Axel al een hele week zenuwachtig; "wanneer gaan we nu naar Zeeland", zelfs de morgenstonden moest ik hem niet wakker maken; was zeker bang dat we hem gingen vergeten mee te nemen.' Vrijdag nog eventjes naar school, maar om 15.20 uur is het eindelijk zover. Richting De Banjaard Zeeland. Na de Files op de ring van Brussel en een rit van een klein 2 uurtjes; komen we in het zonovergoten Zeeland aan. Lien en Ronny waren ondertussen al druk bezig alles klaar te maken voor de stormloop van de overige weekend-verblijvers. Voor de ijverige onder ons (de Bosklappers) met B14 op kop werd er nog een klein half uurtje gelopen. Dit zag ik vandaag echter niet meer zitten. Zaterdag en zondag zouden we ons nog genoeg kunnen uitleven. Na het aperitief met lekkere prosecco en witte wijn. 't is maar om het weekend goed te beginnen; werden de overheerlijke groentetaarten van Lien door iedereen gesmaakt. Na nog een heel gezellige avond; 't was ondertussen al 23.00 uur; begon iedereen toch te denken om te gaan slapen. Want morgen is het vroeg op om ons eerste loopje (heuveltraining) te ondernemen. Na een nacht met sterke windstoten die zelfs de zaterdagmorgen nog niet voorbij waren, dat zouden we proefondervindelijk voelen deden we 4 snelheidsmodellen Joke, Sonja, Lien en ikzelf, onze opgelegde training in de duinen. De Bosklappers waren snel uit ons zicht maar gelukkig kwamen ze toch regelmatig een kijkje nemen om ons zeker niet te verliezen. Wat een tof team! Zelfs de snelsten laten ons niet achter. De windstoten waren zo sterk dat zelfs het zand in ons oren, haar en tussen de tanden ons lieten knarsen. Maar we hielden vol en na een klein uurtje waren we toch weer blij dat we niet hebben opgegeven. Zelfs de krachtige storm heeft ons niet tegen gehouden. Na een lekkere warme douche, bad of duik in het zwembad om het zand weg te spoelen, lieten we ons de warme soepen smaken. Leo en Axel waren ondertussen naar Zierikzee.
*********************
Het Gravensteen in Zierikzee, is bijna 500 jaar oud. Het is het maritiem museum van Zierikzee geworden. De naam Gravensteen, betekent letterlijk het stenen huis van de graaf. In de stad was de rentmeester van Zeeland een van de belangrijkste ambtenaren. Deze man was een machtig man, die namens de graaf het noorden van Zeeland bestuurde. Het Gravensten werd ook gebruikt als rechtzaal. Veel mensen die iets hadden gestolen of iets anders hadden mispeuterd werden voor het Gravensteen onthoofd, gebrandmerkt of gegeseld. Voor dat doel werd een houten schavot voor het huis gebouwd. Aan het hek van het 's Gravensteen zit een handje en aan de andere kant een hoofdje. Als je iets had gestolen werd je hand afgehakt. En als je iemand had vermoordt werd je hoofd afgehakt. Gevangen zeelieden hebben mooie inscripties en tekeningen in de eiken wanden en deuren achtergelaten. De oudste dateert uit 1577! Al die eeuwen zijn de cellen nauwelijks veranderd. Het gebouw werd zelfs tot in 1923 gebruikt als gevangenis Er zijn ook de vondsten te zien die in de periode na 1950 uit de Oosterschelde zijn opgevist. Op een diepte van ongeveer 35 meter worden regelmatig botten van zoogdieren die 1.9 miljoen jaar oud zijn, gevonden. Jaarlijks vaart een mosselkotter uit om deze fossiele beenderen te zoeken. In het museum zijn fragmenten aanwezig van onder andere een mammoet, een hyena en een neushoorn. In 1970-1971 werd een groot aantal stenen altaren op de bodem van de Oosterschelde gevonden. Ze maakten deel uit van een tempel die in de Romeinse tijd op de oever van de Schelde stond, maar later door de zee werd verzwolgen. De tempel was ingericht voor de verering van Nehalennia , de beschermheilige tegen de gevaren op zee. In de kelder van het museum zijn vijf van deze Romeinse votief-altaren en een schaalmodel van de tempel te zien.
**************************
Hopelijk zou het weer wat opklaren in de namiddag. Terwijl de bosklappers de koers op TV wilden volgen, Leo en Axel naar het subtropisch zwembad gingen Lien, Sonja nog een wandeling gingen maken genoot ik eventjes van wat lectuur. Maar het was snel weer tijd om ons klaar te maken voor ons volgende loopje. Het verschil van weer was wel heel duidelijk. Een zonovergoten Zeeland liet ons genieten van een voorjaarzonnetje. Het werd terug een gezellig onderonsje. Na een verkwikkende douche, zouden we iedereen voorzien van een overheerlijke maaltijd. Lopen eten en ons vochtpeil hoog houden voor de volgende dag. Iedereen maakt er weer een gezellige avond van. Met een quiz opgesteld door Kris (spijtig genoeg geveld door een hersenschudding) genieten we met volle teugen. Ik ieder geval hebben Kaya en ikzelf er de slappe lach aan overgehouden. Voor de uitslag moeten we echter wachten tot de volgende dag. Wie zou er winnen! De avond vliegt weer veel te snel voorbij en we zullen toch moeten gaan slapen willen we morgenvroeg om 7 uur eruit kunnen. Zondag is het de trage duurloop van 2.30 uur. Andrea en haar man Jos komen ons vervoegen en samen met Lien en Andrea vertrekken we om 10 uur stipt. Ik voel me prima en kan Andrea en Lien toch bijhouden. Joke, Sonja en Maaike rijden mee met Ronny want na een uurtje komen Joke en Sonja aansluiten, terwijl Maaike de groep van de Bosklappers zal gezelschap houden. Joke, Andrea en Lien lopen voorop, maar ik blijf samen met Sonja. Het is prachtig weer en windstil. Zelfs geen tegenwind. Het is heerlijk om te lopen. Veel is er onderweg niet gezegd maar ik weet dat Sonja er heel zeker ook heeft van genoten. Hopelijk voel ik me op 29 april evenzeer gelukkig als ik me nu voel.
HET WAS EEN HEEL GEZELLIG WEEKEND EN WAT ER TOF AAN IS AAN ZULK WEEKEND, DAT WE ELKAAR VEEL BETER LEREN KENNEN.
Gemeente Herent verzusterd met Cahabón & Cobán in Guatemala Gisteren naar de laatste aflevering gaan kijken van W@=D@. Guatemala in de CC De Wildeman. Herent Omdat Herent verzusterd is met Cahabon werd de laatste aflevering in Herent vertoond. Na de aflevering mochten de aanwezige vragen stellen die soms heel ludiek waren, maar door Pieter en Dimitri plezierig werden beantwoord. Het was een fijne avond en niet alleen Axel heeft er enorm van genoten, maar ik denk iedereen in de zaal. Het waren alle vier heel interessante reportages. Proficiat mannen. Axel ziet al uit naar de DVD's en het wraplied op CD
Het allereerste idee is gekomen tussen Kristoff (Leue, de broer van Dimitri) en mij. We zijn jeugdvrienden en hebben in dezelfde kleuterklas gezeten. Daarna hebben we elkaar heel lang niet meer gezien. Vanaf ons 18 zijn we terug heel goede vrienden geworden en veel samen op reis geweest. Dat waren altijd fantastische reizen, naar Indonesië, naar India
Jaren later, als ik toneelschool had gedaan en hij filosofie had gestudeerd, kwam hij op een beetje een verloren moment. Kristoff was op dat moment filosofieles aan het geven, en dat was niet helemaal wat hij wilde doen, dus kwam hij met een idee: Als we nu eens de koppen bij elkaar steken, zodat we iets samen kunnen doen. Gij met het spelen en het schrijven, en ik met mijn beschouwend naar de wereld kijken als filosoof. We hebben dan wat nagedacht, ook vaak teruggedacht aan onze reizen. We stonden stil bij het feit dat het wel fijn zijn een reisprogramma te maken. Niet alleen om persoonlijk nog eens een avontuur mee te maken, maar ook om een soort wereld te openen voor het publiek.
