Zaterdag ben ik een halve dag bezig geweest met het lezen van de handleiding van de GPS en het uitzoeken hoe ik op die ingewikkelde "evadeo met stafkaarten" fietsroutes kon importeren en oproepen . Uiteindelijk is het gelukt en gisteren heb ik het dan ook voor de eerste keer uitgeprobeerd. Het is namelijk de bedoeling dat we op onze fietsvakantie in Nederland de GPS naast de knooppunten achter de hand hebben. Extra kaarten bij je hebben, is namelijk nooit een overbodige luxe.
Het weer zag er zeer wisselvallig uit en na 15 km fietsen met behoorlijke tegenwind had ik al een hagelbui en twee regenbuien over me heen gekregen. De waterdichtheid van regenjas en fietsbroek is dan ook goed bevonden. Ook belangrijk om te weten natuurlijk, want voor de fietsreis naar Praag en naar Denemarken had ik dit niet uitgetest en bleek twee keer een niet gewassen en dure regenjas en - broek toch niet meer helemaal waterdicht te zijn na een jaar hangen en liggen in een kleerkast. Een fototoestel had ik niet bij deze keer met mijn dure grap van de fietsreis naar Bordeaux in het achterhoofd. (GSM en fototoestel gesneuveld na dagenlange regen in een waterdichte stuurtas, maar geveld door condens.) De fietsroute voerde me via ons bos (eerste hagelbui) naar het gezellige Hulst (eerste regenbui). Van daaruit ging het recht de polders in . In Schuddebeurs (Ja, ja dat bestaat echt en is een gehucht van Hulst) kreeg ik de derde regenbui over me heen met zicht op een regengordijn zover ik kon kijken. Eventjes dacht ik aan terugkeren, maar met de wetenschap dat ik de volgende twee weekends verplichtingen heb op school, zette ik toch maar door. Ik bolde dus vrolijk verder langs Terhole, Roversberg en Lamswaarde waar de regen eindelijk ophield. Moedig vervolgde ik mijn tocht naar Hengstdijk, waar een warme thee op mij wachtte. Een beetje opgewarmd en opgekikkerd, maar ondertussen weer achtervolgd door een bui reed ik richting en naast de Schelde tot in Griete. Via Zaamslag leidde de weg mij terug naar Hulst. Een mooie fietstocht die ik zeker nog eens ga rijden als het mooi weer is, want dit was maar niks. En alsof het weer mij wilde uitlachen stond de zon stralend aan een azuurblauwe lucht toen ik thuiskwam natuurlijk. Nog snel de laatste 20 kilometers van een saaie Amstel Gold race meegenomen (wat een verschil met die prachtige Parijs-Roubaix van vorige week !) en daarna nog een tweetal uurtjes verder gewerkt aan de voorbereiding van de fietsvakantie.
De knooppunten van deze route: 50, 52, 49, 47, 58, 68, 14, 55, 13, 17, 11, 19, 10, 40, 41, 42, 46, 43, 44, 45, 78, 79, 89, 88, 80, 50. Een totaal van 66 km.
2016 bracht nog niet veel regenloze zondagen zodat het fietsen de eerste 3 maanden op een laag pitje heeft gestaan. Maar voor vandaag waren de weersverwachtingen uitstekend. Het stalen ros werd van onder het stof gehaald en een tocht van 60 km werd uitgestippeld. Ik had zin in een ritje langs de grens van België en Nederland. Ik vertrok dan ook langs het bos van de Hoge Geest, richting Hulst. Daarna probeerde ik de nieuwe fietsautostrade uit richting Sint-Jansteen en Heikant. Wat een veilig fietspad, zeg ! De route leidde me naar de Hollandse Koewacht en het Belgische Overslag, een gehucht van Wachtebeke. Het aantal grenspalen dat ik onderweg ben tegengekomen was niet te tellen. Voortdurend deed ik haasje-over over de grens. Via autoluwe wegen (Ik ben hooguit 5 auto's tegengekomen de eerste 40 km.) en een vervelend stukje langs de parallelweg naast de expresweg ging het richting Heidebos en Moerbeke- Waas. Onderweg kwam ik het "scheef huis" nog eens tegen (zie foto) en ik moet zeggen, het ziet er nog lelijker uit aan de zijkant dan op de foto te zien is. In Moerbeke was het tijd voor het eerste terrasje van het jaar. Uit de wind en in de zon was het genieten. Na dit rustpunt ging het richting het oude station van Moerbeke met het leuke standbeeld van meneer Pheip. Deze man kwam in het stripboek "Zwarte Voeten" van Nero voor het eerst op de proppen. Hij was in het verhaal de kleine, niet al te snuggere en opvliegende burgemeester van Moerbeke en de baas van de suikerfabriek.
