Mijn antwoord op de oproep tot verdeeldheid van links door Walter Pauli in De Morgen
Eenheid van links is de heilige graal van de linkerzijde. Het is dan ook verrassend dat Walter Pauli een oproep lanceert tot linkse verdeeldheid.
De kern in dat betoog is dat een diversiteit aan linkse partijen méér kiezers naar links zou lokken. De Vlaamse politieke geschiedenis spreekt dat tegen. Ons politieke landschap ligt bezaaid met de wrakken van wat linkse eenheidspartijen moesten worden: Regenboog, ELA, PVDA+, Resist
De invoering van een kiesdrempel heeft er bovendien voor gezorgd dat lijsten links van de SP.a linkse stemmen verloren lieten gaan. Het verdelen van links is daarom een gevaarlijk experiment waarvoor de man in de straat cash zal betalen: door een nog groter overwicht van rechts, een nog asocialer beleid en een nog scherper communautair opbod.
Anderzijds is het perfect legitiem de keuze tussen een centrum- of een linkse SP.a rechtstreeks voor te leggen aan de kiezer. Dit zonder de partij electoraal te verzwakken, maar door een aanzwellend aantal twijfelende kiezers toch over de SP.a streep te trekken. Niemand minder dan Patrick Janssens heeft ons geleerd dat het overgrote deel van onze kiezers geen lid is van de partij. Ik richt mij dus rechtstreeks tot hen.
Een ander argument voor een stand alone scenario van de radicale linkerzijde
(niet wij zijn radicaal zijn maar de sociale realiteit met haar massaontslagen en bedrijfssluitingen) is het consequent zijn. De minderheid in een partij moet zichneerleggen bij een beslissing die door de meerderheid genomen werd. De vraag is dan: wie is diemeerderheid? Ik maak mij sterk dat het plan van de partijleiding om de naam van de partij te wijzigen ter ere van Bert Anciaux een partijcongres niet zal overleven.
Het is al helemaal een illusie te denken dat mijn vertrek uit de partij zou volstaan om peis en vree in de gelederen te doen terugkeren. Kopstukken zoals Willockx, Tobback en recent ook nog Stevaert ventileerden kritiek die rauwer en persoonlijker is dan wat ik ooit heb gedurfd. Stuk voor stuk mensen die zeer goed aanvoelen wat er aan de basis leeft. Die symptomen van stuurloosheid hebben alles te maken met ideologische ontreddering. Mijn partij heeft het moeilijk om antwoorden te geven op de crisis. Want Caroline Gennez mag dan op de nieuwjaarsreceptie uitroepen dat Fortis genationaliseerd moet worden, en ik juich dat toe. Maar waarom wordt mijn amendement over de nood aan een openbare bank dan verworpen? Het probleem van haar ideologische stuurloosheid zal de SP.a niet oplossen door mij uit de partij te dragen. Men schiet daarbij hooguit op één van de boodschappers.
Bovendien zit de kiezer niet te wachten op een veelheid aan linkse partijtjes. De kiezer wil linkse antwoorden op de crisis. Ik wil die kiezer daarom de mogelijkheid geven de SP.a te versterken en tegelijk naar links te duwen. Door van de elfde plaats op de Antwerpse lijst een verkiesbare plaats te maken. De kiezer heeft die macht. Jullie kunnen het.
Op zaterdag 21 februari werd ik door Radio 1 geïnterviewd over mijn boek 'Rooddruk voor een nieuw socialisme'. Dat dit interview plaatsvond op de 160e verjaardag van de uitgave van het 'Communistisch Manifest' is toeval !
Het Antwerpse lijstvormingscomité wil mij op de elfde plaats op de lijst voor de Vlaamse verkiezingen parkeren? Wat vinden jullie daarvan? Graag jullie mening. Vul ook even de poll in op de rechterkolom van deze blog.
