Op de scan van maandag 5 maart was geen verandering te zien en dus concludeerde de
oncoloog prof. Neyns en zijn assistent dat het goed was.
Ik stelde de professor voor om eens tot aan zijn bureel op het scherm van zijn
pc naar mijn scan te komen kijken en stapte de paar stappen tot aan zijn bureau. De verbazing was
op zijn gezicht duidelijk af te lezen terwijl hij zei: " Ze hebben zo te
zien in het revalidatiecentrum in Buggenhout goed werk geleverd ".
Spijtig is dat maar schijn want de nevenwerkingen van de loodzware behandeling
laat zich nog steeds voelen zoals: Het verschrikkelijke gevoel van duizenden
mieren die in mijn hoofd rondkruipen als de pijnstillende medicatie is
uitgewerkt, de altijddurende vermoeidheid, de pijnlijke tranende ogen, de
constipatie, de moeilijke revalidatie, en in het bijzonder, leven met een halfzijdige
verlamming waardoor ik afhankelijk geworden
ben van andere mensen.
En uiteindelijk is de scan maar een beeld van de evolutie van de voorbije drie
maanden en niet van de komende 3 maanden zodat het plots weer slecht kan gaan.
En toch ben in blij want voorlopig ziet het er naar uit dat ik nog wat extra time krijg toegemeten.
Terloops informeerde de professor naar ons kleinkind Ebe die ondertussen al 2
jaar en 4 maand oud geworden is. In de periode dat Ebe geboren is was mijn
toestand nog lang niet stabiel en nu gaat
die kleine pruts binnenkort al naar de kleuterklas. Zulke dingen verlichten de
pijn omdat ze de aandacht afleiden van de hierboven vermelde nevenwerkingen
die door de kanker veroorzaakt worden.
Ondertussen probeer ik er wat van te genieten maar het is niet elke dag feest. Ebe is niet elke dag bij ons thuis en de meeste dagen gaan gewoon voorbij zoals ze bij iedereen voorbij gaan. De zon komt op en gaat weer onder.
Ook het opzetten voor een lotgenotengroep voor hersentumor - en CVA patiënten,
zijn een welkome afleiding voor de miserie die ik meedraag in mijn hoofd.
Maar zulke dingen op poten zetten vergen veel tijd. Gelukkig krijg ik de steun en de
medewerking van Vera en Carine. Ik hoop in de toekomst nog meer mensen in en buiten de streek warm te kunnen maken voor ons project. Mensen die ons hierbij kunnen helpen
kunnen mailen naar: danny.devadder@skynet.be
Ik hoop volgende maand meer kunnen bekend te maken.
Ik weet dat het beter is om nu te leven en niet te veel te denken aan vroeger en de toekomst, maar af en toe moet een mens toch even stilstaan en de balans opmaken. Wanneer ik dit schrijf op 9 februarie 2012 dus , is het 3 jaar geleden dat ik de operatiezaal werd binnengereden. De prognoses waren toen niet goed. En oeps...nu lijkt het of de tijd een sprong heeft gemaakt van 3 jaar en drinken we een glas op het heugelijk feit dat ik er nog ben. De herinneringen aan die vreselijke periode vervagen en de tijd heeft een nieuwe wending genomen.
Maar helaas niets lijkt wat het is. Opeens word je eraan herinnerd dat je ziekte niet te genezen valt. Dat je om de drie maand te horen kunt krijgen " Het gaat niet goed met jou " Dat alle inspanningen voor niets zijn geweest. Dat de kanker in je hoofd, of een of andere complicatie, je uiteindelijk toch te pakken heeft gekregen. Je wist dit wel maar al die tijd heb je die gedachte verdrongen. Deze soort van kanker komt altijd terug.
Deze week kwam die gedachte weer fel bij mij opzetten toen ik de ex-voorzitter van de vzw Hersentumoren telefoneerde om hem een paar vragen te stellen over mijn project. Toen ik vernam dat hij na 10 jaar was opgenomen in het hospitaal wegens een herval was ik erg geschrokken en werd ik met beide beentjes op de grond neergekwakt. Even heb ik getwijfelfd maar ik moet ondanks alles met mijn project doorgaan.
