Kameraden, het is vandaag internationale vrouwendag. Daarom wil ik hulde brengen aan de vrouwen van Pakistan, die in een zeer vrouwonvriendelijke samenleving de strijd moeten voeren voor zelfs de meest elementaire vrouwenrechten zoals fysieke integriteit. En dit vaak in zeer moeilijke omstandigheden die wij ons hier in Europa nauwelijks kunnen voorstellen. Vier van deze vrouwen, activisten van de Pakistani Peoples Party (de SP.a van Pakistan zeg maar) ontmoette ik tijdens mijn bezoek aan Karachi vorige maand, als getuige in de verkiezingen. U ziet ze op de foto hiernaast. Geen socialisme zonder feminisme, geen feminisme zonder socialisme !
Megawinsten
Gisterenavond zag ik op Canvas dramatisch sociaal nieuws. Wij werknemers denken het soms moeilijk te hebben omdat onze koopkracht daalt. Maar neem nu die arme aandeelhouders van Fortis: gisteren werd gemeld dat de winst van Fortis verschrompeld is tot een schamele
4 miljard euro! En wat koop je nu tegenwoordig nog met 4 miljard euro ? Dat steek je als gulzige aandeelhouder toch in je holle tand ?
Maar ik zie dat natuurlijk verkeerd. Er is geen kapitalistenklasse meer. Tegenwoordig hebben we volkskapitalisme: iederéén heeft aandelen Fortis dus iederéén lijdt eronder. We moeten allemaal wenen als het Fortis-aandeel het minder goed doet. Wie heeft hier aandelen Fortis? Niemand ??? Dat is dan vreemd, maar een geluk, want als er toch aandeelhouders van Fortis in de zaal zouden hebben gezeten dan had ik voorgesteld om eens met de hoed rond te gaan voor hen. Nu we dat niet moeten doen ga ik toch een andere kleine aanslag moeten plegen op uw koopkracht. Ik werd voor het begin van deze vergadering namelijk aangesproken door de penningmeester van SP.a Rood. Die zei: Erik, Hillary Clinton heeft meegedeeld dat ze in het laatste kwartaal van 2007 100 miljoen dollar heeft opgehaald bij haar vrienden. En wat ga jij doen ? Ook de werking van SP.a Rood is financieel afhankelijk van de bijdragen van onze vrienden en ik wil jullie dus oproepen om straks bij het verlaten van de zaal een milde bijdrage te doen. We zullen die honderd miljoen dollar dan zo goed mogelijk trachten te benaderen, de lage dollarkoers van het ogenblik helpt ons daarbij
Genoeg geschertst. De megawinsten van de banken en andere grote bedrijven in zogenaamd slechte tijden dan nog!- zijn een slag in het gezicht van gewone werkende mensen. Daar bevinden zich de échte transfers. Die gaan nog altijd van van arm naar rijk. Misschien ook wel van noord naar zuid: naar Luxemburg, naar Monaco, naar Jersey en naar andere Kaaiman eilanden.
Door de legale fraude van de notionele intrestaftrek en door een slechte inning van de belastingen loopt ons land jaarlijks vele miljarden euros aan belastinginkomsten mis. Met dat geld zouden scholen kunnen worden gebouwd, ziekenhuizen open kunnen blijven, sociale woningen gezet en het zou massaal moeten worden geïnvesteerd in energiebesparende maatregelen om onze planeet te redden zonder dat de mensen kou hoeven te lijden, kortom om de sociale politiek te voeren die dit land als zo lang mist !
Dit is toch een open doel voor socialisten ? We zijn een van de rijkste landen ter wereld maar de armoede is in tien jaar tijd economisch voorspoedige jaren!- meer dan verdubbeld. Wat zal dit worden als de wereldeconomie binnenkort écht in crisis gaat ? En neem het van me aan dit zal gebeuren. Bij ongewijzigd beleid zal dit een sociale catastrofe betekenen. Daarom is er socialisme nodig, daarom is er een sterke socialistische partij nodig.
Geloofwaardigheid
Mensen als Dirk Van Der Maelen en Peter Vanvelthoven doen hun uiterste best om er iets van te maken en eindelijk aan de oppositie te beginnen. Zelfs al hebben sommigen aan de top van de partij blijkbaar nog altijd niet begrepen dat wij op ons laatste congres gekozen hebben voor de oppositie, en dat ook de intentieverklaring van onze voorzitster daar volledig op gebaseerd was.
Dirk en Peter doen hun best maar het ontbreekt ons voorlopig aan geloofwaardigheid. Een verleden van 20 jaar regeringsdeelname achtervolgt ons, verlamt ons. We moeten niet allemaal langer en harder werken om de sociale zekerheid betaalbaar te houden maar we hebben dat in de vorige regering wél gezegd. We hebben een sterke index nodig maar we voerden zelf de gezondheidsindex in. We moeten niet de werklozen activeren, we moeten de werkgevers activeren en hen leren inzien dat ze met mensen werken en niet met radertjes in een economische machine die altijd maar sneller moet draaien.
Ook ons energiestandpunt is aan herziening toe. Natuurlijk willen we allemaal van de kernenergie af. Maar om dat te realiseren zal er eerst moeten worden gewerkt aan een geloofwaardig alternatief. En daar is de private sector blijkbaar niet in geïnteresseerd of ze kunnen het niet. En dus moet de energiesector in overheidshanden komen, moet hij worden genationaliseerd, uiteindelijk op Europees niveau. Doen we dat niet dan zal de sluiting van onze kerncentrales alléén maar stijgende prijzen tot gevolg hebben en de import van electriciteit, uit Franse kerncentrales nota bene.
Maar nationalisatie van de energie zal eerst een opbouw van krachtsverhoudingen vergen die er vandaag niet zijn. Ondertussen moeten we aan concrete maatregelen werken om de energieprijzen voor de gewone mensen betaalbaar te houden. Onze vakbondskameraden van ACOD-Gazelco hebben ons duidelijk gemaakt dat de sector zéér ondoorzichtig is, aan democratische controle ontsnapt, en dat ondanks het feit dat de sector werkt met publiek geld, zoals het Fonds voor de sluiting van de kerncentrales. De beste democratische controle is nationalisatie, maar ondertussen moeten er maatregelen worden genomen zoals het herstellen van de slagkracht van de CREG en de oprichting van een volwaardig Ministerie van Energie.
Staatshervorming
Geloofwaardigheid en staatshervorming. Soms lijkt het wel alsof de Belgische politiek maar over twee zaken gaat: belastingverminderingen voor de bedrijven, en staatshervormingen. Beide themas behoren tot de agenda van rechts. Dus laat ons als socialisten alstublieft zwijgen over die absolute noodzaak van een groooooote staatshervorming. Als we er niet eens in slagen om onder onze eigen Vlaamse bevoegdheid en met al ons geld genoeg sociale woningen te bouwen, zwijg dan over een staatshervorming. Als we er niet eens in slagen onze bijzondere jeugdzorg voldoende middelen te geven, zwijg dan over een staatshervorming. Als de gezondheidszorg nog verder moet gefederaliseerd worden om in Vlaanderen ziekenhuizen te kunnen sluiten, onder het voorwendsel dat Vlaanderen meer aanleunt bij een Angelsaksisch model van preventie, terwijl de beste preventie een gezonde en humane werkomgeving is zonder buitensporige stress, en Vlaanderen net koploper is in het promoten van een stresseconomie, zwijg dan maar over de staatshervorming. Of zoals Wannes Van De Velde het jaren geleden zong: Sprekt dan mor Frans en zwijgt over de Vlomse kwestie.
Ideologie
We moeten niet breken met ons verleden maar we moeten wél onze fouten rechtzetten willen we weer geloofwaardig zijn. Laat ons die versleten paarse mantel van de actieve welvaartstaat en van de gelijke kansen afwerpen. Als ik zie dat mensen in Brussel nu al weken moeten kamperen voor de school om hun kind ingeschreven te krijgen, zwijg dan ook maar over gelijke kansen. Wij willen geen kansen zoals in de Lotto, wij willen recht op gratis en degelijk onderwijs!