Dat was juist de periode dat de poolreizigers op TV was. Dat was niet echt wat we wilden doen, gewoon pur-sang reisprogrammas, dat bestaat al zoveel. Dan kwamen we op het idee om iets te maken over andere culturen. Het leek ons op een of andere manier zinvoller om dat voor jongeren te maken, met een beetje het idee in het achterhoofd dat volwassenen vaak hun gedacht al hebben opgemaakt over iets, en jongeren eigenlijk opener staan voor van alles en nog wat. Ze staan nieuwer en jonger in wereld.
Maar dan, als we er verder over nadachten werd het duidelijk dat we het dan inhoudelijk moesten kunnen sturen. Het zou dus meer zijn dan gewoon ons volgen met een camera, en wat we tegenkomen, dat is het. We wilden ook echt kunnen zien waar we het over wilden hebben. Dan beseften we al snel dat dit fictie wordt. Vanaf het moment dat je iets zo hard gaat sturen, en je wilt ook nog eens bepalen wat er gezegd wordt, dan maak je eigenlijk fictie, dan moet je het gaan scripten. Het aanvankelijk idee was om met twee te gaan, Kristoff en ik, maar we dan bedachten we dat we echt wel acteurs nodig hadden, die kunnen spelen. Dan is al heel snel het woord Dimitri Leue gevallen. Die hebben we er onmiddellijk bijgevraagd, in eerste instantie om er mee over na te denken. Dat waren vooral wilde fantasieën. Je kan naar een andere cultuur gaan maar je weegt die toch altijd af met wie dat je zelf bent. Dus eigenlijk is dat bijna een soort van oneerlijk vergelijk. Je ziet jezelf al bijna als de normaliteit. Wat natuurlijk in onze wereld ook zo is. We dachten, het is voor jongeren, dus alles kan, misschien moeten we het dan als een soort van Kikiwikis uit een jommekesboek, straight out of space, met een bol ergens neerdalen, en dat alles raar is, dat het leven van de mensen in Deurne raar zou zijn, en de Malinezen en de Mayas in de bergen. Dat alles nieuw is. Dat was dus het idee, maar het zou dan ook weer heel raar zijn en ook heel erg veel kosten om overal met een spaceship te landen. We hebben er echt aan gedacht, het zóu wel leuk zijn om overal zo iiiioew zjioef (doet een ruimteschip na) kriiiieep deur open en dan twee kikiwikis, twee rare aliens die eruit komen en die de wereld gaan verkennen. Dat hebben we dan toch maar niet gedaan.
Toen kwam het idee van een test te maken, voor onszelf, dus hebben we eerst wat testjes hier in Antwerpen gedraaid. Dan schreven we één aflevering van 25 minuten. We hadden toen al het concept van Bompa Cadeau, een wereldreiziger die altijd geschenken gaf, maar die voor de rest voor ons een soort van vreemde was en die dan een soort van laatste geschenk gaf met al die dozen. Dit is ook een beetje geënt op het boek van Paul Auster, Moonpalace. Dat begint met een jongen, Philias Fog, die van zijn grootvader allemaal kartonnen dozen erft vol met alle boeken die zijn opa ooit heeft gehad. Dus hij dacht, als ik nu al die boeken lees, dan heb ik in mijn hoofd alle verhalen die mijn grootvader ook had. Dat idee indachtig dachten we, als we datzelfde nu eens met voorwerpen zouden doen, die een wortel hebben in een cultuur, dan heb je hetzelfde effect. En door te laten zien dat er een berg dozen staan en je opent er maar 4, dan laat je zien dat wij naar 4 culturen gaan, maar er zijn er nog honderden waar we het niet hebben over gehad.
Dat was zon beetje het initieel idee, en daar hebben we een eerste aflevering over India op geschreven. We riepen een cameraman en een fixer (de persoon die alles moet regelen op zon reis) erbij en we zijn drie weken gaan filmen. Enkel de cameraman en de fixer werden betaald. Deze opnames hebben we laten monteren door de filmer, Ralph Demesmaeker, en dat zijn we gaan voorstellen op de VRT. Die schrokken zich echt een bult. Normaal gaat alles daar met oneindig veel dossiers en op voorhand onderzoeken of het wel gaat werken. Nu kwamen er gewoon drie kerels met een videocassette die zeiden: zet dat maar eens op. Ze waren erg geschrokken maar ze vonden het ook echt goed. En eigenlijk is dat aflevering 1 van India zoals ze gebleven is. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat we aflevering twee, drie en vier gewoon ter plaatse hebben verzonnen. Dat was leuk, maar dat waren ook mindere afleveringen. Het was voor ons ook een test om te zien wat we gingen doen. Dan zijn we ook redelijk snel te weten gekomen dat het niet voldoende is dat Dimitri en ik onszelf en oprecht geïnteresseerd zijn. Van onszelf zijn we, of althans ik, niet zó druk als op TV gelukkig- dus dat zijn echt figuurtjes geworden, de denker en de doener. De ene zet de andere aan, en het weerkerende effect van een slimme en een domme, een dikke en een dunne, gewoon een duo is altijd handig, daar kan je veel informatie meer communiceren. Maar daar werd duidelijk dat we bijvoorbeeld bij een aflevering met Indische vrouwen uren konden luisteren naar hun verhalen. Maar ja, wij stelden de vragen in het Engels, zij antwoordden in het Engels, het is een programma voor jongeren vanaf 8 jaar en we wilden niet met ondertitels werken dus daar konden we helemaal niets mee doen. Ook de schwung was helemaal uit de reeks. Dus toen het vast stond dat we het mochten maken hebben we besloten rigoureus voor personages te gaan, en daar hebben we ook altijd in gedacht en in geschreven.Dit staat soms haaks op wie we zijn maar het is ook echt een fictiereeks.
In het jaar dat daarna volgde heeft Kristoff zijn research gedaan naar de andere culturen waarover hij het wilde hebben en die stelde hij dan aan ons voor. Hij heeft ook een productiehuisje opgericht. Wat niemand wist was dat hij het initiatief had dit helemaal bij zichzelf te houden. In plaats van naar Woestijnvis of Telesaurus of De Mensen of Sylvester Productions te gaan was het voor hem echt zijn kind, zijn kans om een soort van nieuw beroepsleven in te gaan, hij wilde het helemaal bij zich houden. Dit heeft ook soms voor problemen gezorgd, het is niet evident je plots de baas te maken in een branche waar je geen ervaring in hebt. Hij heeft het met hart en ziel gedaan, maar hij heeft ook veel moeten leren. Maar wij allemaal, dus dat was ook geen probleem. Het voordeel is, nu bestaat het als volwaardig productiehuis, en ze doen dat goed. Het is nog altijd met een heel klein ploegje en heel veel werk, maar het loopt en het bestaat.
