Rood! neemt akte van de opinie van ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw dat de sp.a voldoende rekening houdt met de standpunten van het ABVV.
Wij tonen begrip voor het lastige parket waarin de ABVV-voorzitter zich bevindt. Tenslotte blijft het ABVV afhankelijk van de sp.a as is, als zeer onvolmaakt maar voorlopig enige noemenswaardige politieke relais. De ABVV-voorzitter kan het zich niet veroorloven om Rood! langs de zijlijn te staan toejuichen, zelfs al blijkt bijvoorbeeld uit de discussies rond het IPA dat de sp.a het ABVV helemaal niet volgt wanneer het over het in vraag stellen van de loonnorm gaat.
Samen met De Leeuw betreuren wij ook de versplintering op links. Maar de vraag is wie verantwoordelijk is voor die versplintering: sp.a-leden die de partij verlaten of een partijleiding die geen inspraak, laat staan tegenspraak duldt?
Daarom is Rood! geen nieuwe partij maar een beweging die juist wil verenigen en samenwerken ter linkerzijde en bruggen wil slaan over de traditionele partijgrenzen heen. Rood! wil twee constructieve voorstellen doen om 1 mei te vieren in eenheid. Ten eerste wil Erik De Bruyn zich nog voor 1 mei naar de Hoogstraat (het ABVV-hoofdkwartier) begeven om er met Rudy De Leeuw van gedachten te wisselen. Ten tweede vraagt Erik De Bruyn het woord op de 1 mei stoet in Antwerpen, waar de sp.a tot in den treure herhaalt dat zij een open partij wil zijn. Tenslotte is 1 mei het feest van alle socialisten, net zoals t stad van iedereen is.
Deze blog is een tijd onder het stof geraakt maar daar zullen we binnenkort wat aan doen, samen met al het andere uitdagende opbouwwerk dat ons te wachten staat.
Wegens de massa's verzoeken tot lidmaatschap die blijven binnenstromen wil ik alvast de volgende schikking treffen: stuur mij een mail op het adres erik@sparood.be met je naam, adres, telefoonnummer. We zetten je dan op de intekenlijst voor het lidmaatschap en we bezorgen je zo spoedig mogelijk een beginselverklaring + lidkaart. Bij akkoord kan je dan aansluiten, lidgeld zal zeer binnenkort worden vastgelegd. Kameraden die nog lid zijn van de sp.a mogen naar eigen goeddunken lid blijven van die partij of eruit stappen, ze zijn hoe dan ook welkom bij Rood!
Ik hoorde Frank Vandenbroucke net op de radio zeggen dat het een voorrecht is om aan politiek te mogen doen. Ook ik genoot de afgelopen weken het voorrecht om na een lange werkdag de Vlaamse linkerzijde te vertegenwoordigen onder de diepblauwe hemel van de openingsdebatten van het Liberaal Vlaams Studentenverbond.In Antwerpen mocht ik die klus alleen klaren. In Hasselt werd ik in deze missie achter de linies bijgestaan door Groen!voorzitter Wouter Van Besien, met wie ik niet enkel een micro maar ook heel wat opinies deelde, en die terecht zijn spijt uitdrukte dat we in het heenrijden geen auto hadden gedeeld. Het zou meteen de gelegenheid geweest zijn voor een informeel overleg, in het bijzonder over de situatie in Antwerpen
Tussendoor mocht ik gelijkaardige honneurs waarnemen bij de Katholieke Vlaamse Hoog Studenten in Antwerpen. Hier had men voor een extra handicap gezorgd: het handjevol linkse studenten aan deze universiteit zat op een kluitje bij elkaar in een veel kleinere aula te luisteren naar een links-links debat tussen Peter Mertens en Bart Martens.
Op deze drie gelegenheden mocht ik het panel delen met het puikje van de Vlaamse politiek, zoals daar zijn: Siegfried Bracke, Vincent van Quickenborne, Rik Torfs, Alexander De Croo, Servais Verherstraeten, Jan Peumans en Gerolf Annemans, of mindere goden zoals Lode Vereeck van LDD en in Limburg een Vlaams Belanger die een dusdanige indruk op mij naliet dat ik zijn naam totaal vergeten ben. Zegt dat nu iets over de eenzame hoogten die ik bereikt heb in het doorgaans vlakke Vlaamse politieke landschap? Ik vrees van niet. In het slechtste geval heeft het te maken met de onwil, onmacht of onkunde van de sp.a om op dergelijke debatten vertegenwoordigd te zijn. In het beste geval heeft het te maken met de studentikoze voorliefde voor een pittig debat. Dat hebben ze dan ook gekregen.
Wat heb ik uit deze drie confrontaties geleerd? Ten eerste, maar dat geheel terzijde , die van het KVHV zijn ondanks hun vervaarlijk middeleeuws aandoende en van Vlaamse heraldiek voorziene hoofdtooi zachte eitjes in vergelijking met de mooie maar meedogenloze LVSV-ers.
Ten tweede, als er al een botsing bestaat tussen beschavingen, dan is het wel die tussen links en rechts. Vijf of zes tegen één of twee in debat gaan met een rechts panel en een rechts publiek is zoiets als een ontbijt op Pluto: het biedt weinig aanknopingspunten. En het vergt een paar uurtjes politieke moed. Het is een echte cultuurschok. Neem nu bijvoorbeeld het moment waarop mijn vriend Wouter ondervraagd werd over de toekomst van de NMBS, en hij antwoordde dat we moeten investeren in de spoorwegen omdat je heel het land toch niet kan plaveien met autosnelwegen? Dan gaat er daar een gemonkel door de zaal van: maar natuurlijk, juist wel!. Of sterker nog, toen ik vertelde dat ik ambtenaar was, lag de zaal gewoon in een deuk. Ze kwamen niet meer bij een ambtenaar! Als ik voor hen verschenen was in de klederdracht van een Aalsterse Voil Janet dan zou dit voor hen aanvaardbaarder geweest zijn, zelfs buiten het seizoen.
Het vergt ook politieke moed vanuit de zaal. Zoals die ene student in Hasselt die eenzaam begon te applaudisseren toen ik zei dat we een veel efficiënter en goedkoper openbaar bestuur kunnen maken als we bepaalde bevoegdheden zoals milieu zouden herfederaliseren, maar dat het politieke klimaat in ons land zodanig verziekt is dat je dit zelfs niet meer ter sprake kan brengen.
Uit de mond van de enkele panelleden noteerde ik enkele frappante uitspraken, sierlijk in hun onbegrijpelijke eenvoud, en gelardeerd met gefakete (zo noemt men gespeelde in Vlaanderen) eerlijkheid. België is een ondemocratisch land aangezien het geregeerd wordt tegen de wil van een Vlaamse meerderheid. Wel ja, een dergelijke democratie maakt verkiezingen natuurlijk totaal overbodig. Het maakt trouwens ook studentikoze debatten overbodig. Of deze: Als je een vermogensbelasting wil heffen moet je ons betalen als de koersen van de aandelen zakken.Met andere woorden: couponnetjesknippers worden door het kapitalisme betaald om niks te doen, en ze willen nu ook nog verzekerd worden tegen de relatieve gevaren die daaraan verbonden zijn.
Een mens is tegenwoordig al tevreden met een Rik Torfs aan zijn zijde in een panel. Met die man valt tenminste nog te praten, en zelfs te lachen achter de coulissen. En met Wouter natuurlijk.
Met de anderen wil ik ook nog trachten te communiceren. Maar dan moeten we starten vanuit het deuntje van Close Encounters of the third Kind, en van daaruit verder.
Racketeering maakt een steile opgang op alle niveaus van de politiek en de economie. Racketeering, zo leert het online woordenboek ons, is het in georganiseerd verband geld afpersen , in ruil voor bescherming. Om geld te vragen in ruil voor bescherming moet je natuurlijk eerst angst aanjagen. Racketeering stak voor het eerst de kop op aan het begin van deze eeuw onder de vorm van de Lissabon-agendaen de vermeende onbetaalbaarheid van de pensioenen en de sociale zekerheid. Die betaalbaarheid is nochtans louter afhankelijk van politieke beslissingen, van de mate waarin men de politieke wil vertoont om de in de economische sfeer collectief voorgebrachte en spectaculair groeiende- meerwaarden te herverdelen. Sinds ongeveer tien jaar geven de door de rechterzijde gedomineerde politieke overheden het signaal deze pensioenen in de toekomst niet meer te zullen uitbetalen. De daardoor gecreëerde angst voor verarming vormde de ideale voedingsbodem voor racketeering van de modale burger door pensioenfondsen allerhande, die met het afgeperste geld gingen speculeren op de beurs.
Deze speculatie was op haar beurt één van de oorzaken van de financiële crisis van 2008. De grootbanken in ons land Fortis, KBC en Dexia presenteerden zich daarbij als too big to fail en pasten opnieuw een zeer succesrijke vorm van racketeering toe: in België alleen al eisten zij meer dan 20 miljard euro op van de belastingbetaler in ruil voor bescherming tegen de ineenstorting van het financiële systeem.
De meest recente vorm van racketeering vinden we terug in Antwerpen. Eerst dreigde de Vlaamse regering ermee de stad onleefbaar te maken met het aanleggen van het Lange Wapper viaduct dwars door te stad. Zo slaagde ze erin om van de stad 352 miljoen euro(750 euro per Antwerpenaar) af te persen.
Tegen racketeering kan je jezelf gelukkig beschermen: door je te organiseren en je te verzetten, door collectief NEE te zeggen tegen racketeering. Dat is wat we gaan doen in Antwerpen tegen de uitvoering van het BAM-tracé. En dat is ook wat we op 29 september gaan doen in Brussel door met de vakbonden te betogen tegen de Europese afpersingspolitiek.
Zopas heeft de Vlaamse regering beslist het BAM-tracé uit te voeren in een tunnelversie. Daarmee heeft ze de beste van twee slechte beslissingen genomen: het BAM-tracé staat immers borg voor het letterlijk en figuurlijk vast betonneren van het doorgaand verkeer in het centrum van Antwerpen, en dit voor een periode van vijftig tot honderd jaar. De groene buffer tussen stad en haven (Noordkasteel en Sint Annabos) verdwijnen in een kaalslag.
Eerder dan aan dit plan geld toe te steken is de Antwerpenaar dus gerechtigd een schadevergoeding te eisen wegens slecht bestuur. Wegens verloren levensjaren ten gevolge van geluidsoverlast en uitstoot van fijn stof en stikstofoxiden in het midden van de agglomeratie door verkeer dat daar helemaal niet hoeft te zijn.
De stad Antwerpen en de haven zouden de meerkost van de tunnels deels uit eigen zak moeten betalen. Hier schemeren de contouren van de N-VA door, ondanks de krokodilletranen van Bart De Wever. De N-VA behandelt Antwerpen zoals het Brussel behandelt: geen blanco cheque, financiële responsabilisering -lees: disciplinering - van elk bestuursniveau, en vooral van de Antwerpenaar met de Pet die het heeft aangedurfd in de volksraadpleging tegen de verminking van zijn stad te stemmen. Antwerpen heeft nu al geld te weinig om haar onderwijs te financieren en een deftig sociaal beleid te voeren. De opbrengsten van stadsontwikkelingsprojecten zoals het Mexico-eiland afromen legt hoe dan ook een bijkomende last op de armlastige stadsbegroting. De N-VA bewijst daarmee naast een nationalistische partij ook en vooral een neoliberale partij te zijn: responsabilisering als codewoord voor financiële disciplinering van de zwaksten in de samenleving.
Als Antwerpen geen geld heeft komt dat niet omdat de Antwerpenaar een dikke nek is die het geld over de balk gooit zoals je wel eens uit een volksmond kan optekenen. Het komt omdat Antwerpen een van de weinige Belgische steden is waarvan de schulden bij de fusie niet door de federale staat werden overgenomen. Het gros van de gemeentefusies werd doorgevoerd in 1976. Wegens de schaalgrootte van de Antwerpse fusie werd deze uitgesteld naar 1982. In volle economische crisis dus. Het geld was op en Antwerpen liep haar schuldovername mis. Bovendien had Antwerpen in de jaren vijftig en zestig grote schulden gemaakt omdat zij de havenexpansie voor veertig procent uit eigen zak moest betalen, wat niet normaal is zoals zelfs Annick De Ridder (Open VLD) opmerkt: het ging immers over infrastructuur van nationaal belang waar heel het land bij gebaat was. Tot in 2018 blijft deze onrechtvaardige schuldenlast wegen op de Antwerpse begroting.
Antwerpen dreigt nu terug naar af te worden gestuurd: opnieuw zou de stad zich in de schulden moeten steken voor de verwezenlijkingvan bovenlokale verkeersinfrastructuur, ook na 2018...
Laat ons het echter positief bekijken. Ten eerste heeft het Antwerpse volksverzet ertoe geleid dat het plan in zijn meest draconische vorm (de Lange Wapper) niet zal worden uitgevoerd. Niemand zal nog kunnen beweren dat verzet niet loont. Bovendien sijpelt de filosofie van het Meccano-tracé van Forum 2020 langzaam naar binnen in de vorm van de ondertunneling van de Krijgsbaan en de aanleg van de A102. Dergelijke ingrepen ontlasten wel degelijk de Antwerpse Ring en leiden het verkeer rond de stad. Op voorwaarde natuurlijk dat er geen verkeersaanzuigende tunnel komt op het BAM-tracé! Maak daarbij de Liefkenshoektunnel nog tolvrij en je hebt grosso modo de twee bretellen van de Meccano.
Bart De Wever en Marc Van Peel jammeren onophoudelijk over het fileleed en willen hier en nu een oplossing, ook al is het een slechte.Maar voer dan éérst de elementen van het plan uit waarmee iedereen het eens is, namelijk A102 en ondertunneling van de R11! En maak morgen al de Liefkenshoektunnel tolvrij! Dan zal snel blijken dat het tweede en duurste deel van het plan, namelijk een vertunneld BAM-tracé, totaal overbodig is. Zo maken we geld en tijd vrij voor een veel goedkopere en degelijker oplossing in de vorm van het Mecanno-tracé. De automobilist kan rijden, de groene zones blijven gespaard, de haven kan haar containers evacueren, Antwerpen hoeft geen krediet te nemen op een stadsontwikkeling die nog moet gerealiseerd worden en hoeft geen sociale uitgaven te schrappen. Iedereen gelukkig behalve misschien de betonboer
Vandaag is de Lange Wapper gevallen, morgen zullen we het BAM-tracé begraven.
Zoals we allemaal hopen kan preformateur Di Rupo binnenkort aan zijn taak als formateur beginnen en kan er in de komende weken een regering gevormd worden. Voor socialisten moet dateen regering zijn die de sociale, economische en financiële problemen van het land aanpakt zonder de rekening daarvan door te schuiven naar de werkende mensen, uitkeringsgerechtigden en gepensioneerden. Een regering die 25 miljard haalt uit een vermogensbelasting, de bestrijding van de fiscale fraude en de vermaatschappelijking van de winsten in de energiesector.
De regeringsonderhandelingen zitten echter meer dan ooit vast in een communautaire impasse. Als we van de weinige momenten waarop de sp.a-basis in het recente verleden aan het woord was (voorzittersverkiezingen en andere therapeutische sessies) iets geleerd hebben dan is het wel dat onze leden een gloeiende hekel hebben aan communautaire scherpslijperij. Hetzelfde geldt voor onze kiezers, en bij uitbreiding voor bijna alle kiezers. Ondanks het hoge stemmenaantal voor Vlaamse communautaire partijen scoort het communautaire thema slechts hoog bij één vijfde van het Vlaamse kiezerskorps. Mensen willen oplossingen, en niemand zit te wachten op de verrotting zoals Groen!voorzitter Wouter Van Besien terecht stelt.
Onze leden willen bovendien een hecht front met de PS. Zowel uw achterban als de mijne. De plaats van de sp.a is daarom niet in een Vlaams, maar in een socialistisch front. In dat opzicht bent u uw mandaat als voorzitster de afgelopen maanden al enkele keren te buiten gegaan.
De komende uren hebt u alweer een afspraak met de geschiedenis. Mis ze deze keer niet. Haal de regeringsonderhandelingen uit het slop en versterk het signaal dat Wouter Van Besien gegeven heeft.