Aan het station nam ik de oude spoorweg van Moerbeke naar Sint-Gillis Waas. Een veilig en mooi fietspad, maar de vele kilometers rechtdoor waren saai. Uiteindelijk kwam ik aan de afslag naar het Stropersbos en stond ik na 60 km weer thuis. Moe, maar voldaan.
De fietsvakantie voor deze zomer is al helemaal gepland en geboekt. Samen met mijn oudste dochter gaan we op bezoek bij onze noorderburen. Wij zijn letterlijke grensgevallen (De Nederlandse grens loopt achter onze tuin.) en we houden ontzettend veel van het landschap, het water, de rust, de dijken en de polders bij onze buren. Logeren doen we vooral bij Vrienden op de fiets. Dit is een Nederlandse organisatie die leden verenigt in Nederland en ondertussen ook al in België, Duitsland, Frankrijk .... die één of meerdere kamers ter beschikking stellen om te overnachten. Als je te voet of met de fiets komt en je bent lid van de vereniging (kostprijs: 9 euro voor een jaar) betaal je slechts 19 euro per persoon voor een kamer en ontbijt. Ik heb al regelmatig gelogeerd bij deze mensen en het is (zo goed als) altijd tot in de puntjes verzorgd.
De dagafstanden liggen rond de 70 km. Dit is aan de voorzichtige kant, maar met een versleten heupgewricht dat in september vervangen moet worden, speel ik liever op veilig. Voor Evelien is het ook de eerste keer om 19 dagen te gaan fietsen, dus het moet leuk voor alle twee blijven.
Een overzicht van de fietsdagen:
Dag 1: De Klinge- Vrouwepolder : 65 km
Dag 2: Vrouwepolder - Rockanje : 68,5 km
Dag 3: Rockanje- Katwijk: 74,5 km
Dag 4: Katwijk- Egmond aan zee: 71,5 km
Dag 5: Egmond aan zee - Texel: 57 km
Dag 6: Rondje Texel: 65 km
Dag 7: rustdag op Texel
Dag 8: Texel - Stavoren : 70 km
Dag 9: Stavoren - Franeker: 70 km
Dag 10: Franeker - Leeuwarden: 64,5 km
Dag 11: Leeuwarden - Echtenerburg 60,5 km
Dag 12: Echtenerburg - Genemuiden: 65 km
Dag 13: Genemuiden - Apeldoorn: 80 km
Dag 14: rustdag in Apeldoorn
Dag 15: Apeldoorn- Millingen aan de Rijn: 73 km
Dag 16: Millingen aan de Rijn - America: 80 km
Dag 17: America- Maaseik: 71,5 km
Dag 18: Maaseik - Diest: 70 km
Dag 19: Diest - De Klinge: 101 km
Jullie zullen hier de voorbereidende fietstochten kunnen volgen en natuurlijk de reis door Nederland zelf. Wij kijken er alvast naar uit.
Als alles goed gaat, trek ik volgend jaar opnieuw naar Nederland om te gaan fietsen. Enkele jaren geleden was ik enorm onder de indruk van de Ronde van Nederland en ik wil de komende maanden mijn eigen ronde van Nederland samenstellen. Ik wil echt op zoek gaan naar de mooiste natuurgebieden, de gezelligste dorpjes en de meest waterrijke landschappen bij onze noorderburen. Via deze blog zullen jullie de voorbereidingen kunnen volgen en misschien ook wat inspiratie opdoen. Tot binnenkort.