En dat brengt ons bij de dingen waar ik mee bezig ben. Na een revalidatie van twee jaar vallen de meeste lotgenoten in een zwart gat en een depressie is dan dichtbij. Tijdens de revalidatie zelf is er weinig gelegenheid om met elkaar een praatje te slaan of contacten te leggen met lotgenoten. Er is inderdaad vooral in de acute fase een verschil tussen een CVA en een hersentumor maar de gevolgen zijn dikwijls gelijkaardig.De levensverwachtingen zijn ook veel kleiner bij een hersentumor.
Mijn doel bestaat erin om deze mensen en hun partner tijdens en na de revalidatieperiode bij elkaar te brengen. Een ontmoetingsmoment te creëren waar plaats is voor informatie, een leuke babbel, contacten te leggen...en ja zelfs wat stoom af te blazen. Indien mensen mij daarbij willen helpen geef een seintje op het e-mail adres: danny.devadder@skynet.be.
Ik denk daarbij vooral aan een samenwerkig met de Revalidatiecentrum Klaverveld Buggenhout, die een huis kan zijn om in te schuilen, VZW Werkgroep Hersentumoren , de Vlaamse Kankerliga en vooral vrijwilligers. En dan is er nog de financiële kant!
Maar eerst moeten wij toch de resultaten afwachten van de scan van 5 maart en de consultatie bij prof. Neyns op 7 maart.
Kerstdag en Nieuwjaar
is de periode waar iedereen geluk wenst aan iedereen. Soms gebeuren er al
eens een mirakels. En soms, soms wordt een wens werkelijkheid. Voor mij en mijn
gezin is de diepe wens op een goed resultaat werkelijkheid geworden. De beelden op de scan van 15 december 2011 waren positief.
De voorbije periode zijn heel ingrijpend geweest voor mij en mijn gezin. Ik krijg voor eerst weer een beetje vat op mijn leven. Het is nu tijd om een nieuw project op te
starten en iets terug te doen voor lotgenoten die zich in dezelfde situatie zoals mij bevinden. Maar daar vertel ik jullie in mijn volgende blog
meer over.
Ik weet dat
strijd tegen het beest nog niet voorbij is maar er is weer hoop...
Ik wens alle
lotgenoten de moed om door te zetten en nooit op te geven ook als het er op bepaalde momenten niet zo goed uitziet!! De familie en
vrienden, de lezers van mijn blog, het revalidatieteam en in
het bijzonder mijn echtgenote alsook mijn oncoloog Professor B. Neyns ben ik
dankbaar voor de steun in bange dagen.
Gelukkig
Nieuwjaar,
Danny
"Te midden van de moeilijkheid ligt de mogelijkheid"
Soms voel ik
de drang om te schrijven maar de woorden vallen maar niet echt op zijn plaats.
Die drang ontstaat meestal na het horen van een mooi
lied of het lezen van een artikel dat mij beroerd.
Zoals
bijvoorbeeld het artikel over de opening van het welzijncentrum A touch of Rose
in Bornem. Het centrum was een idee van Marie- Rose Morel. Zij was niet het
type politica waar ik van hield maar als mens was ze voor mij een lotgenote. Nahaar
overlijden heeft haar zus dewens uitgevoerd om het Centrum een kans te
geven tot slagen. Mooi toch?
Men mag er
niet aan denken maar stel nu dat een familielid van Professor Cassimankanker zou krijgen. Zou de Professor die, hoogst waarschijnlijk
zeer intelligent is, er dan ook zo over denken? Het valt
zeer moeilijk individueel te voorspellen welke behandeling zal aanslaan. In mijn situatie zou ik waarschijnlijk
niet meer tot de levenden behoren moest de beslissing van het MOC team van het hospitaal
waar ik eerst verbleef gevolgd geweest zijn. Je mag er niet aan denken tot wat een verkeerde beslissing kan leiden.
