Het laatste stuk gaat zeer steil, zigzag omhoog. Het is precies 13.00 u. als ik boven kom. Nu nog een klim door de weide noor Niederbauen Chulm. Af en toe hebben we een zicht op Seelisberg door het wolkendek heen. En wat een wind, echt ijzig koud! Maar de omgeving is er enig mooi. Wat is het hier zalig toeven na zo'n inspanning. Om 13.20 u. vatten we de terugweg naar Emmetten aan. Plost zien we in de diepte het leven rond de boerderij, de Tritt-Hütte. We dalen de weide f tot aan de boerderij. We zien er het Belgisch koppel dat ook in ons hotel verblijft. Samen gaan we iets drinken. Nancy bestelt een warme melk met honing. Ik houd het bij een 'Apfelwein'. We krijgen een dekentje tegen de felle wind. Ze juf die ons besteld is uit Luzern en verblijft er drie maanden om kaas te maken. We proeven de kaas en kopen ons ook een stuk kaas. Lekker! Na drie kwartier rust trekken we verder naar beneden. Eerst door frisgroene weiden. We kiezen de kortste weg naar Emmetten, 1.40 u. in plaats van 1.55 u. Maar daarmee hebben we ons ook een steile afdaling door het bos voorgeschoteld. Er komt precies geen eind aan, altijd maar dalen, dalen op stenige paadjes, nat van de laaghangende wolken. Eindelijk bereiken we om 16.40 u. We hebben vandaag 12.08 km gestapt. Emmetten. Nancy en Cam besluiten te voet naar Seelisberg terug te keren. Ik trek naar de dorpsplaats van Emmetten en wacht op de postbus van 16.55 u. Voor mij is het genoeg geweest. Nancy en Cam hebben er 19,300 km opzitten. Om 18.30 u. worden we door Ushi en Martin uitgenodigd voor een aperitief. ook Christoff van de toeristische dienst komt ons opnieuw bezoeken.
Het weer is niet zo gunstig en we moeten ook wat uitrusten van de stevige klim gisteren. Daarom vandaag een rit met de auto. Achtereenvolgens bezoeken we de glasblazerij in Hergiswil. Vandaar trekken we naar Luzern met zijn wereldberoemde 'Kapelbrücke'. Toevallig is het marktdag. Dat levert heel leuke plaatjes op van vreemde groenten.... Volgende halte wordt de plaats waar onze koningin Astrid in 1939 verongelukte, Küssnacht. Het is er ook een rustige plaats om te picknicken. Tegen 15 u. zijn we in het plaatsje Brunnen, de stad die we vanuit Seelisberg aan de overkant zien liggen. Cam en Nancy kopen er in een Vixtorinoxwinkel een Zwitsers mes. En het wordt ook even tijd om te genieten van een kop koffie. Aan de Tellsplatte wordt de rem van de auto opnieuw dichtgetrokken. Het is een ferme daling naar het klokkenspel. Het is 16.40 u., nog twintig minuten te vroeg om een liedje te laten spelen. Om het uur kan je tien minuten liedjes drukken op het aan voermechanisme. Dus nog maar even verder de trappen afdalen tot aan het water waar de 'Tellskapelle' is gebouwd. Daarin staat in vier taferelen de geschiedenis van de dappere Willem Tell geschilderd. Het wordt een ferme klim terug naar boven tot aan de klokken. Nog 5 minuten geduld en we kunnen liedjes horen en een stukje filmopname maken. Leuk om even de beluisteren. Onze laatste halte wordt Altdorf. Midden op de dorpsplaats staat het grote beeld van Willem Tell en zijn zoon. Spijtig dat de toren in de steigers staat. Bea en Rosette gaan even wat winkels bekijken. Wij trekken de toren en de trappen brengen ons tot aan de ramen bovenaan. Tijd om het gehele verhaal te beluisteren hebben we niet. en nemen nog wat tijd om nog even wandelen in de autovrije winkelstraat en wat leuke historische gebouwen te bekijken. En nu terug naar Seelisberg. Een 9 km lange tunnel voert ons terug naar Beckenried, en vandaar gaat het al snel terug naar ons hotel Tell. We hebben er een prachtige dag opzitten. Onze Australiër Cam is heel tevreden met wat hij vandaag allemaal in Zwitserland heeft opgestoken. Onze gastvrouw Ushi en haar echtgenoot Martin hebben opnieuw voor een schitterend avondmaal gezorgd, zoals steeds een viergangenmenu. Lekkere verse asperges, een kom soep, spaghetti en als dessert een ijsje. Veel kijkplezier!
