Ik heb het zelf niet gezien, maar men vertelt mij dat Caroline het presteerde om in het programma 'Zomer 2007' op TV 1 te vertellen dat zij tot op heden de enige kandidaat is voor het voorzitterschap van de sp.a. Zij verwees daarbij naar het feit dat geldige kandidaturen moeten worden voorgedragen door afdelingen die samen tenminste 5000 leden vertegenwoordigen, en dit voor 20 september.
Dit is correct, maar die redenering volgend is zij zelf ook nog geen gevalideerde kandidaat. Tenzij dan weer natuurlijk (en laat mij hier nu even gespeeld naïef zijn) dat deze steun haar achter de schermen van de partij reeds werd toegezegd.
In elk geval schept deze uitschuiver geen beeld van de sp.a als democratische partij. Terwijl iedereen het er ondertussen over eens is dat men Caroline geen cadeau deed door haar zomaar als opvolgster van Johan naar voren te schuiven, bestendigt zij hiermee dit beeld van een sp.a dynastie. Ik zal er wel geraken dankzij de steun van het apparaat. Dit berokkent de partij en haarzelf uiteraard schade.
Opmerkelijk was dat de teller van de poll die ik op deze blog plaatste na de uitzending omhoog schoot in mijn voordeel. Het internet als tegengif voor het brutale overwicht van sommige massamedia ?
Nog opmerkelijker was dat Arno in hetzelfde programma de basislijn verdedigde van SP.a Rood: de partij moet weer naar links!. Bedankt Arno!
Elke en ik beperken ons in de campagne niet alleen tot afdelingen van de sp.a. We bezoeken ook organisaties buiten de partij om te vernemen wat er daar leeft en hoe we dit binnen de sp.a kunnen vertolken. Daarmee zetten we het ordewoord van de open actiepartij dat gelanceerd werd op het ideologisch congres van januari in de praktijk om.
Op maandag 27 augustus was ik op bezoek bij de mensen van de vzw Vrede in Gent. Over dit zeer boeiende gesprek zal ik later nog berichten.
Op dinsdag 28 augustus waren Elke en ik te gast bij ABVV-Opel. Gedurende twee boeiende uren konden we er met de syndicale afgevaardigden van gedachten wisselen over socialisme en syndicalisme. Voor ons werd het een hoogtepunt in de campagne, en onze syndicale kameraden spraken de hoop uit dat er nu eindelijk een grondige koerswijziging komt bij de sp.a.
Een uitgebreid verslag van ons bezoek aan Opel kan je lezen op de website van SP.a Rood. Klik daarvoor op de link in de rechterkolom.
We willen Caroline en Dirk de raad geven om hetzelfde te doen en hun oor ook buiten de partij te luisteren te leggen, zelfs al zijn de stemmen voor het partijvoorzitterschap daar niet direct te rapen. De toekomstige voorzitster of voorzitter, wie zij of hij ook mag zijn, kan er alleen maar sterker uitkomen.
Ondertussen lopen er nieuwe uitnodigingen binnen van syndicale delegaties. Ik zal nog onbetaald verlof moeten nemen om op al deze uitnodigingen in te gaan ! Maar ik ben daar zeker toe bereid. Voor Elke ligt dat moeilijker want zij staat in het onderwijs.
Op ons ideologisch congres van januari 2007 kozen we ervoor om een "open actiepartij" te zijn. Dat is verstandig. Openheid naar organisaties van het middenveld is belangrijk. Vooral als het organisaties zijn die werken op thema's die ook ons nauw aan het hart liggen. Ik heb dat concept van een open actiepartij daarom toen openlijk ondersteund, ook via de media. Johan heeft me er na afloop van het congres voor bedankt.
De énige kanttekening die ik er bij plaats is dat je niet geloofwaardig bent naar ongebonden organisaties van het middenveld toe als je je eigen middenveldorganisaties niet ernstig neemt. Dat benadruk ik daarom ook in mijn intentieverklaring. Versterk en herstel éérst de Socialistische Gemeenschappelijke Actie in al haar vormen en facetten. Trouwens we moeten sowieso eerst intern in de partij orde op zaken stellen voor we alweer naar buiten treden met allerlei mooie ideeën en voorstellen. Dat is de reden waarom mijn intentieverklaring focust op de partijwerking.
Zelf ben ik met dat idee van een open actiepartij in het hoofd vorige maandag gaan luisteren naar de organisatie "Vredesactie", die zich zoals de naam het zegt focust op vredesproblematiek en het internationaal beleid daarrond. Luisteren kan immers nooit kwaad.
