Ik durf het bijna niet uit te spreken, maar met dit weer en de dagen die gevoelig korter worden, komt ook het najaar stilaan in zicht. Terwijl ik dit schrijf, weet ik dat er zovelen zijn die me naar verre oorden verwensen, maar ik kan er niets aan veranderen.
Elk seizoen heeft z'n goede en charmante kanten, maar voor mij weegt er niets op tegen de herfst. De warmere kleren mogen terug uit de kleerkast (alhoewel ze deze zomer niet weggeweest zijn), de natuur verkleurt in de meest warme tinten, de kaarsjes mogen aan, de gezelligheid in huis wakkert weer aan, en de maaltijden worden weer voller. Mochten we een haard hebben, dan zou ik hem nu al aansteken, denk ik. En hoewel het twintig jaar geleden is dat ik in Engeland was, toch geeft het najaar me de sfeer van Engeland. Ik zou er zowaar een klein bureautje aan een raam voor inrichten om in het halfdonker met een leeslampje aan in een boek of op computer te schrijven. Mensen die vaak naar Engelse films of feuilletons kijken zullen vast begrijpen wat ik bedoel. De grijzige, vochtige sfeer die er dan buiten hangt, is ook heel typerend.
Maar, de zon breekt ineens door en mijn bubbel barst open. Weg dagdromen en weg najaarsgevoel.
Misschien nog maar goed ook, want onze vakantie begint deze week en volgens het weerbericht begint ook gelijk de zomer. Het heeft lang geduurd eer we beslist hebben wat we zouden gaan doen en waar we onze vakantie zouden doorbrengen. Geen van ons beiden zijn strand- of zwembadmensen, maar avontuurlijke tochten zijn nu ook weer niet aan ons besteed. We nemen de dag graag zoals hij komt en liefst hebben we iets gedaan of gezien. De voorbije jaren zijn we op citytrips geweest. Redelijk vermoeiend, want we trokken daar gemiddeld zo'n drie dagen voor uit en dan holden we van hot naar her om zoveel mogelijk gezien te hebben. Met als resultaat dat (vooral) ik de laatste dag geen stap meer vooruit kon van de pijn in benen en voeten. Dit jaar wordt het toeristisch sportief. We trekken naar de westhoek waar we logeren in 5 verschillende B&B's. Twee nachten per B&B en ter plaatse wordt onze tijd ingevuld met fietsen, wandelen, boeken lezen, sokken breien, teksten schrijven, en relaxen. Alles op ons eigen tempo zonder inmenging van anderen. En ons motto is "alles kan, niets moet".
Ik zie het helemaal zitten. Als de strijk op tijd gedaan geraakt en het huis aan kant is, zijn we klaar om te vertrekken. En het verslag en feedback over de bezochte logementen volgt later.
De hoogdag van Vlaanderen, zo wordt vandaag genoemd, en dat heeft alles te maken met de Ronde Van Vlaanderen die vandaag gereden wordt. Via een leverancier had ik er vorig jaar kunnen bij zijn als VIP. Nu bekeken wil dat zeggen dat ik misschien een minuscuul klein deeltje had uitgemaakt van het fictiereeks De Ronde.
Wat mij het meest fascineert aan de fictiereeks, is de technische kant van de opnames. Fenomenaal vind ik dat. Je staat er als kijker niet bij stil wat er allemaal komt bij kijken om zoiets in beeld te brengen. Urenlang complete focus op alle beelden en kiezen welke van die beelden uitgezonden moeten worden. Geen tijd om na te denken, want alles gaat rechtstreeks.
Dat er gisteren zoveel duizenden wielertoeristen zijn gaan voorproeven, kan geen verrassing zijn, want ook al heb je als kijker van de reeks intussen afgehaakt, er wordt nog steeds over gepraat, en dat is altijd goed voor een volkstoeloop.
De zon is er intussen doorgekomen en in navolging van een quote uit de reeks, hoorde ik daarnet iemand op TV zeggen: "het wordt een fantastische ronde". Dat ze er dan maar van genieten.
10:15 - Ik ben vandaag op business trip in het buitenland, helemaal alleen. Dat was niet de bedoeling, want mijn klant, namens wie ik naar hier afgereisd ben, zou me vergezellen met twee personen. Toen ik in Brussel Zuid op hen stond te wachten, kreeg ik een sms dat ze beide ziek zijn.
En zo ben ik van de derde plaats en gewone deelnemer aan de meeting opgeschoven naar voorzitter van de meeting. Is dat niks?
Onvoorbereid, en geen idee wat de vragen of te vertellen, mag ik hier de kar gaan trekken.
Misschien zou ik me nu moeten bezighouden met het noteren van wat zinvolle gespreksonderwerpen, maar de zenuwen gieren door mij lijf en het enige wat ik kan bedenken om wat rustiger te worden, is gewoon wat te typen. De dingen wat van mij af te schrijven. Dat heeft altijd goed gewerkt, dus waarom zou dat nu niet het geval zijn.
We hebben nog een half uur eer de meeting van start gaat. Tegen die tijd moeten de zenuwen onder controle zijn.
Wat al positief bijdraagt, is het gebouw en de vergaderzaal waar ik op dit ogenblik vertoef. Onderweg naar hier had ik het me grootster en luxueuzer ingebeeld. Iets wat meer past bij de stijl van de business. Maar nee, het is hier eenvoud troef en ik denk dat dat een goeie zaak is. Geen impressionante, ongemakkelijke toestanden. Niets van dat alles. Tenzij mijn meetingdeelnemers mij seffens nog van mijn sokkel blazen.
12:30 - Dit is het mooiste deel van de meeting... Ze is achter de rug en ik heb het overleefd. Mijn gesprekspartners waren twee professoren, dus niet van de minste, zeker niet in de medische wereld. En gelukkig hadden zij voldoende om te vertellen zodat ik niet te veel uit mijn kot moest komen. Zoals wel vaker voorkomt, werd er lustig op lost gejongleerd met vakterminologie en afkortingen. Om gek van te worden als je niet weet waar die voor staan. En ook al worden die één keer voluit uitgesproken, dan nog krijgt het geen betekenis als je niet continue in de business zit of er mee te maken hebt.
Maar bon, meeting achter de rug, ik weet nu wie wie is en wie mijn toekomstige contactpersonen zijn en zij kennen mij nu ook en weten mij te plaatsen in de ketting van activiteiten. Ik heb zelf een paar topics op tafel kunnen gooien waar het voor mij onduidelijk was, en dat is ook opgelost, of althans genoteerd om aan te pakken in de nabije toekomst.
Eindconclusie: we hebben het er goed van af gebracht en ik denk niet dat zij het een meeting van niets vonden.
En nu zit ik hier in het station bij Starbucks. Te wachten op de trein huiswaarts die over 3 uren vertrekt. Ik ben even gaan polsen naar een eerdere trein, maar tevergeefs. Dit is de enige. Ik kan er dus maar beter voor zorgen dat ik hem niet mis.
Het treinstation puilt uit van snackbars en kleine winkeltjes zoals je dat in België ook ziet. Het type winkeltjes waar je binnengaat als tijdverdrijf, maar waar je niets koopt omdat het kwalitatief niet echt dat is en vooral omdat je niets nodig hebt van al die rommel.
En ik ben trots op mezelf dat ik de hele onderneming op mijn eentje gedaan heb. Heel vroeg uit de veren, de trein op naar hier, de meeting, en straks terug.
Een lange dag op pad voor een meeting van anderhalf uur. Qua nuttige tijdsbesteding kan dit alleen maar een lage score krijgen. Qua bezigheidstherapie daarentegen....
Alleen de koude, daar zie ik van af. Deze morgen al toen ik bij ons op de trein stond te wachten, werd het snel duidelijk dat ik niet warm genoeg gekleed ben. Dat gaat zo met een kantoor-outfit. Daar kan je niet mee buiten komen wegens niet warm genoeg. En warm genoeg staat gelijk aan niet elegant genoeg. Het zal dus niet verbazen dat ik nu al uitkijk naar mijn zelfgebreide wollen sokken en een warme fleece-pull.
17:00 - Straks is nu. Met andere woorden, we zijn onderweg naar Brussel. Mijn onderneming zit er bijna op.
