Vanochtend heb ik samen met Lin en met Joppe en Ricky van Crown Cork enkele uren campagne gevoerd op de feestmarkt in Deurne. Kameraden, geloof me, we komen nu écht in diep water. De reacties zijn overwegend positief. Er is een grote naambekendheid, blijken van herkenning en steun. Veel positieve reacties ook op het televisie-optreden van afgelopen zondag. Een tiental mensen vroeg vensteraffiches. Een Joegoslavische arbeider wil zich voluit inzetten en naar onze vergaderingen komen. Een koppel Chileense socialisten stond eerst weigerachtig toen ze zagen dat het SP.a was, omdat ze op een échte socialistische partij willen stemmen. We hebben uitgelegd hoe bij ons de vork aan de steel zit, dat wij de SP zijn in de SP.a. En we hebben hun stem met veel overtuiging teruggewonnen (sorry kameraden van PVDA+).
Ter info: Deurne op zich is even groot als Mechelen en rood en wijs genoeg om op zijn eentje een socialistische parlementair te leveren op voorwaarde dat het zich herpakt van de zwarte pest. En dat is volop aan het gebeuren.
Ik stuurde vandaag de volgende mail naar mijn voorzitster:
"Ik was verrast" vertelde een BBTK-secretaris uit de regio Aalst. Tijdens de Doe De Stemtest van de VRT vergeleek deze vakbondsmilitant zijn standpunten met deze van de SP.a. Op de stelling 22 "Als De Lijn staakt, moet er een minimumdienst zijn" drukte hij natuurlijk op de Niet Akkoord toets. Toen vergeleek hij zijn standpunt met dat van de SP.a. Hier stond er dat de SP.a... akkoord is met deze stelling.
Verontwaardiging en ongeloof waren de reacties van de Aalsterse ABVV- en SP.a-militanten op het verkiezingsdebat in het Volkshuis. "Er zijn fouten in de stemtest van de VRT" kalmeerde Caroline Coopers, algemeen secretaris van het Vlaamse ABVV in het debat met mezelf en Sam Van De Putte. "Het ABVV heeft verschillende SP.a-parlementairen gecontacteerd, die allen uit de lucht vielen. Natuurlijk waren zij niet akkoord met die stelling." Toch kwam er nog steeds geen officieel tegenbericht van het bureau van de partij. De Doe De Stemtest is nochtans al weken in gebruik.
De militanten drongen erop aan dat de SP.a onmiddellijk en vooral openlijk het vermeende standpunt in de Doe De Stemtest over de minimumdiensten tijdens stakingen bij de Lijn rechtzet. Ik stel dan ook voor Caroline, om dit zo snel mogelijk te doen. De Lijn staat in het vizier van de Vlaamse rechterzijde. Dirk Van Mechelen wil de openbare vervoermaatschappij verder uitverkopen aan de privé-sector. Tijdens de volgende legislatuur wil hij de verhouding openbare lijnen en verpachte lijnen - nu ongeveer 50/50 - ombuigen naar 75 procent voor de privé. De strijd voor een openbare vervoersmaatschappij wordt mogelijk een van de belangrijke krachtmetingen met de volgende Vlaamse regering. Hier is nog een reden om voor de SP.a te stemmen op 7 juni. Rechtstreeks of zijdelings aantastingen van het stakingsrecht zijn voor ons uit den boze neem ik aan. De Lijn moet ook openbaar blijven.
De campagne begon vanochtend om 6u30 aan de beschutte werkplaats ACG aan de Bosuil in Deurne. De arbeiders daar kampen met een hoge economische werkloosheid. Dat betekent inleveren op een loon dat amper 1100 euro netto per maand bedraagt! De vakbonden eisen daarom een hogere bijpassing die het loonverlies ongedaan maakt. Waarop het patronaat dan weer arrogant antwoordt: dan verdienen de thuisblijvers evenveel als zijn die komen werken. Daar is maar één oplossing voor: de arbeid herverdelen naar 32 uur in de vierdagenweek! In geen geval kan je mensen die aan dit loon werken vragen om in te leveren.
De sfeer zit er goed in. Er passeert een bus van De Lijn die stopt hoewel daar geen halte is. De deuren zwaaien open en de chauffeur roept, met de duim omhoog: Het moeten niet altijd dezelfden zijn hé? verwijzend naar de staking bij De Lijn enkele dagen geleden.
Om 10 uur worden we verwacht bij Pfizer in Puurs, bij de kameraden van de AC en de BBTK. We overtuigen hen volledig om met de campagne mee te werken. Ze zullen hun netwerken in en buiten het bedrijf inschakelen. Ondanks hun terughoudendheid ten aanzien van de SP.a begrijpen ze dat Vlaanderen overlaten aan rechts ons duur te staan zal komen, en dat klein-links evenmin een uitweg biedt. SP.a Rood heeft de sleutel. Het bedrijfligt dichtbij de provinciegrens. We sprokkelen er in de vlucht nog wat stemmen voor Roger Collin, de rode kandidaat uit Brabant.
