Op 040207 trekken we met een 14 tal lopers naar Bosvoorde voor de eerste midwinterloopwedstrijd. Afstanden van 10 en 20 km zullen getrotseerd worden in het prachtige Zonieenwoud.
Wat geschiedenis van het
Het Zonienwoud is een van de merkwaardigste bossen in Vlaanderen. Niet alleen omdat het zo groot is, maar vooral omdat het al in de verste oertijden een bos was en dat door honderden eeuwen heen ook steeds gebleven is. Vooral omdat nijvere boeren steeds op zoek waren naar een lapje grond dat nog niet ontgonnen was. Oud betekent echter niet dat het bos niet veranderde sinds zowat 10.000 jaar geleden, aan het einde van de laatste IJstijd, de eerste bomen uit de toendrabodem kropen. Uit onderzoek blijkt dat er toen vooral Linde groeide, Hazelaar, Kastanje en Eik. Na verloop van tijd verdrongen beuken de linden en rond het begin van onze tijdrekening overheersten Eik en Beuk het Zoniënwoud. Julius Caesar noemde het bos dat in zijn tijd onze streken bedekte een dicht, ondoordringbaar oerwoud, maar de Griekse aardrijkskundige Strabo sprak hem tegen. Voor hem was het Kolenwoud helemaal niet zo woest als de Romeinse veldheer had beweerd. We zullen de waarheid wellicht nooit kunnen achterhalen. Wat wel als een paal boven water staat, is dat reeds in het eerste millennium van onze tijdrekening langs alle kanten aan het bos werd geknabbeld. Plaatsnamen met 'rode' en 'laar'(Hoeilaart, Sint-Genesius-Rode), die wijzen op gerooide plekken in het bos, duiken pas op in documenten uit de twaalfde eeuw, maar de plaatsen die ze benoemen zijn ouder. Het levensverhaal van Sint Hubertus bewijst overigens dat reeds in de achtste eeuw mensen actief waren in en rond het bos. Volgens een teruggevonden documetn noemde men het zonienwoud ' SONIA ' De echte Sint Hubertus De legenden over Sint Hubertus, patroonheilige van de jagers en beschermheer van het Zoniënwoud, zijn bijna niet te tellen. Zoveel verhalen vertelt men over hem, dat men er bijna aan zou twijfelen of Hubertus echt heeft geleefd. Hubertus was een zoon van Bertrand, hertog van Aquitaine. Hij trad in dienst bij hofmeier Pepijn van Herstal en trouwde met Floribane, dochter van de hertog van Leuven. Het echtpaar had een zoon, Floribert. Het huwelijk belette Hubertus niet bisschop van Maastricht te worden. In 721, na het overlijden van Sint Lambertus, verhuisde hij zijn zetel naar Luik. Daarmee was hij de eerste bisschop van het toekomstige prinsbisdom. Hij erfde de villa van zijn vrouw in Tervuren en bracht er regelmatig enkele weken door om in het uitgestrekte bos te jagen. Een hobby die misschien niet direct tot zijn latere heiligheid bijdroeg, maar beslist stof leverde voor talrijke legendes.Hij stierf op 30 mei 727 in Tervuren, aan de rand van het bos waar hij zoveel van hield.