Alarm over steenkoolcentrale in de Antwerpse haven
Persbericht 11 juni 2010
Erik De Bruyn slaat alarm over komst steenkoolcentrale naar Antwerpen
Op 4 juni werd een nieuwe milieuvergunningsaanvraag ingediend voor het fel omstreden project van een steenkoolcentrale in de Antwerpse haven.
Vorig jaar werd het project met stille trom afgevoerd vanwege de vele bezwaren van zowel de milieu-administratie, het Antwerpse stadsbestuur als het Havenbedrijf.
Ondertussen werd een aangepast milieu-effecten rapport (MER) ingediend. Dit MER houdt geen rekening met bijkomende stof- en geluidshinder bij het bedrijf dat de steenkooloverslag voor haar rekening zal nemen, namelijk ABT. EON zegt dat het wettelijk niet verplicht is om dit aspect in het MER op te nemen omdat het over de activiteiten van een ander bedrijf gaat. Voorts pakt het MER uit met zeer lage cijfers qua uitstoot van stikstofoxiden en fijn stof. Dat neemt niet weg dat de tolerantiedrempel voor beide polluenten in de Antwerpse agglomeratie nu al onaanvaardbaar hoog liggen, en dat een steenkoolcentrale die deze polluenten niet uitstoot niet bestaat...
Het duurzaamheidseffecten rapport (DER) houdt dan weer geen rekening met de nefaste effecten van steenkoolwinning in dagbouw. Ook daar verschuilt het bedrijf zich achter het feit dat het wettelijk niet verplicht is om van deze effecten melding te maken.
Verontrustend bij dit alles is dat de kritische bemerkingen die het Havenbedrijf vorig jaar nog had verstomd zijn. Ook kan in de wandelgangen worden opgevangen dat het advies van de stedelijke milieu-administratie naar het College toe nu plots gunstig zou zijn. Daarmee komt het doembeeld van een steenkoolcentrale in een door fijn stof vergeven stedelijke omgeving weer een stuk dichterbij. Vooral de benedenwinds gelegen woonkernen van Berendrecht, Stabroek en Zandvliet zouden hieronder lijden.
De rente op de Belgische staatsschulden stijgt dankzij de splitsingsretoriek van De Wever. We betalen nu allemaal transfers aan de banken in plaats van de Walen. Zover heeft de Wevermanie ons gebracht. Ik stel voor dat we hem allemaal de rekening sturen op 13 juni.
Jongeren dreigen massaal af te haken van het politieke gebeuren, zo stellen Erik De Bruyn,Sam Van de Putte en Issam Benali(*) tijdens deze campagne vast. Dat is ook te begrijpen zegt Sam Van de Putte, jongerenkandidaat voor de Senaat.Het Belgische politieke spektakel is abominabel. Niet alleen jongeren hebben daar hun buik van vol, de ouderen ook. Maar jongeren worden vandaag extra geschoffeerd door de politiek. Nog voor ze op de kiezersmarkt komen en voor de eerste keer hun stem hebben uitgebracht worden ze koud gepakt doorliberale voorstellen om de wachtuitkeringen af te schaffen en om te besparen in het onderwijs. Bovendien vertonen verkiezingen steeds meer de neiging om in de examenmaand juni te vallen. Dat bevordert de actieve deelname van jongeren aan de politiek niet.
Het massaal afhaken van jongeren is ongezond voor de democratie. Zij dreigen daardoor een politiek onmondige groep te worden op wiens kosten een reeks besparingen wordt doorgevoerd, zegt Erik De Bruyn.Daarom willen we een paar voorstellen lancerenom het tij te keren. Zo zou er stemrecht kunnen worden ingevoerd vanaf 16 jaar. Vanaf die leeftijd kunnen jongeren dan hun politieke stem verheffen zonder dat het hen wordt opgedrongen. De stemplicht zouden we dan kunnen opschuiven van 18 naar 21 jaar. Dat is tenminste een staatshervorming die ons vooruithelpt en de democratische participatie verstevigt, in plaats van het zielige communautaire opbod.
Elektronisch stemmen
Bovendien moet er eindelijk eens werk worden gemaakt van de mogelijkheid voor kotstudenten om te stemmen in de stad waar zij studeren, stelt Issam Benali, jongerenkandidaat voor de Kamer in Oost-Vlaanderen. En ook de mogelijkheid om via het internet te stemmen met de elektronische identiteitskaart moet worden onderzocht. Als betalingen uitvoeren en je belastingbrief invullen via het internet kan, dan moet stemmen ook niet zo moeilijk zijn. Het wordt tijd dat de democratie zich aanpast aan de 21e eeuw.
Goedkoper internet
Volgens Erik De Bruyn is het belangrijk dat jongeren beseffen dat wie zijn rug keert naar de politiek erdoor in de rug geschoten zal worden. Om jongeren politiek bewust te maken moeten we vanuit hun situatie vertrekken. Veel jongeren hebben terecht kritiek op het feit dat internet en gsm-verkeer in België veel duurder is dan in de buurlanden. De sp.a stelt voor om inzake elektriciteit de overheid een monopolie te geven op het aankopen van stroom die dan aan een democratisch tarief wordt doorverkocht aan de eindverbruiker. Waarom doen we niet hetzelfde met het internet? Telecommunicatienetwerken zouden opnieuw en volledig in handen moeten komen van de gemeenschap. Ze zijn dat trouwens nog voor een groot stuk via het overheidsaandeel in Belgacom. In plaats van woekerwinsten te maken moeten we de prijzen drastisch doen dalen. Socialisten zijn voor een stevige overheidsinmenging in de economie. Niet om zelf kapitalist te spelen maar om essentiële diensten aan democratische prijzen ter beschikking te kunnen stellen aan de mensen. We spelen daarmee in op de verzuchtingen van jongeren maar we geven tegelijk aan dat het antwoord op dergelijke kwesties ideologisch van aard is en in feite heel ons economisch systeem in vraag stelt.
(*) Erik De Bruyn is 10e kandidaat op de Senaatslijst van de sp.a; Sam Van de Putte is 4e opvolger op de Senaatslijst van de sp.a; Issam Benali is de 11e kandidaat op de Kamerlijst in Oost-Vlaanderen van de sp.a.
Afgelopen woensdag nam ik deel aan een protestmanifestatie van het personeel van het Antwerps stedelijk onderwijs. Ondanks de stromende regen woonden honderden mensen deze protestactie bij. Het stedelijk onderwijs moet verzelfstandigen in een AGB (autonoom gemeentebedrijf). Na 191 jaar stopt de stad der scholen dus met het zelf inrichten van onderwijs! De stedelijk overheid laat dat in de toekomst over aan een verzelfstandigd gemeentebedrijf. Door deze verzelfstandigingsoperatie is er onvoldoende garantie op het blijvende openbaar karakter van het Antwerpse scholennet. Ook financieel is dit een gevaarlijke operatie. De stadsbedrijven die tot op heden autonoom werden zoals het Havenbedrijf, VESPA en het parkeerbedrijf brengen allemaal geld op. Onderwijs kost echter geld. De stadsscholen zullen moeten leven met een steeds terugkerende strop van dotaties door het stadsbestuur rond de nek. Geen prettig vooruitzicht in tijden van crisis en besparingen. Bovendien krijgt het nieuwe bedrijf een vergiftigd geschenk: een patrimonium van gebouwen waarin gedurende jaren onvoldoende werd geïnvesteerd. Ik ben zelf een produkt van het stedelijk onderwijs en ben daar bijzonder trots op. Mijn ouders zijn van eenvoudige komaf maar dankzij de stadsscholen kon ik van een uitstekend en kwalitatief hoogstand onderwijs genieten. Het stedelijk onderwijs bereidde me op succesvolle wijze voor op de universiteit, waar ik geen enkel jaar moest overdoen en geen enkele tweede zit opliep. Misschien voor een stuk een eigen verdienste maar ook die van het stedelijk onderwijs en haar zeer gemotiveerd personeel. Wanneer vandaag heel wat samenlevingsproblemen in Antwerpen gelukkig nog niet zo erg uit de hand lopen als elders is ook dit voor een groot deel te danken aan ons stedelijk onderwijsnet. Het is een inclusief net: het neemt ook die leerlingen mee die er wat minder goed voorstaan. Het stadsonderwijs doet dat méér en beter dan de andere netten. Het is werkelijk zeer dom om dit unieke pedagogische project aan een zijden draadje te hangen. Ik vrees dat het onze stad duur te staan kan komen op termijn.
Alexander De Croo stelt voor om de ministers in de volgende regering vijf procent van hun loon te laten inleveren. Als de vos de passie preekt, boer let op uw ganzen. Wat De Croo hier in het vooruitzicht stelt is vooral een inlevering door de loontrekkenden in dit land. Door zelf het voorbeeld te geven tracht hij draagvlak te creëren voor de besparingen die ons te wachten staan.
Los van het feit dat het gemakkelijk is om vijf procent in te leveren op een riante ministerwedde en toch nog kwaliteitsvol te leven, en dit voor loontrekkenden die 1300 of 1500 euro netto per maand verdienen onmogelijk is, wil ik een voorspelling doen: na de verkiezingen zal De Croo voor dit voorstel geen politieke meerderheid vinden. De vijf procent inlevering zullen net als de vijf minuten politieke moed van Yves Leterme woorden in de wind blijken.
Om het vertrouwen in de democratie en de politiek te herstellen zal er veel méér nodig zijn dan vijf procent politieke moed. Daarom wil ik zelf een voorstel doen dat neerkomt op meer dan vijftig procent politieke moed. Tienmaal meer dan De Croo, zoals het de tiende kandidaat op lijst tien voor de Senaat past.
Ik ben geen beroepspoliticus. Ik ga elke dag werken voor de kost. Mijn politiek engagement neem ik er na de uren bij, op eigen kosten. Ik wil dan ook niet verdienen aan een politiek mandaat. Wanneer ik senator word zal ik dat doen met behoud van mijn huidige wedde. Die bedraagt netto een stuk minder dan de helft van die van een senator. De andere grote helft van die senatorwedde zal ik besteden aan de sociale en politieke strijd voor een rechtvaardige samenleving. Ik zal daarbij werken met een open en verifieerbare boekhouding, zodat de kiezer weet wat er met zijn of haar belastinggeld gebeurt en waarmee zijn of haar senator bezig is.
Ik heb de tiende plaats aanvaard op de Senaatslijst van de SP.a. In gangbare termen is dat geen verkiesbare plaats, tenzij we 60.000 Vlamingen verzamelen die er anders over denken.
Waarom dan toch meedoen?
Ten eerste omdat we uitzonderlijke tijden beleven. De wereld wordt overspoeld door de tweede financieel-economische tsunami in twee jaar tijd. Er dreigt een sociaal bloedbad in heel Europa. Griekenland is daar de voorafspiegeling van. In die context ga ik écht niet te lang stilstaan bij mijn eigen plekje op de lijst. Minder dan ooit kan de linkerzijde het zich veroorloven om in verspreide slagorde naar de verkiezingen te trekken. Dit geldt a fortiori voor België en Vlaanderen, waar de rechterzijde meer dan ooit aan zet is. Rechts tracht zich bovendien nog te versterken door om communautaire themas naar de kiezer te trekken. Maar de contouren van de sociale strijd tekenen zich op de achtergrond duidelijk af. Er is een links bruggenhoofd in het parlement nodig. Maar niet alleen dat: het overheersende discours over economie moet doorbroken worden. Het moet weer naar links. Socialistische verkozenen met een ruggengraat zijn daarbij essentieel.
Ten tweede kwamen deze verkiezingen halsoverkop. Minder dan ooit had de partijbasis daarbij de kans om haar stempel te drukken op de lijstvorming. Dat is dan maar zo. Ik zal roeien met de riemen die men mij geeft. De tijden zijn er niet naar om van een verkiezing weg te lopen.
De kiezer beslist
Ten derde staat Rudi Kennes op een verkiesbare vierde plaats op de Kamerlijst in Antwerpen. Voor het eerst in jaren opent zich het perspectief om een socialist met een uitgesproken links en syndicaal profiel verkozen te krijgen in het parlement. Voorwaar geen overbodige luxe in deze turbulente tijden. Rudi kan daarbij een ondersteunende campagne van op de Senaatslijst gebruiken. Hij moet niet enkel verkozen worden, hij moet met zoveel mogelijk voorkeurstemmen verkozen geraken.
Ten vierde is geen enkele plaats op de lijst onverkiesbaar. Ook niet de tiende plaats op de Senaatslijst. Wie van elf naar vier kan springen zoals ik vorig jaar deed kan ook van tien naar drie springen en verkozen geraken. De kiezer beslist. Voor de Stijn Meurissen van deze wereld luidt de boodschap: we snappen jullie ongenoegen, maar doorbreek de particratie en herstel de democratie, in plaats van op 13 juni in je bed te blijven liggen! Hetzelfde geldt voor de kiezers van Vlaams Belang en Lijst De Decker: we snappen ook jullie ongenoegen, maar de tijd van die demagogen is gelukkig voorbij. Zij vielen door de mand.Doe dus iets nuttigs met je stem! Welkom terug bij de SP.a, maar schud mijn partij maar eens goed wakker.
De missing links
Voor de kiezers van de PVDA geldt een variant op deze boodschap: minder nog dan voor de Kamer is het realistisch dat de PVDA een verkozene zou hebben in de Senaat. Wie de SP.a niet links genoeg vindt maar voor wie linkse verkozenen geen overbodige luxe zijn vindt opplaats tien van de Senaatslijst van de SP.a de missing links tussen linkser en links. Op het sociaal-economische vlak staat SP.a Rood trouwens voor een financiële- en een energiesector in openbare handen, een onvervalste vermogensbelasting en de afschaffing van de notionele intrestaftrek. Laat je niet verWeven
Sedert begin mei is het verschil tussen de Belgische en Duitse rentes op staatsobligaties aan het toenemen. Is dat omdat de macro-economische parameters voor België slecht zijn? Integendeel: de groei in ons land is nog steeds hoger dan in de rest van de Eurozone, terwijl ons begrotingstekort lager is dan het gemiddelde. De financiële markten ruiken echter een institutionele crisis en politieke instabiliteit. Met andere woorden: de communautaire crisis begint ons pakken geld te kosten.
Terwijl de N-VA met behulp van Siegfried Bracke Vlaanderen tracht te verstrikken, heb ik daarom een andere boodschap: laat je niet verWeven in het communautaire spinnenweb! Voor Vlaams Belang, N-VA en LDD zijn vormen de communautaire problemen een politiek handelsfonds. Zij hebben geen baat bij een oplossing. Ze zijn een deel van het probleem. Zij zullen de communautaire stem misbruiken om een sociaal bloedbad à la Griekenland aan te richten. Een disciplinering van het overheidsbudget om de schulden af te bouwen en de rentesneeuwbal te doorbreken op vraag van "de markten" (lees: de speculanten en bankiers), niet door linkse voorstellen als een vermogensbelasting, het aanpakken van belastingsontduiking of een wet tegen ontslagen bij winstgevende bedrijven, maar wel door loonbevriezing en hetin vraag stellen van onze sociale zekerheid. Splits B-H-V voor mijn part, maar begrijp dan dat dit enkel kan via een onderhandelde oplossing. Maar los vooral de sociale problemen in Brussel en de rand op! Zorg voor de heropbouw van de Brusselse infrastructuur, voor sociale woningbouw in Brussel én in Halle-Vilvoorde zodat de sociale verdringing die vaak onder het taalprobleem schuilgaat bestreden wordt. Bouw scholen in de hoofdstad, bouw een gewestoverschrijdend openbaar vervoersnet uit. Investeer en werk samen in een Marshallplan voor Brussel. Werk aan de inbreiding van Brussel. De tewerkstelling in de bouwsector van Brussel, Vlaanderen en Wallonië zal er wel bij varen!