Enkele arbeiders die hoorden dat ik op bezoek was vroegen me het boek Rooddruk voor een nieuw socialisme dat ze in de winkel gekocht hebben, te signeren.
Daarna naar de kapper (ik kom zondag op TV zie je). Er is net veel volk, dus daar heb ik ook met succes een verkiezingsbabbel gedaan, vooral over de Oosterweelverbinding. Ondertussen bereikt me het bericht dat het provinciaal SP.a secretariaat niet kan voldoen aan de vragen naar vensteraffiches van mij zodat we daar dringend moeten bijleveren.
Vanavond naar de ABVV-militantenvergadering van Samsonite in Beveren om er samen campagne te voeren met Issam Benali, onze rode kandidaat voor Oost-Vlaanderen, dan naar een debat van de Algemene Centrale in Antwerpen. In de late uurtjes nog even binnenspringen op de campagnevergadering van SP.a Rood.
En nu rap naar het volkshuis van Schelle, pannenkoeken eten met de socialistische gepensioneerden.
De afgelopen maanden deed ik met mijn boek Rooddruk voor een nieuw socialisme een ronde van Vlaanderen. Als je dan overal gaat spreken en ondervraagd wordt dan krijg je soms rare vragen voorgeschoteld. Zo vroeg men mij enkele weken geleden in Kortrijk: Gelooft u nog in een toekomst voor de industriële tewerkstelling in Vlaanderen?. Ik vind dat een straffe vraag. Men had me evengoed kunnen vragen: gelooft u dat in de toekomst in Vlaanderen het licht nog zal branden, of ziet het er hier binnen 50 jaar uit zoals in Burkina Faso? En dat heb ik dan ook geantwoord: de toekomst zal industrieel zijn, of anders zal ze trekken op Burkina Faso. Dan is voor mij en de meesten de keuze snel gemaakt. Ik weet wel dat er zijn die dromen van een pure diensteneconomie. Van een soort computers die geld maken. Geld dat dan nog iets waard zou zijn, waar je iets mee kan kopen. Maar laten we realistisch zijn: de diensteneconomie in België en Europa floreert enkel op basis van de aanwezigheid van de industrie: informatica en telecommunicatie, boekhoudkantoren, onderhoud en herstelbedrijven, noem het maar. Dus de toekomst zal industrieel zijn of ze zal niet zijn. En dat brengt ons natuurlijk direct bij de toekomst van een van de grootste fabrieken van België, jullie fabriek Opel.
Zoals ik het afgelopen zondag ook al op ATV heb gezegd: voor mij is er maar één optie niet realistisch en dat is dat Opel zou dicht gaan. Alles, maar dat niet. Ik vrees dat die sluiting ons in een spiraal van desindustrialisatie kan brengen vergelijkbaar met wat Wallonië heeft meegemaakt met de crisis in de kolen en het staal. Opel sluiten is voor mij dus een NO PASARAN.
Maar dan is de vraag natuurlijk: hoe vermijden we dat? Hoe bezorgen we Opel een toekomst? Een eerste principe dat ik daarbij hanteer is: de vakbond leidt de dans. Jullie zijn de ervaringsdeskundigen. Als jullie nu bvb. allemaal straal verliefd zouden zijn op de Italiaanse schone die jullie momenteel het hof maakt dan zou ik zeggen: ja, als die gasten dat zien zitten dan moeten ze dat doen. Dan zullen ze er reden toe hebben. Maar ik denk dat jullie gelijk hebben om het niet te doen. Fiat is niet een van de meest succesvolle autoconstructeurs van de laatste decennia. En op het sociale vlak heeft Fiat niet direct een reputatie om over naar huis te schrijven.
Jullie strategie is gericht op een onafhankelijk, Europees Opel. Ik denk dat het correct is om daar alvast naar te streven. Het is een gezonde tak van het wereldconcern GM. Maar een Europees Opel, dat is natuurlijk wat anders dan wat op de affiches staat die ik hier en daar in het straatbeeld zie: Opel in Vlaamse handen. Waar slaat dat nu op?Bekaert is ook in Vlaamse handen, en we zien wat er daar gebeurt: Eigen fabrieken eerst dicht. Vlaamse handen zijn vaak patronale handen, het zijn graaihanden.