Nadat ik bij Starbucks vertrokken ben, heb ik wat rondgedwaald in het station. Winkel in, winkel uit, op zoek naar niets. Een half uur later ben ik dan uit verveling in de stationslobby gaan zitten. Die maakt deel uit van de lokettenhall. Gezellig en vooral lekker warm.
Maar nu zit ik weer op de trein naar huis. Nog een goed uur rijden en het is achter de rug.
Twee van mijn reisgenoten zijn op hun I-Pad bezig. De ene is aan het lezen en de andere is spelletjes aan het spelen voor zover ik het van hier kan inschatten.
Deze morgen op de heenreis was er ook een reiziger aan het lezen op zijn I-Pad.
Ik heb het al een paar keer overwogen om aan te kopen, maar zag er nog niet zo direct de voordelen van in. Na vandaag een hele dag gesleurd te hebben aan mijn werktas met laptop in, begint het zo stilaan te dagen. Voor mijn schouders en ellebogen zullen morgen weer pijnlijk voelbaar zijn van al dat gewicht.
Op zon moment denk ik dat een lichtgewicht I-Pad het een stuk makkelijker zou maken. Een filmpje kijken, een boek lezen, wat spelletjes spelen, .... Werken kan je dat moeilijk noemen, maar wie gaat mij hier zeggen wat ik wel en niet moet doen. Tijdverdrijf, he. Dat is waar een mens zich op de trein mee bezig moet houden. En dat lukt voor de meeste vrij aardig.
Rechtover mij zitten twee heren samen reizen. Eens gezeten hebben ze elk hun pc bovengehaald, koptelefoon ingeplugd en nu zitten ze elk naar hun eigen ding te kijken/luisteren. Van wat ik kan horen door hun koptelefoon lijkt het mij niet echt businessgericht. Maar geef toe, het oogt wel professioneel, met volle aandacht naar die pc starend.
Maar even terug naar die I-Pad, hoe kan ik mezelf verder nog overtuigen dat het geen folieke wordt? Eerder deze week was ik bij een kennis die voortdurend op zn I-Pad bezig was, ook al waren we in gesprek. En wat bleek, hij gebruikt het dus effectief als werktool en is helemaal gewonnen voor alle Apple-toestellen en applicaties. Ik denk dat ik nog niet in die fase zit. Ik ben ook helemaal geen gadget-freak. Het zou mogelijk moeten zijn om zon toestel een tijdje in demo te gebruiken. Voor mij werkt dit vaak verriijkend in de zin dat ik snel tot de conclusie kom dat ik dat niet gebruik en dus niet nodig heb. Een jaar geleden dacht ik een spelletjestoestel ...DX te willen. (ik weet al niet eens meer wat de naam was) Mijn dochter vond dat ik best het hare tijdelijk kon gebruiken om te zien of ik dit echt wel nodig had. En nee, hoor, dit was echt niets voor mij. Hooguit een paar weken heb ik spelletjes gespeeld en dan lag het daar, stof te vatten.
Een smartphone heb ik wel, maar das uit professioneel oogpunt om mijn e-mails te kunnen lezen als ik onderweg ben. En dat doe ik wel degelijk. Ik zei gisteren nog dat GSMs voor mijn part in modulevorm verkocht zou mogen worden; mijn pakketje zou bestaan uit een module bellen, een module smsen, en een module e-mails. Al de rest mag er uit of er af. En zo koop je dan op maat volgens je gebruik. Als je denkt een extra module te willen, dan koop je die gewoon bij. Makkelijk, toch?
Back to basics is natuurlijk terug naar af, maar daarom niet minder goed. Daarnet las ik in de Trends van afgelopen week een artikel over less is more, en het ging er onder andere over dat terug naar de eenvoud de tendens is. Rustiger, stiller, minder, gewoner, etc.. je snapt het wel, he. En daar zouden we allemaal beter van worden en meer in balans zijn. Voor mij dus een moduleerbare GSM. En misschien zijn er nog wel toestellen waarop dit van toepassing zou kunnen zijn. Zolang je maar de mogelijkheid hebt om toe te voegen, aan te bouwen, of bij te duwen zodat je niet beperkt wordt.
Dames en heren uitvinders? Pikken jullie dit op? Kunnen jullie hier eens werk van maken? Willen jullie wat helpen in het terugvinden van de eenvoud? Bij deze alvast mijn dank. Ik zie het wel verschijnen op de markt.
Zo heb ik een goed jaar geleden in een winkel eens laten vallen dat het tijd werd dat iemand op de proppen zou komen met een klantenkaart per persoon waar je, ongeacht de winkel of het merk in foldervorm je punten kan opsparen. Elke winkel(keten) die je wil toevoegen aan je klantenkaart, moet dan vanop zijn eigen kassasysteem een folder aanmaken op je klantenkaart. En bij wijze van back-up systeem kan je dan thuis de inhoud van je klantenkaart op je PC downloaden.
Heb je al eens stilgestaan bij de hoeveelheid klanten- en lidmaatschapskaarten een mens voortdurend meesleurt, Ik denk dat mijn aantal makkelijk de 25 stuks overschrijdt. Gevolg: ik heb alleen de hoofdnoodzakelijke kaarten mee en de rest ligt gewoon thuis. Sta ik onderverwacht in een winkel, dan kan ik mijn kaart bijgevolg niet voorleggen.
Nieuwe kaarten weiger ik steevast omdat ik er geen extra bij wil.
Maar ik denk dat we hier op goede weg zijn, want onlangs hoorde ik over een kaart met een gecombineerd puntensysteem. Hoe het juist in zn werk gaat, weet ik niet, maar het zou de richting van mijn denkpatroon kunnen uitgaan. En mocht ik het verkeerd ingeschat hebben, dan hier ook een oproep aan de techneuten uitvinders: maak een kaart die onshet leven als klant makkelijker maakt. Less is more is hier meer dan ooit van toepassing.
De trein dendert ondertussen voort en ik kan niet eens zeggen dat hij rustig voortdendert want met een Thalys is dat niet aan de orde. Ik denk zelfs dat we momenteel op zn hardst gaan, gezien er redelijk wat lawaai is. Zelfs de binnenbekleding van de trein laat van zich horen en dat hebben we in het afgelopen uur nog niet meegemaakt.
Nog een klein half uurtje te gaan voor deze rit en dan nog een nationale trein richting huis.
Een overlijden in de familie stemt tot nadenken en maakt dat je wat gemoedelijker over dingen gaat spreken dan in gewone omstandigheden. We hebben onlangs een tante ten grave gedragen. In de familie stond ze bekend om haar wat eigenzinnige visie en aparte mening op dingen. Dat werd haar niet altijd in dank afgenomen waardoor dat ze niet in de lijst van de meest geliefde familieleden voorkwam. Maar dan plots komt ze te overlijden en is iedereen opeens wat milder gestemd. En wat mij het meeste opvalt, en niet voor het eerst, dat je over de overledene dingen te weten komt die je helemaal niet bij die persoon gedacht zou hebben. Hoe lief, hoe sociaal, hoe geëngageerd, hoe meelevend, hoe trots, hoe strikt, hoe zichzelf wegcijferend ze tijdens haar hele leven geweest is. Het was zo verrijkend dat je bijna spijt moest gaan krijgen dat je haar niet beter gekend hebt en geen deelgenoot was van haar leven. Ook aan de koffietafel tijdens een korte babbel met de dochter ben ik een paar keren positief verbaasd geweest over de verhalen.
Een drietal jaar geleden, tijdens de begrafenisplechtigheid van een tante van mijn man werd er door haar kleinkinderen een pracht van een tekst voorgelezen waarin zij vertelden over hun oma en hoe zorgzaam zijn voor hen geweest was. Wat voor een fiere, kokette vrouw ze was geweest die nooit buitenkwam zonder een hoedje op. Hoe ze samen met hen koekjes bakte en leuke dingen met hen deed op woensdagnamiddagen. Hoe één van de kleinkinderen tijdens haar studententijd een lange periode bij de oma gelogeerd heeft om rustiger te kunnen studeren. Ook deze tante had de naam niet de gemakkelijkste te zijn, om niet te zeggen eigenwijs, maar dit valt toch allemaal gewoon in het niet als je dan mag ontdekken wat een warme en zorgzame persoonlijkheid ze was.
