Afgelopen woensdag nam ik deel aan een protestmanifestatie van het personeel van het Antwerps stedelijk onderwijs. Ondanks de stromende regen woonden honderden mensen deze protestactie bij. Het stedelijk onderwijs moet verzelfstandigen in een AGB (autonoom gemeentebedrijf). Na 191 jaar stopt de stad der scholen dus met het zelf inrichten van onderwijs! De stedelijk overheid laat dat in de toekomst over aan een verzelfstandigd gemeentebedrijf. Door deze verzelfstandigingsoperatie is er onvoldoende garantie op het blijvende openbaar karakter van het Antwerpse scholennet. Ook financieel is dit een gevaarlijke operatie. De stadsbedrijven die tot op heden autonoom werden zoals het Havenbedrijf, VESPA en het parkeerbedrijf brengen allemaal geld op. Onderwijs kost echter geld. De stadsscholen zullen moeten leven met een steeds terugkerende strop van dotaties door het stadsbestuur rond de nek. Geen prettig vooruitzicht in tijden van crisis en besparingen. Bovendien krijgt het nieuwe bedrijf een vergiftigd geschenk: een patrimonium van gebouwen waarin gedurende jaren onvoldoende werd geïnvesteerd. Ik ben zelf een produkt van het stedelijk onderwijs en ben daar bijzonder trots op. Mijn ouders zijn van eenvoudige komaf maar dankzij de stadsscholen kon ik van een uitstekend en kwalitatief hoogstand onderwijs genieten. Het stedelijk onderwijs bereidde me op succesvolle wijze voor op de universiteit, waar ik geen enkel jaar moest overdoen en geen enkele tweede zit opliep. Misschien voor een stuk een eigen verdienste maar ook die van het stedelijk onderwijs en haar zeer gemotiveerd personeel. Wanneer vandaag heel wat samenlevingsproblemen in Antwerpen gelukkig nog niet zo erg uit de hand lopen als elders is ook dit voor een groot deel te danken aan ons stedelijk onderwijsnet. Het is een inclusief net: het neemt ook die leerlingen mee die er wat minder goed voorstaan. Het stadsonderwijs doet dat méér en beter dan de andere netten. Het is werkelijk zeer dom om dit unieke pedagogische project aan een zijden draadje te hangen. Ik vrees dat het onze stad duur te staan kan komen op termijn.
Alexander De Croo stelt voor om de ministers in de volgende regering vijf procent van hun loon te laten inleveren. Als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen. Wat De Croo hier in het vooruitzicht stelt is vooral een inlevering door de loontrekkenden in dit land. Door zelf het voorbeeld te geven tracht hij draagvlak te creëren voor de besparingen die ons te wachten staan.
Los van het feit dat het gemakkelijk is om vijf procent in te leveren op een riante ministerwedde en toch nog kwaliteitsvol te leven, en dit voor loontrekkenden die 1300 of 1500 euro netto per maand verdienen onmogelijk is, wil ik een voorspelling doen: na de verkiezingen zal De Croo voor dit voorstel geen politieke meerderheid vinden. De vijf procent inlevering zullen net als de vijf minuten politieke moed van Yves Leterme woorden in de wind blijken.
Om het vertrouwen in de democratie en de politiek te herstellen zal er veel méér nodig zijn dan vijf procent politieke moed. Daarom wil ik zelf een voorstel doen dat neerkomt op meer dan vijftig procent politieke moed. Tienmaal meer dan De Croo, zoals het de tiende kandidaat op lijst tien voor de Senaat past.
Ik ben geen beroepspoliticus. Ik ga elke dag werken voor de kost. Mijn politiek engagement neem ik er na de uren bij, op eigen kosten. Ik wil dan ook niet verdienen aan een politiek mandaat. Wanneer ik senator word zal ik dat doen met behoud van mijn huidige wedde. Die bedraagt netto een stuk minder dan de helft van die van een senator. De andere grote helft van die senatorwedde zal ik besteden aan de sociale en politieke strijd voor een rechtvaardige samenleving. Ik zal daarbij werken met een open en verifieerbare boekhouding, zodat de kiezer weet wat er met zijn of haar belastinggeld gebeurt en waarmee zijn of haar senator bezig is.
