19-06-2008 om 21:56 geschreven door Erik De Bruyn  

Dat vernam ik zonet omdat een journalist van De Morgen me belde om er mijn mening over te weten.

Ik vind het heel erg jammer dat Jan een stap terug moet zetten. Ik kan me goed voorstellen waarom. Jezelf van onderuit moeten opwerken tegen de ongeschreven wetten van de politiek in is een terreuraanslag plegen op je gezondheid. Jan en de zijnen zijn mensen die jarenlang aan de basis hebben geknokt, onbaatzuchtig, uit puur idealisme, tussen gewone mensen die zij op politiek vlak willen vertegenwoordigen. Wat een schril contrast met mainstream politici die worden “opgepikt” door de human resources afdelingen van partijen om vervolgens te worden opgekweekt zoals plofkippen tot “succesvolle politici”! Geen wonder dat er dan een kloof tussen burger en politiek ontstaat.

Jan was ooit lasser van beroep. Hij heeft die slopende job jaren aan een stuk gecombineerd met zijn politiek engagement. Zoiets haalt je af. Het eist zijn tol.

Gevraagd naar de verdiensten van Jan Marijnissen heb ik geantwoord dat hij opnieuw vorm geeft aan een authentiek socialisme. Een socialisme dat rationeel is maar dat de mensen tegelijk kunnen voelen, ruiken, en proeven. Hij maakte van de SP een speerpunt in de strijd tegen de privatisering van openbare diensten, met de post als herkenbaar voorbeeld. Hij slaagde erin de intuïtieve afkeer van gewone mensen tegen de dictaten van Europa een linkse inhoud te geven. Socialisten zijn niet tegen een verenigd Europa. Internationalisme zit in elke vezel van onze beweging. Maar misbruik het niet om ons de dictaten van multinationale ondernemingen op te leggen!

Jan Marijnissen en de SP aarzelen ook niet om de samenlevingsproblemen te benoemen.

Té lang verstikte links deze problematiek in een middenklasseretoriek over diversiteit en een multiculturele maatschappij. Marijnissen daarentegen ventileerde met succes de mening dat verzet tegen racisme geen tolerantie betekent voor asociaal gedrag. Daar geven ook vele migranten hem gelijk in. De komst van migranten kon hij op die manier bij de gewone man uitleggen als een verrijking. 

Tot slot vroeg de journalist mij of het succes van de SP in Nederland ook in België kan worden gereproduceerd. Ik heb geantwoord: niet in die vorm. Hoe ondemocratisch ze ook zijn, we zitten in België met kiesdrempels. De SP heeft zich gedurende 20 jaar kunnen ontwikkelen vanuit hun posities in gemeenteraden over héél Nederland. Vanuit die basisposities konden ze zich bewijzen en door hard  en onbaatzuchtig werken het vertrouwen winnen van de mensen. De kiesdrempel maakt zelfs dat in België quasi onmogelijk. Bovendien heeft de SP zich al 20 jaar geleden gedestaliniseerd. De Belgische PVDA is daar nog maar net mee begonnen. En hoewel ik voel dat het deze keer menens is en er sympathie voor koester kunnen we niet nog eens 20 jaar wachten voor de Belgische linkerzijde zich eindelijk eens wil herpakken.  

17-06-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

Op de website van SP.a Rood vind je een filmpje met een stukje uit het debat van gisteren in Gent over “middenveld en politiek”.

Dirk Van der Maelen zegt daarin het volgende:

“Ik heb aan Erik voorgesteld om zich kandidaat te stellen voor het partijbureau, zodat hij daar tenminste het standpunt van SP.a Rood kon vertolken. Maar om redenen die hij mij nooit duidelijk heeft gemaakt heeft hij besloten om dat niet te doen.”

Ik heb die reden aan Dirk wél duidelijk gemaakt, en wel op 23 februari 2008 te Antwerpen, omstreeks het middaguur, vlak na mijn terugkomst uit Pakistan. Preciezer kan ik niet zijn.

Ik herhaal hierbij de reden. De verkiezing van een partijbureau liep gelijk met de verkiezing van de voorzitter. Je voor het ene én tegelijk het andere kandidaat stellen maakt je ongeloofwaardig als kandidaat-voorzitter. Je zendt daarmee de boodschap uit dat je het als voorzitter wellicht niet zal halen. Caroline Gennez heeft zich ook nooit kandidaat gesteld voor het partijbureau.

Nadien achtte men het statutair onmogelijk om mij alsnog in het partijbureau te coöpteren. Het zij zo, ik ga daar niet voor vechten.

Ik mail deze tekst vandaag nog door naar Dirk, zodat hij ditmaal een schriftelijk antwoord krijgt op zijn vraag.

Los daarvan wil ik opmerken dat het niet evident is om als gewone werkende mens te zetelen in dat partijbureau. Het vindt namelijk op maandagen overdag plaats. Hoe moet ik dat met mijn werkgever de stad Antwerpen regelen ? Ik krijg mijn job als milieuambtenaar trouwens nu al niet rond in een normale werkweek van vijf dagen. Met mijn politiek en syndicaal engagement erbij werkte ik het afgelopen jaar gemiddeld tachtig uur per week.

SP.a Rood is een basisbeweging en die basis aan het woord laten zal andere mechanismen vergen dan structuren die uitgebouwd zijn rond de agenda’s van beroepspolitici.

Maar er is méér. SP.a Rood aan het woord laten op het SP.a congres is mooi. Het tendensrecht is daarmee verworven. We zouden trouwens sowieso al aan het woord zijn via de spreekbuis van tientallen SP.a-afdelingen, zonder dat daar noodzakelijk ons etiket op kleeft, en zo hoort het ook. Soms zijn we zelfs aan het woord bij monde van Caroline Gennez zélf. Ik citeer bvb. “veiligheid is niet rechts of links maar wel de inhoud die men eraan geeft”.  Soms lijkt het wel alsof men op de Grasmarkt een databank met mijn uitspraken achter de hand heeft…

Ik kan dat natuurlijk alleen maar toejuichen, zelfs al is copy-paste zonder vermelding van de auteur niet echt netjes.

Wat echter op de actuele politieke agenda staat is niet zozeer een intern partijcongres van de SP.a, maar wel de verkiezingen van 2009 (of vroeger). De voorbereidingen daartoe gaan in de partij niet op het congres van oktober, maar wel reeds in september van start. Die verkiezingen zouden we moeten winnen of minstens de schade beperken en dat zal niet eenvoudig zijn. Ik zal zelfs meer zeggen. Het zal niet kunnen zonder kandidaten van SP.a Rood op de lijsten.

De huidige Belgische politieke situatie draagt elementen van een regimecrisis in zich. De huidige politieke generatie geeft niet de indruk een uitweg te zien. De SP.a tracht zich te herpakken in de oppositie maar sleept nog veel dogma’s uit een niet verteerde regeringsdeelname met zich mee. De erfenis van het ondertekenen van de Vlaamse resoluties bijvoorbeeld, en de daarmee gepaard gaande schatplichtigheid aan de idee van een “staatshervorming” gereduceerd tot een verdere opsplitsing van het land.

In zo’n klimaat is er –om een lezer op mijn blog te citeren- behoefte aan “een inspirerend socialistisch verhaal dat best wel een beetje opruiend mag zijn”.  

Ik stel mij dus kandidaat om op een SP.a lijst naar de verkiezingen te gaan en samen (weet je nog Dirk ?) de confrontatie aan te gaan met de rechtse overmacht in dit land, eerder dan elkaar in oktober vliegen af te vangen op een partijcongres.

15-06-2008 om 19:08 geschreven door Erik De Bruyn  

Ierland is eergisteren stout geweest en heeft tégen het Europa van de neoliberale vrijhandel gestemd. Ierland heeft “nil” gestemd. Laat ik vandaag ook stout zijn en zeggen dat ik ook tegen dit neoliberale Europa zou stemmen als ik er de kans toe kreeg. Ik stem ook “nil”. 

Maar in België krijgen we niet eens die kans. In België werd het Europees verdrag in alle stilte geratificeerd door het parlement. De Belgen zouden in een referendum niet anders reageren dan de Ieren. Ook wij zijn niet blij met een Europa dat allerlei beslissingen van bovenaf op ons laat neerdalen. Een Europa dat vindt dat we zoveel mogelijk openbare diensten moeten privatiseren en dat ervoor zorgt dat postkantoren in onze buurt sluiten bijvoorbeeld. Een Europa dat onlangs nog beslist heeft dat de wekelijkse arbeidsduur zelfs veel méér dan 48 uur per week mag bedragen.  Een Europa dat niets doet aan de stijgende energieprijzen omdat de invloed van de private energiesector te groot is. Het Europa van de economische oorlog en van de concurrentie. Een Europa met een parlement dat niks te zeggen heeft.