Dat 'Sonia' de eeuwen overleefde, hebben we waarschijnlijk te danken aan de ligging van het woud, halfweg tussen Leuven en Brussel. Nog voor het jaar 1200 werden de hertogen van Brabant de trotse eigenaars van het bos waarin ze graag en veel jaagden, maar waaruit ze ook volop klinkende munt sloegen. Zelfs tegen het einde van de 15de eeuw was de houtproducent Zoniënwoud nog goed voor 25 procent van de inkomsten van het hertogdom. In de dertiende eeuw lieten de hertogen een jachtslot bouwen in Tervuren, comfortabel te bereiken vanuit zowel Leuven als Brussel. Het slot groeide uit tot een echt paleis, waarin een tijdlang ook een deel van de hertogelijke administratie was ondergebracht. De heersers die de hertogen opvolgden, bleven verknocht aan Tervuren en het woud. De jachtpartijen van keizer Karel in de 16de eeuw waren enorme feesten van onvoorstelbare pracht en praal, als we de reeks wandtapijten 'De Jachten van Maximiliaan' mogen geloven. Elk tapijt stelt een jachttafereel voor tijdens een van de twaalf maanden van het jaar, telkens op een andere plaats in het bos. In de lente joegen de heren met valken, in de zomer gingen ze achter herten aan en in herfst en winter stortten ze zich op de everzwijnen. Aan het feesten kwam echter een einde en de twee eeuwen na Karel V vormen eigenlijk één lange rampentijd voor het bos, afgezien van een paar korte glansperiodes, zoals tijdens het bewind van Albrecht en Isabella. Geldzuchtige eigenaars, diefstallen, slordig beheer en plunderingen zorgden ervoor dat het eens zo trotse woud er rond 1700 belabberd bijlag. Pas in 1770 begon het herstel. Het Oostenrijkse bewind stelde Jean Charles Théodore de l'Escaille aan als onderwoudmeester met een ambitieus programma voor herstel van het woud. De l'Escaille slaagde niet in zijn opzet. In zijn plaats kwam een Oostenrijker, Joachim Zinner, die eerder had meegewerkt aan de aanleg van het Warandepark in Brussel. In 1787 kreeg hij zijn benoeming als directeur van de aanplantingen in het Zoniënwoud. Een jaar later begon hij jonge beuken aan te planten, rij na rij, als soldaten in het gelid. Zelfs de revolutionaire Fransen lieten hem verder planten: duizenden en duizenden beuken, het huidige bos draagt er nog steeds de sporen van. In 1815 werd het Zoniënwoud samen met andere staatsdomeinen eigendom van de Hollandse koning Willem. Zeven jaar later droeg hij Zoniën over aan de algemeene Nederlandsche Maatschappij ter Bevordering van de Volksvlijt, voorloper van de Generale Maatschappij van België. Het bos was toen nog zowat 11.500 ha groot. Daarvan rooiden en verkochten de 'algemeene' en haar opvolgster , de 'Generale', meer dan de helft. Toen de bank het bos in 1842 op aandringen van koning Leopold I aan de Belgische staat verkocht, was het nog maar 4.836 groot. Zelfs daaraan werd nog geknabbeld: 16 ha gingen op aan de spoorlijn naar Namen. Brussel kreeg een dikke 100 ha om er een park van te maken: het Terkamerenbos. En op een kleine 100 ha mochten privé-investeerders renbanen en oefenbanen aanleggen in Bosvoorde en Groenendaal.
Veel voorkomende roofvogels in het Zoniënwoud zijn de Bosuil en de Buizerd, maar ook sperwers, haviken, boomvalken en ransuilen maken regelmatig hun opwachting.
Muizen is nu al 3 jaar op rij, de place to be voor onze nieuwejaarsloop met daarna de receptie. Dit jaar wilden we er toch iets speciaals van maken en wilden we ons Lien toch eventjes in de bloemen zetten. Voor de gelegenheid hadden we een liedje in elkaar gestoken dat door iedereen heel goed werd meegezongen. HRC LIEDJE Refrein En we zijn met z'n allen op training geweest. En 't was er een reuze gezellig feest En da's de trainster die ons den uitleg geeft. En da's de coach die geen schema's vreest. Al in den Haa Air Cee.