Leve de republiek
Samen met de SP.a ben ik voor een grote staatshervorming. Samen met de SP.a vind ik dat die staatshervorming sociaal moet zijn. Ik verschil echter grondig van mening met de partij over het arbeidsmarktbeleid. Dat is zeker niet de spil van een sociale, laat staan socialistische staatshervorming. De arbeidsmarkt verder splitsen betekent sociale concurrentie in hetleven roepen tussen de gewesten. Bovendien levert een gesplitste arbeidsmarkt in en rond Brussel en op de taalgrens operationele problemen op. De grenzen van de regionalisering zijn bereikt en zelfs overschreden. Hetzelfde kan worden gezegd van het milieubeleid, het wetenschapsbeleid of onze vertegenwoordiging in het buitenland. Waarom eigen Vlaamse Huizen of aparte Vlaamse hulpmissies naar Haïti?
Een sociale staatshervorming moet België democratischer, transparanter en efficiënter maken. Het kan beter en goedkoper. Het herfederaliseren van bevoegdheden mag geen taboe zijn. Het afschaffen van het Koningshuis evenmin. Socialisten zijn republikeinen, geen oudbakken Belgicisten: Vive la république/leve de republiek! Er moet één federale kieskring komen voor het federaal parlement. De kiesdrempels moeten worden afgeschaft
Kwelgeesten
De afgelopen jaren bewezen heb ik bewezen geen politiek mandaat nodig te hebben om aan politiek te doen. In Antwerpen vocht ik samen met Ademloos en Straten-Generaal tegen de Lange Wapper, bewerkstelligde ik een bocht van de SP.a in dit dossier en redde ik mijn woonplaats Deurne van een kathedraalbrede autosnelweg. De strijd werd dus deels met succes bekroond maar is nog niet gestreden. Net zoals de legendarische Antwerpse kwelgeest dreigt ook de Lange Wapper bij nacht en ontij terug te keren.
Ik zette ook de solidariteitscampagne Zomer van Opel op poten. Om samen met Rudi Kennes de kwelgeest van de werkloosheid op een afstand te houden, en omdat een sociale en ecologische auto-industrie in ons land mogelijk is.
Ik had geen politiek mandaat ter beschikking om deze gevechten te leveren. Ik leverde ze in mijn schaarse vrije tijd en op eigen kosten. In tegenstelling tot veel andere politici beloofde ik dus niet, maar handelde ik in de plaats. Wie zegt eerst zien en dan geloven heeft dus al kunnen zien. Maar deze manier van werken heeft natuurlijk zijn grenzen. Een verkozen mandaat zou me toelaten de belangen van werkende mensen veel beter te verdedigen. Daarom reken ik ook op uw steun op 13 juni.
De directie van Opel heeft gefaald. Tijd voor een nationalisatie van de fabriek
De actie van de Opel-arbeiders verdient onze volle steun. De werknemers van Opel hebben zo lang als het maar mogelijk was verantwoordelijkheidszin getoond. Het is echter de directie van Opel die een manifest gebrek aan verantwoordelijkheidszin aan de dag legt. Zij kan aan de Antwerpse fabriek en bij uitbreiding de Europese fabrieken geen toekomst bieden. Zij brengt geen innovatie. Zij respecteert de sociale spelregels niet. Zij tracht het beste in de mens, de solidariteit, te breken. Zij weigert bovendien de wagens te bouwen die de wereld nodig heeft, namelijk milieuvriendelijke wagens.
De strijd om Opel Antwerpen gaat over meer dan het redden van jobs alleen. De strijd gaat ook over de vraag welke economie we willen, en over het op eenmaatschappelijk verantwoorde manier aanwenden van technologische innovatie. Hij heeft ook de industriële toekomst van België en Vlaanderen tot inzet. Het is daarom niet enkel een strijd van de arbeiders van Opel alleen, maar van ons allemaal, en verdient daarom een breed sociaal en politiek front.
De auto-industrie is in de afgelopen honderd jaar een belangrijke motor geweest van zowel tewerkstelling als van technologische innovatie. Dat zal de komende decennia zo blijven. Het tijdperk van de fossiele brandstoffen loopt ten einde. We staan voor een industrieel-technologische revolutie. Het kan niet de bedoeling zijn dat België zich in die context een belangrijke troef, namelijk een uitstekend gelegen ultraproductief en flexibel assemblageplatform, uit handen laat slaan. Opel Antwerpen is geen steenkoolmijn maar een wissel op de industriële toekomst van België. Alleen daarom al is het sluiten van de fabriek geen optie.
Daarom is het nu tijd voor een kordaat overheidsingrijpen: de Vlaamse regering moet de fabriek overnemen en heroriënteren naar een ecologische en duurzame autoproduktie. Zonder Opel als het moet.
De Vlaamse en Belgische belastingbetalers hebben de fabriek in Antwerpen al dubbel en dik betaald door de overheidssteun die de afgelopen decennia naar het bedrijf ging. Het is onze fabriek!
SP.a Rood steunt voluit de acties van de vakbonden (afsluiten parking, opbouwen oorlogsbuit, morgen misschien de volledige staking en bezetting). Samen met de blokkades van de vestigingen van Inbev tonen zij dat de mensen niet meer lijdzaam willen toezien hoe zij worden afgeslacht.
SP.a Rood verwacht van de SP.a dat ze nu voluit gaat voor het behoud van Opel Antwerpen en dat ze de strijd van de arbeiders van Opel politiek vertolkt. Van SP.a parlementsleden verwachten we nu dat ze het rechtse taboe rond overheidsinmenging aan de kaak stellen. Het zijn niet de socialisten die Opel Antwerpen in gevaar brengen met ideologische dogmas. De rechterzijde doet dat wel: door vast te houden aan het dogma dat alleen maar de private sector autos kan, mag en zal bouwen, en dat overheidsgeld ons belastinggeld alleen maar een rol kan spelen in het lokken van private investeerders. Het lot van Opel Antwerpen dreigt daardoor te worden beslecht in de hoofdkwartieren van buitenlandse multinationals.
Overheidsinmenging is er in de Verenigde Staten en Duitsland op massale schaal. General Motors in de VS en Opel in Duitsland werden de facto genationaliseerd. Anders was er van GM nu al geen sprake meer geweest. De vraag is dus niet of overheidsinmenging in de auto-industrie te verantwoorden is. Ze is een feit, en ze is noodzakelijk. De vraag is welke doelen ze moet dienen: het redden van private aandeelhoudersbelangen ofeen sociale en ecologische auto-industrie? De private sector heeft sedert de lancering van de T-Ford in 1908 honderd jaar de kans gekregen om die uit te bouwen en is daar niet in geslaagd.
SP.a Rood brengt morgenochtend 21 januari een solidariteitsbezoek aan Opel Antwerpen.
De Brusselse onderzoeker Mathieu Snykers (VUB) schrijft in zijn boek De zoektocht naar onszelf dat ons denken contextueel is. Traumatische ervaringen kunnen als een moleculair netwerk vastkoeken in onze hersenen. Als één element in de traumatische ervaring wordt opgeroepen, dan volgt meteen de hele context. Wie ooit hevig schrok van een slang terwijl er een merel floot, zal overvallen worden door angst wanneer er een merel fluit. Het is een vorm van hersenverontreiniging.
Vlamingen hebben in de loop van de geschiedenis enkele traumatische ervaringen opgelopen met Franstaligen. Die verhinderen ons soms om helder te denken. Een dergelijkehersenverontreiniging speelt ons Vlamingen bijvoorbeeld parten bij het nadenken over de vervuiling van de Zenne. Contextueel past deze milieuramp immers perfect in het beeld dat in ons Vlaams collectief bewustzijn is vastgekoekt: het vuile, morsige en onveilige Brussel versus het reine, efficiënte en hardwerkende Vlaanderen dat zijn zaakjes al lang op orde zou hebben, ware het niet dat we vastzitten in dat vermaledijde Belgische carcan.Het komt er dan zoals gewoonlijk op aan om Franstalige politici aan te duiden als kop van Jut. In dit geval de Brusselse minister van milieuzaken Evelyne Huytebroeck.
Natuurlijk hééft de Brusselse minister geblunderd. Ze hoefde helemaal niet lijdzaam toe te zien hoe Aquiris het Brusselse Gewest en Vlaanderen gijzelde in een dispuut over 40 miljoen euro. Haar ambtenaren evenmin. Artikel 9 van de Brusselse Ordonnantie van 25 maart 1999 betreffende de vaststelling, vervolging en de bestraffing van misdrijven inzake leefmilieu geeft de overheid de macht om maatregelen op te leggen en ze desnoods ambtshalve uit te voeren indien de overtreder geen gevolg geeft. En in tegenspraak met het Vlaamse Gesundenes Volksempfinden -beschikt Brussel over een competent en efficiënt Brussels Instituut voor Milieu (BIM) waar elke grote Vlaamse stad jaloers op mag zijn en dat de bevoegdheid heeft om het eerder genoemde artikel 9 in werking te laten treden. Naast de verpletterende verantwoordelijkheid van Aquiris zelf moet het onderzoek zich dus toespitsen op de vraag: waarom is dit niet gebeurd?
Maar nog véél belangrijker is dat de milieuramp op de Zenne ons dwingt om het gehele Belgische milieubeleid grondig te herdenken. Dat geldt voor Brussel, maar evengoed voor Vlaanderen en Wallonië. Het Belgische milieubeleid lijdt aan twee ziekten: privatisering en federalisering. De privatisering leidde tot het denken over waterzuivering en afvalverwerking in termen van onmiddellijk realiseerbare boekhoudkundige winst. Deze gedachtengang leidde op haar beurt tot een aanvaring tussen Aquiris en het Brussels Gewest over een meeruitgave van 40 miljoen euro en de daaruit voortvloeiende criminele chantage door Aquiris.
De federalisering van het milieubeleid heeft geleid tot wat men in managementjargon brandende konijnen zou noemen: onvoorziene neveneffecten. Het splitsen van bevoegdheden heeft tot doel zelf meester te zijn over wat er op het eigen grondgebied gebeurt. In het geval van de Zenne pakte het voor Vlaanderen echter omgekeerd uit: de Vlamingen moesten lijdzaam ondergaan. Mocht milieu een federale bevoegdheid geweest zijn dan was het zo niet gelopen. Dan waren de Vlamingen zelf vertegenwoordigd geweest in de bevoegde structuren.
De problematiek rond de luchthaven van Zaventem toonde al eerder aan hoe inadequaat het is om milieubevoegdheden op te splitsen. De milieucatastrofe op de Zenne doet daar nog een schep bovenop. Vervuiling kent geen grenzen, milieuschade spreekt geen taal. Bovendien zijn de Vlaamse, Waalse en Brusselse milieuwetgevingen een weerspiegeling van Europese richtlijnen. Daardoor lijken ze op elkaar. Milieu moet weer een federale bevoegdheid worden. Laat ons dit debat openen en meteen tonen dat staatshervorming niet altijd het synoniem moet zijn voor het uiteenvallen van België. Sommigen zullen dat niet prettig vinden, maar dat is hun probleem. Misschien kunnen de Franstaligen de eerste aanzet geven. Ze zullen ongetwijfeld bondgenoten vinden bij iedereen in Vlaanderen die het milieu belangrijker vindt dan communautaire scherpslijperij.
Op 7 december 2009, op de eerste dag van de Klimaatconferentie van Kopenhagen, en aldus bijdragend aan de doelstellingen ervan, is van ons heengegaan, de Malki, voluit Heer Felix Felix Malkussen de Malki van Laureyssens, Van Rompaey en De Bruyn, behorend tot het roemrijke geslacht der katachtigen, heerser der achtertuinen, verkenner der voortuinen, ontdekker van Nieuwe Werelden, Staartjager, Zagekat, Rosse Kat, Langste Kat ter Wereld, dunste Dikke Kat ter wereld, de Eénogige, Kameraad Kat, voorzitter van de Kattensovjet van de Meeuwenhoflei 2001-2005, auteur van verschillende gevleugelde uitspraken zoals daar zijn ze zouden beter nog wat korreltjes in mijn bakske doen, ik wacht hier al een eeuw, zet de kraan eens openen nu moet ge eens komen kijken naar mijn leeg bakske, door het weekblad Knack uitgeroepen tot Kat van het jaar 2009 en dat terwijl het nog maar januari was; hij zal nooit meer vechten met het boske.
Heer Malkussen werd aangetroffen ergens in 1995, midden in de nacht op het zebrapad aan het kruispunt van de Lakborslei en de Ten Eekhovelei te Deurne, wachtend op Groen Licht. Helaas betrof het Groen Licht voor autos en niet voor katten, zodat hij uit deze benarde positie moest worden gered door de bestuurder van het voertuig met nummerplaat GUA145. De volgende ochtend werd hij ter hoogte van de badkamer begroet door Marjan Laureyssens met de woorden zie hoe schattig, is dat voor mij? en aldus gered van een zekere deportatie naar het asiel.
In het volle besef dat het leven van mensen, schepselen, wezens, species en creaturen, of ze nu veel- of weinigpotig, méér- of éénogig zijn een eindig gevecht is tegen de entropie, gekenmerkt door het vrijkomen van lichaamswarmte en talloze andere vormen van creatieve of minder creatieve energieverspilling en ook gewervelde wervelende huisdieren niet aan dit materiële feit ontkomen, zal Heer Malkussen toch voortleven, en wel in onze gedachten. En na het lezen van dezes ook in de uwe. Gegroet. Eeuw.
De Raad van Voorzitters en Secretarissen heeft een relatieve rust teruggebracht in de sp.a gelederen. Enerzijds door een relatief lage opkomst:een groeiend aantal afdelingen heeft twijfels over de impact die zij via deze weg kunnen laten gelden in de nationale structuren. Anderzijds blijft het resultaat beperkt tot een intentieverklaring waar niemand tegen kan zijn. Wie zou zich willen verzetten tegen het voornemen om vanaf nu democratischer en transparanter te werken? Anderzijds was dat voornemen er na de voorzittersverkiezingen van 2007 ook al, en blijven échte structurele veranderingen en garanties in de vorm van statutenwijzigingen uit. Het ontbrak nochtans niet aan voorstellen in die zin. Verschillende afdelingen dienden allemaal samen meer dan honderd voorstellen in die neerkwamen op statutenwijzigingen. Het nationaal secretariaat besliste om op eigen gezag deze honderd voorstellen niet ter stemming voor te leggen aan de Raad. Als voorproefje van de nieuwe democratische en transparante manier van werken belooft dit dus weinig goeds. De meeste leden en afdelingen nemen daarom een kritische maar afwachtende houding aan: we zullen zien wat ervan komt. Al is het maar omdat de tijd en de energie die militanten te besteden hebben beperkt is, het crisis is, en de verkiezingen van 2011 en 2012 elke dag dichterbij komen. Een pragmatische houding is echter iets anders dan volle steun en vertrouwen.
Voor de voorzitster werd deze Raadop deze manier weliswaar een welgekomen adempauze, maar evengoed een gemiste kans om radicaal te breken met de mislukte eerste helft van haar ambtstermijn.
Opmerkelijk is echter de algemeen duidelijk waargenomen ruk naar links die de voorzitster heeft moeten maken om haar positie te consolideren en haar voorzitterschap een nieuwe glans en elan te geven. Verschillende strijdpunten van SP.a Rood vinden vanaf nu hun plaats in het actieprogramma van de partij: een vermogensbelasting, de afschaffing van de notionele intrestaftrek, een openbare bank, geen tweede generatiepact, frontvorming met het ABVV.
De sp.a zit nu althans verbaal op meest linkse koers sinds jaren. SP.a Rood zal dit nieuwe linkse elan een kans geven en kritisch ondersteunen. De woorden moeten nu worden omgezet in daden. De Vlaamse regeringsdeelname zal aan de nieuwe criteria moeten worden afgetoetst. Aan de nieuwe linkse profilering zal gestalte gegeven moeten worden door een actieve campagne.
Wat de interne partijwerking betreft zijn tal van afdelingen lichtjaren verwijderd van de democratische intenties die op 5 december door de Raad werden goedgekeurd. Niet toevallig zuchten grotere afdelingen zoals Antwerpen en Brugge die in 2007 de kandidatuur van Erik De Bruyn steunden onder het juk van ondemocratische praktijken. In Brugge werd plaatselijk SP.a Rood boegbeeld Camiel Goegebeur, een van de weinige actieve industriearbeiders in het bestuur, kaltgestellt op een manier die veel weg heeft van de schijnprocessen van Moskou in de jaren dertig. En in datzelfde West-Vlaanderen besloot niemand minder dan Johan Vande Lanotte om alvast een ernstige hypotheek te leggen op het nieuwe elan van de sp.a door zichzelf alvast uit te roepen tot provinciaal lijsttrekker in 2011.