De Ierse bevolking heeft gezegd: wij zijn niet tegen een verenigd Europa, maar wél tegen een Europa dat volledig in dienst staat van het grote geld. Men vindt de Ieren nu reactionair, angstig en dom. Wel ik vind ze vooruitstrevend, moedig en slim. Ik ben pro Europa, maar dan wel een socialistisch Europa. Een Europa in dienst van de gewone mensen, een democratisch Europa in dienst van de bevolking. Want dit is het Europa van de angst. Het pro-Europese kamp trok naar het Iers referendum met als voornaamste argument: stem maar ja want anders gaat er nog eens wat gebeuren. Ierland zal verarmen. Angst en doem werd over Ierland verspreid. Een positief Europees project waar de mensen kunnen achter staan kon er niet aangeboden worden. Moet het dan verbazen dat de Nederlanders, de Fransen en nu ook de Ieren tegen Europa stemmen ?

Terug naar België dan. In België houdt de politiek zich momenteel niet bezig met datgene wat voor u belangrijk is. Geen maatregelen voor het beschermen van uw koopkracht, geen verhoging van de pensioenen die tot de laagste van Europa behoren. Neen, de politieke agenda wordt beheerst door tegenstellingen tussen Vlamingen en Walen, debatten over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, de aanstelling van verkozen burgemeesters en de uitbreiding van Brussel. Discussies waarmee we ons in heel de wereld belachelijk maken.

Sommige Vlaamse politici zeggen dat méér Vlaamse bevoegdheden nodig zijn om te zorgen voor tewerkstelling en welvaart. Ook helaas, in onze eigen partij. Wel ik ben daar absoluut niet van overtuigd. Als ik zie wat Vlaanderen met zijn bevoegdheden doet: het is een van de rijkste gewesten van Europa maar het slaagt er maar niet in om voldoende sociale woningen te bouwen. Nochtans zijn de hoge woningprijzen een belangrijke oorzaak van armoede. Leterme moet dus niet zeggen dat een regering niets kan doen aan de bescherming van de koopkracht van de mensen! In ons land worden vastgoedmakelaars slapend rijk terwijl jonge mensen torenhoge sommen betalen voor de huur of de afbetaling van een woning. In ons land wordt Electrabel slapend rijk terwijl uw energiefactuur elk jaar stijgt. En dan durven ze nog reclame maken onder de slogan “het is uw energie!” En dat is zowel in Vlaanderen, Wallonië als Brussel zo.

Als ik zie wat Vlaanderen met zijn vele geld doet dan heb ik geen vertrouwen in Vlaanderen. Neem bijvoorbeeld het Oosterweelproject en de Lange Wapper brug. Twee komma twee miljard euro zullen uitgegeven worden om een lelijk en ongezond viaduct te bouwen dat delen van de stad dreigt te verstikken in fijn stof. Als dit Vlaanderen is, geef mij dan maar België.België heeft al genoeg stommiteiten uitgehaald. Daar hebben we Vlaanderen niet voor nodig.

Ik denk dat het hoog tijd wordt dat de politiek eens uitpakt met een positief, inspirerend en optimistisch project. Iets anders dan een eeuwige concurrentieslag of het doembeeld van een sociale zekerheid die niet meer betaalbaar is. Iets anders dan angst voor smeltende poolkappen of angst voor terrorisme. Waarmee ik niet wil zeggen dat het broeikaseffect niet reëel is, maar daarom moet men handelen in plaats van gewone mensen te beschuldigen en angst aan te jagen. Angst speelt alleen maar in de kaart van extreem-rechts, populistisch rechts, en gewoon rechts. Eigenlijk zijn er toch redenen genoeg om optimistisch en strijdbaar te zijn ? Nog nooit eerder in de geschiedenis was ons land zo rijk, alléén is de rijkdom alsmaar slechter verdeeld. Nooit eerder in de geschiedenis werden we zo oud ? Dat is toch positief in plaats van iets om angst voor te hebben ? Wetenschap en techniek stellen ons in staat om een gezond milieu te verzoenen met een hoge welvaart. Het wordt daarom tijd om eens terug over socialisme te spreken. Socialisme als bevrijdingsbeweging, als strijdbeweging voor een andere en betere maatschappij. Een maatschappij waar de economie in dienst staat van de mens in plaats van de onderwerping van de mensen aan de terreur van de economie zoals we die vandaag kennen.

Onze partij stond in het verleden het sterkst als ze durfde opkomen voor een andere en betere maatschappij. Laten we dus “nil” zeggen tegen de angsten en de dogma’s die ons door rechts  worden opgedrongen en terug ons eigen socialistisch verhaal vertellen. Naar links en dan vooruit !"

14-06-2008 om 17:41 geschreven door Erik De Bruyn  

Minister Kathleen Van Brempt opent een nieuwe fase in het maatschappelijk debat over de Oosterweelverbinding. De minister sommeert de BAM om beter rekening te houden met de fijn stof problematiek. Niet alleen moet het project in zijn geheel “fijn stof neutraal” zijn, het moet dat ook zijn in elke wijk van de stad. Zelf suggereert ze enkele milderende maatregelen: een snelheidsbeperking, het niet toelaten van vrachtwagens zonder roetfilter op de Lange Wapper brug, en het plaatsen van geluidsschermen die meteen ook fijn stof afvangen.

De eis van Van Brempt heeft alvast één grote verdienste: ze erkent hiermee dat de Lange Wapper brug een fijn stof schaduw werpt over de Antwerpse districten Merksem en Deurne, en over de wijk Luchtbal.

We juichen de démarche van Kathleen Van Brempt dan ook toe. Maar we willen ook wijzen op enkele consequenties en tekortkomingen van haar voorstellen. Een eerste belangrijke consequentie is dat de oefening van het Milieu Effecten Rapport (MER) moet worden overgedaan. De minister wijzigt immers een belangrijke parameter. Als niet alle vrachtwagenverkeer op de brug wordt toegelaten, langs welke wegen zal het zich dan wél begeven ? En hoe gaan we vaststellen of vrachtwagens beschikken over een roetfilter ? En zoniet,  sturen we ze dan manu militari terug ?

Trouwens niet alle fijn stof veroorzaakt door het verkeer is toe te schrijven aan de uitlaatgassen. Remmen (wat wel eens nodig is op de afrit van een brug!) en bandenslijtage leveren ook hun bijdrage. Daar is geen roetfilter tegen opgewassen.

Fijn stof schermen rondom de autosnelweg zelf hebben dan weer geen impact op de extra verkeersstromen die de Oosterweelverbinding zal veroorzaken op neventrajecten zoals de Bisschoppenhoflaan te Deurne.

Tot slot is de “fijn stof neutraliteit” van het hele project een zwaktebod. In Borgerhout, Merksem en Deurne overschrijden de fijn stof concentraties nu reeds de Europese norm. Elk groot mobiliteitsproject in deze regio moet dus een reductie van de uitstoot van fijn stof tot doel hebben.

In elk geval zijn de eisen van minister Van Brempt een dwingende reden om het MER volledig over te doen, en dan deze keer op een degelijke manier. Degelijk betekent:

-Geen geluidsmetingen tijdens de zomerperiode en op een ogenblik dat de werken aan de ring volop bezig waren (met een lagere verkeersintensiteit tot gevolg) zoals in de oorspronkelijke MER, maar op een representatief moment.

-Terdege rekening houden met het alternatief van de StRaten-Generaal die een sluiting van de ring veel noordelijker situeert, weg van de woonwijken.

-De beperkingen die minister Van Brempt eist incalculeren en berekenen welke impact ze zullen hebben op de verkeersstromen.

Het zou mij daarbij sterk verbazen indien een degelijke en eerlijke MER opnieuw de Oosterweelverbinding zou aanwijzen als de beste oplossing voor de Antwerpse mobiliteitsuitdagingen.

Later, wanneer het fijn stof rond deze draak van een brug is gaan liggen, moeten we het nog eens over een paar fundamentelere aspecten hebben. Hoe zorgen we in een 21^e eeuw die toebehoort aan mondige burgers voor een draagvlak voor dit soort megaprojecten ? Niet met de wettelijk voorziene procedures van openbare onderzoeken die zéér beperkt zijn in de tijd en die worden aangekondigd in obscure advertenties en op gele affiches met zwarte opdruk uit de negentiende eeuw.