Dus als we zeggen: Opel in Europese handen, akkoord, maar dan moeten we eens nadenken over welke handen dat zouden kunnen zijn. Ik stel dan vast dat er objectief gezien een enorme toekomst ligt voor de auto-iundustrie in Europa en in België. Ik zelf ben ook wetenschapper en milieuambtenaar, en ik zeg u, het is inderdaad zo dat er iets ernstigs aan de hand is met het klimaat, dat de aarde opwarmt,dat we de uitstoot van broeikasgassen moeten verminderen. En dat betekent onder andere dat we ons op een andere manier zullen verplaatsen in de toekomst. En wees gerust, volgens mij zal dat nog altijd zijn met iets wat heel sterk op een auto trekt, daar niet van. Alleen zullen de brandstoffen helemaal anders zijn. Waterstof, en elektrische wagens. Er is dus een toekomst: als we de ecologische uitdaging ernstig nemen dan betekent dit dat we tussen nu en pakweg 2020 of 2025 ons wagenpark totaal en radicaal zouden moeten vervangen. Nu kun je zeggen:daar zijn we niet klaar voor, die technologie staat niet op punt enzovoort. Ja en neen. Die technologie was er al in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Dat is ondertussen dertig, bijna veertig jaar geleden kameraden. Maar de grote constructeurs hebben daar weinig tot niets mee gedaan. Financieel was het interessanter de benzine- en dieselmotortechnologie verder uit te melken. De omslag naar andere brandstoffen is immers duur en brengt risicos met zich mee. Ze vereist ook planning. Ze vereist het uitbouwen van nieuwe netwerken van brandstofverdeelpunten. Ook dat creëert jobs trouwens. Maar dat is typisch het soort opdrachten dat de private sector niet aankan. Men zegt vaak dat de privé vernieuwend is, dynamisch. Vaak is het omgekeerd en is de privé conservatief uit eigenbelang, omdat alleen de directe winsten worden nagestreefd. Laten we niet vergeten dat de grote technologische revoluties uit het verleden pas goed op gang kwamen als de overheid er zich mee ging moeien: telegraaf en telefoon, spoorwegen, en recent het internet. Internet is ontwikkeld door de Amerikaanse overheid, voor militaire doeleinden. Dat brengt me bij een ander aspect: technologie zet doorgaans pas grote stappen vooruit onder druk van de omstandigheden. Tijdens de oorlog werden plots plastic uitgevonden, ijskasten, electronica en allerlei nieuwe technieken in de medische wetenschap, om de soldaten op het slagveld weer aaneen te naaien.
Ik wil natuurlijk geen oorlog, die zou verwoestend zijn. Maar eigenlijk zijn we al in oorlog. Een sociale oorlog, voor jobs,en ecologische oorlog,tegen de opwarming van de planeet. En die twee oorlogen maken dat het nu vooruit moet gaan. Die twee oorlogen maken dat er werk aan de winkel is voor Opel Antwerpen. Maar dan moet de overheid wel in de dans springen met middelen, en geen klein beetje. Liefst dus op Europees niveau als het kan, op Belgisch niveau als het moet. Wat voor de banken kon, moet voor de auto-industrie zeker kunnen, en dan liefst op een betere manier, zodat de gemeenschap er voordeel bij heeft. Ik roep dus op om een openbare holding op te richten specifiek in de sector van de auto-industrie. Die openbare holding moet de financiële middelen bijeen brengen, maar ook de technologie, via het kopen van octrooien, het opzetten van nieuw onderzoek enzovoort, om de omslag naar de Europese auto-industrie van de toekomst in een versneld tempo mogelijk te maken. De overheid moet de regie voeren over de totale renovatie van de auto-industrie, want anders zal daar niks van in huis komen. De productiviteitsstijging in de auto-industrie (en in de andere industrietakken trouwens) zal moeten opgevangen worden door arbeidsduurvermindering zonder loonverlies. Het enige alternatief daarvoor is een massale slachting onder de industriële arbeidsplaatsen. Dat is de inzet van de strijd tussen wij en zij.
Het grootste probleem bij de oprichting van een auto-industrie in handen van de gemeenschap is van politieke, ideologische aard. Oprichten van openbare bedrijven wordt door de private sector als een grote dreiging beschouwd. Men zal er daarom een karikatuur van proberen te maken. In maart zat ik samen met Jean-Marie De Decker in Phara. En toen ik begon over openbaar initiatief begon De Decker natuurlijk direct over Trabantjes. Maar De Decker wil de auto-industrie liever laten creperen. Volgens hem zijn crisissen een loutering. Dat is natuurlijk mooi gezegd, maar het is niet plezant voor zij die in de auto-industrie hun boterham verdienen. De enige bekommernis van De Decker is de staat zo weinig mogelijk te laten uitgeven en de rijken zo weinig mogelijk belastingen te laten betalen. Opel zal hem wordt wezen. Brugpensioen bij herstructurering dar is hij ook tegen. Dat is voor hem alleen maar een kostenpost.
