Het Donkmeer met de E17, de spoorlijn Antwerpen - Gent en onverharde fietspaden als leidraad.
Vandaag geprofiteerd van de positieve weersvoorspellingen ! Deze morgen vertrokken voor een reeds langer uitgestippelde, maar steeds letterlijk in het regenwater gevallen fietstocht naar Overmere - Donk. Vanuit De Klinge heb je de luxe om via de oude spoorwegbedding volledig autovrij tot in het centrum van Sint-Niklaas te rijden. (foto 1) In de stad ging het langs mijn oude school . "Presentatiejeugd is zo vol van vreugd ..." klonk het schoollied, maar niet voor mij. Jongens toch, wat een slechte herinneringen heb ik toch aan die schooltijd. Maar hij ligt gelukkig al 30 jaar achter mij. Dan ging het via de Spoorweglaan (leuke herinneringen, want dit was de knuffelplaats bij uitstek voor de jeugdige koppeltjes !) en de Leon Scheerderslaan richting Belsele. De werken aan de Valk zijn na meer dan een jaar nog steeds niet afgelopen, dus de baan blijft hier afgesloten. Een ommetje via de Filip De Pillecijnlaan brengt je in de Hoge Bokstraat. Als je dan linksaf slaat in de richting van de spoorweg , zit je weer op het goede pad. Net voorbij de spoorwegovergang leiden de knooppunten je op een autovrij pad naast de drukke spoorlijn Antwerpen - Gent. (foto 2) Dit heb ik kilometerslang gevolgd. Toch is het niet onaangenaam om hier te rijden. Onderweg kom je voorbij het prachtig gerestaureerde stationnetje van Sinaai. (foto 3) Via de gehuchten van Waasmunster, met vooral De Ruiter als meest bekende, ging het richting Lokeren. En baf ... Daar stond ik eensklaps aan de ingang van het Molsbroek. (foto 4, 5, 6) "Dit domein van 80 ha is het grootste beschermde gebied van de Durmestreek en als eerste reservaat erkend door het Vlaamse Gewest . Het Molsbroek is bij de natuurliefhebbers vooral gekend als een paradijs voor in het wild levende vogels en moerasplanten. Doorheen en omheen het reservaat slingert zich een geasfalteerde wandel- en fiets dijk van 4,5 km lengte. Deze is steeds vrij toegankelijk en biedt de wandelaar en fietser een prachtig uitzicht op de rijk geschakeerde natuur." Zo wordt het Molsbroek beschreven op het internet en er is werkelijk geen woord van gelogen. Via autoluwe wegen, een weg gelijkoplopend met de E17 en een fietspad langs de spoorlijn Antwerpen - Gent leidde mijn stalen ros me richting Zele Heikant. De E17 bleef in het vervolg van de rit regelmatig zicht- en hoorbaar. Rustige wegen en onverharde fietspaden (foto 7) brachten me naar Overmere. Dit rustige dorp heeft als belangrijkste toeristische trekpleister Het Donkmeer. (foto 8) Een prettige plaats voor de picknick deze middag. Na een rustig en mooi toertje rond Overmere peddelde ik terug richting Lokeren. Schitterende wegen met heel wat natuurschoon (foto 9 en 10) deden me weer genieten. Via de andere kant van het Molsbroek kwam ik midden in het centrum van Lokeren op een aangenaam fietspad naast de Durme terecht. (foto 11) Net voor het huis van mevrouw Ooievaar (Dit noemen we zo al sinds jaar en dag in de familie omdat het voor de restauratie net het huisje uit de Fabeltjeskrant was.) stuurde de fietsroute mij recht het Verloren Bos in (foto 12 en 13) , een prachtig gelegen verblijfscentrum voor jeugd- en schoolgroepen. Daarna ging het via heel rustige wegen richting Sinaai, Puyvelde en Kemzeke, mijn geboortedorp. Na een stop bij mijn ouders fietste ik gezwind via de spoorweg richting huis. 85 km stonden er op de teller na deze heel mooie tocht.