Deze beide dames, die elkaar helemaal niet kenden, hebben gewoon groot gelijk gehad. Ze hebben zich niets aangetrokken van de ranking van meest-geliefde-familielid en het beeld dat ze bij de ruimere familie achtergelaten hebben. Ze hebben zich volledig gegeven voor hun eigen gezin, hun kinderen en hun kleinkinderen. De rest was gewoon bijzaak.
Ik kan hier alleen maar uit concluderen dat familieleden de meest vreemde mensen kunnen zijn voor mekaar. In onze familie waar deze tante deel van uitmaakte, zagen we elkaar maximum 5 keer per jaar. Een gemiddeld jaar bestond uit een communiefeest, een voorjaarskermis, een najaarskermis, Kerstmis en Nieuwjaar. Dat is toch wel bitter weinig om daar dan zo'n negatief beeld over iemand aan op te hangen, niet? Mijn grootouders aan die kant hadden 10 afstammelingen die elk op hun beurt ook niet stilgezeten hebben. Een familiebijeenkomst was elke keer opnieuw een groot evenement. En zo lang ik mij kan herinneren was er een groep van de populaire tantes en nonkels, en dus ook een groep van de niet-populaire. Toeval of niet, maar ook de neven en nichten werden gelijk in de hun toegewezen categorie geduwd. En dat merk je vandaag nog altijd. Wanneer ik stel dat we elkaar 5 keer per jaar zagen, dan kwam dat voornamelijk omdat wij nooit op zondagmiddag afzakten naar mijn grootouders, wat anderen wel deden. (De neven en nichten hadden daardoor een goede band met elkaar en wij waren de buitenbeentjes.) Ik vermoed dat mijn ouders telefonisch gevoed werden door de andere populaire familieleden om zo hun negatief beeld over andere familieleden te vormen.
Totaal fout, dus, want deze tante werd door haar eigen kinderen op handen gedragen en ze hebben dat publiek gemaakt tijdens haar begrafenis, en dat doe je toch alleen maar als het echt zo is. Who cares wat de anderen dan ook denken? Groot gelijk gehad, tante! Het ga je goed.
Ik heb zonet het verzamelboek van Beatrix Potter besteld. Dit wordt het eerste voorleesboek voor mijn kleinkinderen die in de verste verte nog niet op komst zijn. Dus misschien heb ik het op dit moment een beetje voor mezelf gekocht.
De aanleiding hiervoor is de film Miss Potter die vorige week op TV was. De film is de biografie van Beatrix Potter en ik was er zo door gecharmeerd dat ik het de boekjes moest kopen. Britse films en series kunnen mij meestal wel bekoren, vooral door de mooie, landelijke huizen en de idylische omgeving waarin deze vaak afspelen. De verhalen zal ik nog moeten ontdekken, want ik ken ze niet. Maar de tekeningen op zich zijn zo mooi, dat dit al veel goed maakt.
Gewoontegetrouw en zoals de kalender het voorschrijft is het vandaag nieuwjaar. Voor het eerst ooit zijn we gisteravond gezellig thuisgebleven om niets te doen. Zielig, zeg je? Nee, toch niet. Afgelopen week stond ingepland als een weekje verlof, maar er is niets van in huis gekomen. Een aantal van mijn klanten wilden van deze verlofweek gebruik maken om een aantal dingen en vooral het professioneel jaar in schoonheid af te ronden. Gisteren heb ik zelfs nog 4 uren langer gewerkt dan wat ik ingepland had. Dus was ik er niet rouwig om dat we een rustige oudejaarsavond tegemoet gingen. We hadden ons zelfs voorgenomen om te gaan slapen als we moe waren en niet per se te wachten op het nieuwe jaar. Voor mij is het half twaalf geworden.
Ook vandaag staat er niets speciaals op de agenda. Mocht het weer niet zo vochtig zijn, dan zou ik een uitstapje per trein wel zien zitten. Wat sfeer opsnuiven in een stad. Liefst een stad die ik niet echt ken, zodat er nog veel te ontdekken valt. In de plaats daarvan heb ik me in de zetel genesteld en wacht ik op het veldrijden op TV. Niet dat ik zo'n sportliefhebber ben, maar als achtergrondprogramma is dat wel leuk om te volgen. Meestal kijk ik TV terwijl ik nog wat anders omhanden heb. Op dit ogenblik is dat deze blog, maar vaak is het breien. Sinds half oktober heb ik al 6 paar sokken gebreid (ja, dat is weer helemaal in) en ik ben nog aan twee paar bezig.
Ik heb geen goede voornemens gemaakt voor het nieuwe jaar. Dat is aan mij niet direct besteed. Ik ben eerder iemand van het type dat dingen altijd doet of net nooit. Nieuwe gewoontes aankweken, en dan vooral dingen die ik in het verleden niet kon volhouden, zullen nu dus ook niet aan de orde zijn. Samen met mijn dochter maken wij vaak plannen om dingen te doen, te bezoeken, te maken, te ondernemen. Maar als het dan zover is, komt er bitter weinig van in huis. Ondertussen hebben we dan wel veel leute gehad met het denkwerk en de plannen van. Dat is toch ook al iets, niet?
Nieuwjaarswensen is ook nog zoiets. Standaard wensen we elkaar veel geluk en vooral een goede gezondheid toe, en dat is ook wel heel gemeend. Maar persoonlijk zou ik mensen toch graag iets meer verdraagzaamheid willen toewensen. Verdraagzaamheid ten opzichte van en begrip voor andere mensen, andere culturen, minderbegoeden, enzo. Ik wens alle mensen ook meer sociaal contact, niet via sms, e-mail, of de facebooks van deze wereld, maar persoonlijke contacten. Op zaterdagmiddag voor de gezelligheid samen een koffie gaan drinken en wat bijkletsen bijvoorbeeld. En ik pleit zelf ook schuldig, want sinds ik zelfstandig werk, zie ik de sociale contacten almaar verminderen. Anderzijds denk ik dan dat het van twee kanten moet komen, niet. Ik heb een paar vriendinnen met wie ik een vriendschapsband heb die altijd goedkomt. Ook al zien we elkaar niet vaak en komt het er zelfs niet van om regelmatig per e-mail te babbelen, toch klikt het elke keer dat we samenkomen. En dat vind ik zowaar nog belangrijker. Dat zal de kwaliteit van de vriendschap zijn, veronderstel ik. Of het feit dat het gewoon klikt en dat je het elkaar niet kwalijk neemt, als je niet voldoende tijd hebt om elkaar vaak te zien.
Nu ik er zo over nadenk, is er misschien toch wel iets waar ik meer aandacht zou moeten aan besteden. Dat zijn mijn petekinderen. Het zijn twee meisjes. De ene is 17 en de andere 7. Eerder deze week vertelde een vriendin dat zij haar petekind belt op belangrijke dagen, en dan bedoelt ze niet enkel de verjaardag en feestdagen, maar na examens bijvoorbeeld. Mijn oudste petekind doet al jaren een sportieve activiteit waarbij ik zeg dat ik wel eens ga komen kijken. Als ik het nog even uitstel, kan het misschien niet meer. Dat zijn dan van die dingen waar ik faal. Ik heb wel de bedoeling om te gaan, maar uiteindelijk komt het er niet van. Vandaar dat dit met stip op plaats 1 van mijn lijstje moet komen te staan. En nu dan maar hopen dat ik over een paar maanden trots kan zeggen, dat ik geweest ben.
Voor iedereen een gelukkig en zorgeloos 2011. Mathilda
Het is de avond van Kerstmis en dan vraag je je af of ik niets anders te doen heb dan wat te typen. En nee, ik heb momenteel niets om handen. Niet dat dit erg is, hoor. Het is zo dat ons familiekerstfeest gisteravond niet doorgegaan is. In de namiddag werd er beslist dat het te gevaarlijk was om de baan op te gaan, vooral gezien de afstand. Wij wonen elk op een afstand van minstens een uur rijden van mekaar. Naar Amerikaanse normen is dat niets, maar in ons klein Belgenlandje is dat toch wel wat. Je moet dan ook nog zorgen dat je 's nachts veilig terug thuis geraakt.