Het werd een zeer boeiend gesprek. Vredesactie heeft bijvoorbeeld sterke bedenkingen bij de zin en de onzin van militaire interventies, hoe goed bedoeld ze soms kunnen lijken. Peace-making door militairen faalt zo zeggen zij. Als één van de argumenten daarvoor hanteren ze een cijfer dat van de militairen zelf afkomstig is: om in een land de orde te herstellen via een militaire interventie heb je al gauw één soldaat op 20 inwoners nodig. Voor Congo bijvoorbeeld zou dat al snel neerkomen op... 1 miljoen soldaten! Onbegonnen werk dus. Wat de ervaring in Rwanda -al bij al een piepklein land- trouwens bewijst. Bovendien ondergraaft een buitenlandse interventie de werking van de lokale overlegstructuren. Peace-keeping is dan weer vooral een civiele taak.
Dit plaatst dan weer wat kanttekeningen bij een ander standpunt dat we op ons ideologisch congres innamen, namelijk over een Europees leger. We zijn dat idee met de partij niet ongenegen. Een SP.a Rood amendement ertegen haalde het niet. We beschouwden dat zo'n beetje als een beter alternatief voor de Amerikanen. In de stijl van wat we zelf doen, doen we beter. Ook wat buitenlandse militaire interventies betreft, die we met de sp.a nog steeds niet principieel hebben afgeschreven. Misschien moeten we daarover toch eens opnieuw nadenken. Surf eens naar www.vredesactie.be
bottom-upbottom-upbottom-upbottom-upbottom-upbottom-upbottom-upbottom-up... Het is interessant als je als kandidaat-voorzitter zegt dat je meer naar de basis gaat luisteren, zeker wanneer je dat zelf binnen de eigen afdeling en in het recente verleden halsstarrig níet deed. Met zo'n verleden maak je niet veel indruk als je dan beweert de basis te zullen betrekken. De retoriek heeft dan niet meer om handen dan een woordspelletje; hoe vaak kan ik in één minuut 'bottom-up' zeggen?...
Serieus nu. Ik ben de afgelopen dagen mee naar enkele afdelingen geweest om onze kandidatuur voor te stellen, en ben telkens weer verrast met wat voor een fantastisch menselijk kapitaal er zich in onze partij bevindt. Op wat voor een potentieel heeft de partijtop de afgelopen jaren gezeten! Erik merkt terecht op dat de partijleden en de afdelingen de ware voelsprieten van de samenleving zijn... veel meer dan al die professionele bureaus die de afgelopen jaren door de top zijn ingehuurd om aan 'marktprospectie' te doen.
Carolines intentieverklaring - voor 5/6de meer een verkiezingsprogramma, zo één dat we na 10 juni in onze prullenmand hebben moeten gooien, wegens electoraal nefast - is duidelijk over wat ze met dit potentieel wil doen. Niet de leden en de afdelingen, maar wel de partijbureaus en het provinciale niveau moeten meer beslissingsmacht krijgen. Veel leden weten wel wat 'macht vanuit de provincie' betekent en wat het dus in de toekomst ook zal gaan betekenen.
Samen met deze voorstellen leiden de inhoudelijke punten van Carolines 'programma' mij ertoe te geloven dat het op 21 oktober eens te meer zal gaan over de duidelijke keuze: Gennez-Van der Maelen voor een voortzetting van de huidige partijkoers (gezellig, zo'n kleine partij), of De Bruyn-Heirman voor een breuk met het verleden en een niet mis te verstane herbronning.
Bedankt alvast aan de afdelingen die ons verwelkomen en die het debat mee vormgeven. Ik hoop dat we na 21 oktober de partij echt in vooruit kunnen zetten en de afdelingen achter het stuur kunnen zetten! En dan zullen we nog eens zo'n woordspelletje spelen: democratiedemocratiedemocratiedecomartiedemmorcrartied...
Het is onbegrijpelijk. De intentieverklaring van Caroline Gennez en Dirk Van der Maelen is de naadloze voortzetting van de partijlijn zoals we ze de afgelopen vijftien jaar hebben gekend. Meer nog, de oriëntatie naar het politieke middenveld en het links-liberalisme wordt nog versterkt. Na de actieve welvaartstaat en de gelijke kansen krijgen we nu vrijheid en taboeloosheid.