Muziek beluisteren is mijn voornaamste bezigheid. Een lied waarvan
je kippenvel krijgt en je nekharen voelt prikken in de kraag van je hemd is een
nummer vanFreddy Mercury en Montssera
Cabelle Guide My Home Guide Me Home /
How Can I Go On - Single Version - Freddie Mercury & Monserrat Caballe Misschien omdat deze song voor mij het meest toepasselijk is.
Tot besluit ben ik Prof. Bart Neyns dankbaar. Dankzij hem heb ik de
kans gekregen om te leven, niet meer zoals voorheen en van tijd tot tijd zit ik in een diep
dal. Maar het bezonderste is dat ik leef. Ik beweer niet dat als mijn toestand slechter wordt dat ik hetzelde zal denken maar laat mij aub zelf beslissen Professor Cassiman.
Beantwoord de rondvraag i.v.m dit artikel in de rechtermarge bovenaan
Elke avond was zij er, onze nieuwslezer op één. Zij was samen Gilde DeBalen
An Nelissen de boegbeelden van decampagne Laat
naar je borsten kijken Zelfs op de aller-slechtste momenten van mijn Chemo
behandelingen en radiotherapie zat ik op haar te wachten als zij het 7 uur
journaal presenteerde. Af toe eens het hoofd op mijn kussen leggen.
Na het nieuws gingbij mij toen wel het licht uit. Te moe om verder te
kijken.
Martine Tanghe is nu, net als zoveel anderen, slachtoffer van het
Beest geworden. De, en vergeef mij mijn woordkeuze, niets ontziende smeerlap heeft weer eens toegeslagen.
Niets is nu belangrijker dan beter worden Martine. Met een
zeker egoïsme met jezelf bezig zijn en de broodnodige steun overlaten aan
je gezin, familie en goede vrienden.
Elk jaar worden vele Vlamingen en Walen getroffen door
kanker, de ziekte die geen onderscheid maakttussen Vlaming of Walen.Maar wat
de kansen op genezing betreft is er wel degelijk een verschil. Een verschil tussen
minder zeldzame kankers zoals borst, long, maag -en darm kanker en zeldzame
kankers, zoals dit bij mijzelf het geval
is , hersentumoren.Door het relatief kleine patiëntenaantal is de
geneesmiddelen industrie niet bereid om te investeren in dure studies. Daardoor
zijn de overlevingskansen veel kleiner
Op de achtergrond hoor ik dat denieuwslezer van dienst met dodelijke
ernstvertelt dat j. Frezer de
legendarische boxer die ooit Mohammed Ali versloeg, op 66 jarige leeftijd
overleden is aan leverkanker.
Nadat Dorien haar vleugels heeft uitgeslagen en familie en vrienden, die zich vast hadden voorgenomen deze zomer nog eens binnen te springen, maar om één of andere reden niet geweest zijn, wordt het stil in ons huis. Maar ach ik begrijp het best. Het leven van gezonde werkende mensen met een gezin laat weinig tijd over voor andere dingen. Misschien zou ik hetzelfdedoen in de omgeerde situatie. Maar ik kan zeer weinig begrip opbrengen voor familie die bewust eerst een vuurtje aansteken om met hun geweten zo in het reine te komen. vandaag is de tumor zeg maar kanker iedere dag aanwezig in de schaduw van mijn denken. Je probeert het te verdringen maar kleine kwaaltjes zoals overprikkeling van mijn brein, een kuchje, keelpijn, stramme spieren, pijnlijke benen, pijn om het even waar, doet de gedachte aan Het Beest weer opflakkeren. Het leeft in mij zolang ik leef en zal, ooit, samen met mij sterven. Het Beest is onoverwinnelijk en maakt geen onderscheid tussen rang of stand. Zelf de baas van Appel, Steve Jobs, moest het onderspit delven. Een telefoontje met de allernieuwste Iphone naar de hemel heeft blijkbaar niets opgebracht. Dan heeft George Clooney meer geluk gehad. Voor een doosje koffie capsules van Nespresso mocht hij in het reclamefilmje nog een tijdje op aarde blijven rondlopen.