Tussen 11 en 19 juli hebben we een deel van het Thames Path gewandeld. We startten aan de bron in de buurt van Kemble en eindigden in Wallingford, de woonplaats van wijlen Agatha Christie. Voor mij was het mijn eerste wandelvakantie, voor Sandra de zesde in Engeland. We hebben gemiddeld ongeveer 20 km per dag gewandeld, met een maximum van 27 km en een minimum van 14 km. Het Thames path is een volkomen vlakke wandelroute. Je wandelt door weidse landschappen met af en toe eens een verloren gelopen heuveltje , vele koeien- en schapenweiden en de rivier als een goede gids. Ik vond het leuk, maar houd toch meer van fietsen. Mijn ongedurige aard verveelde zich steeds na een 12- tal kilometer omdat er weinig afwisseling in het landschap zat en omdat er niet zo veel te zien was. Vanaf Oxford werd het interessanter. We overnachtten in Christchurch, ontbeten in de eetzaal van Harry Potter en schreden de trap af uit de Golden Kompass. Heel even waanden we ons een echte filmster. De air- b en b in de buitenwijken van Oxford deden ons dan weer aan Hyancinth Bucket en Onslow denken, hoewel de huizen in de wijk pareltjes waren. In Wallingford waanden we ons in het Causton uit Midsomer Murders. Niet zo moelijk als je weet dat dit centrum daarvoor gebruikt werd. Ik wil jullie graag een foto-impressie van de tocht geven.
Lang geleden dat ik nog iets op de blog heb gezet. De voorbije maanden ontbrak me de tijd en de goesting wegens een zware burn-out. Gelukkig is alles nu de goede kant uit aan het gaan. Ons wandelproject komt dichterbij. Half juli vertrekken Sandra en ik naar Engeland om daar een deel van het Thames path af te leggen. Jullie zullen onze avonturen kunnen mee beleven vanop de eerste rij.
Gisteren stond een wandeling in Lokeren op het programma. Zij werd georganiseerd door de Reinaertstappers in Belsele. Ik koos voor de 11 km. Aanvankelijk was de tocht saai door een industriepark en een woonwijk, maar na een 3-tal kilometer kwamen we terecht in het Molsbroek, zoals jullie al weten een van mijn favoriete natuurgebieden in het Waasland. Enkele weken geleden ben ik er met mijn leerlingen naar toe geweest voor een educatieve uitstap met de gidsen van vzw Durme. Nu was het mijn beurt om ten volle van de natuurpracht te genieten. We mochten genieten van het uitzicht op de vele watervogels, waaronder een aalscholver en een reiger. Daarna trokken we naar de Buylaers. Het is een unieke brok natuur binnen de bebouwde kern van Lokeren, op nauwelijks tien minuten wandelen van het eigenlijke stadscentrum! Dit natuurgebied van 20 ha is gelegen op de linkeroever van de Durme, tegenover het stedelijk zwembad en de Sportlaan. De meersen langs de Durme hebben hier grotendeels hun historisch uitzicht behouden met weinig beplantingen in de vlakte, fraaie vochtige hooilanden en daarnaast een aantal rietveldjes. Van daaruit kwamen we het Verloren Bos binnen. En zo was de cirkel rond. Door het mooie weer was het echt genieten geblazen.
Zondag ben ik gestart in mijn eigen dorp De Klinge met de 9 km lange Tweelandenwandelroute.
Deze wandelroute loopt door de grensstreek van De Klinge die in de geschiedenis haar eigen plaats heeft verdiend. Niet alleen omdat er vroeger heel wat smokkelaars actief waren, maar ook om de aanwezigheid van de Spanjaarden die een fort hadden op het Spaans Kwartier. In de streek werd strijd geleverd tussen protestanten en katholieken, een strijd waardoor een grens werd getrokken tussen het Waasland en Zeeuws-Vlaanderen. Deze woelige tijden hebben plaats gemaakt voor rust en mooie natuur. Een mix van vroeger en nu is kort gezegd wat de Tweelanden Wandelroute te bieden heeft.
De wandeling van 9 km vertrekt aan de polyvalente zaal De Klingenaar in de Kieldrechtstraat. Daar is ook een ruime parking waar men zijn wagen kan parkeren. De wandeling loopt, zoals de naam doet vermoeden, door België en Nederland, door De Klinge en Clinge. Je wandelt door een ronduit prachtige streek met bossen, waterputten, dijken, en nog eens bossen, de Witte Bergen en rond de Kriekeputten, ook gekend als de Weelkens. Deze weelkens ontstonden in 1592 na een dijkbreuk. Aandachtige wandelaars zullen ontdekken dat er nu een hele habitat is voor zeldzame fauna en flora. Her en der leer je zelfs nog wat bij over de legende van Reynaert de Vos. Op de route passeer je vijf gietijzeren genummerde grenspalen, die in 1839 werden geplaatst. Die duiden de grens tussen het Waasland en Zeeuws-Vlaanderen aan.
