Bestel deze kaarten gratis op sp.a.rood@telenet.bemet vermelding van je postadres het aantal kaarten dat je wil verspreiden. Je kan ze uitdelen of verzenden, naar eigen keuze en inzicht.
Ik betwijfel of het gouden parachutes zijn, en misschien zit er wel een gat in. Maar er wordt dezer dagen weer duchtig geparachuteerd in de SP.a. Het komt weer allemaal van boven, en niet van beneden. Parachutisten op, of mét een donkerblauwe achtergrond. Hopelijk landen deze parachutisten een brug te ver. Zoniet kan je je afvragen of onze partij -zieltogend en aan het bed gekluisterd als ze al is- ook deze aanval van carrièredolheid kan overleven. Links komt altijd terug, maar daarom niet steeds in de vorm van de SP.a natuurlijk.
In elk geval, ondergetekende schrijft een boek om alles eens op een rijtje te zetten. Mij zal je voorlopig dus niet veel meer horen.
Ik zit morgen 16 november omstreeks 10u30 in het ATV-programma "Wakker op zondag", in een debat over de staking bij het stadspersoneel, stakingsrecht, minimale dienstverlening...
In het panel zitten ook nog: Marc Van Peel (CD&V,schepen van personeelszaken) Marie-Rose Morel (Vlaams Belang) Annick De Ridder (Open VLD) Lex Molenaar (Gazet Van Antwerpen)
Wij zijn de gepoetste proleten van zeventien in een dozijn We zijn ons ouwe vodden vergeten en kleden ons proper en fijn Toch spreken we nog lijk de slaven het schuim van Europa, meneer en al schijnt de miserie begraven d'r komt wel ne volgende keer
(De gepoetste proleten)
In het voorjaar van 2007 was hem daar terug. Na jaren van strijd tegen leukemie zou hij weer gaan optreden. Wannes Van De Velde weer op tournee in de maat van zijn laatste en misschien zijn prachtigste album: In de maat van de seizoenen. Ik had me voorgenomen om kaartjes te kopen voor iedereen in mijn omgeving waarvoor de balladen van Wannes (Willy) Van De Velde heel veel betekenen: Lin, mijn ouders, mijn broer. Maar het mocht niet zijn. De affiches aan De Roma op de Turnhoutsebaan werden overplakt met de aankondiging dat de tournee werd afgelast om gezondheidsredenen. En nu heeft hij ons definitief verlaten. Er komt geen volgende keer.
Het zou Wannes Van De Velde oneer aandoen indien men hem politiek zou trachten te recupereren. Daarom wil ik vooral hem zelf aan het woord laten via zijn teksten. Politiek was voor hem te klein, zo zong hij zelf in De rare namen:
Noch socialist, noch Stalinist, pastoor noch liberaal, republikein, imperialist, k ben geen van allemaal. En schoon dat k liedjeszanger zijn, voor mij is politiek te klein. t Is eender in welke taal t Is eender in welke taal
Maar ik denk dat Wannes vooral de hypocrisie van de partijpolitiek bedoelde. In de geest van Louis Paul Boon, waarvoor hij trouwens een prachtige hymne schreef:
Voor de fascisten was t ne rooie,
Voor de blauw een vies geval,
Voor ne kaloot nen antichrist
En voor de rooi: nen anarchist.
Maar alle zure nijd
En achterklap ten spijt
Hee niemand zijn verhaal kunnen castreren;
Zijn woorden fel van kleur
Waarmee dat em aldeur
De Vlomse bourgeoisie blijft koejonneren.
(Boontje)
In zijn Gentse impressie kiest hij zoals zo vaak in zijn teksten onverbloemd de zijde van het werkvolk:
Dan bracht den tijd ne lentewind:
Den Internationale.
Spaarden de sabels vrouw noch kind,
Ze kosten het nie halen
Tegen het rommelend getij,
Het leger van de slaven
Dat in de dagen van die mei
Zijn vodden ging begraven.
Zoals geen ander wist hij ons te vertellen dat we alleen samen dingen kunnen verwezenlijken, dat het individu pas tot bloei komt als deel van een collectief:
Maar heel de wereld is verblind door linke binken en door de grondwet van het reklaam; ne zanger moet gelijk een filmster staan blinken, gelijk de paus op zijn balkonneke staan winken naar darme schapen die lager staan.