De oude demonen zijn dus lang niet verslagen. De sp.a trekt in labiel evenwicht naar 2010.
Delegatie van SP.a Rood ontvangen door Caroline Gennez
(goed nieuws is OOK nieuws)
Enkele dagen voor de Raad van Voorzitters en Secretarissen van 5 december werd een delegatie van SP.a Rood, de linkervleugel in de partij, ontvangen op de Grasmarkt door partijvoorzitter Caroline Gennez. Deze delegatie bestaande uit Erik De Bruyn, Elke Heirman en Stephen Bouquin evalueert dit eerste gesprek als zeer constructief.
De SP.a Rood delegatie hield een pleidooi voor diepgaande democratisering van de partijwerking, zoniet zal de interne vertrouwenscrisis zich verder uitdiepen. Om de economische en sociale crisis gepast van antwoord te dienen moet de SP.a een duidelijkere linkse koers volgen. Arm in arm zal de SP.a opnieuw een sterke partij worden. Schouder aan schouder kan links zich versterken.
SP.a Rood verheugt zich dan ook over het feit de partijvoorzitter zich in duidelijke termen heeft uitgesproken voor een vermogensbelasting en voor een openbare bank. Ook het feit dat de SP.a zich achter het ABVV schaart en de vakbondseisen steunt, in het bijzonder een betere bescherming tegen ontslag voor arbeiders, is goed nieuws.
Wat het democratische deficit in de partij betreft blijven er meningsverschillen. De voorzitster is er zich echter van bewust dat er op dat vlak ernstige problemen zijn in het bijzonder in enkele grotere SP.a-afdelingen maar er wordt aan gewerkt.
Wij durven hopen dat hierbij een eerste stap wordt gezet in de goede richting. Vele afdelingen hebben heel veel voorstellen ingediend van wijzigingen m.b.t. de interne werking. De verwachtingen liggen hoog en terecht. Ook SP.a Rood heeft bijgedragen tot deze discussie, onder meer via een eigen nota. Na 5 december maken wij een eerste balans op.
De betonnen Ring rond het hart van Antwerpen is doorbroken. De bevolking van Antwerpen jaagde met bijna zestig procent de betonboeren op de vlucht. Lange Wapper ligt stuipjes te trekken op de grond. Maar 'de' beest (in't Antwerps) is nog niet helemaal dood. De financiële belangen die met dit zieke project gemoeid zijn, zijn zo groot dat CD&V bij monde van de op zijn laatste benen lopende derderangspoliticus Van Peel de kwelgeest nog in leven probeert te houden. Ook Bart De Wever vindt het nee 'niet duidelijk genoeg'.
Van Peel en De Wever zorgden daarmee voor een zwart randje aan het feest van de democratie dat deze volksraadpleging was. Niet getreurd, we zullen het beide heren duidelijk maken wat nee betekent. We blijven gemobiliseerd in het Ademloze front om elke heropleving van 'de beest' de kop in te slaan. Tegelijk werken we aan gezonde en duurzame oplossingen voor het mobiliteitsprobleem. Ook zij die zich door de barnumcampagne van de BAM (die 3 miljoen euro kostte!) op het verkeerde been lieten zetten zullen we in ons kamp krijgen.
De afgelopen maanden is er een ware volksbeweging gegroeid in Antwerpen. Er ontstonden nieuwe netwerken, coalities en fronten. Het belang van het Vlaams Belang was daarbij minimaal. Het was de enige partij waarvan het slinkende kiezersaantal hun partijleiding niet volgde. Het defaitisme van 'er is toch allemaal niets aan te doen' werd doorbroken. Daarom is deze overwinning belangrijk voor het zelfvertrouwen van alle sociale en syndicale bewegingen. 'The powers that be' kunnen verslagen worden. In mijn boek 'Rooddruk voor een nieuw socialisme' heb ik de slagkracht en het belang van deze beweging voorspeld.
SP.a Rood Antwerpen heeft zwaar geïnvesteerd in deze beweging. Politiek, logistiek en financieel. Door jarenlang tegen de stroom in te roeien in de partij, met geld, mensen, technische expertise en heel veel inzet. Met SP.a Rood zullen we ervoor zorgen dat de SP.a op koers blijft. Ook al kost dit in extremis een Vlaamse regeringsdeelname.
Een democratische hervorming is op til in de SP.a, en een overwinning voor het NEE-kamp in Antwerpen is alvast een feit. Times they are a changing...
Het mailincident heeft de SP.a in crisis gebracht. We moeten middelen vinden om versterkt uit deze crisis tevoorschijn te komen.
Daarom roept SP.a Rood op tot een buitengewoon congres over de interne partijwerking. Niet om koppen te laten rollen. Niet om bloed te laten vloeien. Maar om het democratisch deficit dat enkele weken geleden - nog voor het incident- benoemd werd door Mia Devits, structureel op te lossen.
Dat doen we niet door een therapeutische sessie op een zaterdagochtend, in de marge van een ideologisch congres. Daarvoor is een volwaardig congres nodig dat door de afdelingen kan worden voorbereid. Eencongres dat structurele maatregelen treft die de partij democratischer en transparanter maken.
Op dit buitengewoon congres kan een nieuw evenwicht gevonden worden tussen de top en de basis van de partij. Een nieuw evenwicht dat de top in staat zal stellen opnieuw legitiem te zijn en de energie van de partij voluit naar buiten te richten. Want dat is nodig. De economische crisis wacht niet. En sterke socialistische partij is nodig!
SP.a Rood roept ook op om een einde te stellen aan de gecrispeerde verhouding tussen de partijtop en de linkervleugel in de partij sedert de voorzittersverkiezingen van 2007. Ook dit kan de positie van de voorzitster enkel maar versterken. Caroline Gennez kan daarmee aantonen dat zij de voorzitster is van alle SP.a-leden. Ook van de 34 procent die in 2007 niet voor haar hebben gestemd. We stellen voor om de normalisering van de relaties concreet en zichtbaar te maken door een vertegenwoordiger van SP.a Rood op te nemen in het partijbureau. Zodat de debatten intern in de partij kunnen worden gevoerd in plaats van in de media. Eenheid en verscheidenheid hoeven elkaar niet in de weg te staan.
ABVV-Antwerpen adviseert om NEE te stemmen in het Oosterweelreferendum
Tewerkstelling is belangrijk, maar leefbaarheid en veiligheid moeten primeren in de discussie over hoe de Antwerpse ring gesloten moet worden, zo laat Bruno Verlaeckt, voorzitter van ABVV Regio Antwerpen weten.
Bovendien is het populistisch om te beweren dat alléén het bouwen van de Lange Wapper veel jobs zal creëren, alsof de tunnel door kabouters zou worden gebouwd zo zegt hij.
De onafhankelijke studie van het internationaal ingenieursbureau ARUP-SUM heeft de milieuproblemen van het stadsviaduct Lange Wapper aangetoond. Bovendien blijkt uit deze door de Vlaamse regering bestelde studie dat een meer noordelijk gelegen tunneltraject niet alleen wenselijk, maar ook mogelijk is.
Ook het argument van de dringendheid dat door het JA-kamp wordt aangehaald om nu maar rap rap voor een viaduct te kiezen is vals, aldus Verlaeckt. BAM en Noriant erkennen immers zelf dat er iets grondig mis is met hun ontwerp ter hoogte van het Sportpaleis, Deurne en Merksem. Het feit dat het BAM-huiswerk hoe dan ook opnieuw gemaakt zal moeten worden betekent dat er qua timing van de werken geen verschil meer is tussen een tunnel en een viaduct.
De publicatie van intern mailverkeer bevestigt hetgeen SP.a-Rood sinds enige tijd aanklaagt: de SP.a wordt gegijzeld door een machtsgeile kliek die geen enkel respect toont voor de partijleden en alle verkozenen onderwerpt of uitschakelt. Uit de mails blijkt hoe dit gezelschap buiten de partij-instanties afspreekt hoe ze het best zaken kunnen verzwijgen voor de partijleden en het congres, met welke verhaaltjes ze hun schatplichtigen te vriend kunnen houden, hoe ze de postjes best kunnen verdelen en tegenstrevers uitschakelen. Dit alles bouwt verder op een aanpak waarbij sinds enige tijd congressen geregisseerd werden, de lijstensamenstelling van bovenaf wordt opgelegd en een regeringsdeelname door een pregeselecteerd publiek wordt "goedgekeurd". En dan zwijgen we nog over de episode van de naamsverandering... Dit alles versterkt de vlaams-nationalistische en liberale rechterzijde. Op deze weg rijdt de SP.a zichzelf de afgrond in. Dit mag niet gebeuren. Daarom trekt SP.a-Rood aan de noodrem.
1. Weg met die kliek!
SP.a Rood roept leden en afdelingen op om een buitengewoon congres samen te roepen waarbij een nieuwe en collegiale leiding kan gevormd worden samengesteld uit onbevlekte en betrouwbare leden en mandatarissen.
2. Een democratische revolutie is nodig
De voorstellen van SP.a Rood met betrekking tot partijdemocratie, moeten eindelijk gehoord worden : intern pluralisme, democratische lijstvorming, transparantie en controle op de mandatarissen.
3. Volledige openheid over Agusta!
In een socialistische partij is geen plaats voor geheimen, corruptie, intrige en wapentrafikanten. Daarom moet onmiddellijk een commissie van partijleden, met daarin een vertegenwoordiging van SP.a Rood, een onderzoek instellen, deze zaak ophelderen en vervolgens rechtstreeks rapporteren aan het Nationaal Congres.
4. Een socialistisch programma!
Geconfronteerd met de crisis van het kapitalisme is er nood aan een strijdbaar socialistisch programma en de uitbouw van een buitenparlementaire oppositie samen met de vakbonden.
De strijd om de Lange Wapper is in zijn laatste en smerigste fase getreden. Die van vrees, onzekerheid en angst, zoals reder en Open-VLD kopstuk Christiaan Leysen het gisteren uitdrukte op Kanaal Z en op de VRT televisie.
Vrees
Wat we ons daarbij mogen voorstellen werd op 5 oktober al duidelijk in De Standaard: Totalfina baas Van Camp liet weten dat hij een tunnel onder zijn fabriek niet ziet zitten. Meteen werd de indruk gewekt dat het ARUP-SUM tunneltracé (het alternatief voor de Lange Wapper) onder de polyethyleenfabriek van Totalfina op de Scheldelaan loopt. Niets is minder waar. Het tracé loopt hooguit onder een braakliggende concessiegrond van Totalfina, en onder een bluswaterreservoir. Niet bepaald iets wat men als een gevaarlijke installatie kan omschrijven. Van Camp maakte zich bovendien bezorgd over de aanleg van een noodinterventieschacht voor de tunnel in de buurt van zijn bedrijf. Het veiligheidsrapport van zijn eigen fabriek is nochtans formeel: aan de westkant van de fabriek (daar waar het ARUP-SUM tracé loopt) is de kans dat er buiten het bedrijfsterrein slachtoffers zouden vallen ten gevolge van een incident in de fabriek kleiner dan één op honderd miljoen, en daardoor verwaarloosbaar. Een nooduitgang van de tunnel op die plaats is dus perfect veilig.
Onzekerheid
De onzekerheid kreeg op 8 oktober haar rechten via Het Laatste Nieuws.Bouwheer Noriantzou een plan klaar hebben om de omstreden aansluiting van de Lange Wapper ter hoogte van het Sportpaleis, achttien rijstroken breed, te vervangen door een tunnel. Een tunnel in de haven enkele kilometers verder wordt door Noriant nochtans verworpen omdat tunnels te hoge concentraties fijn stof zouden veroorzaken aan de tunnelmonden. Een tunnelmond in het midden van de woonstad kan dan plotseling weer wel volgens datzelfde Noriant. Op zondag 4 oktober verklaarde Noriant bij monde van Lode Franken op ATV trouwens dat een tunnel op die plaats niet mogelijk is door de aanwezigheid van een metrokoker. Passons Als men hier ooit een tunnel wil bouwen zal hij even diep moeten liggen als die van ARUP-SUM
In elk geval moet het voor elke Antwerpenaar duidelijk zijn dat als we ooit een tunnel willen ter hoogte van het Sportpaleis, we op 18 oktober NEE moeten stemmen. In de huidige aanvraag voor een bouwvergunning staat immers niet een nieuw Walibi-achtig traject met twee tunnels waartussen men mordicus een viaduct wil wringen. In de vergunningsaanvraag, en dat is het enige waar de volksraadpleging over gaat, is sprake van een gigantisch viaduct met achttien rijstroken ter hoogte van Merksem en Deurne. In een tweede fase worden die rijstroken doorgetrokken langs heel de Ring, zodat ook de zuidelijke stadsdistricten in de klappen zullen delen.
Angst
En dan is er de angst voor het verkeersinfarct die zoals Leysen correct opmerkte nu al tien jaar lang verspreid wordt. Nochtans zijn er oplossingen die bij wijze van vandaag op morgen kunnen worden gerealiseerd zonder één kubieke meter beton te gieten, en die in tijden van budgettaire krapte nog een stuiver kunnen opbrengen. Namelijk intelligente, selectieve tolheffingen annex bonussen (bij doorritten tijdens de daluren)ter hoogte van de Kennedytunnel en de Liefkenshoektunnel, waardoor er heel wat doorgaand vrachtverkeer van de Antwerpse ring zou kunnen worden weggenomen. Maar misschien is het probleem met die oplossingen nu net dat er geen kubieke meter beton voor moet worden gegoten.
Als de rook om ons hoofd is verdwenen
In de laatste week voor het referendum lijkt het Oosterweeldossier een onontwarbaar kluwen te worden. Maar als al het fijn stof van de desinformatie is verdwenen blijven de volgende spijkerharde elementen over:
-De Vlaamse regering bestelde zelf een onafhankelijke studie over de Lange Wapper en de alternatieven. Deze studie maakte brandhout van de Lange Wapper en het bijhorende Oosterweeltracé. Onafhankelijke internationale experten adviseren dus een NEE op 18 oktober.
-Er is een valabel en veilig tunnelalternatief om de verkeerscongestie op te lossen op een termijn die korter is of vergelijkbaar met het bouwen van de Lange Wapper, die minder kost en die veel minder hinder zal veroorzaken in de bouwfase én de exploitatiefase.
-Er is een korte termijnoplossing voor de verkeerscongestie door een intelligente tolheffing die enkel het doorgaand vrachtverkeer treft en niet de Antwerpse of Vlaamse automobilist.
-BAM en Noriant erkennen zelf dat er een ernstig probleem is met de Lange Wapper ter hoogte van Deurne en Merksem. In contradictie met hun stemmingmakerij tegen tunnels willen zij dit probleem nu oplossen met een tunnel. Daardoor wordt heel hun natuurlijk tracé een onnatuurlijke Walibi-constructie van een viaduct geprangd tussen twee tunnels. Is dit een grap, of is het om te huilen?
De Standaard schrijft vandaag op zijn voorpagina een alarmerend bericht over een veto van het SEVESO-bedrijf Total tegen een tunnel onder de fabriek.
Het artikel is bijzonder onzorgvuldig en zelfs leugenachtig. De getoonde bedrijven zowel op de luchtfoto (gele contour) als op de kaart (geel oppervlak) zijn helemaal niet het bedrijf in kwestie, maar Petroplus en LBC (de kleinere opslagtanks aan de noordzijde = LBC).
Wat Totalfina (Atofina, Scheldelaan) betreft, het bedrijf dat de brief stuurde: het ARUP-SUM tracé loopt NIET onder deze fabriek. Ze loopt hooguit onder concessiegrond van Totalfina die nu braak ligt.
Het ARUP-SUM tracé loopt WEL (van zuid naar noord, zie bijlage):
- onder een opslag- en overslaginstallatie voor polyethyleenkorrels uitgebaat door Katoennatie. Dit is een ongevaarlijke installatie en op zich geen Seveso.