Vakbondsstrijd
Laten we onze vakbondsafgevaardigden, onze Rudi Kennesen en onze Gaby Colenbundersen politiek bijstaan, in bescherming nemen en zoveel mogelijk steunen in hun harde strijd. We zullen ze nog hard nodig hebben in de woelige tijden die komen. Teken ook de petitie voor steun aan de vakbondsafgevaardigden van de BBTK in onze eigen socialistische mutualiteit. Is het geen schande dat het al zover moet komen? Is dat de socialistische gemeenschappelijke actie ? En dan verwijt men ons soms de partij of de beweging te verdelen. Ik denk nochtans dat de SP.a leiding zeer blij moet zijn dat hier vandaag mensen samenkomen die zich willen inzetten voor een sterke, linkse SP.a .
Toekomst is aan ons
Kameraden, we zien duidelijk dat er in België een politiek tijdperk op zijn einde aan het lopen is. Het huidige politieke establishment buiten SP.a nog méér dan in de partij- heeft zich hopeloos vastgereden en is aan vervanging toe. Daarmee wil ik niet zeggen dat Margriet Hermans vandaag de VLD-voorzittersverkiezingen moet winnen. Neen, het is aan ons, het is aan SP.a Rood.
Het project van de Partij Van De Arbeid om naast de SP.a een nieuwe socialistische partij uit de grond te stampen is niet het project van SP.a Rood. Wij blijven ervoor ijveren om de Belgische linkerzijde te verenigen in de SP.a en de PS, ook al wordt dit ons door de leiding van de SP.a niet steeds in dank afgenomen.
Toch stelt zich de vraag of het PVDA-project een versterking kan betekenen voor de Belgische linkerzijde. Dat kan, onder voorwaarden.
De belangrijkste voorwaarde is dat de PVDA nieuwe stijl geen anti-SP.a partij wordt. Dat was in het verleden wél het geval. Indien de PVDA echter stemmen kan wegkapen van VB en LDD dan gaat links erop vooruit en dat kunnen we alleen maar toejuichen.
Ik wil een stoutmoedig voorstel doen. De PVDA zou een duidelijk signaal kunnen geven dat ze breekt met haar anti-SP.a verleden. Door in 2009 eens één keer niet aan de Vlaamse verkiezingen deel te nemen, op voorwaarde dat er uitgesproken linkse kandidaten op verkiesbare plaatsen op de SP.a lijsten worden gezet. Dat zou de door velen gewenste linkse eenheid in de praktijk kunnen omzetten.
Hoe dan ook moet er eenheid in de actie tussen SP.a en PVDA mogelijk zijn rond heel wat inhoudelijke themas. Samen de linkse stemmen luider laten klinken in België zal op termijn beide partijen en dus de werkende bevolking- ten goede komen.
SP.a Rood houdt op zaterdag 8 maart in Mechelen een nationale bijeenkomst om haar standpunten over wonen, energie en de stijgende prijzen verder uit te diepen. Alle socialisten, syndicalisten en politiek dakloze linksen zijn daar welkom en kunnen er het woord voeren.
Verkiezingsfraude in Pakistan: een fotoverslag (3)
Stembiljet 073035: het is de bedoeling dat de identiteit van de kiezer genoteerd wordt op het strookje links. Dan wordt het blanco rechterdeel afgescheurd en mag de kiezer een partijsymbool naar zijn keuze afstempelen in het kieshokje. Hier is het biljet -zonder identiteit van een kiezer- reeds afgestempeld op het symbool van de vlieger, het MQM-symbool.Klik op de foto om ze te vergroten.
Verkiezingsfraude in Pakistan: een fotoverslag (1)
Dit gebouw moet een neutraal kiesbureau voorstellen. Op het vaandel boven de ingang zien we Asaf Hussain, de leider van de rechts-islamitische MQM partij. Klik op de foto om ze te vergroten..
Nog een laatste blogje vanop de luchthaven van Karachi. Voor wie het aanbelangt:de vrouwelijke veiligheidsagenten van de Islamitische republiek Pakistan dragen hier geen hoofddoek. Je kan dus blijkbaar een voorbeeldig islamitisch ambtenaar zijn zonder...
Epiloog van het verkiezingsverhaal: MQM heeft "gewonnen" (op hun manier) in heel Karachi. De lokale kranten staan hier vol van de berichten over kiesfraude tegen de PPP en geweld tegen kiesgetuigen. Wat ik dus heb gezien is helaas niet uitzonderlijk. In de rest van het land wint PPP zogezegd maar niet echt overtuigend. De coalitiegesprekken dreigen al even moeilijk te worden als in Belgie. Deze verkiezingen zullen niet de verhoopte verandering brengen waar dit land zo'n behoefte aan heeft. Politieke commentatoren spreken van "political engineering": het resultaat van de verkiezingen zou vooraf uitgetekend zijn om zowat iedereen tevreden te stellen. Musharraf is nog niet van plan op te krassen.
Kandidaat Riaz Lund heeft het met zijn 26 procent van de stemmen lang niet slecht gedaan in vergelijking met veel andere PPP-kandidaten in dit door een fascistoide partij overheerste Karachi. Een meer uitgebreide analyse zal ik publiceren na thuiskomst.
De dag begon hoopvol, zoals je kan lezen in mijn vorige bijdrage. Maar wat ik in de loop van de dag gezien heb doet me beseffen dat deze verkiezingsdag slechts het begin is van een zeer lange bevrijdingsstrijd van het Pakistaanse volk. Ik bezocht gisteren een twintigtal "gevoelige" kiesbureau's, allen gelegen in een district dat overheerst wordt door de MQM, de machtspartij in Karachi en in de Sindh, en de lokale steunpilaar van het regime van Musharraf. Dat overheersen mag je letterlijk nemen. In theorie hebben de partijen net zoals bij ons het recht om getuigen te sturen naar de kiesbureaus. In dit MQM gebied zag ik echter maar in 20 procent van de kantoren een vertegenwoordiger van de PPP. De andere oppositiepartijen komen er al helemaal niet aan te pas. Hoe komt dit ? De getuigen die wel aanwezig zijn, zijn ongelooflijk dappere mensen. Want ze worden bedreigd, ontvoerd en vaak zelfs vermoord door de machtspartijen. Een medewerker van een onafhankelijke NGO vertelde me zonet dat volgens officiele cijfers gisteren 15 kiesgetuigen van de PPP vermoord werden over het hele land. Zij vormen dus het grootste deel van de 27 doden die er gisteren vielen. En dan zwijgen we nog over de ontvoeringen,de martelingen... Afgelopen nacht waren hier in Karachi ook nog altijd 2 vrouwelijk kiesgetuigen van de PPP vermist.
Het ontbreken van voldoende oppositiegetuigen hebben we een beetje tachten te compenseren door de hele dag als een vliegend piket rond te rijden in deze "gevoelige zone".
Behalve het ontbreken van getuigen zag ik het volgende: kieskantoren uitgedost als lokale hoofdkwartieren van de MQM. Vooraf ingevulde stemformulieren (pro MQM uiteraard) slingeren rond op de tafel van de verantwoordelijken van het kiesburo, ze stempelen die zelf af. Identificatiebriefjes van kiezers die niet op de kieslijsten voorkomen, met andere woorden van kiezers die niet bestaan. Koffers met ingevulde stemformulieren die niet of onvoldoende verzegeld zijn. Bepaalde zaken werden door onze aanwezigheid opgelost en er werden 900 MQM stemmen verbeurd verklaard door de door ons gesignaleerde onregelmatigheden.
Maar het ergste moest nog komen. 's Avonds ging ik naar het centrale telbureau van kiesdistrict NA-257. Wat ik daar gezien en gefotografeerd heb slaat alles. Zegels van zakken met kiesbrieven werden verbroken. Formulieren werden ingevuld of opnieuw ingevuld in de gangen van het gerechtsgebouw. Andere oorspronkelijke formulieren werden weggesmeten. Door onze druk en de aanwezigheid van lokale media werd dan toch een frauderende voorzitter van een kieskantoor afgevoerd door de politie.
