Deze morgen al om kwart voor 8 de fiets op, want er wachtte ons een lange rit. Voor het eerst sinds lang zou het een zonnige dag worden . De kalimijnen toonden zich nu in al hun pracht. Op weg naar Widdershausen moesten we door een industriegebied en daar was het baggeren door de modder. Als de vuiligheid aan dit tempo aan onze fietsen blijft hangen, herkennen we straks de kleur niet meer. Wel schadelijk voor de remmen en het versnellingsapparaat . Daarna leidde een pad op houten palen ons door een moerassig deel met een mooi uitzicht op de Monte Kali. Via golvende autoluwe wegen bereikten we al snel Kieselbach. Gelukkig moet de Krayenberg niet meer beklommen moet worden , maar kan je een alternatief bospad nemen. Met het weer van de voorbije dagen was het echter een mountainbikeparcours. De fietsen slipten regelmatig weg en het kostte heel wat moeite om ze onder controle te houden. We naderden al snel Bad Salzungen, maar we lieten dit door onze route links liggen. Dan bereikten we Immelborn, een stadje met een ooievaar in het wapenschild. De witte ooievaar broedt sinds 1936 in het midden van de stad op een oude schoorsteen. Het nest was echter leeg op het moment van onze passage. Daarna peddelden we Breitungen binnen. Een gezellig terrasje lonkte naar ons naast de mooie kerk. Deze kerk was veel mooier dan de Romaanse kloosterkerk "Basilika", waar we speciaal een omweg voor maakten. Tussen Breitungen en Wasungen is de Werraroute heraangelegd met een autoluw pad. De klimmetjes worden beperkt tot een minimum en je kan genieten van de natuurpracht rondom je. Daarna ging het richting Meiningen via een kronkelende weg door weilanden met een blik op de buitenwijken. In Meiningen zelf vonden we onderdak in het schitterende Hennebergerhaus. Een echte toplocatie !
Zo droog de fietsdag gisteren was, zo nat was de nacht. Regenbuien trommelden op het dak van de tent zodat er twee slaapdronken dames 's morgens hun ontbijt gingen nuttigen in de Gastestübe. De norse bediening van gisterenavond werd gewoon verder gezet, zodat we vroeg op onze bolides stapten. Het prachtige landschap hield nog aan tot in Frankenroda. We konden er echter niet van genieten door het enorme slaaptekort en de alweer neergutsende regen. We vervolgden onze weg richting Creuzburg over afwisselend verharde en onverharde wegen. Na een helling van 10% die we vlot namen, reden we Hörschel binnen. Ondertussen was het gelukkig weer droog geworden. In dit dorpje wilden we iets drinken vooraleer de trip naar Eisenach aan te vatten. Het plaatselijk café/pension waar de Rennsteigwandelroute start, was echter niet open. Maar wij kregen voor het eerst op onze reis te maken met een opdringerige fan. Sandra wilde haar achterste remblokken vervangen, maar dit werd haar tot haar reuzegrote ergernis uit handen genomen door een local. En daarna bleef hij maar om ons heen hangen, ondertussen allerlei vragen stellend . Ook stelde hij voor een eind mee te fietsen naar Eisenach. Carine slaagde er gelukkig in om hem op een diplomatische wijze af te schudden. Indien dit niet gelukt was, had Sandra haar furie vast niet langer kunnen bedwingen. Toch bleven we op onze hoede voor mister Creepy, vooral omdat hij nog enkele kilometers voor ons bleef uitfietsen. Na een hevige klim van 16% die we grotendeels te voet aflegden, een steile afdaling tot 13% en 9 rustig op- en neergaande kilometers, stonden we in Eisenach. Na ons heerlijk middagmaal waar Sandra de typische lekkere Leberkäse uitprobeerde (maar hem begon bij te kruiden met suiker ... bwah !) wilden we naar de Wartburg. Een blik op het wandel- en fietstraject deed ons hier maar van afzien. Een foto voor het album volstond. Daarna trokken we naar het Bach- en Lutherhuis. De musea bezoeken zat er wegens tijdsgebrek echter niet in. Na onze terugtocht door Hörschel vervolgden we onze weg richting Lauchröden. Dit dorp ligt aan de voet van de mooiste kasteelruïne in Thüringen: De Brandenburg. Het landschap werd ondertussen veel weidser en we peddelden door het natuurpark "Thüringer Wald". Vlak voor Gerstungen was het weer zover ... Gietende regen ! De kalimijnen die hier het landschap beheersen waren door de mist van de regen nauwelijks te zien. "Kalimijnen ? 'k Heb ekik die nie gezien ! 'k Dacht dat da bergen woaren in de mist."(was getekend Sandra) Kletsnat arriveerden we op de camping in Berka/Werra. Gelukkig was men zo vriendelijk om een chalet ter beschikking te stellen aan de door regen getergde Praagreizigers. Zalig !
