Berre wil voor zijn verjaardag mosselen met frieten eten, maar omdat we vanuit Berck landinwaarts gereden zijn om de vreselijke wind te ontlopen vinden we geen restaurants meer die mosselen serveren. Op twintig kilometer van de kust en geen mosselen…
We beloven Berre dat we het later zullen goedmaken.
Bijna heel de dag gereden, om uiteindelijk te belanden in Valençay, een mooi stadje tussen Tours, Vierzon en Chateauroux. Daar leer ik werk van de tekenaar Benjamin Rabier kennen.
Ik schaf me een kinderboek van deze tekenaar aan dat Berre samen met zijn lessen Frans zal te verwerken krijgen. Door de vele mooie tekeningen denk ik dat dit een niet te moelijke en leuke aanvulling  wordt.
We overnachten twee keer in dit mooie stadje eer we naar de volgende Krishna tempel op onze reis trekken.

In Luçay-le-male vinden we een prachtig domein met een prachtig kasteel. Naar goede gewoonte worden we hier hartelijk ontvangen en mogen we een plaats uitzoeken om de mobile-home te zetten , worden we rondgeleid voor de faciliteiten en zegt men dat de prasadam (het eten) om half twee zal zijn.
Het is ook een verrassend en blij weerzien met Craig, een jongeman die we in de tempel van Glasgow ontmoetten en nog enkele andere mensen die we kennen van Durbuy  en al een hele tijd niet meer hadden gezien.
Het worden vijf mooie dagen die we afgesloten hebben met een kampvuur waar Rama Gopala Das (die we eerder hadden ontmoet in Londen) en  Bimal Krishna mee kwamen bijzitten om te mijmeren en te filosoferen onder een prachtige sterrenhemel.
De laatste dag ben ik hier alleen gaan eten omdat we straks naar Valençay gaan om verse mosselen en ovenfrietjes te gaan halen zodat Berre zijn verjaardagswens alsnog uitgevoerd wordt.
Door het nieuwe systeem voor het kookgas (wij kunnen nu overal zelf LPG tanken) kunnen we nu uitgebreider koken en ik kan u vertellen dat Berre zijn mosselen met frieten uitermate geapprecieerd heeft.
’s Avonds zijn we in een erg warm Valençay naar een “Bal Folk” geweest met drie live groepen, waarvan ik vooral “La béte noire” bijzonder kon smaken…meer van dat!
Die nacht hebben we nog geslapen in Valençay om de dag erna door te reizen naar Oradour sur Glane. Berre krijgt elke dag zijn lesuren rekenen, taal en Frans maar wat hij hier bijgeleerd heeft is heel speciaal.
Op zijn vraag gingen we het monument, wat bestaat uit het ganse verwoeste dorp Oradour, bezoeken en wilde hij ook nog naar de bijkomende tentoonstelling over nazisme en bezetting in Frankrijk .
Volgens de infobalie duurde de tentoonstelling 40 minuten, maar de bewaker heeft ons na twee en een half uur en omdat het museum al gesloten was moeten komen aanmanen het museum te verlaten. Berre is heel leergierig.

Vandaar ging het naar een standplaats voor mobile-homes die niet meer bleek te bestaan, maar die ons uiteindelijk bracht naar een mooie nieuwe camping municipale, met jonge mensen aan de balie in Angouléme.
Met spijt in het hart, maar een mens kan niet alles bezichtigen, moeten we Angouléme stad, met zijn boulevards Hergé en Gosciny, links laten liggen om stilletjesaan richting Harry en Gitty en daarna Nicole en Twan te gaan.

Eerst gaan we nog op zoek naar “temps perdu” in de wijnstreken van Cognac en St.Emilion waar ik zo’n 34 jaar geleden ondertussen, de druiven mee ging plukken in de vendange-tijd.
Geloof het of niet maar bij de eerste zoektocht in Barbezieux, stoten we geheel toevallig (ik had het zoeken al opgegeven) op de boerderij van de Charriers, we worden hartelijk ontvangen en ’s avonds mee aan de boerentafel uitgenodigd voor het eten .
De” pineau de Charentes” en wijn vloeien rijkelijk en we hebben een memorabele avond waar alle herinneringen stilaan terugkomen .
Madame Charrier, ondertussen ergens rond de zeventig, had die nacht slecht geslapen, ze denkt dat het van opwinding was.
’s Anderendaags nemen we overladen met Druiven,pineau en wijn , afscheid van deze sympathieke familie. Blij dat sommige dingen niet veranderen met het ritme van de moderne tijd.
Die avond blijven we tussen de druiven slapen bij een boer in St.Emilion, waar ik iets minder geluk heb om de wijngaarden en boerderij van weleer terug te vinden.
’s Morgens vertrekken we naar Port ste Marie, naar den Harry. We spreken af aan zijn  winkel “Biocoop Gaïa” waar hij naar de kant van de weg gelopen is om ons met wuivende helmbos te begroeten.
Als ik de mobile home verkeerd parkeer komt er iemand met een prachtige snor en baard uit het album van Asterix gestapt om ons duidelijk te maken dat we ergens anders moeten staan.
Dan is het tijd voor welkom, altijd een beetje emotioneel,  het bezichtigen van de mooie bio-winkel en het begroeten van andere sympathieke medewerkers. Het is de eerste keer dat wij Harry bij hem thuis gaan bezoeken en rijden vol spanning achter hem aan naar de vallei van de Masse waar Harry samen met Gitty, die met groenten uit de winkel naar de markt van Bordeaux is, en de kinderen wonen.
Aangekomen bewonderen we het prachtige zelfgebouwde  hobbit-huis dat barst van de gezelligheid en waar we een uurtje later dochter Jessica en nog een paar uur later de vrouw des huizes hartelijk mogen begroeten.