En is dat hier ons lieve Lien, Ja, dat is ons lieve Lien. En is dat hier den B14? Ja, dat is den B14. B14, ons lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, vivat vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier een Hrceeke? Ja, dat is een Hrceeke. En is dat hier ons beste Peeke? Ja, dat is ons beste Peeke Ons beste Peeke, een HRceeke, den B14, ons lieve Lien, Vivat vivat de Runnersclub, Vivat vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier een toffe bende? Ja, dat is een toffe bende. En lopen die dan tot op 't einde? Ja, die lopen tot op 't ende. Een toffe bende tot op 't ende, ons beste Peeke, een Hrceeke, den B14, ons Lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, Vivat Vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier geen goe gerief? Ja, dat is hier goe gerief En is dat hier n'n nieuwsbrief? Ja, dat is n'n nieuwjaarsbrief! Een nieuwjaarsbrief, geen goe gerief, een toffe bende, een Hrceeke, den B14, ons lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, Vivat Vivat de runnersclub.
Na het voorlezen van een stukje nieuwjaarsbrief was het tijd voor de geschenkjes. Ons Lien werd in de bloemetjes gezet en kreeg daarbij ook nog enkele andere nuttige geschenken. Ik weet zeker dat dit haar wel heel erg verraste. Zij heeft het verdiend. Ook de trainers werden niet vergeten, zij kregen elk een degustatiepakketje van Blonde Leffe.
Schema vandaag vertelt ons dat er op het menu Fartlek staat. 1/1 - 2/2 - 3/3 - 4/4 - 3/3 - 2/2 - 1/1. 1 minuut snel/1 minuut traag enzovoort. Vandaag zijn we niet met zo velen omdat het weer nu ook niet al te denderend is. Ons Lien die met een keelontsteking kampt kan noodgedwongen niet mee lopen; en omdat Axel zich toch ook nog niet zo sterk voelt na een buikprobleempje van onder het weekend blijven zij achter. Zij wil ondertussen Axel helpen met het leestukje dat hij tegen morgen moet kunnen. Dat ziet hij wel zitten. Met ons kleine groepje vertrekken we richting Blanden waar we rustig??? onze oefeningen kunnen doen en ik moet zeggen ik voel me enorm goed. Ik moet zeggen dat ik me vandaag minder zorgen moet maken om Axel en dat zal ook wel een van de redenen zijn dat ik me heel relax voel. Ik weet hij is in goede handen. Ondertussen vertelt Gerda die pas terug is van een bezoekje aan An (ook een loopster) die voor de ogenblik in Burkina verblijft als vrijwilligster. honderduit over het leven daar. Met een heleboel bruikbare spullen voor de school en de inwoners van het dorpje die Gerda had meegenomen was An in ieder geval heel blij; evenals de inwoners. Zelfs Axel had een deel van zijn speelgoedautootjes meegegeven. Terug aan de sporthal aangekomen spoed ik me om naar Axel te gaan. Hij heeft zich heel goed bezig gehouden met Lien en zijn lezen. Ik heb haar al voorgesteld om hem privé-lessen te geven om te leren lezen. Hierna volgt een stukje uit haar blogje : http://aninafrika.blogspot.com/ Haar stukjes die ze schrijft zijn heel ontroerend en we mogen ons blijprijzen dat we het hier toch wel heel goed hebben. Maar dat we soms toch ook wel eens vergeten.
