2009 was voor mij het jaar van een enorm gewichtsverlies. Afhankelijk van iemands gestalte kan dit weinig lijken, maar voor mij was dit echt wel veel, want ik ben heel klein en hiermee ging ik van een gewicht van 68,7kg naar 50,5kg.
De voorbije jaren had ik mezelf naar een stevig gewicht gegeten en ik had er last van. Last in de zin van misselijkheid, zware en opgeblazen maag, kleren die nooit nog elegant zaten omwille van hun maat, .... Je kent het wel, he. En duurde nog een paar kilo's eer ik de klik maakte. Er waren twee bepalende momenten die daarbij geholpen hebben. Eerst was er het jaarlijks bezoekje aan de gyneacoloog waar ik op de weegschaal moest (was voordien nog nooit gemoeten) en het tweede was het resultaat van een jaarlijks bloedonderzoek waaruit bleek dat de verhouding tussen de goede en de slechte cholesterol niet goed zat. En dit laatste schrikte me nog het meeste af omdat dit niet gunstig was voor mijn gezondheid. Ik kreeg een lijstje van dingen die ik best niet meer kon eten en andere dingen die ik moest toevoegen aan mijn eetgewooten. Conclusie: op zich deed ik het niet zo slecht. De oplossing was dus een diëtiste raadplegen die me wegwijs kon maken met concrete en nuttige tips. De dame in kwestie (de magerheid in persoon) deed er geen doekjes rond dat mijn gewicht boven het gezonde was en dat ik daar ook diende aan te werken. Maar, zo zei ze, met een cholesterol-gunstig dieet zou ik al wel een paar kilo's verliezen. Een paar weken later was ze niet echt tevreden met het geboekte resultaat, terwijl ik best trots op mezelf was. Ik ben nog even op consultatie blijven gaan totdat ik helemaal snapte hoe mijn dieetplan in mekaar zat en dan ben ik er zelf ijverig in gevlogen. Zonder één dag van honger, rauwkost, of onsmakelijke dingen.
Mijn systeem is zo eenvoudig en motiverend als wat, en ik kan het iedereen aanbevelen: meten, wegen en noteren. Daar komt het allemaal op neer. Je weet pas wat je eet, als je het weegt en/of meet, en als je het allemaal noteert. En door het te noteren, ga je bewuster om met wat je in je mond stopt. Dit kan neurotisch lijken, maar voor mij is het heel efficiënt.
Eerst komt het er op neer dat je weet hoeveel calorieën per dag jouw lichaam nodig heeft, en dit is afhankelijk van je ideale gewicht. Dus moet je een aantal berekeningen maken. Met een BMI calculator waarbij je vertrekt van een gemiddelde van 21, kom je je ideale gewicht te weten. Met de informatie over je lengte en je ideale gewicht kan je op het Internet op zoek naar het aantal calorieën dat jouw lichaam verbruikt om dat gewicht te behouden. Het gezegde dat een volwassen vrouw zo'n 2000 calorieën per dag nodig heeft, is larie en apekool. Als je niet groot bent of niet veel lichaamsbeweging hebt, dan word je dikker van het verorberen van zoveel calorieën. Voor mij is dit althans zo. Ik ben geen voedingsdeskundige en wil ook helemaal niet de indruk wekken dat ik het allemaal beter weet. Het is gewoon een logica die werkt, niet meer en niet minder.
We zijn al een heel eind in onze berekening. Goed, nu je weet hoeveel calorieën jij per dag mag hebben, kan je dit verder aanvullen met energieverbruikers. Al wat je doet om energie te verbruiken zoals sporten, fietsen, en zelfs wandelen, kan je caloriegewijs toevoegen. Op voorwaarde weliswaar dat je de calorietjes effectief verbruikt. En nu komt misschien het belangrijkste: we bekijken de hele caloriezaak op weekbasis, want.... dat geeft extra ruimte. De som is als volgt: calorienood per dag x 7 dagen + calorieverbruik door beweging en sport. Het totaal delen we opnieuw door 7. Om gewicht te verliezen eet je best 100 calorieën per dag minder dan de hoeveelheid dat je mag eten, maar om te starten is dat niet nodig. Trouwens, je at al veel meer dan goed voor je was, dus eten wat je nodig hebt is al een hele verbetering.
Als laatste tip van de voorbereiding: we wegen ons maar één keer per week, steeds op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip.
Op sommige vlakken wil ik graag van de oude stempel zijn, en het hanteren van goede manieren is daar zeker één van.