Deze gedacht maakt bang. Plannen maken voor de verre toekomst doe ik niet meer. Ik leef dag na dag en het gevoel van sterfelijkheid ebt nooit weg. De angst wordt sterker naarmate de datum van het follow up - onderzoek dichterbij komt.
Maar ondanks die grote angst zal ik met al mijn mogelijkheden de tijd proberen te rekken. Want vandaag ben ik een man met een belangrijke missie.
Mijn missie bestaat erin om het Beest te verschalken tot ik mijn jongste dochter Dorien naar het altaar kan begeleiden. We zullen nog flink moeten oefenen om tegen begin augustus on the dancefloorenige danspasjes te kunnen placeren op het feest. 2 Van mijn 3 missies zijn reeds volbracht.
missie 1: De geboorte van Ebe mijn eerst kleindochter. missie 2: Het afstuderen van mijn dochter Dorien die haar diploma behaalde van Master of Sience in de Pedagogische Wetenschappen. Elke vader zou daar fier over zijn en dat ben ik ook. Net zoals ik fier ben op mijn kleindochter Ebe.
Missie 3: Ik wil de trouwpartij van Dorien en Thomas niet missen maar daarvoor zalik mij wel een nieuw pak moeten aanschaffen want ik wil er goed uitzien.
Tijden de voorbij 2 jaar ben ik flink aangekomen. De combinatie van: nauwelijks bewegen, medicatie, en lekker eten is nefast voor mijn gewicht. Ik ben geen dokter maar ik denk dat Redomex de hoofdoorzaak is van mijn buikje! Redomex is een sterke tranquillizer die ik savonds inneem tegen mijn voortdurende hoofdpijn. Je wordt groggy van die kleine bruinrode pilletjes. Je houdt er voordurend een droge mond aan over alsof je net een tocht door de woestijn hebt gemaakt. Het is bijzonder vervelend gevoel als je lippen aan elkaar plakken telkens als je wil praten. Daarom ga ik nooit op stap zonder een flesje water in mijn zak.
Het gewone leven herneemt maar dat is maar schijn. Het Beest zit in mijn hoofd. Prof. Neyns (en ik)zullen er alles aan doen om hem rustig te houden maar ik heb steeds het gevoel dat Hij een spelletje met mij speelt. Groetjes en tot blogs
Een viertal grote zonnebloemen aangeleund tegen de schutting van de achtertuin, wiegen heen en weer op het tempo van de wind. Het is vandaag woensdag 7 september en de zomer lijkt nu al voorbij. Het moest mijn zomer worden maar de Goden beslisten er anders over.
Terwijl mijn blik rust op de wiegende zonnebloemen en mijn gedachten wegzweven blijft mijn harde schijf stilstaan bij, "Emiel". Het is immers al één jaar geleden dat mijn strijdmakker Emiel is overleden aan de gevolgen van een hersentumor. Die gedachte zal mij altijd bij blijven.
Ik drink nog een laatste tas koffie voor we koers zetten naar UZ Jette om te vernemen wat mijn lot zal zijn. Duim omhoog of omlaag, wat door de Romeinse keizers in de gevechtsarena gebruikt werd om een gladiator die verslagen was te laten doden of juist te laten leven.
Mijn jongste dochter Dorien, heeft nog een weekje vrij voor ze aan het werk gaat als regio-verantwoordelijke bij de socialistische mutualiteit, zal met mij naar Jette rijden.
In het UZ Jette zijn grote werken aan de gang. Daardoor zijn er minder parkeerplaatsen beschikbaar. Deze keer hebben we geluk. Nu nog inschrijven, bloedafname en wachten op Prof. Neyns.
De gebruiken van de Romeinse keizers zijn hier al lang niet meer van toepassing. Bij het binnenkomen van zijn kabinet zie ik al aan zijn lichaamstaal wat het resultaat van de scan is. De professor komt mij al lachend tegemoet en reikt mij de hand... Vanaf dit moment wist ik dat het goed was.