Praktisch ginder
Kristoff maakt een reis om een inhoudelijk voorstel te maken. In Mexico en Guatemala was dat bijvoorbeeld het belang van maïs in hun samenleving en de oorsprong die bij de Mayas ligt. Hij gaat dan naar daar en spreekt met heel veel mensen om het productioneel mogelijk te maken en afspraken te maken. Hij komt dan terug met een voorstel waarop wij ons scenario uit. En soms, niet altijd, gaat hij nog eens een maand naar daar om dat met al die mensen af te spreken omdat wij bijzonder veel werk hebben . Op een maand draaien wij niet alleen de tv-reeks maar ook al de docu-clips. Dat is enorm veel op heel weinig tijd. Dus dat is echt elke dag van zes uur s morgens tot als het licht uit is. Dat zie je natuurlijk niet in de tv-reeks want daar gaat het er vrolijk en vluchtig aan toe, maar we hebben zeker een zesvoud van wat je ziet gedraaid. Dimitri en ik zijn natuurlijk ook altijd met de theatervoorstellingen bezig. We kunnen dus niet allemaal opvolgen wat er juist gekozen wordt in de montage. Het is een beetje let go, we filmen iets maar we kunnen er jammer genoeg niet alles in kiezen. We zouden dat wel doen, dat is natuurlijk veel plezanter. Het is wel met het volle vertrouwen, maar we zouden het liever van a tot z kunnen volgen.
Dus: Kristoff gaat naar daar voorbereiden, we werken dan samen het scenario uit, en daarna gaat hij, of wij samen, om met de mensen waarmee we afgesproken hebben, te gaan werken. Want zeker op die bijzondere plaatsen, zoals het dorp in Gembe, in Mali, een piepklein dorpje, bij de Dogon in Mali, of bij de Mayas in Nimlahakok, willen de mensen wel weten wat je daar komt doen. Anders voelen ze zich een beetje gebruikt. Er wordt echt altijd veel tijd genomen om helemaal uit de doeken te doen wat de bedoeling is, ze weten ook dat Dimitri en ik gaan spelen, dat ze als realiteit mee verwerkt worden in een fictieverhaal, maar dat we hen nooit slecht willen laten uitkomen, we gaan niet met hen lachen of zo.
Reacties ginder?
Buiten India, want dat was echt een test, was dat altijd heel goed, het waren echt fantastische ontmoetingen. Vaak waren zelfs de ontmoetingen die plaatsvinden als de camera niet draait, veel hartelijker en veel meer zeggend naar mijn gevoel, dan wat er getoond wordt. Maar ja, dat is dan het nadeel van vasthangen aan het fictie verhaaltje. Ik denk eigenlijk dat bijna iedereen van ons zijn hart veel meer ligt in die echte ontmoetingen, dat is veel persoonlijker, veel echter. Maar we weten ook dat het andere functioneel is voor een groter geheel, namelijk uw totaalvertelling die dan ook een ander groter doel dient, het maken van een reeks die hopelijk iets kan betekenen voor heel wat mensen.
We hangen ook heel erg vast aan het draaischema, wat superhectisch is. We kwamen toe, de volgende dag moesten we met Don Domingo (in Guatemala) om 6 uur naar de Milpa gaan proper hakken, tot twee uur s middags, want zo lang duurt dat, en dan doen we ook echt mee. Dat is in beeld misschien 10 seconden, maar we hakken een heel veld mee om. Daarin schuilt natuurlijk ook het verschil van een echte fictiereeks, want dan film je maar een half uurtje, je slaat eens 4 keer met een machete, goed in beeld, en go. Wij deden meestal echt mee. Dat is heel dubbel. Bijvoorbeeld in Taiwan hebben we acht dagen een boeddhistisch ritueel meegemaakt. Dimitri en ik zijn Boeddhistische monniken geworden voor de reeks. We weten dat in de tv-reeks maximaal 5 minuten gebruikt zijn van de acht dagen dat wij er fulltime waren. Soms zaten we drie uurtjes op onze knieën op de grond, ik kan je verzekeren, dan kraakt je rug, dan barsten je knieën, je wordt knettergek want je bent dat niet gewend. Dan denk je in je eigen: het is goed dat we dat allemaal mee investeren maar het is gekkenwerk. We zouden evengoed een half uurtje zijn komen filmen, wat beelden nemen en bedankt! We hebben wat we nodig hebben! We hebben dan de keuze genomen dat als we het doen, we het goed doen. Dat was ook de afspraak met die mensen.
Voor ons was het dan ook nog eens moeilijk want onze rollen bestonden er juist in om dan in die rol er eigenlijk ook nog eens grapjes over te maken. Dus op die drie uur dat wij er dan zo zitten, als de camera langskomt, zal Dimitri misschien eens een keertje geeuwen, als mopje, terwijl wij er dan wel echt drie uur zitten, juist om er niet mee te lachen naar die mensen toe. Het is dus soms echt iets heel dubbel geweest, het is niet simpel, een vreemde evenwichtsoefening.
Dit is ook soms de reactie van de mensen hier, er wordt precies met die mensen gelachen.
Ja, dat vind ik ook, en ook wat veel mensen zeggen, dat het veel te veel ons is. Maar het was ook een beetje diffuus. Dat was de keuze van Kristoff, het was begonnen als ons als actieve rol als personages, het verhaal ligt bij ons en wat we tegenkomen. Naar mijn gevoel zouden de docu-clips bijna mee in de tv-reeks moeten zitten. Dan vind je niet alleen het plezante, overdreven op ons gefocuste van die reis, maar ook wat je tegenkomt. Dat vind ik persoonlijk interessanter. Veel mensen zeggen: het is leuk, maar jullie laten wat weinig van de cultuur daar zien. Maar ze hebben dan de website nog niet bezocht. Voor ons is het eigenlijk altijd heel duidelijk geweest. TV moet de deur open zetten, kom binnen, en dan zijn er de andere media. Maar veel mensen kijken alleen tv.
Voor ons is het project die vier dingen samen en elk medium werkt op een heel andere manier, en dat is ook bedoeling. Ik was er ook heel erg tegen dat het op één zou komen. Het, laten we zeggen, clowneske ervan, is goed voor achtjarigen, voor mij moet dat absoluut niet op één komen. Sterker nog, als ze ons dat op voorhand gezegd, dan hadden we wel iets anders gemaakt. Dat heeft op alle vlakken zijn weerspiegelingen, uit productioneel oogpunt, misschien moesten we dan echt naar de Mayas en in Mexico met een toeristengroep meegaan.
Wat wil je ermee bereiken bij de jongeren hier?
Heel naïef zetten we gewoon een deur open om naar een andere cultuur te kijken. Bescheiden wel, want soms hoor ik Dimitri of Kristoff zeggen We willen een cultuur uitleggen. maar dat vind ik eigenlijk onjuist. We reiken wat dingen aan die prikkelend kunnen werken, die je nieuwsgierigheid kunnen opwekken, maar meer dan mensen een fijne kijk te gunnen is het voor mij eigenlijk niet. Het is geen schoolboek van en zo leven de Mayas, dat is het voor mij echt niet. Ik ben bijvoorbeeld voordat we daar zijn gaan filmen al twee keer een maand gaan rondreizen in India. Ik kan je vertellen dat India ook totaal iets anders is dan wat we daar laten zien. We hebben het over India, maar slechts over een klein stukje. Eigenlijk hebben we het zelfs alleen maar over dat Ganeshabeeld, en onze ontmoeting. Dat is minimaal, maar het kan wel genoeg zijn voor jongeren om daar in de toekomst niet meer afstandelijk op te reageren, om er geen schrik meer van te hebben, zo van oeeeh die rare weirdos, yoga, vreemde toestanden, al die Indiërs. Ze staan er voor open, en dat vind ik op zich wel een zinvol iets. Dat beoogt het voor mij. Het is bedoelerig, maar ook niet. Ik vind dat het in eerste instantie ook gewoon fijn en goed moet zijn.