Ik heb de tiende plaats aanvaard op de Senaatslijst van de SP.a. In gangbare termen is dat geen verkiesbare plaats, tenzij we 60.000 Vlamingen verzamelen die er anders over denken.
Waarom dan toch meedoen?
Ten eerste omdat we uitzonderlijke tijden beleven. De wereld wordt overspoeld door de tweede financieel-economische tsunami in twee jaar tijd. Er dreigt een sociaal bloedbad in heel Europa. Griekenland is daar de voorafspiegeling van. In die context ga ik écht niet te lang stilstaan bij mijn eigen plekje op de lijst. Minder dan ooit kan de linkerzijde het zich veroorloven om in verspreide slagorde naar de verkiezingen te trekken. Dit geldt a fortiori voor België en Vlaanderen, waar de rechterzijde meer dan ooit aan zet is. Rechts tracht zich bovendien nog te versterken door om communautaire themas naar de kiezer te trekken. Maar de contouren van de sociale strijd tekenen zich op de achtergrond duidelijk af. Er is een links bruggenhoofd in het parlement nodig. Maar niet alleen dat: het overheersende discours over economie moet doorbroken worden. Het moet weer naar links. Socialistische verkozenen met een ruggengraat zijn daarbij essentieel.
Ten tweede kwamen deze verkiezingen halsoverkop. Minder dan ooit had de partijbasis daarbij de kans om haar stempel te drukken op de lijstvorming. Dat is dan maar zo. Ik zal roeien met de riemen die men mij geeft. De tijden zijn er niet naar om van een verkiezing weg te lopen.
De kiezer beslist
Ten derde staat Rudi Kennes op een verkiesbare vierde plaats op de Kamerlijst in Antwerpen. Voor het eerst in jaren opent zich het perspectief om een socialist met een uitgesproken links en syndicaal profiel verkozen te krijgen in het parlement. Voorwaar geen overbodige luxe in deze turbulente tijden. Rudi kan daarbij een ondersteunende campagne van op de Senaatslijst gebruiken. Hij moet niet enkel verkozen worden, hij moet met zoveel mogelijk voorkeurstemmen verkozen geraken.
Ten vierde is geen enkele plaats op de lijst onverkiesbaar. Ook niet de tiende plaats op de Senaatslijst. Wie van elf naar vier kan springen zoals ik vorig jaar deed kan ook van tien naar drie springen en verkozen geraken. De kiezer beslist. Voor de Stijn Meurissen van deze wereld luidt de boodschap: we snappen jullie ongenoegen, maar doorbreek de particratie en herstel de democratie, in plaats van op 13 juni in je bed te blijven liggen! Hetzelfde geldt voor de kiezers van Vlaams Belang en Lijst De Decker: we snappen ook jullie ongenoegen, maar de tijd van die demagogen is gelukkig voorbij. Zij vielen door de mand.Doe dus iets nuttigs met je stem! Welkom terug bij de SP.a, maar schud mijn partij maar eens goed wakker.
De missing links
Voor de kiezers van de PVDA geldt een variant op deze boodschap: minder nog dan voor de Kamer is het realistisch dat de PVDA een verkozene zou hebben in de Senaat. Wie de SP.a niet links genoeg vindt maar voor wie linkse verkozenen geen overbodige luxe zijn vindt opplaats tien van de Senaatslijst van de SP.a de missing links tussen linkser en links. Op het sociaal-economische vlak staat SP.a Rood trouwens voor een financiële- en een energiesector in openbare handen, een onvervalste vermogensbelasting en de afschaffing van de notionele intrestaftrek. Laat je niet verWeven
Sedert begin mei is het verschil tussen de Belgische en Duitse rentes op staatsobligaties aan het toenemen. Is dat omdat de macro-economische parameters voor België slecht zijn? Integendeel: de groei in ons land is nog steeds hoger dan in de rest van de Eurozone, terwijl ons begrotingstekort lager is dan het gemiddelde. De financiële markten ruiken echter een institutionele crisis en politieke instabiliteit. Met andere woorden: de communautaire crisis begint ons pakken geld te kosten.