De scan, die twee dagen voorheen genomen was, vertoonde geen verandering t.o.v. de scan die drie maanden geleden genomen was.
Nu nog een afspraak regelen voor binnen drie maand en dan rijden we naar de pizzahut om zoals de traditie het wil een lekkere pizza te gaan eten.
Groetjes
Danny
Today is a gift, that's why it is called the present.
Mensen met kanker gaan er vaak financieel onderdoor meer info vind je op:
Sinds Kanker mijn leven overhoop haalde ben ik veel gevoeliger geworden voordedingen. Ik beleef moeilijke dagen zowel fysisch als emotioneel.
Ik vraag mij af welkedingen ik nog wil doen omdat ik weet dat ik “leef in extra time ”.
Zou ik een lange reis maken, of de Schotse Highlands bezoeken, Marrakech, Portugal,of naar Cuba reizen met heel het gezin.
Of zou ik een reuze fuif organiseren net zoals voor mijn 50steverjaardag, maar dan nuomafscheid tenemen van mijnbeste vrienden en familie, …
Helaas … vaak lopen de zaken in extra time niet zoals voorheen. Hier ook gaat het leven weer gewoon zijn gang.
Ik prop mij nog altijd dagelijks vol met dure medicijnen . Waarschijnlijk is de kostprijs van deze medicijnen genoeg om een paar hulpbehoevende van mijn gemeente één week te eten te geven. Ik ga ook nog altijd naar het revalidatiecentrum en Tomas, de kinesist, komt nog 4 maal per weekom mijn botten en spieren te verhinderen vast te lopen.
De grootse verandering schuilt in het feitdat mijn zus en schoonbroer, wegens een misverstand, dat uitgegroeid is tot een fikse familieruzie , niet meer op bezoek komen. Ik kan haar enkel en alleen nog de volgende boodschap meegeven: er is no time to waste want de verloren tijd is niet meer in te halen.
Maar de waarheid overtreft hier de fictie.
Weten dat je niet meer genezen kan lokt hevige emoties uit al begrijptniet iedereendit. Vrienden en familieleden zeggen voortdurend “ Wat zie je er goed uit vandaag”, terwijl ik mij eigenlijk fysisch zowel als mentaal ellendig voel.
En net nu heeft mijn echtgenote een slippertje gemaakt. Na 32 jaar getrouwd is zij ten val gekomen. De oorzaak van de val was een te ijverige Floor Manager, want zo noemt een poetsvrouw tegenwoordig. De poetsvrouwhad het parket te goed opgeboend. Gevolg is: een gebroken knieschijf en een gescheurde pees.Wij liggen hier nu samen, elk in een ziekenhuisbed naar het plafond te staren.
Onze twee dochters nemen, naar goed vermogen, de touwtjesin handen. De verpleegsters en verzorgers lopen bij ons thuis af en aan. Dan moet er in onze tuin het gazon nog gemaaid worden en mijn exotische planten verzorgd. Gelukkig zijn een paar goede vrienden die meer dan een handje toesteken.
Alle hulp is dus meer dan welkom .
Laat onze deze zomer als voorbii beschouwen
Toch hoop ik stillejes dat ik er volgende zomer opniew bij mag zijn en Het beest voldoende op afstand kan houden. Voor mijn kleindochter Ebe wil ik leven zodat ik samen met haar naar zee kan gaan.
Tijdens de driemaandelijss controle van 8 juni 2011 heb ik van mijn oncoloog te horen gekregen dat ik in remissie ben? (de scan was reeds de vorige week gebeurd)
Het woord “Remise” wordt gebruikt om in bordspellende de uitslag van een onbesliste partij aan te duiden. Het is een ander woord voor gelijkspel.
Ik stel mij daarbij voor dat “het beest” de ene speler is en ik de andere speler van een partij . Een dodelijk spel waarvan de winnaar niet bekend is. Het is wel gekend dat het beest een zeer goede speler is.