En moet onze haven en de daaraan gekoppelde verkeersstroom altijd maar blijven groeien in naam van de tewerkstelling en de welvaart ? Of gaat het eigenlijk alleen maar om winstbejag ? Moeten we niet eens gaan denken aan afspraken en een arbeidsverdeling tussen onze Europese havens, met als gevolg duurzame tewerkstelling voor iedereen ?

Volgens de Antwerpse overlevering was Lange Wapper een tot leven gewekt waanbeeld van dronkaards. De gelijknamige brug is het waanbeeld van hen die dronken zijn van groei.

10-06-2008 om 23:32 geschreven door Erik De Bruyn  

Wouter Van Bellingen heeft honderd procent gelijk wanneer hij vaststelt dat de linkerzijde in Vlaanderen in de verdrukking gespeeld wordt. Linkse eenheid is nodig indien de linkerzijde opnieuw wil wegen op de Belgische politieke agenda.

De vraag is dan welke vorm en vooral inhoud die eenheid moet aannemen. Van Bellingen heeft nogmaals gelijk dat het idee van linkse eenheid niet leeft aan de top van de partijen maar wel bij de brede achterban. Het sterke resultaat van Erik De Bruyn tijdens de voorzittersverkiezingen in de SP.a was daar een indicatie van. Als Wouter Van Bellingen zich nog afvraagt hoe die samenwerking eruit moet zien antwoordt Erik De Bruyn daarop met het credo van SP.a Rood: De basis eerst ! Daarom stelt De Bruyn zéér concreet voor om in  het najaar een “staten-generaal” van de linkerzijde te organiseren waar de linkse basis elkaar kan ontmoeten en het groeiproces naar een gemeenschappelijk project kan inzetten. Naast de politieke linkerzijde moeten daar ook de vakbondsbasis en mensen uit andere sociale bewegingen welkom zijn.

Linkse eenheid is pas betekenisvol als ze het concept van een electoraal verbond overstijgt. Linkse eenheid is ook iets helemaal anders dan de olijfboomcoalitie waarmee Caroline Gennez eerder dit jaar de SP.a nog in de regering trachtte te loodsen. In plaats van te mikken op een snelle regeringsdeelname moet linkse eenheid ernaar streven een sterk socialistisch programma te formuleren als antwoord en alternatief op het project van de rechterzijde. Een sterk socialistisch programma dat mobiliserend werkt en de politieke krachtsverhoudingen in Vlaanderen en België grondig wijzigt alvorens er opnieuw over regeringsdeelname gepraat wordt.   

Het kartel SP.a- Spirit als sociaal-democratische partij met een Vlaams-nationaal verlengstuk zag en ziet De Bruyn nog steeds niet zitten. Een breder links front echter wel. Wouter Van Bellingen moet daarbij wél beseffen dat Vlaams-nationale bekommernissen in zo’n verband naar de achtergrond zullen verdwijnen.

Wouter Van Bellingen organiseerde al eens een massahuwelijk waaraan De Bruyn en zijn vrouw deelnamen. De Bruyn gunt Van Bellingen graag de eer een politiek massahuwelijk van de linkerzijde te sluiten en zal er als de tijd rijp is graag aan deelnemen. 

06-06-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

Zoals ik op 21 mei op deze blog aankondigde heb ik in de Antwerpse SP.a het debat gelanceerd over de Oosterweelverbinding.

Ik vind het echter belangrijk dat dit debat nu eerst intern in de partij gevoerd kan worden, zodat ik over het verloop ervan op deze blog niets ga schrijven.

Wel zijn er al enkele positieve ontwikkelingen te melden. Het districtscollege van Deurne en haar voorzitter Frank Geudens (SP.a) staan achter de bekommernissen van de bevolking en van de onderscheiden aktiegroepen en partijen. Met name eisen zij dat de nodige maatregelen worden genomen tegen fijn stof en geluidshinder, en dat er héél duidelijk gecommuniceerd wordt.

Vanuit het kabinet van Kathleen Van Brempt wordt ondertussen gemeld dat de voorwaarden in verband met de beperking geluidshinder die werden opgelegd enkel kunnen gerealiseerd worden door het bouwen van een reeds lang door de buurtbewoners gevraagde geluidswal te Deurne-Noord. Het is dus in feite zeker dat die wal er komt bij de uitvoering van het Oosterweelproject.

SP.a gemeenteraadslid Toon Wassenberg vindt dat deze wal zo moet worden uitgevoerd dat meteen ook de verspreiding van fijn stof ingeperkt wordt. Inderdaad bestaan er technieken om van een geluidswal ook meteen een fijn stof filter te maken.  

05-06-2008 om 22:26 geschreven door Erik De Bruyn  

Hoge bomen vangen veel wind. En vooral onpopulaire populieren. Aan wind heeft de Vlaamse politiek dan ook weer geen gebrek. Dat werd de afgelopen week duidelijk in het debat over de aanplant van genetisch gemanipuleerde populieren door het Vlaams Instituut voor Biotechnologie (VIB).De bedoeling is dat er een populierensoort zou worden ontwikkeld die minder lignine bevat, waardoor populieren efficiënter gebruikt kunnen worden als grondstof voor biobrandstoffen.

Deze aanplant stuit echter op een veto van de twee federale PS-ministers Magnette en Onkelinx. Gelukkig maar. Want gefixeerd als ze is op snelle groei heeft onze Vlaams VLD-parlementslid Fientje Moerman een ongezonde liefde opgevat voor de populier, inderdaad een snelle maar vaak onbedachtzame groeier. Zij vindt dat Vlaanderen gedwarsboomd –in dit geval meer bepaald gedwarspopulierd- wordt in zijn biotechnologische ambities.

Vreemdsoortiger is de liefde van het Vlaams Belang voor de populier. Het is immers een uitheemse boomsoort.  Maar voor het VB volstaat het dat de PS tegen de populier is om ervoor te zijn. Natuurlijk kan het ook zijn dat het VB enthousiast geworden is omdat lignine een bindmiddel is. Het Belang is sowieso al niet te vinden voor bindmiddelen tussen landsdelen en culturen, en nu dus ook niet meer voor bindmiddelen in populieren. 

De populier werd vooral populair bij het beplanten van “waterzieke gronden”: moerassen en winterbeddingen van waterlopen waar men geen gewassen kon planten omdat die gronden te vochtig waren. Die  zogenaamd “waterzieke gronden” functioneren echter ook als sponzen of dweilen waarmee de natuur overtollig water opvangt en bewaart bij hevige regenval. De afwezigheid van die dweilen van de natuur zorgde de afgelopen week weer voor overstromingen in menige Vlaamse verkaveling. Daarom –en ook omdat populierenbossen ecologisch nogal schraal zijn- pleiten milieuorganisaties er al jaren voor om de populierenaanplant te verminderen en de landschappen in hun natuurlijke staat te herstellen. Als we van de populier een commercieel gewas maken zal dit natuurlijk veel moeilijker gaan.  

Ook heel het concept “biobrandstoffen” wordt trouwens ernstig in vraag gesteld. Er is weinig “bio” aan deze brandstoffen. Ten eerste zijn ze controversieel omdat ze de teelt van voedingsgewassen verdringen en daardoor een opwaartse druk uitoefenen op de voedselprijzen. Maar ook als men er geen voedingsgewassen voor gebruikt zoals in het geval van de populier blijven het brandstoffen van plantaardige oorsprong. Die planten moeten ergens worden aangeplant waar er nu bos, veld of moeras is. In de woestijn zal een waterminnende plant zoals de populier immers slecht groeien. Bovendien blijven we gewoon koolstof verbranden. Plantaardige brandstoffen remmen de technologische ontwikkeling omdat ze de levensduur van de voorbijgestreefde technologie van de verbrandingsmotor verlengen.