Er wordt wél een poging gedaan om de partij opnieuw rond sociale thema's te mobiliseren: "de sociale zekerheid versterken en vernieuwen". Maar dat hoofdstuk bezielt noch inspireert. Welvaartvaste pensioenen en uitkeringen, kwaliteitsvolle en betaalbare zorg, het zijn zaken waar ook de andere partijen achter staan. Maar de Vlaamsnationalisten en christendemocraten zeggen dat zij daarvoor het geld zullen halen in Wallonië, terwijl de liberalen zeggen dat ze daarvoor zullen zorgen door de boel te privatiseren. Wat zeggen socialisten daarover ? De intentieverklaring van Caroline blijft het antwoord schuldig. Socialisten moeten het debat over de betaalbaarheid van de sociale zekerheid koppelen aan de notie van economische democratie: nooit eerder was onze samenleving zo rijk, maar nooit eerder stroomde die rijkdom zo massaal in de richting van hen die de economische en financiële touwtjes in handen hebben.
Jullie kennen mijn visie daarop. Versterking van de openbare sector, en zelfs in het offensief gaan en de energiesector onder de democratische controle brengen van de gemeenschap. Ook de farmaceutische industrie teert op openbaar gefinancierd onderzoek waarvan de winsten privaat worden afgeroomd. Versterking van de vakbondsaanwezigheid in de kleine en middelgrote bedrijven. Een eerlijke fiscaliteit kan niet zonder vermogensbelasting. Ook daarover rept Caroline niet, met of zonder Dirk Van der Maelen aan haar zijde.
Wat betreft de democratisering van de partij dreigen de leden met een kluitje in het riet te worden gestuurd. Tussenlagen zoals de provinciale besturen en het partijbureau worden door Caroline versterkt en dreigen als bijkomende molenstenen rond de nek van de leden te worden gehangen.
Wij dachten met onze kandidatuur onrechtstreeks te kunnen wegen op de standpuntbepaling van de andere kandidaten. Dat is duidelijk mislukt. Elke en ik gaan daarom meer dan ooit voor het ondervoorzitter- respectievelijk voorzitterschap.
Sinds het ontstaan van SP.a Rood heb ik de kans gehad om naar veel leden van de partij te luisteren. Vaak gehoorde kritiek gaat over het kartel met Spirit. Natuurlijk is de partij progressief op ethisch-cultureel vlak - tijdens de federale verkiezingen heeft de partij SP.a zelfs flink te schande gezet door linksere standpunten in te nemen, maar ze is ook Vlaams-nationalistisch en vooral: ze is links-liberaal.
Het feit dat het zo lang goed heeft geboterd tussen SP.a en Spirit heeft niet alleen met strategie te maken. Het is inderdaad niet slecht wanneer progressieve krachten worden gebundeld om vooruit te geraken. Maar daarnaast heeft de lijm ook zo lang gepakt omdat er nu eenmaal niet zoveel verschil is tussen de sociaal-economische ideologie van de links-liberalen en de huidige SP.a-top. Als het over de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid gaat, of over de 'vergrijzingsproblematiek'... grosso modo trekt het kartel aan hetzelfde zeel.
Samen met heel wat militanten van het eerste uur, vind ik daarom dat SP.a, samen met haar noodzakelijke herbronning na de verkiezingen hopelijk onder een échte socialistische voorzitter als Erik dringend haar kartel met Spirit moet evalueren.
Zeker nu Bert Anciaux zich opwerpt als eersteklas-separatist, of zeg maar: tweedeklas-N-VA'er. Op zijn weblog pleit Anciaux voor ongrondwettelijke praktijken die moeten leiden tot splitsing: Geef iedereen zijn zin. De Franstaligen willen geen verdere onderhandelingen. Stop ze dan. De Vlamingen willen meer bevoegdheden voor het Vlaams Parlement. Neem ze dan.
Laat ons met SP.a een duidelijk signaal geven dat dit noch onze doelstellingen, noch onze manier van werken is. Hoewel... misschien zouden we met de werkende bevolking van het land eens gewoon moeten zeggen: wij willen meer verdienen, de arbeid eerlijk verdelen en sterke openbare diensten. We eisen dat gewoon op. Geen vuiltje aan de lucht...
Voor alle duidelijkheid staat een revaluatie van het kartel los van de nuttige samenwerking met andere progressieve partijen en bewegingen, zoals spirit. SP.a Rood heeft een probleem met het feit dat SP.a haar ideologie overboord heeft gegooid. Op lokaal vlak is de samenwerking uitstekend. Maar niets zal mij ertoe brengen iets anders te zijn dan socialist! Laat dat dan het verschil zijn met de huidige SP.a-top.
Eerst mochten we niet meer staken, toen mochten we niet meer ziek zijn...