Ervaring in Nimlahakok
Wat ik heel schoon vond in Nimlahakok -en dat is natuurlijk een heel westerse perceptie- is de totale verering van het bergdal. Dat is niet moeder aarde, maar moeder én vader aarde samen. Zowel het mannelijke als het vrouwelijke, het vruchtbare van de grond wordt daar vereerd. Als je dat op voorhand van hier uit bestudeerd dan denk je dat zal dan wel Maar als je daar dan bent en je ziet de bergen en de dalen en je ziet dat een veld niet zoals bij ons bij een boer een plat veld is maar dat de punt van een berg en het diepste dal allemaal veld is, en allemaal zo groen en vruchtbaar, dus overal kan het veld gemaakt worden, dan begin je dat te snappen. Als je ziet dat die mensen echt leven van wat de natuur hen geeft, waar eigenlijk ontzaglijk veel mensen op deze aardbol van leven, dan begrijp je niet alleen die grote dankbaarheid, maar ook dat onvoorstelbaar goddelijke en scheppende voor hen daarin, en heb je een veel groter begrip voor al die rituelen dan als je dat hier van op een afstand bekijkt. Dat doet je natuurlijk ook heel erg nadenken over hoe ver wij zelf allemaal verworden zijn van het leven in contact met die natuur. Ons leven is bijna in geen enkele mate nog gedirigeerd door wat er zich in de natuur afspeelt. We stappen altijd op stenen, we hebben overal kunstmatige verlichting, we zetten het zelf zo warm als we willen, we leven daar gewoon niet mee. Totaal niet. En als je dan daar bent, en in Mali was dat evenzeer zo, dan wordt het leven echt gedirigeerd door de natuur. En wat je dan gegund wordt door de natuur is altijd een geschenk voor die mensen. Als je het leven zo ontbolsterd van al zijn luxe ziet, veel ruwer maar vaak ook veel puurder en heel schoon, laat je dat niet onberoerd, het zet je aan tot denken. Je botst op je eigen wrevel van aan zoveel luxe gewend te zijn. Je hebt ook wel ineens een blik op wat het leven voor andere mensen is. Hoe verworden wij ook zijn, het leven is wat het is. Vandaag geeft onze saxofonist geboorte aan een zoon of een dochter, het leven hier is de normaliteit voor dat kindje. Dat zal ook nooit iets anders kennen, en heeft dus ook geen waardeoordeel van goed of slecht. Het is wel een vaststelling dat er zon grote verschillen zijn. Het laat je er heel erg over nadenken en bij stilstaan.
Het is voor ons dan natuurlijk een heel groot geschenk dat we dat allemaal mogen meemaken. Ondanks het feit dat je soms wel met wrevel zit omdat je elke dag om 6 uur moet beginnen en dat dit wel begint op te tellen en ook gewoon omdat het voor ons een bizarre verhouding is tussen dat fictieverhaal en onze persoonlijke ervaring. Dimitri en ik gingen bijvoorbeeld altijd mee eten met Don Santiago en zijn zeven dochters, en we gingen altijd meehelpen in de keuken, we vonden dat leuk. Ik ben geweldig handig in het maken van tortillas, en Dimitri totaal niet. Tot grote hilariteit van de vrouwen daar. We hebben ons eigenlijk met die madammen zo goed geamuseerd, gelachen, die lagen op de grond van het lachen. Dat zit nooit ergens in de reeks, terwijl dat wel onze ervaring is. Dat zijn wij dan daar. Het gaat zelfs zo ver dat een kindje dat die week daar geboren is, genoemd is naar Dimitri. Ze wilden ook wel Pieter maar dat kwam te veel voor, want dat kwam van Petrus en dat kenden ze al. Dimitri vonden ze zó raar, omdat dat Russisch was. De dag dat we vertrokken ben ik fotos gaan nemen in een klein houten barakje met Dimitri en de kleine Dimitri.
Wat ook absurd is, Don Santiago is 43, hij heeft 10 kinderen en 2 kleinkinderen. Maarja, het leven stopt daar ook veel vroeger. Het zijn straffe ervaringen geweest allemaal.
Ben je dan telkens een maand naar daar geweest?
Nee, het is heel versplinterd geweest. Die pilootaflevering van India is heel oud, meer dan twee en half jaar geleden gefilmd. In dat voorbereidende jaar van Kristoff hadden Dimitri en ik nog ander werk. En vanaf daarna zijn we ten eerste begonnen aan de tv-scenarios en de toneelstukken te schrijven, ploegen beginnen samenstellen. Dan hebben we af toe een reis gemaakt, verspreid over twee jaar. De laatste, Mexico en China zaten redelijk kort op elkaar. Qua timing is dat dan hilarisch, je schrijft aan een scenario, je begint te repeteren met een toneelgroep, naar de première, zondagavond is dan de laatste voorstelling, maandag beginnen aan het tv scenario, drie weken schrijven, hop en vertrekken. Zo is dat eigenlijk al twee jaar en half voor ons.
Zaterdagavond tijdens een gezellige chat met Lien(onze lieve vriendin) toch een stulpje gevonden voor het weekend van 290407in Hamburg. Nog een 10-tal weken en het is weer marathontijd. Nu nog goed trainen en hopelijk kunnen we hem weer uitlopen. Niet voor een betere tijd maar gewoon hopen dat ik deze afstand weer kan oververwinnen. Zondag een lange duurloop van 2.10 uur. Na een slechte nachtrust hoop ik toch dat ik niet te veel last heb om te volgen, want iedereen is veel sneller dan ik. Maar ik weet, dat Lien wel zal zorgen dat iedereen bij elkaar blijft. Haar moederlijk instinct laat ons zeker niet onberoerd. Samen met de groep die in Antwerpen de marathon en de 10 miles gaan lopen, is de training toch plezieriger om doen, dan alleen te moeten lopen. Zelfs Ronny (Trainer van de Bosklappers)komt ons af en toe eens tegemoet gereden op z'n nieuwe Mountain Bike. Het doet deugd dat er zo goed voor ons gezorgd wordt. 18.450km in 2.10 uur als training vindt ik voor mezelf niet zo slecht; en wat biezonder is, ik ben niet achter gebleven. Met een lekkere après-run van warme thee, cakejes en fris water sluiten we onze zondagvoormiddag af. Nu snel naar huis om nog te geniet van een gezellige zondagnamiddag.
Vandaag een prachtige vroege lentedag. Zo'n gevoel kreeg men toch. Het sobere weer van de voorbije dagen is snel vergeten. Het weekend ziet er veelbelovend uit. Vandaag een duurloop van 1.30 uur en zondag 2.10uur. Axel blij gezind, daar zat zeker de carnavalsfeer voor iets tussen, want onderweg werden er menig carnavalsliedje gezongen. De sfeer zat er echt in; zalig lopen met een zulke bende. Vrienden ondereen, wat moet het nog meer zijn. Voor de niet marathoners was 1 uur lopen genoeg, maar wij moesten er nog een half uurtje aan bijbreien. De vraag was nu, Axel loop je mee met de andere naar de sporthal, of kan je nog mee met ons voor een half uurtje. Vastberaden, besloot hij! Ik loop mee met de mama. Zelfs na toch de zware training van woensdag met fartlek, was ik toch verrast. CHAPEAU Axel
De laatste dag voor de krokusvakantie, wordt er steeds carnaval gevierd in de school B.B.O.G.Woudlucht van Axel. Vandaag hadden ze zich al goed voorbereidt want toen ik hem ging halen kwam de lekkere geur van pannekoeken me al tegemoet Dit jaar wilde hij Caesar zijn; na ons verblijf in Rome tijdens de marathon van Rome is hij heel gefascineerd door Rome. Ons boek over toerisme in Rome, een film van Ben Hur, stripverhalen over Rome en zo meer; hij krijgt er niet genoeg van. hij wil zelfs in Rome gaan wonen als hij groter is. God beware me!