Dit alles maakt deel uit van een interessant mondiaal debat over economie en ecologie dat in Vlaanderen echter niet of nauwelijks doordringt. In het eeuwig verongelijkte Vlaanderen draait de kern van het debat rond de kwestie dat het verbod op GGO-populieren werd uitgevaardigd door “Waalse” ministers. Heel de wereld begrijpt Vlaanderen verkeerd, of het nu over populieren gaat of over de toepassing van de taalwetgeving of over Brussel-Halle-Vilvoorde. Daarom heeft de Vlaamse overheid “Flanders Today” opgericht, een weekblad dat Vlaanderen in het Engels moet uitleggen aan anderstaligen. De Schotse hoofdredacteur van dit weekblad dreigt nu echter ontslag te nemen vanwege de erg agressieve wijze waarop “wij Vlamingen” ons gelijk in de wereld trachten uit te dragen. Vlaanderen heeft geld, en meent dat het zich daarmee een publieke opinie kan kopen, ook in het buitenland. Ook in Congo, waar het geven van geld volgens sommige Vlaamse politici gelijk staat met het recht om een soevereine staat te schofferen. Niet elke soevereine staat natuurlijk, en ook niet altijd. Vroeger waren we evengoed kwistig met geld in Congo en werd het land evengoed slecht bestuurd. Toen zwegen we echter omdat het onze commerciële belangen ten goede kwam. Nu dat met de concurrentie vanuit China plotseling niet meer zo zeker is vinden we dat we onszelf tot moraalridder mogen slaan.

Vlaanderen blinkt dus niet uit in kritische zelfbeschouwing. Een aan zichzelf overgelaten Vlaanderen –en dat gevaar wordt groter naarmate de Walen hun geduld met ons beginnen te verliezen- dreigt zichzelf vast te betonneren in een eigen groot gelijk van Oosterweelverbindingen en Schipdonkkanalen omzoomd met genetisch gemanipuleerde populieren. Het Vlaamse Mekka van de snelle groei zal geen minaret maar een Lange Wapperburg als ijkpunt kiezen. Rond ons bouwen we dan een diplomatieke Atlantikwal van de zelfgenoegzaamheid waarop we niemand anders dan Pierre Chevalier, ongekroonde keizer van de arrogantie en het opportunisme op uitkijk laten staan.

01-06-2008 om 17:41 geschreven door Erik De Bruyn  

Vandaag ging het Belgische gasbedrijf Distrigas over de toonbank bij Suez voor de prijs van 4.8 miljard euro. Koper is de Italiaanse gasreus ENI. De koopsom lag zo hoog omdat Distrigas een paar zeer lucratieve doorvoercontracten op basis van hoge tarieven in de portefeuille heeft. Eerder werd de beslissing van de Belgische openbare energieregulator CREG om deze tarieven grondig te verlagen teniet gedaan door de regering, met instemming van PS-minister van energie Paul Magnette. Daardoor blijft de waarde van Distrigas erg hoog en is het dus kassa-kassa voor Suez. ENI van haar kant hoeft zich weinig zorgen te maken. De hoge aankoopprijs kunnen ze dankzij hoge doorvoertarieven rustig terugverdienen aan hun klanten. Aan het einde van de keten staan uw en mijn gasfornuis…

Datzelfde geldt voor de belasting van 250 miljoen euro die minister Magnette wou aansmeren aan Electrabel maar waarvoor hij ondertussen werd teruggefloten door premier Leterme. Zo’n belasting mag immers worden verrekend in de prijs aan consument. Alleen indien Electrabel een milde schenking aan de gemeenschap  zou gedaan hebben mag dat niet. Maar zo zit de wereld niet in elkaar heeft Magnette ondertussen geleerd. Het is tenslotte uw energie niet, maar die van de aandeelhouders van Suez/Electrabel en nu ook van ENI.

Paul Magnette wordt naïviteit verweten. Al even naïef is echter de visie van Karel Van Miert. Die rekent er nog altijd op dat “vrije concurrentie” een neerwaartse invloed zal uitoefenen op de energieprijzen. Alsof de zes grote electriciteitsgroepen van Europa de markt niet territoriaal onder elkaar verdelen en op die manier de prijzen op een hoog niveau kunnen handhaven.

De laatste in de rij der naïevelingen ben ikzelf. Ik blijf voorstander van een Belgische en Europese energiesector in openbare handen. Omdat dit de enige manier is om zowel de prijs als de ecologische kwaliteit van energie democratisch aan te sturen. Het grote voordeel van mijn “naïef” idee is dat het werkt als je het kan realiseren. Maar daarvoor is politieke moed nodig. En wellicht moet die iets langer dan vijf minuten worden volgehouden.  

29-05-2008 om 21:58 geschreven door Erik De Bruyn  

Vlaamse centen in Vlaamse handen ? Wat baat het als het de handen van betonboeren zijn. De Vlaamse regering staat op het punt om méér dan twee miljard euro (80 miljard oude Belgische franken) uit te geven aan een bijzonder omstreden project: het sluiten van de Antwerpse ring door middel van de “Oosterweelverbinding”, waarvan de Lange Wapperbrug het spectaculaire sluitstuk wordt.

De deugdelijkheid van dit project wordt sinds enkele jaren behoorlijk op de korrel genomen door de stRaten-generaal (SG), een koepel van Antwerpse buurtcomité’s. De Oosterweelverbinding zal de grote verkeersstromen rond Antwerpen bijzonder dicht bij de stad brengen en dreigt Antwerpen in velerlei opzicht te verstikken. De SG ging daarom zo ver om al in 2005 met een sterk onderbouwd alternatief op de proppen te komen. Dit alternatief werd nooit ernstig onderzocht. Het SG-alternatief werd immers doorgelicht door een studiebureau (TV-SAM) dat verbonden is aan de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM), de regisseur van het Oosterweelproject. Dit is in strijd met de wettelijke bepalingen rond de onafhankelijkheid van het alternatievenonderzoek. Bovendien sleepte de doorlichting bijzonder lang aan.

Maandag 19 mei kreeg SG de kans om haar alternatief tracé uiteen te zetten op de Antwerpse gemeenteraadscommissie openbare werken. Die uiteenzetting was zoals steeds bijzonder helder en overtuigend en kon op applaus rekenen van gemeenteraadsleden van zowel  meerderheid als oppositie.

Grote afwezige op de gemeenteraadsbanken was de VLD. De partij werd enkel vertegenwoordigd door schepen Ludo Van Campenhout. Diens commentaar aan het einde van het debat was bijzonder cynisch: “jammer dat we dit allemaal een paar jaar geleden niet wisten, u bent te laat”. Deze opmerking getuigt van weinig respect voor de democratie. Immers, de SG heeft haar huiswerk gedaan op de ogenblikken die daarvoor wettelijk voorzien waren, namelijk binnen het kader van de opmaak van het Milieu Effecten Rapport (MER). Als burgers en hun organisaties te laat zijn met hun bezwaren als ze de daartoe voorziene wettelijke agenda’s volgen, waar zijn we dan mee bezig ?

Eigenlijk rest de voorstanders van de Oosterweelverbinding nog maar één argument: “we gaan een slecht en peperduur project uitvoeren omdat we geen tijd en goesting meer hebben om na te denken over een alternatief”.  De voorstanders van het project gijzelen de hele gemeenschap met het argument: als we nu niet beginnen met de uitvoering van de werken dan zal Antwerpen zich binnen dit en enkele jaren vastrijden in de moeder van alle verkeersopstoppingen. Liever een rotslecht project dan geen project dus, en wel hier en nu, onmiddellijk!

Indien de beslissing tot de bouw van de Oosterweelverbinding op die manier letterlijk en figuurlijk over de hoofden van de burgers heen zal worden uitgevoerd, dan dreigt dit project niet enkel de longen van de Antwerpenaren te verstikken maar ook de longen van ons democratisch bestel. Het wordt een Witte Olifant zoals we ze destijds kenden in het Zaïre van Mobutu: een megalomaan project waarvan enkel de bouwers rijker worden.

Ik zal binnen de SP.a formeel oproepen tot het ondersteunen van de vraag naar een écht onafhankelijk onderzoek van het alternatief van de SG. Dit hele project is té grootschalig en té ingrijpend om er lichtzinnig mee om te gaan. Om de tijd te winnen die nodig is om het alternatief ernstig te onderzoeken moet het mogelijk zijn om onmiddelijke maatregelen te treffen om de verkeerscongestie rond Antwerpen te verlichten. Bijvoorbeeld door het tolvrij maken van de Liefkenshoektunnel.

Wie het alternatief tracé van de SG beter wil leren kennen kan zijn licht opsteken op de website die ik in de kolom hiernaast bij mijn favorieten heb geplaatst.