De cijfers spreken echter voor zich. Volwassenen met kwaadaardige hersentumoren
hebben een gemiddelde vijfjaars overleving van 17%.
In Vlaanderen is de incidentie
van hersentumoren voor mannen en vrouwen respectievelijk
8,0 en 6,5 per 100.000 inwoners (gemiddeld voor de periode 2000-2001)
De prognose van kwaadaardige hersentumoren is slecht.
Deze partij eindigt weer in een gelijk spel (Remise)
Sinds december 2010 ben ik, na mijn operatie van een kwaadaardige hersentumor in februari 2009, noodgedwongen gestart aan een langdurige revalidatie. Ik kan immers kiezen, thuis in mijn bed blijven liggen en wachten op de dingen die onvermijdelijk komen, of het dubbele gevecht aangaan tegen mijn immobiliteit en mijn ziekte. Garanties op overleven krijg ik hierdoor echter niet. Kijk even mee in mijn drukke agenda.
Maandagmorgen De deurbel gaat. Daniela, de chauffeur van het busje, staat voor de deur. Zij komt mij afhalen voor de revalidatie in het revalidatiecentrum Klaeverveld te Buggenhout.
Jas aan muts op en karren maar. In de bus wordt wat heen en weer geplaagd, laatste nieuwtjes verteld, de wereld verbeterd, geklaagd en gezaagd maar ook grapjes gemaakt.
Daniela stuurt, als vroegere truckchaufeur, het busje volleerd langs de Buggenhoutse wegen. Het comfort achteraan de bus is ondermaats. Gelukkig is het niet ver.
Het centrum ligt op nauwelijks tien minuten van onze woning. Het is één van de weinge revalidatiecentra's die met externe patienten werkt. Alhoewel ik al lange tijd in Buggenhout woon en ook jarenlang als voorzitter van de sp.a actief was in de gemeente was ik er, tot voor mijn ziekte, nog nooit op bezoek geweest. Er wordt nochtans goed werk verricht. Ruim 40 therapeuten, psychologen, één neuroloog, onderhoudsploeg , adminastratief personeel en chauffeurs . Onder leiding van een Directeur zetten zij zich dag in dag uit in voor de patiënten. Alle volwassene patiënten zijn slachtoffer van een niet aangeboren hersenletsel (NAH). Mensen die een beroerte hebben gehad CVA maken het merendeel uit van de patiënten maar een heel klein deel van hen,zoals ik, zijn slachtoffer van een hersentumor.
Het centrum moet werken met een minimum aan materiaal en de lokalen zijn veel te klein. s' Zomers is het er veel te warm en in de winter wil het dak al eens lekken. Maar er is beterschap op komst. Deze lente zijn de werken gestart die in een uitbreiding van de lokalen moeten voorzien.
De inzet van het het personeel maakt echter heel veel van de logistieke gebreken goed.
Dinsdag, donderdag en vrijdag is het kiné time bij Greet de fysiotherapeute. Zij plooit mijn armen en benen in allerlei bochten om alles een beetje soepel te houden. Door de verlamming heb ik veel pijn in de rechterhelft van mijn lichaam. Zij leert mij, met oneindig veel geduld en doorzettingsvermogen, step by step... een beetje stappen of zou ik het met een beetje cynisme voortkwakkelen noemen zoals kabouter Plop.
Nu even ernstig, bij aanvang had ik een doel voor ogen. Ik wilde zo kort mogelijk eindigen bij dit doel. Vandaag moet ik dat doel bijstellen en groeit het besef dat ik voor de rest van mijn leven aan een rolstoel gekluisterd zit. Ik zal dus nooit meer met mijn Ducatie over de snelweg kunnen zoeven of met mijn auto naar zee rijden.