Harry heeft lekker gekookt met ingrediënten uit hun winkel en wij kunnen deze versterkende maaltijd ten zeerste appreciëren . Eerst wordt er geaperitieft en bijgepraat  met de pineau die ik van de Charriers heb meegekregen.Harry vertelt me dat ik zaterdag (9 oktober) zal kunnen spelen op de opening  van een nieuwe Biocoop natuurvoedingswinkel in Agen, en de dag daarna gaan we mee naar een actiekamp in Marmande.
S’ zaterdags op de opening van de nieuwe winkel heerst er een aangename sfeer. Iedereen heeft wat meegebracht om te eten en te drinken en allemaal om het lekkerst.We leren een aantal mensen kennen uit de omgeving van Harry en Gitty, er zijn zelfs een aantal Vlamingen bij en ik vond het natuurlijk zalig om mijn gitaar te kunnen uitpakken en een aantal liedjes te zingen.
S’zondags vertrekt Harry al vroeg om mee actie te gaan voeren tegen genetisch gemanipuleerde gewassen omdat de komende dagen in de stad Marmande het proces zal gevoerd worden tegen 85 faucheurs, mensen die een genetisch gemanipuleerd  maïsveld hebben gemaaid. Het is materie waar ik mij volgend jaar eens wat meer zal in verdiepen. Voorlopig roep ik met Harry mee NON AU OGM.
Hier heb ik twee leuke solo-artiesten gezien, waarvan “Gil & les gadgi” mij het meest kan bekoren. Tof…
11 oktober vertrekken we naar Nicole en plannen we een stop op een “relais de camping cars” in Carcassonne . Volgens ons Michelin gidsje ideaal om de stad en de cité te bezoeken.
Wanneer de parking verdwenen blijkt nemen we meten contact met Nicole om te vragen of het o.k. is als we die avond al langskomen…Natuurlijk!
Na een korte opfrissing van hoe we moeten rijden vanuit Limoux staat Nicole ons een half uur later beneden de berg waar zij met Twan woont, op te wachten.
Weer een hartelijk weerzien, het was ondertussen weer een jaar of tweeëntwintig geleden dat we daar nog eens terechtgekomen waren.
Boven op de berg staat de taart al klaar en heeft Twan de lekkerste bio pompoensoep gemaakt. We worden verwend deze dagen.
We hebben het geluk dat alle dochters en kleinkinderen van Nicole en Twan op bezoek komen zodat we al deze sympathieke dames eens in het echt kunnen ontmoeten. De kleinkinderen Sammy en Ryan zijn natuurlijk héél jonge heren.
Nicole heft er voor gezorgd dat ik op vrijdag 15 oktober kan spelen in het “café de Fa” ik dacht dat het een cafébaas betrof die zijn liefde voor muziek in de cafénaam wilde verwerken, maar bij nader info bleek Fa gewoon het dorpje te zijn waar het café gelegen was.
Al vanaf het moment dat ik er binnenkwam wist ik dat dit een excellent café was. Mooie inrichting, vriendelijke bazin en baas,verzorgde bediening, mensen van alle slag.
Het was kortom een geslaagde avond, niet in het minst door het contingent Britse allochtonen die het optreden zo konden smaken dat ze mij meteen lid hebben gemaakt, bij wijze van overhandiging van een t-shirt met opschrift, van de FART, het FA Rescue Team.
Daarna speelden zich taferelen af die grenzen aan de sfeer van “de ark”, legendarisch café te Boom. En dat wil wat zeggen…
Iets zegt mij in ieder geval dat dit niet de laatste keer is dat ik hier langsgekomen ben, We zullen zien!
Zondag ,na een gezellige laatste avond op de berg van Nicole en Twan, zijn we verder gereden na een afscheid en de wens om het ditmaal niet zo lang te laten duren eer we nog een keer op bezoek komen, rijden we via Quillan, Foix ,St. Girons, Capvern naar de buurt van Bagnéres de Bigorre, waar we naast een prachtig kapelletje met schitterend uitzicht in de schaduw van de Indrukwekkende Pyreneën slapen met twee sneeuwpieken waaronder de Tourmalet. ’t Is precies of ik ineens Fred de Bruyne  de ronde hoor becommentariëren.
Meer moet dat niet zijn.
Hoe zo’n idillisch plaatje opeens kan weggeblazen worden, nog geen dag later staan we op een motorhomeparking met 31 andere mobile homes in de buurt van het strand van Biarritz. Berre vindt het in ieder geval geweldig dat hij bij volle zon en rond 20 graden nog in de zee kan spelen. Lutgard bezeert haar voet op een steen bij het wegrennen voor een Atlantische golf . Ikzelf ga op de dijk in de nabijheid van een drankstandje wat samenspelen met een djembé-speler en een andere man met trommels, ik amuseer me geweldig met de mensen van de surfclub. Na twee dagen houden we het hier voor bekeken en reizen we verder naar Spanje…

21-10-2010 om 17:05 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

14-10-2010 om 12:05 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

14-10-2010 om 10:43 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Als we ons klaarmaken om in Munster te overnachten, ben ik , terwijl ik bezig ben om de blog wat bij te werken, getuige van een vandaal die auto’s aanvalt en spiegels afbreekt.
Omdat we ons daardoor op die plek niet meer gerust voelen zetten we ons in het centrum waar het een beetje drukker is. Overbodige moeite, zo blijkt want de vandaal is nog niet afgekoeld en laat,zelfs enkele uren later, op zijn weg een spoor van vernieling achter.
’s Anderendaags ga ik naar de gendarmerie om te verklaren wat ik gezien heb in de hoop dat de men de dader vindt om de schade op te verhalen.
Ik vertel de agent dat we op weg zijn naar Duitsland om de EK-kwalificatiematch België-Duitsland in één of ander café te volgen maar dat ik ter beschikking blijf als ik kan bijdragen om de dader te vinden.
Zoals gezegd gaan we na de aangifte verder naar het dichtstbijzijnde Duitse Stadje, Breisach genaamd en vraag in het eerste café of ze het voetballen uitzenden…Jawohl, ze weten niet eens dat de mannschaft speelt maar als ze spelen zenden ze het steeds op dezelfde zender uit.
Ik ben blijkbaar de enige in het stadje die geïnteresseerd is in de match, samen met Lutgard en Berre dan. We krijgen de match voorgeschoteld op groot scherm. De nederlaag spijtiggenoeg ook (0-1).
We hebben ons geweldig geamuseerd en de uitbaters voelen met me mee wanneer ik licht teleurgesteld het pand verlaat.
De dag erna is het leed snel vergeten als we goed weer krijgen tijdens ons verblijf in het “städtisches waldschwimmbad Breisach am Rhein” een leuk openluchtzwembad waar we de hele dag doorbrengen.

Die avond (4 september)zitten we al terug in Frankrijk, komen we aan in Ribeauvillé en staan we tussen de wijngaarden met zicht op nabije heuvels.
Alhoewel we hier in volop Elzas zijn doet het landschap me denken aan ergens in Spanje, we eten er op een pick-nickplaats en blijven er overnachten.
We zijn hiernaartoe gekomen op aanraden van de michelingids die we ons net hebben aangeschaft en die het “fête des ménétriers” zeer de moeite vindt.
Wij vinden het vooral druk en duur en besluiten om onze tocht verder te zetten.
Als we langs het mooie Colmar rijden heb ik de eerste keer in Frankrijk zin om te gaan spelen.
Het weer is lekker, dus ik besluit om op de straat vlak voor het stadhuis te gaan busken. Drie liedjes duurt het vooraleer er een agent komt die zegt dat ik dit niet mag doen in Frankrijk, mijn papieren opvraagt en dan een tip geeft waar ik wél kan staan. Dus speel ik verder aan de FNAC. De eigenaar heeft geen bezwaar dat ik voor  één van de vitrines plaatsneem. De reacties zijn over het algemeen heel plezant. Daarna gaan we via Benfeld, het Europees parlement van Straatsburg naar het aangename stadje Hagueneau waar we blijven overnachten aan de plaatselijke Lycée Shuman, de Europese gedachte is hier op de Frans-Duitse grens wezenlijk voelbaar.

Wat me eraan doet denken dat de Belgen morgenavond spelen in Istanbul tegen Turkije.
We bezoeken een plaatselijke bibliotheque in een sociale wijk van Hageneau waar de buurtwerkers op de benedenverdieping hun onderkomen hebben. Op mijn vraag of er in Hagueneau een Turkse vereniging of moskee bestaat krijg ik een gsm-nummer mee waarvan de eigenaar in Turkije blijkt te zitten en me niet verder kan helpen.
Gelukkig rijden we we een afslag verkeerd waardoor gewoonweg langs de Turkse moskee annex café rijden. Ik ga meteen vragen of zij die avond naar het voetbal kijken en of ik de match mee mag komen volgen.

