Vandaag ging het Belgische gasbedrijf Distrigas over de toonbank bij Suez voor de prijs van 4.8 miljard euro. Koper is de Italiaanse gasreus ENI. De koopsom lag zo hoog omdat Distrigas een paar zeer lucratieve doorvoercontracten op basis van hoge tarieven in de portefeuille heeft. Eerder werd de beslissing van de Belgische openbare energieregulator CREG om deze tarieven grondig te verlagen teniet gedaan door de regering, met instemming van PS-minister van energie Paul Magnette. Daardoor blijft de waarde van Distrigas erg hoog en is het dus kassa-kassa voor Suez. ENI van haar kant hoeft zich weinig zorgen te maken. De hoge aankoopprijs kunnen ze dankzij hoge doorvoertarieven rustig terugverdienen aan hun klanten. Aan het einde van de keten staan uw en mijn gasfornuis…

Datzelfde geldt voor de belasting van 250 miljoen euro die minister Magnette wou aansmeren aan Electrabel maar waarvoor hij ondertussen werd teruggefloten door premier Leterme. Zo’n belasting mag immers worden verrekend in de prijs aan consument. Alleen indien Electrabel een milde schenking aan de gemeenschap  zou gedaan hebben mag dat niet. Maar zo zit de wereld niet in elkaar heeft Magnette ondertussen geleerd. Het is tenslotte uw energie niet, maar die van de aandeelhouders van Suez/Electrabel en nu ook van ENI.

Paul Magnette wordt naïviteit verweten. Al even naïef is echter de visie van Karel Van Miert. Die rekent er nog altijd op dat “vrije concurrentie” een neerwaartse invloed zal uitoefenen op de energieprijzen. Alsof de zes grote electriciteitsgroepen van Europa de markt niet territoriaal onder elkaar verdelen en op die manier de prijzen op een hoog niveau kunnen handhaven.

De laatste in de rij der naïevelingen ben ikzelf. Ik blijf voorstander van een Belgische en Europese energiesector in openbare handen. Omdat dit de enige manier is om zowel de prijs als de ecologische kwaliteit van energie democratisch aan te sturen. Het grote voordeel van mijn “naïef” idee is dat het werkt als je het kan realiseren. Maar daarvoor is politieke moed nodig. En wellicht moet die iets langer dan vijf minuten worden volgehouden.  

29-05-2008 om 21:58 geschreven door Erik De Bruyn  

Vlaamse centen in Vlaamse handen ? Wat baat het als het de handen van betonboeren zijn. De Vlaamse regering staat op het punt om méér dan twee miljard euro (80 miljard oude Belgische franken) uit te geven aan een bijzonder omstreden project: het sluiten van de Antwerpse ring door middel van de “Oosterweelverbinding”, waarvan de Lange Wapperbrug het spectaculaire sluitstuk wordt.

De deugdelijkheid van dit project wordt sinds enkele jaren behoorlijk op de korrel genomen door de stRaten-generaal (SG), een koepel van Antwerpse buurtcomité’s. De Oosterweelverbinding zal de grote verkeersstromen rond Antwerpen bijzonder dicht bij de stad brengen en dreigt Antwerpen in velerlei opzicht te verstikken. De SG ging daarom zo ver om al in 2005 met een sterk onderbouwd alternatief op de proppen te komen. Dit alternatief werd nooit ernstig onderzocht. Het SG-alternatief werd immers doorgelicht door een studiebureau (TV-SAM) dat verbonden is aan de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM), de regisseur van het Oosterweelproject. Dit is in strijd met de wettelijke bepalingen rond de onafhankelijkheid van het alternatievenonderzoek. Bovendien sleepte de doorlichting bijzonder lang aan.

Maandag 19 mei kreeg SG de kans om haar alternatief tracé uiteen te zetten op de Antwerpse gemeenteraadscommissie openbare werken. Die uiteenzetting was zoals steeds bijzonder helder en overtuigend en kon op applaus rekenen van gemeenteraadsleden van zowel  meerderheid als oppositie.

