Sportdienst Evergem al meer dan twee weken in staking
Ik was gisterenavond op de spaghetti-avond van ACOD-LRB Evergem, samen met Issam Benali, SP.a Rood kandidaat voor Oost-Vlaanderen op de tiende plaats op de SP.a lijst voor het Vlaams parlement. De sportdienst van Evergem is al meer dan twee weken in staking tegen de extreme flexibiliteit die men de mensen wil opleggen. De medewerkers zullen voortaan technische, administratieve en onderhoudstaken met elkaar moeten combineren, en dat voor een loon dat een gemiddelde zou zijn van de daarmee overeenstemmende functieniveau's C,D en E. De minachting die hieruit spreekt voor overheidsdiensten en hun personeel is iets wat er bij heel wat politici ingaat als koek. Gelukkig is dat niet het geval voor de lokale SP.a schepen Johan Van Hove (die tevens vijftiende staat op de Oost-Vlaamse SP.a lijst voor het Vlaams parlement). Johan staat pal achter zijn personeel, iets waar veel lokale socialistische politici - ook in Antwerpen - eens een voorbeeld aan mogen nemen. Het conflict is nu zo geëscaleerd dat het gemeentebestuur in kortgeding dwangsommen van 1000 euro per uur en per staker heeft laten uitspreken. Waaruit nog maar eens blijkt dat het stakingsrecht alleen maar gerespecteerd wordt... wanneer er niet gestaakt wordt. Chris Reniers, nationaal voorzitter van ACOD nam het woord. Zij beloofde maximale juridische ondersteuning vanuit ACOD-nationaal omdat het hier toch wel over een zeer hard, belangrijk en principieel conflict gaat. Ik pleit er ook voor om in de grotere ACOD-LRB afdelingen zoals Antwerpen meer ruchtbaarheid te geven aan dit conflict en na te zien hoe we de nodige morele, materiële en andere steun kunnen verlenen. Het conflict in Evergem is namelijk exemplarisch voor hoe nagenoeg alle Vlaamse gemeenten met hun personeel menen te moeten omspringen.
Antwerpse stadsadministratie verbiedt verkoop van het boek van Erik De Bruyn âRooddruk voor een nieuw socialismeâ op 1 mei
Vanochtend kreeg Erik De Bruyn een brief van de stedelijke administratie in de bus. De Bruyn had namelijk een toelating gevraagd om op het parcours van de 1 mei stoet zijn boek Rooddruk voor een nieuw socialisme te koop aan te bieden op een boekenstand. Volgens de dienst markten en foren kan dit niet omdat De Bruyn niet over een leurderskaart beschikt.
Nochtans formuleert de wetgeving een hele reeks uitzonderingen op de verplichting een leurderskaart te bezitten om goederen te koop aan te bieden op de openbare weg. De kaart is bijvoorbeeld niet nodig als het gaat om themamanifestaties die aan een plaatselijke traditie beantwoorden. Dit is met de 1 meistoet duidelijk het geval: het is een plaatselijke traditie om de internationale dag van de arbeid te vieren met een optocht.
Ook wordt er een uitzondering gemaakt als een auteur zijn eigen werk te koop aanbiedt of indien de opbrengst van de verkoop naar sociale, culturele of liefdadigheidsdoeleinden gaat.
Daarom zal de opbrengst van de boekenverkoop op 1 mei worden weggeschonken aan de actie van Oxfam-Solidariteit om de schade die opeenvolgende orkanen hebben aangericht op Cuba te herstellen ( zie ookhttp://www.oxfamsol.be/nl/article.php3?id_article=1626).
Het is natuurlijk absurd en ondenkbaar dat er op 1 mei geen boeken over socialisme te koop aangeboden zouden mogen worden. Daarom zal de verkoop toch plaatsvinden, en wel vanaf 10 uur ter hoogte van de Leopold De Waelstraat 11, 2000 Antwerpen.
Aangezien het hier blijkbaar gaat om een vergissing of een zeer eenzijdige interpretatie van de stedelijke administratie verwachten wij tijdens deze boekenverkoop geen verdere problemen.
In zaal Catba te Deurne lanceerden afgelopen zondag een honderdtal militanten de campagne Nood aan Rood. De linkervleugel van de SP.A wint aan belang en ambitie. Erik De Bruyn van SP.A-Rood staat op de 11de plaats van de Antwerpse SP.A-lijst en wil met 11.000 voorkeurstemmen rechtstreeks verkozen raken.
SP.A-Rood start haar campagne niet toevallig in Deurne, een volkse buurt in Antwerpen waar extreemrechts hoog scoort. De Bruyn, woordvoerder van SP.A-Rood, beschouwt Deurne als symbool voor de Belgische politieke situatie: De socialisten hebben hier veel fouten gemaakt omdat ze verleerd hebben naar het volk te luisteren. Vroeger was deze buurt een rood bastion. In de toekomst willen we dit opnieuw. Deurne zou ook erg lijden onder de Oosterweelverbinding, het ondertussen beruchte viaduct dat de Vlaamse regering wil bouwen over de Schelde. SP.A-Rood heeft zich steeds verzet tegen deze plannen wegens te veel overlast en vervuiling voor de dichtbevolkte stadsbuurten. Onlangs wijzigde Antwerps burgemeester Patrick Janssens (SP.A) zijn standpunt van pro naar contra Oosterweel. De macht van de basis laat zich voelen.
Dat was twee jaar geleden al eens het geval, toen De Bruyn onverwacht 34 procent van de stemmen haalde bij de SP.A-voorzittersverkiezingen. In Antwerpen-stad haalde hij zelfs een absolute meerderheid van 59 procent van de stemmen. Zo iemand is een potentieel stemmenkanon toch kreeg De Bruyn slechts de elfde plek op de Antwerpse lijst voor het Vlaams Parlement. De Deurnenaar roept kiezers dan ook op hun macht te bewijzen met een bewuste voorkeurstem: Kies 11 op 1 kies voor Erik De Bruyn die plaats 11 heeft op lijst nummer 1". Zo kan de kiezer de centrumkoers van de SP.A verwerpen, zonder de partij de rug toe te keren.
In de volle zaal zit ook oud-burgemeester van Antwerpen Bob Cools (SP.A). Cools: De Bruyn is een ideologische denker, al zolang ik hem ken. De huidige economische crisis bewijst dat het kapitalisme van binnenuit rot. Deze weken nu zijn cruciaal: de banken zullen proberen overgaan tot business as usual. Nu hebben we nood aan socialistische voorstellen. Zo sta ik achter het idee van SP.A-Rood voor de oprichting van een overheidsbank in dienst van de gemeenschap.