Ik wordt in alle vriendelijkheid naar verschillende mensen gestuurd en als een aantal jongeren die wél Frans praten begrijpen wat ik wil, vinden ze het glimlachend goed, ik word wel verwittigd dat Turken nogal hevig kunnen supporteren, tell me something new, ik kom van Willebroek… en de verantwoordelijke ILMI, zegt grappend dat ik niet mag juichen wanneer de Belgen scoren…ik was het niet van plan.
Tegen het begin van de match ga ik met Berre naar het lokaal waar aanvankelijk haast geen volk is. Het blijkt het gevolg van het einde van de Ramadan, iedereen gaat nog even naar de aanpalende moskee en dan komen ze druppelsgewijs binnen met een bordje eten.

Ik en Berre worden ook uitgenodigd om mee te eten, en ook Lutgard is welkom als ze  zich  bij de vrouwen voegt. We hebben spijtiggenoeg al gegeten.
Daarop vinden ze het tijd om mij een eerste theetje te trakteren. Wanneer de belgen eerst scoren kan ik een kreet van vreugde amper onderdrukken. Gelukkig wordt ik niet gevild, in de kokende olie geworpen noch met pek en veren de straat op gestuurd. Ik krijg een begrijpende,bemoedigende blik van de aanwezigen die ondertussen quasi allemaal weten dat wij Belgen zijn die de match mee komen volgen.
Tijdens de rust heb ik een gesprek met een aantal mensen waaronder een goedlachse Tsjetsjeen die met zijn familie gevlucht is. Na mijn vijfde getrakteerde theetje ben ik helemaal zeker, Turken en Tsjetsjenen zijn lieve mensen. Ik weiger die mening te herzien na de 2-1 en de uitsluiting van Kompany .Wanneer ik Van Buyten de gelijkmaker zie maken weet ik ondertussen hoe je niet te uitbundig reageert en vanbinnen toch juicht en een gat in de lucht springt.
De 3-2 tenslotte doet het Turks café ontploffen dat ondertussen helemaal gevuld is met deels schoolkinderen die laat opblijven vanwege het nakende suikerfeest. Deze avond kan in ieder geval in de handleiding “hoe maak ik goeie vrienden in 90 minuten.”
Na het afscheid gaan we slapen aan het lyceum, waar we s’nachts door gebral en Vlaams gezang gewekt worden…jongens ga slapen ik heb geen goesting om wakker te worden.
Op 8 september rijden we opnieuw de Frans-Duitse grens over (de zuid-westelijke) om na een prachtige tocht door de wijnvelden die zich 150 kilometer uitstrekken, te belanden in Simmern, een stadje in de Hunsrück. Vandaar uit bezoeken we eerst het plaatselijke museum met gelukkig nog een klein hoekje gewijd aan de prachtige serie Heimat , en de volgende dagen de ganse streek met allemaal opnameplaatsen uit deze prachtige Duitse serie. Wie “Heimat” van de regisseur Edgar Reitz niet kent heeft hierbij huiswerk. Ga naar de plaatselijk Bib en leen deel 1 en geniet. Het heeft bij mij een grote liefde voor de Duitse taal opgeleverd.

Ik spreek nu heel even Chinees voor diegenen die de serie niet kennen, maar in de Smidse van de familie Simon worden we hartelijk ontvangen door Hartmutt, de huidige eigenaar die zijn werk laat staan om ons op de vriendelijkst mogelijke manier alles te laten zien en anecdotes te vertellen, zo ook bij Marga Molz die haar café speciaal voor ons opent en uren vertelt met fotoboeken, officieel en zelfgemaakte, ik wist niet dat Duitse mensen zo lief en open waren.
Ook bedankt Chinese Mevrouw, die gelukkig een woordje Duits sprak,  om na met de gsm opgetrommeld te zijn door de buren de “danszaal” uit de serie te openen.
Het was ook zalig om langs de huizen en straten,voetbalplein en ruines uit de serie te lopen. Duitsland scoort goed bij mij deze dagen.
Op een morgen belt de Gendarmerie van Munster mij op met de vraag of ik hun mail reeds heb gekregen.Ze hebben twee verdachten en of ik iemand kan herkennen.Ik beloof zo snel ik internetverbinding heb te zullen gaan kijken en mijn bevinding door te mailen. (de dader zat er tenslotte bij hoor)
Na vier dagen Hunsrück is het tijd om even langs België te gaan om enkele verplichtingen na te komen en maken we meteen gebruik om Radhadesh even te bezoeken alvorens we een weekje verlof nemen in Willebroek.We maken er gebruik van om enkele formaliteiten in orde te maken het probleem met ons huishoudgas op te lossen en na het geslaagde optreden in Lichtervelde ,toch bedankt Gabriël voor de uitnodiging, rijden we zo snel mogelijk door en gaan we langs in Abele, ’t sparrenhof, bij Filip waar we na een drankje en een leuk gesprek vertrekken voor Berck s/mer vlakbij Le Toucquet om daar een romantisch avond aan  zee te beleven, inclusief zandstorm ’s nachts.

Vandaag is Berre Jarig .

14-10-2010 om 10:30 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

De overtocht van 3.30 zal volgens de kapitein van de P&O ferry behoorlijk vlot verlopen men verwacht 5 beaufort, de volgende overtocht zou volgens diezelfde bron windstoten tot 10 Beaufort te verwerken krijgen.

En of de overtocht vlot verloopt, de boot vertrekt 10 minuten voor de officiële vertrektijd en is voor we het weten in Calais.

Tijdens de overtocht bestelt Berre een mokka-koffie die nogal zwaar op de maag komt te liggen, ikzelf ben ook niet al te sterk van maag vanwege het gebak deze middag én de twee guinessjes die men mij trakteerde, Lutgard heeft geen last.

Als we aankomen om kwart voor zes (er wordt terug een uur bijgeteld in vergelijking met U.K vanwege de zomertijd.) gaan we snel op zoek naar een plaats om een beetje bij te slapen.

Iets boven Calais zetten we ons aan de kant aan een benzinestation. Op de koop toe is Berre’s mokka koffie danig in gevecht geraakt met zijn gebak en het vluchtige eten van die dag.

Komt daarbij dat hij doodvermoeid is omdat hij bijna niet geslapen heeft van de zenuwen omdat hij alles van de overtocht wilde meemaken, en Lutgard kon aan het poetsen omdat Berre zeker 5 keer moest overgeven.

Een paar uur later worden we wakker vanwege de storm die de mobile-home zo dooreenschud dat we denken dat hij kantelt.

Gek…toen we in Engeland aankwamen werden we ontvangen met net zo’n twee stormen.

We staan op en rijden en stuk zuidwaarts om te ontsnappen aan de rukwinden.

Het gelukkige toeval brengt ons in het mooie Frans-Vlaamse stadje Montreuil s/mer, waar we na een terrasje op de Place General De Gaulle, rustig slapen op een parking vlak naast het petanque-lokaal.

We voelen ons zo lekker in dit stadje dat we er nog een nachtje blijven slapen voor we op gas exploratie gaan naar België.

Hier in Frankrijk stoten we op iets wat een groot probleem kan worden voor de rest van de reis.

We reizen met twee gasflessen waarop niet alleen onze ijskast,maar ook het kookvuur,de waterboiler en de verwarming werkt.

Het merk dat wij gebruiken (SHELL) is NIET te verkrijgen in Groot Brittannië, is Niet te verkrijgen in Frankrijk ,daarom besluiten we om niet zuidelijker naar Abbeville te gaan, niet langs de belangrijke steden uit W.O. I te trekken maar noordelijk te blijven op onze weg naar het oosten van Frankrijk en snel even over de grens te wippen in Chimay zodat onze gastoevoer niet in het gedrang komt.