De werknemers bij De Post liggen opnieuw onder vuur. Ze zouden te vaak afwezig zijn wegens ziekte. Topman Johnny Thijs vindt dat "de reorganisatie bij De Post niet mag leiden tot een toenemend absenteïsme" (Het Nieuwsblad van 16 augustus). Maar zoiets is toch net de verantwoordelijkheid van het management? Als jouw reorganisatie leidt tot meer afwezigheden op het werk mijnheer Thijs, dan schort er iets met je reorganisatie. De Georoute en andere productiviteitsverhogende maatregelen die De Post moeten klaarstomen voor een verdere liberalisering van de postmarkt eisen een onaanvaardbare menselijke tol. De mensen worden niet gedwongen om harder te werken in functie van een betere openbare dienstverlening, maar in functie van het verhogen van de winsten. Ik heb een schoonzoon die postbode is. Ik zie hoe hard die jongen moet werken: zeer vroeg opstaan, zware lasten torsen op de fiets en te voet, en dat door weer en wind. Hij is nog jong en sterk en zelden ziek. We kunnen maar hopen dat dit lang zo blijft. Maar wat met oudere werknemers ? Individuele misbruiken van het ziekteverlof zullen er altijd en overal zijn, maar die moeten individueel worden aangepakt. Dat is onder andere de verantwoordelijkheid van de leidinggevenden van het middenkader in een organisatie.
De collectieve zweepslag die Thijs uitdeelt past echter perfect in de tendens tot militarisering van de arbeidsmarkt die om zich heengrijpt. Haast alle opiniemakers zijn zo lyrisch over de werking van de vrije markt. Maar op de arbeidsmarkt telt die "vrije" markt plotseling niet meer. Er is nu een tekort aan arbeidskrachten. Daardoor zou de prijs van de arbeid -de lonen- moeten stijgen en de arbeidsomstandigheden zouden moeten verbeteren. Er zou moeten worden geïnvesteerd in betere technologieën. Maar wat zie je ? Werklozen worden gedwongen gelijk welke job aan te nemen. Fruitplukkers worden gedwongen om te werken op wettelijke feestdagen en dat komt zomaar zonder verdere commentaar in de krant. Het aantal dodelijke arbeidsongevallen begint te stijgen. Stakers worden voor de rechtbank gesleept.
En ondertussen daalt het aandeel van de inkomens uit arbeid in het bruto binnenlands produkt voor de eerste keer in de geschiedenis van ons land onder de vijftig procent...
Eerst mochten we niet meer staken, toen mochten we niet meer ziek zijn. De noodzaak van een wederopstanding van de socialistische partij wordt elke dag groter.
Tweederde meerderheid tegen de communautaire crisis
Gisteren schreef ik dat de sp.a zich best ver van het communautaire gekrakeel zou houden. Vandaag wordt dit bevestigd door een enquête door La Dernière Heure. Meer dan 67 procent van de Belgen vindt het communautaire geen crisis waard. De onderhandelaars die op zoek zijn naar een tweederde meerderheid kunnen er hier dus een vinden. De meerderheid is nog méér uitgesproken in Vlaanderen dan in Wallonië. In Vlaams Brabant, waar de met splitsing bedreigde kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde zich bevindt, loopt de meerderheid op tot 84 procent. Beweren dat Leterme de verkiezingen zou gewonnen hebben door zich op het communautaire te profileren is dus klinkklare onzin. Wie zich nog wat verder van de man in de straat wil verwijderen moet de communautaire viool spelen.
Of telt deze opiniepeiling niet omdat ze gevoerd werd door een Franstalige krant ?
Het bedroevend om aan te zien hoe het formatieberaad zich vastrijdt in een communautair moeras. Een moeras dan nog dat door partijen aan beide zijden van de taalgrens willens en wetens is gecreëerd door aan opbod te doen tijdens de verkiezingscampagne.
De SP.a doet er goed aan om zich ver van dit communautaire gekrakeel te houden. In het recente verleden zijn we al tweemaal in de fout gegaan. Een eerste maal door de doos van Pandora zelf te openen en ons op te werpen als voorstanders van de regionalisering van de arbeidsmarkt. Een tweede maal door de dag na de verkiezingen alvast onze steun te hebben verleend aan een verdere staatshervorming.
Zouden we er als socialisten niet beter aan doen erop te wijzen dat zelfs de meest verregaande staatshervorming geen oplossing zal bieden aan het feit dat steeds meer mensen in België onder de armoedegrens verzeild geraken ? Dat de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde de opwarming van het klimaat niet zal tegengaan ? Dat een uitbreiding van het Brussels Gewest onze sociale zekerheid niet betaalbaarder zal maken?