En De Decker vergist zich trouwens schromelijk als hij een openbare auto-sector herleidt tot de productie van Trabantjes. Tot in de jaren tachtig was Renault in handen van de Franse staat. Het heette de Régie Renault. En toegegeven, Renaults zijn geen Opels, maar er zaten daar toch altijd vernieuwende modellen tussen. Renault is niet bepaald het kneusje van de Europese auto-industrie en is het nooit geweest (voor de duidelijkheid: bij de sluiting van Renault Vilvoorde was Renault al lang in handen van de privé, laat daar ook geen misverstand over bestaan).
We kunnen ook naar Azië kijken. Al die nieuwe concurrenten waarmee jullie de afgelopen decennia te maken kregen: Hyundai en KIA uit Korea, ofProton uit Maleisië zijn allemaal gegroeid uit staatsfabrieken, of zijn in grote mate nog altijd staatsfabrieken. Zo hebben die landen zich geïndustrialiseerd. Natuurlijk willen wij geen staatsfabrieken zoals ginder de arbeid is daar behoorlijk gemilitariseerd! - maar bedrijven onder echte democratische controle van de gemeenschap en de werknemers.Maar met de vergelijking wil ik maar aantonen dat het idee van een auto-industrie geleid door de overheid dus lang niet zo marginaal is als het altijd wordt voorgesteld. Het is trouwens niet omdat het in de boekskes van Marx staat dat we er eens over moeten nadenken, maar omdat het nodig is om onze jobs te redden. Trouwens, over de boekskes van Marx gesproken, wie ze vandaag leest zal vaststellen dat ze brandend actueel zijn, ondanks het feit dat de 160 jaar oud zijn. Ik geloof nooit dat men hetzelfde zal zeggen over het boekske van Verhofstadt in het jaar 2169. Het jaar 2169, stel u voor
Samengevat kameraden ik geloof in een schitterende toekomst voor de auto-industrie in België en Europa. Jullie mogen je niet plat laten slaan, niet laten demoraliseren door het doemdenken daarover. Maar het politieke denken over jullie sector moet dringend veranderen. De taboes van rechts, de spelregels van Open VLD, CD&V maar ook Vlaams Belang en LDD beheersen momenteel de Vlaamse politiek. Die spelregels brengen jullie jobs in gevaar. We moeten de spelregels veranderen. Daarom hebben we geen rechtse, maar linkse, socialistische vertegenwoordigers nodig in onze parlementen. En dan bedoel ik échte socialistischevertegenwoordigers, die onder alle omstandigheden steeds aan de kant van de werkende bevolking staan. En daar kunnen jullie op 7 juni mee voor zorgen.
Sportdienst Evergem al meer dan twee weken in staking
Ik was gisterenavond op de spaghetti-avond van ACOD-LRB Evergem, samen met Issam Benali, SP.a Rood kandidaat voor Oost-Vlaanderen op de tiende plaats op de SP.a lijst voor het Vlaams parlement. De sportdienst van Evergem is al meer dan twee weken in staking tegen de extreme flexibiliteit die men de mensen wil opleggen. De medewerkers zullen voortaan technische, administratieve en onderhoudstaken met elkaar moeten combineren, en dat voor een loon dat een gemiddelde zou zijn van de daarmee overeenstemmende functieniveau's C,D en E. De minachting die hieruit spreekt voor overheidsdiensten en hun personeel is iets wat er bij heel wat politici ingaat als koek. Gelukkig is dat niet het geval voor de lokale SP.a schepen Johan Van Hove (die tevens vijftiende staat op de Oost-Vlaamse SP.a lijst voor het Vlaams parlement). Johan staat pal achter zijn personeel, iets waar veel lokale socialistische politici - ook in Antwerpen - eens een voorbeeld aan mogen nemen. Het conflict is nu zo geëscaleerd dat het gemeentebestuur in kortgeding dwangsommen van 1000 euro per uur en per staker heeft laten uitspreken. Waaruit nog maar eens blijkt dat het stakingsrecht alleen maar gerespecteerd wordt... wanneer er niet gestaakt wordt. Chris Reniers, nationaal voorzitter van ACOD nam het woord. Zij beloofde maximale juridische ondersteuning vanuit ACOD-nationaal omdat het hier toch wel over een zeer hard, belangrijk en principieel conflict gaat. Ik pleit er ook voor om in de grotere ACOD-LRB afdelingen zoals Antwerpen meer ruchtbaarheid te geven aan dit conflict en na te zien hoe we de nodige morele, materiële en andere steun kunnen verlenen. Het conflict in Evergem is namelijk exemplarisch voor hoe nagenoeg alle Vlaamse gemeenten met hun personeel menen te moeten omspringen.