Ne zanger is een groep, zo zong Wannes Van de Velde. Alhoewel De Bruyn boegbeeld is en dé kandidaat van SP.A-Rood in de provincie Antwerpen, is hij omringd is door enthousiaste medestanders. De campagne wil van onderuit vertrekken, vanuit de basis opbouwen. Met behulp van folders, affiches en T-shirts, maar vooral luisterend naar de ervaring en inzichten van gewone mensen. In het publiek zit Tristan, student aan het conservatorium: Ik kom uit een links nest. Maar ik wou niet meer voor de SP.A stemmen nadat men van bovenaf de partijnaam veranderde zonder overleg met de basis. Erik De Bruyn heeft me toen overtuigd om de SP.A toch nog een kans te geven. Elke Heirman, ondervoozitter SP.A-Rood: Wij zijn gewone mensen die van hun loon moeten leven: arbeiders, bedienden en kleine zelfstandigen. Dit is onze partij. En wij bepalen de koers.
In een gesmaakte speech haalde De Bruyn uit naar de omgekeerde bankoverval: De banken hebben de staatskas overvallen. 20 miljard euro belastingsgeld moest hen uit het slop trekken. In België springt men slordig om met belastingsgeld, zo meent SP.A-Rood. Bovendien kent ons land geen vermogensbelasting en blijven grote fiscale fraudeurs ongestraft, in tegenstelling tot de meeste andere Europese landen.
De Bruyn: Iemand als Jean-Marie Dedecker wil het allemaal nog erger maken met zijn vlaktaks. De belastingsvermindering van de VLD heeft de economie niet vooruitgeholpen, maar als een middeleeuws chirurgijn stelt Dedecker aderlating na aderlating voor, en wil nu opnieuw een belastingsvermindering voor de rijken. Dat geld kan dan natuurlijk niet langer naar de sociale zekerheid gaan, naar betaalbare woningen, naar meer cipiers, naar degelijk openbaar vervoer Dedecker is een omgekeerde Robin Hood, die het geld van de armen aan de rijken wil geven.
Dedecker is niet de enige politicus die ervan langs krijgt. Bart De Wever (N-VA) en Philip Dewinter (Vlaams Belang), die de sociale zekerheid willen splitsen en België als staat willen opdoeken, worden vurig aangevallen door André Van Ekelenburg, Roodvoorzitter in de Antwerpse Rupelstreek: BHV splitsen leidt nergens toe. Een onafhankelijk Vlaanderen is onbestuurbaar. De Bruyn: Ons land met zijn 10 miljoen inwoners telt 25.000 politieke mandaten. De bevoegdheden van politici overlappen elkaar. De staatshervormingswaanzin kost veel geld en is niet rationeel. Waarom moet een vliegtuig dat landt op Zaventem beantwoorden aan 3 of 4 verschillende geluidsnormen? SP.A-Rood stelt onze ingewikkelde staatsinrichting tegenover een democratisch en transparant bestuur. In de wijken en op de werkvloer moet meer inspraak komen van gewone mensen.
Het communautaire opbod is als een lichtbak die politici verlamt en echte problemen in de schaduw stelt. Wie zonder werk valt, lijdt onzekerheid en koopkrachtverlies. Werk is echter een recht, en dus een prioriteit voor SP.A-Rood. In tijden van minder werkaanbod pleiten zij voor een algemene arbeidsduurvermindering met loonbehoud om de economische activiteit op peil te houden, en om het leven comfortabel te houden voor iedereen. De Bruyn wil de foertstemmers van de afgelopen jaren weer naar de rode stal brengen maar beseft dat dit enkel kan met een authentiek socialistisch profiel.
Heeft Vlaanderen al nagedacht over de autosector? vraagt Jo Van Biesebroeck zich af in De Standaard van 16 april. Wie A zegt moet B zeggen. En laat ons de vraagstelling meteen verbreden: heeft België al nagedacht over zijn industriële tewerkstelling? Want ook andere grote bedrijven schrappen banen of sluiten fabrieken: bij Arcelor Mittal verliezen de werknemers honderden euros per maand door de economische werkloosheid. De kans is groot dat de stilgelegde hoogovens niet meer zullen opstarten. Aluminiumproducent Aleris schrapt in Duffel 770 banen. Dat alles om de toekomst van de bedrijven te verzekeren. Maar dat belet Arcelor Mittal niet om dit jaar nog eens 1 miljard dollar uit te keren aan de aandeelhouders. Die moeten in de watten worden gelegd. Zoniet deponeren ze hun kapitaal elders. Arbeiders daarentegen kunnen niet zomaar elders naartoe.
Zo werkt het kapitalisme. Er stak een storm van verontwaardiging op toen de experts van de bankencommissie rapporteerden dat het beleid bij Fortis, Dexia en Ethias gedreven werd door winstbejag. Wat mij verbaasde was de verbazing daarover. Geloofden we dat sprookje over de stakeholders nu écht? Voor mij had het iets van een stel geleerde biologen die na grondige studie tot de vaststelling komen dat de tijger vlees eet
Voor de aandeelhouders en CEOs van GM, Arcelor Mittal en Aleris produceren die fabrieken geen autos, staal of aluminium. Ze produceren in de eerste plaats winst. Onze economie wordt aangedreven door private investeringen die dat ene doel voor ogen hebben: winst maken, en wel zoveel en zo snel mogelijk. Als dat perspectief wegvalt bevriest de economie en wordt het crisis. Een crisis die niet betaald wordt door de vermogens die vergaard werden tijdens de vette jaren, maar wel door de tienduizenden arbeiders en bedienden die overal aan de deur worden gezet.
Hoe uit deze helse cirkel geraken? Alleen radicale en lineaire maatregelen die het belang van gewone werkende mensen weer centraal stellen kunnen hier soelaas bieden. Daalt de productie? Dan moeten we de arbeid herverdelen met een lineaire arbeidsduurvermindering zonder loonverlies. De aandeelhouders zullen ditmaal moeten betalen. De familie Mittal bijvoorbeeld, die 45 procent van de aandelen van de wereldwijde staalreus in handen heeft streek in december 2008 nog 233 miljoen dollar aan dividenden op. Zij kunnen er nog een tijd tegen.