Dit weekend ben ik begonnen aan een nieuw project. Volgende zomer wil ik immers een wandeltrektocht maken met de rugzak. Omdat ik geen grote wandelaar ben, start ik nu al met de fysieke voorbereiding. Jullie zullen mijn wekelijkse voorbereidingstochten van nabij kunnen volgen op deze blog. De fiets zweer ik niet af, maar ik ben even toe aan een andere uitdaging.
Vandaag zijn we op bezoek geweest bij een echte kasteelheer. Het kasteel van Marnix de Sainte-Aldegonde in Bornem was open voor het publiek. Dit zal ook nog de volgende drie zondagen het geval zijn. Kasteel Marnix de Sainte Aldegonde bevindt zich aan de oever van de Oude Schelde, een sinds de 13de eeuw afgesneden arm van de Schelde.Kasteel Marnix de Sainte Aldegonde werd eind 19de eeuw gerenoveerd door architect Hendrik Beyaert. Hij bewaarde de oorspronkelijke proporties van het prachtige Renaissancekasteel gebouwd door de Spaanse edelman don Pedro Coloma.Het kasteel is in het bezit van een collectie 18de eeuws meubilair, prachtige gravures van Pieter Breughel de Oude, een kantkamer en een kamer met antieke poppen.In de bijgebouwen is een charmant museum met een verzameling perfect onderhouden koetsen ondergebracht. Het was de moeite waard om dit alles eens te bekijken en dat voor de prijs van 6 euro. Aan dit bezoek koppelden we een fietstocht vanuit De Klinge naar Bornem en terug. 66 prachtige kilometers ! De knooppunten: 80, 81, 82, 83, 36, 45, 48, 99, 75, 3, aan het gemeentehuis van Bornem rechtsaf richting kasteel, 4, 5, 6, 91, 77, 76, 44, 45, 36, 83, 82, 81, 80, 50.
Het weekend van 15 tot 17 augustus was eens niet voorbehouden om te gaan fietsen, maar we wilden na de zo vele uitnodigingen die we kregen van een nicht van Jorg dan toch eindelijk Parijs eens met onze eigen ogen gaan bewonderen. Het was het moment ! We hadden 1200 km door Frankrijk gefietst met een grote boog rond de hoofdstad, maar nu zouden we niet ontkomen aan de drukte. Parijs heeft een plaatsje in mijn hart veroverd. Er is zoveel te zien en het is gezellig druk. Onderstaande foto's geven jullie een impressie. Maar een ding staat vast. In 2015 trekken we voor een week naar de lichtstad en gaan we eens alles heel uitgebreid bezoeken.
Tour d'Eiffel
Sacre Coeur
Parijs vanop Montmartre
Place de la Concorde
Seine
Parlement
Musee d'Orsay
Seine
Place de la Concorde, Champs Elysees en Arc de Triomphe
Eindelijk zijn de foto's bij de artikels geplaatst. Eigenlijk wil je dit zo snel mogelijk doen, maar een mens komt thuis en wordt direct weer in het jachtige leven van elke dag gegooid. Vandaar de vertraging. Hopelijk kunnen jullie er wel nog van genieten.
Zondag heb ik dan de eerste fietstocht na de vakantie gemaakt. Het was een schitterende tocht. Jammer genoeg heb ik geen foto's kunnen nemen, want mijn camera heeft de fietsvakantie niet overleefd. Ondertussen ben ik wel gaan kijken om een degelijke nieuwe compacte camera aan te schaffen. De fietstocht zondag ging vanuit De Klinge via Vrasene, Beveren en Zwijndrecht tot aan de voetgangerstunnel. Vanaf Vrasene heb ik nieuwe knooppunten leren kennen en het was de moeite waard. Er wordt gebruik gemaakt van oude kerkwegels wat zorgt voor heel rustig fietsen. Vanaf Zwijndrecht word je op een aangename manier richting voetgangerstunnel geloodst. Na de tunnel vervolgde ik mijn weg via de kaden, het MAS en het Red star line museum mijn weg richting haven. Gedurende 15 km doorkruiste ik een groot deel van de haven. Perfect om dit op zondag te doen. Zo kwam ik in Lillo terecht. Na een terrasje in dit gezellige dorpje bracht de overzet mij naar het spookdorp Doel. Jammer dat het hier allemaal zo fout is gelopen door totaal verkeerde politieke en economische beslissingen. Via Oude Doel, Kieldrecht en Nieuw-Namen kwam ik weer terug op mijn vertrouwde stekje. 75 km stonden er op de teller.