Gisteren genoten we heel erg van het pittoreske Hann. Münden. Onze vermoeide benen en eeltige zitvlakken kregen de nodige rust. Te voet struinden we heel de stad met de prachtige vakwerkhuizen door. Deze morgen staken we al om half 8 ons ontbijt achter de kiezen, zodat we met onze opgeruimde en gereorganiseerde fietstassen om half 9 vertrekkensklaar stonden. Niet moeilijk als je ziet hoe Sandra er op haar eigen Gestapo-achtige manier "Vortmachen !"druk op zet om in actie te schieten. Tegen het moment dat de wekker afgelopen is en Carine haar ogen heeft opengetrokken is Sandra al aangekleed en alles aan het inpakken ondertussen Carine die 's morgens het eerste half uur op stand-bystand leeft , aanporrend om hetzelfde te doen. En dan maar gieren van het lachen met de hersens van Carine die niet meewillen.Gelukkig heeft dit nog niet tot ochtendlijke ruzies geleid. Eens vertrokken maakten we kennis met de dorpsgestapo. Wij reden met onze fietsen door een nog slapend Hann. Münden, toegegeven, door een voetgangerszone. Eén van de dorpsoudsten brulde: "Absteigen ! Absteigen! Die Polizei ist schon unterwegs!"Dit werkte zodanig op onze lachspieren dat ze nog harder begon te roepen. "Und noch lächeln auch !" We maakten ons dus maar snel uit de voeten. Aan de oude brug pakten we de Werra-route op. Tot na Witzenhausen volgden we de noordelijke oever van de Werra. Van daaruit ging het naar Unterrieden, over een lichtgolvend parcours. Dan volgde een heel mooi stukje Werra-route. We peddelden door het pittoreske Werleshausen. Via een landbouwweg en een zompig bospad bolden we door het prachtige landschap met een wijds uitzicht over de Werra en omgeving. Achter elke bocht leek het landschap te veranderen. Net voor we Allendorf bereikten volgde even een emotioneel moment. In het landschap hadden we op de heuvelruggen al de sporen gezien van het vroegere ijzeren gordijn. En opeens stond daar een levensgroot bord voor onze neus met de tekst: "Hier waren Deutschland und Europa bis zum 18 November 1989 um 6 Uhr geteilt."Dit zorgde voor koude rillingen en emoties. Het riep herinneringen op aan die avond dat we aan de televisie gekluisterd zaten bij de val van de Berlijnse muur. Wij zijn een generatie die nog bewust de Koude Oorlog heeft meegemaakt en zich heel erg bewust was van de consequenties van de communistische staatsvorm voor de burgers. Hier nu vrij kunnen rondrijden , maakte toch een traantje los. Dan was het tijd om kennis te maken met het voormalige Oost- Duitsland. Bad Sooden en Allendorf , twee zusterstadjes links en rechts van de Werra, hebben bijzonder mooie straatjes en vakwerkhuizen. In Allendorf genoten we van een smakelijk middagmaal in een Italiaans restaurant. Nadien liep de route verder door een mooi landschap , met regelmatig een ruïne of slot hoog boven de dorpjes en de Werra. Ook staan er hier en daar kunstige fietsconstructies. Uiteindelijk bereikten we Treffurt. Het centrum rond het schitterende raadhuis is beschermd stadsgezicht. Hoog boven de stad prijkt de prachtige burcht Normannstein. Daarna veranderde het landschap compleet. Het fietspad werd smal en liep door de Creuzburger Durchbruch, zeer fraai uitgeslepen rotsformaties. Hier lag onze camping voor deze avond. Een lekker drankje sloot een droge fietsdag af.
Gisterenavond begon het rond 22 uur te regenen en het hield van heel de nacht niet op. Slapen was er dus niet veel bij. Met kleine oogjes maakten we ons ontbijt onder een groot gespannen tentzeil. De tent werd afgebroken en de fietsen opgetuigd in de alweer neerpletsende regen. Maar wonder boven wonder rond 9 uur werd het droog voor het grootste deel van de dag, enkele korte buien niet te na gesproken.Na een laatste blik op een groot windmolenpark ging het via kronkelende en lichtgolvende wegen richting Trendelburg. De burcht van dit plaatsje beheerst al van ver het landschap. Hier kwamen we weer eens onze 'Hollandse vriendinnen' tegen die ook naar Praag fietsen. Elke dag komen we ze minstens vier keer tegen. Meestal zijn ze de weg kwijt en wachten ze op ons om te zien waar ze heen moeten. Nummer 1 is de chef en zou je van de baan fietsen als het niet snel genoeg gaat. Nummer 2 is de volgster en een heel stuk vriendelijker. Na Trendelburg moesten we weer enkele heuveltjes overwinnen over kronkelende wegen. In Helmarshausen hadden we een mooi zicht op de ruïne Krukenburg. We peddelden vrolijk naar Bad Karlshafen. Daar mondt de Diemel uit in de Weser. Vanaf hier moesten we de Weserradweg volgen. We staken met een pontje de Weser over in Wahmbeck en daar waren onze vriendinnen ook weer. De 2 euro die we moesten betalen voor de oversteek was voor de cheffin blijkbaar nogal veel, want ze smeet het geld bijna naar de veerman. In Lippoldsberg kwamen de Hollandse meiden ineens op ons pad toen ze van een pontje kwamen . Ze waren weer eens verkeerd gereden ! Toen de weg in het dorp versperd was , moesten we terugkeren en de Weser oversteken met datzelfde pontje om onze weg te vervolgen. Sandra en ik kwamen niet meer bij van het lachen toen we hun gezicht zagen en al helemaal niet meer toen de veerman zei: "Ach , sind Sie falsch gefahren ? Schade ! Dass macht nochmals 2 euro ." Het fietspad bleef de Weser volgen tot in Hann. Münden. Alweer een prachtig stukje natuur ! Toen we Hann. Münden binnenpeddelden via de oude historische brug, werden we getroffen door de schoonheid van deze stad. Ze ligt aan de samenvloeiing van de Fulda, de Werra en de Weser. Er staan meer dan 700 vakwerkhuizen uit de 16e eeuw. Een pareltje ! En aan het imposante raadhuis heb je 3x daags een klokkenspel met figuren uit het leven van Doktor Eisenbart, de plaatselijke Drieske Nijpers. Hier houden we onze welverdiende rustdag morgen .