Stevige bergtocht gemaakt, totaal 19,100 km gewandeld.
Start om 10 u. in Beckenried op 440 m hoogte. Bea en Rosette met de kabelbaan naar Klewenalp.... De dame aan de kassa verschoot dat we te voet naar boven zouden gaan, ze wees ons erop dat het 4 u. klimmen was. We zijn er met volle moed aan begonnen. In totaal hebben we van 440 m, naar 1593 m geklommen en hebben er 2.45 u. over gedaan. We kwamen aan in Klewenalp om 12.45 u. De gps toonde 6,700 km aan. Het zweet was met liters uit mijn poriën gestroomd. En dan hebben we onderweg nog wat pech gehad. Plots was de weg afgesloten omdat ze bomen aan het omhakken waren. We konden onze trip toch niet zomaar beëindigen. Even voorbij de afsluiting gestapt en geroepen naar de boomzagers. Gelukkig mijn geroep gehoord en ze zijn wat gestopt met zagen totdat we voorbij waren gestapt. Was dat eventjes geluk hebben. Boven Bea en Rosette onmiddellijk gezien. Spijtig dat ondertussen het zicht op de bergen was onttrokken door de mist. Na de picknick de terugweg aangevat. Gestart om 13.40 u. Nu een langzaam dalende weg, via de Stockhütte naar Beckenried. aangekomen om 17 u. We hebben 12,400 km gestapt op de terugweg. In totaal 19,100 km gewandeld.
Op 12 december 2014 werden de inrichtingswerken 'Diefhondbos' opgeleverd. Daarmee komt een einde aan een lang verhaal. Bij de vastlegging van het Gewestplan van 14 augustus 1979 kreeg de zone als bestemming Bosgebied. Dit werd bij latere gewestplanwijzigingen, inrichtingsplannen door de stad Menen, het Vlaamse Gewest telkens bevestigd.
Het was voor MIROM Menen een zware opdracht om die nabestemming te realiseren. De kosten bodemonderzoek, bodemsanering en afwerking waren hoog, een subsidie in het kader van CorridOr kon de prijs wat verlichten. Maar het resultaat mag er zijn.
De werkgroep 'Diefhondbos' die zich situeert binnen beweging.net Menen-Lauwe-Rekkem heeft zich jarenlang ingezet om het vuur warm te houden. Boomplantacties, opruimacties, kennismakingsdagen werden ingericht. Heel wat jongeren hebben deel genomen aan de diverse boomplantacties, de betrokkenheid van heel wat inwoners van de stad Menen is groot.
De Werkgroep 'Diefhondbos' wenst dit verhaal waardig af te sluiten.
Op 31 mei kan men deelnemen aan diverse activiteiten waarop we iedereen uitnodigen.
Voor alle activiteiten verzamelen aan de ingang van het Diefhondbos, kant Roterijstraat. Indien je per fiets of te voet langs het jaagpad komt, volg de wandelassen naar de ingang.
* 8.30 u.: DAUWTRIP WANDELING onder leiding van Jozef Bousse. Deelname gratis.
* 9.30 u.: ONTBIJT. Kostprijs 5 euro pp., 10 euro per gezin, kinderen min 12 jaar inbegrepen. Vóór 29 mei inschrijven bij Michel Werbrouck, tel 056 41 57 89 of per mail michel.werbrouck@scarlet.be.
* 11.00 u.: EVEN HERINNEREN AAN. We staan even stil bij het ganse verhaal van het 'Diefhondbos' en formuleren onze wensen voor de toekomst.
* 14.00 u. VRIJ WANDELEN.
* 14.30 u. SPELNAMIDDAG voor alle kinderen, voor Chiro Lauwe en Rekkem wordt een spelnamiddag ingericht.
Voor het Nieuwsblad mocht ik de opnames volgen.... Er werd gefilmd bij de Broeltorens, het Leie-eiland met de tuintjes en in het Buda-lab. De uitzending over Kortrijk is te zien op zaterdag, 6 juni en de herhaling op zondag, 7 juni.