Dat wil niet zeggen dat de Belgische staatsstructuren niet voor verbetering vatbaar zijn. Maar we zullen ze niet verbeteren door Vlaamse nummerplaten in te voeren of door de inning van auteursrechten te regionaliseren. Wél is het zo dat heel wat van de Belgische structuren weinig staatkundige logica of efficiëntie vertonen. Zij waren vaak het produkt van vroegere communautaire crisissen die door een moeizaam spel van geven en nemen tot een oplossing werden gebracht. Misschien moeten alle ongerijmdheden die daaruit zijn ontstaan eerst eens worden opgelijst door technocraten en niet door politici. Daar bestaan objectieve methoden voor: benchmarking met staatsstructuren in andere meertalige landen bijvoorbeeld. Uit die doos van institutionele misbaksels kunnen de politici op hun beurt dan weer putten om nieuwe evenwichten te bereiken op een manier waarop gewone mensen er aan beide zijden van de taalgrens op vooruitgaan.
Misschien kan er ook eerst eens worden gedacht aan elementen van staatshervorming die communautair minder geladen zijn, zoals het afschaffen van de Senaat en het laten samenvallen van federale en regionale verkiezingen. Veel mensen zullen daar gelukkig mee zijn, en het bespaart ons alweer een cent zonder dat iemand er slechter van wordt.
In elk geval moeten socialisten van elke staatshervorming een Sociaal Effecten Rapport opstellen. Alléén als de balans positief is aan beide zijden van de taalgrens kunnen we er onze goedkeuring aan hechten. Een goede verstandhouding tussen SP.a en PS blijft dan ook nodig. De PS blijft onze voornaamste politieke bondgenoot in dit land.
Wat we zeker niet mogen doen is in de logica stappen van de zogenaamde transfers, bij uitstek een thema van de rechtse nationalisten. Als we geen transfers van het ene landsdeel naar het andere meer aanvaarden, hoe verhouden we ons dan tot transfers in een Europese context? Transfers zijn eigen aan solidariteit. Wie ze in vraag stelt, stelt de solidariteit zélf in vraag.
Bovendien behoort Vlaanderen nu al tot een van de rijkste regios in de wereld maar lukken we er bijvoorbeeld nog altijd niet in de wachtlijsten in de zorgsector weg te werken. De échte problemen zitten dus niet in de transfers.
Wat ons socialisten veel meer zorgen moet baren zijn de transfers van arm naar rijk. De inkomenskloof die alsmaar wijder wordt, zowel nationaal als internationaal. Voor socialisten zijn de onaanvaardbare transfers niet die van betaald Vlaams belastinggeld naar bijvoorbeeld de financiering van het Waalse onderwijs, maar die van niet betaald Vlaams belastinggeld naar fiscale paradijzen. En of die nu in het zuiden, het noorden, het oosten of het westen liggen doet er niet toe.
Ik verneem dat er afdelingen zijn rond Mechelen (thuisbasis Gennez) die men met aandrang vraagt om hun steun voor Caroline nog voor 20 augustus op papier te zetten zonder consultatie van de afdelingsbasis of haar bestuur. Zoiets kan natuurlijk niet. Aan zo'n praktijken willen we net een eind stellen. De communistische partijen uit Oost-Europa zijn aan dat soort gedoe ten onder gegaan. Trouwens het is nog steeds wachten op een intentieverklaring van Caroline, laat staan dat afdelingen nu al voor haar zouden kiezen.
Calais is een levendige en karaktervolle havenstad. Een stad naar mijn hart!
Ik ben een weekje met vakantie .Samen met Lin wandel ik langs de Littoral van De Panne naar Boulogne-sur-Mer. De Littoral is een "grote routepad" langs de Opalen Kust in het noorden van Frankrijk. Eerst reden we met de trein naar De Panne en de rest doen we te voet. Een ecologische vakantie dus! Je ziet, ik laat de deur voor Groen! openstaan .
Als alles goed is gegaan dan is vanaf vandaag mijn interview met Radio Centraal van afgelopen zaterdag te herbeluisteren via hun website www.radiocentraal.be .
Ik zal niet te lang stilstaan bij het vrij saaie interview van Johan Vande Lanotte in De Morgen. Mijn blog moet een beetje boeiend blijven. Maar toch dit. Nog niet veel Hertoginnedalwatchers hebben door dat zich tegen de achtergrond van het formatieberaad een beurscrisis ontwikkelt. Indien die zich doorzet en overslaat naar de reële economie, dan zal dit voor alle partijen rond de onderhandelingstafel het perfecte alibi zijn om de economische noodtoestand af te kondigen en de staatshervorming in de diepvriezer te steken. De crisis waarop Hertoginnedal naar verluidt zit te wachten zou dus wel eens van buitenaf kunnen komen en van een heel andere aard zijn dan iedereen verwacht.