Zal het dan nog verbazen dat de kandidaat van de PPP, kd. Riaz Lund, die gisterenavond met 50 van de 198 bureau's geteld met 15.000 stemmen op kop lag, deze verkiezingen uiteindelijk toch nog verloren heeft ?
Men heeft mij onderdak verschaft in een erg rustig deel aan de rand van de stad, op een heuvelrug. Daarom word ik om kwart voor zes gewekt door de eerste muezzin. Hij komt amper boven de krekels uit. Maar spoedig krijgt hij bijval van tientallen anderen. Ik weet dat dit hier dagelijks kost is, maar in een vlaag van exotisme lijkt het wel alsof ook de muezzin weten dat er vandaag een belangrijke dag aanbreekt: de moeder van alle verkiezingen. In de nog donkere en heldere nacht moet ik aan de Middernachtskinderen van Salman Rushdie denken. Ook de kinderen die hier vandaag - zoals elke dag in groten getale - geboren zullen worden, zullen dat doen onder een bijzonder gesternte. Misschien zal Pakistan vandaag de eerste stap kunnen zetten naar echte onafhankelijkheid: onafhankelijkheid van uitbuiting, vrouwenonderdrukking en obscurantisme. Lang leve socialistisch Pakistan!
Wie Karachi binnenrijdt langs de brede zesbaansboulevards wordt op het verkeerde been gezet. Het lijkt hier wel een eenpartijstaat met al die gigantische portretten van Ahaf Hussain, leider van de uiterst rechtse MQM. Maar schijn bedriegt. Er is hier wel degelijk een verkiezing aan de gang en wat voor een: In deze megapolis van 12 miljoen inwoners zijn 20 nationale parlementszetels te verdelen. Het is dus onmogelijk om in deze stad, die meer inwoners telt dan heel België in enkele dagen tijd eventjes deze volledige verkiezingen te behappen. Ik ga me dus "beperken" tot de districten C-257 en C-258 in het oosten van de stad. Op zichzelf is het zeer proletarische C-257 even groot als Brussel: 1 miljoen inwoners, 386376 kiesgerechtigden waarvan 70 procent jonger dan 25 jaar, 198 kiesbureaus met 792 kieshokjes. Als je de nauwe straatjes van C-257 binnenrijdt verandert het beeld meteen. Aangezien het rioleringsstelsel hier op vele plaatsen ontbreekt en het vuilnis niet 'af en toe' zoals in Napels maar voortdurend op straat wordt verbrand, gaat het letterlijk en figuurlijk om een adembenemende mix van zeer rudimentaire arbeiderswoningen en onverdunde sloppenwijken afgewisseld door hier en daar nog een ruraal stukje Pakistan. Hier wonen de mensen die hun boterham verdienen in de haven van Bin Qasim, in de textielfabrieken van Korangi, in de nationale staalfabrieken. Hier zie je de boeventronie van Hussain niet meer. Dit is PPP-land. Hier alleen nog het zwart-rood-groen van de Pakistani Peoples Party. Elke lantaarnpaal is hier in deze kleuren geverfd. Dit is niet de propaganda van het grote geld zoals in centrum-Karachi. Dit is de campagne van de armen. Ik bezocht de meest miserabele sloppenwijk die ik ooit zag,en ik heb er toch al wat gezien. Het was een zee van PPP-vlaggetjes, vele malen indrukwekkender dan de MQM-barnumcampagne op de boulevards. Voorman van deze campagne is de lokale PPP-leider Riaz Lund, een parlementskandidaat van staal. Als vakbondsleider redde hij de staalfabrieken van Karachi van de privatisering. Gisteren werd er na een meeting van de PPP nog op hem geschoten. Hij blijft er stoïcijns en goedlachs bij. Fraude en kogels wekken bij deze man enkel minachting voor het gebrek aan politieke inhoud van zijn tegenstanders op.
Ook het moreel van de andere PPP-militanten is bijzonder hoog. Arbeiders uit voornamelijk de staalsector, maar ook uit de haven, de textielfabrieken, de posterijen zijn hier samengestroomd om campagne te voeren voor Riaz. Wie een warme en open partij aan het werk wil zien -het tendensrecht incluis, de PPP is verscheiden in haar eenheid en een in haar verscheidenheid en dat maakt haar zo sterk- moet naar de PPP van Karachi komen.Eerlijke verkiezingen worden hier zonder de minste twijfel gewonnen door de PPP. Maar daar knelt net het schoentje. MQM voelt dat ze gaat verliezen en kan enkel nog winnen door fraude en intimidatie. Geruchten doen de ronde over de stemmen per post (van de militairen en de gevangenen bijvoorbeeld) die massaal vervalst zouden worden. Twee "district returning officers" die officieel moeten toezien op het verloop van de verkiezingen namen gisteren ontslag omdat ze niet willen betrokken worden in de fraude die men hen wil opdringen. Ook kan verwacht worden dat gewapende MQM bendes zich zullen proberen meester te maken van moeilijker bereikbare kieskantoren. Tegelijk legt de overheid morgen het openbaar vervoer lam: opgeëist om de 'officials', die hier blijkbaar belangrijker zijn dan de kiezers zelf, naar de kieskantoren te brengen. Hoe de mensen hier zullen stemmen is duidelijk, maar wat de uitslag van de verkiezingen zal zijn dus niet. Toch kan men hier "alleen maar" verkiezingsuitslagen trachten te vervalsen. De loop van de geschiedenis laat zich echter niet vervalsen. De massale steun voor de PPP in het algemeen en voor kandidaten zoals Riaz Lund in het bijzonder drukken de wil van de bevolking uit naar grondige sociale verandering in dit land waar het kapitalisme een rokende puinhoop is. Ik heb vandaag tientallen, honderden dappere, optimistische, intelligente mannen en vrouwen gezien die campagne voeren voor de PPP. Hier is sociale omwenteling onderweg. Hier zal religieus obscurantisme worden weggevaagd, niet door soldaten te sturen naar de bergen van Afghanistan. Hier zal socialisme worden gebouwd. En dat is zeer dringend nodig. Wie daar niet van overtuigd is nodig ik uit om zijn of haar stulpje in België te verruilen voor een optrekje in de sloppenwijken van Karachi.
Morgen 16 februari vertrek ik naar Karachi in Pakistan. Op verzoek van de Pakistani Peoples Party ben ik waarnemer bij de kiesverrichtingen van 18 februari.
Het belang van deze verkiezingen is nauwelijks te onderschatten. In Karachi, een industrie- en havenstad met méér dan 12 miljoen inwoners, staan de socialistische PPP en de uiterst-rechtse moslimpartij MQM tegenover elkaar (wat dat betreft is er dus een vage overeenkomst met mijn eigenste thuisstadje Antwerpen).
In het bijzonder in de enorme industriële voorsteden waar ik zal rondlopen maakt de PPP kans op een historische verkiezingsoverwinning, op voorwaarde dat de verkiezingen eerlijk verlopen. Buitenlandse waarnemers kunnen daarin een rol spelen.
Pakistan staat voor een grote uitdaging: ondanks een stevige economische groei van méér dan 8 procent op jaarbasis blijven de torenhoge sociale problemen en de massale armoede er onopgelost. Deze sociale impasse vormt op haar beurt de ideale voedingsbodem voor het moslimfundamentalisme.
De PPP staat er in de peilingen over het hele land goed voor. De mensen verwachten sociale verandering van deze partij.
Het is mijn overtuiging dat wij democratische maar ook radicale sociale verandering in Pakistan moeten ondersteunen. Pakistan is één van die landen waar het kapitalisme overduidelijk toont dat het faalt. Ik steun de kameraden van de PPP met mijn bezoek in een traditie van internationale solidariteit. Ik meen dat dit de weg vooruit is om het oprukkende moslimfundamentalisme tegen te gaan, en niet het sturen van soldaten naar Afghanistan en Irak.
Voor mij zijn geen beleefde bezoekjes aan diplomaten, journalisten, professoren, kunstenaars en andere vertegenwoordigers van de civil society weggelegd. Op deze blog zal ik de komende dagen trachten verslag uit te brengen vanuit de rauwe, proletarische onderbuik van Pakistan.