De terugrit van Bordeaux naar huis was er eentje met hindernissen. De werking van de Franse spoorwegen lijkt ons op het eerste zicht nog chaotischer dan onze NMBS. We kwamen zo'n drie kwartier voor het vertrek van onze trein aan in het station van Bordeaux. Maar daar kon niemand ons vertellen op welk spoor onze trein zou vertrekken. We moesten de borden maar in de gaten houden. Ook wilde niemand ons vertellen of er een lift of een andere voorziening was waarmee we onze fietsen rustig en zonder veel gesleur met de bagage naar het voorziene perron konden brengen. Pas een kwartier !!! voor de trein zou vertrekken verscheen het perron op het bord. We hadden ondertussen in ons beste Frans zelf al uitgevist waar er een lift was en stonden daar te wachten. Ik zette snel de fiets in de lift en wachtte beneden Sandra op. Maar wie er niet kwam opdagen was Sandra. Zij had het boven aan de stok met een beambte die prioriteit eiste voor zijn supertrage hoogbejaarde passagiers die hij begeleidde naar de lift. Sandra moest maar gebruik maken van een hellend vlak. Alleen een klein detail: naar perron 12 was er helemaal geen hellend vlak. Sandra heeft dan maar de beste toneelprestatie van haar leven neergezet, jammerend dat ze haar trein zou missen zodat iemand haar toch kwam helpen. 2 minuten !!! voor de trein vertrok stonden we met pak en zak op de trein op de plaats die voorzien was voor onze fietsen. Alleen waren een heleboel reizigers die letterlijk te lui waren om hun zware koffer naar de voorziene bagagerekken te brengen in de wagon zo vriendelijk geweest om hun koffers op en door elkaar te gooien op onze fietsplaatsen. Met veel gedraai en gekeer met drie fietsen in een gangetje van de trein hebben we de bagage netjes gestapeld en geordend zodat onze fietsen toch een fatsoenlijke plaats kregen. Alleen moesten we na elke stopplaats van de TGV gaan kijken of onze fietsen nog recht stonden, want dezelfde luie passagiers namen natuurlijk geen moeite om hun bagage fatsoenlijk uit de berging te nemen en gooiden bagage die in de weg stond maar ergens neer en de fietsen ook. Jezus, wat een gebrek aan respect voor andermans materiaal werd daar alweer eens getoond ! En treinbegeleiders ? Die waren in de verste verte niet te bespeuren of ze deelden je mee dat het "interdit" was om je te helpen. De TGV leek trouwens ook bij momenten op een boemeltrein. De vertraging stapelde zich op. "Des travaux" werd als excuus ingeroepen, maar dat weet je toch op voorhand ! Verdere info ? Rien de knots ! Hoe laat we zouden aankomen in Lille ? Geen idee of misschien toch rond vier uur ? Via de hulplijn thuis kregen we de info door dat we om 16.08 uur een IC-trein hadden naar Sint-Niklaas. Indien we die niet haalden, moesten we drie uur wachten op de volgende. Want op een eurostar of TGV konden onze fietsen alleen maar ingepakt en gedemonteerd mee . Het zou krap worden. Om 15.50 uur stopten we met anderhalf uur vertraging in Lille Europe. Rennen en vliegen naar de overkant naar het station van Lilles Flandres. Voorsteken aan het loket na een eenvoudige vraag, zorgde ervoor dat we ons ticket snel konden kopen. En jawel ... We hadden nog vijf minuten over. Drie heel vriendelijke Vlaamse treinbegeleiders hielpen ons verder met onze fietsen en met alle mogelijke info. Dank je wel , NMBS. En zo stond ik om 17.45 uur in het station van Sint-Niklaas, klaar om de laatste kilometers te fietsen naar De Klinge. Sandra was ondertussen in Gent opgehaald door haar Tony. Thuis wachtte er een hartelijke verwelkoming. En dan ... even bekomen van deze toch wel stresserende dag.