Een heruitgave van Martens-Gol is dan niet ver meer af. Johan heeft dan meteen de sterke rechtse regering waartegen hij een sterke oppositie wil voeren. Maar als we dan toch verwijzen naar de succesvolle socialistische oppositie van de jaren 80 dan moeten we er meteen bijzeggen dat die steunde op een radicaal sociaal-economisch programma, het SP-alternatief. De sp.a heeft dit momenteel niet. Daarom is er een derde luik aan het ideologisch congres nodig.
Op zaterdag 11 augustus ben ik tussen 12 en 13 uur te gast in het politieke actualiteitsprogramma van de progressieve lokale zender Radio Centraal. Radio Centraal is te beluisteren op 106.7 FM. Doorgaans kan je het interview ook nadien nog herbeluisteren op www.radiocentraal.be .
Nog op zaterdag 11 augustus ben ik te gast op een debat:
Op zaterdag 11 augustus organiseren de Jongsocialisten van Animo Kapellen een debat gevolgd door een barbecue. U wordt hiervoor van harte uitgenodigd. Het debat getiteld Staat Links in Vlaanderen zichzelf in de weg? behandelt de vraag welke richting SP.a moet uitgaan na de verkiezingsnederlaag. Participanten aan het debat zijn prominente leden van de Nederlandse SP, Herman Lauwers van Spirit, Erik de Bruyn van SP.a-rood en David Geerts van SP.a.
Een kameraad (sorry voor het woord Walter) noemde Rechtkrabbelen na de knock out, het artikel van Walter Pauli in De Morgen over de sp.a, geen aangename lectuur. Ik vind dit een heel juiste omschrijving.
Niet alles wat in dat artikel staat, is onjuist. Integendeel. Wat het artikel onaangenaam maakt, is dat het leest als een artikel over de aandeelhoudersvergadering van Fortis. Een aantal belangengroepen worden ontleed. Voorkeurstemmen en financiële ondersteuning worden tegen elkaar afgewogen. Anonieme kopstukken worden geciteerd, waarvan sommigen uitbarsten in een anonieme bulderlach.
Ook de basis van de partij komt even aan bod. Het is te zeggen, de zogenaamde basis, dixit Pauli. Wat is het verschil tussen de basis en de zogenaamde basis?
Dat werd mij uitgelegd ergens in de jaren 80, toen ik op een algemene vergadering van de Antwerpse afdeling ergens een stemming over durfde vragen. De afdeling bestond toen uit niet minder dan 3000 leden in wat nu het 'district Antwerpen' heet. Als reactie op mijn verzoek legde niemand minder dan Jos Van Elewijck, een van de oudste krokodillen van de afdeling, mij uit dat een stemming niet mogelijk was, omdat enkel de zogenaamde basis zo'n 100 man aanwezig was. En of ik me in het hoofd had gehaald dat die 100 aanwezigen een weerspiegeling waren van die 3000 leden... De beslissingen moesten maar worden overgelaten aan Van Elewijck, Cools en andere verlichte geesten. Die wisten en zegden toen al wat de échte basis van de partij dacht.
Cynisme wekt méér cynisme op.Maar cynisme zal de socialistische partij niet redden. Nochtans heeft Vlaanderen recht op een sterke socialistische partij. Vlaanderen heeft recht op een linkerzijde die minstens zo sterk staat als links in de rest van Europa.
Een socialistische partij is niet zomaar een partij. Het blijft een bevrijdingsbeweging, waarvoor de verwachtingen altijd hooggespannen zijn. Ze moet flink wat meer doen dan goed besturen, verstandig beheren, of goed staatsmanschap aan de dag leggen. Socialisten zijn de dragers van de hoop op een betere en rechtvaardiger maatschappij dan die we nu kennen. Zelfs al beseft de achterban dat we lang niet aan dat socialisme toe zijn, dan nog moet het een beweging zijn waarin je als lid in dat perspectief kan werken. Want waar geen hoop is, is geen toekomst. Socialisten zijn het aan zichzelf verplicht om te bezielen, om te begeesteren.