Op onze weg daarnaartoe rijden we door een gemeente die “Le Catteau-Cambrésis” heet.

Er hangt een pijl naar “musée Matisse”, het wordt onverwacht een van de absolute hoogtepunten tot nu toe.

Een absolute aanrader voor iedereen die van kunst houdt. Niet alleen de prachtige collectie van Matisse, maar ook de tijdelijke tentoonstelling van Janos Ber en zeker niet in het minst de collectie “Herbin”.

Ook Lutgard en Berre zijn onder de indruk en Berre tekent tijdens het bezoek een aantal kunstwerken af.

Ik ben op mijn beurt weer onder de indruk van Berre’s tekentalent.

Ik schrijf het niet graag, maar na dit bezoek aan dit prachtige museum zijn we de grens over gereden en hebben, een paar honderd meter slechts België in,gevonden waarvoor we deze route hadden gevolgd, “een bus gaas”.

Overnacht hebben we in buurgemeente Couvin ,een sympathieke gemeente ons reeds langer bekend,zodat we ’s anderendaags terug onze grote reis konden hervatten, tot in Sommepy-Tahure, een dorpje dat Quasi heel de eerste wereldoorlog aan de frontlinie lag en waar we, tijden veranderen, iets zijn gaan drinken in het typisch Frans dorpscafé “somme-west” in Western stijl.

Na een goeie nachtrust aan het gemeentehuis rijden we door om via het “lac du chantecoq”  en Joinville in Poissons terecht te komen.

Wij zouden hier gewoon doorgereden zijn moesten we niet op het laatste nippertje een bordje naar de camping municipal gezien hebben.

Voor mij is het liefde op het eerste gezicht.Niets,maar dan ook niets is er op die camping te zien.

Buiten een klein gemetseld hok met 2 franse wc’s , 2douches ,drie wasbakken en een zitbad.

Electriciteit, warm water, alles is er wat je onderweg nodig hebt.

Prijs 6,70 euro voor 3 man en een camping car, zoals de fransen een mobile-home noemen, en ook nog de gemeentetaks, alles zit erin.Het zijn wel nog hoogseizoensprijzen.

Maar je moet wel zelf de verantwoordelijke gaan opzoeken en zeggen dat je daar geslapen hebt, want anders zouden ze het niet eens geweten hebben.

Net als ik zowat alle regeltjes en reglementen gelezen heb,komt er nog iemand de camping opgereden, Stefan, uit Enghien, Edingen eigenlijk want hij is een Vlaming uit Stekene die ginder ging wonen;

Hij is op weg met de fiets naar zuid Frankrijk om zijn lief ginder te zien.

We nodigen hem uit bij het eten want wij met ons vieren zijn héél de camping, en ’s anderendaags als hij al doorgereden is voordat wij wakker zijn zijn wij met ons drieën de hele camping.

15 koeien aan de ene kant, 7 jonge stieren aan de andere kant…druk!

Met pijn in het hart nemen we na drie zalige dagen afscheid van Poissons en rijden via Neufchateau en Epinal, overnachten aan het schooltje van Mossoux en ’s morgens  tot aan Gerardmer waar we direct verliefd worden op een andere plek.

Door de hevige regen van de laatste dagen is de plaatselijke camping die vlak aan het plaatselijke meer ligt, leeggelopen.

We vinden een plaatsje vlakbij het water zelfs met verschrikkelijk weer en regen vind ik dit een toplocatie.

Gelukkig betert het weer en na twee dagen schijnt de zon zo hevig en is de lucht zo blauw dat dit bij ons weten de eerste keer is dat we het zo warm hebben.

Omdat we nu al een aantal dagen stil stonden heeft Berre heel wat extra lesuurtjes gekregen, maar hij vind het super.

Vooral de Franse les kan voor hem niet snel genoeg vooruitgaan.

Na het cijferen heeft hij even speeltijd om het meer in te duiken en met enthousiasme aan de Franse oefeningen te beginnen.

Ik heb de indruk dat hij goed werkt.

Na vier zalige dagen Gerardmer is het opnieuw tijd om op te stappen.

We rijden over de Vogezen en vergeten niet op de “col de la schlucht” op meer dan duizend meter hoogte iets lekkers te gaan drinken.

Dan volgt de afdaling naar Munster waar we bij een Belgisch frituur een friet gaan steken.

Munster bevalt ons en we blijven voor de nacht.

Het  is me opgevallen dat ik sinds ik in Frankrijk ben nog niet ben gaan zingen.

Eén van de komende dagen?

19-09-2010 om 20:49 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Bijlagen:
http://www.facebook.com/video/video.php?v=142193042488632   

We vertrekken al heel snel uit Stranraer om in één trek een driehonderd kilometer naar beneden , naar Wales, te rijden.

Gretna Green is het laatste Schotse stadje op onze weg.

Dan komen we via Carlisle, Penrith,door het lake district dat we spijtiggenoeg ook zullen moeten laten links liggen, voorbij Blackpool, Bolton, Liverpool en Manchester, een beetje westwaarts aan in het eerste Welshe stadje,Mold.       we slapen aan “St Berres” church in Llanferries… toeval bestaat niet.

Ondanks de aankondiging voor een folkfestival de komende week rijden we verder naar Ruthin.

Het Noorden van Wales is eigenlijk heel knus van landschap, de bossen lijken er erg oud en verhullen draken .

Kijk naar de namen van de steden en dorpen en je weet meteen waar Tolkien zijn mosterd haalde voor zijn elfentaal in “the lord of the rings”

In Ruthin is ook een mooi kunstencentrum (vergelijkbaar met Sleaford).

’s Avonds ga ik een paar café’s langs om te zingen. In één café vind ik fans die meteen mijn cd’s willen kopen en in een ander café ,”The wine vault” staat een duo alle popklassiekers ten beste te geven.Ik vraag aan landlord Dave(een Ier) of hij geen zin heeft om mij te plaatsen voor een van de komende dagen?

Hij doet enkel optredens de vrijdagavond, maar ik kan tijdens de pauze van de “Grumpy old men” en tegen de gage van “a few beers” een halfuurtje spelen.

Ik hou het in beraad,maar als blijkt dat er geen andere café’s toestemming geven om te spelen ga ik terug en is de deal snel beklonken, hij kijkt raar als ik zeg  “two pints and two Guinness” maar is begrijpender als ik uitleg dat de andere drankjes voor Lutgard zijn.

Berre moet noodgedwongen nog een filmpje kijken in de mobile-home (kinderen mogen na 21 uur onder geen beding in een pub).

De Grumpy’s blijken heel aimabele leeftijdsgenoten wiens zanginstallatie ik helemaal mag gebruiken.

Na het spelen zegt Dave , “laat maar weten als je nog in de buurt bent.”

Plezante gast,plezant café  én plezant publiek.

14 augustus, we bezoeken het kunstencentrum waar een aantal heel interessante dingen te zien zijn die me inspireren en dan wil ik altijd gaan zingen.

Het zal ergens anders moeten want om op het binnenplein enkele liedjes ten berde te brengen kan de verantwoordelijke geen toestemming geven.

Die avond speel ik in een Rugby lokaal in Balaa.

Balaa heeft een prachtig meer mochten we de morgen erna ontdekken omdat we er stoemmelings op twintig meter van geparkeerd stonden en de nacht doorbrachten.