Grote afwezige op de gemeenteraadsbanken was de VLD. De partij werd enkel vertegenwoordigd door schepen Ludo Van Campenhout. Diens commentaar aan het einde van het debat was bijzonder cynisch: “jammer dat we dit allemaal een paar jaar geleden niet wisten, u bent te laat”. Deze opmerking getuigt van weinig respect voor de democratie. Immers, de SG heeft haar huiswerk gedaan op de ogenblikken die daarvoor wettelijk voorzien waren, namelijk binnen het kader van de opmaak van het Milieu Effecten Rapport (MER). Als burgers en hun organisaties te laat zijn met hun bezwaren als ze de daartoe voorziene wettelijke agenda’s volgen, waar zijn we dan mee bezig ?

Eigenlijk rest de voorstanders van de Oosterweelverbinding nog maar één argument: “we gaan een slecht en peperduur project uitvoeren omdat we geen tijd en goesting meer hebben om na te denken over een alternatief”.  De voorstanders van het project gijzelen de hele gemeenschap met het argument: als we nu niet beginnen met de uitvoering van de werken dan zal Antwerpen zich binnen dit en enkele jaren vastrijden in de moeder van alle verkeersopstoppingen. Liever een rotslecht project dan geen project dus, en wel hier en nu, onmiddellijk!

Indien de beslissing tot de bouw van de Oosterweelverbinding op die manier letterlijk en figuurlijk over de hoofden van de burgers heen zal worden uitgevoerd, dan dreigt dit project niet enkel de longen van de Antwerpenaren te verstikken maar ook de longen van ons democratisch bestel. Het wordt een Witte Olifant zoals we ze destijds kenden in het Zaïre van Mobutu: een megalomaan project waarvan enkel de bouwers rijker worden.

Ik zal binnen de SP.a formeel oproepen tot het ondersteunen van de vraag naar een écht onafhankelijk onderzoek van het alternatief van de SG. Dit hele project is té grootschalig en té ingrijpend om er lichtzinnig mee om te gaan. Om de tijd te winnen die nodig is om het alternatief ernstig te onderzoeken moet het mogelijk zijn om onmiddelijke maatregelen te treffen om de verkeerscongestie rond Antwerpen te verlichten. Bijvoorbeeld door het tolvrij maken van de Liefkenshoektunnel.

Wie het alternatief tracé van de SG beter wil leren kennen kan zijn licht opsteken op de website die ik in de kolom hiernaast bij mijn favorieten heb geplaatst.

21-05-2008 om 23:27 geschreven door Erik De Bruyn  

De Venezolaanse minister van milieu Yuviri Ortega heeft aangekondigd dat het land geen concessies meer zal toestaan voor open mijnbouw (dagbouw) in het Amazonegebied. Open mijnbouw is een catastrofe voor het milieu. Landschappen worden totaal verwoest, de grondwaterspiegel daalt dramatisch, oppervlaktewater wordt vergiftigd, en inheemse volkeren worden uit hun traditionele leefomgeving verdreven. Ook de concessies voor de houtontginning in het Amazonegebied zullen herzien worden, met de bedoeling het  Venezolaanse deel van het Amazonewoud beter te beschermen. (bron: Reuters)

Deze beslissing licht een tip op van wat een socialistisch economisch beleid kan betekenen, ook op het vlak van milieubescherming.

Het spreekt voor zich dat de regering van Venezuela wereldwijd grote bijval zou oogsten indien dit besluit via de massamedia zou worden bekendgemaakt. In de plaats daarvan stelt men Venezuela liever voor als een schurkenstaat en een dictatuur.

In een van de kapitalistische buurlanden van Venezuela gaat de verwoesting van het regenwoud helaas volop verder. In Suriname zullen de Amerikaanse multinationals Biliton en Alcoa, hand in hand met een corrupt regime nu ook de laatste natuurreserves in het westen van het land gaan openleggen in functie van de ontginning van aluminium en andere delfstoffen in open mijnbouw. Wie is de échte schurkenstaat ?

Ondertussen zijn de arbeiders van de private Isodora goudmijn in Venezuela in staking gegaan. Ze eisen de nationalisatie van hun mijn. Nationalisatie is in Venezuela een democratisch proces, gedragen van onderuit.

