41 jaar en mijn beroep is hard werkende huisvrouw. Ik woon in Tessenderlo samen met mijn man en 2 kids. Mijn hobby's zijn: Lezen, babbelen, op de tablet 'tikken' en sinds kort naaien!
Hier op mijn blog kan je lezen over mijn leven met MS en
de dingen die me bezighouden.
Veel leesplezier en laat af en toe eens een berichtje achter.
gedichtjes
Tijd om de dagen met smaak te beginnen. Tijd om de zon te vermoeden achter vuisten mist. Tijd om een vogel vlakbij te horen zingen. Tijd om te ontdekken wat je reeds altijd wist. Tijd om de wereld heel mooi te verzinnen. Tijd om te puzzelen met stukjes verlangen of randjes moed. Tijd om aandachtig voor duizend en één kleine dingen de tijd te vergeten en verwonderd te zeggen: het leven is goed!
Leg liefde in wat je geeft en warmte in je gulle hand en in je ogen... je glimlach
Het gaat soms om een blik Om een simpel woord een lach zo zacht dat je hem anuwelijks hoort Het is simpel als water Je denkt, is het dat maar... Een beetje aandacht voor mekaar
Een beetje aandacht, een klein gebaar Een beetje aandacht voor mekaar Het hoeft niet steeds serieus te zijn Een lach is geen bezwaar Een beetje aandacht voor mekaar
Een zwaai, een hand Een zucht, een zoen Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat die ene zet Een dribbel die een leven redt
Het gaat meer om de intentie Of een beetje goeie wil Een warme blik Of een attentie En de planeet voelt minder kil
Bart Peeters - voor CM
Het potje Ik heb thuis een potje Op het potje staat "verdriet". Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn . huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurt wat ik niet wil Open ik het potje, Gooi het er erin heel stil. Maar gisteren was de laatste Druppel iets te veel Van al die stukjes klein verdriet Kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen Verdriet vloog met golvenuit de pot Een traan begon te rollen, Ik voelde mij erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, Ik zat echt tot mijn haren In het diepste diepe dal Het was met rood omrande ogen Toen ik mijzelf weer rustig kreeg, Opgelucht keek ik naar mijn potje Het potje .Dat was leeg. Dus zie je iemand lopen, Rode ogen en heel bedeesd Dan vraag je niets meer, Dan weet je, haar potje is pas vol geweest.
Ik leef,’ zei ik, ‘ik leef’
en ik hoorde dat ik het zei,
maar plots’ling dacht ik: ‘neen, niet ik,
maar er leeft ‘iets’ in mij…’
Het is dat wonderlijke iets,
dat zorgt dat ik besta
en ik? Nou ja, ik ben er wel,
maar ach… ik kom en ga.
Want als mijn ‘tikje’ niet meer slaat,
dan staat mijn ‘ikje’ stop,
maar het grote iets, dat blijft en blijft,
het ‘iets’ dat houdt niet op.
En of ik zing of fluit of fiets,
rechtop zit in mijn bed,
ik voel vanbinnen steeds dat ‘iets’
mij in beweging zet.
(T.H.)
Een nieuwe lente en een nieuw geluid: ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit, dat ik vaak hoorde voor een zomernacht in een oud stadje, langs de watergracht - in huis was't donker, maar de stille straat vergaarde schemer, en aan de lucht blonk laat nog licht, er viel een gouden blanke schijn over de gevels in mijn raamkozijn. Dan blies een jongen als een orgelpijp, de klanken schudden in de lucht zo rijp als jonge kersen, wen een lentewind in't bosje opgaat en zijn reis begint;
(uit 'mei' - H. Gorter)
Hij schreef een klein gedichtje, het had niet veel om handen, maar het had iets van een lichtje, dat in het donker brandde.
(Toon Hermans)
Het is onzin, zegt het verstand. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is tegenslag, zegt de berekening. Het is alleen maar pijn, zegt de angst. Het is uitzichtloos, zegt het inzicht. Het is wat het is, zegt de liefde. Het is belachelijk, zegt de trots. Het is lichtzinnig, zegt de voorzichtigheid. Het is onmogelijk, zegt de ervaring. Het is wat het is, zegt de liefde. (Erich Fried)
Bé's Blog
mijn eigen leuke webstek dagbedenkingen van een optimist met MS
02-10-2007
opruimdag
't Is weer opruimdag morgen. Ons ma gaat immers verhuizen. Na bijna 23 jaar samen mét onze pa en meer dan 5 jaar zonder hem in dit prachtige huis gewoond te hebben, vindt ze het tijd voor iets anders. 't Is dan ook een gigantisch groot huis voor éne mens alleen . 't Heeft 4 slaapkamers en een badkamer, ne grote zolder, een grote living, een eetkamer, een keuken en 2 aparte zitkamers en 't is volledig onderkelderd. Op de fotookes hieronder, krijgt ge er een beetje een idee van.