Met dank aan de Morgen voor de correcte berichtgeving
Sp.a Rood: "Sp.a-programma is mager beestje"
Sp.a Rood-topman Erik De Bruyn.
Het programma waarmee de sp.a in juni naar de kiezer trekt, is een "mager beestje". Dat zegt Sp.a Rood, de traditioneel-socialistische tendensgroep binnen de sp.a. Topman Erik De Bruyn is echter wel vragende partij voor sp.a Rood-kandidaten op de verkiezingslijsten en stelde vandaag een aantal veranderingen aan het programma voor.
"Geen begeestering" "Begeestering en mobilisatie ontbreken. De programma's bevatten tal van lovenswaardige en verdedigbare voorstellen, maar zijn niet geschreven naar het formaat en de uitdagingen van deze tijd", zegt De Bruyn, "Sommige essentiële delen ervan, zoals de voorstellen rond tewerkstelling, dateren zelfs uit de periode van hoogconjunctuur en krapte op de arbeidsmarkt".
"Politiek centrum is overbevolkt" Volgens De Bruyn heeft sp.a zich bovendien niet gehouden aan haar beloftes op het congres twee jaar geleden om de partij een linkserere koers te laten varen. "De partij blijft duidelijk hangen in het overbevolkte politieke centrum".
70 amendementen De militanten van sp.a Rood hebben daarom getracht de programma's te amenderen volgens de basisstellingen van sp.a Rood: economische democratie, solidariteit in plaats van concurrentie en internationalisme. Via de afdelingen diende sp.a Rood zo'n 70 amendementen in.
"Stop het communautaire opbod" Zo pleit sp.a Rood ervoor te stoppen met het communautaire opbod. "Vlaanderen op zich heeft geen verweer tegen de crisis. De oplossing moet gezocht worden op federaal niveau". De Bruyn breekt ook een lans voor eengemaakte Europese fiscaliteit, "een register van alle Europese vermogens boven de één miljoen euro moet witwasoperaties, kapitaalvlucht en belastingontduiking helpen tegengaan en legt de basis voor een Europese vermogensbelasting". Wat Vlaanderen betreft vraagt sp.a Rood onder andere om de werknemersvertegenwoordiging in kmo's versneld om te zetten.
"Gesprekken gaan slecht" Sp.a Rood wil de komende verkiezingen op de lijsten van de sp.a staan. Maar de gesprekken daarover gaan volgens De Bruyn "heel slecht". Kandidaten zijn onder meer Elke Heirman (Antwerpen), Camiel Goegebeur (West-Vlaanderen) en Charlotte Storme (West-Vlaanderen). Zelf hoopt De Bruyn op een van de eerste zes plaatsen op de Antwerpse lijst, "dat zou maar billijk en serieus zijn".
Electoraal potentieel op linkerflank "Sp.a beseft niet dat heel wat mensen hun stem zullen laten afhangen van het feit of de sp.a Rood-kandidaten op de lijst staan", zegt De Bruyn, die daar aan toevoegt dat er "een groot electoraal potentieel is op de linkerflank". Mocht sp.a Rood niet op de lijsten staan, dan zal het campagneapparaat van sp.a Rood, dat heel wat militanten telt, op een laag pitje staan, aldus nog De Bruyn. (belga/tw)
Gisteren spraken de Venezolanen zich met een overtuigende meerderheid (54 procent) uit voor de onbeperkte herverkiesbaarheid van politieke mandatarissen. Daarmee kan president Hugo Chavez zich na het verstrijken van zijn ambtstermijn in 2013 opnieuw kandidaat stellen. De berichtgeving daarover was de afgelopen dagen erg tendentieus. Het leek wel alsof daarmee in Venezuela nog maar eens de dictatuur zou worden gevestigd. Weinig journalisten hadden de eerlijkheid te zeggen dat in de meeste Europese landen zoals Duitsland en het Verenigd Koninkrijk de regeringsleiders even goed onbeperkt herverkiesbaar zijn.