Op Onze-Lieve-Heer Hemelvaartsdag, 14 mei, mochten 22 kinderen hun eerste communie doen in de Sint-Niklaaskerk. Een hoogdag waar de kinderen zo lang naartoe hadden geleefd. Samen met papa en mama verzamelden ze op de Dorpsplaats.
Om 10.15 u. vertrokken ze allen in stoet vanuit het dorpshuis naar de kerk met het trommelkorps en de harmonie De Bie voorop. Daarachter de prachtig uitgedoste kinderen met een zonnebloem in de hand. En overal langs de weg tientallen fotografen die kleurige beeldjes maakten van deze bonte bende. De wijkagent leidde het verkeer in goede banen.
Nadat alle familieleden een plaatsje had gevonden in de kerk, traden de eerste communicantjes ook de kerk binnen. Rube zei het zo: "Vandaag vieren we samen dat Jezus onze vriend is. Hij laat ons nooit alleen. Hij zorgt elke dag voor ons. En daarom is het FEEST!". Nadat de zonnebloemen in de vazen waren geschikt, konden de kinderen plaats nemen aan de tafels. De viering werd opgefleurd met prachtige liederen, voorleesbeurten en een zelfgemaakt toneel.
De stoet Jéhan van d'Helle, een organisatie vanuit het Franse Wervique-Sud vertrok voor het derde jaar vanuit Wervik. De stoet werd gevormd aan het Tabaksmuseum en trok de via de Leiebrug naar de Franse zusterstad. Spijtig van de regen.
REKKEM - St.-Niklaasparochie Rekkem, zondag, moederdag én vormsel. Het stond in de sterren geschreven: Onze vier lievelings-elementen samen op één koersdag, dat zou vonken geven! En zo geschiedde Hierover zal nog lang nagepraat worden! De 'Bende van Rekkem 2015' - zo moest zelfs onze vormheer toegeven - werd tot grote gasten' gevormd, onder het toeziend oog van héél de parochie. Oogverblindend waren ze: onze prinsen en prinsessen, alle achtendertig. Op hun paasbest en nerveus: hun ouders en peters en meters. Glimmend van trots: de catechisten, de fotografen en mijnheer pastoor. Vormheer Antoon Vandeputte kon zich geen beter publiek wensen. De viering was tot in de puntjes voorbereid. Elke voorbestemde plaats in de kerk was voorzien van een naamkaartje, overal stonden plaatsbegeleiders, iedereen kreeg een liturgieboekje, de bloemen waren overweldigend. En zoals het echte Rekkemnaars betaamt, startten de vormelingen in een stoet vanaf het Dorpshuis, begeleid door het trommelkorps Rekkem-Lauwe, de muzikanten van de harmonie De Bie, met in hun kielzog een kleurrijke schare van trotse ouders en familieleden. Hier en daar werd zelfs een vroege jeugdliefde gespot. Eenmaal aangekomen in de kerk - begeleid door de stemmige achtergrondmuziek van de muzikanten van kinderkoor Hanblechia - werden onze toekomstige jongvolwassenen hartelijk ontvangen door vormheer Antoon en pastoor Chris, en daar mochten ze hun vormselkaars afgeven, die door de parochiesecretaris met de heilige vlam werd aangestoken. Wat een heerlijke bende vormelingen zat er daar te glunderen in de Sint-Niklaaskerk! Netjes, gedisciplineerd, beleefd en stilletjes. Zelfs de vormheer werd er stil van. Zodanig stil dat hij besloot de gastjes tweemaal te vormen: eenmaal als groep, als de 'Bende van Rekkem 2015' en eenmaal als christelijk individu. Het vormsel van 'De Bende' was heel aangrijpend. Ze mochten samen rechtstaan (wie niet wilde mocht blijven zitten) en ze werden allen door het gebed gevormd. Niemand bleef zitten. Het werd duidelijk dat zij, en zij alleen, voor altijd en altijd, deel zouden uitmaken van de 'Bende van Rekkem 2015'. En toen was het tijd voor de vorming als christelijk individu en haalde vormheer Antoon zijn 'potje' boven. Hij stapte naar de vormelingen toe, met de handmicrofoon in de hand en vertelde over zijn allereerste vormselopdracht. (Mijnheer de Bisschop had hem lang geleden aangeduid om het vormsel toe te dienen en hij had hem een superklein potje met vormselolie gegeven.) Na zijn eerste vormselviering werd hij echter opgewacht door een Afrikaanse papa die hem zei dat hij dat totaal verkeerd