En begeesteren doe je niet door in het rijkste deel van de wereld, op een ogenblik dat we rijker en productiever zijn dan ooit, samen met de rechterzijde te orakelen dat de pensioenen en de gezondheidszorg niet meer betaalbaar zijn. Dat doe je niet door mee te mobiliseren voor een nooit aflatende economische oorlog van allen tegen iedereen, van rijke tegen arme landen, van oliestaten tegen industrielanden, van bedrijven met tegen bedrijven zonder vakbonden, van openbare tegen private bedrijven, van vastbenoemden tegen contractuelen, van uitzendkrachten tegen de rest of van mensen mét tegen mensen zonder papieren.
Begeesteren doe je door optimistisch te zijn en door de mogelijkheden te tonen. Nooit eerder werden we zo oud en bleven we zo lang gezond. Ik wens Afrika met veel plezier een vergrijzingsprobleem toe. Technologie en wetenschap laten ons toe om met veel minder energie dezelfde levenskwaliteit te behouden en de opwarming van het klimaat tegen te gaan. Het enige wat nog in de weg staat zijn achterhaalde eigendomsverhoudingen in de energiesector. In de middeleeuwen verdiende de baljuw geld met het opsluiten van mensen. Dat is vandaag ondenkbaar. Er zal een tijd komen waarin het even onvoorstelbaar zal lijken dat mensen zonodig geld moesten verdienen aan de productie van energie. Je tracht toch alleen mensen op te sluiten indien écht nodig en energie te gebruiken indien écht nodig? Voor mensen die met die activiteiten geld willen verdienen is dat dus niet interessant.
Je moet niet behoren tot de misselijken en de miserabelen, om het met de woorden van Yves Desmet te zeggen, om te merken dat er belangrijke dingen fout lopen in onze samenleving. Als je begeestering, bezieling, de hoop op een betere maatschappij noem het ideologie kan koppelen aan een actieve aanwezigheid in de volksbuurten, waarbij je oplossingen tracht te vinden voor dagelijkse problemen zoals de SP van Jan Marijnissen in Nederland doet, dan ben je als socialist goed bezig. Want je zal de mensen niet overtuigen dat je het broeikaseffect zal oplossen én tegelijk de kerncentrales zal sluiten als je er nog niet eens in slaagt te vermijden dat het speeltuintje in de buurt elk weekend wordt gevandaliseerd.
De afgelopen weken heb ik ondanks de zomerperiode de gelegenheid gehad om hier en daar in de afdelingen mijn kandidatuur toe te lichten. Het was een hartverwarmende en zeer leerzame ervaring. Ik vond er telkens gedreven en gemotiveerde mensen die op een verstandige manier met politiek omgaan. Geen mensen die de inboedel van de partij willen kapotslaan of met het bijltje willen rondgaan, maar die wel de noodzaak uitdrukten van een grondige koerswijziging.
Het is niet het ogenblik om schrik te krijgen van onszelf, van de eigen leden. Wie daar schrik van heeft moet eens grondig aan introspectie doen. Allemaal samen maken we méér kans om de juiste beslissingen te nemen en het socialisme weer op de kaart te zetten in Vlaanderen.
De Morgen noemt mijn suggestie dat Caroline en Dirk van plaats zouden moeten ruilen "sardonisch" Boosaardig spottend dus. Boosaardig ben ik niet bepaald, behalve tegenover mijn vijanden, en Dirk behoort daar niet toe. Maar dat mijn opmerking niet helemaal vrij te pleiten is van spot, daar heeft De Morgen wel een punt. De kandidaat ondervoorzitter overklast nu immers de kandidaat voorzitter.
Meteen krijgt ook Vuile Mong (van de Vieze Gasten) zijn goesting. Die beweert naar het schijnt dat de linkerzijde lijdt onder een gebrek aan humor
Maar deze voorzitterverkiezingen gaan niet alleen over personen. Ze gaan vooral over de toekomst van de partij. Het is dus nog altijd afwachten of de intentieverklaring van Caroline en Dirk brokken zal maken. Of er een duidelijke breuk in zal zitten met de praktijk van de afgelopen vijftien jaar. En of het duo bereid zal zijn om de partij ideologisch weer scherp te stellen en versleten en rammelende begrippen zoals "gelijke kansen" en "de actieve welvaartstaat" uit ons jargon te verwijderen. Je hoeft geen helderziende te zijn om te weten dat dit niet het geval zal zijn.
Een kameraad uit de afdeling Landen zei mij enkele dagen geleden: de partij heeft een "interne revolutie" nodig. Of een kandidaat voorzitter die een zuiver produkt is van een "top down" partijcultuur die we nu dringend achter ons moeten laten daar in kan lukken ? De vraag stellen is ze beantwoorden. En daar verandert de kandidatuur van trouwe partijsoldaat Dirk als ondervoorzitter niets aan. Het doet wat denken aan het veel te late en oppervlakkige plaatsen van "arbeiders" op de lijsten van de sp.a. Dat heeft ons op 10 juni ook niet veel geholpen. Het waren nochtans stuk voor stuk goeie syndicalisten en waardevolle socialisten.