Na een woelige nacht werden we vergast op een lekker ontbijt. Deze dag zou de mooiste worden tot hiertoe ! We konden gelukkig vertrekken in het droge, maar onderweg hebben we toch weer onze portie hemelvocht te verduren gekregen. Gelukkig in deeltjes van een half uur, afgewisseld met drogere periodes. Het eerste deel ging over de landelijk Almeradweg. In Kirchborchen namen we de Altenauroute op. We fietsten over smalle golvende weggetjes en staken nu en dan een beekje over. Zover je kon kijken fietste je tussen de heuvels met afwisselende vergezichten. Nu eens helemaal groen, dan bezaaid met akkers. In Atteln stond een heel fraai vakwerkhuis: Alte Spieker, van meer dan 400 jaar oud. Op de weg naar Blankenrode wachtte ons een klim van 5 km. We begonnen er met een klein hartje aan, maar eens in het juiste ritme ging het vlot. Net voor Blankenrode kwam de dokter Doolittle in Sandra boven. Er was een paard ontsnapt uit een weide net nadat Carine er was gepasseerd. Sandra bemande snel in haar eentje de "pferdenrettungsdienst" en belde de Polizei. De man aan de andere kant van de lijn wist niet wat hem overkwam , want hij begreep geen jota van haar Duitse uitleg. Ze hield dan maar een bus tegen en liet de uitleg aan de buschauffeur over . Die zou samen met zijn passagiers proberen het paard weer in de wei te krijgen. Het gehinnik van de paarden was tien minuten later nog te horen. Na dit levensreddend intermezzo wachtte ons weer een klim van 1,5 km met een stijgingspercentage van 8%. Na de lange steile afdaling kwamen we op een bosweg terecht. Langs deze prachtige weg bolden we langs een kweekprogramma met wisenten en Tarpanerpaarden. De moeite waard om deze dieren van dichtbij te bekijken ! Via schitterende fietspaden over en langs de Diemel bereikten we Warburg, een indrukwekkende Hanzestad van bijna 1000 jaar oud, met een middeleeuwse sfeer. De laatste kilometers naar Liebenau bleven we langs de oevers van de Diemel. In Zwergen vonden we onze camping Reiterparadis. Een prachtige locatie ! Eten was echter nergens meer te bespeuren, dus moesten we ons noodrantsoen aanspreken. "Gefressenes Hund" noemde Carine het.
Na een steengoed ontbijt stapten we op onze ondertussen besmeurde bikes voor een halve fietsdag. Ondertussen zijn we fietsende reclamespots geworden voor buitensportmateriaal want de regen gutste naar beneden. We volgden nog steeds de Römerroute langs baggermeren waar niet veel zand meer wordt gewonnen. Voor Sande kwamen we aan de Lippe See. Maar veel merkten we van het landschap niet op. Het was geconcentreerd fietsen en koukleumen door de immer aanwezige regen. Het leverde Carine de bijnaam Calimero op. Met haar kap onder haar pothelm leek ze wel wat op het diertje uit onze kindertijd. Daarbij stond haar meestal vrolijke snoet op onweer en leek ze wel de haatsmurf. "Ik haat regen. Je kan doen wat je wil, maar ik ga niet kamperen met dit weer ! Ik wil drooooogen !" Dan stonden we plots voor het prachtige Schloss Neuhaus in Paderborn. Van daaruit wilden we toch naar de camping rijden omdat er ook een hotel aan was. We fietsten al meer dan een kwartier door tot we even een local raadpleegden om te vragen of we juist zaten. Bleek dat we de kaart ondersteboven hielden en helemaal de verkeerde richting uitreden ! Hilariteit tot en met natuurlijk. Uiteindelijk bereikten we de camping waar we een heel hartelijk onthaal kregen in de bar. Een aantal charmante oude heren toonden heel veel interesse in onze tocht en vertelden veel wetenswaardigheden. Vooral het self-made Duits van Sandra (een mengeling van Vlaams, Vlaams-Duits en Engels ) viel in de smaak. Het hotel was echter te duur voor ons budget en we reden dan maar naar de jeugdherberg midden in de stad. Een mooie locatie , maar qua accomodatie ... bwah ! 1 vierkante meter stof onder de bedden, toiletten die eerst een poetsbeurt nodig hadden , kranen die dringend ontkalkt moesten worden ... Gelukkig was het centrum van Paderborn de moeite om te bezoeken. Prachtig ! En dat onder een doorgebroken zonnetje !
