Vorig weekend was ik fotograaf voor de Samen Zijn Dag van de Luisterkind Werkers. Als je je afvraagt wie of wat dit zijn, dan adviseer ik je Mr. Google. Het fijne aan fotografie is voor mij de afwisseling. Vandaag een huwelijk, morgen een evenement en overmorgen een concert, laat maar komen. De diversiteit houd me alert en op die manier blijft het boeiend.

Het mooie aan een evenement is dat je met vele verschillende mensen in contact komt. Zo dus ook bij de Luisterkindwerkers. Als extraatje werd hen een portretfoto aangeboden, uiteraard van mijn hand. Niemand heeft ervaring met poseren en iedereen is toch een beetje nerveus om zijn eigen snoet op een foto terug te vinden. Daarom knoop ik altijd een klein gesprekje aan. Het is ondertussen een automatisme geworden. Het hoort erbij en het geeft mij ook de kans om even aan te voelen wat de andere persoon in zich heeft. Het is uiteraard aan hem/haar welke kant hij/zij me laat zien.

Op de zonovergoten zaterdag was het even zoeken om een mooi plaatsje als achtergrond te vinden. Het licht zit toch weer ieder uur van de dag anders en zo kwamen er diverse locaties uit de bus. Mooie mensen geven mooie foto’s en al heel snel ging het door me heen dat dit een hele bijzondere dag zou worden. Mensen stellen zich open, bieden zich spontaan aan en geven hun warmte en genegenheid zomaar voor niks, noppes, nada. Aan mij dus om die schoonheid van binnen naar buiten te halen en deze positieve energie op de gevoelige plaat vast te leggen.

Als kers op de taart kreeg ik er nog een lezing van Geert Kimpen bovenop. Een man vol vuur die de theaterwereld heeft achtergelaten maar ook op zijn nieuwe weg nog dat stukje theater in zich draagt. Het fototoestel werd even werkeloos en geboeid luisterde ik naar zijn verhaal dat ook het mijne zou kunnen zijn. Uitstappen in een wereld die niet als de jouwe aanvoelt. Op zoek gaan naar je eigen “goud”, een zaadje planten en het zien groeien.

Ik reed naar huis met een heel goed gevoel. Bevestiging dat dit echt wel mijn ding is en dat het me zoveel meer brengt dan de 100ste bv te fotograferen. Echte mensen, uit het leven gegrepen, die je heel even in het licht kan zetten, wat kan er mooier zijn?

Vandaag gingen alle portretten door de mailbox naar de rechtmatige eigenaars. De reacties waren overweldigend. Op facebook zag ik al die mooie mensen verschijnen op een foto van mijn hand. De berichtjes die ik terugkreeg waren hartverwarmend en deden me blozen. Geen geld ter wereld kan dat gevoel van dankbaarheid vergoeden. Het voelt heerlijk om je passie op deze manier te voelen stromen.

De uitnodiging voor deze Samen Zijn Dag kreeg ik van de bezielster van Luisterkind.          

Dankjewel Diaan voor de uitdaging, de kans en het vertrouwen.  Ik koester dit geschenk