21-05-2008 om 23:27 geschreven door Erik De Bruyn  

De Venezolaanse minister van milieu Yuviri Ortega heeft aangekondigd dat het land geen concessies meer zal toestaan voor open mijnbouw (dagbouw) in het Amazonegebied. Open mijnbouw is een catastrofe voor het milieu. Landschappen worden totaal verwoest, de grondwaterspiegel daalt dramatisch, oppervlaktewater wordt vergiftigd, en inheemse volkeren worden uit hun traditionele leefomgeving verdreven. Ook de concessies voor de houtontginning in het Amazonegebied zullen herzien worden, met de bedoeling het  Venezolaanse deel van het Amazonewoud beter te beschermen. (bron: Reuters)

Deze beslissing licht een tip op van wat een socialistisch economisch beleid kan betekenen, ook op het vlak van milieubescherming.

Het spreekt voor zich dat de regering van Venezuela wereldwijd grote bijval zou oogsten indien dit besluit via de massamedia zou worden bekendgemaakt. In de plaats daarvan stelt men Venezuela liever voor als een schurkenstaat en een dictatuur.

In een van de kapitalistische buurlanden van Venezuela gaat de verwoesting van het regenwoud helaas volop verder. In Suriname zullen de Amerikaanse multinationals Biliton en Alcoa, hand in hand met een corrupt regime nu ook de laatste natuurreserves in het westen van het land gaan openleggen in functie van de ontginning van aluminium en andere delfstoffen in open mijnbouw. Wie is de échte schurkenstaat ?

Ondertussen zijn de arbeiders van de private Isodora goudmijn in Venezuela in staking gegaan. Ze eisen de nationalisatie van hun mijn. Nationalisatie is in Venezuela een democratisch proces, gedragen van onderuit.

20-05-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

18-05-2008 om 21:10 geschreven door Erik De Bruyn  

Ik ontvang net een zegebericht uit een bedrijf dat mij zeer nauw aan het hart ligt: Crown Cork in Deurne, hier achter de hoek. In de sociale verkiezingen in dat bedrijf boekt het ABVV een schitterende overwinning: 3-2 in de ondernemingsraad (voordien 2-3) en 3-1 in het comité veiligheid (voordien 2-2)!. Het was ABVV Crown Cork dat in de Antwerpse metaal het vuur aan de lont stak met betrekking tot de stakingen voor méér koopkracht. Strijdsyndicalisme loont!

In oktober 2005 deed ik aan het stakerspiket van Crown Cork de inspiratie op voor  de politieke strijd tegen het Generatiepact . Luttele weken later werd SP.a Rood geboren.

15-05-2008 om 23:25 geschreven door Erik De Bruyn  

Theo Francken, provinciaal N-VA-voorzitter voor Vlaams Brabant en Brussel geeft op zijn blog “Theo tuurt”  (http://www.bloggen.be/theotuurt/)  de definitie van turen:  tu'ren (tuurde; heeft getuurd): met inspanning zien, scherp kijken naar.  Pas op Theo, soms is al dat turen een symptoom van bijziendheid.

Theo postte een overigens sympathieke reactie op mijn vorige bijdrage over de communautaire démarches van Frank Vandenbroucke. Hij verwijt mij daarin “kort door de bocht” te gaan met mijn standpunten over een verdere opsplitsing van het arbeidsmarktbeleid.  Bedankt voor die waarschuwing Theo, want sinds het heengaan van François Sterchele weten we des te beter welke gevolgen dat kort door de bocht gaan kan hebben.

Ik wil reageren op de interessante bijdrage van Theo Francken aan het debat. Het gebeurt in Vlaanderen nog niet zo gauw dat een linkse socialist en een Vlaams-nationalist met elkaar in debat gaan. En het is weer eens wat anders dan dat eeuwige geouwehoer ter linkerzijde over de zin en de onzin van militeren in de SP.a.

Theo postte op mijn blog twee artikels uit De Standaard die ik inderdaad gelezen heb. Die artikels bespreken de resultaten van een studie die werd uitgevoerd door de vier planbureau’s die dit kleine land rijk is: de federale en de drie gewestelijke (als de staat volgens sommigen dan toch moet ontvetten kunnen we misschien eerst daar beginnen in plaats van bij de postbodes, de treinbestuurders of de loketbedienden).

Uit die studie blijkt dat de activiteitsgraad in Vlaanderen sinds 1980 gestegen is terwijl ze in Brussel en Wallonië nagenoeg ter plaatse trappelde. Die evolutie zou zich de komende vijf jaar nog voortzetten. Waaraan ligt dat ? Volgens de krantenartikels (ik weet niet zeker of het een conclusie is van de journalisten dan wel van de studie zelf):  “omdat vanaf 1980 de deelstaten hun beperkte autonomie inzake arbeidsmarkt en economie echt konden beginnen te gebruiken.”

Een eerste vraag die ik mij als exacte wetenschapper dan stel is van methodologische aard: werden de resultaten van die studie voldoende uitgezuiverd op kruisgevoeligheid ? Weten we zeker dat er tussen 1980 en nu geen andere factoren speelden dan de invoering van een autonoom arbeidsmarktbeleid ? Ik veronderstel van niet, simpelweg omdat dit statistisch nagenoeg onbegonnen werk is. Je zou dan een inventaris moeten opmaken van alle comparatieve voordelen van de gewesten tegenover elkaar, waarvan het arbeidsmarktbeleid er slechts één is uit velen. Je zou dan de bijdrage moeten berekenen van elke factor aan de activiteitsgraad. Ik geloof niet dat de econometrie daartoe in staat is, zelfs al hebben we in België vier planbureau’s, en is een van onze landgenoten een grondlegger van de moderne statistiek (Adolphe Quetelet, 1796-1874). De verschillen tussen de landsdelen enkel toeschrijven aan een geregionaliseerd arbeidsmarktbeleid, dat noem ik pas “kort door de bocht”.

Een tweede opmerking die ik als exacte wetenschapper moet maken is dat we dankzij de ontwikkelingen in de natuurkunde en de wiskunde sinds de 19^e eeuw weten dat niet alle verbanden in de natuur, de sociologie en de economie te vatten zijn in lineaire functies. Die laatsten zijn zelfs meer uitzondering dan regel in het echte leven. Met het nemen van een aspirine verdwijnt je hoofdpijn maar dat betekent nog niet dat je je met het nemen van vijf aspirines vijfmaal beter zal voelen. Méér van hetzelfde, méér arbeidsmarktautonomie leidt niet noodzakelijk tot nog betere resultaten.  

Dat brengt me bij de meest cruciale vaststelling: het arbeidsmarktbeleid in België IS geregionaliseerd sinds 1980 ! En laten we een kat een kat noemen: zelfs tot op een niveau dat de regionalisatie naast voordelen ook obstakels begint te veroorzaken. De migratie van arbeidskrachten tussen de verschillende landsdelen wordt bepaald niet versoepeld door het aanleggen van vier verschillende databanken van werkzoekenden (VDAB,Actiris, FOREM, Arbeitsamt). Ik heb zelf zeven jaar in verschillende functies bij de VDAB gewerkt en ik weet welke heksentoeren wij daar moesten uithalen om Vlaamse werkzoekenden een job te geven bij een grote Nederlandse bussenbouwer net over de grens in de buurt van Eindhoven. Dat was dus geen taalprobleem maar vooral een administratieve uitdaging omdat de Belgische en Nederlandse arbeidsmarkten totaal van elkaar gescheiden zijn, met een verschillende sociale wetgeving enzovoort. Het comparatieve voordeel is in zo’n geval weggelegd voor… de private arbeidsbemiddelaars (uitzendkantoren, selectiekantoren). Zij bouwen hun organisaties uit over taal- en landsgrenzen heen.

Een nog verdere opdeling van arbeidsmarkten is niet meer rationeel, maar heeft alles te maken met het afbakenen van regio’s met autonome bevoegdheden waarbinnen bepaalde politieke krachten hun ding kunnen doen. Een staatshervorming speelt zich nooit af in een politiek vacuüm maar binnen het kader van reële politieke krachtsverhoudingen. Die krachtsverhoudingen spelen in Vlaanderen niet bepaald in de kaart van links. Her en der  wordt in patronale middens luidop gedroomd van een Forza Flandria die van een onafhankelijk Vlaanderen maar al te graag het Singapore van Europa zou maken. De sweatshop van het westelijk halfrond, vol met zo van die broodjesbakkerijen voor de Lidl zoals Günther Walraff er net een ontmaskerd heeft in Duitsland.