Na een heel onrustige nacht (door de doorstane emoties van gisteren ?) en een degelijk ontbijt zaten we rond 9 uur op de fiets, vast van plan om vandaag geen omwegen te maken. Aan het statige slot Cappenberg reden we richting Werne, een stadje met een charmant historisch centrum en een fietsenwinkel. Bij Zweirad Möllmann zou ik mijn achterband laten bijvullen. Een vriendelijke man hielp ons onmiddellijk verder, maar geloof het of niet, de achterband plofte weer ! Maar deze bekwame technieker ging op zoek naar de oorzaak. Het velglint was op een punt doorgesleten. Snel een nieuw velglint op het wiel gedraaid, de achterremblokjes vervangen , de pion bijgesteld en de fiets draaide weer prima. Dit is een kwaliteitszaak ! Maar kwart na 11 en nog maar 10 km op de teller ! We vervolgden onze weg richting Hamm en yes ... daar was onze dagelijkse plensbui ! Geirriteerd zochten we een restaurantje op om ons middagmaal te nuttigen en te schuilen. Toen onze heerlijke Chinese maaltijd op was, scheen de zon. We peddelden heerlijk tussen het natuurreservaat Tibaum en het Datteln-Hammkanaal. Prachtig ! Rond Vellinghausen reden we langs een oude museumspoorbaan. Leuk om te zien . We kregen mooie uitzichten op ons netvlies, zigzaggend door weilanden en bos met de spitse toren van Herzfeld voortdurend in het vizier! In Herzfeld moesten we links van de kerk een steegje in langs de onverharde kruisweg tot aan de rivier. Een heel ouderlingentehuis leek op uitstap en liep ons voor de wielen, maar we geraakten er veilig voorbij. Daarna reden we op een bospad voorbij een prachtig slot. Stilaan naderden we Lippstadt. Maar wij namen de route via Cappel, door bossen en weilanden. Alleen stak de wind op, werd de lucht dreigend en daar was plensbui nummer 2 ! Kletsnat en druipend van de regen arriveerden we op de Grünen Weg, op ons gastadres voor deze avond. Alleen ... er was geen plaats meer en we werden weggeleid naar pension Hörmann, een 500 m verder. Gelukkig kregen we daar een prima onthaal en een heel ruime kamer. Tijd om ons handeltje te drogen ! Gelukkig dat we allebei waterdichte Ortliebtassen hebben, zodat alles wat binnen zit droog blijft.
Wat een rotdag vandaag ! We zaten vroeg op de fiets, na een rustig ontbijt, maar voor de rest van de dag ging alles tegen wat er maar tegen kon gaan. We keerden terug naar Schloss Gartrop waar we gisteren de route hadden verlaten om naar de camping te rijden. 10 km hadden we op onze teller staan toen we weer arriveerden aan de gesloten camping van gisteren. 1 km verwijderd van onze eigen camping ! Kiekens dat we waren ! 9 km voor niks gereden ! Daarna reden we naar Schermbeck. In het dorpje zagen we een fietsenwinkel waar we even onze druk in de banden gingen laten controleren. In Das Zweiradhaus ging een oude man dat klusje even klaren. Bij Carine: voorband bijgepompt, daarna achterband en patat ! Beide binnenbanden explodeerden met een tussenpauze van 10 seconden! Verbouwereerd stonden we er naar te kijken. En die man maar zeuren dat het aan mijn ventiel lag ! Na veel gepalaver werden twee nieuwe binnenbanden gemonteerd en een buitenband achteraan want die had ook zijn geest gegeven. Aan de kassa weigerde ik de binnenbanden te betalen, want het was de schuld van die oude kerel. Er was echter geen lievemoederen aan. Betalen of twee kapotte banden op de fiets ! Razend was ik ! Alle Duitse krachttermen uit mijn woordenschat vlogen door de lucht. En ik die anders altijd zo vriendelijk ben ! Ondertussen was het bijna half twaalf toen we weer op de fiets zaten, nijdig als een das. We reden door Holsterhausen, maar door al dat gedoe hadden we niet goed opgelet en in het dorpje de verkeerde route genomen. We zaten bijna weer in Schermbeck via een alternatieve route toen we erachter kwamen. 15 km omweg om weer op dezelfde plaats uit te komen ! Het was al 13.30 uur toen we eindelijk Freiheit bereikten. We reden richting Haltern en kwamen op de dijkweg naast de Lippe, een prachtige weg met mooie uitzichten, tot ineens pssst ! Weer die achterband ontploft ! Twee dames die een achterband aan het verwisselen waren, wekten medelijden op bij een vriendelijke Duitser die ons verder hielp. Gelukkig maar, zo ging het toch iets sneller. Alleen ... de achterband was niet keihard op te pompen met zo'n klein pompje geleverd bij een fiets. Dus voorzichtig rijden was de boodschap. Rond Alte Fahrt zag de lucht er voor de tweede keer vandaag heel dreigend uit en voor de tweede keer begon het te stortregenen. Bovendien moesten we voortdurend bergop en bergaf, was er nog een grote omleiding en moesten we in de plensende regen nog enkele kilometers mountainbiken door het bos van Dahler Holz. Rond tien over 8 arriveerden we eindelijk aan onze jeugdherberg, moe, verzopen en helemaal dolgedraaid . Na een warme douche konden we ons toch al wat vrolijker maken over deze dag.
Deze morgen, na een deugddoende nachtrust en een heerlijk ontbijt, kriebelden de zenuwen toch een beetje in onze buik. We namen vandaag afscheid van de handige Nederlandse knooppuntenbordjes en moesten overschakelen op de ons onbekende Duitse aanduidingen. Vol goede moed stapten we op onze fietsen en reden vlot Emmerich uit. Tot ... de laatste straat van het stadsplan in ons boekje ons misleidde, maar de kaartleeskunsten van Sandra merkten snel op dat we verkeerd zaten. Daarna begonnen we aan een fraaie fietstocht. De route slingerde zich door een weids rivierenlandschap met vele zijriviertjes en plassen van de Rijn. Kilometerslang fietsten we over dijken met links en rechts panoramische uitzichten . De schoonheid ervan was niet in foto´s vast te leggen. Rees was het eerste stadje dat we passeerden. De doortocht verliep vlot en we reden de stad uit over een mooie dijk langs een park met beelden. De weg bleef dijken volgen en in de verte zagen we Xanten liggen. Dat is één van de mooiste steden langs de Rijn met imponerende Romeinse overblijfselen en een educatief archeologisch park. Omdat Sandra last van kniepijn had, lieten we het geplande bezoekje achterwege. We peddelden Wesel binnen over de Rheinpromenade en pikten hier de Römerroute op. Deze route wordt ongelooflijk goed aangegeven, in tegenstelling tot het deel van de Niederrheinroute die we in het eerste deel van de rit volgden. Daar primeerde vaak het gezond verstand boven de bordjes. Ook onze meegenomen gids was niet altijd even duidelijk en acuraat, zeker niet als je op een verkeerde pagina meevolgt hè Sandra ! `Potverdorie , ´k snap er hier niets van hè. Waar zitten we nu ?`Antwoord: 'Op het volgende blad.' Uiteindelijk bereikten we vlot Gartrop. Aan het plaatselijk kasteeltje ontmoetten we weer een man met veel interesse voor onze tocht. Hij wees ons ook vriendelijk de weg naar onze camping voor vanavond: Höhes Uffer. Maar wat een afknapper ! Waar we ook klopten of belden , niemand kwam opendoen. Op de camping ernaast vertelde een groezelige oude man dat dit wel meer gebeurde. Hij stuurde ons een kilometer terug, naar campingplatz Lippetal. Daar vonden we een goede plaats voor de nacht en ... een computer om onze eerste drie verslagjes op de blog te plaatsen.