Sandra en ik hadden heel veel zin in de vakantie. En we hebben ons prima geamuseerd. Het weer viel de eerste week heel erg tegen, maar daarna was het lekker warm. Als ik de route zelf overschouw is het de minst mooie en minst afwisselende van alle routes die ik al heb gedaan. We fietsten vele kilometers tussen de graanvelden en de zonnebloemen. We zagen mooie historische steden, maar enkel Poitiers is voor ons een stad die we nog wel eens zouden willen bezoeken. Onze conditie is flink verbeterd door de voortdurende glooiingen in het landschap. Maar echt zwaar was de route zeker niet. We hebben vaak heel lekker gegeten voor niet zo veel geld. Wat we een minder punt vinden aan Frankrijk is de staat waarin campings en hotelletjes zich vaak bevinden. Op vlak van hygiëne is er heel wat werk aan de winkel. We zijn geen veeleisende toeristen, maar een minimum aan service mag je toch wel krijgen voor je geld. We bewaren wel goede herinneringen aan de bed and breakfast in Doornik, Saintes en Salaunes. Ook de gite d'etappe in Chateudun was van uitstekende kwaliteit, net als ons hotel in Bordeaux en Poitiers. We hebben een fijne vakantie gehad, maar deze route zal niet opnieuw op het programma komen in de toekomst. Tot slot nog even dit:de foto's zullen zo snel mogelijk op de blog gezet worden.
Vandaag hadden we onze laatste fietsdag van deze fietsvakantie. Het werd een korte rit van 32 km. Via de voie verte bereikten we vlot het centrum van Bordeaux. Brede fietspaden geven de fietser een veilig gevoel in deze drukke stad. Ook de aanwijzingen zijn fantastisch goed zodat je in een mum van tijd op je bestemming bent. Voor ons was dat een hotel vlakbij het station zodat we morgen geen zoekwerk meer hebben en vlot de Tgv kunnen nemen. Rond de middag leverden we onze bagage af in het hotel en we trokken op verkenning door de stad. Het was een drukte van jewelste, iets wat we de voorbije 20 dagen niet meer ervaren hebben. Het was dus even wennen. De belangrijkste bezienswaardigheden hebben wij bekeken, maar het was veel te warm om nog grote inspanningen te leveren. We gingen dan maar even wat cadeautjes kopen voor de achterblijvers thuis. Na een deugddoende douche sloten we de vakantie af met een lekker etentje.
Na een nacht met weinig slaap en een heel pover ontbijt: 2 croissants en 2 stukjes brood met de gebruikelijke confituur, stonden we heel erg op scherp en gaven we de uitbater van het hotel zijn vet in ons beste Frans. Dit bracht geen zoden aan de dijk, maar we waren onze ergernissen toch even kwijt. We konden vlot de route opnemen, want ze passeerde vlak aan ons hotel. Toch maakten we met alle pistes cyclables die elkaar kruisten een fout en pas na 7 km hadden we door dat het niet klopte. Dus maar teruggekeerd en even gevloekt, want zo zouden we vandaag aan 100 km komen. Het werd een rit zonder geschiedenis. We bleven op rechte wegen door de duinbossen bollen. Af en toe moesten we ons stuur eens draaien voor een bocht, maar het grootste deel van de route liep over kaarsrechte wegen tot in Lacanau Ocean. Daar kwamen we snel op de voie verte naar Bordeaux. Dit is een oude spoorweg die in ongeveer kaarsrechte lijn over 62 km naar Bordeaux leidt. Wij volgden hem vandaag 35 "boring" kilometers tot in Salaunes. Daar kwamen we terecht in een ronduit schitterende bed and breakfast met een heel vriendelijke gastvrouw. Wat een verademing ! En morgen ? De laatste kilometers en dan zit onze trip er alweer op.