deed! De papa zei: Je wil van kinderen grote gasten maken en je doet dat met olie uit zon piepklein potje, dat kan toch niet? Vormheer Antoon slikte even en toen zei de papa: Ik zal een grote pot voor je laten maken, met ingekerfde tekeningen van grote en sterke dieren. Als je de Heilige Olie daar in laat vloeien, dan zullen de kenmerken van deze grote dieren ook in deze olie wonen en alzo bij jouw jongeren terechtkomen. Vormheer Antoon stapte toen naar de lezenaar, grabbelde in het onbekende en liet plots de Afrikaanse dierenkruik hoog in zijn handen zien. Was er toen één muis wakker geweest in de Sint-Niklaaskerk, we hadden haar horen en zien lopen En jawel, het was een pikzwarte Afrikaanse kruik, gevuld mét de Heilige Olie, mét bovendien vier grote Afrikaanse beesten op! De vormheer legde uit. Grootbeest 1 is de OLIFANT, met zijn plafeturen van oren. Hij is een kuddedier. Hij is dik en log en heeft veel tijd nodig om zich te verplaatsen. Daarom heeft hij grote oren. Dat is geen fout van de natuur. Hij hoort van verre als er gevaar is. Dan kan hij met zijn groep op tijd vluchten als er gevaar is. Ik hoop dat jullie ook olifantenoren hebben, zodat jullie kunnen zorgen voor jullie geliefden als er ooit problemen komen. Grootbeest 2 is de GIRAF, met zijn lange nek. Jullie horen het wel. Een lange nek. Niet een dikke nek; die hebben we hier genoeg Weten jullie wat het is om je nek uit te steken voor je naaste? Dat is, als het lastig is, toch partij te trekken voor de problemen van je medemens. Ik hoop dat jullie, net als de giraf, jullie nek durven uitsteken. Grootbeest 3 is de NEUSHOORN. Als je hem zoekt op Google, dan zie je veel beest en een heel klein beetje neus. Ik hoop dat jullie ook met een fijne neus zoeken naar kleine dingen om mensen gelukkig te maken en een fijne neus hebben om de problemen van jullie medemensen op te sporen en erover te kunnen praten. En dan was er natuurlijk grootbeest 4: de LEEUW. De vormelingen glunderden. De vormheer zag het, en hij glunderde ook. Maar hij zei: Gastjes, de olifant met zijn oren, de giraf met haar nek, en de neushoorn met zijn snuiter, jullie hebben zeker gedacht: maar allé, mijnheer de vormheer: grote dieren, dieren van Afrika, wij kiezen toch voor de leeuw! De olifant, de giraf, de neushoorn, ze zijn alle drie minder populair dan de leeuw. MAAR DE LEEUW IS EEN ROOFDIER. DAT WIL IK JULLIE NIET MEEGEVEN. De enige waarde van de leeuw die in deze olie zit, is die van de standvastigheid. De leeuw die zijn prooi ziet, zal afwachten en zijn avondmaal aandachtig beloeren, en wachten tot het moment er is. Hij zal nooit zeggen: Oeps, het is vrijdagavond en het is bijna 5u. Ik ga naar huis en ik keer maandagmorgen terug. Dat doet de leeuw niet. Hij blijft standvastig Dat wens ik jullie toe. De standvastigheid om jullie goede doelen in het leven tot een goed einde te brengen. Zo ingrijpend was deze plechtigheid, dat we de jongeren hebben moeten naar buiten begeleiden na twee uur plechtigheid, anders zaten ze daar nog. De toekomst van Rekkem is verzekerd. Wij zijn gezegend. Dank je God, voor deze lichting van Bende van Rekkem 2015. Onze toekomst ziet er goed uit. Lieve Vandersteene
Met 35 Neos-leden trokken we met de bus naar Roeselare. We brachten er een bezoek aan het Harley-Davidson verkooppunt voor West-Vlaanderen. Bernard Vens, specialist van dergelijke moto's, leidde er ons rond en gaf uitleg over het ontstaan van de Harley. Er stond heel wat leuke exemplaren, maar het prijskaartje was er ook naar. Moto's van 30.000 euro waren geen uitzondering. Verder alles wat met Harley-Davidson enigszins te maken had: kasten vol prularia, kledij, wisselstukken of allerlei attributen om de moto mee te versieren. Je kan het zo gek niet bedenken of het bestaat. In het clubcafé konden we nog genieten van een drankje en ook daar ademde alles naar Harley-Davidsons: tafels, plafond, bar...