Mijn ouders waren zelfstandigen en wij hadden een aantal beleefdheidsregels te volgen waar niet van afgeweken kon worden. Iedere persoon in het dorp kon een mogelijke klant zijn, dus tegen iedereen die we onderweg tegenkwamen, moesten we dag zeggen. In de winkel ging alle aandacht naar de klant. Onder mekaar praten was compleet uit den boze. Een gesprek werd dus gewoon stopgezet op het ogenblik dat de winkelbel aangaf dat er een klant binnenkwam. Deze drill is blijven nazinderen tot de dag van vandaag en eerlijk gezegd, ik heb het nooit ervaren als een last. Toen ik pas het huis uit was en in een ander dorp woonde, heb ik moeten afleren om mensen op straat dag te zeggen. Je wordt onbegrepen aangestaard alsof je van een andere planeet komt en de kans dat iemand reageert, is heel klein.
Maar..... goede manieren is niet meer van vandaag, terwijl dit eigenlijk maar een kleine moeite is. Ik erger mij dan ook mateloos aan winkelpersoneel dat onder mekaar hun hele privéleven uit de doeken doet. Dit gebeurt aan de kassa van het grootwarenhuis of de superette, maar ook in eender welke winkel in de stad. En de onderwerpen die aangesneden worden, gaan van onschuldig tot heel genant. Ik heb al meer dan eens plaatsvervangende schaamte gehad. Als klant sta je erbij en kijkt ernaar! Het is me zelfs al overkomen dat ze zo druk tegen mekaar aan het vertellen waren dat ik er geen woord tussenkreeg om iets over gewenste aankopen te vragen. Het is mij ook aangeleerd om pratende mensen niet te onderbreken (want dat is niet beleefd), met als gevolg dat ik de rekening gepresenteerd kreeg ipv wat uitleg waar ik om wilde vragen.
Afgelopen weekend stond ik in een winkel aan te schuiven om iets te kopen/vragen, en toen het aan mij was, draaide de winkelpersoon (de eigenaar zelfs!) zich om naar een andere klant die het lef gehad had om te roepen in plaats van z'n beurt af te wachten. Dat is dus blijkbaar de nieuwe manier om je ding gedaan te krijgen. Negeer de welgemanierde klant die plichtsgetrouw aanschuift en kruip voor door onbeleefd en luid genoeg te roepen.
Ik vermoed dat het aan mij ligt, want niemand rondom mij lijkt zich hieraan te storen. Niemand lijkt dit abnormaal te vinden. Heel af en toe kom ik nog iemand tegen die de wending van de afgelopen jaren ook maar bizar vindt, maar we zijn een uitstervend ras aan het worden. En toch blijf ik ijveren voor wat welgemanierdheid. Zoveel moeite kost dit toch niet?
Mijn leesplank is weer aangevuld en deze zijn het geworden:
Nicci Gerard - Het weerzien (tot voor kort bleef ik uit de buurt van alles wat Nicci French was omdat hier de categorie 'thriller' op geplakt werd. Na een eerste boek gelezen te hebben, was ik helemaal aan het schrijversduo verknocht. Hun vlotte schrijfstijl, de spanning die ze opbouwen, en de schitterende verhaallijn maken dat ik elk boek dat ik van hen al gelezen heb van het eerste woord tot de laatste letter verslonden heb. Ik ben niet echt thriller-gezind als het op films of boeken aankomt. Daarom dat ik de Nicci French boeken eerder als spannend zou omschrijven.)
Paolo Giordano - De eenzaamheid van de priemgetallen (dit boek werd onlangs bij 1000 Zonnen als een uitzonderlijk boek aanbevolen.)
De weduwen van 11 september (een boek dat ik ooit wel eens wil lezen, maar niet direct hoog in de leeslijst staat. Goed voor noodgevallen.)
Mark Boog - Ik begrijp de moordenaar (een cold case verhaal kan mij altijd wel boeien. Ben ook grote fan van de Britse reeks 'Waking the dead'.)
Patricia Cornwell - Het front (op websites is deze auteur een aanrader en wordt al wel eens vergeleken met Nicci French. Veelbelovend dus.)
Ute Ehrhardt - Braven meisjes komen in de hemel, brutale overal (dit spreekt voor zich, niet?)
Karin Slaughter - Trouweloos / Onaantastbaar / Versplinterd (deze Amerikaanse auteur zou de rij van Nicci French en Patricia Cornwell aanvullen. Heb nog niets van haar gelezen en deze drie boeken stonden aan 10 bij Fnac, dus kon ik ze niet laten liggen.)
Ik kom net van het ziekenhuis Gasthuisberg waar ik een MRI scan moest laten nemen of ondergaan. Dat is zo'n type scanner waarbij magneten tegen mekaar schuren of wrijven en dat maakt een oorverdovend lawaai. Je krijgt wel een koptelefoon op, maar die haalt weinig uit. En dan zeggen dat muziekconcerten oorschade kunnen veroorzaken. Dit kan anders ook wel tellen. Gelukkig duurt dat maar een kwartiertje.
