|
Het voelt niet als een gewone kerst, iets maakt het anders, al weet ik niet wat het precies zou kunnen zijn. De kerstboom staat er, versierd met matte bronskleurige ballen, een echte, de nep van vorig jaar was ik grondig beu. Hij oogt mooi, een beetje tenger, de warme lichtjes branden, maar toch is het niet zoals het eigenlijk zou moeten zijn. De versiering in de straat is sober, weinig kerstmannen bengelen aan de gevels, hier en daar zie ik wat lichtslingers hangen, maar het geeft niet datzelfde effect. We hebben een diner voor de familie bereid, het was leuk en gezellig en alles was lekker, maar iets maakte het hele feest niet perfect. Ik had er nochtans erg naar uitgekeken en bereidde de aankomende periode intens en maximaal voor.
Ik prutste een nieuwe kerststal in elkaar, een heuse tijdrovende bedoening, de houten figuranten van de afgelopen jaren wou ik niet meer in de stal zien staan. Ook wou ik voorkomen dat George, de kater, ze met zijn pootje naar beneden zou laten knallen. Ik wilde Maria en Jozef, de os en de ezel, de koningen en de herders niet telkens opnieuw vanonder de chesterfield moeten rapen, precies zoals ik dat het vorige jaar voortdurend deed. Met engelengeduld en naald en draad toverde ik alle noodzakelijke acteurs uit zijden stofjes en warme schapenwol. Vol verwondering en bewondering aanschouwde ik na afloop het eindresultaat.
Maria is een mooie jonge vrouw geworden en Jozef een beetje lelijker dan verwacht. Met zijn lange grijze baard lijkt hij oud en versleten, het is moeilijk te geloven dat Maria daar verliefd op werd. De ezel kijkt koppig en ik zie dat de os eruit ziet, zoals een os eigenlijk zou moeten zijn. De drie herders tonen zich voorbeeldig en hebben een stok, maar ik vergat er schaapjes bij te maken, en zonder schapen is een herder eigenlijk niet helemaal perfect. Het meest blij was ik met de geboorte van de boodschapper, de engel, een magisch figuurtje met vleugels en witte zijden haren, precies zoals een magische engel met vleugels zou moeten zijn.
Tijdens het ontwerpen heb ik er een liedje luidop bij gezongen, van stille nacht, heilige nacht, dat paste erbij. Ik probeerde een sfeer te creëren om dat liedje te zingen, de ingetogen sfeer die er voor het zingen van het liedje stille nacht, heilige nacht", altijd moet zijn. Niemand in huis hoorde mijn hemelse klanken, alleen George de kater luisterde aandachtig naar mij. Ik schrok van de woorden die ik mezelf hoorde zingen: de redder is daar zong ik en dàt maakte me blij. Het klonk mooi vond ik, dat wonderlijk liedje, al was het niet altijd even perfect, hier en daar rolde er van mijn stembanden, een nootje, een beetje onzuiver en minder toonvast dan het eigenlijk zou moeten zijn.
En zo begin ik afscheid te nemen van de voorbije driehonderdvijfenzestig dagen. Het is mooi geweest, ik ben tevreden, ik kan terugblikken op een rijk gevuld levensjaar. Prachtige perfecte onvergetelijke momenten, al wis ik ook enkele minder perfecte momenten, uit mijn geheugen, zo gauw mogelijk uit. Ik probeerde te fungeren als een liefhebbende moeder en ik probeerde ook als persoon een goed mens te zijn. Een aandachtige buurvrouw, een aangename collega, een werkneemster met een luisterend oor. Ik deed ook moeite om een lieve echtgenote te wezen, al was dat zeker ook niet altijd helemaal perfect.
Stilaan begin ik ook afscheid te nemen van mijn goede voornemens van het afgelopen jaar, geen alcohol drinken en geen zoute nootjes eten, ook geen chips maar wel een wekelijkse blog, wat was ik toch streng voor mezelf. Voor de alcohol heb ik drie noodzakelijke jokers moeten inzetten, dus was het net niet een perfect alcoholvrij jaar. Ik probeerde een jaar lang elke week iets op te schrijven over mijn leven, maar op het einde kreeg ik het lastig want de spraakwaterval viel stil.
Maar hier stopt het nu, ik ga niet meer schrijven, niet meer over de puberdochter of over de tweelingzonen, de stiefzoon of het bijna kerstekleinkind. Ik schrijf ook niet meer over de oudste dochter en ook niet meer over de echtgenoot, al vond ik het allemaal bijzonder leuk. Het was heerlijk om met mijn verhaal een beetje dichter te kunnen komen, in de harten van alle lezers van de blog. Ik heb vanuit mijn ziel geschreven, als je goed las kon je heel wat tussen de regels vinden. En ik zou een dik boek kunnen vullen moest ik heel erg eerlijk zijn. Niets is perfect en dat zal het ook nooit wezen maar ik kan er naar streven elk jaar een beetje meer.
Ik heb een fles perfecte champagne in de koelkast gezet, eentje van een goed merk, om straks te kunnen toosten op het nieuwe jaar. Maar ook, en dat is eerlijk, omdat ik er heel veel zin in heb. Geen nieuwe voornemens zoveel is zeker, ik vind dat ik dit jaar genoeg heb gedaan. Ik ben blij dat dit jaar bijna is afgelopen en kijk vol verwachting uit naar wat het nieuwe brengt. Ik kijk er naar uit om vakantie te vieren in het verre zonnige zuiden, met het hele gezin en alle kinderen, ook met het bijna kerstekleinkind. En ik kijk er naar uit om te genieten, in het verre koude noorden, om er vol verwachting te zoeken naar het magische noorderlicht.
Als je nu nog iets wil horen over ons reilen en zeilen mag je het altijd vragen, aan de telefoon of bij een tête a tête.
Mocht je goede voornemens willen nemen, een goede raad, werk ze af maar zet een paar jokers in. Nog een laatste gunst zou ik alle lezers willen vragen voor ik definitief de boeken neerleg. Meer dan tweeduizendvijfhonderd keren is mijn blog gelezen. Ik geraakte in de top tien maar werd net geen nummer een. Maar ik ben een strever en probeer hoger te geraken, wie niet waagt niet wint. Misschien moeten jullie de pagina massaal nog een keer gaan bekijken en liken, misschien geraak ik daardoor aan de top. Ik wil jullie voor alle fantastische hartverwarmende reacties heel erg oprecht bedanken maar bovenaan de lijst pronken dat zou voor een keer helemaal perfect voor mij kunnen zijn.
|