Na een superregenbui konden we snel de bus op. We werden naar het domein Groenhove gebracht in Torhout waar de provinciale Neos-wandeltocht werd ingericht. Na een heerlijk middagmaal kon iedereen de tocht aanvatten en een afstand kiezen naar eigen keuze, gaande van 4 km, 6 km, 9,5 km, 10 km of een combinatie ervan. Noël Wyseur vatte onmiddellijk de tocht aan en maalde een 20-tal km af. Acht moedigen trotseerden de stormwind en legden 9,5 km af door de bosrijke omgeving van het Houtland. De rest hield het bij 6 km of een partijtje kaarten in restaurant van het domein. Na de wandeling genoot iedereen nog van een stukje taart of een dame blanche met koffie, een biertje en werd wat gekaart, wachtend op de komst van de schoolbus. Tegen 18 u. kon de terugtocht naar Rekkem aangevat worden.
Zowel op zondag (gezinnen) als maandag (senioren) werd de vooropgestelde kaap van 200 deelnemers bereikt. De fietsers startten in 'De Hazewind' in Menen. Er werd gefietst naar Geluwe alwaar een bezoek aan een alcapakwekerij op het programma stond. In het 'Hof ter Heulebeek' stond een heerlijk middagmaal klaar. Via de mooie landelijke wegen met de kleurige voorjaarsbloemen, het frisse voorjaarsgroen en de fraai aangelegde velden bereikten de fietsers Ledegem. De geurige koffie stond er klaar in Old Leghem en in het 'Luchtvaartmuseum 14-18' kon men een bezoek brengen aan de vele miniatuurvliegtuigen die tijdens de Eerste Wereldoorlog werden gebruikt. In de brouwerij 'Het Gulden Spoor' in Gullegem werd een frisse blond getapt en kreeg men uitleg over de brouwerij. Vandaar ging het terug naar Menen. Niet de vermelde 42 km werd gereden, iedereen beaamde dat de teller het op 47 km hield.
We zochten het deze keer niet zo ver. ROUBAIX heeft zoveel te bieden en we konden voor die dag een beroep doen op ROUBAIX-kenner bij uitstek, Laurent Stragier. We startten met 29 deelnemers en trokken met de Lauwse schoolbus de grens over. Al snel bereikten we ons doel, de textielstad Roubaix. Met mezelf aan het stuur leidde Laurant ons uitstekend doorheen de stad. Roubaix leek op deze zaterdagmorgen wel piepedood, weinig of geen verkeer. We reden anderhalf uur doorheen de diverse wijken met restanten van historische fabrieken. We maakten kennis met moderne wijken, verloederde buurten die worden opgewaardeerd... een mix van indrukken kwamen op ons af. Opvallend de honderden verkeerslichten,... Daarna volgde een koffiestop in de 'Brasserie de l'Usine' en trokken daarna naar de 'Manufacture des Flandres'. Laurent leidde ons rond tussen de verschillende weefgetouwen. Van een replica van het eerste weefgetouw uit de middeleeuwen tot de huidige moderne Picanol. Het middagmaal in 'Le Petit Roubaix' was perfect, snelle bediening in een mooi kader van een voormalig vakbondshuis. We konden ons eerst tegoed doen aan een 'apéritief maison', gevolgd door roti de porc sauce maroilles en een tarte Maison. Zo werd het stilaan tijd om opnieuw de bus op te stappen voor een ritje naar de ons aller gekende vélodrome. Iedereen was verrast dat de piste zo'n hoogteverschil kent in de bochten. Het was dan ook een hele kunst om ons recht te houden en niet naar beneden te glijden. Een groepsfoto mocht er niet ontbreken. De kennismaking met de nieuwe vélodrome was ook een openbaring. Als afsluit trokken we de wereldvermaarde douches in. We gingen op zoek naar de namen van bekende renners en de overwinningsdata van hun Paris-Roubaix: Paul Deman, Eddy Merckx, Roger De Vlaeminck, Tom Boonen, Cancellara... en nog zoveel anderen. We wandelden nog even tot de laatste 'pavé' waar ook de namen van de winnaars in zijn verwerkt. Ja, zowaar ontdekten Jeannine en Thérèse de naam van een Dejonghe die ooit de wedstrijd won. De volgende afspraak was een bezoek aan het museum 'La Piscine'. Iedereen slenterde op eigen tempo doorheen het voormalige zwembad dat nu is ingericht als museum. Voor velen die er de eerste keer kwamen was het een echte openbaring. De dag werd afgesloten met een korte wandeling tot aan het stadhuis om te genieten van een drankje op een terrasje met op de achtergrond de geluiden van het carnavalsfeest. En zo werd het 19.00 u., tijd om terug te keren naar Rekkem na een schitterende dag in Roubaix.