In plaats van dit familiefeest zijn de dochter en schoonzoon hier kerstavond komen vieren. Dat was dan weer het kerstfeestje dat voor vanavond gepland stond, nadat zij terug kwamen van de familie van de schoonzoon. Tja, zoveel familie en zoveel feesten, niet. Het is niet eenvoudig om iedereen tevreden te stellen en overal op tijd te geraken en er dan ook nog voldoende tijd te spenderen zodat iedereen tevreden blijft. Mijn dochter en schoonzoon zijn hier blijven overnachten, en na een gezellige kerstavond met veel cadeautjes, hebben we vanmorgen nog een aangenaam ontbijt gehad samen. Dat doet me een beetje dagdromen over de jaren die nog moeten komen, samen met de kleinkinderen aan de ontbijttafel op kerstdag. Gezellig, toch.
De vele cadeautjes waar ik het net over had, lijken wel een decadente bedoening, maar dat is het niet. Vorig jaar hebben we kerstsokken aan de schouwmantel ingevoerd (toch ergernis van de mannen en jolijt van de dochter en ik). In die sokken stoppen we de kleine pakjes. Ze zijn vooral klein van prijs, want ze moeten rond de 5 per pakje schommelen. Dat kunnen dus gadgets zijn, maar evengoed snoepjes. De kunst is om dingen te zoeken die de andere leuk of lekker gaat vinden. En dan is er nog het groot cadeau. Dat is er één per persoon. En daarvan ligt de prijs wat hoger volgens ieders budget.
De hele cadeautjesjacht is een taak die mijn dochter en ik op onze schouders nemen omdat de mannen dat niet zien zitten; maar het openmaken kan toch wel op hun enthousiasme rekenen. En geen enkel cadeau is tot hiertoe negatief onthaald, wat met mijn man geen evidentie is.
Omdat we vanmiddag niets om handen hadden, heb ik genoten van een kerstfilm om TV, hebben we zonet de restjes van ons feestmenu van gisteren opgegeten, en gaan we vanavond nog wat gezellig TV kijken. De kerstverlichting is aan en de kaarsjes branden. Nog een haard en het is helemaal compleet. Maar dat is nog niet voor direct.
van sneeuw via politiek naar een referendum = zalige kerst voor iedereen
Het is straks kerstavond en ik zit momenteel een beetje aan huis gekluisterd, want mijn auto geraakt niet door de sneeuw. Met een zelfstandige bezigheid die zich voornamelijk buitenshuis afspeelt is dat niet echt leuk. Want niet werken staat gelijk aan niets verdienen. Maar ik klaag niet, want ik zit aangenaam warm, heb een lekkere muntthee in de buurt en heb zicht op het mooie sneeuwlandschap vanuit mijn kantoor thuis. Onze gemeente, die toch vrij centraal in België gelegen is, blijft er veel langer wit uitzien dan gelijk welke omringende gemeente. Om één of andere reden wordt hier weinig (om niet te zeggen niets) gedaan om de banen min of meer berijdbaar te maken. Wij wonen op een steenweg, wat toch bij de 'grote' wegen hoort en redelijk wat passage uit andere gemeenten met zich meebrengt. Het lijkt wel of de technische gemeentedienst hier een onbestaande gegeven is in de winter, of dat ze na de eerste sneeuwbui al geen zout meer hadden, en sneeuwruimers zijn al helemaal uit den boze. Als er al zout was, dan werd het bovenop een stevige laag sneeuw gestrooid. Je hoeft geen kenner te zijn om dit als amateurisme te catalogeren.
Er is geen enkele gemeente in België waar je meer gemeentebelastingen betaalt dan hier. Op momenten als vandaag vraag je je toch af waar dit geld naartoe gaat. Bij het openslaan van het periodiek gemeenteblad, wordt het me weer duidelijk. De kerk! Dat is de prioriteit van onze gemeente en daar worden onze centen naartoe gedragen. Tel eens even mee: 11.390 + 8.206 + 9.921 + 12.604 + 15.937 + 19.937 = 77.995. Dat is het totaal voor de 6 kerkgemeenschappen (die onze gemeente telt) en dat er volgens de notulen van deze editie wordt gedoneerd. Hier word ik zo lichtelijk ambetant van.
En dat is verre van het enige waar ik me hoe langer hoe meer aan erger. Dat komt waarschijnlijk omdat ik van karakter nogal rechtuit ben en er geen nut in zie om doekjes rond dingen te doen. Pas op, ik blijf beleefd en diplomatisch waar nodig en gewenst, maar rond-de-pot-gedraai is aan mij niet besteed. Niet in staat zijn om de juiste prioriteiten te stellen of om beslissingen te nemen; ik snap zo'n mensen niet. Maar ik ken ze wel. We kennen ze allemaal. Onze politici bijvoorbeeld, om gelijk een schuldige aan te duiden. Een zootje ongeregeld dat zonder kennis van zaken, maar mits mandaten gegeven door de burger, het voor het zeggen krijgt. Dat is toch hallucinant. Wordt het niet eens tijd dat verkozen politici, vooraleer aan hun mandaat te beginnen, wat opleidingen gaan volgen. Een cursus managementvaardigheden, leidinggeven, en misschien zelfs iets in de zin van Landsbeheer, zoals een zelfstandige een bewijs van Bedrijfsbeheer moet kunnen voorleggen. Gedaan met het verschuilen achter zoveel onkunde. Hoe langer, hoe vaker dat ik me afvraag waarom wij als burgers niet meer op de straat komen om te protesteren tegen dingen. Of het idee van een referendum spreekt me ook wel aan. In Zwitserland vinden er jaarlijks vier plaats en het resultaat telt. Dat moeten wij toch ook kunnen. Iedere burger zou dan onderwerpen kunnen aanleveren die op een website geplaatst worden zodat mensen er kunnen op stemmen. Over de 4 onderwerpen met de meeste stemmen wordt dan per kwartaal een referendum gehouden. Dat is pas democratie!
Zo los uit de pols zijn dit alvast een paar van mijn onderwerpen: - De kerk moet voor zichzelf kunnen instaan. Geen belastingsgeld meer naar de kerk. - Godsdienstlessen uit het scholenpakket verwijderen. Hierdoor worden alle scholen gelijk (geen katholiek of ander onderwijs meer) en kan elk kind ongestoord naar gelijk welke school. Wie een godsdienst wil beoefenen, moet dit maar in een vorm van vereniging gaan doen. - Politici moeten een attest van managementvaardigheden kunnen voorleggen vooraleer een mandaat in de regering te mogen opnemen.
Misschien moet ik zelf wel een lijstje beginnen aanleggen en op tijd en stond doorsturen naar onze dames en heren politici.
Maar niet vandaag, want vanavond is het Kerstavond en moeten we proberen op het kerstfeest te geraken. In normale omstandigheden is het een uur rijden. Ik denk dat we nu minstens het dubbel moeten tellen. Dat wordt heen en terug zo'n 4 uurtjes rijden voor een feestmaal en een gezellige babbel met de familie.
Aan iedereen die dit leest, wens ik aangename en warme feestdagen.
Het moeilijkste aan een dieet is het volhouden. Gisteravond in 'Man bijt Hond' werd er een item aan gewijd naar aanleiding van het overlijden van Montignac vorige week. Eén van de dames die aan het woord kwamen haalde dit aan, en ik kan dit alleen maar bevestigen, hoor, maar ik wil er gelijk een kanttekening bij maken. Het woord 'diëten' geeft zo'n wrange smaak en maakt mensen al op voorhand argwanend en wantrouwend waardoor ze de moed verliezen voor ze er goed en wel aan begonnen zijn. Eigenlijk is het woord 'dieet' niet meer dan een verzamelnaam is voor eetgewoonten. Eén van mijn vriendinnen - graatmager van aard - is ook op dieet, maar dan op diabetesdieet. Een oud-collega was ook voortdurend op dieet, maar dan een verdikkingsdieet. Iemand die geen zout mag eten, volgt een zoutarm dieet. Dus als je wilt (moet) vermageren, dan volg je een vermageringsdieet. Want standaard is iedereen altijd op dieet. Gezond of ongezond. En ik heb het voor mezelf een gezondheidsdieet genoemd. Geef toe, dat klinkt toch veel aangenamer en de druk wordt op die manier toch veel minder groot, niet?