Met  ook nog een keer mooi weer is dit een mooie verassing waar we , nadat we met Berre zijn gaan zwemmen in het aanpalende zwembad, de hele verdere dag met teugen van genoten hebben, inclusief pick-nick.

’s Avonds verder naar Dollgelau. Tussen Dollgelau en Kingston bezoeken Lutgard en Berre de grotten van Corris, aangekondigd als “King Arthur’s maze”.

Berre is onder de indruk van de onderaardse boottocht, de wandelgangen en de verhalen  en scenes over koning Arthur.

Na even verkeerd te zijn gereden (hoe doen we het?)komen we aan in Kington waar de yoga-lessen reeds van start zijn gegaan in het plaatselijke schooltje.

Hier overnachten we en kunnen we op de plaatselijke camping de watertank en toilet in orde brengen, suppoost Roger is aanvankelijk een beetje misnoegd dat we de nacht niet op de camping doorbrachten, maar wanneer hij een cd als appreciatiegeschenk krijgt is hij helemaal in de wolken.

Dan hebben we een kort overleg of we alvorens op te treden in Newbury langs Stratford on Avon of Glastonbury gaan, de motivatie geef ik hier niet weer, maar het wordt Glastonbury.

Sinds de jaren ’70 niet meer zoveel patchouli geroken.

Hier is de tijd blijven stilstaan en runnen oude hippies alle soorten new-age winkels met geneeskrachtige stenen,piramidetherapieën,handlezers,wicca’s,verhalenvertellers, kruiden,boeken,muziek, internetcafé’s echt bijzonder leuk voor niet te lang.

Lutgard gaat met Berre de “TOR” een toren bovenop chalice hill bezoeken en daarna de tuin waar de geneeskrachtige bron, chalice well, ontspringt en waarvan het putdeksel gesierd wordt met het teken “vesica piscis” dat Lutgard en ik op onze rechterarm getatoeëerd hebben.

Berre loopt door het geneeskrachtige water om zijn pijnlijke voeten te genezen, ik heb hem toch nog niet horen klagen.

Ook hier in deze hippiesfeer mogen de Krishna’s niet ontbreken, we zien ze op de straat staan om food for life (voedsel voor armen) uit te delen, ze nodigen ons uit om ’s avonds naar een nama hata (een open huis) naar een voordracht van de schilderes Syamarani Dasi te komen, haar schilderijen worden gebruikt als illustraties voor boeken.

Daarna gaan we nog naar een optreden van een Ierse groep in een restaurant.

Hier mag Berre wel mee binnen.

De groep is niet erg boeiend maar we hebben een aangename kennismaking met Julie, een Belgisch meisje uit Brugge , die samen met local Thor aan een tafeltje zit.

Belgen zijn lieve mensen!

Nadat ik in een café ben gaan zingen,op straat ben gaan busken en we een boete van een parkeerwachter hebben gekregen,Berre en Lutgard eindelijk fish&chips zijn gaan eten ,en nadat Nicolas Cage op 400 meter van ons, terwijl wij lagen te slapen een belangrijke boodschap de wereld instuurde ,  trekken we naar Salisbury om op de camping van Margareth en Brian wat te bekomen en om de familie Stavinoha uit Duitsland te ontmoeten .

Die avond vindt de voetbalinterland Duitsland-België plaats in Salisbury.

De Belgische trainer houdt vast aan zijn eerdere opstelling tegen Schotland, onder het motto “mooi verliezen is ook niet lelijk”.

Het is een zwaarbevochten wedstrijd waarin Berre Van de Ven en zijn vader Jan, het opnemen tegen de Mannschaft Julius Stavinoha en zijn vader Karl-Heinz.

Zijn naam doet me denken aan Karl-Heinz, Rumenigge  en het verschrikkelijke beest Horst Hrubesh die de rode duivels in Italie, op de finale van het Europees kampioenschap, de laatste minuut de das omdeed… ook hier was de laatste seconde er teveel aan .

5-4 was de eindstand.(Niet verder vertellen, maar het was om zand in de ogen te strooien voor de kwalificatie-interland die België tegen Duitsland afwerkt begin september).

We houden er wel een uitnodiging voor Zuid-Duitsland aan over.

In de aanpalende renbaan zijn er de avond erna paardenraces en we vinden het erg boeiend om van aan de voorbereidselen tot het Madonna tribute band concert achteraf dit evenement mee te maken, indrukwekkend.

Hier wordt nog een keer geïllustreerd dat de Britten een volk van gokkers zijn, ik weet niet hoeveel bookmakers er aanwezig zijn,(nee,geen gok) maar er zijn er een heel pak.

21 augustus vertrekken we richting Pewsey, waar ik het Honey street festival muzikaal op gang trek, waar blijven ze die oude hippies toch halen?

Om de dag erna mijn optreden te spelen in Newbury, niet na eerst nog een echter dan echt Engels theehuis te bezoeken in Marlborough, waar ik me een beetje té goed doe aan lekkere thee en gebak.

Na het optreden in Newbury,waar we net op tijd de speellocatie terugvonden,mooie pub met sympathieke landlord Kevin, en in het publiek een oude lichttechnieker die tourde met oa Clapton en Waits,  zijn we door de gutsende, niet aflatende stromende regen naar Dover gereden waar we meteen bij aankomst om 3.30u op de boot mochten rijden.

08-09-2010 om 10:42 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Op onze teruchtocht naar het zuiden belanden we vooreerst in Drumnadrochit, waar het Loch Ness centrum ook weer bussen en andere hopen volk trekt.

De kleine dorpskern wordt ook al overrompeld door toeristen. Er staat een jong ventje in nationale klederdracht te spelen op zijn doedelzak, beroepsmisvorming doet me in zijn kist kijken…waarom heb ik geen doedelzak meegebracht…en een kilt ?

We vinden een beetje verderop een mooi en rustig plekje om te staan (volledig omringd door bergen) en waar we de computerfaciliteit van de bibliotheek gratis mogen gebruiken (net zoals in heel Groot Brittanië tot nu toe),het is altijd erg leuk om een beetje nieuws uit België mee te pikken.

’s Avonds gaan we daar voetballen met Berre,op een veld waar Schotse hockey (ik ben de naam kwijt) gespeeld wordt. Berre heeft een stevig schot op doel en wint met het penalty trappen.Hier blijven we ook overnachten.

’s Morgens rijden we na het ontbijt door naar Fort Augustus, het is een klein dorpje ten zuiden van  Loch Ness, bekend om zijn vijf sassen die de schepen heen en weer van het loch naar het canal en omgekeerd moeten brengen.

De bewegingen van de sasmeester en de schepen worden op de voet gevolgd door alsmaar meer toeschouwers.

Ik denk dat het nog eens tijd is om langs het kanaal te staan busken, ik ga eerst naar binnen om aan de cafébaas te vragen of ik zijn terras mag terroriseren, geen probleem.

Ik word afgelost door twee Keltische harpspelende dames en een doedelzak met highlanddanseres, wat kan het leven mooi zijn…

We hebben geluk want vandaag is er nog een evenement in het kader van de Caledonian Canal feesten, een jong folkbandje speelt gratis langs het kanaal en verhuist bij de eerste regen naar dichtstbijzijnde pub, wij zijn meteen fan en volgen hen mee.

