blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
07-06-2014
Contract van de vrijwilliger
Dit is één van de zaken die voor velen onduidelijk is, heeft de vrijwilliger een contract? Kan die niet zomaar komen en gaan als dit hem uit komt? Kan die niet gewoon doen waar hij op dat ogenblik al dan niet zin in heeft?
Ondertussen kom ik al meer dan acht jaar naar Bachte en uit een gesprek met mijn collega's van enkele weken terug bleek dat zelfs zij met enkele van bovenstaande vragen rondliepen, vandaar dat ik aan dit artikel dacht
Misschien klinkt het raar maar ook een vrijwilliger krijgt een contract. Weliswaar niet echt een arbeidscontract maar toch bevat dit contract diverse zaken die je ook in een arbeidscontract terug vindt.
Zo denk ik bijvoorbeeld aan de momenten waarop je geacht wordt van het vrijwilligerswerk uit te oefenen. Eveneens staan er bepaalde verplichtingen of zaken waaraan ook de vrijwilliger zich dient e houden. In mijn geval bevat dit bijvoorbeeld strikte geheimhouding, zero tolerantie qua alcohol, respect voor bewoners en collega's. Stuk voor stuk lijken deze zaken evident maar onder het moto goede afspraken maken goede vrienden kan het zeker geen kwaad om deze zaken op papier te zetten.
Naast deze plichten zijn er nog een aantal andee zaken opgenomen binnen ons contract. Hierbinnen valt de kilometervergoeding, recht op gratis maaltijd en nog een aantal andere onderdelen zoals verzekering.
Volgens mij zijn dit allemaal zaken die ook voor een vrijwilliger van groot belang zijn want enkel op deze manier kan de taak die je vervult ook een echte meerwaarde bieden voor de instelling en uiteindelijk is dat toch de bedoeling van elk van ons.
Wat ik hier omschrijf geldt enkel voor diegene die komen vriwilligen op regelmatige basis en is dus niet van toepassing op een één dag vrijwilliger bij een manifestatie of zo, hiervoor gelden andere afspraken die ik misschien wel eens toelicht in een volgend artikel.
Hopelijk begrijp je na het lezen van dit artikel dat ook de vrijwilliger bepaalde afspraken heeft en dat ook deze afspraken in een contract gegoten zijn. Graag tot een volgende keer!
Zondag kiezen we met zen allen een nieuwe Vlaamse en Federale regering, neem er nog de Europese bij en je begrijpt al waarom men dit naar voor schuift als zijnde de moeder der verkiezingen. Binnen dit blog is het zeker niet mijn bedoeling om mijn kleur of dat van onze instelling of eender wie naar voor te schuiven, via deze weg doen we niet aan politiek. Wel is het mijn bedoeling om even te schetsen waarom deze editie me toch wel zorgen baart, zowel vanuit mijn positie als persoon met een handicap als vanuit mijn positie van vrijwilliger binnen DVC Heilig Hart.
Op het einde van hun legislatuur drukte de Vlaamse regering nog een decreet door dat de volledige gehandicaptenzorg "herschikte". Ondertussen zijn we al een goed half jaar bezig en zijn er op zijn zachtst gezegd toch nog een aantal onduidelijkheden binnen deze hervorming. Zo wachtten nog velen op hun persoonlijk assistentie budget of zoals men het nu noemt hun persoonsgebonden ondersteuningsbudget. Of men het nu Janneke of Mieke noemt, feit is dat zij die het nodig hebben er op aan het wachtten zijn. Akkoord binnen dit decreet staat nog niet alles op poten en hier en daar dienen nog wat extra accenten te worden gelegd, maar net dit baart me zorgen. De grote vraag blijft immers wie er die accenten zal leggen en waar.
Indien er na 25 mei een regering komt die het hele perspectief 2020 vanuit een andere hoek bekijkt kunnen we terug naar af en kunnen de wachters nog wat meer afwachten. In die zin komt de moeder der verkiezingen dus vrij ongelegen. Bij een herhaling van de laatste Federale verkiezingen, die gevolgd werden door een 540 dagen durende tragiek-komedie, zij we al helemaal gedoemd tot wachten. Weliswaar niet direct binnen onze sector, maar toch zal een dergelijk schouwspel doorwegen op een ieder van ons.
Dus durf ik toch even te vragen aan de toekomstige bestuurders van ons land en Vlaanderen om te waken over de continuïteit van het geheel en dit op de diverse departementen, want er is nog nog veel werk aan de winkel.
Langs deze weg kon ik even mijn bezorgdheid ventileren, hopelijk hadden jullie er ook iets aan. Graag tot een volgende keer.
In deze periode van het jaar dot de vereniging "Licht en Liefde" altijd zijn omhalingen. Zowel deur aan deur als in de kerken. In de kerk wordt zo een omhaling vaak wat kracht bijgezet door de getuigenis van een blinde of slechtziende. Zelf was ik al diverse keren getuige van dienst, zo zal het ook vandaag geschieden. Hieronder kunt u een weergave van mijn getuigenis lezen.