Of wil een bedrijf zoals GM een fabriek sluiten? In mijn boek Rooddruk voor een nieuw socialisme schrijf ik daarover dat de gemeenschap vertegenwoordigd door de overheid dan alle steun moet terugvorderen en zelf industrieel initiatief moet ontplooien. Dat is heel wat anders dan zomaar belastinggeld overhandigen aan automultinationals die daarmee de achterhaalde structuren van de overproductie in stand houden. Ze moet rechtstreeks in dialoog treden met de mensen die weten hoe wagens geproduceerd worden: de arbeiders, de bedienden, de ingenieurs. Daarop rust momenteel een levensgroot taboe. Dat is begrijpelijk. Het zou de almacht van de grote monopolies breken. Het stelt de huidige machtsstructuren in vraag. Het zou de mogelijkheid openen om vragen te stellen zoals: welk wagenpark (of een ander vervoerssysteem) met welke brandstof willen wij in Europa in het jaar 2020? Welke technologische kennis is er in België en in Europa aan onze universiteiten en in onze bedrijven aanwezig om dit soort wagens te produceren? Welke rol zal de fabriek van Opel in Antwerpen daarin spelen? Met andere woorden: hoe kunnen we die fabriek laten draaien volgens de behoeften van de samenleving? Van zieltogende concerns zoals GM verwachten weniet dat ze binnen dit en tien jaar een technologische revolutie zullen presteren. Dierevolutie is nochtans dringend nodig: om sociale en om ecologische redenen. En daarvoor is een open, democratisch aangestuurde en multidimensionele economie nodig die onze verouderde eendimensionele winsteconomie naar de prullenmand van de geschiedenis wijst.
Is dit utopisch? Het is even utopisch als de democratie dat was ten tijde van de feodaliteit. En toch leven we niet meer in de feodaliteit. Het alternatief op de utopie is trouwens de miserie: volgens sommige economen staan ons tien of twintig jaar van verarming te wachten als we het roer NU niet drastisch omgooien.
De tijger eet vlees. Ons vlees. We moeten van dat beest af.
Morgen staakt B-Cargo, de goederenpoot van de NMBS. In 2008 liep het verlies van
B-Cargo op tot 50 miljoen euro. De spoorbonden vrezen een herstructurering die gepaard zal gaan met banenverlies. En dat terwijl vijf jaar geleden al 1500 mensen moesten afvloeien.
De staking zal ongetwijfeld aanleiding geven tot het in vraag stellen van zowel het federale als het openbare karakter van de NMBS. Dat is echter naast de kwestie. De centrale vraag isde volgende: hoe kan het dat het goederenvervoer per spoor in een land met een van de grootste havens ter wereld verlieslatend is? Eergisteren waren we nog apetrots op de komst van de MSC Beatrice naar Antwerpen, met zijn 14.000 laadkisten één van de grootste containerschepen ter wereld. Elk van deze 14.000 containers is een potentiële bron van winst voor B-Cargo, en dus voor de gemeenschap. Indien het vervoer ervan naar het achterland verlieslatend zou zijn, waarmee zijn we dan in godsnaam bezig?
Volgens Gérard Gelmini, voorzitter van ACOD-Spoor, weet zelfs het management van
B-Cargo daar geen antwoord op te geven: Niemand kan ons zeggen hoeveel een trein kost. Als een klant ons vraagt een trein samen te stellen van een bepaalde omvang om van punt A naar punt B te gaan, dan kan niemand zeggen hoeveel dat kost, en of daarmee winst gemaakt wordt of verlies. Ik vraag me af hoe ze hun prijsoffertes maken.[1]
Gelmini weigert dan ook te praten over herstructurering alvorens het management haar huiswerk heeft gemaakt.
Maar het antwoord op de vraag hoeveel een goederentrein kost is niet enkel van belang voor de werknemers van B-Cargo. De maatschappij wordt overeind gehouden met overheidsgeld. Als belastingbetalers hebben wij ook recht op een antwoord.
In mijn recent verschenen boek Rooddruk voor een nieuw socialisme breek ik een lans voor democratisch aangestuurde en transparant beheerde overheidsbedrijven. Die moeten een sleutelrol spelen in het beheren van de basisinfrastructuur die een moderne economie nodig heeft: energie, communicatie en ook transport. In een overbevolkt en ruimtelijk kwetsbaar land als België moet het vervoeren van goederen en mensen namelijk aan meer criteria voldoen dan het maken van winst alleen. Het privatiseren van het spoorwegvervoer eist zijn tol op het vlak van de veiligheid, arbeidsomstandigheden en milieuaspecten. De ervaringen in Groot-Brittannië en Nederland bewijzen dat. Rationeel-technisch gezien is één overheidsoperator bij voorkeur zelfs op Europees niveau-veiliger en efficiënter dan het op elkaar proberen af te stemmen van elfendertig private maatschappijen op één en hetzelfde openbare netwerk. De liberalisering van het Europese goederentransport via het spoor was dan ook een louter ideologische beslissing.
Een boekhouder kan echter alles bewijzen. Vorige week bracht ik een bezoek aan de syndicale delegatie van een verffabriek. Daar legden de vakbondsmensen mij uit dat volgens hun boekhouders de productie van verf verlieslatend is. Alleen de verkoop ervan levert iets op. Alle winst wordt dus geboekt door de verkoopscentra. Het is maar hoe je het bekijkt. Hetzelfde verhaal een paar dagen later aan het piket van de bouwvakkers: betoncentrales zijn verlieslatend
Dat private bedrijven er niet voor terugdeinzen om winsten om te boeken tot verliezen wisten we echter al langer. Dat noemt men fiscale spitstechnologie (hoewel ik zelf liever spreek van witteboordencriminaliteit). Maar wat onze openbare bedrijven betreft willen we nu toch wel eens duidelijkheid. Hoe komen we anders tot een evenwichtig vervoersbeleid? Wat we alvast wel weten is dat het goederentransport via de weg eigenlijk aan concurrentievervalsing doet. Volgens een studie van het Leuvense onderzoeksinstituut Transport & Mobility (TML) uit 2004 veroorzaakt een vrachtwagen 54.9 euro schade per honderd kilometer. Die schade vinden we niet terug in de boekhouding van de transportbedrijven. Ze wordt door ons allemaal opgehoest, letterlijk en figuurlijk.
Goederenvervoer per spoor en over het water is dus het alternatief. Maar voor de organisatie daarvan hebben we transparant beheerde overheidsbedrijven nodig. Geen overheidskopieën van private maatschappijen, en ook geen logge gepolitiseerde structuren, maar democratisch beheerde bedrijven onder controle van werknemers en gemeenschap. Misschien moet mijn eigen SP.a met in haar rangen onder andere een Jannie Haeck, gedelegeerd bestuurder van de NMBS-Holding, daar maar eens een speerpunt van maken.