-onder de tankopslag van Petroplus. Dit moet eens in detail bekeken worden. Petroplus is een zeer oud bedrijf (1925) en kreeg volgens mij de verplichting opgelegd van de milieuinspectie om het tankenpark te saneren. Het zou dus best kunnen dat een aantal van deze tanks nog afgebroken en herbouwd moeten worden.
-onder de tankopslag van LBC. Dit is enkel opslag en overslag van scheikundige producten, geen procesinstallaties. Het zijn dus passieve installaties die minder gevoelig zijn voor zettingen en die gemakkelijk gemonitord kunnen worden.
Totalfina voelt zich niet lekker bij het plaatsen van een luchtschacht annex evacuatiekoker nabij het bedrijf. Dat is een subjectief gegeven. Natuurlijk zal het veiligheidsrapport van Totalfina aan de nieuwe situatie moeten worden aangepast. Pas dan weten we of er een significant veiligheidsrisico is op deze plaats.
Tevens zou er evenmin sprake zijn van enig negatief advies van de Antwerpse brandweer, zoals in het artikel gesuggereerd wordt.
Op twee weken van het referendum is dit een sterk staaltje van stemmingmakerij en desinformatie.
Zaterdagochtend 3 oktober voerden we deur aan deur acties in Deurne en op den Dam. De actievoerders werden eerst getrakteerd op een ontbijt en trokken dan de straat op om de mensen te overtuigen om tegen het BAM-tracé te stemmen en om een vensteraffiche te hangen.
Daarna plakten we affiches op de verkiezingsborden van Deurne en een deel van Borgerhout.
De reacties zijn overweldigend positief. De mensen zijn erg betrokken en hebben hun mening gevormd. Slechts hier en daar treffen we een voorstander van de brug aan. Het district Deurne telt 72.000 inwoners waarvan er gemakkelijk een 50.000 stemgerechtigd zijn. Als héél Deurne tegen de brug stemt heeft ze er gelegen!
De kaarten liggen dus goed. Maar de strijd moet tot het einde gestreden worden. Tot en met 18 oktober vechten we voor elke stem. We laten niets aan het toeval over. De ramp van de Lange Wapper moet afgewend worden. Antwerpen zal overwinnen en de bezetter verjagen!
Daarom blijven we iedereen oproepen om mee de handen uit de mouwen te steken. Hang een vensteraffiche. Spreek anderen aan. Neem deel aan de acties van Ademloos!
www.ademloosdeurne.be
Copyright 2009. All Rights Reserved. www.ademloosdeurne.be
Milieuvergunning baggerstort Linkeroever op losse schroeven
OVAM tekent bezwaar aan tegen de huidige vergunningsaanvraag
Dit betekent nieuw uitstel en een hogere kostprijs voor het BAM-tracé
Voor de aanleg van het BAM-tracé (Oosterweelverbinding) moeten er een dik dozijn milieuvergunningen verleend worden, in het bijzonder voor de verschillende werfzones.
Dat bouwheer Noriant hierbij wel zeer slordig te werk gaat werd in augustus al voor een eerste keer duidelijk: Noriant moest hals over kop een roekeloze vergunningsaanvraag intrekken voor een breekinstallatie voor betonpuin vlak bij de woonwijken van Deurne noord.
Dit gebeurde dankzij hevig bewonersprotest, waarbij meer dan 120 bezwaarschriften werden ingediend.
Hetzelfde kan gebeuren met de al even omstreden milieuvergunningsaanvraag van Noriant voor de aanleg van een stortplaats voor baggerspecie op Antwerpen Linkeroever.Daarvoor zou negentig procent van het Sint Annabos moeten verdwijnen.
Noriant trachtte de stortplaats vergund te krijgen als een tussentijdse opslagplaats voor uitgegraven bodem. De milieuwetgeving rond deze tussentijdse opslagplaatsen is redelijk soepel. Een honderdtal inwoners van Linkeroever dienden een bezwaarschrift in waarbij zij er onder andere op wezen dat er te weinig waarborgen zijn om wateroverlast en de vervuiling van het grondwater te vermijden en de stabiliteit van de ondergrond te waarborgen. De ondergrond van Linkeroever bestaat uit opgespoten zand en heeft daardoor een kwetsbare waterhuishouding. De meeste gebouwen zijn dan ook op heipalen gebouwd.
OVAM, de openbare Vlaamse afvalstoffenmaatschappij die ook moet toezien op de bescherming van de bodem en het grondwater, treedt de omwonenden nu bij in hun redenering. OVAM is van oordeel dat de werfzone aanzien moet worden als slibstort. Dit impliceert verregaande maatregelen op het vlak van de bodem- en grondwaterbescherming. Er moeten stortdijken en beschermende folies worden aangebracht, er moeten kwelsloten en drainagesystemen worden gebouwd en er moet een zuiveringsinstallatie gebouwd worden voor het naar de Schelde terugvloeiende percolatiewater.
De provinciale deputatie besliste daarom de beslissing over de vergunningsaanvraag met twee maanden uit te stellen. De provincie vraagt aan Noriant om te antwoorden op de visie van OVAM, en tegelijk ook te antwoorden op het bezwaarschrift van Natuurpunt-Wal (Waasland-Linkeroever). Deze natuurbeschermingsorganisatie draagt nog een reeks bijkomende bezwaren aan tegen het rooien van het Sint Annabos op zich en wijst op diverse plaats- en verwerkingsalternatieven voor de baggerspecie.
Dit alles zet de plannen van Noriant behoorlijk op losse schroeven. Indien men toch mordicus zou willen doorgaan met de hallucinante plannen voor het omvormen van het Sint Annabos tot een baggerstort dan zal het kostenplaatje hiervan vele malen hoger zijn dan begroot. De reeds sterk onderschatte kostprijs van het BAM-tracé zal hierdoor nogmaals de hoogte inschieten. En of er hiervoor een vergunning zal worden toegekend wordt ondertussen behoorlijk twijfelachtig. Mocht dit toch gebeuren dan zal ik de bewoners van Linkeroever bijstaan in het inleiden van een beroepsprocedure tegen dergelijke onverantwoorde beslissing, net zoals ik ze heb bijgestaan in het formuleren van een bezwaarschrift, en net zoals ik de inwoners van Deurne succesvol heb bijgestaan in het neerleggen van bezwaarschriften tegen de betonbreker.
Antwerps havenschepen Marc Van Peel heeft op de Antwerpse zender ATV en tegenover de VRT verklaard dat het referendum rond de Oosterweelverbinding volgens hem niet bindend is. Het is wettelijk niet verplicht de uitslag van het referendum te respecteren zegt hij. Formeel klopt dat, maar 'de Peel' zou beter oppassen met dat soort argumenten. Zo zijn de Nederlanders wettelijk ook niet verplicht de Schelde uit te baggeren. Sommigen beweren zelfs het tegendeel, namelijk dat de Nederlanders wettelijk verplicht zouden zijn ze niet uit te baggeren... Overigens is 'de Peel' wettelijk ook niet verplicht om een goed politicus te zijn. En dat merk je.Dumpen die Peel bij de volgende 'wetgevende' verkiezingen.
Noriant trekt aanvraag vergunning voor betonbreker in
Noriant, het aannemersconsortium dat de Oosterweelverbinding met Lange Wappertracé moet bouwen, ziet af van zijn plannen om een betonbreker te installeren aan de Ten Eeckhovelei in Deurne.
Lode Francken, projectdirecteur van Noriant, bevestigt dat de bouwgroep de milieuvergunningsaanvraag heeft ingetrokken. "Wij proberen tegemoet te komen aan de verzuchtingen van de buurtbewoners."
Om het betonafval dat tijdens de bouw van de Oosterweelverbinding vrijkomt te kunnen verwerken, wilde Noriant een enorme betonbreekinstallatie plaatsen aan de Ten Eeckhovelei in Deurne. Volgens ramingen van Noriant zelf moet de installatie 8.800 ton puin per maand verwerken.
120 decibel De plannen van Noriant stuitten op hevig verzet in Deurne. 120 buurtbewoners dienden een bezwaarschrift in, omdat ze vreesden dat hun buurt onleefbaar zou worden door stof, trillingen en lawaaioverlast. De betonbreker, die in Deurne op 30 meter van de huizen zou worden ingeplant, produceert een geluidsniveau van 100 tot 120 decibel.
Het stadsbestuur van Antwerpen leverde een negatief advies af voor de installatie van betonbreker, maar uiteindelijk beslist de Provincie Antwerpen over het toekennen van de milieuvergunning. "We hebben een brief naar de provincie gestuurd waarin wij meedelen dat we afzien van onze aanvraag voor de milieuvergunning", aldus Lode Francken van Noriant. "We willen tonen dat we rekening houden met de verzuchtingen van buurtbewoners. Waar de betonbreker dan wel zal worden ingeplant, kan ik nog niet zeggen." (belga/jv) De Morgen 16-09-09
De woordvoerders van Straten-Generaal spraken gisteren in het Vlaams parlement over het bedrog van de BAM. Ze overdreven niet.
Een interne nota van de BAM (Analyse Communicatiewerking BAM) waaide onze richting uit. Ze werpt licht op de communicatiechaos bij de BAM. Maar écht stuitend is dat de BAM de Antwerpse bevolking tracht om de tuin te leiden. Door TVSAM, de studiedienst van de BAM, werd een Plan van Aanpak vastgelegd voor het openbaar onderzoek bij de aanvraag van de stedenbouwkundige vergunning. Het openbaar onderzoek was de periode waarin de bevolking bezwaarschiften kon indienen tegen de stedenbouwkundige vergunning voor de Lange Wapper brug.
In dat Plan van Aanpak raadt men aan om de infosessies in de tweede helft van het openbaar onderzoek te organiseren. Zo wordt vermeden dat achteraf te gericht zal gezocht worden in de dossiers. Er moet ook vermeden worden dat er debatten op gang komen
Tot zover de opvattingen over democratie, versie BAM.
Ook lezen we: De nota is bedoeld om te bezorgen aan Zwijndrecht en de stad Antwerpen. Inderdaad zijn het de gemeentebesturen die het openbaar onderzoek in de praktijk moeten organiseren. De vraag is nu wie bij de stad deze nota heeft ontvangen en wat ermee gedaan werd. Het is in elk geval een feit dat de informatiesessies over het bouwproject inderdaad georganiseerd werden in de tweede helft van het openbaar onderzoek!
Rudi Kennes, voorman van ABVV Opel Antwerpen, is al bijna dertig jaar een persoonlijke vriend van mij. Ik ken ook de fantastische ploeg van vakbondsmilitanten die hij in de loop der jaren rond zich heeft verzameld. Daarom weet ik dat de strijd voor het open houden van Opel Antwerpen nog niet gestreden is. Integendeel, die strijd moet nog beginnen. Rudi Kennes en zijn team zullen daarbij tot het uiterste gaan.
Alléén kunnen ze die strijd echter nooit winnen. Opel Antwerpen heeft onze steun nodig. Maar wat ik momenteel vooral zie en hoor is defaitisme, zowel in de politiek als in de media. Volgens de media is de zaak hopeloos, terwijl onze politici zich wentelen in een Calimero-rol: Duitsland is groot en wij zijn klein
Door dat defaitisme worden de arbeiders van Opel niet geholpen. Is het misschien de bedoeling om hen ertoe aan te zetten hun hoofd zonder tegenstribbelen op het kapblok te leggen? Het defaitisme wordt trouwens beleden met bijzonder gevaarlijke argumenten. Bijvoorbeeld dat de eventuele sluiting van Opel Antwerpen geen economische, maar een politieke beslissing zou zijn. Verkiezen wij socialisten dan economische beslissingen boven politieke? Vinden we dan dat de mens er moet zijn voor de economie in plaats van omgekeerd? Ik dacht van niet.
Een economische beslissing laten primeren in het dossier van Opel betekent dat één of meerdere Europese Opelfabrieken gesloten zullen worden. Dat is louter economisch geredeneerd de meest efficiënte manier om productiecapaciteit weg te snijden. Waarschijnlijk sluit in een dergelijk scenario niet Antwerpen, maar bijvoorbeeld wel Bochum. En laat het nu juist dat scenario zijn waartegen de Europese vakbonden van Opel, en met hen zelfs de volledige Europese ondernemingsraad, zich met hand en tand verzetten. Volgens hen moet de arbeid verdeeld worden over alle huidige Europese vestigingen. En terecht, want het is juist door die internationale syndicale solidariteit dat de werknemers en hun vakbonden kunnen wegen op dit dossier.
De strijd om Opel Antwerpen gaat over meer dan het redden van jobs alleen. De strijd gaat ook over de vraag welke economie we willen, en over het op eenmaatschappelijk verantwoorde manier aanwenden van technologische innovatie. Hij heeft ook de industriële toekomst van België en Vlaanderen tot inzet. Het is daarom niet enkel een strijd van de arbeiders van Opel alleen, maar van ons allemaal, en verdient daarom een breed sociaal en politiek front.
De auto-industrie is in de afgelopen honderd jaar een belangrijke motor geweest van zowel tewerkstelling als van technologische innovatie. Dat zal de komende decennia zo blijven. Het tijdperk van de fossiele brandstoffen loopt ten einde. We staan voor een industrieel-technologische revolutie. Het kan niet de bedoeling zijn dat België zich in die context een belangrijke troef, namelijk een uitstekend gelegen ultraproductief en flexibel assemblageplatform, uit handen laat slaan. Opel Antwerpen is geen steenkoolmijn maar een wissel op de industriële toekomst van België. Alleen daarom al is het sluiten van de fabriek geen optie.
Daarnaast is er de kwestie van de finaliteit van onze economie in haar geheel. Dient die om een kleine groep aandeelhouders te verrijken of om maatschappelijk noodzakelijke producten voort te brengen op een sociaal en ecologisch verantwoorde manier? De productiviteit in de auto-industrie is in de afgelopen decennia enorm toegenomen. Zeker, goedkopere en betere autos waren het resultaat. Maar het waren wel de arbeiders die deze toegenomen productiviteit moesten betalen met jobs. Opel Antwerpen telde in het begin van de jaren tachtig nog 12.000 werknemers, nu nog 2.700. De innovatie heeft vooral werkloosheid geproduceerd. Moeten we ze daarom tegenhouden? Nee, we moeten ze investeren in kortere werktijden en arbeidsdeling, in een kwaliteitsvolle en rechtvaardige samenleving en jobs voor iedereen.
Wat de innovatie nog niet heeft geproduceerd is de auto van de toekomst. Die rijdt niet meer op fossiele brandstoffen. Het technologisch startschot daarvoor dateert ondertussen al van de jaren zeventig van de vorige eeuw. De technologie om vandaag op kleine schaal en morgen op grote schaal hybride en zelfs volledig elektrische autos te maken is er. De projecten verdwenen echter steeds weer onder het stof telkens wanneer de olieprijs daalde.
De imperatieven waren economisch en financieel van aard, niet maatschappelijk.
Overheidsinmenging is er in de Verenigde Staten en Duitsland op massale schaal. General Motors in de VS en Opel in Duitsland werden de facto genationaliseerd. Anders was er van GM nu al geen sprake meer geweest. De vraag is dus niet of overheidsinmenging in de auto-industrie te verantwoorden is. Ze is een feit, en ze is noodzakelijk. De vraag is welke doelen ze moet dienen: het redden van private aandeelhoudersbelangen ofeen sociale en ecologische auto-industrie? De private sector heeft sedert de lancering van de T-Ford in 1908 honderd jaar de kans gekregen om die uit te bouwen en is daar niet in geslaagd.
Het zijn niet de socialisten die Opel Antwerpen in gevaar brengen met ideologische dogmas. De rechterzijde doet dat wel: door vast te houden aan het dogma dat alleen maar de private sector autos kan, mag en zal bouwen, en dat overheidsgeld ons belastinggeld alleen maar een rol kan spelen in het lokken van private investeerders. Het lot van Opel Antwerpen wordt daardoor beslecht in de hoofdkwartieren van buitenlandse multinationals.