Toen ik er aan begon, heb ik mezelf twee dingen voorgenomen waar ik niet wou van afwijken: - ik wilde geen honger lijden (want dan grijp je automatisch naar wat je snel naar binnen kan werken) - ik wilde geen vieze dingen eten (als het niet lekker mag zijn, hoef ik het niet)
Volgens de berekening van mijn ideaal BMI heb ik dagelijks zo'n 1400 calorieën nodig. (Da's niet zo veel, he, maar ik ben dan ook niet groot. Als ik meer naar binnen werk, gaat het binnen de kortste keren weer op mijn heupen zitten.) Dus volgens de diëtiste kon ik me best houden aan 1200 calorieën per dag zolang ik wilde vermageren. Hiermee zou ik tot 2 kg per maand afvallen. Ik heb er in totaal 12 maanden over gedaan en ben dus 18 kg kwijtgespeeld. In al die maanden is de weegschaal geen enkele keer omhoog gegaan. Niet elke week was even succesvol, maar er was altijd wel iets af.
Ik wil graag nog even terugkomen op het 'volhouden'. Het zou 3 weken tijd nemen om een gewoonte aan te kweken. Dit is een aardig weetje, vooral wanneer het gaat over het volhouden van minder leuke dingen. Geef nu toe, 3 weken is niet echt lang en als je je op die korte periode nieuwe gewoontes eigen kan maken, dan ben je toch goed begonnen.
Wat ik hier ook nog graag wil meegeven, is dat je met eten moet bezig zijn. Niet fanatiek en obsessief gefixeerd, maar tijd maken om in de winkel naar de etiketten te kijken. Tijd maken om op het Internet naar weetjes over ingrediënten te gaan zoeken. Nieuwe kookboeken aanschaffen met calorie-arme gerechten en die gerechten dan ook effectief klaarmaken. Dit neemt niet meer tijd in beslag dan een gewone standaard gezonde maaltijd, en het brengt je steeds weer op nieuwe ideeën. Doorbreek voor jezelf alle clichés over vermageren en effen je eigen pad.
Gun jezelf ook van bij de aanvang een rustmoment per week. Wij zijn fervente ijseters en gaan wekelijks een ijsje eten. Omdat ik gek ben op chocolade, eet ik elke week een dame blanche. Dit heb ik van bij de start ingecalculeerd in mijn weekschema zodat ik me hier niet schuldig over moest voelen. Kies je tractatie zorgvuldig uit, want met die extra calorieëren moet je wel rekening houden. Als deze zo zwaar doorwegen op je verdere eetpatroon, dan zou ik overwegen om iets anders te kiezen. Een zakje chips is bijvoorbeeld geen aanrader. Een plakje cake weegt caloriegewijs ook zwaar door. Dit doet me denken aan de beginperiode. Eén van de collega's had zelfgebakken cake meegebracht. Heel lekker, hoor, daar niet van. Maar als je bedenkt dat één plakje cake gelijk staat aan de calorieën van een hele maaltijd, dan begin je er toch niet aan? Je kan je maaltijd toch niet opofferen voor wat cake, want die gaat je honger niet stillen.
Dit brengt me dan weer bij een ander interessant punt, en dat zijn suikers. Als je weinig of geen suiker eet, dan vraagt je lichaam daar ook niet naar. Je kan dus zelf die vicieuze cirkel doorbreken door suiker te vermijden of te minimaliseren. Ook weer een gewoonte, niet?
Het verhaal gaat over een vrouw wiens vriend op sterven ligt en die haar graag wil terugzien. Samen met een andere jeugdvriend blijft ze waken, en terwijl de laatste dagen en uren verstrijken, blikken ze terug op hun ontmoeting en hun jeugdjaren, de jeugdliefdes en deze die niet mochten zijn.
Van bij de eerste zin word je meegetrokken in dit verhaal en het is - zoals de meeste van haar boeken - moeilijk om het niet in één ruk uit te lezen. Vlot en boeiend geschreven in het juiste ritme.
Doorheen het boek werd ik voortdurend teruggekatapulteerd naar mijn eigen jeugdherinneringen en de mensen die ik toen ontmoet heb. Mensen die ik een tijdlang 'vrienden' heb genoemd, maar die (nu bekeken) qua relatie zo voortvluchtig van aard waren dat het nooit echt vrienden hadden kunnen worden.
De soberheid van het verhaal samen met het oprakelen van mijn eigen herinneringen, maakten het voor mij een meer dan geslaagd boek. Eentje om over een tijdje opnieuw te lezen.
2009 was voor mij het jaar van een enorm gewichtsverlies. Afhankelijk van iemands gestalte kan dit weinig lijken, maar voor mij was dit echt wel veel, want ik ben heel klein en hiermee ging ik van een gewicht van 68,7kg naar 50,5kg.
De voorbije jaren had ik mezelf naar een stevig gewicht gegeten en ik had er last van. Last in de zin van misselijkheid, zware en opgeblazen maag, kleren die nooit nog elegant zaten omwille van hun maat, .... Je kent het wel, he. En duurde nog een paar kilo's eer ik de klik maakte. Er waren twee bepalende momenten die daarbij geholpen hebben. Eerst was er het jaarlijks bezoekje aan de gyneacoloog waar ik op de weegschaal moest (was voordien nog nooit gemoeten) en het tweede was het resultaat van een jaarlijks bloedonderzoek waaruit bleek dat de verhouding tussen de goede en de slechte cholesterol niet goed zat. En dit laatste schrikte me nog het meeste af omdat dit niet gunstig was voor mijn gezondheid. Ik kreeg een lijstje van dingen die ik best niet meer kon eten en andere dingen die ik moest toevoegen aan mijn eetgewooten. Conclusie: op zich deed ik het niet zo slecht. De oplossing was dus een diëtiste raadplegen die me wegwijs kon maken met concrete en nuttige tips. De dame in kwestie (de magerheid in persoon) deed er geen doekjes rond dat mijn gewicht boven het gezonde was en dat ik daar ook diende aan te werken. Maar, zo zei ze, met een cholesterol-gunstig dieet zou ik al wel een paar kilo's verliezen. Een paar weken later was ze niet echt tevreden met het geboekte resultaat, terwijl ik best trots op mezelf was. Ik ben nog even op consultatie blijven gaan totdat ik helemaal snapte hoe mijn dieetplan in mekaar zat en dan ben ik er zelf ijverig in gevlogen. Zonder één dag van honger, rauwkost, of onsmakelijke dingen.
Mijn systeem is zo eenvoudig en motiverend als wat, en ik kan het iedereen aanbevelen: meten, wegen en noteren. Daar komt het allemaal op neer. Je weet pas wat je eet, als je het weegt en/of meet, en als je het allemaal noteert. En door het te noteren, ga je bewuster om met wat je in je mond stopt. Dit kan neurotisch lijken, maar voor mij is het heel efficiënt.
Eerst komt het er op neer dat je weet hoeveel calorieën per dag jouw lichaam nodig heeft, en dit is afhankelijk van je ideale gewicht. Dus moet je een aantal berekeningen maken. Met een BMI calculator waarbij je vertrekt van een gemiddelde van 21, kom je je ideale gewicht te weten. Met de informatie over je lengte en je ideale gewicht kan je op het Internet op zoek naar het aantal calorieën dat jouw lichaam verbruikt om dat gewicht te behouden. Het gezegde dat een volwassen vrouw zo'n 2000 calorieën per dag nodig heeft, is larie en apekool. Als je niet groot bent of niet veel lichaamsbeweging hebt, dan word je dikker van het verorberen van zoveel calorieën. Voor mij is dit althans zo. Ik ben geen voedingsdeskundige en wil ook helemaal niet de indruk wekken dat ik het allemaal beter weet. Het is gewoon een logica die werkt, niet meer en niet minder.
We zijn al een heel eind in onze berekening. Goed, nu je weet hoeveel calorieën jij per dag mag hebben, kan je dit verder aanvullen met energieverbruikers. Al wat je doet om energie te verbruiken zoals sporten, fietsen, en zelfs wandelen, kan je caloriegewijs toevoegen. Op voorwaarde weliswaar dat je de calorietjes effectief verbruikt. En nu komt misschien het belangrijkste: we bekijken de hele caloriezaak op weekbasis, want.... dat geeft extra ruimte. De som is als volgt: calorienood per dag x 7 dagen + calorieverbruik door beweging en sport. Het totaal delen we opnieuw door 7. Om gewicht te verliezen eet je best 100 calorieën per dag minder dan de hoeveelheid dat je mag eten, maar om te starten is dat niet nodig. Trouwens, je at al veel meer dan goed voor je was, dus eten wat je nodig hebt is al een hele verbetering.