Deze morgen regende het oude wijven toen we uit ons bed duikelden. Gelukkig was er een terras met afdak in de buurt van onze tent om ons ontbijt onder op te smikkelen. Maar in de gietende regen een kletsnatte tent opruimen ... er zijn leukere dingen te bedenken ´s morgens vroeg. Om half 10 dan maar met de regenpakken aan vertrokken voor onze vijfde etappe. Heel de voormiddag bleef het wisselvallig met drogere periodes , maar ook met pletsende regen. Meteen na ons vertrek moesten we het veer op om de Maas over te steken. Van daaruit ging het naar Gennep met zijn opvallend stadhuis. In de stilte van het dorpsplein hoorden we het koor in de nabijgelegen kerk hun zondagse psalmen kwelen. We peddelden verder richting Mook, met af en toe een prachtig zicht op de Maas. Aan de Mookerhei gekomen was het de beurt aan Carine om het liedje van Jan Klaassen de trompetter die nooit terugkwam van de Mookerhei te kwelen. Maar ondertussen plensde de regen zo hard naar beneden dat we een gezellig fietsvriendelijk restaurantje opzochten om ons wat op te warmen en de innerlijke mens te versterken. Eens terug op de fiets , kregen we de eerste kuitenbijters voorgeschoteld op de lus rond Nijmegen door de Heilig Landstichting. En zo kwamen we terecht in Berg en Dal. Van daaruit fietsten we richting Millingen. We brachten een bezoekje aan de prachtige Millinger theetuin. Sandra vond het zelfs zo knap dat ze een tweede maal die richting uitging omdat ze ergens haar fietsslot verloren was. Een behulpzame Duitser hielp het te vinden. Dan begaven we ons naar het veer waar de beschreven route naar Praag begint. Onderweg konden we genieten van de schitterende Gelderse Poort. Die bestaat uit oude Rijnarmen , kleiputten, moeras en moerasbossen. Dit natuurgebied loopt nog verder op Duits grondgebied. Via een veepad, bevolkt door schapen, bereikten we Emmerich . Hier wachtte ons een prachtig Vrienden op de Fietsadres bij de familie Tijssen. Een echte aanrader !
Na een woelige nacht waren onze spullen snel opgekraamd. De zon scheen al heerlijk zodat een zonnige dag in het verschiet lag. Nog even langs die prachtige Helenavaart gefietst om daarna richting Blerick te peddelen. In het natuurgebied Dubroek maakten we al kennis met de uitlopers en verlande armen van de Maas. Al snel kwam Venlo in zicht. Voor het eerst op onze vakantie een redelijk groot stadje, maar rustig en gemakkelijk te doorkruisen. We maakten er tijd voor een vroeg middagmaal. Venlo doorrijden was simpel, maar we moesten op de LF3 geraken en we reden voor het eerst een eindje verkeerd. Terugkeren op onze stappen dan maar en nog eens zwaaien naar de vriendelijke ober van daarnet. We volgden een tijdje een fietspad langs de Maas, de rivier die regelmatig onze gezel zou zijn. In Grubbenvorst namen we het veer naar Velden. Luidruchtige Duitsers waren even vergeten dat wij niet tot hun groep behoorden en zij betaalden onze overtocht. Danke schön ! Daarna moesten we nog twee keer de Maas oversteken in Arcen en Vierlingsbeek. Wat een vlotte bediening ! In Arcen namen we de tijd om het schitterende kasteel te bekijken. Daar moesten we ook even langs bij de drogisterij. De Helenaveense dazen zorgden bij Carine voor een allergische reactie, maar de pilletjes van de drogist zorgden gelukkig snel voor soelaas. Daarna ging het richting Well. Onderweg kwamen we nog een prachtige molen tegen. Daar lokte de koffie en vlaai ons naar het zonnige terras. Na deze rustpauze konden we er weer tegen aan en via Well en Bergen ging het richting Groeningen. In de ezelsgasterij de Maasheggen lag onze kampeerplaats te wachten. Een echte aanrader deze mini-camping ! Alleen het achtergrondlawaai van een plaatselijk rockconcert moesten we erbij nemen. Gelukkig werden de volumeknoppen om 11 uur dichtgedraaid. Sandra zorgde weer voor de joke van de dag. Op haar lichtverbrande benen smeerde ze ´s avonds een dikke laag zonnecrème factor 20, in plaats van aftersun. 'Ja , ik dacht al, dat is zo nen vettigen boel !' was haar repliek. Beschermd voor de nachtelijke zon, hè.