’s Avonds speelt hetzelfde bandje ceilidh dance in het dorpshuis. Berre en Lutgard halen hun hart op door samen met een vijftigtal dorpelingen, waarvan zelfs enkele in kilt, de Schotse volksdansregisters volledig open te trekken.

Het ontgaat de muzikanten niet dat ik me, puur uit schaamte, enkel de laatste dans, het “auld lang syne” ,laat overhalen om mee te dansen.

Dansen is echt leuk.

Vandaag hebben we wel wat Belgen ontmoet, een bus met toeristen uit St.Niklaas en een sympathiek koppel uit Dilbeek met drie kindjes (Tom speelt met Berre) die met hun zwerfwagen vlak naast ons staan op de overnachtingsplaats achter het dorpshuis annex danstempel.

’s Morgens nemen we afscheid  en trekken verder tot Fort William. We zetten ons in de schaduw van de Ben Nevis en vlakbij de sportvelden.

Die namiddag zal de belangrijke voetbalmatch tussen Schotland (in het thuisvoordeel) en België (voor de gelegenheid vertegenwoordigd door Berre Van de Ven en zijn vader Jan) plaatsvinden.

Na een hard bevochten wedstrijd moest België zich ternauwernood gewonnen geven tegen een jonge en fysiek ietwat sterkere Schotse ploeg met 10 tegen 8.

Doch, houzee, won België het potje penaltytrappen met 6 tegen 5. Beelden volgen.

Die avond trekken we al pub-zingend verder en slapen we in de buurt van een schooltje in Onich om ’s ochtends langs de prachtige natuur van het Loch Lomond door te stomen naar Dumbarton, een gemeente die me onwillekeurig aan mijn geliefd Willebroek doet denken.

Wij stoppen die avond in Lasmahagow, morgenvroeg zullen we een isckon tempel opzoeken waarvan het adres ons werd aan de hand gedaan in de Bhaktivedanta Manor te Londen.

Lasmahagow zelf is een troosteloos dorpje dat een desolate indruk geeft,in ieder geval het stuk waar we stonden om te slapen.

In de kerk zijn ramen ingegooid, ijzeren traliewerk voor de winkelramen het is een dorp dat niet lijkt te willen ontwaken.

Als we ons aanmelden aan de tempel worden we eerst verrast ontvangen,maar al snel zegt jaganath Priah waar we de wagen kunnen zetten en geeft Greg ons na wat prasadam aangeboden te hebben (dit zeer naar de zin van Berre) ons een rondleiding van het domein.

Prachtige ligging, omringd door heuvels en zelfs een heuse berg en ’s avonds zie je de lichtjes van Glasgow aan de Andere kant.

Lutgard neemt hier wat meer tijd om Berre’s leerprogramma een beetje bij te werken.

Ze vertelt dat het zwaarder is dan ze verwachtte, en krijgt opeens héél veel respect voor de leerkrachten die dit dagelijks en met 20 kinderen in de klas doen.

Na een paar dagen bekomen (regelmatig warm eten, praten met de toegewijden) en de mobile-home volledig in orde te hebben gemaakt (water,toilet, was ,enz…), besluiten we van daar naar Stranraer te rijden , het stadje aan de Schotse westkust om de Ferry te nemen.

Daar aangekomen is het weer niet zo best, de zee ligt wel kalm maar we moeten zowaar onze mutsen bovenhalen van de koude.

We zijn vertrokken in zuid-Engeland met twee stormen en kwakkelweer,maar er was altijd wel ergens opklaring gedurende de dag en behoorlijk warm.

Toen we naar het noorden trokken viel die warmte weg en werd er regelmatig een lange broek aangetrokken, maar de mutsen in midden augustus zijn er een beetje veel aan.

We zijn woensdagavond 11 augustus in de haven aangekomen en zullen het weer afwachten.

De weerberichten geven Ierland 16 graden en regen, de dag erna bewolkt.

Lutgard, en daar stem ik volledig mee in , heeft geen zin om drie weken in Ierland te zitten kleumen, daarom beslissen we om de boot af te zeggen op 13 augustus (we laten 25% onkosten vallen) en direct naar het zuiden (Wales) te trekken. Met pijn in het hart, maar met de belofte dat we Ierland nog later zullen bezoeken.

19-08-2010 om 16:06 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

16-08-2010 om 10:52 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

31 juli, Inverness is een gemoedelijk stadje, ook met een mooi kunstencentrum.We staan gecampeerd aan de twee eilanden in de rivier Ness een mooi en rustig plekje. het werd ons getipt door de toeristeninfo toen we de stad binnenreden.
Het is een mooie wandeling om langs daar naar het stadscentrum te gaan. ’S avonds is het hele traject en het bruggetje feestelijk verlicht.
Het valt wel op dat veel Britse auto’s met caravans op een naburige parkeerplaats verblijven, het lijkt me iets permanenter dan camperen het doet me een beetje denken aan beelden uit de Amerikaanse Depressie... waar ik allemaal mee bezig ben…

Op zondag 8 augustus speelt Antwerp hier een oefenmatch tegen de Inverness Thistles, Zij spelen in de Schotse premier league. Het lijkt me en schitterend idee  om te gaan kijken, maar eerst eens zien of ik hier ergens kan gaan zingen.
Ik kom na het winkelen terecht bij de pub “Ceol-Mor”, waar ik aan manager Terry vraag of ze geen artiesten kunnen gebruiken er hangt namelijk een bord buiten met de aankondiging van live-muziek en een aantal data.
Hij nodigt me uit om ’s avonds tijdens het optreden een liedje tussendoor te komen zingen.
Terry vindt het o.k. en wil me boeken maar momenteel zit alles vol, dus op langere  termijn,  dat wordt iets voor als ik hier ooit nog een keertje terugkom.Voor de rest lijkt er geen speelmogelijkheid en posteer ik me langs een gezellige wandelboulevard tussen de kathedraal en de Ness en busk daar  twee dagen een uurtje.
Ondertussen begint Lutgard met de eerste lessen in Berre zijn thuisonderwijs. Het is een welkome afwisseling voor beiden  en alles verloopt prima. Als Berre een beetje te stout is speel ik voor mijnheer de Directeur.

’s Zaterdags zijn we getuige van de Inverness Tattoo, met pipers ‘n drummers, highland dancers, stuntende motorrijders, uit het vliegtuig springende parachutisten. Berre is onder de indruk en wil de dag erna nog een keer gaan kijken.
Ondertussen is mij ter ore gekomen dat mijn geliefde club Willebroek-Meerhof met het fiere stamboeknummer 85 in vereffening is gegaan, het is een droevige dag en ik krijg ineens een stuk minder goesting om naar de “great old” te gaan zien
De rest van de bedenkingen hou ik wel voor als ik weer thuis ben, maar ik vind het misschien nog erger voor de supporters van Meerhof,tien jaar bestond de fusieclub.
Als troost heb ik vlakbij onze kampeerplaats de premier league dameswedstrijd kunnen zien tussen Inverness en Celtic Glasgow. Glasgow was beter maar ze hadden wel wat moeite door een slordige afwerking. Uiteindelijk wonnen ze nog met 1-2
Nadat we nog naar een optreden van een Schotse schone met een Italiaanse naam en twee violistes die ook niet mis waren en nog goed ook want ze schijnen het talent hier met blikken open te trekken, geweest waren, beslissen we om op 3 augustus rustig verder te gaan richting Stranraer en de oefenmatch met den Antwerp te laten voor wat het was, ik wil vooral zingen en dat kan niet voor 13 Augustus, voor die datum hebben we een bootticket gekocht naar Belfast.