We waren gisteren echt met ons gat in de boter gevallen op vlak van logies. Toch stonden we reeds vroeg klaar voor de trip van vandaag, want we moesten een overzet nemen en 75 km afleggen. Met een stevige klim verlieten we Saintes via de kerk van St. Eutrope. De route bleef stevig klimmen, het dal van de Charente uit. Opnieuw fietsten we tussen de graanvelden en de zonnebloemen. Mooi qua kleuren in het landschap, maar soms is ook hier trop te veel. We hadden wel eens zin in iets anders en dat zouden we krijgen vandaag. We hadden nood aan inkopen, water en eten. In Saintes was echter nog niets open en de volgende 30 km tot in Royan waren geen voorzieningen, dus was het even zuinig omspringen met de drankvoorraad. Ook dat is Frankrijk op deze route : soms vele kilometers zonder winkels en/of bars . We bereikten vlot Royan, een stad aan de monding van de Gironde. Eeuwenlang werd hier de scheepvaart gecontroleerd vanuit een militaire vesting, afwisselend in handen van de Fransen en de Engelsen. Nu is het een gegeerde badplaats. Wij namen hier de overzet of bac naar Pointe de Grave. Een veelgebruikte ferry zo te zien. De weg er naar toe was gevaarlijk druk, dus meenden we slim te zijn en een binnenweg te nemen. 5 km extra fietsen kostte ons dit echter. Op 20 minuten stonden we al aan de overkant. De omgeving waar wij doorfietsten veranderde onmiddellijk. Duinbossen zorgden voor beschutting en schaduw. Gelukkig maar, want anders zou de temperatuur weer hoog opgelopen zijn. Door het uitgestrekte en mooie duinlandschap is het rustig fietsen op de vele pistes cyclables. De meeste paden zijn nieuw geasfalteerd en worden druk benut door toeristen en locals. Het is dus in de buurt van de badplaatsen goed uit de doppen te kijken. Op een vlotte wijze bereikten we Montalivet les bains, onze pleisterplaats voor vanavond. We hadden geboekt in een hotelletje vlakbij de hoofdstraat. Dit hotel was echter van hetzelfde bedenkelijke niveau als de jeugdherberg in Chartres. We hadden een kleine kamer met een piepkleine badkamer. Je kon niet recht op het toilet zitten, want daarvoor had je te weinig beenruimte. De lavabo was behoorlijk bezet met kalkaanslag en voorzien van een roeste nauwelijks werkende dop. Er was geen dekbedovertrek te bespeuren. Door de ramen kon je met veel moeite iets zien, zolang was het geleden dat ze nog een sopje hadden gekregen. Op het balkonnetje moest je de stoelen bedekken met een handdoek wilden je kleren enigszins proper blijven. Kortom we waren weer eens in de aap gelogeerd. Toch een heel verschil hoor de Franse logies tegenover België, Nederland, Duitsland, Denemarken en Tsjechie waar we de voorbije vakanties logeerden. Als we Frankrijk nog eens willen aandoen, zullen we onze prijsklasse moeten optrekken, want we hebben deze zomer veel vuiligheid gezien. En dan hebben wij het nog niet eens gehad over de staat waarin je de wc's aantreft als je iets gaat drinken in een bar. Elk toilet heeft al een poetsbeurt gekregen van ons. Om toch nog met een positieve noot af te sluiten: ons avondmaal in een plaatselijk restaurant was overheerlijk.
Dit was een van de mooiste dagen van de vakantie. We maakten vele kilometers, namelijk 85, maar het landschap was heel afwisselend. We fietsten ook heel wat klimmeters bij elkaar zodat 'avonds onze been - en armspieren behoorlijk moe waren. Maar het was de moeite waard. Het stadje Melle verlaten ging heel vlot en na enkele kilometers reden we door een smal en rijk begroeid dal om zo in een regionaal park uit te komen en in het fraaie landschap van het Foret Aulnay. Aulnay was onze eerste stopplaats. Het was er zondagse markt en we maakten van de gelegenheid gebruik om eens een Franse markt af te schuimen en enkele lokale producten te kopen om ' middags te nuttigen bij onze picknick. We vervolgden onze weg naar Nuaille - sur- Boutonne. Het Romaanse kerkje had alweer een schitterend gebeeldhouwde voorgevel, heel karakteristiek voor de oude kerkjes in deze streek. Nadat we vele klimmetjes achter de kiezen hadden, passeerden we een juweeltje van een kerk in het landschap in Fenioux. Naast deze kerk staat ook een 8 m hoge lanterne morte. Het is een toren met bovenin een kleine ruimte waarin een lamp hing. Ze symboliseerden de onsterfelijkheid van de ziel. In Taillebourg genoten we van een heerlijk, zonnig terrasje in de schaduw van de indrukwekkende stadsmuur aan de oevers van de Charente. Daarna bolden we vlot naar Saintes, onze bestemming voor vanavond. Het was even zoeken naar het juiste straatje waar onze chambre d'hote lag, maar behulpzame locals wisten ons te vertellen dat het in de buurt van de kathedraal was. Een prachtige kamer met een hele lieve gastvrouw wachtte daar op ons. Een lekker etentje en een wandeling naar het Romeinse amfitheater sloten onze dag af.
