Gisteren heeft een commando van 200 soldaten van het Hondurese leger de democratisch verkozen president Manuel Zelaya gevangen genomen. Even later werd hij naar een militair vliegveld verplaatst en dan naar Costa Rica overgevlogen. Het leger gaf hiermee gevolg aan een beslissing van het hooggerechtshof!
Ondertussen is de voorzitter van het parlement Roberto Micheletti ingezworen als nieuwe tijdelijk staatshoofd. Volgens hem heeft Zelaya zijn ontslag aangeboden wegens gezondheidsredenen! Zijn eerste beleidsdaad bestaat er in de avondklok voor 48 uur in te voeren. De radio noch de televisie geeft onafhankelijke informatie. De elektriciteit wordt regelmatig onderbroken. De gewone telefoonlijnen zijn niet meer bruikbaar.
De jacht op de belangrijkste sociale leiders (o.a. vakbonden) is begonnen, net zoals op de ministers van de regering Zelaya. De belangrijke regerings- en overheidsgebouwen zijn nu in handen van het leger. Het leger heeft een talrijke troepenmacht ontplooid in de straten van de hoofdstad Tegucigalpa. Volgens de onafhankelijke revolutionaire informatieve website Aporrea, zouden de ambassadeurs van Cuba, Nicaragua en Venezuela ook aangehouden zijn. Gisteren zouden tussen 15.000 en 20.000 aanhangers van Zelaya opgetrokken zijn naar het presidentieel paleis. Hier en daar worden er kleine barricades opgetrokken. Het leger zou traangas gebruikt hebben en in de lucht geschoten om de mensen te verjagen. Een verenigd front van vakbonden en volksorganisaties heeft opgeroepen tot een algemene staking van onbeperkte duur om de democratie te doen zegevieren.
Dit is duidelijk een staatsgreep, zoals er in de jaren '70 en '80 plaats vonden. Alle regeringen op het continent, de Vereniging van Amerikaanse Staten, de VN en zelfs de VS hebben de staatsgreep veroordeeld. Hugo Chavez en de regering van Venezuela bespreken met bevriende regeringen verenigd in het ALBA een actieplan om Manuel Zelaya in zijn functie te herstellen. De tweede staatsgreep in Latijns-Amerika van dit millennium draagt net zoals de eerste - toen in Venezuela in 2002 tegen Hugo Chavez - de VS-signatuur. Het is als het ware de eerste staatsgreep onder Obama. Er is een duidelijke tegenstrijdigheid tussen de veroordeling van de coup door de VS-regering en de rol die de VS heeft gespeeld in de aanloop ervan. De rol van de VS-ambassadeur is op zijn minst dubbelzinnig en vaak steunt hij gewoon de oppositie. De hoge top van het Hondurese leger werkt nauw samen met het Southern Command van het Amerikaanse leger. De belangrijkste regionale militaire luchthaven van de VS bevindt zich - op een onwettige manier - ook in dit land. Alle rechtse krachten, media, de katholieke en de evangelische kerken organiseerden al maanden lang een campagne van destabilisatie gericht tegen president Zelaya. Hugo Chavez merkte terecht op dat er veel gelijkenissen zijn tussen de kortstondige staatsgreep in april 2002 tegen zijn regering en de huidige in het Midden-Amerikaanse land. Een aanval tegen Honduras is een aanval tegen die landen in het continent die een gelijkaardige politieke koers varen.
Wat ging er vooraf?
Honduras was - letterlijk bijna - een bananenrepubliek. Tientallen jaren lang beschouwde United Fruit Company (van de gekende Chiquitabananen), het land als zijn privé-bezit. In de jaren '80 was het ook de belangrijkste Amerikaanse uitvalsbasis van de contrarevolutie in Nicaragua. Van hieruit werd ook de burgeroorlog in El Salvador actief ondersteund. Een rijke elite zwaait er de plak en houdt de bevolking arm. Zeven op tien Hondurezen leeft in armoede of extreme armoede.
President Manuel Zelaya werd verkozen als een conservatieve kandidaat. Maar geleidelijk aan nam hij een linksere koers aan. Tegen alle verwachtingen sloot Honduras in augustus 2008 aan bij het ALBA waar Venezuela en Cuba een grote rol in spelen. Hiermee ontketende Zelaya een golf van protest bij de lokale rechterzijde en de oligarchie. Deze kleine maar strategische partner van de VS dreigde van kamp te veranderen. Dit is iets wat Washington en de oligarchie niet kunnen dulden. Een paar dagen voor de staatsgreep had Ecuador ook beslist aan te sluiten bij het regionale integratieproject van het ALBA. Dit is zeker geen toeval. Het is een duidelijke waarschuwing aan het adres van de linkse en progressieve regeringen van het continent.