Vertelt me nooit niet meer: ne zanger is iets enig, want das een leugen, dat is reklaam. ne zanger is een groep, dat zing ik en dat meen ik; een lieke zingt ge nooit of nooit allenig, zonder al dander zou dat niet gaan.
(Ne zanger is ne groep)
Wannes Van de Velde doorleefde heel intens de revolte van de jaren zestig en zeventig en was erg verbitterd door de afloop ervan: het smoren van de sociale revolutie in partijpolitieke recuperatie:
in dien tijd zaag'de gezichten met nog kleur en lijnen op en ge kost iemand herkennen aan zijn stem of zijne kop in dien tijd hadden w'een tronie of een bakkes met gevoel maar vandaag zijn de gezichten eenen uniformen boel 'lijk de politiek' affichen met dien blote konten-smoel
indien tijd waar'de betrokken nu is alles ons gelijk hoe dat ze ons ook koejonneren we zijn braaf, gelijk een lijk zien de katten uit de bomen onzen tijd duurt het nog wel dat er na ons ander komen da's de regel van het spel 'k lig er echt niet van te dromen blaast den boel dus maar naar d'hel
(In dien tijd)
Hij zette zich dan ook altijd hevig af tegen elke vorm van hypocrisie en valse schijn. De gepoetste proleten bijvoorbeeld is erg actueel: we dragen nu mooie kleren en hebben met wat geluk een auto en een huis. Maar veel stelt dat niet voor. De sociale verhoudingen bleven ongewijzigd. Ongelijkheid en onrecht verdween onder een laagje vernis. Maar dat alles is maar tijdelijk, orakelde Wannes, en de nieuwe tijden geven hem gelijk:
en al schijnt de miserie begraven der komt wel ne volgende keer
(De gepoetste proleten)
Wat het vernis van de communicatie en de marketing betreft zouden de SP.a top en Patrick Janssens de volgende strofe eens goed moeten laten bezinken:
en altijd dezelfde woorden in de kulturelen brij op de radio kunde 't horen ook de kijkers zijn erbij "eigentijds, milieubewuster" of "omdat we mensen zijn" laat ze voor mijn part maar steken heel uw nieuw realiteit want ik kan niet goed geloven in uw uebermenschlichkeit
(In dien tijd)
Het oeuvre van Wannes Van De Velde is echter allesbehalve zwartgallig. Hij vindt schoonheid en waarachtigheid in het leven van de gewone mensen
langs het venster van den tram laat ik heel de stad passeren die daar in de twintigste eeuw moedig ligt te paraderen januari in de kou want de winter is gekomen en ik zeg: bonjour madame door het venster van den tram
(Het venster van den tram)
Of nog:
Honderd rozen uitgelezen
In de vijzel fijngewreven,
En daarbij ne liter melk
Uit de moederlijke kelk
'k Heb geen zigeunerin van doen
Of geen waarzeggerij;
Hoe dat u moeder u maakte
Weet ik beter,schat, dan gij.
((Comme Facette Mammeta)
Of hij vindt schoonheid daar waar weinig anderen ze menen aan te treffen, in het havengebied of in door kleinburgers en parvenus verguisde steden:
't Is er allemaal versmolten;
Vlaming, Waal en Siciliaan,
Griek en Turk aan één tafel
Bij de pita-Marokkaan
Fluiten liekes van Lemaire of Salvatore
Hoofdstad van het land van kolen,
't Is voorwaar geen paradijs,
Maar dees plaats heeft duizend kleuren
Ook al zeggen ze: zis grijs,
En z'heeft heur eigen stem kunnen bewaren.