Misschien zou ik de Vlaamse zaak iets meer genegen zijn als links in Vlaanderen méér dan vijftig procent van de stemmen zou halen. Zoals onze kameraden de Renardisten in Wallonië destijds. Die overwogen om de Waalse onafhankelijkheid uit te roepen om een programma van socialistische structuurhervormingen te kunnen doorvoeren. Om mij van de deugden van een Vlaamse onafhankelijkheid te overtuigen zal Theo Francken zich dus eerst moeten inzetten voor het socialisme. En voor sommigen mij nu het etiket van Vlaams Renardist willen opkleven: beschouw deze paragraaf als een boutade.

Nu we het toch hebben over het afbakenen van regio’s waarin bepaalde politieke krachten hun ding kunnen doen. Op de blog van Theo Francken staan een paar interessante bijdragen over Bolivia. Zijn oom is namelijk al 30 jaar arts en pater in dat land.  Ik ben aangenaam verrast door het feit dat Francken niet te spreken is over de afscheidingsbeweging in het oostelijke deel van dat land. Als volksnationalist heeft hij het er moeilijk mee, maar hij moet erkennen dat die afscheidingsbeweging vooral te maken heeft met rijke Bolivianen die hun privileges willen beschermen. Dat vind ik zeer eerlijk en fair van Francken. Hij zou de afvallige provincie Santa Cruz liever niet met Vlaanderen willen vergelijken. Ik juist wel natuurlijk, maar ik vind het bemoedigend dat zelfs een volksnationalist afstand neemt van het opportunistische streven naar onafhankelijkheid van de Boliviaanse oligarchie in Santa Cruz.

Minder enthousiast ben ik over de wijze waarop Francken zich op sleeptouw laat nemen door de schurkenstatenretoriek tegen landen zoals Cuba, Venezuela, Bolivia en Iran. De Boliviaanse president Evo Morales wordt op zijn blog afgebeeld in de “dreigende” aanwezigheid van Castro, Chavez en Ahmadinejad (president van Iran). Over de mate waarin Cuba nu minder of meer democratisch is dan pakweg zijn kapitalistische buurlanden de Dominicaanse Republiek, Haïti of Jamaïca wil ik bij een andere gelegenheid nog wel eens een boom opzetten. Democratie gaat volgens mij namelijk over méér dan het voldoen aan westerse vormvereisten. Dat heb ik onder andere geleerd uit mijn waarnemerschap in de Pakistaanse verkiezingen. Maar voor Venezuela en Bolivia is het duidelijk: ook naar westerse normen zijn deze landen democratieën. Als volksnationalist zal je minder enthousiast zijn dan ik over de nationalisaties van sleutelsectoren die Chavez en Morales doorvoeren, maar beide presidenten voeren daarmee het programma uit waarop ze met een grote meerderheid verkozen zijn. Bovendien leggen ze met die nationalisaties de fundamenten voor de welvaart van hun burgers en voor een vorm van economische democratie waarvan wij in het westen enkel kunnen dromen.

De antidemocratische acties komen hier vanuit Washington en recent ook vanuit Berlijn. Daar wil men een cordon sanitaire rond deze landen leggen. Venezuela en Bolivia worden daardoor gedwongen om handelsrelaties aan te knopen met landen met een onfris politiek regime zoals Iran.  Maar het is wel erg hypocriet om hierover nadrukkelijk te struikelen en tegelijk over het hoofd te zien dat bijvoorbeeld de Verenigde Staten (die nochtans menen een patent te hebben op de democratie in de wereld) zéér hartelijke en winstgevende relaties onderhouden met een vunzig regime zoals Saoedi-Arabië. Is Saoedi-Arabië democratischer dan Iran ? De president van Iran is nog min of meer verkozen, de koning van Saoedi-Arabië niet.

14-05-2008 om 13:44 geschreven door Erik De Bruyn  

We zijn in een diepe politieke crisis beland waar driekwart van de bevolking geen boodschap aan heeft. Opiniepeilingen geven steeds opnieuw aan dat het communautaire debat zéér laag scoort bij de kiezer. De man in de straat ligt wakker van werk, koopkracht, milieu en veiligheid (zowel sociale veiligheid als veiligheid op straat en in de wijk).

Fans van het communautaire debat zoals Frank Vandenbroucke wijzen er dan weer op dat de staatshervorming noodzakelijk is om de arbeidsmarkt beter te laten functioneren. Die logica waarbij je een arbeidsmarkt nog verder moet opsplitsen om ervoor te zorgen dat mensen uit het ene deel van het land sneller geneigd zullen zijn om in het andere deel te gaan werken ontsnapt mij nog steeds.

Enkele maanden geleden zat ik in Leuven in een debat met o.a. Geert Lambert en Bruno Tobback. Geert Lambert wees op het succes van de instroom van Franse werkkrachten in Zuidwest Vlaanderen. Des te beter. Maar het is toch niet omdat Frankrijk een ander land is met een afzonderlijk gereguleerde arbeidsmarkt is dat er een hoge instroom is ? Daarvoor zijn er dan toch onderliggende redenen ? Een nog hogere werkloosheid en een slechtere sociale bescherming in het Franse departement Nord denk ik dan. En dat is nu net waar de voorstanders van een verdere splitsing van het arbeidsmarktbeleid op uit zijn, denk ik dan vervolgens: regio’s tegen elkaar  uitspelen om op die manier het sociale systeem onder druk te zetten.

Moeten we dan echt mensen bedreigen met sociale miserie voor ze hier willen komen werken?  De praktijk wijst het anders uit. Een tijdje geleden werd op de luchthaven van Zaventem een jobbeurs georganiseerd. Duizenden werkzoekenden uit Brussel zakten af naar Zaventem, gemotiveerd om een job te vinden. En wat bleek ? De mensen zijn nooit goed genoeg voor de jobs. De vacatures houden totaal geen rekening met hoe mensen van vlees en bloed werkelijk zijn. Bijzonder weinig mensen kunnen aan al die combinaties van veeltaligheid, gespecialiseerde kennis en sociale vaardigheden voldoen.

Wanneer Joëlle Milquet dan een voorstel lanceert om de mobiliteit van werkzoekenden over de taalgrens heen te ondersteunen met een premie wordt dat voorstel ook alweer afgeschoten. Louter omdat het een federale tewerkstellingsmaatregel is, en dat strookt niet met de splitsingsdrang van haast alle Vlaamse politici.

Vandaag publiceert De Standaard opnieuw een “alarmerende” studie: in 2020 zullen er te weinig arbeidskrachten zijn in Vlaanderen. Dat is dan een reden temeer om creatief en zuinig om te springen met menselijk talent en om de economie aan te passen aan échte mensen. In plaats van te verwachten dat mensen zich zullen blijven aanpassen aan een steeds verder doorhollende economie, met alle afgeleide problemen van stress, alcohol, drugs en criminaliteit die ze met zich meebrengt.

We leven niet om te werken, we werken om te leven. De economie humaniseren (en ecologisch duurzaam maken) is de échte kerntaak van socialisten. Die uitdaging zullen we niet aanpakken met een zoveelste staatshervorming die in België blijkbaar enkel kan worden opgevat als een verdere opsplitsing van de landsdelen. Nu al blijkt uit een andere studie dan weer dat de rest van Vlaanderen de Antwerpenaren niet graag ziet. Dat belooft dus voor een toekomstig onafhankelijk Vlaanderen. Doch dat geheel terzijde J

De SP.a heeft tot op heden een vrij gematigde koers gevaren in heel de communautaire hetze.  Hoewel ik het standpunt van de partij rond de splitsing van de arbeidsmarkt onverteerbaar blijf vinden en ik zéker weet dat driekwart van de leden en de kiezers van de SP.a me daarin volgt, kon mijn partij afstand houden van het communautaire gekrakeel. Electoraal loont dat: de andere partijen maken zich momenteel écht niet populair met een communautair opbod dat volkomen politique politicienne is. De Vlaming kan haast niet meer kiezen voor partijen die tegengas geven op het communautaire vlak. De SP.a moet die taak op zich nemen, daar is een markt voor…

We waren stilaan aan het groeien in onze rol als oppositiepartij. Ik begrijp dus totaal niet wat een Frank Vandenbroucke bezielt om hier nu zo brutaal te komen tussen fietsen. Mij werd geregeld verweten de partij te splitsen, louter door het feit dat ik me kandidaat stelde voor het voorzitterschap. In de toespraken op 1 mei werd nog maar eens verwezen naar de moeilijke voorzittersverkiezingen. Na de voorzittersverkiezingen heette het dat we allen samen  moesten werken aan de heropstanding van de partij. Maar wie doet er nu moeilijk ? Wie splitst er nu de partij ? 
 