Dinsdagnamiddag gingen naar jaarlijkse gewoonte de vormelingen van Rekkem onder leiding van pastoor Chris en hun catechisten naar de Sint-Sixtusabdij in West-Vleteren. Doordat de vormselpastoraal in de federatie Lauwe-Rekkem naar elkaar toe willen groeien namen ook de vormelingen en catechisten van Lauwe deel aan dit bezoek samen met pastoor Nikolaas.
Eerst was er een korte inleiding door pastoor Chris op de parking over waarom we deze namiddag hier op bezoek gingen waarbij zijn persoonlijke ervaringen met abt Manu Van Hecke 50 jaar geleden op de kampen voor jongeren met een handicap: de kussengevechten, het samen spelen en s avonds plezier maken met de begeleidingsploeg,
Om 14.15 uur woonden we van op de eerste rijen het Noon-gebed bij. Na enkele psalmen met alleluiaverzen gezongen te hebben konden we luisteren naar de lezing uit de Handelingen der Apostelen.
De groep mensen die het geloof had aanvaard, leefde eendrachtig samen. Geen van hen beschouwde zijn bezittingen als zijn persoonlijk eigendom, want ze hadden alles gemeenschappelijk. De apostelen bleven met grote kracht getuigen van de opstanding van de Heer Jezus, en God begunstigde allen rijkelijk. Niemand onder hen leed enig gebrek: wie een stuk grond of een huis bezat, verkocht het, bracht de opbrengst naar de apostelen en legde die aan hun voeten neer, waarna het geld naar behoefte onder de gelovigen werd verdeeld. Een van hen was Josef, een Leviet uit Cyprus, die van de apostelen de bijnaam Barnabas had gekregen, wat in onze taal zoon van de vertroosting betekent.
Na het Noon-gebed werd de daglezing heel concreet gemaakt tijdens de uitleg en rondleiding in het museum Claustrum van het ontmoetingscentrum In de vrede. Een leven als monnik in de abdij van West-Vleteren betekent immers dat je geen eigen persoonlijke bezittingen hebt, maar alles maakt deel uit van de gemeenschapsbezittingen.
De vormelingen mochten doorheen heel het museum op zoektocht en daarna aan onze gids alle mogelijke vragen kwijt waarop hij hen een antwoord gaf. Aan het einde van het museumbezoek kregen we nog drie afsluitende vragen waarbij we bij één van de drie vragen onze hand moesten omhoog steken zonder te kijken naar de anderen: - Wie is er van overtuigd dat God echt bestaat? - Wie is er van overtuigd dat God helemaal niet bestaat? - Wie twijfelt er af en toe wel eens over het bestaan van God?
Christen zijn gaat over het geloof in Jezus Christus; maar het is logisch en dus zeker niet minder slim om af en toe te twijfelen en na te denken over je eigen geloof bij bepaalde gebeurtenissen of ervaringen in ons eigen leven.
Ondertussen werd op het speelterrein voor het ontmoetingscentrum onder leiding van enkele catechisten enkele kring- en tikspelletjes gespeeld door één tweede groep vormelingen om nadien te wisselen. Deze spelen werden afgesloten met enkele spelen met de reuzenparachute. Eén van die spelen ging als volgt: iedereen gaat zitten en houdt de parachute goed vast terwijl de benen onder de parachute zitten. Een van de vormelingen mocht plaatsnemen onder de parachute en proberen door de voeten van de anderen te grijpen zo zijn groep uit te breiden.