14-08-2010 om 16:51 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

10-08-2010 om 16:32 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

10-08-2010 om 16:18 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

We vertrokken van coombe camping om vandaar naar Stonehenge te rijden  .
Het fascinerende bouwwerk heeft duidelijk een grote aantrekkingskracht, tientallen auto’s en bussen en honderden mensen verdringen zich om na het betalen van een pond of zeven (en niet te vergeten 3 pond voor de parking), via een voetgangerstunnelletje naar de andere kant van de straat te gaan en gezamenlijk een keertje rond het overigens prachtige monument te wandelen.
In het monument mag men niet komen, dat mag volgens onze info enkel op zonnewende.

Wij vinden het aan de straatkant,buiten de afrastering voldoende boeiend, en na het bezoeken van de plaatselijke souvenirwinkel rijden we verder naar Marlborough waar ik ga cafézingen en onder anderen een meisje uit Noord-Ierland ontmoet die als oorlogskind door een Belgische organisatie opgevangen werd om zorgeloze vakantie te hebben in de buurt van Tongeren.
Als ik buitenga zegt ze “Keep on Helping the English”…ik doe mijn best.
De reacties zijn meer dan bevredigend, dat blijkt als de dag erna mijn eerste volledig betaalde optreden aangeboden wordt in “The Narrow Boat” in Newbury, op maandag 13 september 2010 vanaf 20.30u, iedereen welkom.
Terwijl Lutgard en Berre rondlopen in Pewsey  ontmoeten ze een een echtpaar (oude hippies volgens de beschrijving) die een aantal spulletjes naar de plaatselijke tweedehandswinkel brengen.
De vrouw ziet Berre staan en geeft hem een zo goed als nieuw skatebord dat bij de spullen zat.
Berre is de koning  te rijk en maakt meteen de plaatselijke straten en parkeerplaatsen onveilig.
De dag daarna komen we aan in “Bhaktivedanta Manor”, de Krishnatempel in Watford.
Aangezien we heel vaak op bezoek gaan in Radhadesh , Durbuy voelt het aan als thuiskomen. Iedereen is heel vriendelijk voor ons en we worden verwelkomd door Mangala Hari.
Berre voelt zich hier bijzonder lekker, elke maaltijd staat hij met zijn bord in de rij om zeker niets te missen.
Prasadam is dan ook erg lekker, vegetarisch en gezond.
Deze tempel was één van mijn persoonlijke objectieven omdat Beatle George Harrison hier in de jaren zeventig woonde alvorens het prachtige gebouw te schenken aan Srila Prabupada, de stichter van de ISCKON- beter bekend als de Krishna beweging.

Na vier prachtige dagen zowel wat weer,sfeer en ontvangst betreft,trekken we verder via Werrington, Helpston en Sleaford (prachtig kunstencentrum “The Hub”) trekken we verder naar het noorden.
Een magische avondlijke rit, met prachtige vergezichten en geheimzinnige torens en relieken ,recht uit “in de ban van de ring” bracht ons in Norton om te overnachten.
Dan verder via West-Auckland naar de eerste Schotse stad, Jedburg.
We blijven hier een extra dag omdat men hier over heel de stad gratis WI-FI aanbied, ook de parking is hier gratis en onbeperkt. Een mooi gebaar als je van van Engeland komt.
Als we na twee dagen het laatste stuk naar Inverness afleggen genieten we van het landschap, maar als we de Highlands binnenrijden wordt het Lutgard een beetje teveel bij het zien van zoveel ongerepte,woeste,grootse schoonheid.
Het duurt niet lang of we zitten met zijn tweeën te wenen van zoveel moois.onze cd-speler bezorgt ons het ideale geluidsdecor.
Nanci Griffith en Neil Young hebben hun muziek voor ons en dit moment gemaakt. Wie hier komt voelt zich eventjes héél klein ,wie hier geweest is zal het zeker begrijpen  en anders moet je maar eens komen kijken.
Aankomst rond de middag in Inverness,Schotten zijn lieve mensen.

06-08-2010 om 14:19 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Donderdag 15 juli rijden we verder,we nemen afscheid van camping New Beach, met zijn povere infrastructuur, zijn zwembad waar nog maar drie opbergkastjes werken en waar de douches het laten afweten, zijn speelhal, maar ook zijn wifi internetverbinding waar ik gretig gebruik heb van gemaakt.

Het gaat langs de Engelse zuidkust en na een rit van 4 u. komen we aan in Salisbury. Een indrukwekkend landschap nog een keer geaccentueerd door de prachtige kerk/Kathedraal die je van kilometers afstand al kan zien.

Het centrum overvol net als alle centra tot nu toe in dit land, overal betaalparkings, maar niet op de parking van een winkelcentrum aan de rand van de stad. Tesco, een supermarkt die dag en nacht open is.

Daar doen we onze inkopen voor de volgende dagen en besluiten terug een camping op te zoeken wegens gebrek aan mogelijkheid om vrij te parkeren/kamperen.

Zo komen we terecht bij Brian en Margareth op Coombe park, vlak aan de Salisbury paardenrenbaan. Een rustige doorgangscamping met niets te doen en samen met ons komen er nog een zestal andere kampeerders zich aanmelden om te overnachten.

Margareth doet de papierwinkel en als alles in orde is rijdt Brian met een electrisch wagentje voor naar de plek die je toegewezen krijgt.Het is perfect waar we voor gekomen zijn, rustig , en daar gaan we van profiteren.

Vrijdag 16 juli,

Vandaag heb ik besloten om een eerste test te doen en te gaan cafézingen .we vinden een parkeerplaats in het centrum van Salisbury, natuurlijk betalend, en krijg opeens zin om mijn gitaar te nemen , een plek te zoeken en te gaan zingen.

Op de Fish Row , vlak aan de toeristen informatie zet ik mijn gitaarkist open en begin te zingen, “bad moon rising”, meteen vliegen de eerste geldstukken in mijn kist. Ik merk na een tijdje dat de sfeer tegenover muzikanten hier heel anders is dan bij ons in België, schooljongens vragen handtekeningen en willen met mij op de foto.

Meisjes van de coffee-shop rechttegenover mij brengen mij iets te drinken, mensen genieten duidelijk en laten dat ook blijken , ook als ze niets in mijn gitaarkist werpen.Na een uurtje houd ik het voor bekeken en blijkt dat ik een behoorlijk bedragje bij elkaar heb,genoeg om de camping te betalen.

’S Avonds ga ik weer het centrum in om te gaan cafézingen. Na twee weigeringen kan ik uitpakken in “The Cat” café, aan het station;

De reactie is werkelijk hartverwarmend en de  dienstdoende cafébazin vraagt hoe lang ik in de stad ben, ze organiseren namelijk optredens.

Ik leg uit dat dit misschien goed zou uitkomen als we in september, op de terugweg van Ierland terug richting vasteland gaan.Er wordt nog contact opgenomen.