Ik heb aan mijn voorzitter van SP.a stadspartij Antwerpen gevraagd verslag te mogen uitbrengen op de algemene ledenvergadering van 23 februari. Ik kan me moeilijk inbeelden dat dit een probleem zal zijn. Zorg dus dat je er bent als je lid bent van deze afdeling.
Voor hen die géén lid zijn van SP.a Antwerpen heb ik een andere suggestie: diezelfde zaterdagavond 23 februari is er een SP.a Rood feestje en etentje in het Volkshuis van Edegem waar ik ook mijn wedervaren zal vertellen. Schrijf je in via de SP.a Rood website !
Veel succes met jullie strijd. Wees er trots op dat jullie de zeer terechte stakingsgolf voor het herstel van de koopkracht tot in Antwerpen hebben gebracht. Natuurlijk zal het patronaat antwoorden dat jullie eisen de heilige concurrentiekracht in gevaar brengt, dat er jobs zullen sneuvelen of dat de fabriek zal moeten sluiten en noem maar op. Niets van aantrekken. In dit land worden megawinsten gemaakt door de inzet van onze zéér hard werkend arbeiders. Zo snel trekken bedrijven zich uit dit goudmijntje met zijn notionele intrestaftrek en allerlei andere fiscale voordelen voor de aandeelhouders zich nog niet terug. De rechterzijde heeft van België een fiscaal paradijsje gemaakt dat bekostigd wordt door de werknemers. En om daar de aandacht van af te leiden draait de Vlaamse politiek alléén nog rond staatshervorming en fulmineren tegen de Walen. Er is in de geschiedenis NOOIT ruimte geweest voor een sociale politiek. Dat moest allemaal door staking en sociale strijd worden afgedwongen. In de 19e eeuw beweerden de patroons zelfs dat ze de fabrieken zouden moeten sluiten als de kinderarbeid zouden afschaffen en de 8-urendag zouden invoeren. Ook in de 21e eeuw blijkt overleg tussen patroons en werknemers vaak een dovemansgesprek tot men eens flink met de vuist op tafel klopt door een staking. Ik heb ook nog een boodschap voor de bedienden: jullie zijn ook werknemers, laat jullie niet op sleeptouw nemen door de directie. Het is niet omdat jullie een ander type contract hebben dat jullie belangen anders zouden zijn dan die van de arbeiders.
In weinig industrietakken zijn de contradicties van het kapitalisme zo zichtbaar als in de auto-industrie. Enkele ontwikkelingen op een rijtje:
1)De auto-industrieopent steeds meer fabrieken in lage loonlanden die tegelijk ook groeimarkten zijn zoals Rusland, China, India en Brazilië. Maar ook daar ontwikkelt zich vakbondsstrijd: eind vorig jaar ging de Ford fabriek in Leningrad (soms ook nogal oubollig Sint-Petersburg genoemd, naar een autoritaire en imperialistische tsaar) in staking voor hoger loon.
2)De productie van onderdelen wordt uitbesteed aan onderaannemers die lagere lonen uitbetalen dan de moederfabriek. Door just in time levering tracht men verder te besparen op voorraden. Maar het gevolg is dat de arbeiders bij die toeleveranciers in de Kempen afgelopen maand in staking gingen voor hoger loon en de autofabrieken daarmee meteen ook plat gingen.
3)De voornaamste concurrenten van een autofabriek zijn andere fabrieken in dezelfde groep. Toch verwacht men van de werknemers een identificatie met de Company zoals ze bij Ford zeggen.
4)Om flexibeler te kunnen inspelen op wisselende productievolumes stijgt het aantal arbeiders met tijdelijke contracten. Het gevolg is dat deze mensen zich niet meer aangesproken voelen door tirades over de toekomst van het bedrijf. Een toekomst die niet meer noodzakelijk samenvalt met die van henzelf.
5)Na het afsluiten van het Brusselse autosalon kloeg FEBIAC dat er tien procent minder bezoekers waren opgedaagd. De federatie van auto-constructeurs wijt dit aan de dalende koopkracht en de onzekere economische vooruitzichten bij de mensen. Tegelijk vinden ze de lonen in België te hoog en werven ze de mensen liefst aan in tijdelijke en flexibele contracten.
Maar mocht ik toch mijn boterham moeten verdienen aan het hoofd van zon autofabriek, dan nog zou ik aan mijn medewerkers geen dreigbrieven schrijven zoals de directie van Ford Genk doet. Daarin raden ze werknemers die niet akkoord kunnen gaan met de policy van het bedrijf aan om ander werk te zoeken. De kans is groot dat de besten onder hun werknemers dit nu ook zullen doen. Want veel vertrouwen wekt zon initiatief nu eenmaal niet. Het duidt eerder op paniek en demoralisatie.
Ik ben in elk geval zeer blij dat Caroline Gennez het in haar nieuwjaarstoespraak heeft opgenomen voor de arbeiders van Ford en van de andere bedrijven in de auto-industrie.
Ik geloof in een duurzame toekomst voor de auto-industrie door ecologische en sociale overwegingen met elkaar te combineren. Door de échte dus ook de ecologische- kostprijs van het transport overzee mee in rekening te brengen zal het de moeite lonen om dicht bij de afzetmarkten te produceren. En Europa blijft nog altijd een belangrijke afzetmarkt. Bovendien mogen we niet meer afhankelijk blijven van een handvol grote merken en modellen. Onze fabrieken moeten flexibel kunnen inspelen op de productie van merken en modellen zoals ze op de Europese afzetmarkten worden gevraagd. Door vakbondsstrijd in Leningrad en elders te steunen zorgen we ervoor dat de mensen daar niet alleen autos kunnen maken maar er ook mee kunnen rijden. En zorgen we er meteen ook voor dat mensen niet verplicht worden de halve wereld af te reizen om een wankel bestaan op te bouwen in de illegaliteit van een ver en vreemd land.
Antwerps stadspersoneel straks bij het groot vuil ?
Ik had vandaag zo graag eens iets geschreven over de diepere betekenis van het succes van Barack Obama in de voorverkiezingen in de VS. En de kracht die we daaruit kunnen putten. Of over het zeer inspirerende voorstel dat de Antwerpse SP.a schepen Leen Verbist deed tijdens de actie van de bewonersgroep Onze Tuin tegen de stijgende energieprijzen. Verbist stelt namelijk voor dat de stad Antwerpen collectief energie zou aankopen voor haar inwoners om zo lagere prijzen te bedingen. Het is niet allemaal kommer en kwel wat de klok slaat.
Maar het is een partijgenoot (hoewel, is hij nu eigenlijk al lid ?) die alweer een domper zet op het enthousiasme. En die me dwingt om weer in het negatieve register te tokkelen. Gisteren heb ik in mijn afdeling Deurne nogmaals gehamerd op de noodzaak van een duidelijk SP.a standpunt over het personeelsbeleid bij de stad Antwerpen. Vandaag werd die vraag weeral brandend actueel door het interview met SP.a schepen en ex-vakbondsman Guy Lauwers in de Gazet Van Antwerpen.
Lauwers wil in 2009 de dienst stadsreiniging omvormen tot een autonoom afvalbedrijf. Centraal in zijn argumentatie staat het feit dat momenteel 165 van de 670 personeelsleden van deze dienst niet of slechts gedeeltelijk inzetbaar zijn. Deze mensen kampen met onder meer psychische, drugs- of alcoholproblemen, zegt Lauwers.Maar die mensen blijven wel op het personeelsbudget van Stadsreiniging staan. Een autonoom bedrijf zou daar plotseling een mouw aan kunnen passen zo heet het. Dan is ook een efficiënter personeelsbeleid mogelijk. Je bent dan inzetbaar of niet inzetbaar. Wie zijn werk niet meer kan doen binnen de afvalophaling krijgt een andere job of gaat met vervroegd pensioen.