Als laatste tip van de voorbereiding: we wegen ons maar één keer per week, steeds op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip.
Op sommige vlakken wil ik graag van de oude stempel zijn, en het hanteren van goede manieren is daar zeker één van.
Mijn ouders waren zelfstandigen en wij hadden een aantal beleefdheidsregels te volgen waar niet van afgeweken kon worden. Iedere persoon in het dorp kon een mogelijke klant zijn, dus tegen iedereen die we onderweg tegenkwamen, moesten we dag zeggen. In de winkel ging alle aandacht naar de klant. Onder mekaar praten was compleet uit den boze. Een gesprek werd dus gewoon stopgezet op het ogenblik dat de winkelbel aangaf dat er een klant binnenkwam. Deze drill is blijven nazinderen tot de dag van vandaag en eerlijk gezegd, ik heb het nooit ervaren als een last. Toen ik pas het huis uit was en in een ander dorp woonde, heb ik moeten afleren om mensen op straat dag te zeggen. Je wordt onbegrepen aangestaard alsof je van een andere planeet komt en de kans dat iemand reageert, is heel klein.
Maar..... goede manieren is niet meer van vandaag, terwijl dit eigenlijk maar een kleine moeite is. Ik erger mij dan ook mateloos aan winkelpersoneel dat onder mekaar hun hele privéleven uit de doeken doet. Dit gebeurt aan de kassa van het grootwarenhuis of de superette, maar ook in eender welke winkel in de stad. En de onderwerpen die aangesneden worden, gaan van onschuldig tot heel genant. Ik heb al meer dan eens plaatsvervangende schaamte gehad. Als klant sta je erbij en kijkt ernaar! Het is me zelfs al overkomen dat ze zo druk tegen mekaar aan het vertellen waren dat ik er geen woord tussenkreeg om iets over gewenste aankopen te vragen. Het is mij ook aangeleerd om pratende mensen niet te onderbreken (want dat is niet beleefd), met als gevolg dat ik de rekening gepresenteerd kreeg ipv wat uitleg waar ik om wilde vragen.
Afgelopen weekend stond ik in een winkel aan te schuiven om iets te kopen/vragen, en toen het aan mij was, draaide de winkelpersoon (de eigenaar zelfs!) zich om naar een andere klant die het lef gehad had om te roepen in plaats van z'n beurt af te wachten. Dat is dus blijkbaar de nieuwe manier om je ding gedaan te krijgen. Negeer de welgemanierde klant die plichtsgetrouw aanschuift en kruip voor door onbeleefd en luid genoeg te roepen.
Ik vermoed dat het aan mij ligt, want niemand rondom mij lijkt zich hieraan te storen. Niemand lijkt dit abnormaal te vinden. Heel af en toe kom ik nog iemand tegen die de wending van de afgelopen jaren ook maar bizar vindt, maar we zijn een uitstervend ras aan het worden. En toch blijf ik ijveren voor wat welgemanierdheid. Zoveel moeite kost dit toch niet?
Mijn leesplank is weer aangevuld en deze zijn het geworden:
Nicci Gerard - Het weerzien (tot voor kort bleef ik uit de buurt van alles wat Nicci French was omdat hier de categorie 'thriller' op geplakt werd. Na een eerste boek gelezen te hebben, was ik helemaal aan het schrijversduo verknocht. Hun vlotte schrijfstijl, de spanning die ze opbouwen, en de schitterende verhaallijn maken dat ik elk boek dat ik van hen al gelezen heb van het eerste woord tot de laatste letter verslonden heb. Ik ben niet echt thriller-gezind als het op films of boeken aankomt. Daarom dat ik de Nicci French boeken eerder als spannend zou omschrijven.)
Paolo Giordano - De eenzaamheid van de priemgetallen (dit boek werd onlangs bij 1000 Zonnen als een uitzonderlijk boek aanbevolen.)
De weduwen van 11 september (een boek dat ik ooit wel eens wil lezen, maar niet direct hoog in de leeslijst staat. Goed voor noodgevallen.)
Mark Boog - Ik begrijp de moordenaar (een cold case verhaal kan mij altijd wel boeien. Ben ook grote fan van de Britse reeks 'Waking the dead'.)
Patricia Cornwell - Het front (op websites is deze auteur een aanrader en wordt al wel eens vergeleken met Nicci French. Veelbelovend dus.)
Ute Ehrhardt - Braven meisjes komen in de hemel, brutale overal (dit spreekt voor zich, niet?)
Karin Slaughter - Trouweloos / Onaantastbaar / Versplinterd (deze Amerikaanse auteur zou de rij van Nicci French en Patricia Cornwell aanvullen. Heb nog niets van haar gelezen en deze drie boeken stonden aan 10 bij Fnac, dus kon ik ze niet laten liggen.)
Ik kom net van het ziekenhuis Gasthuisberg waar ik een MRI scan moest laten nemen of ondergaan. Dat is zo'n type scanner waarbij magneten tegen mekaar schuren of wrijven en dat maakt een oorverdovend lawaai. Je krijgt wel een koptelefoon op, maar die haalt weinig uit. En dan zeggen dat muziekconcerten oorschade kunnen veroorzaken. Dit kan anders ook wel tellen. Gelukkig duurt dat maar een kwartiertje.
De reden van die scan is dat ik me al geruime tijd niet goed voel. En met geruime tijd bedoel ik zo'n jaar of drie. Ik ben heel vaak duizelig en misselijk. Gedurende een lange tijd heb ik me afgevraagd of ik duizelig word omdat ik misselijk ben, of omgekeerd. En ik ben er nog altijd niet uit, omdat het me elke keer zo ineens overvalt dat ik geen tijd heb om daar over na te denken. Het bizarre is dat dit voornamelijk in de voormiddag is. Het begint tussen 9 en 10, en ebt weer weg rond de middag. Gelukkig is het niet alle dagen, maar wel zo'n 4 à 5 dagen per week. Niet goed, dus. Ook zo'n drie jaar geleden begon ik last te krijgen van mijn ogen. Eerst zag ik troebel door mijn links oog en dat duurde een paar dagen, en dan ging dat over naar mijn rechts ook. De oogarts die ik raadpleegde vond dat niet kunnen omdat ogen niet apart werken. Daar sta je dan voor aap. Ik kon toch maar zeggen wat ik ondervond, niet? Resultaat: mijn leesbril werd aangepast en mocht een eerste keer onder de scanner (zonder enig erg). Omdat die oogarts mij niet veel vertrouwen gaf, heb ik een andere geraadpleegd en die heeft dan wat extra testen gedaan. Maar hier ook niets te zien.
Gelukkig maar, zeg je dan. Ja, dat is zo, maar die klachten vind ik toch niet uit!
In de maanden die daarop volgden ben ik nog een paar keer naar de huisdokter gegaan met mijn klachten over duizelig- en misselijkheid. Intussen heb ik medicatie voor migraine (trek ik zwaar in twijfel) die ik niet neem en een andere keer kreeg ik dan weer iets voor de maag en de misselijkheid. Het is eigenlijk begin juni dat ik er echt op gestaan heb om dit verder te onderzoeken, want ik voel mij dus echt niet goed en ik wil weten wat dit is en wat er al dan niet aan gedaan kan worden. Eind juni dan maar naar een NKO-arts voor evenwichtstesten. Man, man, man, daar word je echt niet goed van. De duizeligheid wordt daar opgewekt door middel van een stoel waarop je in het donker ronddraait. Bij een andere test spuiten ze eerst warm en daarna koud water in je oren terwijl je ook weer in het donker ligt. Omdat hier ook niets speciaals op te merken viel (let op: officieel heb ik nog steeds geen uitslag van het onderzoek. Dat hou je toch niet voor mogelijk, he!), was de volgende stap de neuroloog. Het standaardonderzoek was ok, zonder iets opmerkelijks. Vandaar dat een nieuw scan van mijn hoofd aangewezen was.