[1]Interview in het weekblad Solidair van 9 april 2009
Een foto van het massieve stakerspiket bij 3M op maandagochtend. Er moeten daar 16 arbeidsplaatsen verdwijnen.
Het gemeenschappelijk vakbondsfront vraagt al maanden een sociaal plan maar de directie weigert hierop in te gaan.
De directie van 3M doet het liever op haar manier. Mensen zonder verwittiging gewoon van de ene op de andere dag op straat zetten! Deze onsociale manier is in het verleden al toegepast. Aankomen op je werk, alles moeten afgeven en terug naar huis moeten. Van de ene minuut op de andere zonder werk !
In 2008 moesten al 33 mensen gedwongen 3M verlaten. De miskenning van de wetten, het sociaal overleg en van de overlegorganen (zowel het CPBW als de ondernemingsraad ) door de directie van 3M was, en is, schrijnend.
Op donderdag 2 april ben ik samen met de bouwvakkers piket gaan staan aan de betoncentrale CCB in Deurne (de foto hiernaast werd enkele uren later genomen, op de militantenconcentratie aan de Scheldekaaien).
De staking werd zeer goed opgevolgd, ook op de werven. Dat is ook begrijpelijk: het bouwvakkerspatronaat heeft een frontale aanval ingezet op de verworvenheden van de arbeiders in die sector. Zo wil men de aanvullende vergoedingen op de werkloosheid afbouwen, en een extreme vorm van flexibiliteit invoeren die in de praktijk neerkomt op de invoering van de 45-urenweek.
Om tactische redenen legden de stakerspiketten zich toe op de betoncentrales: zonder beton vallen alle werven na enkele dagen stil. Dat laatste is bij het patronaat niet in dovemansoren gevallen. Toen ze merkten dat het menens was hebben ze zich nog in allerijl naar de onderhandelingstafels gerept. Aan het piket drong al vrij snel het nieuws door dat er om vier uur in de ochtend in Brussel een voorakkoord bereikt was. Maar niemand die kon zeggen wat er dan wel in dat voorakkoord stond. Met die gang van zaken was men niet onverdeeld gelukkig. De staking werd er wat door gedesoriënteerd.
Aan het piket heb ik interessante discussies gevoerd. Een arbeider die al twintig jaar in de sector werkt als chauffeur van een betonmolen zei: In die twintig jaar zijn onze werkvoorwaarden geleidelijk aan slechter geworden, terwijl de winsten bleven aangroeien. Hoewel boekhoudkundig gesproken de winst van een betoncentrale nul is.
Iemand anders zei: Twintig jaar geleden beleefden we de val van het communisme, maar nu loopt het kapitalisme op zijn laatste benen.
Het bewustzijn is er dat we uitzonderlijke tijden meemaken, en dat nadien niets nog hetzelfde zal zijn.
Nadien ontspon er zich een interessante discussie over de toekomst van en de tewerkstelling in de bouwsector. Ik wierp op dat er nog heel wat zou moeten gebouwd worden, niet zozeer om de patroons in de bouwsector rijk te maken maar wél om in de sociale noden te voorzien: nieuwbouw en renovatie van sociale woningen zodat die energiezuinig worden bijvoorbeeld. België heeft de slechtst geïsoleerde huizen van Europa. In Duitsland is er een grootscheeps plan van woningrenovatie in uitvoering. Waarom kan dat hier niet? Alleen al de renovatie van Brussel zou ook Vlaamse- bouwvakkers voor tien tot twintig jaar werk bezorgen. Laat ons Brussel zien als een uitdaging in plaats van als een communautair probleem. Ook veel scholen en hospitalen zijn dringend aan renovatie of nieuwbouw toe. En natuurlijk moet er ook gebouwd worden om de verkeerscongestie rond Antwerpen aan te pakken. Maar dan wel met verstandige tunnelprojecten in plaats van met een stadsviaduct!
Iemand zei dan: allemaal goed en wel, maar waar vinden we het geld om dat allemaal te bouwen? Ik heb daarop geantwoord dat voor de crisis en zelfs nu, tijdens de crisis vele miljarden euros aan dividenden op aandelen zich hebben opgestapeld in vermogens. Vermogens die niets bijdragen aan het welzijn van de samenleving. Een vermogensbelasting van twee procent op alle fortuinen boven de 1 miljoen euro zou al snel 7 miljard euro nieuwe inkomsten opleveren. Een correcte inning van de bestaande belastingen en de aanpak van de fiscale fraude zou nog eens 10 tot 30 miljard aan gemeenschappelijke middelen opbrengen. De belastingdruk in dit land is voor de rijken immers alleen op papier hoog. In de praktijk bestaat de flat tax van De Decker al en betalen de vermogenden veel minder belastingen dat de gewone inkomens uit arbeid. De gewone werkende mensen betalen die flat tax door het overheidstekort waardoor er bespaard moet worden op allerhande sociale uitgaven.
Zeventien tot zevenendertig miljard bijkomende fiscale inkomsten zouden ons toelaten de wettelijke pensioenen eindelijk eens op een leefbaar niveau te tillen en de mensen niet meer te verplichten om via pensioensparen hun centen te riskeren op de beurs. Er zou een hospitalisatieverzekering voor iedereen kunnen worden ingevoerd. En er zou een groot programma van noodzakelijke openbare werken opgestart kunnen worden waardoor de tewerkstelling in de bouwsector verzekerd blijft.
Het conflict in de bouw is een voorbode van wat ons in alle sectoren te wachten staat. Vice-gouverneur van de Nationale Bank Luc Coene zegt dat we een Generatiepact maal honderd nodig hebben. De logica achter dat Generatiepact was en is: de werkenden en de gepensioneerden laten betalen voor de crisis. Door de werkenden langer en harder te laten werken. En door de vinger op de knip te houden wat de wettelijke pensioenen betreft.
SP.a Rood is ontstaan als protest tegen dat Generatiepact. Op een Generatiepact maal honderd zal ons antwoord een SP.a Rood maal honderd zijn.
Het rapport van de Hoge Raad voor Financiën heeft opschudding veroorzaakt. Het structurele tekort op de Belgische begroting dreigt uit de hand te lopen. Een jarenlang volgehouden besparingsbeleid zou de enige oplossing zijn om dat recht te zetten. Volgens Hendrik Bogaert, begrotingsspecialist van de CD&V, is er een sanering nodig die een veelvoud zal bedragen van het Globaal Plan van Jean-Luc Dehaene in de jaren negentig.
Meteen wordt dit debat over de openbare financiën door CD&V maar ook bijna alle andere Vlaamse partijen zols alle andere politieke debatten in België in de communautaire hoek geduwd en daardoor van zijn essentie ontdaan.
