SP.a Rood vraagt een zo spoedig mogelijke bijeenkomst van SP.a stadspartij Antwerpen (Antwerpen, Hoboken, Wilrijk, Deurne, Ekeren, Berchem, Borgerhout, Merksem, Berendrecht, Zandvliet en Lillo). Daarvoor hebben we 350 handtekeningen nodig van Antwerpse SP.a leden.
Wij vragen deze samenroeping om drie redenen:
1)Het reactionaire personeelsbeleid bij de stad Antwerpen onder impuls van CD&V schepen Van Peel, met alle gevolgen voor personeel én inwoners van de stad
2)De positionering van onze afdeling in het energiedebat, en democratische inspraak in de bepaling van een standpunt door SP.a nationaal. Ook willen we dat de partij actie voert tegen de stijgende energieprijzen
3) het sociale huisvestingsbeleid in onze stad en de gevolgen van de fusie van de sociale huisvestingsmaatschappijen
Wij beschikken niet over ledenlijsten, en 350 handtekeningen is veel. Daarom vragen we jullie om te netwerken. Stuur deze mail door (en/of druk het bijhorende document af) naar zoveel mogelijk partijleden die jullie kennen. Spreek ze aan. Verzamel mee handtekeningen.
Een andere mogelijkheid is om je districtsafdeling te overtuigen. Drie districten kunnen eveneens een algemene ledenvergadering afdwingen.
De tijd is rijp om onze partij nieuw leven in te blazen en over te gaan tot een strijdbare oppositie en democratische inspraak van de leden, zoals we dat hebben beslist op ons nationaal congres op 21 oktober!
Ondergetekende, lid van de SP.a afdeling Stadspartij Antwerpen, vraagt om een zo spoedig mogelijke samenroeping van een algemene ledenvergadering op basis van artikel 4-2. van de afdelingsstatuten.
Op deze algemene ledenvergadering wens ik het volgende te bespreken:
-het personeelsbeleid van de stad Antwerpen
-het energiestandpunt van de SP.a en verdere actie rond dit thema
-het beleid rond sociale huisvesting en de gevolgen van de fusie van de sociale huisvestingsmaatschappijen
Voornaam:
Naam:
Lidnummer:
Handtekening:
Terugsturen naar: Erik De Bruyn, Meeuwenhoflei 85, 2100 Antwerpen
Ondanks het feit dat zowat elke krant een economische bijlage heeft waar dagelijks de loftrompet gestoken wordt van het vrije ondernemerschap; ondanks het feit dat de demagogie van de vrijheid van ondernemen er zelfs voor gezorgd heeft dat we onze taal hebben verkracht en werkgever noemen diegene die zich het werk van anderen toeëigent, vindt Dominique Dewitte, directeur van het zakenportaal Express dat ondernemers een verdrukte en verketterde minderheid zijn. Dewitte presteert het om in De Standaard van 22 november te beweren dat er gelukkig nog rijken zijn om iets te doen aan het lot van de armen. Die redenering is eigenlijk gelijk aan een vorm van racketeering. Creëer eerst de dreiging en vraag dan geld van het (potentiële) slachtoffer om je ertegen te laten beschermen.
SP.a Rood zorgde voor het volgende amendement in de beginselverklaring van de SP.a:
Het bestrijden van armoede en uitsluiting blijft daarbij essentieel. Armoede is een structureel probleem. Het legt een fundamentele onrechtvaardigheid bloot in ons economisch bestel. Daarom kan een partij die gelijke kansen als haar centraal thema aanhoudt, niets anders dan die uitroeiing van armoede als haar finale doelstelling vooropstellen.
Armoede ontstaat immers daar waar mensen niet meer in hun levensonderhoud kunnen voorzien door het product van hun eigen arbeid of door het verkopen van hun arbeid op de arbeidsmarkt. Het eerste kwam vooral historisch gezien vaak voor in ontwikkelingsstadia van een samenleving waarin de maatschappelijke arbeidsproductiviteit té laag was en armoede dus een veralgemeend verschijnsel was. In de 21e eeuw is de globale maatschappelijke productiviteit op wereldschaal (de tegenwaarde van alles wat we collectief produceren gedeeld door het aantal werkenden) ruimschoots hoog genoeg om de volledige wereldbevolking een degelijke levensstandaard te bezorgen.