Nu is het weer afwachten en een nieuwe afspraak met de neuroloog inplannen.
Omdat die klachten al een hele tijd aanslepen, ben ik zelf al wat op onderzoek uitgegaan. Tja, de nadelen van het Internet is dat een mens ook wel wat kan opzoeken. En dat hebben dokters niet zo graag. Want dan weerleg je hun bevindingen. Je weet op voorhand al dat je bij een doktersonderzoek onderworpen wordt aan een reeks vragen; voel je dit, heb je daar last van, wat gebeurt al je zus doet, en wat als ik hier duw of daar trek, enzovoort. Dus wat doe je dan: je wordt opmerkzaam en probeert elke pijnscheut, kramp, gevoel, geluid, ervaring van duizelig- en misselijkheid te noteren zodat je een heel gedetailleerd verslag kan overbrengen aan de dokter wanneer die aan z'n vragenlijstje begint. Maar.... je kijkt dus ook al eens op het Internet en je praat met mensen. En zo zei mijn dochter op een bepaald moment dat het wel leek op de ziekte van Meunière, want haar voormalige baas heeft dat en mijn symptomen lijken daar wel erg op. Toen ik dit aanhaalde bij de NKO-arts bij het evenwichtsonderzoek, werd dat genegeerd. Bizar, he! Een vraag die ik af en toe krijg van artsen is: draai jij of draait de wereld rond jou? Da's een doordenkertje, niet? Hoe maak je daar nu een onderscheid tussen? Wat voel je bij het ene en hoe voelt het andere dan aan? Ik weet het niet, hoor.
Mijn man, die medische technologie in z'n opleiding had, zegt altijd dat het verschil tussen de gewone mens en de dokter niet meer is dan wat kennis van moeilijke woorden. Daar is wel iets van, he. Uiteindelijk stelt de dokter een diagnose aan de hand van wat jij hem vertelt, niet per defnitie of enkel om wat hij zelf gevonden heeft. Een dierenarts heeft het heel wat moeilijker, want via het dier gaat hij weinig te weten komen. Je ziet wel dat het niet goed gaat, maar dan pas begint de zoektocht naar de mogelijke ziekte. Dat verdient respect!
Mijn man is niet de vader van mijn dochter. Dat heeft het leven niet altijd makkelijk gemaakt. Sinds zij het huis uit is, hebben wij een fantastische moeder-dochter relatie. Wij doen enorm veel dingen samen en bellen soms meerdere keren per dag naar mekaar. Denk nu niet dat ik het prototype van een moeder ben, want dat is niet zo. Ik heb niets bemoederends in mij, maar ben wel altijd heel verantwoordelijk geweest en heel snel bezorgd. In de auto steek ik bijvooorbeeld nog steeds mijn hand uit om haar te beschermen wanneer ik bruusk moet remmen.
Zij was twee toen haar vader en ik uiteen gingen en mijn man kwam in haar leven op haar tiende. In de jaren daartussen heb ik een paar relaties gehad, maar geen enkele van tel die een invloed hadden op haar. Dat maakt dat wij 8 jaren van haar jonge leven onder ons tweetjes hebben doorgebracht. Als kind was zij een haantje de voorste met een eigenwijs karakter. Zij eiste veel van mijn tijd en energie, en spijtig genoeg kon ik dat niet opbrengen. Ik werd zo opgeslokt in zelfmedelijden omdat mijn leven niet naar verwachting verliep, dat ik weinig aandacht had voor haar. Ik maakte niet voldoende tijd en had weinig financiële middelen. Als we het daar nu over hebben, zegt ze dat nooit zo ervaren te hebben, maar ik weet dat het anders had gemoeten. Gedane zaken nemen nu eenmaal geen keer.
De emotionele rust kwam in mijn leven toen ik mijn man leerde kennen. Althans, dat was de intentie, maar buiten mijn dochter gerekend, want zij had het niet zo begrepen op een man in mijn leven. Ze was jaloers, tegendraads, eigenwijs en bij momenten niet te genieten. Ze maakt het zo bont dat ik weinig andere keus had dan haar tijdelijk op internaat te plaatsen. Dit bood haar de structuur die ze nodig had en gaf mij wat ademruimte. Tijdens de weekends haalden we dan de verloren tijd weer in. In het begin waren de weekends zo heftig dat we beiden op zondagavond uitkeken naar een nieuwe internaatweek op maandagmorgen. Je beseft dat dit een goede oplossing is, maar je weet tegelijk ook dat je belangrijke momenten in het leven van je kind mist. Na een jaar was de sfeer stukken beter en is ze weer voltijds naar huis gekomen.
En toen kwamen de puberjaren! Als ik er nu op terugkijk was ze niet anders dan een andere rebelerende puber, maar het was een zware periode. Een tijdlang heb ik gedacht dat het onze relatie voorgoed zou schaden en dat ze op een dag de deur zou uitlopen om nooit nog terug te keren. Ze is op 19-jarige leeftijd aan zee gaan wonen nadat ze daar een vakantiejob gedaan had. Omdat het haar ginds zo beviel en ze haar verloofde daar had leren kennen, vermoedde ik al snel dat ze niet meer naar huis zou komen. Mijn vermoeden was bijna juist. Ze is op het einde van augustus naar huis gekomen om een paar maanden later terug te gaan. Definitief. Dat was hard, want ook al hadden we geen goede relatie, in gedachte had ik het allemaal graag anders gezien, in de eerste plaats voor haar. Ze liet de school achter zich zonder diploma. Mijn dochter was een fantastisch goede leerling in het lager onderwijs en was voorbestemd om minstens één diploma te behalen. Maar het is niet gebeurd. Elk schooljaar in het middelbaar is een strijd geworden. Ze heeft verschillende jaren overgedaan, in verschillende scholen en verschillende richtingen, maar het is niets geworden. En dat terwijl ze zoveel capaciteiten heeft en kennis, en nuchter verstand, en een harde werker is, en leergierig is. Ze komt er wel, hoor, daar maak ik me niet ongerust in. Alleen, het zou makkelijker kunnen. Ze is in de horeca gaan werken nadat ze de school verlaten had. Ze heeft geen dag stilgezeten. Eerst via interimjobs in onze buurt en nadien vast in een zaak aan zee waar haar verloofde ook werkte. Op professioneel vlak is lui een woord dat niet in haar woordenboek staat. Maar dat compenseert ze thuis wel eens.
Het tij is dus gekeerd toen ze het huis uit was en mij regelmatig begon te bellen voor advies en met vragen. Beetje bij beetje hebben we de plooien gladgestreken. We kunnen zelfs zonder problemen over de moeilijke periode praten. We zijn altijd vrij open geweest naar mekaar toe, en daar waar het vroeger botste, daar klikt het nu ongelofelijk goed.
Midden vorig jaar zijn ze dichter bij huis komen wonen en sindsdien hebben we al veel verloren tijd ingehaald. And there is more to come!
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen) Categorie:Mijn dochter en ik
Zondag
Het is zondagmorgen en het ontbijt is net achter de kiezen. Dat is een activiteit die ik op mijn eentje doe, want mijn man ontbijt niet. Maar niet getreurd, ik geniet van de rust van het alleenzijn. Ik heb even tijd nodig om wakker te worden en mijn dagelijkse boterham met (zelfgemaakte) confituur en een lekkere kop koffie doen daar wonderen bij. Op weekdagen houden we het op de standaard routine van eten en weg, maar in het weekend neem ik er echt mijn tijd voor. Niet zozeer voor het eten op zich, maar voor wat ik er bij doe. Op zaterdag lees ik de reclamefolders en locale weekkrantjes die in de afgelopen week in de brievenbus staken. Nee, op onze brievenbus vind je de sticker 'Geen Reclame' niet. Ik vind het heerlijk om ze één na één door te bladeren. Vooral de weekkrantjes. Het is niet het wereldschokkende nieuws, maar een mens steekt hier en daar toch wat van op. Zo las ik gisteren dat er een goedkeuring is voor het bouwen van de langverwachte sporthal in onze gemeente. Leuk toch, als je graag sportief bezig bent. (Ik niet ) En op zondag is dat vaak met de Humo erbij, of zoals vandaag, met de PC. Eerst wat surfen op zoek naar iets en niets, wat dingen lezen of gewoon wat ronddwalen. Bij voorkeur geen professioneel gerelateerde dingen. Toch niet bij het ontbijt!