Dat zijn onsamenhangende uitspraken van onze schepen. Heeft men hem verkeerd geciteerd ? Want wie een andere job krijgt blijft toch ook op een personeelsbudget staan dat met openbare centen gespijsd wordt ? En iemand een aangepaste job geven kan toch veel gemakkelijker binnen het kader van een grote stedelijke organisatie dan binnen een autonoom afvalbedrijf ? Ook de Lissabon-doelstelling van het verhogen van de activiteitsgraad, waar de partij in een vorige legislatuur nog een frontale aanvaring met de vakbonden voor over had in de vorm van het Generatiepact wordt vlotjes overboord gekieperd. Stuur de mensen op vervroegd pensioen. Mij niet gelaten maar wat is nu de boodschap ? Moeten we nu met zn allen langer werken om de sociale zekerheid betaalbaar te houden, of juist niet ?
Allemaal vragen die veel prangender zijn dan de vraag of ik nu met een eigen partij wil starten of niet, want het antwoord daarop is neen
Want wat hier vooral de inzet is, is de vastheid van betrekking van het personeel. Daar wil men vanaf. Mensen die teveel problemen opleveren wil men aan de deur kunnen zetten, zoals in de private sector. Dat is verontrustend. Alles moet tegenwoordig duurzaam. Antwerpen heeft zelfs een half dozijn ambtenaren op de hoogste niveaus aangeworven om die duurzaamheid te bewaken. Maar niet het personeelsbeleid. Niet de werkvoorwaarden van mensen. Die hoeven niet duurzaam te zijn. Mensen die niet uit duurzaam materiaal gehouwen zijn, die niet stressbestendig zijn, die naar de fles grijpen bij tegenslag, die zetten we bij het groot vuil. Of zie ik dat verkeerd ? Ben ik wantrouwig ? Zeg het mij. Neem deel aan het debat op deze blog.
Dit is een zéér belangrijk debat voor socialisten. Wat ik in de eerste plaats vaststel is dat hier melding wordt gemaakt van 165 mensen die in de problemen zitten, in deep shit. Moeten we die dan niet helpen ? Hoe komt het dat het er zoveel zijn ? Zijn het er veel meer dan in een privé-bedrijf dat gelijkaardige activiteiten ontplooit ? En zo ja, hoe komt dat dan ? Omdat men in de privé mensen op 50 jaar aan de deur zet op kosten van de belastingbetaler ? Is dat de richting die de openbare sector uit moet ? Zal het de maatschappij vooruithelpen als we die 165 mensen van de loonlijst schrappen en doen alsof ze er niet meer zijn ? Of willen wij een duurzaam en integraal personeelsbeleid voeren waarbij mensen een volledige loopbaan kunnen ontwikkelen binnen ons bedrijf ? Of strookt dat laatste dan weer niet met onze trendy opvatting van arbeid, waarbij mensen die niet jobhoppen gepatenteerde losers zijn? Of presteren mensen enkel als je ze voortdurend kan bedreigen met ontslag ?
Beste Guy, ik weet ook wel dat je -pragmatisch zoals je bent- met je autonoom bedrijf met een boekhouding wil uitpakken die kan tippen aan die van de privé-haaien die het neoliberale Europa ook op de vrijgemaakte afvalsector loslaat. Maar zeg dat dan gewoon en blijf samen met SP.a vechten tegen dat grote bedrog op kosten van de gemeenschap.
Maak eens wat geld vrij op het stedelijk budget om een studie uit te voeren naar de reden waarom er 165 mensen bij stadsreiniging total loss zijn en om uit te zoeken of dat nu in feite veel is of weinig. Dan kunnen we daar misschien eindelijk eens aan doen. Want zelfs als het weinig zou zijn is het veel te veel. Of worden studies bij de stad dan alleen maar besteld om het eigen Grote Gelijk te bevestigen ?
Dit personeelsbeleid begint verdacht veel te lijken op bepaalde vormen van stadsontwikkeling. Als er in bepaalde wijken teveel cafés zijn met een overdosis laveloze dronkaards aan de toog dan willen we niet meer weten hoe dat komt of hoe we daar wat aan kunnen doen. Dan willen we die zatte, kotsende, VB-stemmende ingezetenen vervangen door andere en betere die onze verheven wereldvisie delen.
Ik blijf in elk geval achter alle 670 werknemers van stadsreiniging staan die dag in dag uit schitterend werk verrichten. Zelfs als ze op een betoging al eens Janssens buiten durven scanderen en ik daar dan voor de lieve vrede een korrel zout moet aan toevoegen.
In 2007 brak SP.a Rood op een spectaculaire wijze door. Het werd hoog tijd. Links van en vooral in de SP.a zélf gaapt een groot gat dat door geen enkel geloofwaardig initiatief werd opgevuld. Wij willen dat gat opvullen en in de SP.a blijven. Zoals ik in interviews al vaker zei: de Vlaamse SP-factor of Marijnissen-factor gestalte geven in de SP.a.
De partijleiding zou ons daar eigenlijk dankbaar voor moeten zijn. Electoraal is er een wereld te winnen voor een socialistische partij die weer haar tanden durft te laten zien en die het verstikkende rechtse eenheidsdenken durft te doorbreken. Een socialistische partij die tegengif biedt voor een staatshervorming die in België steeds weer het synoniem is voor een verdere opsplitsing van bevoegdheden die eerst in Vlaanderen en vervolgens in Wallonië de weg moet bereiden voor een harde rechtse sociaaleconomische politiek. Een socialistische partij die durft zeggen dat de energiesector te belangrijk is om aan private belangen te worden overgelaten. Een socialistische partij die durft zeggen dat het niet kan dat de farmaceutische sector woekerwinsten slaat uit wetenschappelijke kennis die het resultaat is van collectieve maatschappelijke inspanning en publieke financiering. Een socialistische partij die durft zeggen dat we opnieuw nood hebben aan een openbare krediet- en verzekeringssector, die durft zeggen dat de private sector niets te zoeken heeft in de arbeidsbemiddeling, en die durft zeggen dat de door Europa opgelegde privatisering van De Post waanzin is. Een socialistische partij die een referendum eist over het neoliberaal geïnspireerde Europese Hervormingsverdrag en tegen dit verdrag campagne voert. Een socialistische partij die een ambitieus programma voor sociale huisvesting eist en de schande blootlegt van de wachtlijsten voor sociale woningen in een Vlaanderen datin 2009 al zijn schulden zal afbetaald hebben en dreigt te stikken in het geld. Een socialistische partij tenslotte die actieve solidariteit durft uit te drukken met de stakende arbeiders bij Ford in Sint Petersburg die daarmee in de frontlijn staan niet enkel voor hun eigen looneisen maar meteen ook voor de verdediging van onze sociale zekerheid en loonniveau in België. Een socialistische partij die de ruk naar links in Latijns-Amerika toejuicht en ondersteunt.
Ik werd lid van de SP in 1981. Daar waren al twee jaar lidmaatschap aan voorafgegaan van de Aktief Linkse Studenten, de toenmalige studentenorganisatie van de SP. In die tijd had te partij naar verluidt circa 100.000 leden. En in 1985 haalden we 30 procent van de stemmen met het meest uitgesproken linkse verkiezingsprogramma sinds mensenheugenis. Niemand minder dan Frank Vandenbroucke, ex-trotskist, had dit programma aan elkaar geschreven en kwam het met verve verdedigen .in de volkshuizen. Volkshuizen waren toen nog niet oubollig, en verkiezingsoverwinningen ook niet.
Een kwarteeuw later houden we nog de helft van onze leden en ook de helft van onze stemmen over. Gedurende die kwarteeuw heb ik partijleiders zien komen en gaan die allemaal hun eigen stijl en aanpak hadden, maar die één ding gemeen hadden: zij waren altijd goed bezig, wij de linkerzijde in de partij- waren altijd fout
Maar misschien worden we ten onrechte afgestraft in de verkiezingen, en hebben we wél al veel bereikt ? Ook dat valt zwaar tegen. Ik vertoonde de eerste tekenen van politieke belangstelling toen ik 13-14 jaar was. Die ontluikende belangstelling werd eerder door ecologische dan door de sociale themas van bij ons aangezwengeld. De wereldwijde milieuvervuiling bijvoorbeeld, en het alarmerende rapport van de Club van Rome over de naderende uitputting van de grondstoffen. De tweede reden voor mijn beginnende politieke interesse was de schrijnende armoede in de derde wereld.