Deze morgen rinkelde de wekker ons al vroeg wakker, want we wilden op tijd vertrekken omdat er vanavond een tent opgezet moest worden. Jo had voor een prima ontbijt gezorgd en haar gezellig babbeltje zorgde ervoor dat we meteen goed wakker waren. Wat een praatvaar al van ´s morgens vroeg ! Om half 9 stonden we reeds gepakt en gezakt en sprongen op onze koga en sparta. Al snel bolden we langs het Wilhelminakanaal. Met een beetje nevel net boven het water en enkele boten die we inhaalden was het plaatje compleet. Genieten ! Dan kwam Oirschot in zicht, een gezellig dorpje in de schaduw van de romaanse Lieve- Vrouwekerk. Via de Nieuwe Heide en de Geneindsche Heide kwamen we in Nuenen terecht, een dorpje waar Vincent van Gogh nog twee jaar heeft gewoond. Rond de middag arriveerden we in Mierlo. Tijd om in de gasterij Mierle ons dagelijks bord soep te nuttigen met onze lekkere bokes. Voor Mierlo werden we al gecharmeerd door de schitterende langgevelboerderijen met rieten daken en die zouden nog heel wat kilometers langs onze route te bewonderen zijn. In Lierop werden we getroffen door de grootse koepelkerk. Daarna veranderde het landschap. De schoonheid van de Peel toonde zich in al zijn facetten. Het traject naast het kanaal van Deurne en de Helenavaart deed ons watertanden. Wat een prachtig stukje natuur ! Uiteindelijk arriveerden we in Helenaveen op minicamping de Peelkant. Heel rustig gelegen, proper sanitair , maar voor de rest geen voorzieningen. Het opzetten van ons tentje gebeurde met wat hulp van een handige Harry redelijk vlot. Toch ontlokte dit bij Sandra de kreet: ´Ík vermeurd mijne vent´. Ze was er namelijk heilig van overtuigd dat de buitentent nog thuis lag. Gelukkig voor ons zagen we dat de binnen- en buitentent met elkaar verweven zijn. Opgelucht konden we onze dag afsluiten met een heerlijke maaltijdsalade in ´De Halte´.
Vandaag stond de langste rit van de vakantie op het programma. Na een heel matig ontbijt zaten we om 9 uur als op ons stalen ros voor een prachtige rit. Vandaag hebben we kilometerslang door de bossen gestruind en zijn daarbij nauwelijks een wagen tegengekomen. Eerst reden we door de Wouwsche plantage waar we het grappige beeldje van de houthakker een passend eresaluut brachten. Daarna ging het richting Rutphense bossen, oude Buijsse heide, de Moeren en de statige Baronie. Alles verliep vlot tot we aan twee heidemeertjes kwamen en we moesten baggeren tot over onze enkels in de modder. Wij waren de enige ´zotten´die er ons aan waagden. Onze Nederlandse en Australische fietsmakkers met wie we onderweg een vrolijke babbel sloegen , keerden op hun stappen terug. Gelukkig konden we even verder aan een vistrap onze schoenen, sandalen en fietsen wat fatsoeneren, met hilarische foto´s tot gevolg. Na Ulvenhout doken we de Chaamse en Ulvenhoutse bossen in. Lange prachtige lanen deden de kilometers wegsmelten. Het landgoed Gorp en Roovert leidde ons tot aan de rand van Hilvarenbeek. Van ver kondigde de monumentale Sint-Petruskerk het eindpunt aan van onze rit. Op het idyllische Vrijthof lonkten de terrasjes naar ons. We konden het niet laten ! Ons gastgezin moest nog maar even op ons wachten. Daar kregen we een hartelijke ontvangst bij Jan en Jo Van den Berg. Een lekkere maaltijd op hun terras sloot deze mooie dag af.
Deze morgen vroeg uit de veren , want we beginnen aan ons groot avontuur: Fietsen naar Praag. Sandra stond klokslag half negen voor de deur, gepakt en gezakt. Rustig alles op onze fietsen gemonteerd met de hulp van onze wederhelften, zodat we om negen uur de baan op konden. Met de wind in de rug peddelden we via de Clingse bossen naar Hulst toe. Aan het ´s Gravenhofplein wachtte ons een eerste verrassing´Hulst new look´en het moet gezegd worden :dit stukje van Hulst is echt een pareltje geworden. Via rustige wegen ging het richting Lamswaarde. Het gezellige dorpscentrum lieten we al snel achter ons en we fietsten naar Perkpolder toe. Daar zouden we het fiets- en voetveer nemen naar Hansweert. Toen we aan de steiger kwamen , merkten we dat de boot was vastgelopen op een zandbank. Tijd te over om een praatje te slaan met een local en 2 doorwinterde fietsers. Leuk toch om dezelfde interesses te delen. Al snel geraakte de boot weer vlot zodat we rond half 12 de atol op konden stappen. De overvaart naar Hansweert ging snel vooruit want op de Westerschelde is er heel wat scheepvaart. Toch wel indrukwekkend als je in de buurt van die mastodonten van zeeschepen vaart. In Hansweert namen we de LF13 op, een fietsroute die nog een tijdje onze gezel zal zijn. We peddelden langs dijken en polderlandschappen , met af en toe uitkijkpunten op de Schelde. Zalig ! In Woensdrecht namen we de tijd voor een gezellig terrasje. Hier geraakten we aan de praat met een mevrouw die de ronde van Nederland aan het fietsen was. Aan haar bagage te zien , leek ze voor zeven weken op stap ! Van daaruit begonnen we aan onze laatste kilometers naar Bergen op Zoom, ons eerste Vrienden op de Fietsadres. We werden vriendelijk ontvangen door meneer Kamp. Een lekkere maaltijd op de Grote Markt sloot onze eerste dag in schoonheid af.