Na een nacht met weer enorme slaapstoornissen, hoorde ik om 8 uur de regen kletteren tegen de ramen. Ik dacht na zo'n nacht kan dit er nog maar bijkomen. Ik moest wel terugdenken aan een training voor de marathon van Londen. Toen waren we (samen met Mieke en Linda) juist begonnen aan onze lange duurloop van meer dan 2 uren. Na een half uur waren we zo nat als 3 waterkiekens. Wat een zicht dat juist was, laat ik aan anderen over om in te vullen............... Maar we hielden vol. Wat een karakter! Al zeg ik het zelf. Maar niettegenstaande de zware regenval toch met volle moed opgestaan, die moed zou wel nodig zijn zo ondervond ik toch bij de 2x1000m à 85%. Nu niet op een nuchter maag, maar om zo te beginnen trainen da's ni alles. Ja, Lien het heeft wel wat pijn gedaan. Gelukkig konden we nadien op een rustiger tempo ons duurloopje van 1.30 doen; In het gezelschap van Monique, Patricia, Linda (lang geleden ni gezien), Bea en Karina na een weekje uitzieken en ons Lien die kan genieten van een vrijgezellenweekje(of toch niet!); gingen we richting Vaartkom. Zolang het maar vlak was, was ik al heel blij. Tegen een gezapig tempo (hartslag 141) mocht het van mij nog langer duren. Mag het voor 29 april ook zo'n gevoel geven. Onderweg kwamen we nog een fietser tegen die ons (Karina en mezelf) zo op een rare manier bekeek, dat we beiden toch echt moesten lachen. Wat hij juist moet gedacht hebben weten we niet, maar zijn blik sprak boekdelen. Wat wel bezonder was, we hebben tijdens onze training geen drup regen gehad. Dank aan iedereen voor de gezellige training Wat kan een aquarius lekker smaken na een training
Dit verslagje was zo prachtig dat ik het in Axel zijn blog heb geplakt. Bedankt voor onze super Trainster.
Ik vindt het een prachtig verslagje lien. Het doet deugd te lezen dat niet iedereen heeft afgezien op de stevige heuveltjes(of bergskes). Waar Leo de eerste foto's genomen heeft stond een snelheidsmeter. Die wees steeds 10 à 12km aan. 't wist niet dat lopers ook gepakt werden op snelheidsovertredingen. Ik zie in de lijst dat mijn tijd 1.2.21 staan. Als ik aflas op de 5 km had ik 32 minuten. Dan heb ik in het totaal toch niet zo slecht gelopen op mijne leeftijd. Iemand die het laatste stuk naast mij liep en eveneens de stevige helling zag riep zelfs (mon Dieu!). Die heb ik nu wel niet aangeroepen, want voor een ketter zoals Bea altijd zegt, zou het toch niet geholpen hebben. Of moet ik me dan toch bekeren!
Echt "Hivernales" weer deze keer, na het warme intermezzo van vorig jaar. Een massa deelnemers,waarvan maar liefst 21 HRCers aan de start. Het grootste deel zelfs snelheidsmodellen! Vrij stipt vertrokken aan het sportkot, volgde de 5-koppige colonne vlot B14 die voor een keer op slofjes reed ipv op klikpedalen en kon iedereen rustig en op tijd een plaatsje zoeken in de kleine straatjes met de bijzondere namen (Heiligenborre,Jachtstoetdreef..) van Bosvoorde. Daarna richting de sporthal van de international school voor de inschrijvingen waar de gebruikelijke chaos heerste.Veel volk, héél veel volk! Bij het ophalen van de borstnummers kregen we met z'n allen de shock van ons leven: door één of ander ondoorgrondelijk "misverstand" was de hele ploeg ingeschreven onder HRC/dcla !! Hoe kan zoiets????
Ik besloot om dit kleine euvel later op te nemen met de organisatoren, terwijl de anderen aan het lopen waren (is gelukt ook dankzij een zeer vriendelijke computermeneer van de organisatie); nu was het belangrijker dat iedereen op tijd aaan de start raakte. Na wat uitleg over het deponeren van zakken het vinden van de wc's,en de diverse te volgen wedstrijdtactics,wurmde iedereen zich richting start.
Voor Marion en An (DP) was het hun maidentrip en mocht het dus zeker rustigaan; zo rustig ging het echter niet, ze liepen een prachttijd én ze zagen er bovendien amper vermoeid uit.Dat belooft dus voor de toekomst. Ons snelle "pluimpje" Brigitte had haar grootste fan annex verzorger meegebracht en dat rendeerde duidelijk: ze vloog ons gewoon voorbij,zette een dijk van een tijd neer en had aan de meet nog energie voor een sprintje met de glimlach. Ze mag de komende weken dus in alle eer en geweten rustig nagenieten en "re-cuptrainen" met de vriendinnen. Monique is duidelijk helemaal terug van weggeweest: een goeie 56' op dit parcours was het resultaat van de training van de laatste weken.Samen met echtgenoot Paul liep ze - vrolijk als immer- de meet over.Kort daarna kwamen we al Bea,Christine (even vermomd als Jeannet),Karina en An tegen.Het magneetspelletje had weer zijn diensten bewezen (voor alle info:zie Bea). Prima gedaan meiden! Echte snelheidsmodellen hebben trouwens oog voor detail:Bea en Karina - trainingsbuddies voor de marathon- hadden zich een identieke kleurige en zeer elegante bandana aangeschaft. Leuk én van ver te herkennen! Ik was nog maar net hun jasjes aan het uitdelen, of ik zag Gerda al in de bocht aankomen,Ze had duidelijk de wedstrijd prima ingedeeld en de beste beentjes voor het einde gespaard, want het ging nog heel snel daar in de laatste 200m! Eén à twee minuutjes later volgden Marion en ons Chrisje.Moe maar tevreden voltooiden ook zij een prima 10k met Axel en Leo als supporters. Knuffels,felicitaties en thee volgden..;en terwijl ons madammen zich gingen wassen,keerde ik terug naar de omloop om te wachten op de dames en heer van de 20k. .Paul ging zich helemaal "smijten" op de 20....en hij heeft zicht toch een kilometer kunnen inhouden...maar daarna ging het vlot vooruit! An en ik zagen zijn rijzige gestalte full speed op ons af komen.Met een laatste spurtje ging het nog net onder de 1u50' of zo'n 3 minuten rapper dan hij zelf had durven hopen.Weer een contente mens dus! Voor Griet,Mit en het moatje - allen in opbouw voor de marathon van A'pen - was de opdracht eenvoudig: zéér rustig de 15k afwachten en dan mocht het wel wat sneller. Veerle zou het trio steunen onderweg; vermits ze dacht iets minder in form te zijn,wilde ze er geen wedstrijd van maken maar een rustige duurloop kon wel natuurlijk. HALLOOOO????? 32 op de 5-1.02-op de 10 en onder de 2 uur aan de aankomst....op een dergelijk parcour s!!! "ja...ik moest bergaf versnellen of ik kon bergop niet mee...we waren even vergeten dat het rustig mocht.....'t was een iets minder rustig dan anders rustig...we hebben treintje gespeeld...." ziedaar een greep uit het smoezenboek...De lachende gezichten aan de aankomst gaven toch aan dat ze niet helemaal steendood zaten (of was het nu "helemaal niet steendood"?) en dat deze dames in bloedvorm verkeren,be sure.Ze hebben genoten van het parcours en kwamen zelfs een ree op hun pad tegen! en morgen? morgen is het niet alleen rustig het is zelfs RECUP!!!!!!!!!! Jullie missen hier nog het verslag van, de bosklappers.Dat laat ik aan b14 over en kan je dus lezen op hun blog. De uitslagen staan al online! De 10k is zeer nauwkeurig, de 20k klopt tot aan André Biesemans (1u37.48) daarna is er iets mis gegaan en heeft iedereen...een veel snellerer tijd dan zelf afgedrukt. 't is eens wat anders en goed voor de statistieken naar de buitenwereld Een heel leuke voormiddag,zeker weten en het kriebelt om morgen zelf ook weer te gaan lopen...(nu die hoest nog..)