Rond Kerstmis keek ik naar de Zweedse documentaire The Planet over de toestand van de planeet. Eigenlijk was dit een remake van het rapport van de Club van Rome, met nog véél dramatischer cijfers dan die van 1970. Ben ik dan een extremist als ik volhoud dat wij ons dit economisch systeem niet kunnen veroorloven, dat een campagne rond onze persoonlijke ecologische voetafdruk niet meer zal volstaan en dat een radicale socialistische ommekeer nodig is ? Hetzelfde met armoede. Eind 2007 sloten de presentatoren van Studio Brussel zich op in een glazen kooi op de markt van Leuven. En een jeugdclub reed half Vlaanderen door in een mobiel zwembad. Dit alles is héél goed bedoeld om geld op te halen om in één van de meest elementaire behoeften van mensen te voorzien: water. Maar dat betekent dus dat we er met al onze rijkdom en technologie ook in 2007 nog altijd niet in geslaagd zijn om in die menselijke basisbehoefte te voorzien. Bovendien moet engagement blijkbaar ook fun zijn. We willen het systeem niet meer veranderen, het systeem heeft ons veranderd: de strijd tegen onrecht wordt vermarkt, gemediatiseerd, uitbesteed aan professionals om vervolgens onschadelijk te worden gemaakt als een onderhoudende vorm van engagement of een geëngageerde vorm van entertainment.
Toch is er hoop. We zegden altijd dat de rijkdommen van het zuiden moeten gebruikt worden om de mensen daar een behoorlijk leven te garanderen. Dat gebeurt nu ook. Door democratisch verkozen leiders bovendien: Chavez in Venezuela, Morales in Bolivia, Correa in Ecuador. Maar onmiddellijk worden deze staatsleiders door de wereldmedia gediaboliseerd. En wij trappen daar al te gemakkelijk in.
Maar is het misschien wat te hoog gegrepen om meteen de wereld te willen veranderen? Terug naar België dan maar. Velen onder ons hebben het materieel niet al te slecht in vergelijking met de rest van de planeet. Toch steeg ook hier de armoede de afgelopen tien jaar mét socialisten in de regering tot een abominabele vijftien procent.
Ook de werkenden hebben het niet gemakkelijk. De arbeidersklasse bestaat niet meer schrijft men tot in den treure. En daarom is het socialisme oubollig. Fabienne Verstraete, medewerkster bij een grote Belgische bank, en dus net als de meesten onder ons deel van die arbeidersklasse die niet meer bestaat schreef mij echter het volgende:
Ik had een discussie met de kantoordirecteur over het feit dat de druk alsmaar toeneemt en meer en meer mensen daardoor inklappen, het niet meer aankunnen. Haar conclusie was dat de verkeerde mensen dan maar op de verkeerde plaatsen zaten. Mijn conclusie is dat bedrijven dit niet ongestraft verder kunnen doen. De mensen werken zich kapot voor die paar enkelingen in hun ivoren toren die nog meer en meer willen. Ten koste van mensen. Dit is voor mij moderne slavernij. Wij denken dat slavernij ook in onze contreien niet meer bestaat. Mis. Het feodale systeem werd enkel vervangen door de macht van aandeelhouders.
Ik vind dat zeer treffend en moedig gezegd. Hoog tijd dus om dat verguisde, om de haverklap oubollig verklaarde socialisme weer hoog op de agenda te plaatsen. Daarmee maakte het amper twee jaar oude SP.a Rood in 2007 een bescheiden maar tegelijk toch ook spectaculair begin in Vlaanderen. Met jullie steun gaan we in 2008 op hetzelfde elan verder.
Matthias Danneels verwijt me vandaag in Het Nieuwsblad in nogal krasse termen mijn steun en deelname aan de staking van het Antwerpse stadspersoneel. Volgens hem ben ik samen met ACOD-secretaris Gerard Van Der Elst bruin vuilnis in rode zakken.
Het spreekt vanzelf dat ik er niets op tegen heb dat journalisten of anderen met mij van mening verschillen. Maar misschien kunnen we wel beleefd blijven. Beleefdheid zal de wereld niet redden maar het maakt van die wereld wel een betere plaats.
Danneels focust in zijn column op de overlast die het niet opgehaalde huisvuil veroorzaakt in bepaalde wijken van de stad. Dat is inderdaad erg vervelend voor de bewoners en het ligt echt niet in de bedoeling van de stakers om die overlast te veroorzaken. Net zomin als de brandweer de bedoeling heeft waterschade te veroorzaken bij het blussen. Maar de eerste staking waar niemand wat van merkt en die toch effect heeft moet nog worden uitgevonden. Om ruzie te maken (een staking duidt op ruzie) moet je minstens met twee zijn. Een staking is een uitdrukking van een conflict tussen de werknemers en de werkgevers. Die beiden zijn minstens in gelijke mate verantwoordelijk voor het spaak lopen van sociale relaties en dus ook voor een staking. En de werkgever als eindverantwoordelijke altijd dat ietsje meer.
Een staking is bovendien een democratisch gegeven. Om ruzie te maken moet je minstens met twee zijn, maar om succesvol te staken moet je minstens met de helft plus één zijn. Ikzelf stond die woensdagochtend (overtuigings)piket (we hebben dus niemand verhinderd om binnen te gaan) aan de sector Noord van stadsreiniging. En daar is haast niemand binnengereden, behalve dan die mensen die een onzeker contract hebben bij de stad en dus angst hebben hun job te verliezen. En daarvoor hebben we alle begrip.
Danneels is ook van oordeel dat de staking in de kaart zou hebben gespeeld van het Vlaams Belang. Mijn analyse is anders. Als vakbonden niet meer de belangen van hun leden zouden verdedigen -en in staking gaan hoort daarbij- dan zou dat pas écht in de kaart spelen van het Belang. Bovendien moet een vakbond de belangen van de werknemers verdedigen zonder rekening te houden met de vraag welke partijen daarbij nu beter of slechter zouden worden. Dat heet syndicale onafhankelijkheid.
Danneels neemt een slogan over van het Belang: "Staken schaadt, werken baat." En daarmee denkt hij dan het VB het gras voor de voeten te kunnen wegmaaien?
Tot slot past het ook om overlast, openbare dienstverlening en stakingsrecht in onze geglobaliseerde wereld in een bredere context te plaatsen. Ik nodig Matthias Danneels uit om zijn lezers eens kennis te laten maken met een land waar de vuilnisophaling nooit staakt: Birma. En om ons te laten weten hoe het daar gesteld is met de openbare dienstverlening, de sociale zekerheid en de pensioenen.
Dan toch ondersteuning vanuit SP.a fractie voor het Antwerpse gemeentepersoneel
Op de dag van de staking van het Antwerpse gemeentepersoneel vond ook een zitting plaats van de commissie personeelszaken van de Antwerpse gemeenteraad. We geven hierbij een korte samenvatting van de verschillende tussenkomsten. Voor de volledige tekst van de tussenkomst van gemeenteraadslid Frank Hosteaux verwijzen we naar elders op deze website.
Cathy Berx (CD&V) prees vooral de moed en zelfopoffering van personeelsschepen en partijgenoot Van Peel en wil absoluut dat hij zo voortgaat. Ook wou ze onmiddellijk de schade opgemeten zien die de staking had veroorzaakt.
Erwin Pairon (Groen!) wees erop dat de betaalde middagpauze in een historisch perspectief moet worden gezien en dat het personeel deze regeling ooit toegekend kreeg in de plaats van een loonsverhoging. De regeling kan dan ook niet ongedaan worden gemaakt zonder het loon te corrigeren.