20-05-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

18-05-2008 om 21:10 geschreven door Erik De Bruyn  

Ik ontvang net een zegebericht uit een bedrijf dat mij zeer nauw aan het hart ligt: Crown Cork in Deurne, hier achter de hoek. In de sociale verkiezingen in dat bedrijf boekt het ABVV een schitterende overwinning: 3-2 in de ondernemingsraad (voordien 2-3) en 3-1 in het comité veiligheid (voordien 2-2)!. Het was ABVV Crown Cork dat in de Antwerpse metaal het vuur aan de lont stak met betrekking tot de stakingen voor méér koopkracht. Strijdsyndicalisme loont!

In oktober 2005 deed ik aan het stakerspiket van Crown Cork de inspiratie op voor  de politieke strijd tegen het Generatiepact . Luttele weken later werd SP.a Rood geboren.

15-05-2008 om 23:25 geschreven door Erik De Bruyn  

Theo Francken, provinciaal N-VA-voorzitter voor Vlaams Brabant en Brussel geeft op zijn blog “Theo tuurt”  (http://www.bloggen.be/theotuurt/)  de definitie van turen:  tu'ren (tuurde; heeft getuurd): met inspanning zien, scherp kijken naar.  Pas op Theo, soms is al dat turen een symptoom van bijziendheid.

Theo postte een overigens sympathieke reactie op mijn vorige bijdrage over de communautaire démarches van Frank Vandenbroucke. Hij verwijt mij daarin “kort door de bocht” te gaan met mijn standpunten over een verdere opsplitsing van het arbeidsmarktbeleid.  Bedankt voor die waarschuwing Theo, want sinds het heengaan van François Sterchele weten we des te beter welke gevolgen dat kort door de bocht gaan kan hebben.

Ik wil reageren op de interessante bijdrage van Theo Francken aan het debat. Het gebeurt in Vlaanderen nog niet zo gauw dat een linkse socialist en een Vlaams-nationalist met elkaar in debat gaan. En het is weer eens wat anders dan dat eeuwige geouwehoer ter linkerzijde over de zin en de onzin van militeren in de SP.a.

Theo postte op mijn blog twee artikels uit De Standaard die ik inderdaad gelezen heb. Die artikels bespreken de resultaten van een studie die werd uitgevoerd door de vier planbureau’s die dit kleine land rijk is: de federale en de drie gewestelijke (als de staat volgens sommigen dan toch moet ontvetten kunnen we misschien eerst daar beginnen in plaats van bij de postbodes, de treinbestuurders of de loketbedienden).

Uit die studie blijkt dat de activiteitsgraad in Vlaanderen sinds 1980 gestegen is terwijl ze in Brussel en Wallonië nagenoeg ter plaatse trappelde. Die evolutie zou zich de komende vijf jaar nog voortzetten. Waaraan ligt dat ? Volgens de krantenartikels (ik weet niet zeker of het een conclusie is van de journalisten dan wel van de studie zelf):  “omdat vanaf 1980 de deelstaten hun beperkte autonomie inzake arbeidsmarkt en economie echt konden beginnen te gebruiken.”

Een eerste vraag die ik mij als exacte wetenschapper dan stel is van methodologische aard: werden de resultaten van die studie voldoende uitgezuiverd op kruisgevoeligheid ? Weten we zeker dat er tussen 1980 en nu geen andere factoren speelden dan de invoering van een autonoom arbeidsmarktbeleid ? Ik veronderstel van niet, simpelweg omdat dit statistisch nagenoeg onbegonnen werk is. Je zou dan een inventaris moeten opmaken van alle comparatieve voordelen van de gewesten tegenover elkaar, waarvan het arbeidsmarktbeleid er slechts één is uit velen. Je zou dan de bijdrage moeten berekenen van elke factor aan de activiteitsgraad. Ik geloof niet dat de econometrie daartoe in staat is, zelfs al hebben we in België vier planbureau’s, en is een van onze landgenoten een grondlegger van de moderne statistiek (Adolphe Quetelet, 1796-1874). De verschillen tussen de landsdelen enkel toeschrijven aan een geregionaliseerd arbeidsmarktbeleid, dat noem ik pas “kort door de bocht”.

