In weinig industrietakken zijn de contradicties van het kapitalisme zo zichtbaar als in de auto-industrie. Enkele ontwikkelingen op een rijtje:

1)      De auto-industrie  opent steeds meer fabrieken in lage loonlanden die tegelijk ook “groeimarkten” zijn zoals Rusland, China, India en Brazilië. Maar ook daar ontwikkelt zich vakbondsstrijd: eind vorig jaar ging de Ford fabriek in Leningrad (soms ook nogal oubollig Sint-Petersburg genoemd, naar een autoritaire en imperialistische tsaar) in staking voor hoger loon.

2)      De productie van onderdelen wordt uitbesteed aan onderaannemers die lagere lonen uitbetalen dan de “moederfabriek”. Door “just in time” levering tracht men verder te besparen op voorraden. Maar het gevolg is dat de arbeiders bij die toeleveranciers in de Kempen afgelopen maand in staking gingen voor hoger loon en de autofabrieken daarmee meteen ook plat gingen.

3)      De voornaamste concurrenten van een autofabriek zijn andere fabrieken in dezelfde groep. Toch verwacht men van de werknemers een identificatie met de “Company” zoals ze bij Ford zeggen.

4)      Om flexibeler te kunnen inspelen op wisselende productievolumes stijgt het aantal arbeiders met tijdelijke contracten. Het gevolg is dat deze mensen zich niet meer aangesproken voelen door tirades over de “toekomst van het bedrijf”. Een toekomst die niet meer noodzakelijk samenvalt met die van henzelf.

5)      Na het afsluiten van het Brusselse autosalon kloeg FEBIAC dat er tien procent minder bezoekers waren opgedaagd. De federatie van auto-constructeurs wijt dit aan de dalende koopkracht en de onzekere economische vooruitzichten bij de mensen. Tegelijk vinden ze de lonen in België te hoog en werven ze de mensen liefst aan in tijdelijke en flexibele contracten.

Maar mocht ik toch mijn boterham moeten verdienen aan het hoofd van zo’n autofabriek, dan nog zou ik aan mijn medewerkers geen dreigbrieven schrijven zoals de directie van Ford Genk doet. Daarin raden ze werknemers die niet akkoord kunnen gaan met de “policy” van het bedrijf aan om ander werk te zoeken. De kans is groot dat de besten onder hun werknemers dit nu ook zullen doen. Want veel vertrouwen wekt zo’n initiatief nu eenmaal niet. Het duidt eerder op paniek en demoralisatie.

Ik ben in elk geval zeer blij dat Caroline Gennez het in haar nieuwjaarstoespraak heeft opgenomen voor de arbeiders van Ford en van de andere bedrijven in de auto-industrie.

Ik geloof in een duurzame toekomst voor de auto-industrie door ecologische en sociale overwegingen met elkaar te combineren. Door de échte –dus ook de ecologische- kostprijs van het transport overzee mee in rekening te brengen zal het de moeite lonen om dicht bij de afzetmarkten te produceren. En Europa blijft nog altijd een belangrijke afzetmarkt. Bovendien mogen we niet meer afhankelijk blijven van een handvol grote merken en modellen. Onze fabrieken moeten flexibel kunnen inspelen op de productie van merken en modellen zoals ze op de Europese afzetmarkten worden gevraagd. Door vakbondsstrijd in Leningrad en elders te steunen zorgen we ervoor dat de mensen daar niet alleen auto’s kunnen maken maar er ook mee kunnen rijden. En zorgen we er meteen ook voor dat mensen niet verplicht worden de halve wereld af te reizen om een wankel bestaan op te bouwen in de illegaliteit van een ver en vreemd land.

31-01-2008 om 23:23 geschreven door Erik De Bruyn  

Ik had vandaag zo graag eens iets geschreven over de diepere betekenis van het succes van Barack Obama in de voorverkiezingen in de VS. En de kracht die we daaruit kunnen putten. Of over het zeer inspirerende voorstel dat de Antwerpse SP.a schepen Leen Verbist deed tijdens de actie van de bewonersgroep “Onze Tuin” tegen de stijgende energieprijzen. Verbist stelt namelijk voor dat de stad Antwerpen collectief energie zou aankopen voor haar inwoners om zo lagere prijzen te bedingen. Het is niet allemaal kommer en kwel wat de klok slaat.

Maar het is een partijgenoot (hoewel, is hij nu eigenlijk al lid ?) die alweer een domper zet op het enthousiasme. En die me dwingt om weer in het negatieve register te tokkelen. Gisteren heb ik in mijn afdeling Deurne nogmaals gehamerd op de noodzaak van  een duidelijk SP.a standpunt over het personeelsbeleid bij de stad Antwerpen. Vandaag werd die vraag weeral brandend actueel door het interview met SP.a schepen en ex-vakbondsman Guy Lauwers in de Gazet Van Antwerpen.