En waarom zou overheidsinbreng per definitie log of bureaucratisch moeten zijn? Laat de werknemers van Opel zélf doen waar ze goed in zijn:autos bouwen. Ze hebben daarvoor echt geen buitenlands hoofdkwartier nodig. Werknemerscontrole zal het beter doen dan de logge bureaucratie van een multinational, op voorwaarde dat de overheid voluit investeert in research en ontwikkeling.
In plaats van zich te beklagen over een krachteloze Europese Commissie of over de politieke beslissingen in andere landen is het nu hoog tijd om in België zélfeen politieke beslissing te nemen. Die beslissing moet kort en krachtig zijn: wij houden Opel Antwerpen open. Wij zorgen ervoor dat hetzelfde aantal arbeidsplaatsen op dezelfde plaatsen (Opel en onderaannemers) en onder minstens dezelfde arbeidsvoorwaarden gegarandeerd blijft. Hoe dan ook. Samen met de private sector als het kan, en alleen als het moet.
SP.a Rood vraagt uitstel van het SP.a congres âVisie â09â
De SP.a leden moeten de partij niet lijdzaam ondergaan maar ze zelf vorm geven. Dat was het leidmotief waarmee Erik De Bruyn en Elke Heirman twee jaar geleden naar de voorzittersverkiezingen trokken.
Dat leidmotief is vandaag actueler dan ooit. De autoritaire en provocatieve besluitvorming aan de top van de SP.a blijft incidenten uitlokken:
-De naamsverandering
-Het binnenhalen van Bert Anciaux
-De autoritaire lijstvorming met o.a. in Antwerpen als onbegrijpelijk resultaat dat Rudi Kennes niet op de lijst stond
-De benoeming van niet verkozen ministers, daags na een SP.a congres
-De defenestratie van Frank Vandenbroucke, daags na een SP.a congres
De interne besluitvorming bij de SP.a moet anders. De top van de partij moet beter weerspiegelen en begrijpen wat er aan de basis leeft. Daarom pleiten wij er nogmaals voor om Erik De Bruyn op te nemen in het partijbureau als vertegenwoordiger van SP.a Rood.
Ook de congresformule moet anders. Vorig jaar in oktober beleefden we een congres waarvan de besluiten in DDR-stijl netjes voorgedrukt waren. SP.a Rood pleit ervoor om dit op het Visie 09 congres (17 en 18 oktober 2009) anders aan te pakken. Een socialistisch congres moet democratisch worden voorbereid met ontwerpteksten die in de afdelingen kunnen besproken en geamendeerd worden. Bovendien moet er één thema centraal staan: de economische crisis en het socialistische antwoord erop. Niet het conglomeraat van ongetwijfeld interessante onderwerpen dat nu geprogrammeerd staat. Het kan toch niet zijn dat er op dit congres met geen woord gerept wordt over jobs en over Opel?
We hebben ook nood aan een tweede congres (Visie 10, voorjaar 2010?) waarop themas worden besproken die in de SP.a minder populair zijn maar die wél leven bij de achterban: multiculturaliteit, migratie en samenleven bijvoorbeeld.
SP.a Rood pleit er daarom voor om het Visie 09 congres minstens met een maand uit te stellen en het thema economische crisis centraal te stellen.
Er is nog een andere zeer goede reden om dit congres uit te stellen: hetSP.a congres valt namelijk samen met het referendum over de Oosterweelverbinding in Antwerpen. De Antwerpse SP.a heeft zich geëngageerd in een campagne tegen het BAM-tracé en de Lange Wapperbrug. Dat is waar de Antwerpse SP.a de komende weken mee bezig moet zijn.
SP.a Rood pleit ervoor dat de SP.a zich nu niet in zichzelf keert om een congres voor te bereiden, maar samen met het overgrote deel van het Antwerpse middenveld de boer optrekt om de Lange Wapper tegen te houden.
De Lange Wapper en de revival van de Antwerpse linkerzijde
Guy Lauwers, Jo Vermeulen en Dirk Wiesé van de Antwerpse SP.a zaten eerste rij in de Bourla, ter gelegenheid van de benefietavond van Ademloos.
Ze zaten er nog wat onwennig bij in de confrontatie met de schitterende en niets en niemand ontziende litanie van Anne Provoost, maar ze waren er toch maar. Men zal de SP.a verwijten bochten te hebben genomen in het Oosterweeldossier, en dat valt natuurlijk niet te ontkennen. Maar Confucius zei het al: Alleen de allerwijsten en de allerdwaasten veranderen nooit van mening. En als de SP.a nu mits enig bochtenwerk dan toch op de juiste koers zit dan kunnen we dat als Antwerpenaren alleen maar toejuichen.
Derecente ontwikkelingen in het Oosterweeldossier opent mogelijkheden. Eerste opdracht is en blijft het gevaar van een honderdjarige stadsverminking af te wenden. Maar daar bovenop zou de politieke spin-off op termijn wel eens gunstig kunnen uitpakken voor links. Maar dan enkel op voorwaarde dat de linkerzijde en in de eerste plaats de SP.a het slim speelt.
Er is namelijk geen plaats voor platte politieke recuperatie in dit dossier. Het zou niet verstandig en niet efficiënt zijn mochten de SP.a, Groen! en de PVDA elk hun eigen partijpolitieke campagne voeren bij de mobilisatie van de neen-stem. De partijpolitiek oogt niet echt fraai momenteel, en zeker niet in het Oosterweeldossier. Laat de partijen zich daarom profileren op de fora die tot hun beschikking staan, maar voer het huis aan huis gevecht dat nodig zal zijn om de Antwerpenaar op 18 oktober naar het kieshokje te krijgen onder één vlag. En dat kan alleen de vlag van Ademloos zijn. De ploeg van Wim Van Hees heeft bewezen over een succesformule te beschikken, ook al wordt hen dan wel eens populisme verweten. Bovendien zou het een erkenning zijn van het harde werk dat in beginsel een paar dozijn vrijwilligers maand in maand uit in weer en wind hebben verzet om tienduizenden handtekeningen te verzamelen. Het is dankzij hen en niemand anders dat de Antwerpenaar op 18 oktober een stem in het kapittel krijgt.
Het is ook dé manier bij uitstek om het cordon sanitaire rond het Vlaams Belang te handhaven. Laat De Winter moederziel alleen proberen om het referendum te misbruiken voor zijn eigen partijpolitieke agenda.
Deze manier van werken zal natuurlijk een kleine aanpassing vergen van de politieke zeden en gewoonten in de Antwerpse SP.a. De Ademloze strijders van het eerste uur binnen de partij, met name de mensen van SP.a Rood, moeten gerehabiliteerd worden. Wij mochten jaren aan een stuk spitsroeden lopen en we werden binnen de eigen partij met de nek aangekeken. Zand erover. Ik zou bijna zeggen:Walk and dont look back. Maar dan moeten we vanaf nu in dit verhaal wel de plaats toebedeeld krijgen die ons toekomt.
De campagne die de komende zes weken gevoerd zal worden biedt voor de Antwerpse SP.a de mogelijkheid om de rangen te sluiten, verloren terrein te herwinnen, en de oude succesformule van de socialistische partij als actiepartij van onder het stof te halen. Denk maar aan de manier waarop de SP scoorde in de jaren tachtig, als de politieke uitdrukking van een campagne tegen de kruisraketten die op het terrein gevoerd werd onder de politiek neutrale vlag van het VAKA.
De mogelijkheden zijn zelfs groter dan dat. Het biedt de SP.a de kans om de warme en open partij te zijn die ze beweert te zijn. Om over de partijgrenzen heen samen te werken met de rest van progressief Antwerpen. Dat betekent wel dat de partij moet durven deelnemen aan een dans die ze niet altijd leidt. Datze erkenning opbrengt voor de rol die de gemeenteraadsleden van Groen! spelen in het Oosterweeldossier. En dat ze het noeste werk van de PVDA erkent, die met dokter Dirk Van Duppen als boegbeeld duizenden handtekeningen aanleverde en het dossier ook inhoudelijk zeer goed opvolgt.
En waarom dan niet meteen toekomstgericht denken en een lans breken voor een meer duurzame breedlinkse samenwerking in Antwerpen, zoals Daniël Termont die ook voorstaat in Gent? Laten we het bittere hoofdstuk van de coalitievorming in het district Hoboken bijvoorbeeld daarmee definitief doorspoelen. Een cordon sanitaire tegen het Vlaams belang is nodig, maar een cordon sanitaire tegen de rest van de linkerzijde laat staan tegen de interne linkerzijde verdeelt alleen maar en brengt ons schade toe.
Een revival van links is in deze barre crisistijden meer dan nodig. Antwerpen heeft nog andere harde noten te kraken. Zoals de verdediging van de tewerkstelling bij Opel bijvoorbeeld. Ook daar is het belangrijk dat linkse oplossingen weer de boventoon voeren en dat linkse krachten elkaar versterken in plaats van elkaar vliegen af te vangen.
Debatteren kan alvast op de volgende plaatsen en ogenblikken:
7 oktober: Deelnameaan openingsdebat LVSV-Gent met Filip De Winter, Jan Jambon e.a. , auditorium Leon De Meyer, Sint Pietersnieuwstraat te Gent
12 oktober:"Een socialistisch beleid in tijden van economische crisis", Debat met Daniël Termont, in De Nieuwe Sportvriend, Kortrijksesteenweg 102, Gent
13 oktober: Boekvoorstelling Rooddruk voor een nieuw socialisme te Ninove, organisatie SP.a Ninove, locatie nader te bepalen
6 november: Boekvoorstelling Rooddruk voor een nieuw socialisme te Zottegem, organisatie SP.a Zottegem, locatie nader te bepalen
4 december: Boekvoorstelling Rooddruk voor een nieuw socialisme te Oostende, Den Anklap, Leffingestraat 85, organisatie Masereelfonds
Enkele andere debatten in Mol en Limburg zijn nog in voorbereiding.
Wegens einde woonrecht in een woonzone werd afgelopen donderdag in de overvolle kerk van Doel na afloop van het concert The Last Post' geblazen. De waanzin van beslist beleid van de ideale schoonzoon van Vlaanderen gaat door. En de Vlaming telt beaat de appeltjes onder zijn appelboom. Enkel op hoogdagen zoals morgen op de ijzerbedevaart, op de hoge stelten van flinke woorden knetteren van verontwaardiging de melktandjes van fiere leeuwen. En verder, ja verder zwijgt men over Doel als vermoord. Dit stille zwijgen of beter de Meidung noemt men de loyale uitvoering van een regeerakkoord. En op zondag 6.9 gaan we weer lekker gordelen
Last Post in Doel: http://www.youtube.com/watch?v=vRrmldLvWW0 Niettemin wens ik onze Vlaamse politici in het zweet huns aanschijns een gezapig, vreugdevol en humaan beslistbeleid toe. Van ganser harte zelfs. Frank De Vos DorpsDichterDoel 2009-2011
Ik ben terug uit vakantie, en overweldigd door de rijkdom aan onderwerpen waarover ik het in deze blog zou kunnen hebben. De pracht van de Gaume bijvoorbeeld, het uiterste zuiden van België, waar Lin en ik tien heerlijke dagen hebben doorgebracht. Of de geneugten van het fietsen, zélfs in de nabije omgeving van Antwerpen. Lin heeft namelijk een probleempje met haar voet waardoor we hopelijk tijdelijk- geen lange afstanden kunnen wandelen zoals we dat al jaren doen tijdens onze vakanties. Voorlopig schakelen we dus over op fietsen.
Ik zou het natuurlijk ook kunnen hebben over de politieke ontwikkelingen van de afgelopen zomer. Over de revolte in de SP.a-afdelingen van Vlaams Brabant tegen de defenestratie van Frank Vandenbroucke. Over de profilering van Philippe Muyters als vertegenwoordiger van het patronaat in de Vlaamse regering. Over de oproep van Luc Cortebeeck om de betaalbaarheid van de sociale zekerheid te garanderen door een verhoging van de belastingen (read my lips, I will only say this once: raising taxes) op vermogens en winsten. Het stuitende getouwtrek rond Opel. Of de rel met Nederland over de verdieping van de Schelde. Maar daar is nog even tijd voor. Het politieke jaar is nog nét niet begonnen. Nog even genieten we van de laatste zomerwijn.
Ik kies daarom voor een overgangsonderwerp. Het onkruid in mijn tuin. Als je een tijdje van huis bent geweest in de zomer dan staat het onkruid in de tuin vaak hoog. Bij mij is dat dit jaar vooral het geval in mijn virtuele tuin: de reacties op mijn blog en op Facebook. Een aantal mensen had blijkbaar last van de warmte.
Sommigen menen zelfs te weten wat de inhoud van mijn job is, hoeveel ik daarmee verdien,en vinden ook dat ik veel te lang op vakantie ga en dat ik dus over veel geld en tijd moet beschikken. Anderen brachten aan het licht dat ik deel uitmaak van een wereldwijde communistische samenzwering. Hoewel dat maar het tipje is van de roddeltjes die in de SP.a en daarbuiten soms de ronde doen is het misschien interessant om het eens te hebben over mijn vakantie, mijn job en mijn politiek engagement en hoe ik dat alles zo goed en zo kwaad het kan met elkaar combineer.
Om met de vakantie te beginnen. Ik ben ambtenaar, en een van de interessante aspecten van dat statuut is dat het relatief lage loon ten opzichte van gelijkaardige verantwoordelijkheden in de private sector voor een stuk gecompenseerd wordt door meer vakantiedagen. Dat is mooi meegenomen als je je politiek engageert. Vorig jaar ging het grootste deel van mijn vakantie bijvoorbeeld op aan het schrijven van mijn boek. Het jaar daarvoor waren het de voorzittersverkiezingen in de SP.a. En dit jaar heb ik vier weken verlof genomen in mei en juni om de verkiezingscampagne te kunnen voeren. Restten dus twee weken échte vakantie waarvan we de eerste dagen gebruikt hebben om het puin te ruimen dat sinds de campagne was blijven liggen. Daarna zijn we voor tien dagen naar de Gaume vertrokken, waar we verbleven in Florenville bij een kranige oude dame van 83 jaar die een kamer verhuurde.
Dan mijn job. Die is ongelooflijk boeiend. Waarschijnlijk de boeiendste job na die van Patrick Janssens, als het al niet omgekeerd is .Ik ben namelijk milieuambtenaar bij de stad Antwerpen, en in die functie ben ik coördinator van de milieutoezichters van de stad. Je zou het een soort milieupolitie kunnen noemen, zij het dat wij met bestuurlijke maatregelen werken en niet te vaak op de strafrechtelijke toer gaan. Dat is de taak van de échte politie. Elke dag gebeurt er in onze stad en in onze job wel weer iets anders. Er begint een container te lekken, of de brandweer vraagt advies bij een bedrijfsbrand. Er wordt asbestafval aangetroffen. Een stankgolf trekt vanuit de haven over de stad. Of luchtverversingsinstallaties van grote gebouwen maken teveel lawaai met het warme weer. Iemand houdt gifslangen op een appartement. In een woonbuurt worden in een achterliggend magazijn scheikundige stoffen opgeslagen. Elektronisch afval probeert zijn weg te vinden naar Afrika. De waterzuiveringsinstallatie van een olieraffinaderij begeeft het. Popfestivals produceren teveel decibels. Een in allerijl ontruimd drugslabo dumpt zijn grondstoffen in de gracht. Je noemt het maar.
Dat soort incidenten houdt zich niet aan de kantooruren. Wij zeggen hier: Shit komt in clusters, en in het bijzonder op vrijdagnamiddag. Mensen werken dan wat haastiger of zijn moe van de week, en er gebeuren meer incidenten. Anderen zijn al wat vroeger thuis, gaan in hun tuin zitten en zijn op dat ogenblik extra gevoelig voor stank en lawaai. Doorgaans hebben we op vrijdagnamiddag de handen vol en kloppen we overuren, in het bijzonder in de zomer. Op vrijdag 10 juli bijvoorbeeld
Om alles te kunnen opvangen hebben we ook een 24/24 en 7/7 permanentie, de Milieuwacht. Ik ben dus geregeld van wacht, ook s nachts en in het weekend. Dat impliceert dat je midden in de nacht door de politie uit je bed gebeld wordt en aan het werk gaat. Het impliceert ook dat je in die periode de stad niet verlaat.