22-07-2010 om 18:55 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Zaterdag 10 juli waren er gapersfeesten in Geluwe, café “de ploatse” van cafébaas Luigi had mij gevraagd om een set af te werken, na het savatschieten (pantoffelsjotten). In Geluwe spelen is spelen voor vrienden en er waren er weer een heleboel,allemaal nog eens bedankt om er te zijn.
‘sanderendaags gingen we op bezoek in boerderij “ter stok” bij Koen en Marleen, Hanne,Tille en Sara,de geitjes die blaatten als een schaap, of er moet nog een schaap in de stal gestaan hebben dat ik niet gezien heb,kortom het was er weer heel boeiend en nog een keer bedankt voor het water in onze tank en bedankt Berre om ons daar nog een beetje nat te spuiten.

Wanneer we Koen en Marleen lang genoeg beziggehouden hadden ging de tocht naar Wervik, op recreatiepark “de Balokken” vonden we een fijne stek om te slapen en om de wereldbekerfinale te zien terwijl Lutgard en de Berre een lange fietstocht maakten.
Aanvankelijk was het de bedoeling om al naar Calais te gaan maar een opdracht op de tall ships race op ‘t Scheld in Antwerpen deed ons nog een paar dagen in de Westhoek blijven hangen,en kwamen we ook tercht in Ploegsteert in het café van de moeder van Frank Van Den Broecke.
Wij waren  de enige klanten en het gesprek kwam als vanzelfsprekend op het overlijden van haar zoon en fantastisch wielertalent Frank.
Het was die maandag  op kop acht maanden geleden dat moeder VDB haar zoon had afgegeven, waardoor ze ineens heel emotioneel werd met als gevolg dat we met drieën op de markt in Ploegsteert in het supporterscafé van Frank VDB zaten te wenen.

Kinderen…

Overnachten deden we rustig op het marktpleintje van Dranouter.

’S Anderendaags reden we tegen de middag naar Antwerpen om te gaan spelen op een boot die de tall ships race vanop het water zou volgen.
Na 7 uur op dat schip te hebben gezeten  reden we vierklauwens naar Calais om daar om 11.30 aan te komen enkele uren te slapen en om half vijf na een bedenkelijke nachtrust terug de boot op te stappen om nog eens anderhalf uur naar Groot Brittanië te varen.
Berre vond het een avontuurlijke tocht, het geld wisselen vond hij leuk omdat er ineens met  Britse Ponden en Shillings moest betaald worden en de tv zaal met de Tom & Jerry filmpjes brachten de nodige afleiding.
Lutgard paste zich snel aan het links rijden aan,wat ze naar eigen zeggen heel vreemd vind.

Er moest maar één keer iemand toeteren, maar ik denk dat het een lastige mens was.
We waren verwittigd om nog in België te tanken omdat in GB de diesel veel duurder stond,dat konden we al snel zelf ondervinden.
In het tankstation vroeg ik met welke kaart ik kon betalen. Visa zou geen probleem zijn…natuurlijk tot de naftbak vol was.
De kaart werd niet aanvaard en ik had de pomphoudster er al op gewezen dat ik nog niet genoeg cash had.
Paspoort in pand gegeven, en we moesten maar three miles upon the road om daar te gaan pinnen three miles back om te betalen en dan nog eens diezelfde miles om door te rijden.
Dat GB geen goedkoop land is merkten we direct toen we gingen winkelen bij den Aldi, ook die parking moest betaald worden.
Ook viel op dat er geen mogelijkheid om te parkeren was met onze mobile-home en omdat we zo moe waren van de laatste dagen hebben we het besluit genomen om een dagje te recupereren op camping New Beach ergens tussen Folkestone en Hastings.
Een volkse camping waar de Engelse vlaggetjes en vlaggen van het WK nog niet weggenomen zijn en en de nederlaag tegen Duitsland nog niet geheel verteerd is, aan de norse tronies te zien.

15-07-2010 om 11:47 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

05-07-2010 om 09:01 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

01-07-2010 om 17:55 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

29-06-2010 om 14:55 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Toen we terugkwamen van de ledendag in Radhadesh, Petit-Somme (Durbuy).

Die trouwens schitterend was verlopen met een boeiende kruidenwandeling gegidst door de Jozef,een korte voorstelling van de plannen voor een ecogemeenschap, een film,een bezoek aan het prachtige museum for sacred arts  een kort optreden van Jan Van de Ven en een werkelijk geweldig vegetarisch maal in het restaurant, hadden we beslist om rond 18.00u  naar huis te vertrekken omdat Berre ’s anderendaags naar school moest.

Tijdens de rit zat ik ter hoogte van Overijse nog te denken dat ik wel een gelukzak was dat ik nog op tijd thuis zou zijn voor de wereldbekerwedstrijd tussen Brazilië en Ivoorkust.

Wanneer plots, 1200 meter van de afrit van Jeezekes-Eik ,zoals ons sympathiek dagbladverschijnsel Nero Jezus-Eik altijd noemt, we opgeschrikt werden door een ondefinieerbaar lawaai.

Na ons op de pechstrook te hebben gezet hadden we snel in de gaten dat onze linkerachterband aan flarden gereden was.

Nu

Gelukkig hebben we een goeie verzekering die aan een goeie pechverhelpingsdienst verbonden is en waar we al meermaals tot grote voldoening gebruik mochten van maken.

De centrale had zijn werk goed gedaan en een kleine drie kwartier later kwam Luc van de VAB eraan.

Die mens is zijn geld daar dubbel en dik waard geweest en heeft ons op een manier geholpen die werkelijk aan het ongelofelijke grenst.

Zonder één scheef woord of ook maar iets in zijn lichaamstaal dat enige verveeldheid zou kunnen verraden is die man daar ingevlogen en heeft ons een klein uurtje later (vastzittende velgen, soupappen die afbraken, reservewielen op onmogelijke plaatsen met onmogelijke systemen) met een vriendelijke groet terug de baan opgestuurd terwijl hij de man uit Antwerpen die hij onderweg had opgepikt rustig naar zijn Biefstuk friet takelde.

RESPECT…

Spijtig dat ik Brazilië gemist had …maar daar kon de Luc niets aan doen.

27-06-2010 om 22:19 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Voor landen als Groot-Brittanië , Ierland, Zwitzerland, Frankrijk,Spanje en zelfs Duitsland voorzie ik weinig taalproblemen.
Maar voor landen als Portugal,Griekenland, Bulgarije, Roemenië, Hongarije, Tsjechië, Slowakije,Polen ,Denemarken, Zweden en Noorwegen en in mindere mate Italië heb ik iets minder vertrouwen in mijn talenknobbel.

Ik zou gewoon niet weten waar te beginnen.Komt daar nog het cyrillisch schrift van bepaalde landen bij en ik kan me voorstellen dat je jezelf zo ongeveer moet voelen als een blinde in het donker.
Dààr heb ik wat op gevonden...ik heb namelijk 12 taalboekjes gekocht waar je rustig in het nederlands voorgevormde zinnen kan in opzoeken en die kan je dan proberen uit te spreken, meestal tot groot vermaak van de plaatselijke bevolking, of je kan het zekere voor het onzekere nemen en de zin aanwijzen zodat de plaatselijke bevolking die kan uitspreken zoals het hoort.
Het lijkt mij een onmisbaar item.
Zo'n dertig jaar geleden heb ik reeds kennis gemaakt met zulk taalgidsje Grieks en weet dus hoe het hulpmiddeltje te appreciëren.
Gesteld dat ik ze niet hoef te gebruiken onderweg, dan kan ik ze nog aanwenden om de verloren gereden vrachtwagenchauffeurs in mijn gemeente te woord te staan.

24-05-2010 om 20:58 geschreven door Jan,Lutgard en Berre