Lauwers wil in 2009 de dienst stadsreiniging omvormen tot een autonoom afvalbedrijf. Centraal in zijn argumentatie staat het feit dat momenteel 165 van de 670 personeelsleden van deze dienst niet of slechts gedeeltelijk inzetbaar zijn. “Deze mensen kampen met onder meer psychische, drugs- of alcoholproblemen”, zegt Lauwers. “Maar die mensen blijven wel op het personeelsbudget van Stadsreiniging staan”. Een autonoom bedrijf zou daar plotseling een mouw aan kunnen passen zo heet het. “Dan is ook een efficiënter personeelsbeleid mogelijk. Je bent dan inzetbaar of niet inzetbaar. Wie zijn werk niet meer kan doen binnen de afvalophaling krijgt een andere job of gaat met vervroegd pensioen.”

Dat zijn onsamenhangende uitspraken van onze schepen. Heeft men hem verkeerd geciteerd ? Want wie een andere job krijgt blijft toch ook op een personeelsbudget staan dat met openbare centen gespijsd wordt ? En iemand een aangepaste job geven kan toch veel gemakkelijker binnen het kader van een grote stedelijke organisatie dan binnen een autonoom afvalbedrijf ? Ook de Lissabon-doelstelling van het verhogen van de activiteitsgraad, waar de partij in een vorige legislatuur nog een frontale aanvaring met de vakbonden voor over had in de vorm van het Generatiepact wordt vlotjes overboord gekieperd. Stuur de mensen op vervroegd pensioen. Mij niet gelaten maar wat is nu de boodschap ? Moeten we nu met z’n allen langer werken om de sociale zekerheid betaalbaar te houden, of juist niet ?

Allemaal vragen die veel prangender zijn dan de vraag of ik nu met een eigen partij wil starten of niet, want het antwoord daarop is neen…

Want wat hier vooral de inzet is, is de vastheid van betrekking van het personeel. Daar wil men vanaf. Mensen die teveel problemen opleveren wil men aan de deur kunnen zetten, zoals in de private sector. Dat is verontrustend. Alles moet tegenwoordig duurzaam. Antwerpen heeft zelfs een half dozijn ambtenaren op de hoogste niveaus aangeworven om die duurzaamheid te bewaken. Maar niet het personeelsbeleid. Niet de werkvoorwaarden van mensen. Die hoeven niet duurzaam te zijn. Mensen die niet uit duurzaam materiaal gehouwen zijn, die niet stressbestendig zijn, die naar de fles grijpen bij tegenslag, die zetten we bij het groot vuil. Of zie ik dat verkeerd ? Ben ik wantrouwig ? Zeg het mij. Neem deel aan het debat op deze blog.

Dit is een zéér belangrijk debat voor socialisten. Wat ik in de eerste plaats vaststel is dat hier melding wordt gemaakt van 165 mensen die in de problemen zitten, in deep shit. Moeten we die dan niet helpen ? Hoe komt het dat het er zoveel zijn ? Zijn het er veel meer dan in een privé-bedrijf dat gelijkaardige activiteiten ontplooit ? En zo ja, hoe komt dat dan ? Omdat men in de privé mensen op 50 jaar aan de deur zet op kosten van de belastingbetaler ? Is dat de richting die de openbare sector uit moet ? Zal het de maatschappij vooruithelpen als we die 165 mensen van de loonlijst schrappen en doen alsof ze er niet meer zijn ? Of willen wij een duurzaam en integraal personeelsbeleid voeren waarbij mensen een volledige loopbaan kunnen ontwikkelen binnen ons bedrijf ? Of strookt dat laatste dan weer niet met onze trendy opvatting van arbeid, waarbij mensen die niet jobhoppen gepatenteerde losers zijn? Of presteren mensen enkel als je ze voortdurend kan bedreigen met ontslag ?
 

Beste Guy, ik weet ook wel dat je -pragmatisch zoals je bent- met je autonoom bedrijf met een boekhouding wil uitpakken die kan tippen aan die van de privé-haaien die het neoliberale Europa ook op de vrijgemaakte afvalsector loslaat. Maar zeg dat dan gewoon en blijf samen met SP.a vechten tegen dat grote bedrog op kosten van de gemeenschap. 
   

Maak eens wat geld vrij op het stedelijk budget om een studie uit te voeren naar de reden waarom er 165 mensen bij stadsreiniging total loss zijn en om uit te zoeken of dat nu in feite veel is of weinig. Dan kunnen we daar misschien eindelijk eens aan doen. Want zelfs als het weinig zou zijn is het veel te veel. Of worden studies bij de stad dan alleen maar besteld om het eigen Grote Gelijk te bevestigen ? 

Dit personeelsbeleid begint verdacht veel te lijken op bepaalde vormen van “stadsontwikkeling”. Als er in bepaalde wijken teveel cafés zijn met een overdosis laveloze dronkaards aan de toog dan willen we niet meer weten hoe dat komt of hoe we daar wat aan kunnen doen. Dan willen we die zatte, kotsende, VB-stemmende ingezetenen vervangen door andere en betere die onze verheven wereldvisie delen.

Ik blijf in elk geval achter alle 670 werknemers van stadsreiniging staan die dag in dag uit schitterend werk verrichten. Zelfs als ze op een betoging al eens “Janssens buiten” durven scanderen en ik daar dan voor de lieve vrede een korrel zout moet aan toevoegen. 

08-01-2008 om 23:42 geschreven door Erik De Bruyn