Elke vrijdag doen we aan watertherapie. De waternymfen Anja en Greet laten mij op het waterbed dromen ven verre stranden aan zeeën van koraalblauw en een lucht die zinderdt van de hitte en in de hand een mojito. Mijn mojito beland plots in... het zwembad. Er komt er een eind aan die mooie droom en er wordt flink aan mijn verlamde arm getrokken en gesleurd. In vaktermen noemt men zoiets mobiliseren. The dream is over.
Maandag en dinsdag leert Nicole, één van de logopedisten van het centrum, mij opnieuw praten en schrijven. Door de behandeling kon ik de eerste twee maanden na de operatie nauwelijks praten en niet meer schrijven.
Het is de verdienste ven Nicole dat het praten lukt nu al aardig begint te lukken, zeker bij familie waar ik mij veilig voel. Het wordt een stuk moeilijker wanneer er meerdere mensen aan het gesprek deelnemen. Daarom wordt er op maandag met Nicole en Carine geoefend in groepjes van 4 patiënten. Iedere deelnemer bespreekt twee zelfgekozen krantenartikels van de voorbije week.
Wat het links schrijven betreft , ook dat begint al aardig te lukken. Iedere maandag oefenen wij met schrijven van woordjes en korte zinnen. Je kan het best vergelijken met schoonschrift uit het 1e leerjaar. Aan het tempo moet wel nog gewerkt worden maar men zegt mij dat het beter leesbaar is dan vroeger.
Ergotherapie is een behandeling die heel wat domeinen behelst zoals: zelfredzaamheid, het invullen van vrije tijd, aanpassen van woning, mobiliteit, enz.
Voor de periode van mijn ziekte had ik nog nooit van ergotherapeuten gehoord. De voornaamste taak van een ergotherapeut bestaat erin om mogelijkheden te onderzoeken om de patient te helpen moeilijkheden in het dagelijkse leven op te lossen.
Nu helpt Vera mij om kleine dingen die voor mij onmogelijk blijken toch mogelijk te maken. Neem eens de proef op de som en probeer zelf eens met één hand (linkerhand) aardappelen te schillen, je jas aan te trekken, een fles limonade open te maken, de knoop van je broek dicht te knopen of een t-shirt aan te trekken.
Af en toen spelen Vera en ik een spelletje dammen, kaarten of doen we een geheugentestje dit om het brein te blijven stimuleren.
Na de revalidatie keren wij met het busje terug naar huis. We rijden langs het dagcentrum "Eindelijk "een dagcentrum waar NAH patienten opgevangen worden. Het contrast met het revalidatiecentrum is groot. Een prachtig nieuw gebouw met een mooi aangelegde tuin. Wat een verschil!
En alsof dat alles nog niet genoeg is neemt Tomas, de huiskinesist, mij vier maal per week in de namiddag onder handen. Ik herinner mij nog goed de eerst stappen onder begeleiding van Tomas. Hij kroop op zijn knieen achter mij om bij elke stap mijn verlamde voet in de juiste stand te positioneren. Als het echt pijnlijk wordt vertelt hij me de Moesj Een dagelijk mop die verteld wordt door een gast in Peter Van De Veire's ochtenshow op Q Music. Soms lach ik daarbij wel een beetje groen!
Tussendoor komen daarbij nog allerlei doktersbezoeken, controle's en scans.
In het UZ Jette zijn grote werken aan de gang. Daardoor zijn er minder parkeerplaatsen beschikbaar. Deze keer hebben we geluk. Nu nog inschrijven, bloedafname en wachten op Prof. Neyns.
is een behandeling die heel wat domeinen behelst zoals: zelfredzaamheid, het invullen van vrije tijd, aanpassen van woning, mobiliteit, enz.
de revalidatie keren wij met het busje terug naar huis. We rijden langs het dagcentrum "Eindelijk "een dagcentrum waar NAH patienten opgevangen worden. Het contrast met het revalidatiecentrum is groot. Een prachtig nieuw gebouw met een mooi aangelegde tuin. Wat een verschil!
Een dagelijk mop die verteld wordt door een gast in Peter Van De Veire's ochtenshow op Q Music. Soms lach ik daarbij wel een beetje groen!