Met die boodschap zet ik dus de komende dagen en weken mijn tocht langs de afdelingen voort: er zal héél wat veranderd, hersteld en rechtgezet moeten worden in onze partij. De partij moet wéér naar links én naar de basis.
Ik ben dan ook absoluut niet van plan om mijn kandidatuur in te trekken. Een aantal kameraden meenden dat gelezen te hebben en de mails waarmee ik nu bestookt word die me bezweren om dat vooral niet te doen vind ik hartverwarmend! Ik zou al die kameraden echter ook willen oproepen om in hun eigen afdeling de stormklok te luiden en de steun aan mijn kandidatuur op de agenda te zetten. Want ik ga samen met mijn running mate Elke Heirman uit Brasschaat resoluut voor het voorzitterschap, respectievelijk ondervoorzitterschap!
Het is gelukt. Mijn tegenkandidaat voor het voorzitterschap van de sp.a heeft een "running mate" gevonden. Tijd dus voor mij om een weblog te starten.
Niemand minder dan Dirk Van Der Maelen stelt zich kandidaat voor het ondervoorzitterschap van de partij. Dirk is fractievoorzitter in de kamer en gemeenteraadslid te Geraardsbergen. Met zijn acties rond sociale rechtvaardigheid en een rechtvaardige fiscaliteit oogst hij bewondering en lof zowel in als buiten de partij. Meer info over zijn ideeën en bevindingen over fiscaliteit vind je op http://www.fiscaalwonderland.be . Meteen zal het je dan ook opvallen hoe weinig de partij tot op heden met al deze expertise heeft gedaan. Misschien zorgt het verbreken van ons regeringshuwelijk met de VLD hier eindelijk voor beterschap.
Ik beschouw de kandidatuur van Dirk als een eerste positieve ontwikkeling in deze voorzittersverkiezing, en als een eerste rechtstreeks resultaat van mijn eigen kandidatuur. De partijleiding heeft begrepen dat er iemand aan bakboord (ter linkerzijde voor de landrotten) in de trapeze moet gaan hangen in het bootje van Caroline Gennez. De wind die momenteel opsteekt in de partij blaast namelijk vanuit die richting.
En Dirk is daar de geknipte man voor. Sterker nog, als ze nu nog eens van plaats zouden ruilen, Dirk aan het roer en Caroline in de trapeze, dan zou ik zelfs durven overwegen om mijn kandidatuur in te trekken.
Maar zover zijn we nog lang niet. Integendeel. Het duo heeft zelfs nog geen intentieverklaring voorgelegd. Voorlopig weten we dus niet waar het bootje heen vaart. Behalve dat zij willen streven naar een "open en dynamische partijwerking". Maar laat dit nu net het soort "newspeak" zijn dat we in de sp.a al vijftien jaar horen en waar we niet bepaald beter van geworden zijn. Dus, Caroline en Dirk, nu nog een intentieverklaring en jullie kunnen net zoals ik de boer op naar de partijafdelingen om steun te verwerven voor jullie kandidatuur. En dan kunnen we eindelijk starten met het inhoudelijke debat waaraan onze partij na de nederlaag van 10 juni zoveel behoefte heeft.
Sinds het ontstaan van SP.a Rood heb ik de kans gehad om naar veel leden van de partij te luisteren. Vaak gehoorde kritiek gaat over het kartel met Spirit. Natuurlijk is de partij progressief op ethisch-cultureel vlak - tijdens de federale verkiezingen heeft de partij SP.a zelfs flink te schande gezet door linksere standpunten in te nemen, maar ze is ook Vlaams-nationalistisch en vooral: ze is links-liberaal.
.Samen met Lin wandel ik langs de Littoral van De Panne naar Boulogne-sur-Mer. De Littoral is een "grote routepad" langs de Opalen Kust in het noorden van Frankrijk. Eerst reden we met de trein naar De Panne en de rest doen we te voet. Een ecologische vakantie dus! Je ziet, ik laat de deur voor Groen! openstaan 
.
Boosaardig spottend dus. Boosaardig ben ik niet bepaald, behalve tegenover mijn vijanden, en Dirk behoort daar niet toe. Maar dat mijn opmerking niet helemaal vrij te pleiten is van spot, daar heeft De Morgen wel een punt. De kandidaat ondervoorzitter overklast nu immers de kandidaat voorzitter. 