De wasmachine staat volop te draaien zodat ik het gevoel heb druk bezig te zijn. Op zondag wil het wel eens gebeuren dat ik niet uit mijn slaaptenue geraak, vooral als we de deur niet uit gaan. Ik zit daar niet mee, zondag is luilekkerdag als de planning dat toelaat.
Vandaag ben ik helemaal in mijn nopjes omdat het weer niet echt dat is. (Dat klinkt tegenstrijdig, he, maar mensen die mij kennen snappen het wel.) Je voelt de nakende herfst al in de ochtendtemperatuur en de sombere lucht. Van alle seizoenen kijk ik het meeste uit naar de herfst. De sfeer van de kleuren en geuren van de herfst vind ik in geen enkel ander seizoen terug. Weer kan mij niet uit mijn lood slaan. De standaard winkelpraatjes over het 'slechte' weer zijn aan mij dus niet besteed. Meestal weet ik vandaag niet meer wat het weer van de afgelopen dagen was, tenzij het extreem warm of koud was. Ik probeer de over-het-weer-klagende-medemens altijd te overtuigen van de onzin hiervan, want je kan dit toch niet beïnvloeden. Je weet dat het gaat regenen, wel, voorzie je daar dan op. Je weet dat het gaat heet worden, hou daar dan rekening mee voor je activiteiten. Maar goed, de herfst komt er bijna aan en dit vraagt om een vreugdekreetje, weliswaar binnensmonds om niet te bruskeren. Het begint eigenlijk al in september met het eerste-schooldag-gevoel en terwijl ik er aan denk, word ik gelijk teruggekatapulteerd in de tijd van de lagere school. Vroeg opstaan na een nacht van buikkrampen en niet kunnen slapen, nette kleren aan, boterhammen in de brooddoos, een veel te grote boekentas met enkel een pennenzakje in, en klaar om te voet naar school te vertrekken. De geur van zo'n vochtige septemberochtend op zo'n eerste schooldag is in niets te vergelijken met de warme junidag aan het einde van een schooljaar. Maar omdat september nog een zomermaand is, kleedden we ons navenant en dus iets te licht. Je kon de vochtige lucht op je gezicht en benen voelen, en tegen de tijd dat ik op school aankwam, was ik helemaal gehuld in de dauw. Tegenwoordig staat de herfst gelijk aan gezelligheid. De theelichtjes en kaarsjes kunnen bovengehaald worden. Warme appeltjes met kaneel mogen weer. We passen ons menu aan aan de seizoensproducten. En de natuur kleurt zo prachtig mooi. Een paar jaar geleden wou ik een nieuwe traditie opstarten om de herfst een extra touch te geven én omdat er doorgaans in die maanden niets georganiseerd werd. Ik wilde dus met een aantal bevriende koppels een herfstfeest houden. Het is een paar keren doorgegaan totdat één van de koppels het beter vond om dit sfeerrijke herfstfeest in de zomer te houden en er gelijk een barbecue van te maken. (en laat ons eerlijk zijn; hadden we nog een extra bbq-party nodig?) Ons herfstfeest bestond uit een volledig 4-gangen menu dat in samenspraak samengesteld werd en waarbij elk koppel één van de onderdelen voor z'n rekening nam. Het eerste jaar vond het bij ons plaats en wij stonden toen in voor de organisatie en de accommodatie. Van aperitief met hapjes tot en met koffie met chocolaatjes en alles wat er tussen zat werd door één van de koppels gemaakt. Het was ongelofelijk plezant en de sfeer was relax. Na dit eerste geslaagde herfstfeest was iedereen gewonnen voor de nieuwe traditie. Als ik me goed herinner is het op die manier 3 keer doorgegaan totdat de bbq in het leven geroepen werd. De oorspronkelijke groep vrienden werd uitgebreid met vrienden van de organiserende koppels en het grappige is dat wij sinds een jaar of twee zelfs niet meer uitgenodigd worden. Ik heb zelfs geen flauw idee of de bbq überhaupt nog plaatsvindt. Vorig jaar zei één van de vriendinnen dat we terug naar de kern van de zaak moesten en er opnieuw een herfstfeest van maken, zonder de kinderen of alle koppels die er in de loop der jaren bijgekomen waren. Voilà, dat bedoelde ik dus. Blij dat men het met mij eens is. Volgend jaar doen we het opnieuw bij ons, want dan zou onze verbouwing rond moeten zijn en hebben wij voldoende ruimte om 14 mensen aan tafel te zetten. En als dat meevalt, zal het vanaf dan elk jaar bij ons plaatsvinden, met de kerngroep en geen aangroei.
Er valt zoveel te vertellen als je een wit blad voor je liggen hebt. De vraag is dan, wat eerst. Misschien gewoon bij vandaag beginnen en dan zien we wel waar dit naartoe leidt.
Wij wonen niet zo ver van Leuven en mijn man maakt jaarlijks deel uit van de crew van Marktrock. Daar is hij meestal anderhalve week mee zoet. Eerst vooraf alles opbouwen, tijdens het festival de zaken onder controle houden, en achteraf weer alles afbreken. Het is een leuke afwisseling voor zijn kantoorjob en hij kijkt er naar uit. Door zijn afwezigheid heb ik het huis die dagen zo goed als voor mezelf en ik kan daar best van genieten.
Vanmiddag is hij na het middageten vertrokken en het zal diep in de nacht zijn eer hij thuiskomt. Dat gaf de gelegenheid (alsof ik die aanmoediging nodig heb!?!) om een middagje met mijn dochter op stap te gaan. Wij zijn namelijk snel gemotiveerd om dingen te gaan ontdekken. En geloof me vrij, al zijn het geen spectaculaire dingen, wij kunnen heel snel over-enthousiast reageren. (Mijn dochter en ik hebben een apart soort humor) We zijn onze middag gestart met het maken van versierde cupcakes. Dat is bij wijze van voorbereiding voor haar verlovingsfeestje dat we in september willen organiseren. Het moet een 'High Tea' worden met zoveel mogelijk zelfgemaakte gerechtjes. Cupcakes op een etagère kunnen daar niet op ontbreken. Omdat we all-the-way willen gaan met dit thema, zijn we nog op zoek naar geschikt ouderwets tafelgerief; kommetjes en schoteltjes. Tweedehands- en kringwinkels lenen zich daar voortreffelijk voor. Voor het schandalige totaal van 5,70 euro kocht ik een grote kom in aardewerk en 10 dessertkommetjes en een klein bordje in porselein. Bijna niet te geloven dat daar mensen moeten van leven. Ik draag zelf ook regelmatig afdankertjes naar de kringwinkel met de bedoeling dat ze een nieuwe eigenaar krijgen. Maar het grappige is dat het niet per definitie de minderbegoeden zijn die daar gaan shoppen. Wij mogen ons bij de gelukkigen rekenen die een keuze hebben. Wij hoeven niet naar de kringwinkel, wij kiezen ervoor. Op zoek naar pareltjes. En die hebben we gevonden.
Onze eerste activiteiten ter voorbereiding van het verlovingsfeestje waren dus vruchtbaar: geslaagde cupcakes en mooi serviesgoed. Wat kan een mens meer verlangen?
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Verloving van de dochter
Eerst even voorstellen....
45 jaar oud/jong Samenwonend (maar noem hem gemakshalve 'mijn man') Heb een dochter van 23 en een schoonzoon van 25 Heb een zelfstandige professionele bezigheid En ben sinds een tijdje weer megaslank (en daar ben ik apetrots op!)
In mijn jonge jaren hield ik een dagboek bij en dat werkte 'therapeutisch' en verhelderend. Iets wat je opschrijft, hoef je niet per se meer te onthouden. Een verhaal dat op papier staat, gaat niet verloren. Een boek zit er niet in, maar af en toe wat van me 'af'-schrijven, daar is het mij om te doen. Dus werd het stilaan tijd om mijn eigen blogje op te starten. Vandaar....
Deze blog is in eerste instantie bedoeld voor mezelf, maar als jij hierop verzeild geraakt, dan hoop ik je te kunnen boeien met mijn bedenkingen en beslommeringen, de boeken die ik las, de films die zag, en de dingen die mij interesseren.
)