Het begrotingstekort is vooral een federaal tekort. De oplossing daarvoor wordt daarom meteen hertaald naar een staatshervormingslogica: geef de deelstaten meer bevoegdheden zonder ze daarom meer geld te geven. De afgelopen jaren deed men net het omgekeerde: federaal geld doorsluizen naar de deelstaten zonder daaraan bijkomende taken te koppelen. In de begroting 2009 nog ter waarde van 1.9 miljard euro, waarvan 1.19 miljard voor Vlaanderen.
Toch passen beide acties in één en dezelfde communautaire logica: ontmantel de federale staat ten voordele van de deelstaten. Het is een de facto staatshervorming in schijfjes. Eerst het geld, later de bevoegdheden.
De federale staat wordt daarbij meer en meer de voodoopop waarin de deelstaten naar believen hun spelden kunnen steken. De federale staat en de deelstaten verhouden zich steeds meer tot elkaar zoals een bad bank tot een good bank, een al even ongezond idee dat opgang maakt in de financiële sector. Steek alle schulden en rommelkredieten in één gifvehikel. Dan spreken we er niet meer over en beginnen we met een schone lei. Dat is natuurlijk je reinste boerenbedrog. Net zoals de boeren vroeger met oudjaar een pop verbrandden waarmee alle zonden en zorgen van het voorbije jaar in rook opgingen.
De werkelijkheid is dat iemand ooit de put zal moeten dempen en de openstaande rekeningen zal moeten betalen. Als we daarbij de staatshervormingslogica zijn gang laten gaan en de echte problematiek verzwijgen dan zal men dat geld nog maar eens uit dezelfde welbekende oude zakken kloppen: die van de gewone werkende mensen. Ofwel door een afbouw van de collectieve voorzieningen, ofwel door ons allemaal nog langer en harder te laten werken, en waarschijnlijk door een combinatie van beiden.
Pervers bij-effect van de staatshervorming is dat ons bestuursapparaat alsmaar duurder wordt. In dit land zijn ondertussen al naar schatting 25.000 politieke mandaten te begeven. Een echte politieke industrie dus, zonder dat ons bestuur daardoor efficiënter, transparanter, laat staan democratischer wordt. Integendeel: alle politiekepartijen bezwijken onder het gewicht van die kleilaag van beroepspolitici. Alles wat van onderuit komt wordt door legers van specialisten deskundig gesmoord.
Socialisme voor de rijken
Maar laten we even stilstaan bij wat dan wel de essentie is van het debat, namelijk het vermeende dilemma tussen een begroting in evenwicht enerzijds en een economische relancepolitiek anderzijds. De overheid wordt momenteel zwaar bevraagd om de sputterende economische motor via staasuitgaven en belastingverminderingen allerhande weer aan de praat te krijgen. Maar anderzijds verwacht men van diezelfde overheid budgettaire orthodoxie. Dat is natuurlijk de kwadratuur van de cirkel. Is het dan een ramp om met een begroting in het rood te gaan? Ja en nee, het hangt ervan af hoe en waarom. Vergelijk het met een huisgezin. Als je een lening aangaat om een huis te kopen dan is dat best te verantwoorden: enerzijds moet je geen huishuur meer betalen, anderzijds heb je een onderpand dat je kan hypothekeren. Als je echter een lening aangaat om het huis van iemand anders af te betalen zonder dat je er eigenaar van wordt dan zit je met een probleem.
En dat is nu exact wat de overheid doet. Met heel veel geld schiet ze de banken ter hulp zonder er effectief zeggenschap over te krijgen. De vakbonden in de banksector melden ondertussen weer business is as usual: verkopen en nog eens verkopen, renderen en winst maken op korte termijn, en een volgende crisis voorbereiden (De Standaard van woensdag 25 maart, pag. E6). Deze keer niet alleen met ons spaargeld, maar ook nog eens met ons belastinggeld.
Dus ja, ik vind dat de overheid de plicht heeft ervoor te zorgen dat banken en bedrijven niet overkop gaan, en kleine spaarders en werknemers niet in de kou komen te staan. En ja, ik vind dat de begroting daarvoor in het rood mag gaan. Maar daar moet effectieve zeggenschap tegenover staan: de banken die met ons belastinggeld functioneren moeten openbare banken zijn en functioneren volgens de door de gemeenschap democratisch vastgestelde criteria, niet volgens de criteria van de private aandeelhouders. Een openbare bank verdient zichzelf op termijn veelvuldig terug aan de gemeenschap, en in die context is het geen bezwaar om tijdelijk in het rood te gaan. Onaanvaardbaar is echter wat er nu gebeurt: ons belastinggeld wordt gebruikt om de verliezen te collectiviseren. Dat is socialisme voor de rijken. Het neoliberale dilemma dat zegt dat een bank in private handen moet en zal zijn en dat het niet de taak is van de overheid om voor bankier te spelen leidt er ondertussen toe dat België in het Fortis-dossier met de rug tegen de muur staat en aan zeer ongunstige voorwaarden moet verkopen aan BNP-Paribas. Het liberalisme kost de belastingbetaler geld.
De flat tax bestaat al!
Maar wat dan met de vaststelling dat het begrotingstekort van België structureel is en niet eens iets te maken heeft met de crisis en het redden van banken in nood? Het verbaast me niets dat het tekort structureel is. Zoals ik ook uitleg in mijn boek Rooddrukvoor een nieuw socialisme staat de Belgische politiek behalve van staatshervormingen ook bol van de belastingverminderingen. Vooral voor de bedrijven dan, wel te verstaan, zoals de beruchte notionele intrestaftrek en artikel 185 §2 van het Wetboek van inkomstenbelastingen dat multinationals toelaat om excessieve winsten weg te boeken naar andere bedrijven van de groep om er op die manier geen belastingen op te moeten betalen. Tel daar nog eens de 10 miljard euro bedrijfsbelastingen bij die op papier wel bestaan maar in de praktijk niet worden geïnd, en we stellen vast dat de flat tax die Jean-Marie De Decker zo graag zou invoeren en die de staat nog eens 20 miljard aan gederfde inkomsten extra zou kosten! - in feite al bestaat: de lagere inkomenscategorieën betalen relatief meer belastingen dan de hogere. Van ons, loontrekkenden is perfect geweten wat we verdienen. Wij kunnen geen belastingen ontduiken en we genieten zelden van vrijstellingen.