Beste mensen,
wanneer ik u vertel dat 21 september 2001 een zwarte dag in de geschiedenis is denkt u waarschijnlijk dat ik me vergis en 11 september bedoel. Helaas vergis ik me niet, die dag is voor mijzelf de laatste geweest uit een ander leven. Vanop die dag kon ik niet langer meer lezen of schrijven, werken of ontspannen. Dag op dag werd ik wakker en was mijn gezichtsvermogen tot bijna niks herleid. Tijdens een aftakelingsproces van ongeveer zes maanden zou dat verder gaan tot er amper 5 procent overbleef. Gelukkig is de ziekte nu gestabiliseerd.
Indien zoiets je overkomt kun je kiezen uit twee zaken. Ofwel kwijn je weg in een hoekje en verga je in zelfmedelijden. Ofwel kies je ervoor om een nieuw leven op te bouwen en te aanvaarden wat je overkomt. Zelf koos ik voor het tweede en begon opnieuw. Als slechtziende opnieuw beginnen is zeker niet simpel en gelukkig bestaat er een vereniging die je hierbij helpt. De naam van deze vereniging is licht en liefde. Licht staat symbool voor hoop en die hoop willen wi liefdevol doorgeven. Vandaar de naam.
Bij hen kan je terecht voor steun op administratief, praktisch en zoveel andere vlakken. Ideale aan deze vereniging is dat ze voor en door blinden en slechtzienden is, we zijn dus allemaal lotgenoten. Zeker in de aanvaardingsfase is dit een belangrijk gegeven. Vergeet immers niet dat, hoe goed ook velen het bedoelen, een goedziend iemand niet kan inschatten hoe het als blinde of slechtziende is om door het leven te gaan. Enkel wij weten wat bedoeld wordt met blind vertrouwen. Velen zouden er zonder de hulp van Licht en Liefde nooit in geslaagd zijn om hun nieuwe leven zin te geven.
Persoonlijk kon ik dankzij een herscholing kantoor en verkoop, bij een school ondersteund door licht en liefde, terug aan de slag als vrijwilliger administratieve ondersteuning bij DVC Heilig Hart te Bachte Maria-Leerne, een instelling voor mensen met een meervoudige verstandelijke beperking. Op deze manier heb ik mijn plaatsje binnen de maatschappij terug gekregen en daar ben ik fier op!
Helaas kampt ook onze vereniging met financiële problemen en worden hierdoor de mogelijkheden voor mijn lotgenoten beperkt. Daarom durf ik hier vandaag om uw steun vragen opdat ook mijn lotgnoten de kans kunnen krijgen om hun plaatsje binnen de maatschappij terug te krijgen. ;
Ik dank u voor uw aandacht.
Zo dit was de tekst uit mijn voordracht, hopelijk kon het u boeien. Graag tot een volgende keer.
Indien je regelmatig mijn blog leest weet je al dat ik binnen DVC Heilig Hart diverse taken vervul. Binnen één van deze taken was een goede collega van mij een lange tijd afwezig wegens ziekte. Tijdens deze periode werd hij vervangen door iemand anders die binnen ons huis het reilen en zeilen al goed kende. Deze voorgeschiedenis was zeker een pluspunt om deze taak tot een goed einde te brengen.
Gedurende deze periode ontwikkelde onze vervanger zich tot een goeie collega, zowel qua werk als qua werksfeer. Met andere woorden er werd goed gepresteerd en geamuseerd.
Sinds deze week was de tijd aangebroken om de wissel opnieuw te laten plaatsvinden. Onze vertrouwde collega kon zijn stoeltje terug innemen en uiteraard zijn we hierover meer dan verheugd! Eerst en vooral omdat zijn gezondheid terug toelaat om te werken en in de tweede plaats omdat onze goeie collega terug op post is.
Nu is het wel spijtig dat onze vervanger het schip moet verlaten. Waarschijnlijk zou men in de privé nooit toelaten dat dergelijke krachten moeten gaan maar in de zorg is het nu eenmaal een kwestie van uren, geen uren betekent geen plaats. Deze regel geldt voor zorgbehoevenden zowel als voor zorgverleners en aan beide kanten doet dit pijn.
Missschien toch iets om even over na te denken, vind ik.
Spijtig dat het zo moet gaan, maar ik wil wel nog graag even onze "vervanger" bedanken voor het goede werk en de leuke samenwerking. Hopelijk vind je snel iets anders waar je aan de slag kan. Of wie weet komt er bij ons nog iets uit de lucht vallen, je weet maar nooit....