Zoals Marx al uitlegde ontstaat sinds de 19e eeuw massale armoede door het voortdurende proces van accumulatie van rijkdom in handen van diegenen die de productiemiddelen in eigendom hebben (en dat zijn nog andere mensen dan diegenen die door Dewitte als de topmanagers worden omschreven; als topmanager zijn bedrijfsleiders exuberant betaalde werknemers, ze worden pas kapitalisten als ze een deel van- hun exuberante loon omzetten in aandelen en dus beginnen te investeren in het afromen van de arbeid van anderen). Het accumuleren kan slechts door de arbeider (werknemer) minder loon uit te keren dan de tegenwaarde van zijn of haar arbeid, zelfs na aftrek van grondstoffenkosten, het afschrijven van machines en het opzijleggen van een provisie voor productieve investeringen. De race van anoniem kapitaal (en dus niet van de sympathieke meneer Danone en mevrouw Egberts die Dewitte ten tonele voert) naar steeds hogere opbrengst, het inruilen van bedrijfstakken of regios voor andere bedrijvigheden of landen waar er nog meer winst te rapen valt organiseert de armoede op wereldschaal in een neerwaartse spiraal.Alleen klassenstrijd zet daar een rem op.
Armoede en rijkdom zijn dus als de polen van een accu. Accumulatie van rijkdom aan de ene zijde veroorzaakt accumulatie van armoede of relatieve armoede aan de andere zijde. Rijkdom is dus gestolde armoede.
Met de noodzaak van economie op zich waarover Dewitte het nogal naïef heeft, heeft dit allemaal niets te maken. Zelfs de liberale econoom Robert Heilbroner toonde tot afgrijzen van zijn vakgenoten- in de jaren 70 van de vorige eeuw reeds aan dat het private bezit van productiemiddelen hoegenaamd geen ander maatschappelijk doel dient dan de verrijking van de bezitters.
In de "Keien van de Wetstraat" van 16 november kon Caroline Gennez niet kiezen tussen Cuba of Toscane. "De zon schijnt in allebei, maar het eten is beter in Toscane"...
In hetzelfde programma benadrukte ze tevens het belang om met duidelijke standpunten naar buiten te treden...
De kans is groot dat de universiteit van Leuven op weg is om een krachtig geneesmiddel te ontwikkelen tegen een aantal vormen van kanker. Het geneesmiddel blokkeert de PIGF-groeifactor in tumorcellen, zonder daarmee een negatief effect uit te oefenen op gezond weefsel (De Standaard. 2/11/2007).
Dit is uiteraard een bijzonder hoopvolle ontwikkeling. Tegelijk licht deze wetenschappelijke doorbraak een tip van de sluier op wat betreft het betaalbaar houden van onze gezondheidszorg. Universiteiten worden namelijk betaald met overheidsgeld. Het betreft hier dus het resultaat van wetenschappelijk onderzoek dat voornamelijk publiek gefinancierd werd. Het mag niet zijn dat straks private firmas de winsten zullen opstrijken van dit onderzoek, terwijl het geneesmiddel door zijn kostprijs misschien buiten het bereik zal blijven van mensen die er nood aan hebben. Iedereen moet de vruchten kunnen plukken van wetenschappelijk onderzoek, zéker wat de gezondheidszorg betreft.
In een eerste fase zou het publiek gefinancierde medisch-wetenschappelijk onderzoek moeten worden omgezet in een publieke participatie in en publieke medezeggenschap over de farmaceutische sector. Zo vermijden we bvb. bittere tragedies zoals bij Janssen Farmaceutica. En uiteindelijk zou ook de farmaceutische industrie een volledig publieke sector moeten zijn.
Inderdaad, De Bruyn wil alweer nationaliseren Maar het is net het privé-bezit van al deze essentiële productiemiddelen dat een politiek dogma is. Dat economische sectoren zoals energie, farmaceutica, banken en verzekeringen onder de publieke sector zouden moeten vallen en democratisch zouden moeten worden aangestuurd is niet dogmatisch maar louter rationeel. Zowel de kosten als de baten in deze sectoren moeten worden gedragen door de gemeenschap, en de prioriteiten ervan moeten gemeenschappelijk en democratisch worden gepland.
Er is nog een andere manier om de gezondheidszorgen betaalbaar te houden: preventie. Eén op 8 niet-rokende Vlamingen sterft aan kankers veroorzaakt door milieuvervuiling, in het bijzonder kankers veroorzaakt door fijn stof. Dat fijn stof wordt veroorzaakt door de industrie, maar ook door het verkeer. Het gaat over 10.000 dodelijke longkankers per miljoen inwoners. Als we dan zien dat het in een stad als Antwerpen anno 2007 nog altijd onbegonnen werk is om rond de autosnelwegen die dwars door de agglomeratie lopen geluidsschermen op te richten die tegelijk ook het fijn stof neerslaan, dan zien we waar de prioriteiten liggen in dit land. Het is wellicht belangrijker om het aandeel van de patiënten in het betalen van de ziekenhuiskosten verder op te drijven om op die manier van gezondheid een lucratieve business te maken i.p.v. een recht voor iedereen.