De reden van die scan is dat ik me al geruime tijd niet goed voel. En met geruime tijd bedoel ik zo'n jaar of drie. Ik ben heel vaak duizelig en misselijk. Gedurende een lange tijd heb ik me afgevraagd of ik duizelig word omdat ik misselijk ben, of omgekeerd. En ik ben er nog altijd niet uit, omdat het me elke keer zo ineens overvalt dat ik geen tijd heb om daar over na te denken. Het bizarre is dat dit voornamelijk in de voormiddag is. Het begint tussen 9 en 10, en ebt weer weg rond de middag. Gelukkig is het niet alle dagen, maar wel zo'n 4 à 5 dagen per week. Niet goed, dus. Ook zo'n drie jaar geleden begon ik last te krijgen van mijn ogen. Eerst zag ik troebel door mijn links oog en dat duurde een paar dagen, en dan ging dat over naar mijn rechts ook. De oogarts die ik raadpleegde vond dat niet kunnen omdat ogen niet apart werken. Daar sta je dan voor aap. Ik kon toch maar zeggen wat ik ondervond, niet? Resultaat: mijn leesbril werd aangepast en mocht een eerste keer onder de scanner (zonder enig erg). Omdat die oogarts mij niet veel vertrouwen gaf, heb ik een andere geraadpleegd en die heeft dan wat extra testen gedaan. Maar hier ook niets te zien.
Gelukkig maar, zeg je dan. Ja, dat is zo, maar die klachten vind ik toch niet uit!
In de maanden die daarop volgden ben ik nog een paar keer naar de huisdokter gegaan met mijn klachten over duizelig- en misselijkheid. Intussen heb ik medicatie voor migraine (trek ik zwaar in twijfel) die ik niet neem en een andere keer kreeg ik dan weer iets voor de maag en de misselijkheid. Het is eigenlijk begin juni dat ik er echt op gestaan heb om dit verder te onderzoeken, want ik voel mij dus echt niet goed en ik wil weten wat dit is en wat er al dan niet aan gedaan kan worden. Eind juni dan maar naar een NKO-arts voor evenwichtstesten. Man, man, man, daar word je echt niet goed van. De duizeligheid wordt daar opgewekt door middel van een stoel waarop je in het donker ronddraait. Bij een andere test spuiten ze eerst warm en daarna koud water in je oren terwijl je ook weer in het donker ligt. Omdat hier ook niets speciaals op te merken viel (let op: officieel heb ik nog steeds geen uitslag van het onderzoek. Dat hou je toch niet voor mogelijk, he!), was de volgende stap de neuroloog. Het standaardonderzoek was ok, zonder iets opmerkelijks. Vandaar dat een nieuw scan van mijn hoofd aangewezen was.
Nu is het weer afwachten en een nieuwe afspraak met de neuroloog inplannen.
Omdat die klachten al een hele tijd aanslepen, ben ik zelf al wat op onderzoek uitgegaan. Tja, de nadelen van het Internet is dat een mens ook wel wat kan opzoeken. En dat hebben dokters niet zo graag. Want dan weerleg je hun bevindingen. Je weet op voorhand al dat je bij een doktersonderzoek onderworpen wordt aan een reeks vragen; voel je dit, heb je daar last van, wat gebeurt al je zus doet, en wat als ik hier duw of daar trek, enzovoort. Dus wat doe je dan: je wordt opmerkzaam en probeert elke pijnscheut, kramp, gevoel, geluid, ervaring van duizelig- en misselijkheid te noteren zodat je een heel gedetailleerd verslag kan overbrengen aan de dokter wanneer die aan z'n vragenlijstje begint. Maar.... je kijkt dus ook al eens op het Internet en je praat met mensen. En zo zei mijn dochter op een bepaald moment dat het wel leek op de ziekte van Meunière, want haar voormalige baas heeft dat en mijn symptomen lijken daar wel erg op. Toen ik dit aanhaalde bij de NKO-arts bij het evenwichtsonderzoek, werd dat genegeerd. Bizar, he! Een vraag die ik af en toe krijg van artsen is: draai jij of draait de wereld rond jou? Da's een doordenkertje, niet? Hoe maak je daar nu een onderscheid tussen? Wat voel je bij het ene en hoe voelt het andere dan aan? Ik weet het niet, hoor.
Mijn man, die medische technologie in z'n opleiding had, zegt altijd dat het verschil tussen de gewone mens en de dokter niet meer is dan wat kennis van moeilijke woorden. Daar is wel iets van, he. Uiteindelijk stelt de dokter een diagnose aan de hand van wat jij hem vertelt, niet per defnitie of enkel om wat hij zelf gevonden heeft. Een dierenarts heeft het heel wat moeilijker, want via het dier gaat hij weinig te weten komen. Je ziet wel dat het niet goed gaat, maar dan pas begint de zoektocht naar de mogelijke ziekte. Dat verdient respect!
Daar is wel iets van, he. Uiteindelijk stelt de dokter een diagnose aan de hand van wat jij hem vertelt, niet per defnitie of enkel om wat hij zelf gevonden heeft.