Welk loon staat daar tegenover? Een directeurswedde lees ik tussen het onkruid op mijn blog. Wel, het loon van een ambtenaar is openbaar: ik verdien het loon van een niveau A met 9 jaar anciënniteit (plus 7 anciënniteitsjaren meegenomen uit een vorige job in een openbaar bestuur). Om je een idee te geven: dat is ongeveer wat de best betaalde arbeiders verdienen, namelijk zij die volcontinu werken in de petroleumindustrie.
Het is een redelijk loon, ik klaag er niet over. Ik besteed daarvan maandelijks een 300 euro aan mijn politiek engagement.
Heb ik verder nog iets aan te geven? Ja, in 1999 kocht ik voor een prikje een afgeleefde woning in Antwerpen noord, een van de achtergestelde buurten van de stad. Met veel hard labeur en met de hulp van vrienden en kennissen heb ik daar drie appartementen gerenoveerd, die ik momenteel verhuur aan jonge mensen voor zeer sociale tarieven (circa 60 procent van de gangbare huur). Een mini sociale woningmaatschappij zeg maar. Op het gelijkvloers is het secretariaat van Vonk gevestigd. Het is niet mijn ambitie aan dat huis iets te verdienen. De waarde ervan op zich is natuurlijk een soort spaarpotje.
De communistische samenzwering dan. Toen ik in 1979 lid werd van de (B)SP beschouwde ik mezelf als marxist. Toen al, nu nog altijd. Tot mijn verrassing was er in de SP, en in het bijzonder in de Jongsocialisten, een marxistische stroming aanwezig, de Vonk. Ik heb me daarbij aangesloten, ben er tot op de dag van heden nog altijd lid van, en ik heb dat nooit onder stoelen of banken gestoken. Integendeel, ik heb jarenlang de Vonk gecolporteerd en ervoor geschreven. Vandaag gebeurt dat nog weinig omdat ik er geen tijd meer voor heb.
Met de Vonk waren we erg prominent aanwezig in de Jongsocialisten. Hebben we daarbij fouten gemaakt? En of! We waren jong, scherp, en te weinig getekend door mensenkennis of levenservaring. Enfin, als je nog wat van de sfeer wil opsnuiven, lees de bijdragen van ene GB op mijn blog, of van sommige jonge gasten van SP.a Rood of van de Vonk die er soms ook wel wat van kunnen. Komt wel goed. Veel stuitender was de manier waarop de partijleiding toen met ons meende te moeten omgaan. Misschien moeten we die geschiedenis nog eens opschrijven.
Marxisten beschouwen het werk van Marx, Engels, Lenin, Trotski, Gramsci, Grant en andere vooraanstaande marxisten als onmisbaar in het analyseren en begrijpen van de samenleving. Vanuit dit begrijpen kan er vervolgens tot doordacht handelen worden overgegaan. Net zoals een ingenieur nood heeft aan Euclides, Newton en Fourier.
Marxisten zijn er ook van overtuigd dat er een andere samenleving nodig is, een socialistische samenleving. In die zin zijn we revolutionairen. Maar het heeft geen enkele zin om alle daarbij horende karikaturen en vooroordelen op ons los te laten. We zetten ons trouwens met volle overtuiging in voor verbeteringen binnen de bestaande maatschappelijke orde, en we respecteren voluit de democratie, die we echter lang niet democratisch genoeg vinden.
Vonk werkt in een internationaal verband: de IMT, of International Marxist Tendency. Het is grosso modo een stroming die van oordeel is dat de plaats van marxisten is in de grote linkse partijen, en dat het voortdurend opsplitsen in kleine sectarische partijtjes een steriele bezigheid is.
Onze aanwezigheid in de SP.a kan bij sommigen binnen en buiten de partij wrevel opwekken, maar ze is volkomen legitiem. Het marxisme heeft altijd deel uitgemaakt van de BWP, de BSP, de SP en de SP.a, en zal dat blijven doen.
Wat is nu het verband tussen Vonk en SP.a Rood? SP.a Rood is een veel bredere linkse stroming in de SP.a, hoofdzakelijk bestaande uit niet-marxisten. Het is een stroming die van de SP.a opnieuw een authentiek socialistische partij wil maken die dan misschien niet revolutionair is, maar tenminste wel reformistisch in de zin dat ze de strijd aangaat voor socialistische hervormingen of voor het behoud van socialistische verworvenheden.
Vonk steunt die inspanning en is er goed in vertegenwoordigd. Maar SP.a Rood beslissingen worden door SP.a Rood genomen en door niemand anders. Zo transparant, collectief en democratisch mogelijk.
Daarmee is het onkruid in mijn tuin voor een tijd gewied. Maar ik maak me geen illusies, het zal blijven opschieten. Toch hoop ik dat we in de toekomst eens op een andere manier met elkaar kunnen omgaan, in plaats van elkaar voortdurend voor verrot te schelden en elkaar intentieprocessen aan te doen. Want ook dat is een deel van de oorzaak van de miserie van links.
Op vrijdag 10 juli keurde de SP.a op een haastcongres de regeringsdeelname goed. Een dergelijk congres bindt enkel diegenen die erop aanwezig waren, en de enigen die erop aanwezig konden zijn: de beroepspolitici. Zelf behoor ik daar niet toe. Ik was niet aanwezig. Ik moest werken.
Naar verluidt was de sfeer op het congres haast euforisch. Toegegeven, het regeerakkoord is een knap stukje proza. Zoals in de Bijbel en de Koran kan iedereen erin lezen wat hij of zij wil. Al naargelang de wijze waarop men het tegen het licht houdt straalt het rood of blauw af.
Daarom is het minstens even belangrijk om te lezen wat er niet in staat. De arbeiders van Opel Antwerpen krijgen nog altijd geen antwoord op hun vraag wat de Vlaamse regering zal doen wanneer Magna of een andere overnemer beslist om de fabriek te sluiten. Bij uitbreiding krijgen de Vlaamse industriearbeiders geen antwoord op de vraag wat de regering concreet zal doen om de tewerkstelling te redden in tijden van crisis. Daarvoor blijft het wachten op een werkgelegenheidsconferentie in het najaar.
Vanzelfsprekend zijn er de mooie voornemens op het vlak van de innovatie en de omscholing. Maar de echte toon wordt gezet door de mantra over de verhoging van de werkzaamheidsgraad als middel om de sociale zekerheidbetaalbaar te houden. Met andere woorden, dezelfde patronale retoriek die ervoor zorgde dat SP.a en vakbonden in 2005 frontaal met elkaar in aanvaring kwamen over het Generatiepact. Het naar voren schuiven door de N-VA van Philippe Muyters op het departement Werk versterkt de boodschap dat het deze keer menens is. Vlaanderen zal haar eigen sociaal-economische politiek voeren, een politiek gedicteerd door patronaat en rechterzijde. In functie daarvan worden de eerste stenen gelegd van een Vlaamse sociale zekerheid. Vlaanderen usurpeert hier bevoegdheden die de hare niet zijn, en doet dat ten koste van de eigen bevolking. Het ABVV wijst erop dat zestig procent van de Vlamingen al een hospitalisatieverzekering hebben, betaald door hun werkgever. Binnenkort zullen ze die zelf mogen betalen. En als er dan toch geld is voor een aanvullende kinderbijslag, waarom die dan niet op het federale niveau organiseren om moeilijkheden te vermijden in Brussel? Deze maatregelen zijn niet sociaal maar ideologisch van aard. Goed gespeeld van Bart De Wever.
De euforie bij de beroepspolitici van de SP.a is begrijpelijk en menselijk. Het zag er immers even naar uit dat de SP.a ook op het Vlaamse beleidsniveau niet meer zou meespelen. Niemand verliest graag zijn job. Maar op de iets langere termijn ziet het er echt niet goed uit. We hebben een Vlaamse regering met twee coalitiepartners die een duidelijke, coherente en patronaal geïnspireerde visie delen op de reorganisatie van de economie. En die daarenboven een strategie delen om deze visie er op Vlaams niveau door te duwen. De derde coalitiepartner, de SP.a, is er de afgelopen jaren niet in geslaagd om een congres over economie en financiën te organiseren, stond met haar mond vol tanden tijdens de financiële crisis en sloeg de bal mis in het debat over de financiering van de sociale zekerheid waardoor ze de syndicale achterban van haar vervreemdde. Met een economische wereldcrisis op de achtergrond is dit de slechts mogelijke uitgangspositie om de belangen van de gewone werkende mensen te verdedigen. Nochtans zou het daarover juist moeten gaan in de SP.a. En daarover gaat het vandaag minder dan ooit.
Rechts is aan zet in Vlaanderen. Tegelijk is binnen de SP.a het pure machtsdenken op korte termijn aan zet. Paradoxaal genoeg drukt zich dit uit door het aan de dijk zetten van Frank Vandenbroucke, de adept van de machtsdeelname bij uitstek. Vandenbroucke werd tijdens de verkiezingscampagne uitgespeeld als dé sterkhouder van de partij. Zijn verwezenlijkingen op onderwijs werden in de etalage gezet. Maar tijdens de regeringsvorming liet de warme en open partij hem vallen als een baksteen. Vandenbroucke is namelijk niet zon goeie teamspeler heet het nu. Dat was al langer bekend, dus als je daarmee als partij een probleem hebt wees dan fair en laat hem niet eerst nog het vuile werk doen tijdens de verkiezingen.
Het nieuwe machtscentrum in de partij verschuift naar Limburg. Niet voor niets nam Steve Stevaert, symbool van de gloriejaren van de SP.a, op 7 juni ontslag als gouverneur. Niet voor niets schaarden een aantal oude krokodillen zich op zijn initiatief achter het voorzitterschap van Gennez, zelf een leerlinge van Stevaert. Niet voor niets ligt Vandenbroucke slecht bij Stevaert. Niet voor niets wordt Ingrid Lieten, de Limburgse directeur-generaal van De Lijn in één klap viceminister-president zonder verkozen te zijn in het Vlaams parlement. Niet voor niets achtte Peter Vanvelthoven op het congres van 10 juli de tijd rijp om SP.a Rood frontaal aan te vallen wegens ons gebrek aan enthousiasme voor het regeerakkoord. Alle neuzen worden met geweld in dezelfde richting geduwd. De korte lente na de voorzittersverkiezingen van 2007 is definitief voorbij. De partijbasis is minder dan ooit aan het woord. Het zal meer dan ooit moed vergen om in de SP.a consequent socialist te zijn en de belangen van gewone werkende mensen centraal te stellen. Toch is het dat wat SP.a Rood zal blijven doen.
De korte zomer van de democratie in de SP.a is voorbij
Ik haalde deze tekst even van mijn blog weg wegens de spoedige publicatie ervan in De Standaard. Die hebben graag de exclusiviteit. Niet voor niets de standaard
De selectieve daadkracht van de nieuwe Vlaamse regering
Alvorens onze aan een snelle eerste evaluatie van het Vlaamse regeerakkoord te wagen toch dit: het akkoord is niet gespeend van contradicties. De eerste en meest acute contradictie is dat de Vlaamse regering wenst in te zetten op de methode van het participatief beleid met een grote betrokkenheid van het middenveld. Maar deze is de achterban van de toekomstige coalitiepartijen alvast niet gegund. Een regeerakkoord van meer dan honderd bladzijden waarvoor de onderhandelaars meer dan dertig dagen nodig hadden om het samen te stellen dient plotseling en overnacht te worden geëvalueerd en geconsacreerd door de achterban. Dit alles om de symbolische deadline van 11 juli te halen? Dat geeft alvast te denken over het participatieve gehalte van het beleid van de nieuwe Vlaamse regering.
SP.a Rood is in die context niet van plan om als rood schaamlapje te dienen en door een al te actieve deelname aan het haastcongres van 10 juli de nodige legitimiteit te bezorgen. Wie is er trouwens afgevaardigd voor dit congres, door wie en waarvoor? Worden gewone Vlaamse werkende socialisten geacht om vanavond vrijdag om 18 uur in Brussel te verschijnen? We pleiten er dan ook dringend voor het SP.a congres met tenminste een week uit te stellen.
Het regeerakkoord zelve dan. Om te beginnen wordt een open deur ingetrapt door te stellen dat een mondiale crisis tijdelijk is. Timing is dan echter bijzonder belangrijk. Uit het akkoord treedt de tijdshorizon 2011 naar voren: vanaf dan zou het wat beter moeten gaan. Meerjarenplanning is daarom op verschillende plaatsen het scharnierwoord dat moet verhullen dat er op korte termijn voor dringende sociale noden zoals de sociale huisvesting en dejeugdzorg geen geld zal worden vrijgemaakt. De meerjarenplanning moet de inspanningen dan over de economische crisis heen tillen. De vraag is echter: zal die crisis effectief in 2011 afgelopen zijn (talrijke internationale economen voorspellen het tegendeel) en zo ja voor wie? De Vlaamse relancepolitiek is er immers vooral op gericht de bedrijven bij te staan in slechte tijden, en niet zozeer de werkenden, werklozen en gepensioneerden. Ze onderschrijft volledig de Europese doelstellingen inzake activering en het verhogen van de werkzaamheidsgraad op een ogenblik dat arbeid een schaars goed wordt tenzij we erin zouden slagen ze radicaal te herverdelen. Dat is echter niet het voornemen van de kersverse Vlaamse regering. Integendeel brengt zij nog méér werkzoekenden op de arbeidsmarkt op een ogenblik dat het arbeidsaanbod reeds schaars is. Het gevolg kan dan ook alleen maar zijn: een degradatie van werkomstandigheden en lonen. Zoals in omfloerste termen reeds wordt aangekondigd voor de openbare diensten: Regelgeving mag geen hypotheek leggen op een degelijk personeelsbeleid en mag geen belemmering vormen voor efficiëntie en effectiviteit. We zullen de bestaande regelgeving in die zin evalueren en aanpassen.
Nieuwe jobs kunnen er in die context enkel komen door de eeuwige economische wereldoorlog van allen tegen iedereen verder te zetten en te winnen. Het is geen warm en sociaal Vlaanderen dat de volgende woorden in zijn regeerakkoord neerschrijft: De wereld zal na deze crisis een andere wereld zijn. Onze bedrijven zullen moeten opereren in een nieuwe, hyperconcurrentiële omgeving. Het zal er daarbij op aankomen om een voorsprong te nemen door unieke producten, diensten en concepten te ontwikkelen.
De mondiale crisis is vanzelfsprekend eindig, net zoals een bosbrand dat ook is. Maar de consequenties zullen verregaand ingrijpen in het leven van velenDan hebben we het zeker niet over de groep van investeerders die zich snel zullen herstellen, maar over de arbeiders en bedienden en niet te vergeten, hun kinderen.Zij zullen nog jarenlang de gevolgen moet torsen van de bankiers die casinootje hebben gespeeld met de centen van zij die zich noodgedwongen, dag in dag uit, ter beschikking van deze investeerders hebben gesteld. Als men stelt dat de crisis het moment bij uitstek is om de huidige zwaktes in de economie te remediëren, waarom heeft men dan nog steeds geen nationale bank, was dat nu net niet hét pijnpunt in deze ganse crisis?
De wereld na deze crisis zal geen betere wereld zijn als we zo verder doen. Dit regeerakkoord is allesbehalve een rood regeerakkoord.
Men zou natuurlijk kunnen stellen dat de middelen van een overheid schaars zijn. Dat er prioriteiten moeten worden gesteld. Los van het feit dat de kwestie van de gezondheid van de overheidsfinanciën steeds weer gesteld in termen van het beperken van de uitgaven (besparingen) en niet in termen van het verhogen van de inkomsten (vermogensbelasting en nationalisatie van economische sectoren) stellen we ook vast dat de Vlaamse regering het moeilijk heeft zich te concentreren op haar kernbevoegdheden. Hier laat de Vlaams-nationale agenda van de N-VA zich duidelijk gevoelen. Vlaanderen voelt zich geroepen een eigen buitenlands beleid op poten te zetten, een eigen ontwikkelingssamenwerking, ja zelfs een eigen topsportbeleid. De vraag stellen of dit alles nog effectief en efficiënt is twee andere sleutelbegrippen in deze regeerverklaring- is ze beantwoorden. Het belet onze nieuwe regering niet te oreren over staatshervorming en klare, duidelijke bevoegdheden.