Een tweede opmerking die ik als exacte wetenschapper moet maken is dat we dankzij de ontwikkelingen in de natuurkunde en de wiskunde sinds de 19^e eeuw weten dat niet alle verbanden in de natuur, de sociologie en de economie te vatten zijn in lineaire functies. Die laatsten zijn zelfs meer uitzondering dan regel in het echte leven. Met het nemen van een aspirine verdwijnt je hoofdpijn maar dat betekent nog niet dat je je met het nemen van vijf aspirines vijfmaal beter zal voelen. Méér van hetzelfde, méér arbeidsmarktautonomie leidt niet noodzakelijk tot nog betere resultaten.  

Dat brengt me bij de meest cruciale vaststelling: het arbeidsmarktbeleid in België IS geregionaliseerd sinds 1980 ! En laten we een kat een kat noemen: zelfs tot op een niveau dat de regionalisatie naast voordelen ook obstakels begint te veroorzaken. De migratie van arbeidskrachten tussen de verschillende landsdelen wordt bepaald niet versoepeld door het aanleggen van vier verschillende databanken van werkzoekenden (VDAB,Actiris, FOREM, Arbeitsamt). Ik heb zelf zeven jaar in verschillende functies bij de VDAB gewerkt en ik weet welke heksentoeren wij daar moesten uithalen om Vlaamse werkzoekenden een job te geven bij een grote Nederlandse bussenbouwer net over de grens in de buurt van Eindhoven. Dat was dus geen taalprobleem maar vooral een administratieve uitdaging omdat de Belgische en Nederlandse arbeidsmarkten totaal van elkaar gescheiden zijn, met een verschillende sociale wetgeving enzovoort. Het comparatieve voordeel is in zo’n geval weggelegd voor… de private arbeidsbemiddelaars (uitzendkantoren, selectiekantoren). Zij bouwen hun organisaties uit over taal- en landsgrenzen heen.

Een nog verdere opdeling van arbeidsmarkten is niet meer rationeel, maar heeft alles te maken met het afbakenen van regio’s met autonome bevoegdheden waarbinnen bepaalde politieke krachten hun ding kunnen doen. Een staatshervorming speelt zich nooit af in een politiek vacuüm maar binnen het kader van reële politieke krachtsverhoudingen. Die krachtsverhoudingen spelen in Vlaanderen niet bepaald in de kaart van links. Her en der  wordt in patronale middens luidop gedroomd van een Forza Flandria die van een onafhankelijk Vlaanderen maar al te graag het Singapore van Europa zou maken. De sweatshop van het westelijk halfrond, vol met zo van die broodjesbakkerijen voor de Lidl zoals Günther Walraff er net een ontmaskerd heeft in Duitsland.

Misschien zou ik de Vlaamse zaak iets meer genegen zijn als links in Vlaanderen méér dan vijftig procent van de stemmen zou halen. Zoals onze kameraden de Renardisten in Wallonië destijds. Die overwogen om de Waalse onafhankelijkheid uit te roepen om een programma van socialistische structuurhervormingen te kunnen doorvoeren. Om mij van de deugden van een Vlaamse onafhankelijkheid te overtuigen zal Theo Francken zich dus eerst moeten inzetten voor het socialisme. En voor sommigen mij nu het etiket van Vlaams Renardist willen opkleven: beschouw deze paragraaf als een boutade.

Nu we het toch hebben over het afbakenen van regio’s waarin bepaalde politieke krachten hun ding kunnen doen. Op de blog van Theo Francken staan een paar interessante bijdragen over Bolivia. Zijn oom is namelijk al 30 jaar arts en pater in dat land.  Ik ben aangenaam verrast door het feit dat Francken niet te spreken is over de afscheidingsbeweging in het oostelijke deel van dat land. Als volksnationalist heeft hij het er moeilijk mee, maar hij moet erkennen dat die afscheidingsbeweging vooral te maken heeft met rijke Bolivianen die hun privileges willen beschermen. Dat vind ik zeer eerlijk en fair van Francken. Hij zou de afvallige provincie Santa Cruz liever niet met Vlaanderen willen vergelijken. Ik juist wel natuurlijk, maar ik vind het bemoedigend dat zelfs een volksnationalist afstand neemt van het opportunistische streven naar onafhankelijkheid van de Boliviaanse oligarchie in Santa Cruz.