Frank Hosteaux (SP.a) wees erop dat het misplaatst is om van een betaalde middagpauze te spreken en vroeg de schepen waarom hij in de media verzwijgt dat het personeel tijdens de middag ter beschikking moet blijven om de telefoons op te nemen, de loketten te bemannen en de bibliotheekfilialen ook tijdens de middag open te houden voor het publiek. Hij vroeg zich ook retorisch af hoeveel inwoners van de stad er wakker liggen van die zogenaamde betaalde middagpauze en of er daar al klachten waren over binnengekomen bij de ombudsvrouw. Hij vroeg zich retorisch af of de burger niet méér hinder ondervindt van de ellenlange wachtrijen in sommige districtshuizen en stadskantoren door gebrek aan personeel en falende informatica.
Bob Hulstaert (Vlaams Belang) meende te weten dat in zijn districthuis (Merksem) het personeel voortdurend allerlei ongeoorloofde koffie- en eetpauzes neemt.
Eva Wuyts (SP.a) merkte op dat de personeelskaders van de stad nog altijd niet ingevuld raken en dat er desondanks geen verhoging van het personeelsbudget voorzien is. Zij wees erop dat het personeelstekort niet van aard is om de relaties tussen vakbonden en college te verzachten. Zij vond dat de schepen de onderhandelingen met de vakbonden ernstig moet nemen en maakte de steun van haar fractie daarvan afhankelijk.
Marc Van Peel (CD&V) antwoordde dat er niet op de beslissing zou worden teruggekomen en dat er enkel nog zal worden onderhandeld over de uitvoeringsmodaliteiten. Tijdens de vorige legislatuur waren er daarover informele afspraken gemaakt met de vakbonden zo meende hij. Hij erkende zonder meer dat van het personeel een half uur langer werken wordt verwacht voor hetzelfde loon. De kleine verbeteringen in het financiële statuut van het personeel (aanpassing eindejaarspremie, verhoging maaltijdchecques met 0.75 euro) die reeds eerder werden toegekend verkocht hij als een compensatie voor de genomen maatregel.
Vraag van raadslid Frank Hosteaux aan schepen Van Peel in verband met het personeelsbeleid van de Stad Antwerpen.
Geachte schepen. Er is heel wat te doen in verband met de beslissing van het College om de arbeidstijd van het stadspersoneel te wijzigen door de betaalde middagpauze van een half uur af te schaffen. Deze beslissing wordt mee in het kader geplaatst van de nieuwe rechtspositie die ten laatste op 1 januari 2009 moet worden ingevoerd. Hierin zit ook een nieuwe verlofregeling en men wil blijkbaar het niet meer doorbetalen van de lunchpauze hieraan koppelen. De vakbonden hebben hier duidelijk bezwaren tegen. U hebt in de pers nogal forse verklaringen afgelegd waarbij u zich ook tot de bevolking hebt gericht om aan te tonen dat zij de dupe zijn van eventuele vakbondsacties. Hierbij maakt ueveneens gebruik van vergelijkingen van arbeidsuren met andere openbare besturen.
Nadat ik mij geïnformeerd heb over een en ander, stel ik me toch vragen.
Onze medewerkers hebben het de laatste jaren niet gemakkelijk gehad. Ongewild werd hun reputatie mee aangetast door de VISA-affaire. Nadien hebben ze de werking van de stad op peil gehouden ondanks het feit dat gans de top van de administratie geschorst werd en dit in een periode wanneer de reorganisatie op het terrein moest worden uitgevoerd. Een reorganisatie nota bene die mee in gang werd gezet door de toenmalige personeelsschepen die ook al voortijdig van het toneel verdween.
Ondanks al die moeilijkheden hebben onze medewerkers zich blijven inzetten, zonder stakingen, om een optimale dienstverlening aan de burgers aan te bieden. Die trouw wordt niet beloond met wat het College nu voorstelt.
Het is hierbij toch niet konsekwent dat men in personeelsadvertenties steeds benadrukt hoeveel verlofmen bij de Stad wel heeft en hoe flexibel men kan werken. Men verklaart zelfs dat men automatisch met glijtijden kan werken, terwijl dit op heel wat diensten niet het geval.is.
Geachte schepen, ik merk dat wij problemen krijgen om vakkundig personeel aan te werven. We zien dit reeds bij de chauffeurs bij Stadsreiniging. De tijd dat men bijna letterlijk op zijn knieën moest gaan zitten om bij de Stad te komen werken, is voorbij. Hierbij hebt u verklaard dat dit komt door de te lage lonen. Maar juist door het feit dat een weddenschaalherziening geen bevoegdheid is van de lokale besturen, zou ik verwachten dat een van de weinige voordelen die men kan bieden die doorbetaalde lunchpauze is. Tussen haakjes, ik hoop dat uw partij in positieve zin mee wil werken aan een weddenschaalherziening.
Het blijkt zelfs overduidelijk dat tijdens deze lunchpauze het personeel steeds ter beschikking moet zijn (telefoon opnemen, enzovoort). Dit heeft u niet aan de pers meegedeeld.
Wanneer u een vergelijking maakt met andere openbare besturen, moet men ook alle elementen vergelijken. Door de krachtlijnen Kelchtermans verdient iemand bijvoorbeeld in Zwevezele evenveel als in Antwerpen, voor dezelfde functie uiteraard. Maar die persoon hoeft aan het loket van de Burgerlijke Stand bijvoorbeeld geen 4 talen te kennen en het aantal burgers die daar aan dat loket verschijnen zal wel wat minder zijn dan in de Lange Gasthuisstraat.
Tot slot schermt u steeds met de service aan het publiek. In die contekst vraag ik mij af hoeveel inwoners er wakker liggen van die zogenaamde doorbetaling van de lunchpauze. Hoeveel klachten zijn daar al bij de ombudsdienst over binnengekomen? Is het niet belangrijker dat onze medewerkers in een sereen klimaat kunnen werken en niet zoals ik dat zelf heb vastgesteld in het stadskantoor Permeke hun service aan het publiek moeten onderbreken omdat de computers voortdurend uitvallen. Of vindt u het de fout van het personeel dat de mensen in de wachtzaal recent tweemaal naar huis moesten terugkeren zonder de gevraagde stukken? Vindt u het normaal dat reeds s morgens een rij staat aan te schuiven in de Lange Gasthuisstraat zonder dat ze zeker weten dat ze diezelfde dag kunnen voortgeholpen worden? Ik denk dat de inwoners van deze stad daar meer over te klagen hebben dan de doorbetaalde lunchpauze. En het hek is helemaal van de dam wanneer, zoals ook recent is voorgevallen, er ook nog eens individuele districtsraadsleden zich beginnen te bemoeien met de arbeidsuren van onze medewerkers.
Geachte schepen, dit verdienen onze medewerkers niet en ik verwijs naar Frank Van Massenhove, kersvers overheidsmanager van het jaar. Hij heeft veel vertrouwen in zijn medewerkers en ik denk dat dit ook een goede raad is voor u zodat u niet zou insinueren dat onze medewerkers minder uren kloppen en bijgevolg minder presteren.
Op Indymedia las ik een opinie van Koen Calliauw over de uitlatingen van Frank Hosteaux met betrekking tot het Antwerpse politiekorps. Frank noemde de politie in een interview met Het Laatste Nieuws "racistische nietsnutten". Koen speculeert daarbij op een verdeeldheid die er zou zijn tussen Frank en SP.a Rood. Getuigt het van kwaadaardigheid ons af te vragen waarom er op de site van SP.a Rood geen letter staat over de storm die hun Gemeenteraadslid Hosteaux nu te verwerken krijgt?. schrijft Calliauw op Indymedia.
Neen Koen, dat getuigt niet van kwaadaardigheid en je hebt dat goed gezien. SP.a Rood is niet zo gelukkig met de uitspraak van Frank Hosteaux. De tijd dat wij onder elke politiepet een fascist ontwaarden is lang voorbij.
We hebben dat daarom ook met Frank uitgepraat. En er is dus geen verdeeldheid tussen ons.
We zijn het met Frank eens dat er vanuit de politie een ongezonde aandacht uitgaat naar het De Coninckplein en omgeving. We hebben stellig de indruk dat het aantal patrouilles op dit plein nogal hoog is. Dat het politioneel toezicht in de rest van de stad er mogelijk zelfs onder lijdt. Dit alles wekt de indruk dat de overheid de buurt wil opkuisen en rijp wil maken voor dure bouwpromotoren. Frank zal daar te gelegener tijd scherpe vragen over stellen.