Het dispensair Trottoir
Het centrum waar ik werk is begonnen als een gewoon dispensarium of een infirmerie waar de mensen naartoe komen voor medische zorgen. Nadien zijn ze ook de straat op gegaan om de mensen daar te helpen, maar gemakkelijk is dat niet. Ze zagen dat de noden groter waren dan enkel medische zorgen, dus wilden ze ook eten en onderwijs geven aan de mensen. Er is dus een kleuterschool van een 120 kleuters met 3 klassen: petite section, moyenne section en grande section. Deze zijn "tamelijk" uitgerust doordat hier veel buitenlanders vrijdwilligerswerk komen doen en materiaal meebrengen. De dag begint meestal met een turnlesje. Rond 9u krijgen ze een ontbijtje: stokbrood, rijstmelk, yoghurt of een chocomelkje. Nadien wordt er gespeeld en gewerkt in groepjes. Er wordt vooral ook veel gezongen. Net voor ze naar huis gaan krijgen ze een maaltijdje. Armzalig, maar voor hen beter dan niks en dan worden de tanden gepoetst. Het is ook alleen in de voormiddag les voor de kleuters. Daarna is het "repose" tot 14u30. Velen slapen dan ook echt. Nadien is er nog voorbereidingstijd en huisbezoeken om de thuissituatie te leren kennen. Donderdag is er geen school voor de kleuters maar komen kinderen die vroeger hier kleuterschool gevolgd hebben een dagje terug voor herhalingsoefeningen en om te eten. Om 17u gaan de meesten naar huis. Al blijven er een 30-tal kinderen ook overnachten in het dispensair. De groteren zorgen dan voor de kleineren. Zoals wassen, verzorging, kleren wassen,... Overdag heb je ook nog een hele groep kidneren (van 6 jaar en ouder) die vooraf nooit naar school zijn geweest die alfabetisatie volgen. Er zijn er zelfs die geen woord frans spreken. Voor de jongeren zijn er de ateliers zoals bogolan, menuiserie, couturier,... Soms is het een beetje bezigheidstherapie, maar hier verdient het dispensair ook iets mee en vele kinderen komen omdat ze dan ook eten krijgen. Wanneer er werk is op de rijstvelden gaan de jongeren ook mee werken op de velden. Zelfs de kinderen van alfa helpen dikwijls met het ontgranen van de maïs. Wanneer er geoogst wordt of de verschillende granen moeten verwerkt worden gaat dat voor op de ateliers of de alfabetisatie. Er zijn ook kippen en ander klein pluimvee die verzorgd moeten worden waarvan ze de eieren en nadien ook het vlees verbruiken en/of verkopen. De infirmerie voor het deel van de de stad gelegen rond het dispensair is ook open tijdens de voormiddag. De kinderen van het dispensair krijgen wel steeds voorrang. Er zijn hier echt wel veel zieke en gewonden die moeten verzorgd worden, want thuis hebben ze de mogelijkheden niet. In het dispensair worden ze gratis verzorgd en krijgen ze medicatie. Veel voorkomende dingen zijn "palu" wat een malaria-aanvalletje is en meestal gepaard gaat met grote vermoeidheid, koorts en soms ook overgeven en hoofdpijn. Ook wonden die enkele dagen niet verzorgd zijn en beginnen te etteren. Soms niet om aan te zien. En dan weten dat sommige kinderen geen kick geven als ze dit proper maken. Hard hoor! Er zijn ook vergaderingen voor de ouders om hen in te lichten over inentingen, preventie, e.d. meer. Er wordt dus echt veel en goed werk geleverd, al loopt de organisatie iet wat minder vlot dan bij ons. Ik zal een deel geld geven aan het dispensarium, maar ook aan de gezinnen zelf wil ik iets geven, want zij hebben het nog meer nodig. Tegen kersmis gaan we met enkele vrijwilligers hier pakketten maken met rijst, melkpoeder, ballonnekes, fruit en/of groenten, balpennen,... om mee te geven aan elk kind hier. Voor de kinderen die ook op het centrum blijven slapen, proberen we af en toe eens te koken met veel groentjes, want dat ontbreekt hier wel.