De onmiddellijke aanleiding tot de coup was het conflict tussen de legerstaf en president Zelaya. Deze laatste wou gisteren een referendum organiseren over een grondwetsherziening. Het leger weigerde hieraan deel te nemen. Zelaya ontsloeg daarom de bevelhebber van het leger. In solidariteit met hun overste gaven de andere leden van de militaire generale staf ook hun ontslag. De staatsgreep is de respons van het leger maar vooral van de oligarchie en de rechtse behoudsgezinde krachten op deze crisis.
Net zoals in april 2002 in Venezuela kan de staatsgreep enkel maar verslagen worden door een algemene volksopstand. Een algemene nationale staking gekoppeld aan een massabetoging in de hoofdstad, waartoe nu wordt opgeroepen, is de juiste reactie.
Onze solidariteit is daarom enorm belangrijk, ook hier in België. Vonk en de campagne Handen Af van Venezuela riepen daarom op om maandagavond in Brussel te betogen van 17u tot 19u voor de VS-ambassade.
Stop de staatsgreep, voor de verdediging van democratische rechten en vrijheden!
Tegen de inmenging van het Amerikaanse imperialisme!
Voor een algemene staking en de omverwerping van de Hondurese oligarchie!
Voor een democratisch en socialistisch Honduras!
Voor een socialistische federatie van Latijns-Amerika!
SP.a Rood vraagt een plaats in het nationaal bureau van de SP.a
PERSMEDEDELING11 juni 2009
SP.a Rood vraagt een plaats in het nationaal bureau van de SP.a
Looking for Eric (zoeken naar Eric) is de titel van de nieuwe film van Ken Loach. Het is echter ook wat de kiezers van Erik De Bruyn moesten doen. Op een onzichtbare elfde plaats werd hij bovendien niet meegenomen in de Antwerpse verkiezingscampagne van de SP.a. Dat maakt de 8355 voorkeurstemmen voor Erik De Bruyn des te betekenisvoller.
De conclusie is dan ook duidelijk en werd gisteren wereldkundig gemaakt in Gazet Van Antwerpen: SP.a Rood vraagt naar de volgende (federale) verkiezingen in Antwerpen een plaats op bij de eerste vier. De slechte elfde plaats was het resultaat van een gebrek aan interne democratie bij de lijstvorming. SP.a Rood beschouwt de uitslag van de Vlaamse verkiezingen als een poll naar de federale verkiezingen toe. De kiezer heeft ons in de interne pikorde in de partij plaats vier toebedeeld. Kan dit niet dan neemt de partijleiding nogmaals de verantwoordelijkheid om een aanzienlijk deel van haar achterban van zich te vervreemden. Dit op een ogenblik dat de partij ten gevolge van haar centrumkoers al op een electoraal dieptepunt zit.
Caroline Gennez vraagt dat we vanaf heden eendrachtig naar buiten komen. Wij willen daar positief op inspelen. Maar dat impliceert dat de discussies binnenskamers gevoerd moeten kunnen worden, met name in het partijbureau. We vragen daarom een plaats in het nationale partijbureau van de SP.a. Een aanwezigheid in dat partijbureau is een noodzakelijke voorwaarde om de eenheid in de partij te herstellen.
Ondertussen stelt SP.a Rood vast dat haar pleidooi voor een SP.a in de oppositie meer kracht krijgt, nu de SP.a uit de Brusselse coalitie geweerd wordt.
De schitterende score die ik kon behalen (8355 voorkeurstemmen, het vierde beste resultaat na voorzitster Gennez, burgemeester Janssens en minister Van Brempt) is het resultaat van groepswerk. Het socialisme zal collectief zijn of het zal niet zijn. Ik kon bogen op de inzet van een prachtige ploeg militanten.
Van op een onzichtbare elfde plaats dit resultaat boeken is betekenisvol en verschaft mij een politiek kapitaal. Ik haalde méér voorkeurstemmen dan het overgrote deel van de parlementsleden die nu het Vlaams Parlement zullen bevolken. Op dit politiek kapitaal zullen we nu verder SP.a Rood uitbouwen. En dat zal nodig zijn: Vlaanderen is meer dan ooit in de greep van rechts.