Minder enthousiast ben ik over de wijze waarop Francken zich op sleeptouw laat nemen door de schurkenstatenretoriek tegen landen zoals Cuba, Venezuela, Bolivia en Iran. De Boliviaanse president Evo Morales wordt op zijn blog afgebeeld in de “dreigende” aanwezigheid van Castro, Chavez en Ahmadinejad (president van Iran). Over de mate waarin Cuba nu minder of meer democratisch is dan pakweg zijn kapitalistische buurlanden de Dominicaanse Republiek, Haïti of Jamaïca wil ik bij een andere gelegenheid nog wel eens een boom opzetten. Democratie gaat volgens mij namelijk over méér dan het voldoen aan westerse vormvereisten. Dat heb ik onder andere geleerd uit mijn waarnemerschap in de Pakistaanse verkiezingen. Maar voor Venezuela en Bolivia is het duidelijk: ook naar westerse normen zijn deze landen democratieën. Als volksnationalist zal je minder enthousiast zijn dan ik over de nationalisaties van sleutelsectoren die Chavez en Morales doorvoeren, maar beide presidenten voeren daarmee het programma uit waarop ze met een grote meerderheid verkozen zijn. Bovendien leggen ze met die nationalisaties de fundamenten voor de welvaart van hun burgers en voor een vorm van economische democratie waarvan wij in het westen enkel kunnen dromen.

De antidemocratische acties komen hier vanuit Washington en recent ook vanuit Berlijn. Daar wil men een cordon sanitaire rond deze landen leggen. Venezuela en Bolivia worden daardoor gedwongen om handelsrelaties aan te knopen met landen met een onfris politiek regime zoals Iran.  Maar het is wel erg hypocriet om hierover nadrukkelijk te struikelen en tegelijk over het hoofd te zien dat bijvoorbeeld de Verenigde Staten (die nochtans menen een patent te hebben op de democratie in de wereld) zéér hartelijke en winstgevende relaties onderhouden met een vunzig regime zoals Saoedi-Arabië. Is Saoedi-Arabië democratischer dan Iran ? De president van Iran is nog min of meer verkozen, de koning van Saoedi-Arabië niet.

14-05-2008 om 13:44 geschreven door Erik De Bruyn  

We zijn in een diepe politieke crisis beland waar driekwart van de bevolking geen boodschap aan heeft. Opiniepeilingen geven steeds opnieuw aan dat het communautaire debat zéér laag scoort bij de kiezer. De man in de straat ligt wakker van werk, koopkracht, milieu en veiligheid (zowel sociale veiligheid als veiligheid op straat en in de wijk).

Fans van het communautaire debat zoals Frank Vandenbroucke wijzen er dan weer op dat de staatshervorming noodzakelijk is om de arbeidsmarkt beter te laten functioneren. Die logica waarbij je een arbeidsmarkt nog verder moet opsplitsen om ervoor te zorgen dat mensen uit het ene deel van het land sneller geneigd zullen zijn om in het andere deel te gaan werken ontsnapt mij nog steeds.

Enkele maanden geleden zat ik in Leuven in een debat met o.a. Geert Lambert en Bruno Tobback. Geert Lambert wees op het succes van de instroom van Franse werkkrachten in Zuidwest Vlaanderen. Des te beter. Maar het is toch niet omdat Frankrijk een ander land is met een afzonderlijk gereguleerde arbeidsmarkt is dat er een hoge instroom is ? Daarvoor zijn er dan toch onderliggende redenen ? Een nog hogere werkloosheid en een slechtere sociale bescherming in het Franse departement Nord denk ik dan. En dat is nu net waar de voorstanders van een verdere splitsing van het arbeidsmarktbeleid op uit zijn, denk ik dan vervolgens: regio’s tegen elkaar  uitspelen om op die manier het sociale systeem onder druk te zetten.

Moeten we dan echt mensen bedreigen met sociale miserie voor ze hier willen komen werken?  De praktijk wijst het anders uit. Een tijdje geleden werd op de luchthaven van Zaventem een jobbeurs georganiseerd. Duizenden werkzoekenden uit Brussel zakten af naar Zaventem, gemotiveerd om een job te vinden. En wat bleek ? De mensen zijn nooit goed genoeg voor de jobs. De vacatures houden totaal geen rekening met hoe mensen van vlees en bloed werkelijk zijn. Bijzonder weinig mensen kunnen aan al die combinaties van veeltaligheid, gespecialiseerde kennis en sociale vaardigheden voldoen.