Gisterenmorgen vroeg uit de veren om nog eens een flink aantal kilometers te gaan vreten. De veerdienst van Doel naar Lillo is terug geopend in het weekend en op feestdagen, dus een rit naar de andere kant van de Schelde was mijn doel. Mijn plan om langs Doel te vertrekken werd teniet gedaan omdat de eerste boot pas om 10.30 uur vertrekt. Dan maar de rit om gedraaid. Vanuit De Klinge ging het via de spoorweg richting Sint-Niklaas en Nieuwkerken. (1) Bekend terrein met aangename rustige fietswegen. Ook plezant om het centrum van Nieuwkerken nog eens terug te zien, want als je hier 9 jaar hebt gewoond, geeft het je toch een gevoel van thuiskomen. Via een oude kerkwegel ging het dan richting Beveren. Deze weg kan ik met de ogen dicht rijden, want jarenlang heb ik deze twee tot acht keer per week gevolgd om met Liesbet naar het zwembad te rijden. De zwemtrainingen bij GBZ (groot Beverse zwemclub) zijn al een tijdje verleden tijd, maar blijven toch als een plezante tijd in het geheugen hangen. 10 jaar gom je niet zomaar uit.Het was onderweg wel even hordenlopen wegens wegenwerken (dit zou overigens niet de laatste keer zijn tijdens deze rit), maar met de fiets ga je er vlot doorheen. Via een rustige weg werd ik door het Doornpark, richting N70 geleid. Daar was het goed kijken om over te steken, maar al snel ging het richting Haasdonk. Ik miste een bordje met de knooppunten. Verdwenen of gewoon niet opgemerkt ? Ik weet het niet. Zo kwam ik midden in de wegenwerken terecht. En die zijn toch al een hele tijd bezig, want vorige zomer lag het hier ook al open. Dan maar de weg richting centrum gevolgd (want daar staan ook bordjes). Een omleiding zorgde er voor dat ik weer bijna een bordje miste. Gelukkig zag mijn geoefende oog het nog net staan en moest ik linksaf slaan, voorbij de werf. Daarna werd het meer een wandeltocht dan fietstocht richting centrum. En ... door de wegenwerken waren ook een deel van de knooppuntborden verdwenen ! Dus ... kerk in het oog houden en daar naar toe stappen ! Wat anders een heel gezellig plekje is in Haasdonk centrum, is nu een echte bouwwerf ! In het centrum zelf gegokt om rechtdoor te rijden en na enige tijd bleek het een goede gok te zijn. De baan naar Melsele , met een fietspad zo breed als de rijbaan zelf, is normaal gezien een heel rustige straat, maar nu was het er behoorlijk druk. Uiteindelijk reed ik langs verkeersluwe wegen naar Kruibeke. Het bordje met nummer 71 wijst voorbij de kerk nog steeds naar links, maar door de aanleg van de Potpolder is deze weg definitief afgesloten. Als je de andere aanwijzing volgt, kom je weer op een vroeger punt terecht. Dus ... hier moet je de vrij drukke baan volgen op een goed fietspad gedurende een dikke kilometer en dan kom je bordje 71 terug tegen. Via een heel mooi stukje ging het dan richting het kasteel van Wissekerke. Tijd om hier even te verpozen ! ( 2 en 3 ) Even voorbij het kasteel loopt dan de weg naar het Kallebeekveer, maar ook hier was een bordje verdwenen. Dus linksaf slaan, een versleten asfaltbaan op, i.p.v. rechtdoor een verhard stuk fietspad. Op het Kallebeekveer was het niet druk. Het bracht mij vlot tot in Hemiksem. Via rustige fietswegen naderde ik al snel de Antwerpse agglomeratie. Een prachtig plekje : Het Out fort (4) verraste mij, naast hoge woonblokken. Dan kwam ik in Hoboken terecht, met aan de ene kant het mooie natuurreservaat "De Hobokense Polder" (5) en aan de andere kant het verval van wat ooit een bloeiende industriesite was (6). Hier werd ik toch wel even stil van. De haven van Antwerpen kwam steeds dichterbij en via indrukwekkende kaaien naderde ik het Zuid. De achterkant van het nieuwe justitiepaleis (7) kondigde dit aan. Via zijstraatjes heb je inkijk op het museum van Schone kunsten en andere herkenbare gebouwen. Via een van de zijstraatjes kwam ik op de prachtige Vlaamse en Waalse Kaai. Dit rustpunt nodigde mij uit voor een gezellig terrasje. Even was ik jaloers op Liesbet die hier in dit prachtige deel van Antwerpen op kot zit. Zij volgt dagelijks les in een schitterend gerestaureerd gebouw in De Schilderstraat. Een gebouw met een ziel ! Via de kaaien kwam ik dan aan het Steen (8) en langs de oude hangars van de naties (9), waar nu prachtig gerestaureerde schepen in alle maten staan. De Schelde voerde mij de stad weer uit en wonderlijk