(Charleroi)
De minnaars van de volkseigen cultuur zullen dat natuurlijk niet graag horen. En ook de volgende zéér actuele strofe niet:
Wanneer alleen nog 't Gouden Kalf wordt vereerd
En t evenwicht van geest en leden wordt verstoord
En domgekochte leiders ons helpen in de nesten
Spreekt dan maar Frans en zwijgt me van de Vlaamse Kwestie
(Zwijgt me van de Vlaamse Kwestie)
Het is een hele grote meneer die ons nu verlaat. Van het formaat van een Jacques Brel. In het Sportpaleis trad hij nooit op. Die lawaaierige tempel van klatergoud is te klein voor hem. Het kleine land dat hij de rug toekeert kan maar op één manier groot genoeg zijn om hem eer te bewijzen. Door alle hypocrisie, valse schijn, zelfgenoegzaamheid en grootheidswaan uit te bannen, en te blijven luisteren naar alles wat hij ons -vaak vergeefs- trachtte duidelijk te maken, vandaag en alle dagen.
'k wil niet meer wijzen op de pijn van dees vermoeide tijden 't zou boter aan de galg zijn en hier staan preken voor de schijn wil ik het liefst vermijden maar alle bitterheid ten spijt en alle bange vragen grif ik hier zonder veel lawijt een simpel teken in den tijd vandaag en alle dagen
VB-voorzitter Bruno Valkeniers durft het in De Standaard van 5 november aan mijn positie in de SP.a te vergelijken met die van zijn eigen infiltranten in de vakbonden. Hij neemt het niet dat militanten met sympathieën voor het Vlaams Belang uit het ABVV worden gegooid. Ik wel.
Waarom? Omdat dit nodig is voor het vrijwaren van de democratie. Ik zal de laatste zijn om te beweren dat vakbonden perfect functioneren, maar zij vormen een essentieel tegengewicht tegen de overmacht van het grootkapitaal in onze samenleving.
Het Vlaams Belang is naar goede fascistische traditie een anti-vakbondspartij. Enerzijds tracht Valkeniers de syndicale achterban op zijn hand te krijgen met botte en brutale standpunten over migranten en Walen. De politieke macht die hij op die manier verwerft gebruikt hij vervolgens om een ultraliberaal programma door te voeren dat de sociale verworvenheden van arbeiders en bedienden uitholt. Vakbondsmacht hoort in dit plaatje niet thuis. Het Vlaams Belang doet er dan ook alles aan om vakbonden onderuit te halen, bijvoorbeeld door het verspreiden van geruchten over financiële fraude. Vlaams Belangers toelaten in het ABVV is net alsof Valkeniers in de beheerraad van zijn stouwerij communisten zou opnemen die vinden dat alle stouwerijen genationaliseerd moeten worden. Ik wil u meteen geruststellen meneer Valkeniers: ik vind dat niet.
Het Vlaams Belang stuurt zijn mollen alle richtingen uit: naar Lijst De Decker bijvoorbeeld, of naar het digitale forum van De Standaard. Jullie doen maar, maar van onze vakbonden blijf je af. Is dit duidelijk genoeg Valkeniers? Of is het te warrig?
En dan nog iets. Ik wens u veel succes met uw inzicht dat het bedrijfsleven transparanter communiceert dan de politiek. Misschien is er voor u nog een mooie toekomst weggelegd als vetbetaalde consultant voor Fortis. En als antwoord op het fiscale incivisme waartoe uw partij op haar recentste congres opriep stel ik voor om het totaalbedrag van de overheidsdotaties die het Vlaams Belang ontvangt te delen door het aantal belasting betalende Vlamingen, en vervolgens een bezwaarschrift ter waarde van dit bedrag in te dienen bij de belastingen.
Er ontspint zich op deze blog een interessant debat over de verhouding tussen mensen die een zeker inzicht hebben verworven in de politieke en economische machtsverhoudingen, en mensen die dat inzicht (nog) niet hebben. Het toeval wil nu dat er deze maand in RektoVerso, een tijdschrift voor kunstkritiek (www.rektoverso.be) een bijdrage van mijn hand verschijnt onder de provocatieve titel "Pleidooi voor loftsocialisme", die zo ongeveer over hetzelfde gaat. Vandaag verscheen het stuk ook in de opiniepagina's van De Standaard. Ik ga de tekst niet op mijn blog zetten maar Caesar geven wat Caesar toekomt. Jullie zullen wel begrijpen dat ik mijn relaties met de massa- en andere media wat moet onderhouden. Rept u allen dus naar de krantenwinkel en koopt RektoVerso of Den Schandaard!