Vandaag 1uur 20 minutenloopje. Omdat het de laatste dagen al heel veel geregent heeft besluiten we om toch niet naar Heverlee bos te gaan. We willen ons sloefkes toch nog wat proper en droog houden, daarom kiezen we voor een toer in Kessel-lo; maar ja daar moeten we dan wel de heuveltjes bijrekenen. Om 10 uur spreken we af aan de bootjes in het Provinciaal domein. Het ligt er nog heel rustig bij en het uitzicht over de grote vijvers is fabuleus Met Lien, Linda, Agnes Monique en haar Echtgenoot. Eerst een toertje rond de vijver om onze spieren wat op te warmen en dan richting Vlierbeek en andere mooie kantjes van Kessel-Lo. Onderweg komen we nog een vriend tegen en deze loopt dan nog een stukje met ons mee. Onderweg worden de laatste nieuwsjes snel doorgespeeld want we zijn ondertussen aan onze laatste tien minuutjes bezig. Het ging vlot en iedereen genoot van de droogte en zeker van het gezelschap. Onze eerste lange duurloop van ons schema zit er op. Na afscheid genomen te hebben rijden we terug richting Veltem-Beisem om nog goed te genieten van onze zondagse rust
Na ons duurloopje van 50 minuten rijden we snel naar huis om ons op te frissen en richting Mechelen te rijden. Daar zal Heinrich een Zuid-Afrikaan ons wat meer vertellen over de Two oceans run die we zouden willen lopen in 2008. het duurt niet lang of we zijn al bekoord door de enthousiaste uitleg in de mooie Zuid-Afrikaanse taal. Ja Heinrich heeft ons hart warm gemaakt. Omdat de tijdslimiet voor de 56 km maar 7 uur is; besluiten we (Lien en ikzelf) wijzelijk de 21 km te lopen i.p.v. de 56 km. De mannen lopen de 56 km maar daar gaan wij zeker niet om treuren. We willen nog genieten van een mooie vakantie achteraf. Voor Axel zullen we nog zien of hij daar ook de wedstrijd van 5 km of 'Fun Run' kan meepikken. In ieder geval is hij al heel blij dat we volgend jaar naar Zuid-Afrika gaan en niet alleen maar gaan lopen maar dat het een vakantie van 3 weken zal worden en we er eveneens een safaritocht gaan maken in het Kruger Park. Het zal nog een hele voorbereiding worden voor het zover is, maar we kunnen toch al beginnen dromen.
Vandaag onze eerste dag van het schema voor de marathon. Ieder is heel blij om mekaar terug te zien en de nieuwjaarsgelukwensen worden gretig rond gestrooid. We hopen echt dat het voor iedereen een heel mooi jaar wordt van sportieve activiteiten met enorm veel plezier. Na een weekje non-actief te zijn met de feestdagen voelt het in het begin toch niet zo gemakkelijk. Axel heeft er geen zin in, en begint al te zagen dat hij maagpijn en nog zo meer heeft; ik weet echter wel wat de ware reden is en wil niet toegeven. Achteraf zal hij blij zijn dat hij het heeft gepresteerd. Gelukkig is heel de groep er om hem mee aan te moedigen. Het zal beteren als er terug structuur in zijn leventje komt zodat alles weer normaal zijn gang kan gaan. Het zal wel lukken!!!! Wie benieuwd is naar de oorzaak dat hij zich niet goed voelde? Met de kerst heeft Axel de DVD's van FC De kampioenen gekregen en nu is hij niet meer weg te slaan van zijn DVD scherm. Toen we thuiskwamen, waren zijn schoenen sneller uit dan de wind kon blazen en daar was gisteren ook geen bebrek aan, om toch maar terug naar het vervolg te kunnne kijken. Hier moest ik echter de spelbreker spelen om hem nog mee naar de douche te krijgen, gelukkig ging dit zonder mopperen maar nu mocht hij toch nog een uurtje verder genieten van zijn zo geslaagde kerstgeschenk.
Half 2 rijden we richting Kampenhout. Axel en ikzelf gaan meedoen aan de eindejaarsjogging. 5,500km Deze jogging wordt gehouden ten voordele voor een tehuis van volwassenen mentaal gehandicapten 'Ons tehuis Brabant' Met een 20-tal deelnemers van HRC wordt het weer een gezellige bedoening. De thermometer wijst 6.9 graden, maar een winterzonnetje maakt veel goed. In de sporthal wordt er een wedstrijd gehouden voor tele-geleide wagentjes en voor Axel is dit de top. Nog eventjes gaan opwarmen en ondertussen het parcours verkennen rond de start en finish. Met onze groen en blauwe t-shirts zijn we gemakkelijk te herkennen in de groep en voor Leo is het toch wat makkelijker om foto's te nemen. Stipt 15 uur wordt het startschot gegeven en met een 901 deelnemers wordt het een fantastische wedstrijd. Het hele parcours loopt in de landelijke omgeving van Kampenhout en de organisatoren van deze jogging mogen fier zijn. Heel de weg gaat het prima met Axel en hij loopt goed mee, aan de 5km weten we dat de finish in zicht komt en ons einddoel wordt bereikt met een eindsprintje.