Een vermogensbelasting wordt vaak weggelachen met het argument dat het kapitaal dan gewoon met de noorderzon verdwijnt. Maar nu gebeurt net het omgekeerde. België is eennestbevuiler wat de taxatie van grote fortuinen betreft. Belastingparadijs België trok in 2006 72 miljard dollar aan buitenlands kapitaal aan. Maar al dat kapitaal genereert daarom geen jobs. Dat resideert in België op rekeningen en in fondsen. Daarom ben ik voorstander van een vermogensbelasting van twee procent op alle vermogens boven de 1 miljoen euro. Dat zou 7 miljard euro per jaar opbrengen. Tel daarbij de 10 miljard euro niet geïnde belastingen en je komt aan 17 miljard euro per jaar extra inkomsten voor de gemeenschap. Méér dan genoeg om de sociale zekerheid te herfinancieren, de pensioenen veilig te stellen en zo de gewone werkende mensen zeker te stellen van een gegarandeerd minimum aan welvaart, gezondheid en mogelijkheden om hun kinderen te laten studeren. In goede en in kwade tijden. Meer vragen de meeste mensen niet.
Jan Denys, arbeidsmarktdeskundige van het uitzendkantoor Randstad voelt zich in De Morgen van 19 maart geroepen een achterhoedegevecht te leveren in het discours rond het Generatiepact. De ironie wil dat het uitgerekend een technocraat is van een bedrijf dat winst maakt met de flexibilisering van de arbeid zich geroepen voelt om de koers van de toenmalige SP.a-leiding te verdedigen. Dat komt de street credibility van de SP.a in haar geheel helaas niet ten goede. De mijne des te meer.
Een mens wordt moe van het kapitalisme. Niet alleen van het hard labeur en van het perspectief van een eeuwigdurende en mens en milieu vretende planetaire economische oorlog. Maar ook van de ondraaglijke lichtheid van argumenten die slechts standhouden door hun massieve herhaling.
Dat de inkomsten van de sociale zekerheid enkel afhankelijk zijn van het aantal mensen dat aan het werk is, is een neoliberaal dogma. Objectief gezien is de materiële basis van de sociale zekerheid de collectief geproduceerde rijkdom, ongeacht het aantal mensen dat in de creatie daarvan betrokken is. De verdeling van die rijkdom en van de opbrengst van de gestegen arbeidsproductiviteit is een politieke beslissing. Men kan ze naar de aandeelhouders laten vloeien en naar de beurs zoals we de afgelopen decennia deden. Men zou ze echter ook fiscaal kunnen recupereren en de sociale zekerheid nieuwe zuurstof geven via een rechtvaardige fiscaliteit. Met mijn volgens de heer Denys gratuitevoorstel van een vermogensbelasting bijvoorbeeld. En met een hogere belasting op de riante winsten van Randstad. Of we zouden ze collectief kunnen herinvesteren in een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, iedereen aan het werk zetten, en tegelijk de werkdruk verminderen voor zij die aan het werk zijn. Onbetaalbaar? Dat was de achturendag volgens de werkgevers van die tijd ook. Sociale vooruitgang moet je nu eenmaal afdwingen. Door collectieve strijd, sociale strijd, klassenstrijd inderdaad.
Denys breekt nog maar eens een lans voor de Europese Lissabondoelstellingen. Die willen van de Europese economie de meest competitieve ter wereld maken, in het kader van de eerder genoemde wereldwijde economische oorlog. Door de kosten van de sociale zekerheid voor de werkgevers te drukken. Door flexicurity in te voeren en de risicos van een wisselende economische conjunctuur nog meer op de schouders van de werknemers te leggen. Die mogen dan als nomaden van de ene oase van werk naar de andere zwerven. Met de organisatie daarvan verdient de heer Denys zijn kost.
Ik beschouw het dan ook als een onwaarschijnlijk compliment dat Jan Denys vindt dat er iets mis is met die dwarsliggende socialistische basis. En ik vind het een compliment in het kwadraat dat hij mij vernoemt als een exponent van die dwarsliggende basis.
26/03 om 20u.: Dubbelgeboekt: Joël De Ceulaer (Knack) in gesprek met Erik De Bruyn (SP.a-rood) & Peter Mertens (PVDA) over hun pas verschenen boek. I.s.m. Uitgeverij EPO. Inkom 3. De boeken kunnen ter plaatse gekocht en gesigneerd worden. De Groene Waterman, Wolstraat 7, 2000 Antwerpen www.groenewaterman.be
Mijn antwoord op de oproep tot verdeeldheid van links door Walter Pauli in De Morgen
Eenheid van links is de heilige graal van de linkerzijde. Het is dan ook verrassend dat Walter Pauli een oproep lanceert tot linkse verdeeldheid.
De kern in dat betoog is dat een diversiteit aan linkse partijen méér kiezers naar links zou lokken. De Vlaamse politieke geschiedenis spreekt dat tegen. Ons politieke landschap ligt bezaaid met de wrakken van wat linkse eenheidspartijen moesten worden: Regenboog, ELA, PVDA+, Resist
De invoering van een kiesdrempel heeft er bovendien voor gezorgd dat lijsten links van de SP.a linkse stemmen verloren lieten gaan. Het verdelen van links is daarom een gevaarlijk experiment waarvoor de man in de straat cash zal betalen: door een nog groter overwicht van rechts, een nog asocialer beleid en een nog scherper communautair opbod.
Anderzijds is het perfect legitiem de keuze tussen een centrum- of een linkse SP.a rechtstreeks voor te leggen aan de kiezer. Dit zonder de partij electoraal te verzwakken, maar door een aanzwellend aantal twijfelende kiezers toch over de SP.a streep te trekken. Niemand minder dan Patrick Janssens heeft ons geleerd dat het overgrote deel van onze kiezers geen lid is van de partij. Ik richt mij dus rechtstreeks tot hen.
Een ander argument voor een stand alone scenario van de radicale linkerzijde
(niet wij zijn radicaal zijn maar de sociale realiteit met haar massaontslagen en bedrijfssluitingen) is het consequent zijn. De minderheid in een partij moet zichneerleggen bij een beslissing die door de meerderheid genomen werd. De vraag is dan: wie is diemeerderheid? Ik maak mij sterk dat het plan van de partijleiding om de naam van de partij te wijzigen ter ere van Bert Anciaux een partijcongres niet zal overleven.