Wanneer Joëlle Milquet dan een voorstel lanceert om de mobiliteit van werkzoekenden over de taalgrens heen te ondersteunen met een premie wordt dat voorstel ook alweer afgeschoten. Louter omdat het een federale tewerkstellingsmaatregel is, en dat strookt niet met de splitsingsdrang van haast alle Vlaamse politici.

Vandaag publiceert De Standaard opnieuw een “alarmerende” studie: in 2020 zullen er te weinig arbeidskrachten zijn in Vlaanderen. Dat is dan een reden temeer om creatief en zuinig om te springen met menselijk talent en om de economie aan te passen aan échte mensen. In plaats van te verwachten dat mensen zich zullen blijven aanpassen aan een steeds verder doorhollende economie, met alle afgeleide problemen van stress, alcohol, drugs en criminaliteit die ze met zich meebrengt.

We leven niet om te werken, we werken om te leven. De economie humaniseren (en ecologisch duurzaam maken) is de échte kerntaak van socialisten. Die uitdaging zullen we niet aanpakken met een zoveelste staatshervorming die in België blijkbaar enkel kan worden opgevat als een verdere opsplitsing van de landsdelen. Nu al blijkt uit een andere studie dan weer dat de rest van Vlaanderen de Antwerpenaren niet graag ziet. Dat belooft dus voor een toekomstig onafhankelijk Vlaanderen. Doch dat geheel terzijde J

De SP.a heeft tot op heden een vrij gematigde koers gevaren in heel de communautaire hetze.  Hoewel ik het standpunt van de partij rond de splitsing van de arbeidsmarkt onverteerbaar blijf vinden en ik zéker weet dat driekwart van de leden en de kiezers van de SP.a me daarin volgt, kon mijn partij afstand houden van het communautaire gekrakeel. Electoraal loont dat: de andere partijen maken zich momenteel écht niet populair met een communautair opbod dat volkomen politique politicienne is. De Vlaming kan haast niet meer kiezen voor partijen die tegengas geven op het communautaire vlak. De SP.a moet die taak op zich nemen, daar is een markt voor…

We waren stilaan aan het groeien in onze rol als oppositiepartij. Ik begrijp dus totaal niet wat een Frank Vandenbroucke bezielt om hier nu zo brutaal te komen tussen fietsen. Mij werd geregeld verweten de partij te splitsen, louter door het feit dat ik me kandidaat stelde voor het voorzitterschap. In de toespraken op 1 mei werd nog maar eens verwezen naar de moeilijke voorzittersverkiezingen. Na de voorzittersverkiezingen heette het dat we allen samen  moesten werken aan de heropstanding van de partij. Maar wie doet er nu moeilijk ? Wie splitst er nu de partij ? 
 

En hij wordt met de nodige égards behandeld. Er zal een werkgroep worden opgericht die het communautaire standpunt van de partij zal moeten scherpstellen. Zelfs daarmee is hij nog niet tevreden. Ik wil er bij deze bij de leden en de afdelingen op aandringen dat ze eisen dat de resultaten van die werkgroep eerst zullen moeten worden gevalideerd door een congres voor we ermee naar buiten treden. En we moeten ook inzage en inspraak hebben in de samenstelling van die werkgroep. Anders zijn we opnieuw verkeerd bezig en verliezen we ons pas hervonden elan. Denk eraan, standpunten scherpstellen doe we ook samen.

Daarbij moet opgemerkt dat ook het standpunt van de partijleiding betreffende de splitsing van de arbeidsmarkt tot op heden nog niet is voorgelegd aan een congres. Johan Vande Lanotte heeft het gelanceerd na afloop van de debatten van het congres van januari 2007. Dus dan kunnen we dat standpunt meteen ook toetsen aan de visie van de basis, en kunnen we onze standpunten meteen scherpstellen, Frank...

Chapeau voor een kordate en rustige Caroline Gennez die de crisis tot op heden uitstekend heeft beheerd. Ze verdient onze steun. Ze heeft de boodschap van het congres van oktober 2007 zeer goed begrepen.

07-05-2008 om 17:52 geschreven door Erik De Bruyn