Dag 1 : De Klinge - Bergen op Zoom: 64 km (vrienden op de Fiets) Dag 2: Bergen op Zoom- Hilvarenbeek: 84 km (vrienden op de Fiets) Dag 3: Hilvarenbeek - Helenaveen: 77 km (camping) Dag 4: Helenaveen - Groeningen: 77 km (camping) Dag 5: Groeningen - Emmerich am Rhein: 70 km (vrienden op de fiets) Dag 6: Emmerich - Gartrop Schermbeck: 74 km (camping) Dag 7: Schermbeck - Cappenberg: 71 km (jeugdherberg) Dag 8: Cappenberg- Bad Waldliesborn : 72 km (b&b) Dag 9: Bad Waldliesborn - Paderborn : 43 km (camping) Dag 10: Paderborn - Liebenau : 73 km (camping) Dag 11 : Liebenau - hann. Münden: 74 km (b&b) Dag 12: rustdag Dag 13: Hann. Münden- Probsteizella: 86 km (camping) Dag 14: Probsteizella - Berka/Werra: 70 km (camping) Dag 15: Berka/Werra - Meiningen: 85 km (b&b) Dag 16: Meiningen - Coburg : 75 km (b&b) Dag 17: Coburg - Bad Berneck: 75 km (b&b) Dag 18: Bad Berneck - Stebnice: 83 km (camping) Dag 19: Stebnice - Konstantinovy Lazne : 70 km (camping) Dag 20: Konstantinovy Lazne - Horovice: 85 km (b&b) Dag 21: Horovice - Dobrichovice : 36 km (b&b) Hier blijven we vijf nachten slapen. Dit dorpje ligt zo'n 20 km buiten Praag . Er is een rechtstreekse treinverbinding met de hoofdstad.
Sandra en ik vertrekken woensdag voor ons avontuur richting Praag. We willen graag een goed doel koppelen aan deze tocht. Sandra is enkele jaren geleden naar Thailand geweest en heeft in het elephant nature park de tijd van haar leven gehad. Dit park zet zich in voor de bedreigde Aziatische olifant. Hier worden olifanten opgevangen en verzorgd. De meeste olifanten zijn wees, gewond of vrijgekocht uit gevangenschap.
U kan info lezen op : http://www.elephantnaturepark.org en www. worldoflife.nl/elephant-nature-park.html . Wie deze prachtige organisatie wil steunen kan dit op het rekeningnummer 3630333573-30 t.n.v. Bring the elephant home met vermelding van fietsen naar Praag of rechtstreeks op www.elephantnaturepark.org/howyoucanhelp.htm .
Alvast bedankt voor jullie steun. Nieuws van ons komt uiteraard op de blog.
Nog een dagje werken en nog een feestje voor mijn vijftigste verjaardag in het verschiet en dan begint de vakantie. Woensdag vertrekken we naar Praag. We willen nog een goed doel aan onze tocht koppelen , maar daarover morgen meer nieuws. Onderweg proberen we zoveel mogelijk verslagen te posten zodat jullie ons kunnen volgen.
Van het land van Stille Waters en steenbakkers naar de Manenblussers en Pallieter
Vandaag heb ik misschien wel mijn mooiste fietstocht tot hiertoe gereden. Man, man, wat heb ik genoten ! Hoewel er behoorlijk wat wind stond, was het ideaal fietsweer. Te koud voor de tijd van het jaar en behoorlijk bewolkt gedurende het grootste deel van de dag, maar voor een hooikoortslijder zoals ik is dat uitstekend weer om er met het stalen ros op uit te trekken. Ik hou nochtans ook heel veel van zon en warmte hoor.Via onze spoorweg ging het nog maar eens richting Sint-Niklaas. Door de rustige buitenwijken en boerenwegen bracht de wind me al snel Temse binnen. Deze keer moest ik niet over de brug , maar werd ik reeds voor de brug afgeleid richting Schelde. Dit stuk had ik nog nooit gedaan, maar het kon me heel goed bekoren. Een pad ligt in de Scheldemeersen in plaats van net naast de rivier. Zo krijg je nog mooiere vergezichten en landschappelijke variatie. Toen ik aan de overkant van de Schelde het prieel uit Stille Waters zag liggen, wist ik dat de overzet van Rupelmonde naar Wintam niet ver meer af was. En inderdaad, vlak naast het ex - marine-opleidingsschip De Westhinder lag het veerpont al op mij te wachten. Het bracht me snel en gratis naar Wintam. Nog even de dijk gevolgd tot aan de imposante zeesluis. Daar was het even zoeken voor iedereen om de juiste poort te vinden om deze sluis te kunnen oversteken. Direct daarna moest ik het pontje naar Schelle nemen, zodat ik mijn metgezel de Schelde kon inruilen voor de Rupel. Via Willebroek en Boom kwam ik het land van de steenbakkerijen binnen. Tussen Rumst en Terhagen ligt een prachtig bewaarde en als museum ingerichte steenbakkerij. Zo krijg je een goed idee hoe het er vroeger aan toe ging en kon ik mij een idee vormen van het beroep van mijn grootvader tot het eind van de jaren 40, begin jaren 50. Na dit historisch intermezzo vervolgde ik mijn weg langs de Rupel tot ik aan prachtige voetgangersbruggen kwam. Daar boog mijn fietsweg zich af richting de Dijle. Dit werd mijn nieuwe metgezel. Na een aantal prachtige kilometers kondigde de Sint-Romboutstoren al van ver Mechelen aan. Maar je fietst langs het water tot aan de rand van de stad. Het was lang geleden dat ik nog eens in dit stadscentrum was geweest, dus ik nam ruim de tijd om te genieten van het prachtige marktplein vanop een van de vele terrasjes. Na dit deugddoend intermezzo ging het richting de Nekker. Via landelijke wegen kwam ik in Sint-Katelijne Waver terecht om van daaruit op een jaagpad naast de Nete uit te komen. Deze kilometers vlogen vooruit, maar toch nam ik de tijd om te genieten van de schitterende waterlopen links en rechts van mij. Zo bereikte ik Lier, de stad van Pallieter en een van de gezelligste stadjes van Vlaanderen. Een gezellig terrasje op het Zimmerplein in de schaduw van de Zimmertoren lonkte. Na een welverdiende verpozing ging het richting station. Daar nam ik de trein naar Berchem, gevolgd door die naar Sint- Niklaas. Via de spoorweg bereikte ik De Klinge. 98 prachtige kilometers stonden er op mijn teller.