Op dinsdag 4 maart trokken Kurt De Smet en ikzelf richting Berchem voor een studiedag omtrent "samen vrijwilligen". Deze dag werd georganiseerd in de week van de vrijwilliger en was van het Vlaams steunpunt voor vrijwilligerswerk. Indien u over deze vereniging meer info wenst kan u steeds terecht op hun website Vlaanderen vrijwilligt .
Tijdens deze dag werden de eventuele conflicten tussen de vrijwilligers en de beroepskrachten onder de loep genomen. Vragen zoals het feit of men een vrijwilliger kan weigeren of sanctioneren kwamen aan bod. Bij wijze van drie gastsprekers trachtte men een antwoord te bieden op deze en nog meer opmerkingen.
In een eerste uiteenzetting werd ons duidelijk gemaakt dat er wel degelijk situaties zijn waarin de vrijwilliger niet op dezelfde lijn zit als zijn professionele medewerker. Als belangrijkste oorzaak van dit anders denken of kijken van twee personen die beide wel het beste voor ogen hebben kwam een verschil in kijk naar voren. Namelijk is het zo dat de vrijwilliger kijkt van mens tot mens, de beroepskracht kijkt daarentegen van zorgverlener naar zorgbehoevende. Uiteraard is het besluit niet altijd hetzelfde. Dit verschil in kijken kan wel eens tot conflictsituaties leiden.
Verder had deze spreker het ook nog over een belangrijke manier om vele conflicten te vermijden, als organisatie die met vrijwilligers werkt moet men een visie hebben over deze vrijwilligers. welke taken mogen zij al dan niet doen, wanneer worden zij verwacht van op post te zijn,... Kortom goede afspraken maken goede vrienden is hier zeker van toepassing. Indien deze afspraken niet worden nageleefd mag/moet de organisatie ingrijpen, anders leidt ook dit tot conflicten. Hou hierbij in het achterhoofd dat vrijwilligerswerk vrijblijvend is maar niet vrijlatend, het is een engagement.
Als tweede gastspreker kwam iemand van het rode kruis. .Deze onderstreepte op zijn beurt dat ook de vrijwilligers geëvalueerd mogen/moeten worden. Op deze manier kan men immers de samnenwerking optimalideren en zal ook de vrijwilliger zich beter in zijn sas voelen. Eventuele conflicten kunnen tijdens dit moment doorgesproken worden.
De derde spreker op zijn beurt legde dan weer de klemtoon op de werving van vrijwilligers. Volgens deze man is het belangrijk om eerst vrijblijvende losse contacten te leggen. Eens men dan de raakvlakken tussen beide partijen kent kan men de samenwerking gaan concretiseren.
Tijdens het vragenrondje achteraf stelden zowel Kurt als ikzelf vast dat vele organisaties nog in hun kinderschoentjes staan qua vrijwilligerswerking. Op dit vlak toch een goed punt voor ons DVC waarbij Kurt toch binnen zijn takenpakket een belangrijke plaats voorziet voor "zijn" vrijwilligers.
Tot slot van deze boeiende dag deed men nog een oproep om het woord "vrijwilligen" in de dikke van dale te krijgen. Enige manier om dat te doen is dit woord frequent gebruiken dus bij deze vraag ik ook jullie om dit woord in de mond te nemen. Vrijwillig er dus maar op los!
Kracht om te veranderen wat jullie kunnen veranderen,
Moed om te aanvaarden wat jullie niet kunnen veranderen, Wijsheid om het onderscheid tussen deze twee te maken
Deze spreuk omvat alles die ik elk van jullie toewens, eigenlijk niet enkel voor 2014 maar voor de rest van jullie leven. Eens men begint te beseffen dat er in het leven vele zaken zijn die je, hoe hard je ook probeert, nooit kan veranderen zet men een heel grote stap. Pas dan kan je tijd, energie en kracht vrijmaken om te werken aan datgene wat je wel nog kan veranderen. Uiteraard vergt het de nodige wijsheid om het verschil tussen beide te maken. Wie denkt dat hij niks kan veranderen is waarschijnlijk gemakzuchtig. Iemand die daarentegen dan weer denkt dat hij alles kan veranderen loopt vroeg of laat mijn zijn hoofd tegen de muur.
Deze wijsheid komt niet van mezelf, de eigenlijke uitvinder weet ik ook niet. Enkele jaren geleden, in de periode dat ik het héél moeilijk had om mijn handicap te aanvaarden, bezorgde een goede vriend mij deze spreuk op een kaartje. Hoe meer ik er over nadacht hoe wijzer ik het vond. Daar lag de sleutel voor de oplossing. Als ik dit toepaste werd het geheel duidelijk. Aan het feit dat ik slechtziend was kon of kan ik niks doen. De eventuele gevolgen zoals moeilijke sociale contacten, geen werk, geen hobby's en dergelijke kon en kan ik wel veranderen. Het is dus beter om de focus te leggen op het tweede en me niet langer blind te staren op het eerste.