Terwijl de N-VA met behulp van Siegfried Bracke Vlaanderen tracht te verstrikken, heb ik daarom een andere boodschap: laat je niet verWeven in het communautaire spinnenweb! Voor Vlaams Belang, N-VA en LDD zijn vormen de communautaire problemen een politiek handelsfonds. Zij hebben geen baat bij een oplossing. Ze zijn een deel van het probleem. Zij zullen de communautaire stem misbruiken om een sociaal bloedbad à la Griekenland aan te richten. Een disciplinering van het overheidsbudget om de schulden af te bouwen en de rentesneeuwbal te doorbreken op vraag van "de markten" (lees: de speculanten en bankiers), niet door linkse voorstellen als een vermogensbelasting, het aanpakken van belastingsontduiking of een wet tegen ontslagen bij winstgevende bedrijven, maar wel door loonbevriezing en hetin vraag stellen van onze sociale zekerheid. Splits B-H-V voor mijn part, maar begrijp dan dat dit enkel kan via een onderhandelde oplossing. Maar los vooral de sociale problemen in Brussel en de rand op! Zorg voor de heropbouw van de Brusselse infrastructuur, voor sociale woningbouw in Brussel én in Halle-Vilvoorde zodat de sociale verdringing die vaak onder het taalprobleem schuilgaat bestreden wordt. Bouw scholen in de hoofdstad, bouw een gewestoverschrijdend openbaar vervoersnet uit. Investeer en werk samen in een Marshallplan voor Brussel. Werk aan de inbreiding van Brussel. De tewerkstelling in de bouwsector van Brussel, Vlaanderen en Wallonië zal er wel bij varen!
Leve de republiek
Samen met de SP.a ben ik voor een grote staatshervorming. Samen met de SP.a vind ik dat die staatshervorming sociaal moet zijn. Ik verschil echter grondig van mening met de partij over het arbeidsmarktbeleid. Dat is zeker niet de spil van een sociale, laat staan socialistische staatshervorming. De arbeidsmarkt verder splitsen betekent sociale concurrentie in hetleven roepen tussen de gewesten. Bovendien levert een gesplitste arbeidsmarkt in en rond Brussel en op de taalgrens operationele problemen op. De grenzen van de regionalisering zijn bereikt en zelfs overschreden. Hetzelfde kan worden gezegd van het milieubeleid, het wetenschapsbeleid of onze vertegenwoordiging in het buitenland. Waarom eigen Vlaamse Huizen of aparte Vlaamse hulpmissies naar Haïti?
Een sociale staatshervorming moet België democratischer, transparanter en efficiënter maken. Het kan beter en goedkoper. Het herfederaliseren van bevoegdheden mag geen taboe zijn. Het afschaffen van het Koningshuis evenmin. Socialisten zijn republikeinen, geen oudbakken Belgicisten: Vive la république/leve de republiek! Er moet één federale kieskring komen voor het federaal parlement. De kiesdrempels moeten worden afgeschaft
Kwelgeesten
De afgelopen jaren bewezen heb ik bewezen geen politiek mandaat nodig te hebben om aan politiek te doen. In Antwerpen vocht ik samen met Ademloos en Straten-Generaal tegen de Lange Wapper, bewerkstelligde ik een bocht van de SP.a in dit dossier en redde ik mijn woonplaats Deurne van een kathedraalbrede autosnelweg. De strijd werd dus deels met succes bekroond maar is nog niet gestreden. Net zoals de legendarische Antwerpse kwelgeest dreigt ook de Lange Wapper bij nacht en ontij terug te keren.
Ik zette ook de solidariteitscampagne Zomer van Opel op poten. Om samen met Rudi Kennes de kwelgeest van de werkloosheid op een afstand te houden, en omdat een sociale en ecologische auto-industrie in ons land mogelijk is.
Ik had geen politiek mandaat ter beschikking om deze gevechten te leveren. Ik leverde ze in mijn schaarse vrije tijd en op eigen kosten. In tegenstelling tot veel andere politici beloofde ik dus niet, maar handelde ik in de plaats. Wie zegt eerst zien en dan geloven heeft dus al kunnen zien. Maar deze manier van werken heeft natuurlijk zijn grenzen. Een verkozen mandaat zou me toelaten de belangen van werkende mensen veel beter te verdedigen. Daarom reken ik ook op uw steun op 13 juni.