Het is al helemaal een illusie te denken dat mijn vertrek uit de partij zou volstaan om peis en vree in de gelederen te doen terugkeren. Kopstukken zoals Willockx, Tobback en recent ook nog Stevaert ventileerden kritiek die rauwer en persoonlijker is dan wat ik ooit heb gedurfd. Stuk voor stuk mensen die zeer goed aanvoelen wat er aan de basis leeft. Die symptomen van stuurloosheid hebben alles te maken met ideologische ontreddering. Mijn partij heeft het moeilijk om antwoorden te geven op de crisis. Want Caroline Gennez mag dan op de nieuwjaarsreceptie uitroepen dat Fortis genationaliseerd moet worden, en ik juich dat toe. Maar waarom wordt mijn amendement over de nood aan een openbare bank dan verworpen? Het probleem van haar ideologische stuurloosheid zal de SP.a niet oplossen door mij uit de partij te dragen. Men schiet daarbij hooguit op één van de boodschappers.
Bovendien zit de kiezer niet te wachten op een veelheid aan linkse partijtjes. De kiezer wil linkse antwoorden op de crisis. Ik wil die kiezer daarom de mogelijkheid geven de SP.a te versterken en tegelijk naar links te duwen. Door van de elfde plaats op de Antwerpse lijst een verkiesbare plaats te maken. De kiezer heeft die macht. Jullie kunnen het.
Op zaterdag 21 februari werd ik door Radio 1 geïnterviewd over mijn boek 'Rooddruk voor een nieuw socialisme'. Dat dit interview plaatsvond op de 160e verjaardag van de uitgave van het 'Communistisch Manifest' is toeval !
Het Antwerpse lijstvormingscomité wil mij op de elfde plaats op de lijst voor de Vlaamse verkiezingen parkeren? Wat vinden jullie daarvan? Graag jullie mening. Vul ook even de poll in op de rechterkolom van deze blog.
Met dank aan de Morgen voor de correcte berichtgeving
Sp.a Rood: "Sp.a-programma is mager beestje"
Sp.a Rood-topman Erik De Bruyn.
Het programma waarmee de sp.a in juni naar de kiezer trekt, is een "mager beestje". Dat zegt Sp.a Rood, de traditioneel-socialistische tendensgroep binnen de sp.a. Topman Erik De Bruyn is echter wel vragende partij voor sp.a Rood-kandidaten op de verkiezingslijsten en stelde vandaag een aantal veranderingen aan het programma voor.
"Geen begeestering" "Begeestering en mobilisatie ontbreken. De programma's bevatten tal van lovenswaardige en verdedigbare voorstellen, maar zijn niet geschreven naar het formaat en de uitdagingen van deze tijd", zegt De Bruyn, "Sommige essentiële delen ervan, zoals de voorstellen rond tewerkstelling, dateren zelfs uit de periode van hoogconjunctuur en krapte op de arbeidsmarkt".
"Politiek centrum is overbevolkt" Volgens De Bruyn heeft sp.a zich bovendien niet gehouden aan haar beloftes op het congres twee jaar geleden om de partij een linkserere koers te laten varen. "De partij blijft duidelijk hangen in het overbevolkte politieke centrum".
70 amendementen De militanten van sp.a Rood hebben daarom getracht de programma's te amenderen volgens de basisstellingen van sp.a Rood: economische democratie, solidariteit in plaats van concurrentie en internationalisme. Via de afdelingen diende sp.a Rood zo'n 70 amendementen in.
"Stop het communautaire opbod" Zo pleit sp.a Rood ervoor te stoppen met het communautaire opbod. "Vlaanderen op zich heeft geen verweer tegen de crisis. De oplossing moet gezocht worden op federaal niveau". De Bruyn breekt ook een lans voor eengemaakte Europese fiscaliteit, "een register van alle Europese vermogens boven de één miljoen euro moet witwasoperaties, kapitaalvlucht en belastingontduiking helpen tegengaan en legt de basis voor een Europese vermogensbelasting". Wat Vlaanderen betreft vraagt sp.a Rood onder andere om de werknemersvertegenwoordiging in kmo's versneld om te zetten.
"Gesprekken gaan slecht" Sp.a Rood wil de komende verkiezingen op de lijsten van de sp.a staan. Maar de gesprekken daarover gaan volgens De Bruyn "heel slecht". Kandidaten zijn onder meer Elke Heirman (Antwerpen), Camiel Goegebeur (West-Vlaanderen) en Charlotte Storme (West-Vlaanderen). Zelf hoopt De Bruyn op een van de eerste zes plaatsen op de Antwerpse lijst, "dat zou maar billijk en serieus zijn".
Electoraal potentieel op linkerflank "Sp.a beseft niet dat heel wat mensen hun stem zullen laten afhangen van het feit of de sp.a Rood-kandidaten op de lijst staan", zegt De Bruyn, die daar aan toevoegt dat er "een groot electoraal potentieel is op de linkerflank". Mocht sp.a Rood niet op de lijsten staan, dan zal het campagneapparaat van sp.a Rood, dat heel wat militanten telt, op een laag pitje staan, aldus nog De Bruyn. (belga/tw)
Gisteren spraken de Venezolanen zich met een overtuigende meerderheid (54 procent) uit voor de onbeperkte herverkiesbaarheid van politieke mandatarissen. Daarmee kan president Hugo Chavez zich na het verstrijken van zijn ambtstermijn in 2013 opnieuw kandidaat stellen. De berichtgeving daarover was de afgelopen dagen erg tendentieus. Het leek wel alsof daarmee in Venezuela nog maar eens de dictatuur zou worden gevestigd. Weinig journalisten hadden de eerlijkheid te zeggen dat in de meeste Europese landen zoals Duitsland en het Verenigd Koninkrijk de regeringsleiders even goed onbeperkt herverkiesbaar zijn.
Dat de oppositie in Venezuela monddood zou worden gemaakt is evenmin waar. De media staan er voor het grootste deel nog altijd onder controle van privékapitaal en aarzelen niet om dag in dag uit op te roepen om de verkozen president uit het zadel te lichten, desnoods met geweld.
De waarheid is dat de meeste Venezolanen er jaar na jaar meer van overtuigd geraken dat de socialistische hervormingen die Chavez doorvoert het leven in Venezuela radicaal ten goede aan het veranderen zijn. Democratie beperkt zich in het westen tot het om de vier jaar kiezen voor andere poppetjes in het parlement. Achter de schermen blijft echter alles hetzelfde: de economie en de collectief geproduceerde rijkdom van ons land blijft steevast in de handen van dezelfde onverkozen elite. Zelfs al mogen de CEO's van de banken het binnenkort eens komen uitleggen voor het parlement, in wezen zal deze publieke boetedoening daar weinig aan veranderen. Echte democratie zou moeten betekenen dat we ook mogen kiezen voor een andere economische orde, voor het socialisme bijvoorbeeld. Kapitalisme is absoluut geen synoniem voor democratie, het is integendeel de ontkenning ervan. Mocht u als spaarder bij Fortis of als belastingbetaler bijvoorbeeld meestemmen over het lot van Fortis, dat nochtans met uw spaar- en belastinggeld overeind wordt gehouden?
