stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
19-08-2010
Volgende week kan ik terug naar mijn vaste begeleider in het caw. Een maand niet bij hem kunnen gaan was toch moeilijk, ondertussen twee keer bij een super sympathieke mevrouw geweest met ook heel veel begrip en goede raad maar als je al maanden bij dezelfde persoon gaat dan is het gewoon heel fijn dat die weet waarover het gaat zonder eerst een hele uitleg te moeten geven.
Gisteren in de 'overal is beter om te zijn dan thuis-mood' eens gaan notebook kijken in een winkel. Ja dat zal mijn eerste aankoop zijn voor ik aan het sparen sla voor mijn eigen plekje, een notebook om toch wat contact te hebben met iedereen rondom mij. Mijn dagen zijn nu druk gevuld omdat alles op mijn schouders valt en als ik ergens zal zitten waar ik al niemand ken en niet zal gaan werken wat zal ik heel de dagen moeten doen?! Ik zit er niet mee in en kijk aan de éne kant echt uit naar rust en tijd voor mezelf maar aan de andere kant ben ik toch ook wel bang om in een gat te vallen. En ik wil het beste van dat vluchthuis maken, ik wil daar niet zielig op een kamertje gaan zitten, ik zal naar een budgetvriendelijke fitness in de buurt opzoek gaan en wil van de tijd ook gebruik maken om eens aan mijn conditie te gaan werken. Ik heb in het caw gehoord dat zoveel vrouwen naar een vluchthuis moeten de hel vinden, het volledige slachtoffer zijn..., maar eigenlijk beschouw ik het helemaal zo niet. Ik ontzie dat niet, zie het als een mengeling van een avontuur en een tot rust komen en een nieuwe start, in het engels is het ook 'halfway house' wat ik veel positiever vind dan het nederlandse vluchthuis. Misschien onderschat ik het wel maar dat zie ik dan wel...
In de maanden dat ik niet geblogd heb is de situatie eigenlijk hetzelfde gebleven misschien zelfs erger geworden. Geen rust vinden thuis, de momenten die ik voor mezelf heb die zijn er die gepaard gaan met frustratie van zijn kant dan omdat er dan geen aandacht voor hem is. Niets van hulp in het huishouden tot tegenwerken en me het lastiger maken. Aan begrippen die eigenlijk normaal zouden moeten zijn in een relatie durf ik niet eens te denken, je geborgen voelen, gesteund in bepaalde zaken, liefde krijgen,... Eigenlijk als ik aan die laatste zaken denk dan zie ik ook hem totaal niet meer in het plaatje, ik zie dan nog eerder mijn vriendinnen ook al is dat dan totaal op een andere manier dan in een relatie. Een vriendin die zegt 'wees voorzichtig', of oprechte zorg die ik voel, hij zegt ook 'wees voorzichtig' maar als ik eens een poging doen om voor mezelf te zorgen zoals als ik ziek ben en ik wel wat rusten dan komt hij ook moeilijk doen.
Ik verlang naar liefde en geborgenheid maar bovenal gewoon rust. Rust in mijn hoofd en in mijn lichaam. Eigenlijk ben ik een stuk uitgeput, ik ga maar door met mijn dagelijkse leven heb de zorg voor hem, een familielid en de momenten wanneer ik thuis ben en eigenlijk eens zou kunnen uitblazen verslind hij mijn energie met lastig doen tot ruzie maken of gewoon veeleisend zijn. Dit is al zo'n gewoonte geworden zelfs al laat hij me eens een uur gerust, ik sta telkens op 'stand-by' en kom niet tot rust.
Ik weet wat zulke situaties met een mens doen, heb het van dichtbij mogen beleven. Ik heb vele jaren mijn mama heel ongelukkig gezien, naar mij toe was ze de perfecte moeder die dat ook trachtte weg te steken maar toen de diagnose kanker een feit was en de traditionele manieren er uitzichtlozer begonnen uit te zien begon ze daarnaast haar genezing te zoeken in het alternatieve. Toen geraakte ze er meer en meer van overtuigd dat haar ziekte te maken had met haar lange jaren ongelukkig te leven. En nu volg ik haar in haar voetsporen, enkel nog erger, de manier van leven is erger en mijn levensstijl is dan nog eens ongezonder. Het beste van mijn situatie is dat het in mijn handen ligt om beide feiten een totale ommezwaai te geven.
Ik zit de woorden op het scherm te lezen, gechoqueerd. Ik kan het bijna niet vatten dat ikzelf dit nog maar een paar maand geleden geschreven heb, ik lees precies het verhaal van iemand anders en ben er gedegouteerd van... Hoe komt het dat alles zo ver lijkt, zoals het net mij niet overkomen is?! Ik denk dat het een onbewuste zelfbescherming is omdat je er anders onderdoor gaat... Ik ben er niet goed van!
Wanneer weet je dat het genoeg is?! Wanneer je om 1u40 's nachts bevend om adem zit te snakken. Dit kan zo niet meer verder, rustige dag en avond gehad maar een half uur voor we gingen slapen weer plotse ommezwaai.
Zoveel terug gebeurd de voorbije week. Zoals ik al een tijd voelde aankomen, hij is zijn werk kwijt. Eigenlijk was dit het enige die hier heel de situatie nog slechter kon maken, minder inkomen en vooral verveling en frustratie die zal toeslaan en de dierbare momenten dat ik alleen was ben ik ook kwijt. Hij heeft een job op het oog waar hij in ploegen zou moeten werken, hopelijk lukt het, want dat zou dan toch voor mijn situatie een verbetering zijn, ik kan er maar van dromen dat hij een week de nacht zou hebben en ik eens zou mogen proeven van rustige avonden.
Ik dacht dat hij net liever ging zijn omdat hij me nu nog meer nodig heeft met die werkloosheid, een paar dagen is het zo geweest maar dan is het terug omgeslegen. Gisteren was hij me doodgewoon aan het chanteren, toen ik dit zei gaf hij me gelijk, ik laat me niet chanteren en deed alsof het me koud liet, toen ik even in de badkamer alleen was kreeg ik weer een enorme huilbui. Hij wil me ook verplichten om hem graag te zien, heb de voorbije week de woorden uitgesproken dat ik hem niet graag meer zie. Na al die jaren voel ik nog iets hoor maar geen liefde meer zoals het zou moeten zijn en dat is ook iets wat niet meer terug kan komen, daarom is er te veel gebeurd. Je zou denken dat dit zijn gedrag zou veranderen maar hij probeert het op te lossen zoals hij alles wil oplossen met dominantie.