Het griepvirus heeft eindelijk de duimen moeten leggen en gelukkig kunnen we weer samen gaan lopen. Axel is wel bang dat het niet goed zal gaan; en in stilte weet ik dat ook wel maar ik probeer hem toch aan te moedigen om mee te gaan. Als de groep wat te snel is blijven wij wel achteraan lopen beloof ik hem. Het griepvirus heeft ondertussen ook een deel van onze groep aangetast maar niettegenstaande zijn we toch met een mooi groepje samen om spijtig genoeg zonder onze trainster ons trainingsschema af te werken. Ondertussen is ons Sonia terug van een drie weken vakantie in Nieuw-Zeeland.
Niettegenstaande wat last van Jetlag kwam ze toch reeds moedig meelopen met de groep. Sonia we zijn blij dat je er terug bent.
't is belezen. Omdat Leo niet naar de les moest en op tijd thuis was kon ik nog naar de training gaan. Dat dacht ik toch! Maar het lot lag anders, M'n autooke liet het afweten en na het bezoek van de pechverhelper van VAB stelde deze vast dat z'n baterijke de Pijp aan Maarten had gegeven. Met wat startkabels kreeg hij hem nog aan de praat zodat ik naar de garage kon rijden. Omdat ik er toch niet zo gerust in was, stelde de pechverhelper me voor om te volgen. Gelukkig is de garage niet zo ver gelegen en geraakte ik zonder verdere problemen op de bestemming. Dus dit was m'n maandagtraining.
Omdat de garage de maandag gesloten is moest ik wachten tot vandaag om te weten of ik hem snel terug kon krijgen omdat ik axel nog naar de school moest doen en zelf ook nog naar het werk moest. Maar dank zij de garagist was ik slechts een kwartiertje later op m'n werk, omdat er gelukkig nog een vervangwagen was zodat ik me vandaag toch al kon behelpen.
Tijdens de speeltijd op school of in de gangen op kantoor zijn er vaak allerhande roddels te horen.
Hierbij een fabel die beter aantoont dan een lange uiteenzetting hoeveel kwaads een roddel kan doen die algauw een eigen leven begint te leiden.
Op een dag komt iemand Yoshi (gebruik je favoriete held) bezoeken en zegt hem:
- Weet je wat ik net heb gehoord over je vriend?
- Wacht even, antwoordde Yoshi. Vooraleer het me te vertellen, zou ik graag willen dat je er de drie zeven over laat gaan.
- De drie zeven?
- Ja, zei Yoshi. Vooraleer je me allerhande zaken gaat vertellen over anderen, kan je beter even de tijd nemen om die informatie te filteren. De eerste zeef is die van de waarheid. Heb je gecheckt of wat je me wil zeggen wel echt waar is?
- Nee. Ik heb er alleen over horen praten...
- Je weet dus niet of het waar is. Dan gaan we over naar de tweede zeef: die van de goedheid. Is wat je me wil zeggen iets goeds?
- Nee! Integendeel.
- Dus, vervolgde Yoshi, je wilt me slechte dingen vertellen en je bent zelfs niet zeker of ze waar zijn. Je kan misschien toch nog slagen in je test, want er blijft nog één zeef over, die van het nut. Is het nuttig dat je me vertelt wat mijn vriend gedaan heeft?
- Nee. Niet echt.
- Wel, besluit Yoshi, wat je me te vertellen hebt is niet waar, niet goed en niet nuttig. Waarom zou je me het dan vertellen?
Overtuigd?
De fabel is natuurlijk ook van toepassing op volwassenen. Vervang de held door iemand in wie je vertrouwen hebt en de vriend door een collega of een concurrent
7.30 uur roept m'n klok me wakker om aan de duurloop van 2 uur te beginnen; maar de weergoden waren me niet zo goed gezind. Hevige wind en hagelbuien deden me besluiten om toch nog eventjes terug in m'n warme nestje te kruipen. Hopelijk zouden deze ongezellige weersomstandigheden niet te lang duren. Maar om 8 uur zorgde Axel er wel voor dat m'n rust voorbij was 'en ben dan toch maar opgestaan' want z'n dvd's van de kampioenen waren aan het wachten. Ondertussen zou ik al maar lekkere pistoleetjes beginnen te bakken. Na nog wat huisactiviteiten was het ondertussen al 1 uur geworden. Gelukkig was ondertussen de lucht opgeklaard en zelfs het zonnetje kwam te voorschijn. Met m'n loopkostuumeke en loopsloefkes aan, ging ik nog eens de Veltemse buurt verkennen. **************
Heersemmolen, Leuvensestraat, Veltem-Beisem De Heersemmolen ontleent zijn naam aan de Frankische plaatsnaam 'Hendersem', woonplaats van Hendrik. Hij is gelegen op de Molenbeek, die op die plaats kunstmatig werd verhoogd om de watervoorziening van de molen te verzekeren. De oudste gedeelten, opgetrokken in oranje Spaanse baksteen en witte zandsteen, dateren uit de 15de eeuw. In de daaropvolgende 500 jaar is er geregeld verbouwd en uitgebreid. In 1986 werd de molen gerestaureerd en weer maalvaardig gemaakt. *********** Het is toch wat anders om alleen te moeten lopen; maar gelukkig heb ik m'n mp3 spelertje om me gezelschap te houden. Het eerste uur loopt heel soepel, maar de donkere wolken brengen een eerste regenbui mee. Onderweg kom ik nog een eenzame loper 2 maal tegen. 'Hé, we hebben precies dezelfde weg uitgekozen, maar dan in tegenovergestelde richting' roept hij me toe. Met een glimlach en een groetje lopen we beiden ijverig verder; hoe lang hij nog wil lopen weet ik niet maar ik moet er nog 3 kwartiertjes aanbreien. Ondertussen ben ik in de fusiegemeente Winksele aangekomen. *********** Maria-Hemelvaartkerk, centrum Winksele Romaanse zandstenen westertoren en middenbeuk (12de eeuw), fraai portaal (13de eeuw). ************************* Rustig aan de hartslagmeter in het oog houdend loop ik terug huiswaarts. Ja, m'n 2 uur zit erop, nu een lekkere douche en dan lekker in de zetel.
Op 040207 trekken we met een 14 tal lopers naar Bosvoorde voor de eerste midwinterloopwedstrijd. Afstanden van 10 en 20 km zullen getrotseerd worden in het prachtige Zonieenwoud.