En hij wordt met de nodige égards behandeld. Er zal een werkgroep worden opgericht die het communautaire standpunt van de partij zal moeten scherpstellen. Zelfs daarmee is hij nog niet tevreden. Ik wil er bij deze bij de leden en de afdelingen op aandringen dat ze eisen dat de resultaten van die werkgroep eerst zullen moeten worden gevalideerd door een congres voor we ermee naar buiten treden. En we moeten ook inzage en inspraak hebben in de samenstelling van die werkgroep. Anders zijn we opnieuw verkeerd bezig en verliezen we ons pas hervonden elan. Denk eraan, standpunten scherpstellen doe we ook samen.

Daarbij moet opgemerkt dat ook het standpunt van de partijleiding betreffende de splitsing van de arbeidsmarkt tot op heden nog niet is voorgelegd aan een congres. Johan Vande Lanotte heeft het gelanceerd na afloop van de debatten van het congres van januari 2007. Dus dan kunnen we dat standpunt meteen ook toetsen aan de visie van de basis, en kunnen we onze standpunten meteen scherpstellen, Frank...

Chapeau voor een kordate en rustige Caroline Gennez die de crisis tot op heden uitstekend heeft beheerd. Ze verdient onze steun. Ze heeft de boodschap van het congres van oktober 2007 zeer goed begrepen.

07-05-2008 om 17:52 geschreven door Erik De Bruyn  

Op de “Zevende Dag” van 27 april kreeg Caroline Gennez de volgende vraag voor de voeten geworpen: “U zit nu in de oppositie. Gaat u vanaf nu alle stakingen steunen ?”

Caroline werd door deze vraag duidelijk verrast. Vreemd, want het gesprek ging nochtans over het samenvallen van 1 mei met Rerum Novarum, de vakbonden en de sociale strijd. Caroline had zich dus mogen verwachten aan andere vragen dan die over de kwaliteit van haar etentjes met Rudi De Leeuw. Het antwoord was dan ook stuntelig en mateloos ontoereikend: “Natuurlijk steunen we niet gelijk welke wilde staking, alleen goed voorbereide en vooraf geplande stakingen.”

Hiermee etaleerde Caroline een pijnlijk gebrek aan ervaring. Namelijk ervaring met het fenomeen staking op zich. Heeft Caroline ooit gestaakt ? Duidelijk niet. De meest authentieke en krachtige stakingen ontstaan van onderuit, spontaan en uit bittere noodzaak, en zijn meestal niet al te goed voorbereid. Zelfs de grote stakingen tegen het Generatiepact waren dat niet. Het antwoord had dus moeten zijn:

”Niemand vindt een staking leuk, ook en vooral de stakers niet. Ze lijden inkomensverlies en moeten spitsroeden lopen in een conflict waar ze doorgaans niet alleen de baas, maar ook de media en een stuk van de publieke opinie tegen krijgen. Een staking is in de eerste plaats het gevolg van fout gelopen management. We willen allemaal dat de treinen rijden en dat de sluis van Evergem open is. Dus moeten de mensen die daarvoor zorgen een fatsoenlijk loon uitbetaald krijgen. Een staking is bovendien een basisdemocratisch gegeven bij uitstek. Succesvol staken doe je per definitie niet alléén, en zelfs niet met een grote minderheid.

Voor de SP.a is het stakingsrecht daarom heilig. De enige stakingen waar we ons tegen verzetten zijn kapitaalstakingen: aandeelhouders die dreigen met het afbouwen of sluiten van bedrijven als er niet ingeleverd wordt. Dat noem ik pas mensen gijzelen.”

Dat is in elk geval mijn antwoord. Ik zou het hebben over de gevechten die op ons afkomen voor onze levensstandaard als gevolg van de economische terugval. De vakbonden spelen hierin een sleutelrol. Eigenlijk zijn ze de enige defensielijn waarover de werkende mensen vandaag beschikken.  Ik voorspel inderdaad hevigere sociale strijd.  De toekomst van de SP.a is deze als spreekbuis, als verlengstuk van deze sociale strijd.  De politieke actie van de SP.a moet in dienst staan van de versterking van de sociale strijd; vandaag en morgen.

Ik wil Caroline helpen met het terug op de sporen zetten van de SP.a . Maar soms maakt ze er echt wel een potje van.

28-04-2008 om 22:25 geschreven door Erik De Bruyn  

21-04-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

Als ik me niet vergis was het op 16 januari 2007. Die avond zou Johan Vande Lanotte in Antwerpen de teksten voor het ideologisch congres van 27 januari komen toelichten.

SP.a Rood had een pak amendementen ingediend. Dat was nochtans niet gemakkelijk geweest. De ontwerpteksten waren pas vrijgegeven net voor de feestdagen, en de deadline voor de amendementen werd gezet op Driekoningen.

Ik had echt geen zin om na een overvolle werkdag naar het zogenaamde “debat” te gaan. Sinds de “managers” het in de partij voor het zeggen hadden was dat immers vooral een top-down gebeuren. Een distributie van marsorders. Bijna al onze amendementen voor het  congres van maart 2006 waren neergemaaid door de mitrailleursnesten van het partijapparaat.

Een rondje hardlopen in het Deurnese Rivierenhof gaf me toch de nodige moed om naar het jeugdcentrum Trix in Borgerhout te trekken. Ik had niets voorbereid. Er waren andere SP.a-Roders afgekomen, zij het ook onvoorbereid. Tot onze grote verbazing werden onze amendementen aan de ingang aan de congresgangers uitgedeeld. Johan gaf ons vrijwel onmiddellijk het woord. Een week later zat ik in Brussel op de resolutiecommissie en een pak SP.a-Rood amendementen werd daar in de strakke regie van het congres van 27 januari in de Antwerpse Zuiderkroon opgenomen. Waaronder ook een genetisch gemanipuleerde versie van hét amendement dat heel het congres zou kleuren: er moesten opnieuw “arbeiders” op de lijsten staan (“Politiek is te veel een zaak van hoger opgeleiden geworden” luidde ons amendement, maar Johan stak ons bij wijze van spreken links voorbij met zijn arbeiders). Op 10 juni zou echter blijken dat het te weinig was en te laat: de breuk met de syndicale achterban zal pas definitief gelijmd kunnen worden door een inhoudelijke correctie, dat wil zeggen terugkomen op de sociaal-economische stellingen die de partij verdedigde ten tijde van het Generatiepact.

Gisteren las ik in een voorpublicatie in De Standaard uit “De Zestien is voor U” wat er die dagen achter de SP.a schermen gebeurde. Een eerste poging van Vande Lanotte om met behulp van BV’s en een structurele binding met een aantal middenveldorganisaties tot een superpartij te komen was op de klippen gelopen. Er was dringend een arbeidersdraai nodig om de leemte op te vullen. De SP.a-Rood amendementen kwamen daarbij van pas.

De agenda’s van de linkerzijde in de partij en die van de top lopen zelden samen. In die bijzondere dagen dus wel. Daar ben ik uiteraard niet rouwig om. Ten gronde moeten we ons echter de vraag stellen of een BV-operatie en het uitrollen van een rode loper voor de middenveldorganisaties de partij had kunnen redden op 10 juni. Om met dat laatste te beginnen. Ik heb het altijd een bijzonder naïef idee gevonden te denken dat organisaties zoals 11.11.11 of Test-Aankoop zich met één politieke partij zouden willen vereenzelvigen. Om tactische redenen ging SP.a Rood op 27 januari 2007 akkoord met het concept van een open actiepartij. Twee maanden later testten we het concept in de praktijk uit door met een lokaal buurtcomité de steun van de nationale SP.a te vragen tegen de sluiting van een postkantoor in Deurne Noord. We kregen nul op het rekwest. Het concept was duidelijk niet bedoeld om geconsumeerd te worden aan de basis, maar enkel aan de top. Alléén kreeg men op topniveau de hoofdrolspelers niet over de brug…

“De zestien procent zijn voor U”

Het aantrekken van BV’s dan. Dit soort goedkope stemmenronselarij hadden we al jaren geleden achter ons moeten laten. Een BV op de lijst zetten kan enkel dienen als kersje op de taart, op een ogenblik dat je als partij door je inhoud en je politieke actie de wind in de zeilen hebt. En dan nog op voorwaarde dat de BV met hart, ziel en vooral verstand volledig méé is met het partijprogramma. Als deze voorwaarden niet vervuld zijn dan geef je de kiezer eerder het signaal dat je hem niet voor vol aanziet.

