stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
05-12-2010
De dreigementen worden erger, hij kan ze niet rechtstreeks naar mij toe doen omdat hij me op geen enkele manier kan bereiken maar doet het via mijn vader, mijn vader heeft er ondertussen de politie bij gehaald. Soms is dit alles zo moeilijk dat ik me afvraag of ik beter niet nog een tijdje gewacht had met weg te gaan. Maar op sommige momenten komen er flarden van wat er allemaal gebeurde in ons huis terug naar boven. Zoals de keren dat ik net gepoetst had, poetsen wat ook een onmogelijke opdracht was want poetsen stond gelijk aan geen aandacht aan hem te kunnen geven. Ik haaste me om alles gedaan te kunnen krijgen en had dan ook een voldaan gevoel achteraf en hij die opeens dan vanalles op de grond gooide, ik met tranen in mijn ogen alles terug opkuisen om mijn huisje proper te kunnen houden. Alles was nog maar net terug opgeruimd als hij het een tweede keer in de grond gooide en me bevelen gaf om het terug op te kuisen. Ik weigerde, wou niet meegaan in dit eindeloos spelletje, pas toen werd het erger, hij kon het niet hebben dat ik niet gehoorzaamde en probeerde op gelijk welke manier zijn gelijk te halen. Zo ging hij voort tot hij voelde dat hij zijn macht over me op dat moment verloor en dan volgden er klappen. Radeloos was ik op die momenten.
Het is mooi geweest dit weekend, ik had mijn hondje na 8 weken terug bij me. Was bij lieve vrienden in een huiselijke sfeer en heb uitstapjes gedaan. Ik heb het zo moeilijk met die overgang, hondje terug achterlaten en ik terug vertrekken naar het vluchthuis, welkom voorlopige keiharde realiteit. Het enige wat me nu recht aan het houden is dat is het besef dat dit maar tijdelijk is, als ik wat vecht ik binnen hier en een jaar zoveel beter zal hebben dan nu.
Ook al ben ik ruim twee maanden weg van hem, elke avond als ik in mijn bedje kruip besef ik wat een luxe dit is. Als ik midden in de dag me eens heel moe voel en me eventjes neer leg besef ik nog des te meer hoe zalig dit kan zijn. Rust wanneer ik dit nodig heb, de kans om naar mijn lichaam te luisteren en het te volgen. Eindeloos geniet ik er van!
Ondertussen blijf ik nieuws van hem vernemen via via. Hij zou naar de psychiatrie moeten en is gek aan het worden bij de gedachte dat ik een ander zou hebben. Ik huiver bij die gedachte. Het beklemt me ook, ik heb het gevoel dat ik nooit meer een normaal leven zal kunnen hebben. Het geeft me een mengeling van gevoelens, angst, wanhoop, boosheid en ook medelijden met hem. Ik ben boos omdat hij nu nog zo'n grip op mijn leven heeft, m'n leven bepaalt en me mijn leven ook een stuk afneemt, ik heb medelijden omdat ik niet wil dat hij ongelukkig is...
Elke werkdag heb ik zoveel dingen te doen, notaris contacteren, bank, op controle gaan bij adviseur, gesprekken met begeleiding hier en ja zelfs naar OCMW gaan. Ik betaal mijn facturen hier zelf en wil weten of ik toch mss recht heb op iets wat ik niet weet.
Zojuist schitterend nieuws gehad! Ik ben geslaagd voor het examen waar ik aan mee gedaan heb! Heb nog geen datum wanneer ik mag beginnen maar ik mag beginnen. En zo gaat mijn zelfvertrouwen terug wat de hoogte in, vond het examen zwaar maar ik heb de examencommissie kunnen overtuigen!
Net toen beetje bij beetje ik wat rust kreeg in mijn hoofd omtrent alles werd mijn angst terug goed leven ingeblazen... Had vandaag met een collega afgesproken die ook een vriendin is, aangezien ik nog steeds niet naar mijn werk durf vroeg ik haar zo'n beetje 'de stand van zaken'. Al twee maal is de politie de laatste weken op mijn werk geweest om te vragen of ze meer wisten over me. Mijn ex was naar de politie geweest omdat hij ongerust is over mij, hij is blijkbaar op de één of andere manier door de mand gevallen want de politie zei tegen mijn collega aan de receptie 'ik ken zo'n types en hun ongerustheid'. Ik heb dan onmiddellijk naar de locale politie gebeld en hun verwittigd dat ik in een vluchthuis zit en dat alles in orde is voor me en ze niet onnodig moet zoeken naar me.