Het deed me spontaan denken aan het evangelie met de roeping van de apostelen: gegrepen door de figuur van Christus gingen ze daarna op weg om vissers van mensen te worden.
Je moet echt wel geboeid zijn door die Jezus van Nazareth als je elke dag opnieuw wil leven tussen de muren van de abdij grotendeels afgesloten van de buitenwereld.
Na een korte picknick konden we de terugrit richting Lauwe en Rekkem aanvatten met voor sommige nog een tussenhalte aan de grot. Herwig Vrijsen vormselcatechist Lauwe
Op zaterdag 11 april trok de DF-afdeling naar Kemmel en Wulvergem. Het is een jaarlijkse gewoonte geworden een toneelstuk te volgen in de Westhoek. Voor de tweede maal werd in Wulvergem een opvoering van het NWT gevolgd. Deze keer werd het ludieke stuk 'Riebedebie' opgevoerd. Vooraf werd een wandeling gemaakt rond de Kemmelberg.
Met het busje van GBS Lauwe, met Eric als chauffeur en Guy Desloovere als gids, trokken we de grens over om in Zeeuws-Vlaanderen, in het dorpje Groede, het minder gekende museum Vlaemsch Erfgoed te bezoeken en te winkelen in het stadje Sluis.
Het Vlaemsche Erfgoed is niet één museum, maar een hele straat vol nostalgie en cultuur: het Slijkstraatje. We werden verwelkomd in de pittoreske herberg 'De Twee Duiven' door Adrie Oosterling, met een kop koffie met Groese paptaart. Een gidse, in typische klederdracht, leidde ons eerst naar de Lutherse kerk. Tijdens dit bezoek aan de musea kregen we een beeld van het leven in Zeeland in het jaar 1900. We konden een kijkje nemen in de timmermanswerkplaats, de erfgoedwinkel, de museale brouwerij, de bakkerij, de herberg De Natte Pij, de grutterswinkel, het boekenantiquariaat, Ut Impie (theeschenkerij), het beeldhouwersatelier, de textielwinkel, het kapsalon, de schilderswinkel, het opticienmuseum... Over de middag genoten we van een kom lekkere wortelsoep, een stoofpotje van rundvlees op grootmoeders wijze met laurier en ui en aardappeltjes en salade en een chocolademousse als afsluiter. Na het middagmaal vertrokken we naar de oude vestingstad Sluis. Guy wist ons tijdens de erfgoedwandeling wat geschiedkundige uitleg te geven over het stadhuis en belfort (het enige in Nederland) met zijn Jantje van Sluis, de windmolen De Brak... Een groepje maakte daarna met Eric een wandeling op de stadswallen (4 km), terwijl anderen reeds genoten van het winkelen of een terrasje...
Ieder jaar op paasmaandag slaan deze drie verenigingen de handen in elkaar om de kinderen kennis te laten maken met de paashaas. Er werd gestart met een paasontbijt met 50 kinderen en 68 volwassenen. Daarna begon de zoektocht naar de paashaas. Gelukkig had die overal langs de weg een spoor nagelaten, frisse worteltjes met de punt in de wandelrichting. In de groenzone Ten Dale was de paashaas in een valstrik gelopen. De kinderen konden er op zoek naar de verspreide paaseieren, met het nummer op bepaalde eieren konden de sloten worden geopend en werd de paashaas bevrijd.
Ennetbürgen - Trieb - Seelisberg
Klim naar de Niederbauen
Rond het Vierwoudstedenmeer
Wandeltocht van Beckenried naar Klewenalp
- Verkenning van de omgeving
SEELISBERG ZWITSERLAND
DIEFHONDBOS
Kortrijk: opnames Vlaanderen Vakantieland
Langs de Dode IJzervallei te Roesbrugge
EERSTE COMMUNIE Sint-Niklaaskerk
Stoet in Wervik
VORMSELFEEST
DAVIDSFONDS + PASAR
DAGUITSTAP LDC Dorpshuis Rekkem en Allegro Menen
Davidsfonds - Gezinsbond - Pasar 