Wat geschiedenis van het
Het Zonienwoud is een van de merkwaardigste bossen in Vlaanderen. Niet alleen omdat het zo groot is, maar vooral omdat het al in de verste oertijden een bos was en dat door honderden eeuwen heen ook steeds gebleven is. Vooral omdat nijvere boeren steeds op zoek waren naar een lapje grond dat nog niet ontgonnen was. Oud betekent echter niet dat het bos niet veranderde sinds zowat 10.000 jaar geleden, aan het einde van de laatste IJstijd, de eerste bomen uit de toendrabodem kropen. Uit onderzoek blijkt dat er toen vooral Linde groeide, Hazelaar, Kastanje en Eik. Na verloop van tijd verdrongen beuken de linden en rond het begin van onze tijdrekening overheersten Eik en Beuk het Zoniënwoud. Julius Caesar noemde het bos dat in zijn tijd onze streken bedekte een dicht, ondoordringbaar oerwoud, maar de Griekse aardrijkskundige Strabo sprak hem tegen. Voor hem was het Kolenwoud helemaal niet zo woest als de Romeinse veldheer had beweerd. We zullen de waarheid wellicht nooit kunnen achterhalen. Wat wel als een paal boven water staat, is dat reeds in het eerste millennium van onze tijdrekening langs alle kanten aan het bos werd geknabbeld. Plaatsnamen met 'rode' en 'laar'(Hoeilaart, Sint-Genesius-Rode), die wijzen op gerooide plekken in het bos, duiken pas op in documenten uit de twaalfde eeuw, maar de plaatsen die ze benoemen zijn ouder. Het levensverhaal van Sint Hubertus bewijst overigens dat reeds in de achtste eeuw mensen actief waren in en rond het bos. Volgens een teruggevonden documetn noemde men het zonienwoud ' SONIA ' De echte Sint Hubertus De legenden over Sint Hubertus, patroonheilige van de jagers en beschermheer van het Zoniënwoud, zijn bijna niet te tellen. Zoveel verhalen vertelt men over hem, dat men er bijna aan zou twijfelen of Hubertus echt heeft geleefd. Hubertus was een zoon van Bertrand, hertog van Aquitaine. Hij trad in dienst bij hofmeier Pepijn van Herstal en trouwde met Floribane, dochter van de hertog van Leuven. Het echtpaar had een zoon, Floribert. Het huwelijk belette Hubertus niet bisschop van Maastricht te worden. In 721, na het overlijden van Sint Lambertus, verhuisde hij zijn zetel naar Luik. Daarmee was hij de eerste bisschop van het toekomstige prinsbisdom. Hij erfde de villa van zijn vrouw in Tervuren en bracht er regelmatig enkele weken door om in het uitgestrekte bos te jagen. Een hobby die misschien niet direct tot zijn latere heiligheid bijdroeg, maar beslist stof leverde voor talrijke legendes.Hij stierf op 30 mei 727 in Tervuren, aan de rand van het bos waar hij zoveel van hield.
Dat 'Sonia' de eeuwen overleefde, hebben we waarschijnlijk te danken aan de ligging van het woud, halfweg tussen Leuven en Brussel. Nog voor het jaar 1200 werden de hertogen van Brabant de trotse eigenaars van het bos waarin ze graag en veel jaagden, maar waaruit ze ook volop klinkende munt sloegen. Zelfs tegen het einde van de 15de eeuw was de houtproducent Zoniënwoud nog goed voor 25 procent van de inkomsten van het hertogdom. In de dertiende eeuw lieten de hertogen een jachtslot bouwen in Tervuren, comfortabel te bereiken vanuit zowel Leuven als Brussel. Het slot groeide uit tot een echt paleis, waarin een tijdlang ook een deel van de hertogelijke administratie was ondergebracht. De heersers die de hertogen opvolgden, bleven verknocht aan Tervuren en het woud. De jachtpartijen van keizer Karel in de 16de eeuw waren enorme feesten van onvoorstelbare pracht en praal, als we de reeks wandtapijten 'De Jachten van Maximiliaan' mogen geloven. Elk tapijt stelt een jachttafereel voor tijdens een van de twaalf maanden van het jaar, telkens op een andere plaats in het bos. In de lente joegen de heren met valken, in de zomer gingen ze achter herten aan en in herfst en winter stortten ze zich op de everzwijnen. Aan het feesten kwam echter een einde en de twee eeuwen na Karel V vormen eigenlijk één lange rampentijd voor het bos, afgezien van een paar korte glansperiodes, zoals tijdens het bewind van Albrecht en Isabella. Geldzuchtige eigenaars, diefstallen, slordig beheer en plunderingen zorgden ervoor dat het eens zo trotse woud er rond 1700 belabberd bijlag. Pas in 1770 begon het herstel. Het Oostenrijkse bewind stelde Jean Charles Théodore de l'Escaille aan als onderwoudmeester met een ambitieus programma voor herstel van het woud. De l'Escaille slaagde niet in zijn opzet. In zijn plaats kwam een Oostenrijker, Joachim Zinner, die eerder had meegewerkt aan de aanleg van het Warandepark in Brussel. In 1787 kreeg hij zijn benoeming als directeur van de aanplantingen in het Zoniënwoud. Een jaar later begon hij jonge beuken aan te planten, rij na rij, als soldaten in het gelid. Zelfs de revolutionaire Fransen lieten hem verder planten: duizenden en duizenden beuken, het huidige bos draagt er nog steeds de sporen van. In 1815 werd het Zoniënwoud samen met andere staatsdomeinen eigendom van de Hollandse koning Willem. Zeven jaar later droeg hij Zoniën over aan de algemeene Nederlandsche Maatschappij ter Bevordering van de Volksvlijt, voorloper van de Generale Maatschappij van België. Het bos was toen nog zowat 11.500 ha groot. Daarvan rooiden en verkochten de 'algemeene' en haar opvolgster , de 'Generale', meer dan de helft. Toen de bank het bos in 1842 op aandringen van koning Leopold I aan de Belgische staat verkocht, was het nog maar 4.836 groot. Zelfs daaraan werd nog geknabbeld: 16 ha gingen op aan de spoorlijn naar Namen. Brussel kreeg een dikke 100 ha om er een park van te maken: het Terkamerenbos. En op een kleine 100 ha mochten privé-investeerders renbanen en oefenbanen aanleggen in Bosvoorde en Groenendaal.
Veel voorkomende roofvogels in het Zoniënwoud zijn de Bosuil en de Buizerd, maar ook sperwers, haviken, boomvalken en ransuilen maken regelmatig hun opwachting.
Muizen is nu al 3 jaar op rij, de place to be voor onze nieuwejaarsloop met daarna de receptie. Dit jaar wilden we er toch iets speciaals van maken en wilden we ons Lien toch eventjes in de bloemen zetten. Voor de gelegenheid hadden we een liedje in elkaar gestoken dat door iedereen heel goed werd meegezongen. HRC LIEDJE Refrein En we zijn met z'n allen op training geweest. En 't was er een reuze gezellig feest En da's de trainster die ons den uitleg geeft. En da's de coach die geen schema's vreest. Al in den Haa Air Cee.
En is dat hier ons lieve Lien, Ja, dat is ons lieve Lien. En is dat hier den B14? Ja, dat is den B14. B14, ons lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, vivat vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier een Hrceeke? Ja, dat is een Hrceeke. En is dat hier ons beste Peeke? Ja, dat is ons beste Peeke Ons beste Peeke, een HRceeke, den B14, ons lieve Lien, Vivat vivat de Runnersclub, Vivat vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier een toffe bende? Ja, dat is een toffe bende. En lopen die dan tot op 't einde? Ja, die lopen tot op 't ende. Een toffe bende tot op 't ende, ons beste Peeke, een Hrceeke, den B14, ons Lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, Vivat Vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier geen goe gerief? Ja, dat is hier goe gerief En is dat hier n'n nieuwsbrief? Ja, dat is n'n nieuwjaarsbrief! Een nieuwjaarsbrief, geen goe gerief, een toffe bende, een Hrceeke, den B14, ons lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, Vivat Vivat de runnersclub.