Dat de oppositie in Venezuela monddood zou worden gemaakt is evenmin waar. De media staan er voor het grootste deel nog altijd onder controle van privékapitaal en aarzelen niet om dag in dag uit op te roepen om de verkozen president uit het zadel te lichten, desnoods met geweld.
De waarheid is dat de meeste Venezolanen er jaar na jaar meer van overtuigd geraken dat de socialistische hervormingen die Chavez doorvoert het leven in Venezuela radicaal ten goede aan het veranderen zijn. Democratie beperkt zich in het westen tot het om de vier jaar kiezen voor andere poppetjes in het parlement. Achter de schermen blijft echter alles hetzelfde: de economie en de collectief geproduceerde rijkdom van ons land blijft steevast in de handen van dezelfde onverkozen elite. Zelfs al mogen de CEO's van de banken het binnenkort eens komen uitleggen voor het parlement, in wezen zal deze publieke boetedoening daar weinig aan veranderen. Echte democratie zou moeten betekenen dat we ook mogen kiezen voor een andere economische orde, voor het socialisme bijvoorbeeld. Kapitalisme is absoluut geen synoniem voor democratie, het is integendeel de ontkenning ervan. Mocht u als spaarder bij Fortis of als belastingbetaler bijvoorbeeld meestemmen over het lot van Fortis, dat nochtans met uw spaar- en belastinggeld overeind wordt gehouden?
Venezuela legt de sporen van de democratie nu veel verder dan het veronderstelde eindstation van het burgerlijke parlementarisme. De parlementaire democratie werd er niet uitgeschakeld zoals op Cuba. Ze wordt juist aangewend als hefboom om verder te gaan en de democratie te verdiepen: door de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, het invoeren van werknemerscontrole in grote bedrijven en het delegeren van bestuursmacht en budgetten naar wijkraden. De democratie wordt niet omvergeworpen in Venezuela. Ze wordt verdiept. Ze wordt waarachtig gemaakt.
De overwinning van SI in dit referendum betekent een democratisch mandaat voor het socialisme. Hugo Chavez en de regering van Venezuela moeten de socialistische omvorming van het land nu in een stroomversnelling brengen. Socialisme betekent de daadwerkelijke controle van de gemeenschap over de economische hefbomen. Veel sleutelsectoren in Venezuela bevinden zich vandaag nog altijd in handen van privé-kapitaal. En in de overheidssectoren overheerst nog vaak de bureaucratie. Ik hoop dat Hugo Chavez van het stevige democratische mandaat dat hij gisteren gekregen heeft gebruik zal maken om het socialisme in de zin van een democratische en transparant gestuurde economie te vestigen in Venezuela.
De wereld wordt geconfronteerd met een drievoudige crisis: economisch, ecologisch en sociaal. We hebben niet onbeperkt de tijd, en Venezuela bevindt zich vandaag in de voorhoede.
Op 10 juni 2007 belandde de SP.a op een electoraal dieptepunt van 16 procent. Toch houdt ze vast aan een centrumkoers. Het onbehagen daarover groeit. De anti-establishmentpartij heeft de voeling verloren met haar traditionele achterban van gewone werkende mensen. Erik De Bruyn stelde zich in het najaar van 2007 kandidaat voor het voorzitterschap van de SP.a. Hij nam het op tegen Caroline Gennez, de kandidate van het partijestablishment. Zoiets was not done. Voormalig socialistisch boegbeeld Willy Claes liet zich ontvallen aan dat soort figuren geen boodschap te hebben. Toch behaalde Erik De Bruyn 34 procent van de stemmen.