Ik geef hem de kans om voor mij over de meet te gaan en daar is hij dan ook heel blij mee. Na de aankomst zegt hij wel dat het zwaar was, maar met een omgerekende snelheid van 10.126/uur is het ook normaal. Bij aankomst krijgt elke deelnemer nog een bonnetje om een fruitmandje in ontvangst te nemen. Na het douchen maken we met de groep er nog een gezellig onderonsje van en sluiten de jogging af met een drankje en een hapje. Het was een mooie dag en volgend jaar zijn we zeker weer van de partij.
Vandaag een hectische dag met de verdeling van de kerstkaartjes. Gelukkig in de voormiddag nog wat hulp gehad van nog 2 ouders. De kaartjes werden door de leerkrachten wel geapprecieerd en iedereen vond het toch een prachtig initiatief. Hopelijk vinden de ouders dit ook, en kan de verkoop een succes worden genoemd. 21 december is het ouderontact en gaan we met de oudervereniging proberen wat kerststemming te brengen. Glühwein, en lekkere versnaperingen.
B.B.O.G. Woudlucht Prosperdreef 3 - 3001 Heverlee. School voor Mentaal gehandicapte kinderen.
De oudervereniging, waarvan ikzelf secretaris ben, organiseerde dit jaar een creatief projekt met deze kinderen om aan de hand van hun tekeningen kerstkaartjes te laten maken. Ik moet zeggen dat er echt hele mooie bij zijn, zeker als men weet dat onze kinderen dikwijls ook motorische problemen hebben.
De kaartjes worden verkocht in setjes van 8 kaarten tegen de prijs van 6 uro. De opbrengst van deze kerstkaartjesverkoop gaat integraal naar aankoop van aangepast materiaal voor onze kinderen. De aanschaf van dit materiaal is steeds heel prijzig en elke steun is dan ook zeer welkom.
Hopelijk kunnen we rekenen op ouders, famillieleden en vrienden om deze verkoop te doen slagen.
Na ons streekloop in Bierbeek was er voor Axel toch ook een mooie afsluiter voor deze dag. De Sint was hem niet vergeten. Alles wat hij op zijn verlanglijst had gezet, heeft hij gekregen. Hij zal dan toch wel heel braaf geweest zijn.
Het deed deugd hem weer eens heel gelukkig te zien
De weergoden waren ons vandaag wel heel goed gezind, want het onheilspellend weer van hevige regen en wind, zoals de weervoorspellers ons gisteren lieten verstaan was toch minder gemeen. Andre en Dominique hadden alles tot in de puntjes uitgewerkt, om ook deze Derde editie van "Ken je streekloopje" tot een geslaagd geheel te maken. Ons Lien die wilde eens een nieuwe outfit proberen, maar liet haar hakken voor wat ze waren en trok toch wijselijk haar loopschoenen aan. Een stevige tegenwind liet ons onmiddellijk beseffen dat we vandaag samen met de stevige hellingen, het een geslaagde heuveltraining zou worden. Christine die haar Molendaelbos goed kent, probeerde de mensen van Holsbeek wat te paaien, door hun te vertellen dat het straks wel vlakker zou zijn, of steeds naar beneden lopen was, maar daar waren ze toch niet zo zeker van. Juist een klein uurtje zoals afgesproken bij de start trokken we na een lekker douchke met heel veel zin naar de kantine om ons verloren vocht terug te winnen. André die in juli verjaart, trakteerde iedereen op een lekkere warme soep. Bedankt Andre, het heeft ons echt deugd gedaan. Het was plezant om nadien nog wat te kunnen bijpraten en te horen wat de toekomst ons zal brengen voor één of ander loopje. HET WAS VANDAAG WEER EEN HEEL GESLAAGDE DERDE EDITIE VAN KEN JE STREEK LOOPJE. alleen was ik vergeten ons fototoestel mee te brengen, zal er in 't vervolg proberen aan te denken.