Na het voorlezen van een stukje nieuwjaarsbrief was het tijd voor de geschenkjes. Ons Lien werd in de bloemetjes gezet en kreeg daarbij ook nog enkele andere nuttige geschenken. Ik weet zeker dat dit haar wel heel erg verraste. Zij heeft het verdiend. Ook de trainers werden niet vergeten, zij kregen elk een degustatiepakketje van Blonde Leffe.
Schema vandaag vertelt ons dat er op het menu Fartlek staat. 1/1 - 2/2 - 3/3 - 4/4 - 3/3 - 2/2 - 1/1. 1 minuut snel/1 minuut traag enzovoort. Vandaag zijn we niet met zo velen omdat het weer nu ook niet al te denderend is. Ons Lien die met een keelontsteking kampt kan noodgedwongen niet mee lopen; en omdat Axel zich toch ook nog niet zo sterk voelt na een buikprobleempje van onder het weekend blijven zij achter. Zij wil ondertussen Axel helpen met het leestukje dat hij tegen morgen moet kunnen. Dat ziet hij wel zitten. Met ons kleine groepje vertrekken we richting Blanden waar we rustig??? onze oefeningen kunnen doen en ik moet zeggen ik voel me enorm goed. Ik moet zeggen dat ik me vandaag minder zorgen moet maken om Axel en dat zal ook wel een van de redenen zijn dat ik me heel relax voel. Ik weet hij is in goede handen. Ondertussen vertelt Gerda die pas terug is van een bezoekje aan An (ook een loopster) die voor de ogenblik in Burkina verblijft als vrijwilligster. honderduit over het leven daar. Met een heleboel bruikbare spullen voor de school en de inwoners van het dorpje die Gerda had meegenomen was An in ieder geval heel blij; evenals de inwoners. Zelfs Axel had een deel van zijn speelgoedautootjes meegegeven. Terug aan de sporthal aangekomen spoed ik me om naar Axel te gaan. Hij heeft zich heel goed bezig gehouden met Lien en zijn lezen. Ik heb haar al voorgesteld om hem privé-lessen te geven om te leren lezen. Hierna volgt een stukje uit haar blogje : http://aninafrika.blogspot.com/ Haar stukjes die ze schrijft zijn heel ontroerend en we mogen ons blijprijzen dat we het hier toch wel heel goed hebben. Maar dat we soms toch ook wel eens vergeten.
Het dispensair Trottoir
Het centrum waar ik werk is begonnen als een gewoon dispensarium of een infirmerie waar de mensen naartoe komen voor medische zorgen. Nadien zijn ze ook de straat op gegaan om de mensen daar te helpen, maar gemakkelijk is dat niet. Ze zagen dat de noden groter waren dan enkel medische zorgen, dus wilden ze ook eten en onderwijs geven aan de mensen. Er is dus een kleuterschool van een 120 kleuters met 3 klassen: petite section, moyenne section en grande section. Deze zijn "tamelijk" uitgerust doordat hier veel buitenlanders vrijdwilligerswerk komen doen en materiaal meebrengen. De dag begint meestal met een turnlesje. Rond 9u krijgen ze een ontbijtje: stokbrood, rijstmelk, yoghurt of een chocomelkje. Nadien wordt er gespeeld en gewerkt in groepjes. Er wordt vooral ook veel gezongen. Net voor ze naar huis gaan krijgen ze een maaltijdje. Armzalig, maar voor hen beter dan niks en dan worden de tanden gepoetst. Het is ook alleen in de voormiddag les voor de kleuters. Daarna is het "repose" tot 14u30. Velen slapen dan ook echt. Nadien is er nog voorbereidingstijd en huisbezoeken om de thuissituatie te leren kennen. Donderdag is er geen school voor de kleuters maar komen kinderen die vroeger hier kleuterschool gevolgd hebben een dagje terug voor herhalingsoefeningen en om te eten. Om 17u gaan de meesten naar huis. Al blijven er een 30-tal kinderen ook overnachten in het dispensair. De groteren zorgen dan voor de kleineren. Zoals wassen, verzorging, kleren wassen,... Overdag heb je ook nog een hele groep kidneren (van 6 jaar en ouder) die vooraf nooit naar school zijn geweest die alfabetisatie volgen. Er zijn er zelfs die geen woord frans spreken. Voor de jongeren zijn er de ateliers zoals bogolan, menuiserie, couturier,... Soms is het een beetje bezigheidstherapie, maar hier verdient het dispensair ook iets mee en vele kinderen komen omdat ze dan ook eten krijgen. Wanneer er werk is op de rijstvelden gaan de jongeren ook mee werken op de velden. Zelfs de kinderen van alfa helpen dikwijls met het ontgranen van de maïs. Wanneer er geoogst wordt of de verschillende granen moeten verwerkt worden gaat dat voor op de ateliers of de alfabetisatie. Er zijn ook kippen en ander klein pluimvee die verzorgd moeten worden waarvan ze de eieren en nadien ook het vlees verbruiken en/of verkopen. De infirmerie voor het deel van de de stad gelegen rond het dispensair is ook open tijdens de voormiddag. De kinderen van het dispensair krijgen wel steeds voorrang. Er zijn hier echt wel veel zieke en gewonden die moeten verzorgd worden, want thuis hebben ze de mogelijkheden niet. In het dispensair worden ze gratis verzorgd en krijgen ze medicatie. Veel voorkomende dingen zijn "palu" wat een malaria-aanvalletje is en meestal gepaard gaat met grote vermoeidheid, koorts en soms ook overgeven en hoofdpijn. Ook wonden die enkele dagen niet verzorgd zijn en beginnen te etteren. Soms niet om aan te zien. En dan weten dat sommige kinderen geen kick geven als ze dit proper maken. Hard hoor! Er zijn ook vergaderingen voor de ouders om hen in te lichten over inentingen, preventie, e.d. meer. Er wordt dus echt veel en goed werk geleverd, al loopt de organisatie iet wat minder vlot dan bij ons. Ik zal een deel geld geven aan het dispensarium, maar ook aan de gezinnen zelf wil ik iets geven, want zij hebben het nog meer nodig. Tegen kersmis gaan we met enkele vrijwilligers hier pakketten maken met rijst, melkpoeder, ballonnekes, fruit en/of groenten, balpennen,... om mee te geven aan elk kind hier. Voor de kinderen die ook op het centrum blijven slapen, proberen we af en toe eens te koken met veel groentjes, want dat ontbreekt hier wel.
Ik ben axel
Ik ben een man en woon in Veltem-Beisem (België) en mijn beroep is scholier.
Ik ben geboren op 25/10/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen en zwemmen.
You're an approachable blogger who tends to have many online friends. People new to your blogging circle know they can count on you for support. You tend to mediate fighting and drama. You set a cooperative tone. You have a great eye for design - and your blog tends to be the best looking on the block!
Echt "Hivernales" weer deze keer, na het warme intermezzo van vorig jaar. Een massa deelnemers,waarvan maar liefst 
 "Twisted Evil"){kind=icon}
De l'Escaille slaagde niet in zijn opzet. In zijn plaats kwam een Oostenrijker, Joachim Zinner, die eerder had meegewerkt aan de aanleg van het Warandepark in Brussel. In 1787 kreeg hij zijn benoeming als directeur van de aanplantingen in het Zoniënwoud. Een jaar later begon hij jonge beuken aan te planten, rij na rij, als soldaten in het gelid. Zelfs de revolutionaire Fransen lieten hem verder planten: duizenden en duizenden beuken, het huidige bos draagt er nog steeds de sporen van.