Toen we opstonden deze ochtend, was het grijs en regende het. Gelukkig konden we droog vertrekken, maar het was de hele dag "doef", zoals ze bij ons zeggen. Het zweet brak ons voortdurend uit en onze poriën waren flink geopend. Het was daarenboven ook een geaccidenteerd parcours zoals ze zeggen. Een hele dag monter et descendre. We voelden 's avonds dan ook onze strakker geworden dij- en kuitspieren van de 74 km. Poitiers uitrijden was een fluitje van een cent en via onze prima fietsgids zaten we onmiddellijk op het juiste traject. We hebben gekozen voor het alternatief van de kustroute. In Liguge werden we op de rotonde verwelkomd door een oude bekende, namelijk St. Maarten. We namen snel de tijd om de plaatselijke abdij te bezoeken. Daarna ging het richting Vivonne. Dit stadje ligt op de oevers van de Clain. De wekelijkse markt en een terrasje wekten hier onze interesse. Met een klim verlieten we de vallei van de Clain en we volgden een rustige weg door glooiend terrein, omzoomd door velden en bossen. In Lezay was het tijd voor een volgende tussenstop. Verschillende mensen toonden veel interesse en bewondering voor onze fietstocht. Na een vrij lange maar rustige klim en dito afdaling stonden we in Melle, onze eindbestemming voor vandaag. Het werd nog een kleine zoektocht naar ons hotel, maar uiteindelijk werden we door enkele locals op de juiste weg gezet. Een heerlijke douche en pizza sloot de dag af. En de man van Melle ? Die hebben wij hier gelukkig nog niet gezien .
Gelukkig was Sandra deze ochtend heel wat beter en was de temperatuur veel aangenamer dan gisteren. Vijf graden verschil en een bewolkte hemel zorgde voor een aangenamere start dan gisteren. We moesten wel 28 km meer fietsen dan wat normaal voorzien was, maar dat was slechts een detail. Dankzij onze gastheer kwamen we ook te weten dat de verre omleiding tussen Marcilly en Ports niet meer gold voor fietsers, dus dat scheelde ook nog een slok op de borrel. De route liep door het wijde dal van de Vienne, afwisselend maar redelijk gemakkelijk te fietsen. Zo bereikten we snel Ingrandes, het eerste stadje van de Poitoustreek. We kwamen nu geleidelijk aan zuidelijker in Frankrijk en dat merk je aan de toenemende Romaanse bouwstijl bij de kerken en een andere stijl van huizen. Daarna bereikten we Chatellerault. We reden de stad binnen via de site van de technische universiteit. Het was even zoeken naar de juiste weg doorheen dit industriepark. Zo kwamen we uit op een oude spoorbrug en van dan af volgden we zoveel mogelijk de kaden en de paden langs de Vienne. Een 10-tal km buiten de stad kwamen we een op een toren lijkende ruïne tegen in Vieux- Poitiers. Het is een restant van een oud Romeins amfitheater uit de eerste eeuw. Er konden toen 10000 toeschouwers in plaats nemen. Van hieruit volgden we een mooie route tot in Poitiers. Van ver zagen we de futuristische gebouwen van Futuroscope liggen, een pretpark met futuristische visuele technologie. En zo bolden we Poitiers binnen en konden we op zoek gaan naar ons hotelletje. Na een verkwikkende douche brachten we nog een bezoek aan het prachtige historische centrum. Vooral de schitterende romaanse kerken met prachtig versierde voorgevels lieten een diepe indruk op ons na. In dit knappe historische kader genoten we van een maaltijd die ook een echte lust voor het oog was.