Hoewel er slecht weer werd afgeroepen voor vandaag , riskeerde ik het toch maar deze morgen om onder een stralende zon voor een tocht van 91km te vertrekken. En ... regen heb ik niet gezien. Maar het werd wel een schitterende fietstocht. Hooguit 20 auto's ben ik tegengekomen, dus je kan je voorstellen hoe rustig de wegen waren. Via de oude spoorweg van Hulst naar Sint-Niklaas kwam ik op de oude spoorweg naar Moerbeke. Mijn dagelijkse route naar mijn geboortedorp en mijn school. Zo ging het richting Stekene, waar ik voorbij het Steengelaag peddelde. Dit was vroeger een put waar klei werd gewonnen, maar door de inzet van vele vrijwilligers is dit nu een heel mooi natuurreservaat. De spoorweg voerde mij naar Klein-Sinaai en de Moervaart. Deze keer zou ik de vaart niet lang volgen want al vlug werd ik afgeleid richting Eksaarde. Een pareltje van een oude voetgangers- en fietsbrug kon mij onderweg wel bekoren. Via de gehuchten Staakte, Lammeken , Keerken , Puttenen ... leerde ik een deel van Lokeren kennen, waar ik nog nooit of heel weinig gefietst heb. Uiteindelijk kwam ik dichter bij Lokeren centrum. Het aanzwellende geluid van de E 17 en de industrie kondigden aan dat ik dichter bij het Molsbroek kwam. Vandaag zou ik alleen langs de buitenkant fietsen om zo via Hamme Sint - Anna richting Waasmunster te fietsen. Onderweg zag ik de prachtig gerestaureerde Sint-Jozefkapel staan uit 1702. Leuk om dit te zien op Vaderdag. De Durmemeersen beheersten stilaan het landschap waardoor een terrasje aan het Palinghuis lonkte. Via Waasmunster Heide ging het richting Belsele dorp. Het kasteel van Belsele waar priesters op rust hun oude dag slijten is daar een heel pittoresk plaatsje. In het dorp zelf was het kermis zodat ik even een ommetje moest maken. Dan ging het stilaan opnieuw richting huis. Tot ik een oud- collega tegenkwam die net vertrekkensklaar stond met zijn motor. Het gezellig babbeltje met Pascal deed deugd, want het was al even geleden dat ik hem nog eens had gezien. En zo sloot ik de fietstocht af met de laatste kilometers richting De Klinge met een fijn gevoel.
Gisteren trokken we op pad voor onze jaarlijkse rit naar Blankenberge. Om half acht was het verzamelen geblazen. Zo hadden we al heel wat kilometers afgemaald voor de ergste warmte eraan kwam. Via de Moervaart ging het richting het prachtige centrum van Moerbeke. Vandaaruit peddelden we naar de Langelede in Wachtebeke. Gezellig fietsen langs het water met de wind in de rug zou de rest van de dag nog gedurende kilometers het geval zijn. Om kwart voor tien stonden we al in het centrum van Zelzate. Tijd voor een eerste terrasje. Al snel daarna kwamen we op een oude spoorweg terecht die ons naar Boekhoute (Hallo Sandra, mijn fietsmaatje voor deze vakantie.) en Kaprijke leidde. Rond de middag bereikten we Sint-Laureins. Daar vonden we een gezellig plaatsje om onze boterhammetjes naar binnen te werken. Van daaruit was het bijna 20 km genieten van een schitterend fietspad langs het Leopoldkanaal en het Afleidingskanaal. En dat bracht ons al meteen in het Ommeland van Brugge. Vanop afstand herkenden we het belfort en de kerken van Brugge, maar we bleven een heel eind buiten de stad. Na uren fietsen langs autovrije wegen kwamen we in Dudzele even op enkele drukke punten terecht, maar al even snel waren we de drukte weer uit. De abdij van Ter Doest met de indrukwekkende Tiendenschuur wilden we per se nog eens gaan bekijken, om daarna het gezellige Lissewege binnen te rijden. Via een pad langs het spoor denderden we Blankenberge binnen. Op een rustig terrasje genoten we van een lekkere pannenkoek. En dan ging het richting de zee. Wat een contrast met de rust van de fietstocht. Je kon er op de koppen lopen ! Tijdens de wandeling langs de dijk en een blik op de terrasjes beslisten we om een vroege trein naar Sint-Niklaas te nemen en daar onze prachtige dag af te sluiten met een etentje. Dan konden we zo lang we wilden van de aangename zomeravond genieten op een rustig terras. Nog een flinke pluim voor de mannen van de NMBS, want deze keer was de service prima !