Kersje op de taart van de voortschrijdende realisatie van de Vlaams-nationale agenda is natuurlijk de Vlaamse hospitalisatieverzekering en de aanvullende kinderbijslag. Zowel ACV als ABVV hebben er reeds op gewezen tot welke ongerijmdheden dit zal leiden, onder andere in Brussel, op het gebrek aan zin voor prioriteiten terwijl er nog altijd wachtlijsten zijn in de zorgsector, en op het gebrek aan sociale effectiviteit van dergelijke maatregelen. Deze Vlaamse programmapunten hebben dan ook alleen maar tot doel te federale sociale zekerheid te oneemijnen, waardoor op termijn de sociale bescherming van alle Belgen zal afkalven.
Op het voor Vlaanderen zo cruciale vlak van de mobiliteit daarentegen wordt geen enkele daadkracht aan de dag gelegd. Integendeel wordt de kool en de geit gespaard. Ondanks heel wat retoriek over duurzame mobiliteit en het spaarzaam omspringen met open ruimteworden de plannen voor het uitbouwen van een logistieke zone Saefthinge verder onderzocht. De nodige daadkracht ontbreekt om dinosaurusprojecten zoals de Oosterweelverbinding en het Schipdonkkanaal definitief ten grave te dragen.
SP.a Rood meende al op 8 juni dat de SP.a er beter aan zou doen om te kiezen voor de oppositie en van daaruit een sociaal front te vormen met de vakbonden. Dit regeerakkoord geeft ons geen enkel element om het geweer van schouder te veranderen, wel integendeel.
Ik word weer op plaatsen gesignaleerd waar ik niet was
Ik lees net in De Standaard dat ik gisteren op een SP.a congres waar ik wegens werken niet kon aanwezig zijn voor het regeerakkoord zou hebben gestemd!
Ik geloof niet dat Patrick Vander Weyden de beste politicoloog is die we in Vlaanderen hebben. Politieke wetenschap bedrijven staat voor hem gelijk aan een rekensommetje uit het lager onderwijs: SLP en PVDA+ hebben geen doorbraak kunnen forceren. Samen halen ze amper twee procent van de stemmen. Bijgevolg heeft SP.A de verkiezingen niet verloren op haar linkerflank, maar in het centrum en misschien wel op rechts, schrijft hij vandaag in Knack.
Niemand zat te wachten op SLP en PVDA+. De kiezer verwacht iets van de socialistische partij. En als die socialistische partij niet levert dan gaat die kiezer alle richtingen uit, ook naar rechts. Maar dat betekent nog niet dat het per definitie en onveranderlijk rechtse kiezers zijn. De SP.a (en bij uitbreiding andere sociaaldemocratische partijen in Europa) wisten hun traditionele arbeidersachterban van zich te vervreemden door op sociaal-economisch vlak naar het centrum op te schuiven en tegelijk op ethisch vlak stellingen te verkondigen waarin die achterban zich niet meer kan terugvinden. Daar is ondertussen zowat elke ernstige politieke analist het over eens. Alleen Vander Weyden wil er niet aan. Het is te moeilijk. Daarom zal ik het illustreren met een voorbeeld. Een Brusselse kennis van me ontmoette onlangs zijn broer. Die broer woont in Deurne en deze keer had hij voor Europa op LDD gestemd. (want die partij zet zich af tegen de jacht op rokers).Maar voor Vlaanderen ging zijn stem naar Erik De Bruyn die hij de beste kandidaat vond op de lijst van de SP.a.
Een anekdote? Kan zijn. Maar wanneer Vander Weyden daarentegen zomaar uit de losse pols beweert dat de verdeeldheid bij de SP.a en in het bijzonder de aanwezigheid van SP.a Rood de partij electoraal heeft beschadigd, dan moet hij dat maar eens onderzoeken en aantonen. Anders spreekt hij zonder vel over zijn buik zoals ze dat in Antwerpen zeggen. We wensen hem veel succes met dat onderzoek. Want de meeste kiezers houden zich amper bezig met politiek, laat staan met de interne keuken van partijen
Er ontbreekt trouwens een hoek aan het denken van Vander Weyden. Er zijn kosten aan. Enerzijds beweert hij dat SP.a Rood er maar niet in slaagt voet aan de grond te krijgen in de SP.a. Maar anderzijds maakt datzelfde SP.a Rood in al zijn onbenulligheid een open en mobiliserende werking onmogelijk. En zijn ze verantwoordelijk voor electorale averij. Il faut le faire. Waarschijnlijk is dat de schuld van de media weet u wel?
Er ligt trouwens een voorstel op tafel om de meningsverschillen in de SP.a buiten die vermaledijde media te houden. Neem een SP.a Rood vertegenwoordiger op in het partijbureau, zodat de discussie binnenskamers kan worden gevoerd. Benieuwd hoe de partijleiding daarop zal reageren.
Gisteren heeft een commando van 200 soldaten van het Hondurese leger de democratisch verkozen president Manuel Zelaya gevangen genomen. Even later werd hij naar een militair vliegveld verplaatst en dan naar Costa Rica overgevlogen. Het leger gaf hiermee gevolg aan een beslissing van het hooggerechtshof!
Ondertussen is de voorzitter van het parlement Roberto Micheletti ingezworen als nieuwe tijdelijk staatshoofd. Volgens hem heeft Zelaya zijn ontslag aangeboden wegens gezondheidsredenen! Zijn eerste beleidsdaad bestaat er in de avondklok voor 48 uur in te voeren. De radio noch de televisie geeft onafhankelijke informatie. De elektriciteit wordt regelmatig onderbroken. De gewone telefoonlijnen zijn niet meer bruikbaar.
De jacht op de belangrijkste sociale leiders (o.a. vakbonden) is begonnen, net zoals op de ministers van de regering Zelaya. De belangrijke regerings- en overheidsgebouwen zijn nu in handen van het leger. Het leger heeft een talrijke troepenmacht ontplooid in de straten van de hoofdstad Tegucigalpa. Volgens de onafhankelijke revolutionaire informatieve website Aporrea, zouden de ambassadeurs van Cuba, Nicaragua en Venezuela ook aangehouden zijn. Gisteren zouden tussen 15.000 en 20.000 aanhangers van Zelaya opgetrokken zijn naar het presidentieel paleis. Hier en daar worden er kleine barricades opgetrokken. Het leger zou traangas gebruikt hebben en in de lucht geschoten om de mensen te verjagen. Een verenigd front van vakbonden en volksorganisaties heeft opgeroepen tot een algemene staking van onbeperkte duur om de democratie te doen zegevieren.
Dit is duidelijk een staatsgreep, zoals er in de jaren '70 en '80 plaats vonden. Alle regeringen op het continent, de Vereniging van Amerikaanse Staten, de VN en zelfs de VS hebben de staatsgreep veroordeeld. Hugo Chavez en de regering van Venezuela bespreken met bevriende regeringen verenigd in het ALBA een actieplan om Manuel Zelaya in zijn functie te herstellen. De tweede staatsgreep in Latijns-Amerika van dit millennium draagt net zoals de eerste - toen in Venezuela in 2002 tegen Hugo Chavez - de VS-signatuur. Het is als het ware de eerste staatsgreep onder Obama. Er is een duidelijke tegenstrijdigheid tussen de veroordeling van de coup door de VS-regering en de rol die de VS heeft gespeeld in de aanloop ervan. De rol van de VS-ambassadeur is op zijn minst dubbelzinnig en vaak steunt hij gewoon de oppositie. De hoge top van het Hondurese leger werkt nauw samen met het Southern Command van het Amerikaanse leger. De belangrijkste regionale militaire luchthaven van de VS bevindt zich - op een onwettige manier - ook in dit land. Alle rechtse krachten, media, de katholieke en de evangelische kerken organiseerden al maanden lang een campagne van destabilisatie gericht tegen president Zelaya. Hugo Chavez merkte terecht op dat er veel gelijkenissen zijn tussen de kortstondige staatsgreep in april 2002 tegen zijn regering en de huidige in het Midden-Amerikaanse land. Een aanval tegen Honduras is een aanval tegen die landen in het continent die een gelijkaardige politieke koers varen.
Wat ging er vooraf?
Honduras was - letterlijk bijna - een bananenrepubliek. Tientallen jaren lang beschouwde United Fruit Company (van de gekende Chiquitabananen), het land als zijn privé-bezit. In de jaren '80 was het ook de belangrijkste Amerikaanse uitvalsbasis van de contrarevolutie in Nicaragua. Van hieruit werd ook de burgeroorlog in El Salvador actief ondersteund. Een rijke elite zwaait er de plak en houdt de bevolking arm. Zeven op tien Hondurezen leeft in armoede of extreme armoede.
President Manuel Zelaya werd verkozen als een conservatieve kandidaat. Maar geleidelijk aan nam hij een linksere koers aan. Tegen alle verwachtingen sloot Honduras in augustus 2008 aan bij het ALBA waar Venezuela en Cuba een grote rol in spelen. Hiermee ontketende Zelaya een golf van protest bij de lokale rechterzijde en de oligarchie. Deze kleine maar strategische partner van de VS dreigde van kamp te veranderen. Dit is iets wat Washington en de oligarchie niet kunnen dulden. Een paar dagen voor de staatsgreep had Ecuador ook beslist aan te sluiten bij het regionale integratieproject van het ALBA. Dit is zeker geen toeval. Het is een duidelijke waarschuwing aan het adres van de linkse en progressieve regeringen van het continent.
De onmiddellijke aanleiding tot de coup was het conflict tussen de legerstaf en president Zelaya. Deze laatste wou gisteren een referendum organiseren over een grondwetsherziening. Het leger weigerde hieraan deel te nemen. Zelaya ontsloeg daarom de bevelhebber van het leger. In solidariteit met hun overste gaven de andere leden van de militaire generale staf ook hun ontslag. De staatsgreep is de respons van het leger maar vooral van de oligarchie en de rechtse behoudsgezinde krachten op deze crisis.
Net zoals in april 2002 in Venezuela kan de staatsgreep enkel maar verslagen worden door een algemene volksopstand. Een algemene nationale staking gekoppeld aan een massabetoging in de hoofdstad, waartoe nu wordt opgeroepen, is de juiste reactie.
Onze solidariteit is daarom enorm belangrijk, ook hier in België. Vonk en de campagne Handen Af van Venezuela riepen daarom op om maandagavond in Brussel te betogen van 17u tot 19u voor de VS-ambassade.
Stop de staatsgreep, voor de verdediging van democratische rechten en vrijheden!
Tegen de inmenging van het Amerikaanse imperialisme!
Voor een algemene staking en de omverwerping van de Hondurese oligarchie!
Voor een democratisch en socialistisch Honduras!
Voor een socialistische federatie van Latijns-Amerika!
SP.a Rood vraagt een plaats in het nationaal bureau van de SP.a
PERSMEDEDELING11 juni 2009
SP.a Rood vraagt een plaats in het nationaal bureau van de SP.a
Looking for Eric (zoeken naar Eric) is de titel van de nieuwe film van Ken Loach. Het is echter ook wat de kiezers van Erik De Bruyn moesten doen. Op een onzichtbare elfde plaats werd hij bovendien niet meegenomen in de Antwerpse verkiezingscampagne van de SP.a. Dat maakt de 8355 voorkeurstemmen voor Erik De Bruyn des te betekenisvoller.
De conclusie is dan ook duidelijk en werd gisteren wereldkundig gemaakt in Gazet Van Antwerpen: SP.a Rood vraagt naar de volgende (federale) verkiezingen in Antwerpen een plaats op bij de eerste vier. De slechte elfde plaats was het resultaat van een gebrek aan interne democratie bij de lijstvorming. SP.a Rood beschouwt de uitslag van de Vlaamse verkiezingen als een poll naar de federale verkiezingen toe. De kiezer heeft ons in de interne pikorde in de partij plaats vier toebedeeld. Kan dit niet dan neemt de partijleiding nogmaals de verantwoordelijkheid om een aanzienlijk deel van haar achterban van zich te vervreemden. Dit op een ogenblik dat de partij ten gevolge van haar centrumkoers al op een electoraal dieptepunt zit.
Caroline Gennez vraagt dat we vanaf heden eendrachtig naar buiten komen. Wij willen daar positief op inspelen. Maar dat impliceert dat de discussies binnenskamers gevoerd moeten kunnen worden, met name in het partijbureau. We vragen daarom een plaats in het nationale partijbureau van de SP.a. Een aanwezigheid in dat partijbureau is een noodzakelijke voorwaarde om de eenheid in de partij te herstellen.
Ondertussen stelt SP.a Rood vast dat haar pleidooi voor een SP.a in de oppositie meer kracht krijgt, nu de SP.a uit de Brusselse coalitie geweerd wordt.
De schitterende score die ik kon behalen (8355 voorkeurstemmen, het vierde beste resultaat na voorzitster Gennez, burgemeester Janssens en minister Van Brempt) is het resultaat van groepswerk. Het socialisme zal collectief zijn of het zal niet zijn. Ik kon bogen op de inzet van een prachtige ploeg militanten.
Van op een onzichtbare elfde plaats dit resultaat boeken is betekenisvol en verschaft mij een politiek kapitaal. Ik haalde méér voorkeurstemmen dan het overgrote deel van de parlementsleden die nu het Vlaams Parlement zullen bevolken. Op dit politiek kapitaal zullen we nu verder SP.a Rood uitbouwen. En dat zal nodig zijn: Vlaanderen is meer dan ooit in de greep van rechts.
In de loop van de week starten we alvast een campagne ter ondersteuning van de havenarbeiders die als eersten in de frontlijn komen wat de sociale afbraakpolitiek betreft die nu op ons afkomt.
Laten we ook niet vergeten dat het resultaat er kwam ondanks de actieve tegenwerking van mijn eigen partij. De bijzonder onfrisse praktijken die daarbij werden toegepast licht ik misschien later nog wel eens toe.
De Vlaamse verkiezingen zijn niet eens voorbij of de rechterzijde ontvouwt haar plannen voor sociale afbraak. De eerste slachtoffers zullen de dokwerkers zijn. Zoals ik in het ATV-debat van 3 juni laatstleden al voorspelde is het permanent aan de kant schuiven van 25 tot 35 procent van de dokwerkers zoals dit momenteel aan het gebeuren is aan Het Kot (aanwervingslokaal van de havenarbeiders in Antwerpen) een eerste stap naar het inkrimpen van het contingent. Mijn tegenspelers Dirk Van Mechelen van Open VLD en Marianne Thyssen van CD&V zwegen daarover als vermoord.
Toch is het wat nu te gebeuren staat: het patronaat wil de omschrijving van havenarbeid strikter maken en alleen dat wat aan de Blauwe Steen (de kaai) gebeurt als dusdanig erkennen. Alle andere jobs zouden dan als lager betaalde logistieke functies worden omschreven. De sociale bescherming van het overblijvende contingent van havenarbeiders willen zij ook terugschroeven.
Laten we bij dit alles niet vergeten dat Bruno Valkeniers, voorzitter van het Vlaams Belang en tevens natiebaas, vierkant achter de patronale voorstellen staat. Lijst De Decker ook. Open VLD en CD&V kijken zwijgend toe. Dat is wat rechts Vlaanderen voor ons in petto heeft.
Ik kondig hierbij alvast aan dat ik volgende week opnieuw uit solidariteit naar het Kot zal gaan, ook al zijn daar dan geen stemmen meer te rapen. Ik roep mijn SP.a op om zo spoedig mogelijk een campagne Handen af van onze dokwerkers op het getouw te zetten, met affiches en flyers die zich richten naar de hele werkende bevolking. Wij moeten weer een actiepartij worden en een echte socialistische partij. We zullen al het terrein dat we door onze nefaste centrumkoers hebben verloren moeten terugwinnen. Niet voor ons eigen politiek belang maar voor de sociale toekomst van Vlaanderen!
Ademloos Deurne 