Er waren trouwens al eerdere tekenen dat het “partijmanagement” een vreemde visie heeft op kiezers en partijleden. De afgelopen tien jaar kregen de partijleden vaak de indruk dat ze in de weg liepen als het erop aan kwam om de kiezer te bereiken. Het partijlid was blijkbaar enkel de drager van allerlei oubollige ideeën die het contact met wat er leeft in de samenleving verhinderen. Het strekte dan ook tot aanbeveling om vooral géén partijkaart te hebben als je het wou maken in de SP.a. In een no time schopten deze mensen het tot partijvoorzitter, burgemeester of staatssecretaris. Tegelijk schopten ze de SP.a terug tot zestien procent van het electoraat.

De houding van de partijleiding tegenover de leden is een indicator van haar houding tegenover de kiezer. Wie de partijleden niet ernstig neemt zal ook de kiezer niet ernstig nemen.

In de bewuste voorpublicatie lezen we:

De werkgroepen die het Pro-congres voorbereiden, hebben al stapels teksten gebaard. 'Zorg dat je van dat congres afgeraakt, want je gaat er miserie mee hebben', vertrouwt Stevaert zijn opvolger toe. De nieuwe voorzitter laat alles in de vuilnisbak kieperen. Het congres wordt voor onbepaalde tijd uitgesteld.

Dat “in de vuilnisbak kieperen” passeert hier als een fait divers de revue, maar voor een gewoon partijlid is het een pijnlijke ervaring. Ook die episode heb ik zelf meegemaakt. In 2005 maakte ik deel uit van de werkgroep economie. Voor de werkende mens was dat geen eenvoudige zaak: om 17 uur ’s avonds werd je op het kabinet van Peter Van Velthoven in Brussel verwacht (Peter had gelukkig broodjes laten aanrukken). Dat betekende: verlofuren opnemen en ’s avonds naar Brussel sporen. Maar het loonde de moeite. Er ontstond een verhit maar diepgravend debat in die werkgroep, en geleidelijk aan raakte de meerderheid in de groep overtuigd van een visie die dicht aanleunt bij wat vandaag de ideologische ruggengraat is van SP.a Rood: “economische democratie” als basisconcept in de socialistische ideologie. Een zeer sterke openbare sector, sterke en onvervreemdbare werknemersrechten en internationale solidariteit versus eeuwige competitie.

Inderdaad, hiermee gingen ze dus “miserie” hebben op het congres. De werkgroep stierf dan ook een stille dood. De sporen van het debat werden in een gedegen Stalin-stijl uitgewist: de laptop van de secretaris van de werkgroep werd gestolen op de trein. En op de congressen van maart 2006 en januari 2007 werd het cruciale thema "economie" zelfs helemaal onaangeroerd gelaten, kwestie van geen "miserie" te hebben.

Dat alles was natuurlijk niet van aard om het vertrouwen van de partijleden in de leiding te versterken. Die betreurenswaardige manier van werken, het zich voortdurend omringen met mensen die het eigen gelijk herbevestigden en het zich afsluiten van de sociale realiteit leidde niet enkel tot het debacle van 10 juni. Het leidde ook tot mijn merkwaardig succes in de strijd om het voorzitterschap van de partij: vanuit het niets en zonder één enkel steunpunt in het partijapparaat haalde ik 34 procent van de stemmen. In Antwerpen waar de leden me beter kennen haalde ik 59 procent. En dat in de gezagsgetrouwe partij die de SP.a altijd geweest is.

De lijdensweg van mijn partij is niet voorbij. Gelukkig worden onder de leiding van Caroline Gennez en Dirk Van der Maelen de eerste schuchtere lessen getrokken. Op de partijraden wordt er weer geluisterd naar de afdelingsvoorzitters en -secretarissen. Het kleuterige ledenblad “Tapas” werd uit de handel genomen en vervangen door een inhoudelijk iets sterkere “KaDee” (Kd. Wat staat voor het gedurende vele jaren als oubollig beschouwde “Kameraadschappelijk”).

Ik zal hen in die koerswijziging steunen.

Het grote werk ligt echter nog voor ons: de inhoudelijke vernieuwing. De SP.a zal zichzelf pas aan de haren uit het electorale moeras kunnen trekken door een geloofwaardige plaats in te nemen op de linkerflank van het politieke spectrum. Dat betekent dat we moeten vertrouwen op eigen krachten en inzichten zonder een ongemakkelijk “derde weg” compromis te zoeken met de heersende wereldideologie, het liberalisme. Het betekent onze eigen achterban ernstig nemen zonder ze te willen verleiden met het klatergoud van BV’s. Het betekent ook: geleidelijk aan de nodige afstand nemen van de regeringspraktijk van de afgelopen 19 jaar en dat is jammer genoeg moeilijk en pijnlijk.

Als we in het eerste nummer van Kd. lezen dat de klassieke wegen verlaten moeten worden ben ik daarmee akkoord: de klassieke weg in de SP.a is namelijk de derde weg geworden, de centrumweg. 
 

De tijd is rijp. Er dreigt een wereldwijde kredietcrisis, maar die dreiging verzinkt in het niets tegenover de voedselcrisis en de milieucrisis. De opeenstapeling van deze crisissen toont glashelder aan dat ons sociaal-economisch wereldmodel faalt. Het is de historische taak van socialisten om op deze uitdagingen een antwoord en een alternatief te bieden.

Naar links en dan vooruit !

13-04-2008 om 14:40 geschreven door Erik De Bruyn  

Onze nieuwe regering is volgens Bart Somers nog steeds op zoek naar een “project”. De regeringsverklaring is volgens hem niet meer dan een IKEA-catalogus met ideeën (De Standaard van 5 april 2008). De wereld wordt geconfronteerd met crisis, verarming en het afsmelten van de poolkappen maar de Belgische regering is nog altijd op zoek naar een project…

Somers voorkeur gaat daarbij uit naar een project dat ongetwijfeld de loop van de wereldgeschiedenis zal wijzigen en ontzag zal wekken bij vriend en vijand in binnen- en buitenland. Somers gaat namelijk voor niets minder dan… de regionalisering van de Belgische arbeidsmarkt! Meteen zegt hij er ook bij wat hij van plan is om met die geregionaliseerde arbeidsmarkt te gaan doen. Hij laat zich daarbij adviseren door niemand minder dan de economen van het Internationaal Muntfonds (IMF), een instelling die reeds menige economie om zeep heeft geholpen ter meerdere eer en glorie van een handvol internationale kapitaalgroepen (lees daarover Joseph Stiglitz, “Perverse Globalisering”): “We moeten ons wapenen tegen de vergrijzing en ervoor zorgen dat er meer mensen aan de slag gaan”. In een geregionaliseerde Vlaamse arbeidsmarkt waarin er bijna geen werklozen meer zijn betekent dat dus: een Generatiepact bis.

En laat het nu net die regionalisering van de arbeidsmarkt zijn waarover ook de oppositie het roerend eens is. Dezer dagen geeft Johan Vande Lanotte in de SP.a gelederen bijvoorbeeld vorming over de… staatshervorming. Van Vande Lanotte is geweten dat hij tegen de meerderheid van de SP.a-leden in een fel voorstander is van de regionalisering van de arbeidsmarkt. Dat belooft dus een spetterende SP.a – oppositie te worden. Temeer omdat we in de partij ook nog steeds geen komaf hebben gemaakt met het eerste Generatiepact.

De Belgische politiek bestaat blijkbaar enkel nog uit staatshervormingen en belastingverlagingen. Met andere woorden: het verder uitkleden van de overheid.

Hoe je dat laatste tegen een versneld tempo kan doen leert ons het dossier ABX. Terwijl je in dit land als een onnozelaar wordt versleten wanneer je opkomt voor een openbare energiesector of een postbedrijf dat voor 100 procent in handen is van de overheid, investeerde de staat wél miljarden euro’s in… een wereldwijde pakjesdienst, om die dan vervolgens aan nul euro en met een strikje er rond te verkopen aan de private sector. Ondertussen is dat bedrijf 600 miljoen euro waard. Ook in dit dossier hebben regerings- en oppositiepartijen in gelijke mate boter op het hoofd.

Niet alleen de regering, maar ook de oppositie is dus nog steeds op zoek naar een “project”.

05-04-2008 om 00:00 geschreven door Erik De Bruyn  

19-03-2008 om 22:29 geschreven door Erik De Bruyn