Waarom kan hij me nog niet uit zijn hoofd zetten? Waarom kan hij tot op de dag van vandaag nog mijn gemoedsrust ontnemen?
Het is terug weer eens slikken en aanvaarden, ik dacht dat het aan het passeren was nu we de twee maanden naderen maar blijkbaar is het allemaal nog niet voorbij aan het gaan.
Zaterdag zo genoten terug van mijn vrijheid. Een uur of zes 's avonds naar Gent vertrokken met een goede vriend. De laatste keer toen ik 's avonds in Gent was was geleden van mijn 15 jaar, Gentse feesten, nog even had ik toen mijn vrijheid op dat moment. Gent is een nog mooier in de nacht. Ik zat in een klein gezellig café'tje en was terug eindeloos aan het genieten, ik dacht dat gewoon dat moment al het vechten meer dan waard was en toen moest de avond eigenlijk nog beginnen...
Soms komt het geluk met de kleinste stomste dingen naar boven, zoals daarjuist, ik had een longsleave gekocht en wou die verknippen aan de hand van een filmpje op you tube. Ik kon me gewoon in de woonplaats van het vluchthuis zetten en eerst het filmpje bekijken om dan in alle rust te beginnen aan mijn 'knutselen'. Zonder gestoort te worden, zonder commentaar op wat ik doe of hoe ik eruit zal zien met dat T-shirt aan met gaten. Zoiets was thuis onmogelijk, creatief zijn is zelf met iets bezig zijn en zelf met iets bezig zijn was egoïstisch.
Mijn vertrouwen in mannen is voor de tweede keer geschaad, welliswaar op een volledig andere manier maar toch doet het me pijn. Iemand die me zeer nauw aan het hart lag en veel voor me betekent heeft in mijn ontsnapping heeft me de leugens t.o.v. mijn ex in het laatste jaar verweten. Dit doet me heel veel pijn. Ja, het laatste jaar leefde ik meer in een leugen dan in de waarheid maar hadden me al die jaren eerlijkheid van voordien opgeleverd?! Heel veel hartpijn, blauwe plekken op mijn ziel en op mijn lichaam en een groot minderwaardigheidscomplex. Schuldig voel ik me helemaal niet omdat dit hier ook niet aan de orde is, moet je je schuldig voelen als je liegt om even een vriendin te kunnen zien op een namiddag? Als je liegt om je eigen familie te kunnen zien? Als je liegt over hoe je je diep vanbinnen voelt om klappen te vermijden?
Ik voel me sterk omdat ik weet dat ik mijn 'plicht' gedaan heb, meer dan mijn plicht zelfs, tot op de dag van vandaag. Ik heb mezelf al die jaren volledig ingezet voor ons, voor onze relatie en eigenlijk was het puur voor hem, ik ging ten onder.
Als ik het verwijt las schoten de tranen in mijn ogen maar ik weet dat het geschreven is door iemand die me toch minder goed kende dan ik verwachtte, die niet beseft wat ik meegemaakt heb, wat gezinsgeweld met iemand doet en hoe je het kappot maakt. Hoe je moet vechten om met je hoofd boven boven water te blijven. Elke dag was een strijd, zelfs op de goede dagen omdat je weet dat het geringste hem kan doen omslaan. Je staat op en voor je nog maar beseft welke dag het is vandaag ben je al op je hoede.
Stel dat ik tot de dag van vandaag eerlijk was geweest dan zat ik daar nog in het huis, wegkwijnend omdat het vrijdagavond was, 2 dagen weekend, 2 dagen constant samen zijn. Daarom was iedere leugen dit alles meer dan waard!
Ik wil iets opslaan in mijn gsm en dan zie ik het; een tekstje die ik begin Augustus heb opgeslegen, midden in de nacht, verwijten die hij me maakte en die me recht in mijn hart troffen. In de wanhoop zal ik gedacht hebben als ik dit ging onthouden dat ik wel eens de moed ging vinden om te vluchten. Sinds die bewuste nacht had ik niet meer naar dat tekstje gekeken dus ergens was het niet nodig. Nu botste ik er heel toevallig op en het trof me terug in mijn hart, wat ben ik blij dat ik bij hem weg ben!
Vandaag heel veel adminstratieve rompslomp gedaan, dat is het de mindere kant, er constant mee geconfronteerd worden omdat we nog zoveel te regelen hebben, ons huis die we samen gekocht hebben onder andere. Het begint ook meer en meer door te wegen dat ik niet meer ga werken, ik wil terug werken, mis mijn werk en vind het heel erg om zo kort te zitten van geld! Maar ik durf nog steeds niet te gaan.
