Beste terrorist of strijder, wat je zelf verkiest,

Hoe is het daar ondertussen, hierboven, al een beetje bekomen? Een beetje aan het nagenieten van de ravage die je hier beneden hebt aangericht? Trots op het grote aantal slachtoffers die je samen met je vrienden de dood hebt ingejaagd? Of ben je je eigen wonden aan het likken en doet het toch een beetje pijn? Hoe voelt dat eigenlijk als je een bommengordel, die je rond je heupen had bevestigd, plotseling tot ontploffing brengt? Is het fijn om daar nu te zitten als een duivel tussen al die engelen die er ondertussen bijgekomen zijn?

Jullie waren stoer hé, met jullie Kalasjnikov, wat een lef, maar zonder dat machine was je maar een zwakkeling. Een arme ziel die zich liet beïnvloeden, een die alles slikte wat in zijn oor gefluisterd werd. Die vergat twee keer na te denken voor hij overging tot het uitvoeren van een schietpartij. Brandt het vuur van de hel niet te hevig? Kun je de helse pijnen wel verdragen die je alle slachtoffers hebt aangedaan. Of krijg je al wat spijt van je barbaarse daad?

Ach, natuurlijk niet, je bent aan het wachten op de maagden, die aan een martelaar worden beloofd, hoeveel waren het alweer? Moet je niet te lang op ze wachten, ze gaan toch wel komen of zouden ze niet houden van een slechterik? Zeg slimmerik, je bent er wel goed ingelopen, nu zit je daar mooi te schilderen, weet je, als je dood bent, lukt dat niet meer hoor.

Ze hebben je erin geluisd, man toch, wie heeft je dat allemaal wijsgemaakt. Dat je ongelovigen moet vernietigen, ik vraag me af of je ooit zelf een stukje uit de koran las. De wetten van jouw geloof, ik heb erover gelezen, manmanman, wat is dat allemaal. De vrouwen zijn er minder waard dan beesten, je mag ze slaan en mishandelen, geen haan die er naar kraait. En jullie mannen kunnen rustig luieren, niets doen de hele dag, de vrouwen en kinderen moeten er werken, je moest je schamen, terrorist.

Kijk, ik heb verschillende verhalen gehoord van vrouwen die gedwongen werden tot het ondergaan van de sharia wet. Ze werden gemarteld, gestenigd, mishandeld en uitgebuit, opgesloten en vernederd, elke dag opnieuw. We kunnen toch niet aanvaarden dat jullie jonge meisjes gaan stenigen, omdat je vermoedt, dat ze misschien in de ogen van een jongen keek? We kunnen het toch niet goedkeuren dat jullie een bevolking daar discrimineren, de mannen vermoorden en de vrouwen en kinderen gaan verhandelen, als een prooi, tot ze niets meer waard zijn. En wat las ik gisteren nog in de krant, dat je mannen, vrouwen en kinderen onthoofden, kan je je nu echt niet inbeelden dat dit echt niet hoort?

Goed, we kunnen discussiëren over ons geloof, welke God de beste is en ja, er moeten wetten worden nageleefd, daarover zijn we het eens. Als iedereen zijn zin gaat doen, is dat ook niet hoe het moet, kijk maar naar jezelf. Maar volgens mij zijn er meerdere Goden, dat zou best kunnen, maar er is er maar een die de allerhoogste is. Dat is de God die “liefde” heet. De God, de enige die mag oordelen over leven en dood, en niet de God die zegt dat je beter een ongelovige doodt, laat dat toch duidelijk zijn.

Ik heb kaarsjes laten branden bij mij thuis, voor de engelen, de slachtoffers, nee, natuurlijk niet voor jou, wat had je gedacht. Triestig he, dat er niemand is die nu medelijden met je heeft of misschien toch wel een iemand, je mama, die waarschijnlijk uit diepe schaamte om jou aan het huilen is. Om het jongetje, dat eens haar zoontje was en waar ze eens zo eindeloos van hield. Het jongetje dat stout was geworden, niet meer naar zijn lieve mama luisterde, en dan maar weg liep van zijn warme thuis. Die mama, die maar niet kan begrijpen, wat haar zoon heeft bezield. Je had een gezinnetje kunnen stichten, met kindjes, een, twee of drie. Lieve kindjes die je “papa” noemden, dat was toch schoon geweest.

En samen met die van mij branden er wel duizend kaarsen op dit moment en iedereen bidt voor de slachtoffers, maar niet voor jou. De kans is groot, we beseffen het, dat deze laffe daad zich nog eens herhaalt, jullie zijn sterk. Misschien vang ik deze keer wel een kogel, of iemand van mijn vrienden, misschien is er een bestemd voor mijn kind. Maar ik ben niet bang, als je dat maar weet en neen ik haat je niet. Op een dag zullen we allemaal sterven, vroeg of laat, dat is nu eenmaal zo. Maar ik zal gelukkig zijn in de hemel, bij mijn God van liefde. Ik zal mijn handen voor mijn ogen houden, zodat ik je niet hartverscheurend moet zien huilen van spijt en ik zal mijn vingers in mijn oren stoppen om je pijnkreten niet te moeten aanhoren, als ik je langzaam maar zeker zie opbranden in de hel.