Maar om dit nu te vertalen in een uitval naar individuele politiemensen en hen bestempelen als racistische nietsnutten is niet heel slim. Het is ook beledigend voor mensen die een moeilijke maar noodzakelijke job doen, en wiens prioriteiten niet door henzelf maar door het beleid worden bepaald. Frank heeft zich wat laten meeslepen door de emotie. Het Laatste Nieuws maakte er een smeuïg verhaal van.
Persoonlijk, maar dat is strikt persoonlijk, en dus geen SP.a Rood standpunt, ben ik zelfs de mening toegedaan dat er terug wat meer respect mag zijn voor politie, wetten en reglementen. In een samenleving waar mensen uit alle hoeken van de wereld samenkomen is het van belang dat we ons allemaal houden aan een aantal collectieve afspraken die in dit deel van de wereld de vorm van wetten en reglementen hebben aangenomen. Anders dreigen we naast elkaar in plaats van met elkaar te leven. En dan grijpt het racisme pas écht om zich heen.
We hebben er alle belang bij de échte problemen in de arbeidersbuurten niet uit het oog te verliezen. De omgangsvormen worden harder. Mensen van allerlei slag trachten te overleven, de ene op een correcte manier, de andere iets minder. Generaties allochtone jongeren hebben geen enkele affiniteit meer met wat er in onze maatschappij leeft en vergrijpen zich zelfs aan een Sinterklaasfeestje op de Dageraadplaats. Ik weet dat een flink deel van het kwaad veroorzaakt wordt door onze materialistische kapitalistische maatschappij die geen waarden, rechtvaardigheid en respect uitstraalt. Maar ondertussen koop je van die analyse geen leefbaarheid. Wetteloosheid tolereren speelt enkel in het voordeel van de machtigen en de sterken.
Daarom heeft de brutale moord op agente Kitty Van Nieuwenhuyzen in Lot mij dan ook diep aangegrepen. Schuif ik daardoor op naar rechts?
SP.a Rood vraagt een zo spoedig mogelijke bijeenkomst van SP.a stadspartij Antwerpen (Antwerpen, Hoboken, Wilrijk, Deurne, Ekeren, Berchem, Borgerhout, Merksem, Berendrecht, Zandvliet en Lillo). Daarvoor hebben we 350 handtekeningen nodig van Antwerpse SP.a leden.
Wij vragen deze samenroeping om drie redenen:
1)Het reactionaire personeelsbeleid bij de stad Antwerpen onder impuls van CD&V schepen Van Peel, met alle gevolgen voor personeel én inwoners van de stad
2)De positionering van onze afdeling in het energiedebat, en democratische inspraak in de bepaling van een standpunt door SP.a nationaal. Ook willen we dat de partij actie voert tegen de stijgende energieprijzen
3) het sociale huisvestingsbeleid in onze stad en de gevolgen van de fusie van de sociale huisvestingsmaatschappijen
Wij beschikken niet over ledenlijsten, en 350 handtekeningen is veel. Daarom vragen we jullie om te netwerken. Stuur deze mail door (en/of druk het bijhorende document af) naar zoveel mogelijk partijleden die jullie kennen. Spreek ze aan. Verzamel mee handtekeningen.
Een andere mogelijkheid is om je districtsafdeling te overtuigen. Drie districten kunnen eveneens een algemene ledenvergadering afdwingen.
De tijd is rijp om onze partij nieuw leven in te blazen en over te gaan tot een strijdbare oppositie en democratische inspraak van de leden, zoals we dat hebben beslist op ons nationaal congres op 21 oktober!
Ondergetekende, lid van de SP.a afdeling Stadspartij Antwerpen, vraagt om een zo spoedig mogelijke samenroeping van een algemene ledenvergadering op basis van artikel 4-2. van de afdelingsstatuten.
Op deze algemene ledenvergadering wens ik het volgende te bespreken:
-het personeelsbeleid van de stad Antwerpen
-het energiestandpunt van de SP.a en verdere actie rond dit thema
-het beleid rond sociale huisvesting en de gevolgen van de fusie van de sociale huisvestingsmaatschappijen
Voornaam:
Naam:
Lidnummer:
Handtekening:
Terugsturen naar: Erik De Bruyn, Meeuwenhoflei 85, 2100 Antwerpen
Ondanks het feit dat zowat elke krant een economische bijlage heeft waar dagelijks de loftrompet gestoken wordt van het vrije ondernemerschap; ondanks het feit dat de demagogie van de vrijheid van ondernemen er zelfs voor gezorgd heeft dat we onze taal hebben verkracht en werkgever noemen diegene die zich het werk van anderen toeëigent, vindt Dominique Dewitte, directeur van het zakenportaal Express dat ondernemers een verdrukte en verketterde minderheid zijn. Dewitte presteert het om in De Standaard van 22 november te beweren dat er gelukkig nog rijken zijn om iets te doen aan het lot van de armen. Die redenering is eigenlijk gelijk aan een vorm van racketeering. Creëer eerst de dreiging en vraag dan geld van het (potentiële) slachtoffer om je ertegen te laten beschermen.
SP.a Rood zorgde voor het volgende amendement in de beginselverklaring van de SP.a:
Het bestrijden van armoede en uitsluiting blijft daarbij essentieel. Armoede is een structureel probleem. Het legt een fundamentele onrechtvaardigheid bloot in ons economisch bestel. Daarom kan een partij die gelijke kansen als haar centraal thema aanhoudt, niets anders dan die uitroeiing van armoede als haar finale doelstelling vooropstellen.
Armoede ontstaat immers daar waar mensen niet meer in hun levensonderhoud kunnen voorzien door het product van hun eigen arbeid of door het verkopen van hun arbeid op de arbeidsmarkt. Het eerste kwam vooral historisch gezien vaak voor in ontwikkelingsstadia van een samenleving waarin de maatschappelijke arbeidsproductiviteit té laag was en armoede dus een veralgemeend verschijnsel was. In de 21e eeuw is de globale maatschappelijke productiviteit op wereldschaal (de tegenwaarde van alles wat we collectief produceren gedeeld door het aantal werkenden) ruimschoots hoog genoeg om de volledige wereldbevolking een degelijke levensstandaard te bezorgen.
Zoals Marx al uitlegde ontstaat sinds de 19e eeuw massale armoede door het voortdurende proces van accumulatie van rijkdom in handen van diegenen die de productiemiddelen in eigendom hebben (en dat zijn nog andere mensen dan diegenen die door Dewitte als de topmanagers worden omschreven; als topmanager zijn bedrijfsleiders exuberant betaalde werknemers, ze worden pas kapitalisten als ze een deel van- hun exuberante loon omzetten in aandelen en dus beginnen te investeren in het afromen van de arbeid van anderen). Het accumuleren kan slechts door de arbeider (werknemer) minder loon uit te keren dan de tegenwaarde van zijn of haar arbeid, zelfs na aftrek van grondstoffenkosten, het afschrijven van machines en het opzijleggen van een provisie voor productieve investeringen. De race van anoniem kapitaal (en dus niet van de sympathieke meneer Danone en mevrouw Egberts die Dewitte ten tonele voert) naar steeds hogere opbrengst, het inruilen van bedrijfstakken of regios voor andere bedrijvigheden of landen waar er nog meer winst te rapen valt organiseert de armoede op wereldschaal in een neerwaartse spiraal.Alleen klassenstrijd zet daar een rem op.
Armoede en rijkdom zijn dus als de polen van een accu. Accumulatie van rijkdom aan de ene zijde veroorzaakt accumulatie van armoede of relatieve armoede aan de andere zijde. Rijkdom is dus gestolde armoede.
Met de noodzaak van economie op zich waarover Dewitte het nogal naïef heeft, heeft dit allemaal niets te maken. Zelfs de liberale econoom Robert Heilbroner toonde tot afgrijzen van zijn vakgenoten- in de jaren 70 van de vorige eeuw reeds aan dat het private bezit van productiemiddelen hoegenaamd geen ander maatschappelijk doel dient dan de verrijking van de bezitters.