Op de gekste momenten komt het soms aan het oppervlak, mijn 'vergeten' verdriet... Opeens terug beseffen wat een luxe het is zelden angst te moeten hebben, mijn woorden niet meer te moeten wikken en wegen en gewoon mezelf te kunnen zijn. Het ergste waren de nachtelijke pesterijen, of wanneer hij weer eens gedroomd had en me daarvoor wakker maakte midden in de nacht om uren door te gaan erover, me niet toe te laten om te slapen, ik was doodmoe en viel ik terug in slaap maakte hij me keer op keer wakker.
De pijn die hij me deed om keer op een keer een afspraak met zijn vrienden af te zeggen, eens afspreken met mijn vrienden zat er niet in, daar had ik me bij neergelegd maar ik genoot dan mateloos van elk soort bezoek maar ook dat ontnam hij me keer op keer. Dagen tot weken keek ik uit naar dat bezoek en een paar uur voordien werd ik verplicht het af te bellen.
Soms ben ik dat vergeten, maar op de stomste momenten komt het ook soms naar boven.
Vandaag hoorde ik via via dat er een vrouw belde naar het vluchthuis, het zit hier vol. Ik hoop dat ze in een ander vluchthuis onderdak gevonden heeft. Zoveel vrouwen leven nu nog hoe ik lange jaren geleefd heb, in angst, met psychisch en fysisch geweld, beetje bij beetje aan het kapot gaan. Het is onvoorstelbaar hoe zo'n leven is en vind het jammer als zo'n vrouw de kracht heeft om te vertrekken dat er dan geen plaats is.
Beetje bij beetje krijg ik wat van hem te horen... Via via, soms heel vaag, soms directer als hij een boodschap ingesproken heeft op het antwoordapparaat bij familie. En het doet pijn. Ik begrijp mezelf niet... Hij heeft me zoveel pijn gegeven, mijn hart gebroken, keer op keer gekwetst soms ook letterlijk en ik haat hem niet. Het zou zoveel makkelijker zijn voor mij moest ik hem haten maar ik kan dat niet.
Teruggaan doe ik niet, ik heb te veel gevochten om nu hier te zijn en mijn leven is goed zoals het nu is en dit is nog maar het begin.
Ik dacht dat ik nu wist hoe de potentieële man met een kort lontje eruit zag... Niets is minder waar... Vandaag meegegaan met een vriendin die ik in het vluchthuis heb leren kennen, haar ex gezien. Het zag er een fragiele man uit helemaal niet de man die ik ondertussen kende van haar verschrikkelijke verhalen. Het was schrikken, hoe moet ik ooit nog een partner vinden die ik volledig kan vertrouwen, in het begin zijn alle mannen lief en betrouwbaar, geweld sluipt soms zo op sokken je relatie binnen en zelden vanaf het begin.
Weer mateloos genoten van mijn vrijheid dit weekend. Vrijdagavond een avond gehad waarvan ik nooit gedacht had die ooit in mijn leven te mogen beleven. Ondertussen zeg ik nooit nooit meer, echt niet. Zaterdag heel de dag nog moeten bekomen ervan en vandaag zalig genoten van mijn een dagje de stad in! Nu leef ik, volledig zoals ik het wil zonder rekening te houden met...
Elke minuut van mijn vrijheid dit weekend was het vechten voor de ontsnapping waard!
Ondertussen ben ik al een maand weg van huis en begint alles wat 'normaal' te worden. Het is normaal dat ik rust in mijn leven heb, normaal dat ik doe wat ik wil, wanneer ik wil... Het is toch raar hoe een betere situatie vlug went. En dit vind ik gevaarlijk, net omdat ik me nu niet meer kan voorstellen hoe ik al die jaren geleefd heb (daarjuist wat zitten lezen op mijn blog en was terug onvoorstelbaar) en ik heimwee heb. Ik mis hem zeker niet hoor, ik mis een thuis en mijn huisdiertjes. Als er dan nog eens agressie is in het huis die er net is om je te beschermen tegen agressie dan wordt het helemaal moeilijk.
Ik ga niet terug hoor maar heb het heel moeilijk. Leven in groep is geen pretje... Het is ook echt een tussenstap en eigenlijk moet mijn echte leven nog beginnen, op die manier leven zoals ik nu doe is niet waarvoor ik gevochten heb, het is gewoon een noodzakelijk kwaad. En dat vergeet ik soms, denk ik soms 'is dit het nu?'...
Moest mijn leven een tv-station zijn dan was dit het 'even geduld moment'