In Rooddruk voor een nieuw socialisme legt Erik De Bruyn uit wat een socialistische partij zou kunnen en moeten zijn. Zonder de inbreng van een authentiek socialisme stopt het water van de democratie immers met stromen. In die stilstaande poel gedijt het rechtse populisme. Angst voor de almacht van de elites en hun onderliggende boodschap het kapitalisme of de chaos is nefast. Zowel op het vlak van de democratie en de samenleving als op economisch en ecologisch vlak beschrijft De Bruyn alternatieven. Dit boek richt zich tot SP.a-leden, leden van andere linkse partijen en de grote schare politiek dakloze socialisten en syndicalisten. Maar het zal iedereen boeien die beseft dat het van kwaad naar erger zal gaan als gewone mensen zich niet gaan bemoeien met de politieke besluitvorming.
Colofon:
isbn: 9789064450624 · 2009 · paperback (15 x 22,5 cm) - ca. 264p. · prijs: circa 18.50 · het boek verschijnt maart 2009
Tot onze zeer grote verbazing verneem ik in het Radio 1 ochtendnieuws van 6 uur op vrijdag 13 februari dat SP.a Rood betrokken zou zijn in een eenheidslijst met PVDA, SAP, enz bemiddeld door ene Eric Rosseel. Hier klopt absoluut niets van. Er zijn helemaal geen onderhandelingen over dat onderwerp laat staan een akkoord. Er is zelfs geen intentie. Kan dit zo spoedig mogelijk worden rechtgezet?
De opstand van het volkskapitalisme' op de Heizel levert een mogelijkheid op om de financiële sector eindelijk te heroriënteren naar de belangen van de gemeenschap. Nu is de weg vrij om te doen wat vanaf dag één in de Fortis-saga gedaan had moeten worden, namelijk de bank daadwerkelijk nationaliseren. Daarbij moet de bank worden omgevormd tot een openbare bank onder de democratische en transparante controle van de gemeenschap en de werknemers van Fortis. De kleine aandeelhouders moeten daarbij schadeloos gesteld worden.
Er zijn meer belangen in het geding dan die van de spaarders en van de aandeelhouders van Fortis alléén. Spaarders in het algemeen hebben de behoefte aan een veilig toevluchtsoord voor hun geld. Dit betekent een openbare bank die niet gekapitaliseerd wordt op de beurs. De werknemers van Fortis hebben behoefte aan zekerheid. De KMO's hebben behoefte aan kredieten. De gemeenschap heeft behoefte aan instrumenten om de economie te verankeren en ze sociaal en ecologisch aan te sturen. Het kan niet zijn dat de overheidssteun aan de banken nu bevriest in de reserves van de private banken terwijl noodzakelijke projecten zoals het C-Power windmolenpark in de Noordzee stilvalt wegens gebrek aan kredieten.
Evenmin kan het zijn dat de overheid met belastinggeld over de brug moet komen om de verliezen van de private sector te dekken zonder aanspraak te kunnen maken op de winsten. Dit is socialisme voor de rijken of kapitalisme zonder kapitalisten. Als een private bankier zoals BNP-Paribas zo'n grote interesse betoont voor Fortis betekent dit dat Fortis een potentieel winstgevende bank is. BNP-Paribas is immers geen mecenas. Niet enkel de verliezen maar ook de winsten komen aan de gemeenschap toe. We hebben recht op een openbare bank in goede en in slechte tijden.
De private sector heeft bewezen een slechte en kortzichtige bankier te zijn. De overheid heeft in een verder verleden bewezen een stabiele en sociale bankier te kunnen zijn. Als we die ervaringen uit het verleden koppelen aan modern democratisch en transparant beheer door gemeenschap en werknemers dan leggen we de fundamenten voor de sociale en ecologische economie van de toekomst. Daarom roept SP.a Rood andere politieke, sociale en syndicale bewegingen op om samen een front te vormen voor de creatie van een Belgische openbare bank.
!
Het Antwerpse lijstvormingscomité wil mij op de elfde plaats op de lijst voor de Vlaamse verkiezingen parkeren? Wat vinden jullie daarvan? Graag jullie mening. Vul ook even de poll in op de rechterkolom van deze blog.