Venezuela legt de sporen van de democratie nu veel verder dan het veronderstelde eindstation van het burgerlijke parlementarisme. De parlementaire democratie werd er niet uitgeschakeld zoals op Cuba. Ze wordt juist aangewend als hefboom om verder te gaan en de democratie te verdiepen: door de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie, het invoeren van werknemerscontrole in grote bedrijven en het delegeren van bestuursmacht en budgetten naar wijkraden. De democratie wordt niet omvergeworpen in Venezuela. Ze wordt verdiept. Ze wordt waarachtig gemaakt.
De overwinning van SI in dit referendum betekent een democratisch mandaat voor het socialisme. Hugo Chavez en de regering van Venezuela moeten de socialistische omvorming van het land nu in een stroomversnelling brengen. Socialisme betekent de daadwerkelijke controle van de gemeenschap over de economische hefbomen. Veel sleutelsectoren in Venezuela bevinden zich vandaag nog altijd in handen van privé-kapitaal. En in de overheidssectoren overheerst nog vaak de bureaucratie. Ik hoop dat Hugo Chavez van het stevige democratische mandaat dat hij gisteren gekregen heeft gebruik zal maken om het socialisme in de zin van een democratische en transparant gestuurde economie te vestigen in Venezuela.
De wereld wordt geconfronteerd met een drievoudige crisis: economisch, ecologisch en sociaal. We hebben niet onbeperkt de tijd, en Venezuela bevindt zich vandaag in de voorhoede.
Op 10 juni 2007 belandde de SP.a op een electoraal dieptepunt van 16 procent. Toch houdt ze vast aan een centrumkoers. Het onbehagen daarover groeit. De anti-establishmentpartij heeft de voeling verloren met haar traditionele achterban van gewone werkende mensen. Erik De Bruyn stelde zich in het najaar van 2007 kandidaat voor het voorzitterschap van de SP.a. Hij nam het op tegen Caroline Gennez, de kandidate van het partijestablishment. Zoiets was not done. Voormalig socialistisch boegbeeld Willy Claes liet zich ontvallen aan dat soort figuren geen boodschap te hebben. Toch behaalde Erik De Bruyn 34 procent van de stemmen.
In Rooddruk voor een nieuw socialisme legt Erik De Bruyn uit wat een socialistische partij zou kunnen en moeten zijn. Zonder de inbreng van een authentiek socialisme stopt het water van de democratie immers met stromen. In die stilstaande poel gedijt het rechtse populisme. Angst voor de almacht van de elites en hun onderliggende boodschap het kapitalisme of de chaos is nefast. Zowel op het vlak van de democratie en de samenleving als op economisch en ecologisch vlak beschrijft De Bruyn alternatieven. Dit boek richt zich tot SP.a-leden, leden van andere linkse partijen en de grote schare politiek dakloze socialisten en syndicalisten. Maar het zal iedereen boeien die beseft dat het van kwaad naar erger zal gaan als gewone mensen zich niet gaan bemoeien met de politieke besluitvorming.
Colofon:
isbn: 9789064450624 · 2009 · paperback (15 x 22,5 cm) - ca. 264p. · prijs: circa 18.50 · het boek verschijnt maart 2009
Tot onze zeer grote verbazing verneem ik in het Radio 1 ochtendnieuws van 6 uur op vrijdag 13 februari dat SP.a Rood betrokken zou zijn in een eenheidslijst met PVDA, SAP, enz bemiddeld door ene Eric Rosseel. Hier klopt absoluut niets van. Er zijn helemaal geen onderhandelingen over dat onderwerp laat staan een akkoord. Er is zelfs geen intentie. Kan dit zo spoedig mogelijk worden rechtgezet?
De opstand van het volkskapitalisme' op de Heizel levert een mogelijkheid op om de financiële sector eindelijk te heroriënteren naar de belangen van de gemeenschap. Nu is de weg vrij om te doen wat vanaf dag één in de Fortis-saga gedaan had moeten worden, namelijk de bank daadwerkelijk nationaliseren. Daarbij moet de bank worden omgevormd tot een openbare bank onder de democratische en transparante controle van de gemeenschap en de werknemers van Fortis. De kleine aandeelhouders moeten daarbij schadeloos gesteld worden.
Er zijn meer belangen in het geding dan die van de spaarders en van de aandeelhouders van Fortis alléén. Spaarders in het algemeen hebben de behoefte aan een veilig toevluchtsoord voor hun geld. Dit betekent een openbare bank die niet gekapitaliseerd wordt op de beurs. De werknemers van Fortis hebben behoefte aan zekerheid. De KMO's hebben behoefte aan kredieten. De gemeenschap heeft behoefte aan instrumenten om de economie te verankeren en ze sociaal en ecologisch aan te sturen. Het kan niet zijn dat de overheidssteun aan de banken nu bevriest in de reserves van de private banken terwijl noodzakelijke projecten zoals het C-Power windmolenpark in de Noordzee stilvalt wegens gebrek aan kredieten.
Evenmin kan het zijn dat de overheid met belastinggeld over de brug moet komen om de verliezen van de private sector te dekken zonder aanspraak te kunnen maken op de winsten. Dit is socialisme voor de rijken of kapitalisme zonder kapitalisten. Als een private bankier zoals BNP-Paribas zo'n grote interesse betoont voor Fortis betekent dit dat Fortis een potentieel winstgevende bank is. BNP-Paribas is immers geen mecenas. Niet enkel de verliezen maar ook de winsten komen aan de gemeenschap toe. We hebben recht op een openbare bank in goede en in slechte tijden.
De private sector heeft bewezen een slechte en kortzichtige bankier te zijn. De overheid heeft in een verder verleden bewezen een stabiele en sociale bankier te kunnen zijn. Als we die ervaringen uit het verleden koppelen aan modern democratisch en transparant beheer door gemeenschap en werknemers dan leggen we de fundamenten voor de sociale en ecologische economie van de toekomst. Daarom roept SP.a Rood andere politieke, sociale en syndicale bewegingen op om samen een front te vormen voor de creatie van een Belgische openbare bank.
!
Het Antwerpse lijstvormingscomité wil mij op de elfde plaats op de lijst voor de Vlaamse verkiezingen parkeren? Wat vinden jullie daarvan? Graag jullie mening. Vul ook even de poll in op de rechterkolom van deze blog.