genoeg sta je plots in een echt stiltegebied, net buiten de stad ! (10 en 11) Een heel mooi stuk om hier te fietsen. Mijn rit voerde mij verder door de haven, naast indrukwekkende olieraffinaderijen. (12) Je ziet ze op de Expressweg van ver staan, maar als je er hier naast fietst, moet je toch even naar adem happen. Ik kon mij niet voorstellen dat deze bedrijven zo groot zijn . Kilometerslang fiets je hier langs richting fort van Lillo. Maar ... op een gegeven moment was een brug gesloten ! Op het knooppuntenbordje stond aangegeven hoe ik dan moest rijden, maar het volgende bordje was nergens te vinden. Gokken ... Verkeerd !Gokken ... Verkeerd ! Gokken ... Verkeerd ! Even kwam er toch wat ongerustheid binnensluipen. Want als je zo alleen midden in die grote haven staat en je weg niet kent, voel je je toch niet meer zo zeker van je stuk. Gelukkig was er een politiepost in de buurt. Zij zetten mij weer op de goede weg. Bij fort Lillo aangekomen had ik net de boot van half vier gemist. Dan maar even rondgefietst en een terrasje gedaan. Want ik moest drie kwartier opvullen tot de volgende boot eraan kwam. Na een goede overvaart ging het dan richting De Klinge. In Kieldrecht kreeg ik een echte hongerklop. Gelukkig was er nog een plaatselijke supermarkt open om die even weg te werken. Om 10 over zes stond ik weer thuis. Moe van de 96 km met meer dan 40 km wind op kop en met gemengde gevoelens. Bleek weer maar eens dat ik toch wel echt een natuurmens ben, en dat zo'n fietstocht met veel drukte, luchtvervuiling en lawaai niet helemaal mijn ding is.
Gisteren ben ik na enkele maanden Nederland nog eens ingedoken om te gaan fietsen. En dan te weten dat de start bijna letterlijk in onze achtertuin ligt. De thermometer wees 4 graden aan toen ik vertrok , maar het was prachtig fietsweer. Via de bossen van de Hoge Geest, een prachtig natuurreservaat en watergewinningsgebied (1), waar je gemakkelijk een wandeling van een uur of twee kan maken zonder het bos uit te komen, ging het vlotjes richting Hulst. Daar is men volop de site aan het vroegere 's Gravenhofplein aan het renoveren. En het zal een mooi hoekje worden in de binnenstad ! Daarna ging het via dijken en polders naar de Luntershoek, (2) een van mijn favoriete plekjes in Zeeuws- Vlaanderen. Van daaruit voerde de wind mij in een goed tempo naar Terneuzen. Deze keer niet via de Honte, maar wel via de Griete en het Hellegat. Al snel kon ik de dijk op om daar te genieten van een prachtig uitzicht over de Westerschelde. (3) Het was helemaal niet druk op de dijk, maar wel al ideaal weer om mijn boterhammetjes op te eten op een bankje met zicht op de Schelde. Na een korte pauze peddelde ik verder. Met pijlen wordt heel goed aangegeven welke bruggen je moet nemen als doorgaand verkeer, want door de vele sluizen staan er hier en daar bruggen omhoog. Het is een mooi schouwspel om de grote mastodonten door de sluizen te zien varen. Probeer wel de bordjes met de fietsknooppunten goed in de gaten te houden, want als je Terneuzen niet kent, zou het anders wel een hele rondrit kunnen worden om weer op de juiste weg te geraken. Maar als je de nodige concentratie behoudt, wijst alles zichzelf uit. Eens Terneuzen uit, kom je in de buurt van een industriegebied. Maar al snel werd ik langs verkeersluwe wegen naar het natuurreservaat "De Braakman" geleid. Kilometerslang fiets je via een onverhard fietspad (4 en 5 ) door dit reservaat. Aan de linkerkant heb je een prachtig zicht op het water en de vegetatie. De rechterkant wordt ontsierd door industrie. Maar de natuurpracht zorgt er automatisch voor dat je vermijdt om naar rechts te kijken.Van daaruit ging het naar Sluiskil. Daar was er even een vervelend lang stuk langs de grote baan op een vrijliggend fietspad. Maar daarna kwam je weer op heel rustige wegen. Mijn tocht voerde mij naar Schapenbout (6 ). Wat zou ik hier graag wonen als ik ooit met pensioen ben ! Een dijk met prachtige dijkhuisjes en een groene strook over de lengte van heel het gehucht. Daarna fietste ik door naar Axel om via de Spaanse linies en de Schapendijk (7 ) terug in De Klinge te arriveren. 96 km stond op mijn kilometerteller. Moe maar tevreden kwam ik thuis. De knooppunten: 50, 49, 47, 46, 45, 44, 15, 54, 41, 40, 28, 25, 17, 11, 18, 19, 10, 15, 16, 26, 27, 22, 29, 73, 71, 74, 75, 77, 78, 89, 88, 80, 50