In de loop van de week starten we alvast een campagne ter ondersteuning van de havenarbeiders die als eersten in de frontlijn komen wat de sociale afbraakpolitiek betreft die nu op ons afkomt.
Laten we ook niet vergeten dat het resultaat er kwam ondanks de actieve tegenwerking van mijn eigen partij. De bijzonder onfrisse praktijken die daarbij werden toegepast licht ik misschien later nog wel eens toe.
De Vlaamse verkiezingen zijn niet eens voorbij of de rechterzijde ontvouwt haar plannen voor sociale afbraak. De eerste slachtoffers zullen de dokwerkers zijn. Zoals ik in het ATV-debat van 3 juni laatstleden al voorspelde is het permanent aan de kant schuiven van 25 tot 35 procent van de dokwerkers zoals dit momenteel aan het gebeuren is aan Het Kot (aanwervingslokaal van de havenarbeiders in Antwerpen) een eerste stap naar het inkrimpen van het contingent. Mijn tegenspelers Dirk Van Mechelen van Open VLD en Marianne Thyssen van CD&V zwegen daarover als vermoord.
Toch is het wat nu te gebeuren staat: het patronaat wil de omschrijving van havenarbeid strikter maken en alleen dat wat aan de Blauwe Steen (de kaai) gebeurt als dusdanig erkennen. Alle andere jobs zouden dan als lager betaalde logistieke functies worden omschreven. De sociale bescherming van het overblijvende contingent van havenarbeiders willen zij ook terugschroeven.
Laten we bij dit alles niet vergeten dat Bruno Valkeniers, voorzitter van het Vlaams Belang en tevens natiebaas, vierkant achter de patronale voorstellen staat. Lijst De Decker ook. Open VLD en CD&V kijken zwijgend toe. Dat is wat rechts Vlaanderen voor ons in petto heeft.
Ik kondig hierbij alvast aan dat ik volgende week opnieuw uit solidariteit naar het Kot zal gaan, ook al zijn daar dan geen stemmen meer te rapen. Ik roep mijn SP.a op om zo spoedig mogelijk een campagne Handen af van onze dokwerkers op het getouw te zetten, met affiches en flyers die zich richten naar de hele werkende bevolking. Wij moeten weer een actiepartij worden en een echte socialistische partij. We zullen al het terrein dat we door onze nefaste centrumkoers hebben verloren moeten terugwinnen. Niet voor ons eigen politiek belang maar voor de sociale toekomst van Vlaanderen!
In de vroege ochtend van 4 juni 2009 trok er een rode golf over de verkiezingsborden van de stad Antwerpen (zie fotos). Het betreft de back to the roots affiches van SP.a kandidaat Erik De Bruyn, elfde kandidaat op de Antwerpse SP.a lijst voor de Vlaamse verkiezingen.
Aangezien de campagne van Erik De Bruyn een low budget campagne is sloegen enkele studenten de handen in elkaar om opnieuw in de goede oude stijl van de jaren zestig en zeventig, toen het digitale tijdperk nog lang niet aangebroken was, zeefdrukaffiches aan te maken.
Deze artisanale affiches vormen een zodanige stijlbreuk met de rest van de gestroomlijnde verkiezingspropaganda dat ze erg opvallen. Ook door hun aantal trouwens. Vanochtend kleurde heel de Antwerpse singel, de invalswegen én de binnenstad rood, zodat de tienduizenden mensen die Antwerpen met de auto, tram , bus of fiets binnenreden mee konden genieten van deze rode lente in mei 68 stijl.
Voor de controle over de Singel moesten we een tijdje 'slag leveren' (niet fysiek, maar affiche over affiche) met Lijst De Decker. Onze ploegen waren echter in overtal.We hebben trouwens niets tegen de militanten van LDD, doorgaans ook maar gewone werkende mensen zoals wij. We bekampen echter wel de Lijst De Decker waardoor ze zich hopelijk tijdelijk hebben laten misleiden.
De meest succesvolle campagnedag tot nu toe. Eerst deelden we 5000 folders uit aan de meer dan 9000 bezoekers aan de SP.a ledendag in de Zoo van Antwerpen. Dat veroorzaakte een golf van positieve reacties! Dan samen met Roby Legendre (10e opvolger Antwerpen Vlaamse verkiezingen) en heel de SP.a-ploeg van Borsbeek campagne gaan voeren op de jaarmarkt daar. Vervolgens een meeting met 100 van onze enthousiaste miltanten in de zaal van de Algemene Centrale. Als toetje een boekvoorstelling bij de SP.a van Borgerhout.
