Antwerpen maakt zich op voor de strijd tegen de Oosterweelverbinding. Het is nog steeds mogelijk om dit rampzalige project tegen te houden.
Er vormt zich nu een beweging om een volksreferendumover dit project af te dwingen. Daarvoor hebben we 47.000 handtekeningen nodig van mensen die in Antwerpen (Antwerpen, Borgerhout, Deurne, Berchem, Ekeren, Zandvliet, Berendrecht, Hoboken, Wilrijk en Merksem) gedomicilieerd zijn én ouder zijn dan 16 jaar.
Help ons deze 47.000 handtekeningen te verzamelen. Tijdens de autoluwe zondag in de Antwerpse binnenstad op 21 september verzamelen we om 11 uur en nogmaals om 14 uur in zaal Monty, Montignystraat 3, 2018 Antwerpen om handtekeningen op te halen. Tevens vertonen we een film over het Oosterweelproject.Zorg dat je er bent.
Registreer je als vrijwilliger om handtekeningen te verzamelen (al zijn het er maar vijf of tien, alles helpt) op www.ademloos.be
Ik las vandaag het interview met Caroline Gennez in De Standaard. Ik vind er enkele goede punten in terug. Bijvoorbeeld de vaststelling dat themas zoals veiligheid of migratie geen taboe-onderwerpen mogen zijn in een socialistische partij is een rechtstreekse overname van wat ik daarover in mijnintentieverklaring voor het voorzitterschap schreef. Positief is ook dat Caroline eindelijk een punt zet achter de speculaties rond een regeringsdeelname van de SP.a.
Wat dan weer ontgoochelt is het halfbakken communautaire standpunt met daarin een blijvend pleidooi voor een splitsing van de arbeidsmarkt. Niet uit rationele overwegingen maar als zoenoffer op het communautaire altaar. Voor het overige blijft de broodnodige sociaal-economische herpositionering van de partij nog steeds in het dak steken. Er wordt nu een sensationeel congres in oktober in het vooruitzicht gesteld. De participatie van de leden aan dit congres laat eind augustus nog steeds op zich wachten. Ik verwacht dan ook dat op dit congres enkel potten gebroken zullen worden naar stijl en niet zozeer naar inhoud. Maar ik hoop dat ik me vergis en dat er in september nog een inhaalbeweging wordt ingezet op het vlak van de interne partijdemocratie.
Tot slot wil ik mijn voorzitster aanraden zich niet te sterk te vereenzelvigen met moeder Teresa. Van moeder Teresa is bekend dat het een politieke stille was met een uiterst-rechtse politieke agenda. Ze was goede maatjes met onder andere Michèle Duvalier, vrouw van de crapuleuze dictator Jean-Claude Duvalier van Haïti. Voorts is moeder Teresa de auteur van de woorden: Ik denk dat het heel mooi is dat de armen hun lot aanvaarden en delen in het lijden van Christus. Ik denk dat de wereld erg geholpen wordt door het lijden van de armen. [1]
Socialisme en liefdadigheid staan haaks op elkaar. Socialisten gaan voor de wijziging van krachtsverhoudingen en vinden dat gewone mensen daarin het voortouw moeten nemen. Dat de voorzitster van de SP.azichzelf een hoog moeder Teresa gehalte toeschrijft zal wel voor te lachen geweest zijn. Ik deel echter haar gevoel voor humor niet.
[1]Christopher Hitchens, De missionarispositie; De mythe van Moeder Teresa, Antwerpen, 1997, p.21
Ik weet het: de afgelopen weken is het stil op mijn blog. Vakantie zal je denken. Dat is slechts ten dele juist. Het heeft er meer mee te maken dat ik bezig ben aan het schrijven van een boek. Toch wil ik de stilte doorbreken naar aanleiding van de gruwel van de oorlog. Ditmaal is het een oorlog tussen Georgië en Rusland. Wat volgt is een kort fragment uit de teksten die ik momenteel aan het schrijven ben. Let op! Wie deze tekst later in zijn bredere context zal lezen zal weten dat het niet gaat over een vergoelijking van de nationale onderdrukking ten tijde van de USSR. Evenmin gaat het erover om partij te kiezen. Dat helpt niet meer in dit stadium van barbarij
Nationale staten zijn niet perfect. Dat komt omdat ze het product zijn van een menselijke geschiedenis die verre van perfect is. Maar van hieruit moeten we weer voort. Het alternatief is dat we bestaande nationale verbanden openbreken. Dat resulteert dan in het vrijkomen van alle gestolde tegenstellingen die in dat nationale verband opgesloten zitten. De moderne fysica van de chaos leert ons dat de patronen die we terugvinden in de opbouw van complexe systemen refereren naar de dynamica van het ontstaan van die systemen, naar de resultante van op elkaar inwerkende tegengestelde krachten. Beschouw als eenvoudig voorbeeld de golfjes in het zand op een Noordzeestrand. Zij zijn de gestolde dynamica van de golven van de zee. Diezelfde chaosfysica leert ons ook dat we die patronen terugvinden in elk deel en op elk niveau van het grote complexe geheel. Zo is het ook met een natie. Door huwelijk, migratie en ontzuiling vermengen de componenten zich tot op het atomaire niveau van de individuele burgers. Scheiden betekent niets dan pijn en smarten, en wekt véél meer problemen op dan dat het er ooit zou kunnen oplossen. Wat de Belgische context betreft hoeven we maar te denken aan Brussel als het kwadraat van dit fenomeen. België is een siamese tweeling die met het hoofd aan elkaar is gegroeid, en dat hoofd is Brussel. Ik geef toe, het is soms geen zicht, maar het is de realiteit ! Of nu we toch op dreef zijn in de exacte wetenschappen: het openbreken van nationale entiteiten is zoals kernsplitsing. Je weet van welke entiteit je vertrekt, maar de dynamiek die je op gang brengt is onvoorspelbaar. Elk verval van een nucleaire isotoop leidt tot de vorming van nieuwe onstabiele isotopen die op hun beurt vervallen. Dit proces kan duizenden jaren lang doorgaan en is de oorzaak van de onhandelbaarheid van nucleair afval. Wat nationale staten betreft zien we een gruwelijke analogie daarvan in de eindeloze oorlogen in de Kaukasus. De ontbinding van de USSR deed deze regio vervallen tot de onafhankelijke republieken Georgië, Armenië, Azerbeidjan en Zuid-Rusland. Daarbinnen vormden zich vervolgens enclaves die zich in deze nieuwe nationale verbanden evenmin thuisvoelen: Abchazië, Kabardië-Balkarië (een toekomstige splitsing zit reeds in de naam vervat), Nagorno-Karabach (idem dito), Adzjarië, Noord- en Zuid-Ossetië, Ingoesjetië, Tsjetsjenië, Dagestan. Het zijn de nieuwe en onstabiele elementen op de tabel van Mendeljev van de staatshuishoudkunde. De angst voor de meest barbaarse vormen van nationalisme is terecht. Stabiliteit, welvaart, vrede en democratie moeten echter worden gezocht in grotere internationale samenwerkingsverbanden, en niet in het feodalisme van de duistere middeleeuwen.