't Heeft nochtans ne ziel, 'het' huis. Na zoveel jaren bij 'nonkel Door' te hebben gewoond, op de Hei, vonden ma en pa Peys het tijd voor een écht eigen stekje. 't Moest dan wel groot genoeg zijn om aan 4 kinderen én ne oude nonkel voldoende plaats te bieden. Verder wilde onze pa ook het nodige werk zelf doen. Vandaar dat het hele 'project' al gauw een 3-tal jaren in beslag nam, maar in augustus 1979 konden we verhuizen. Ieder had er zijn eigen kamer; Lieve moest niemeer bij die 'kleine' zus slapen, Helga en Hilde werden niet meer gestoord door elkaars 'luidop' leren, en nonkel Door kreeg zelfs 2 kamers voor zich alleen.
't Was er goed toefen daar in't Meulenven. 't Heette trouwens eerst nog even Heerbaanstraat. Maar 3 stukken Heerbaanstraat, da was voor de postbodes een beetje té verwarrend. In't begin was het nog een héél rustige straat, maar stilaan kregen we er wat buren bij en die vielen wel mee. Ondertussen staat er zelfs al enkele jaren rusthuis Coham tegenover. Maar we kunnen niet zeggen dat dàt veel overlast meebrengt .
Maar stilaan werd het leger en leger in da grote huis. In 1981 al trouwde Helga (en 't heeft tot 2004 geduurd tot die weer terug in Ham neerstreek) en enkele jaren later zocht Hilde samen met Rony den andere kant van't dorp op. Lieve was al die jaren al alleen maar in't weekend thuis geweest en in 1990 verkaste ze definitief. Alleen het 'kakelenestje' (ikke dus) bleef nog over en dat heeft ook nie lang meer geduurd. Tot april 1995 om precies te zijn.
Toen zaten ma en pa dus alleen in da grote huis. Niet dat ze da zo erg vonden. Zo konden ze zich af en toe al eens voor mekaar verstoppen (als't nodig was ). Pa opperde soms al wel eens "is er in Hulst geen klein huizeke te koop, dan kom ik daar wonen", maar we zullen nooit met zekerheid weten of em het ook gedaan zou hebben. Want sinds januari 2002 is pa er nie meer.
5 jaar dus. 5 jaar lang vond ma het wel ok om alleen in da groot huis te wonen. Tenminste, ze heeft er nooit écht over geklaagd. En 't was natuurlijk ook altijd leuk als er feestjes waren. 't Is een ideaal huis om 8 kleinkinderen in te laten ravotten en dan met de 9 grote mensen toch nie teveel last te hebben van't lawaai . Maar na 5 jaar was ze toe aan iets kleiners. De leeftijd zal ook wel meespelen. Alhoewel ze nog lang nie wilt geweten hebben dat ze 'oud' is .
'We' hebben een appartementje gekocht. Nie zover van da 'fijne huis' af. Ze zijn het nog aan't bouwen. Maar da's ook wel leuk, want dan kan ma het hele proces volgen. Ze ziet haar nieuwe huis 'geboren' worden en gaat natuurlijk geregeld fotookes trekken.
En nu moeten we dus opruimen. IEMAND MISSCHIEN ZIN OM TE KOMEN HELPEN Ge moet u da voorstellen: ne zolder vol carnavalspullen van 20 jaar turnkring en leerboeken die de 4 dochters daar gemakshalve nog gestald hadden , 4 slaapkamers met nen hoop prullaria die ma nooit weggesmeten kreeg, maar liefst 6 tafels met bijbehorende stoelen, massa's boeken (want pa was ne échte boekenwurm), een kast vol dia's van jàren diaclub en een werkhuis vol houtbewerkingsmateriaal. En dat zijn dan alleen nog maar de meest opvallende spullen. We hebben afgesproken om elke maand een namiddagje te gaan opruimen. Tegen september 2008 moet zo alles uitgefilterd zijn. 1/4 van de spullen mag ma nog meenemen. En eigenlijk denk ik dat we dan nog héél royaal zijn Morgennamiddag zijn denk ik de boeken aan de buurt. 't Zal weer véél te rap 6u zijn
* ik stel vast dat mijn leven er behoorlijk anders uitziet dan toen ik hier de laatste keer iets neerschreef. *ik tik dit nu in op mijn tablet, want dat is mijn nieuwste hebbedingetje waar ik heel blij mee ben :)
Bé's Blog
.
). Pa opperde soms al wel eens "is er in Hulst geen klein huizeke te koop, dan kom ik daar wonen", maar we zullen nooit met zekerheid weten of em het ook gedaan zou hebben. 
.