Vandaag een hele tijd in de school rondgewandeld om de marsepein te verdelen. Het is wel plezierig om in de school te vertoeven want vele kindjes herkennen me toch als de mama van Axel. Het is zo deugddoend als de kindjes gewoon al een gesprek met je maken. Dikwijls denk ik, werken in een school moet toch plezant zijn. Het helpen in de oudervereniging is dan ook een beetje een deel van een droom die verwezenlijkt is. Het geeft me telkens een goed gevoel om te kunnen helpen. Niet alleen voor onzen Axel, maar ook al die kindergezichten zien, die naar U lachen. Wat moet een mens nog meer hebben. Volgende week worden hopelijk op tijd de kerstkaartjes geleverd. Deze worden gemaakt van tekeningen van de kinderen; en ik moet zeggen dat er tussen onze kinderen toch wel een aantal zijn die heel mooi kunnen tekenen. Hopelijk wordt de verkoop een succes.
Zondag was voor sommige van onze vrienden het moment aangebroken voor de marathon van Firenze. Met een temperatuur van 25°C was dit zeker geen gemakkelijke opdracht. Ik moest onmiddellijk denken aan de marathon van Rome in het voorjaar toen het dezelfde temperatuur was. Moordend gewoonweg als men denkt dat het parcours zeker niet vlak is. Marc Mattheessens 03:27:19 (01:37:24) Kaya Eicker 03:39:36 (01:49:38) Johan Konings 03:43:44 (01:49:38) Ronny Haesaert 03:56:30 (01:42:16) Eddy De Meyer 04:12:41 Jan Hoogesteger 04:27:33 Spijtig genoeg heeft een van onze vrienden moeten afhaken wegens een beenvliesontsteking. Hopelijk is hij snel hersteld en kan hij beginnen denken aan een volgende uitdaging. Proficiat vrienden
Ik ben benieuwd naar hun verhalen volgende woensdag tijdens de training.
Vandaag onze eerste training in de regen gelopen, gelukkig was de temperatuur nog niet zo koud maar het is toch een aanpassing. Met een paar versnellingkes was het weer een plezante trip. Axel voelde zich tijdens het lopen heel blij, want tijdens de versnellngen kon hij nog gelukskreetjes uiten, op het einde viel het wel wat zwaarder. maar met de steun van Lien heeft hij de hele trip toch uitgelopen. Het noodgedwongen brossen voor de maandagtraining zal hier wel voor iets tussenzitten. Hopelijk kunnen we ons toch nog eens vrijmaken om deze training te kunnen meepikken.
Veel geluk voor al de marathonlopers van Firenze en de supporters(die waarschijnlijk toch ook verschillende kilometertjes zullen lopen)een fijn verblijf. We zullen duimen voor de Bosklappers en de Snelheidsmodellen.
Onze loopplekjes voor woensdag en vrijdag liggen gesitueerd in Blanden, Vaalbeek en Oud-Heverlee.
Blanden
Blanden ligt net tussen Heverleebos en Meerdaalwoud in. Blanden ligt Daarmee is het meteen de minst bosrijke deelgemeente. Blanden heeft een oppervlakte van 414 ha. De hoogte varieert tussen 51 en 93 m. De naam Blanden is waarschijnlijk afgeleid van bijlanden, nieuwe landbouwgronden gewonnen door het rooien van het Kolenwoud, waarvan Heverleebos en Meerdaalbos nog restanten zijn. De geschiedenis van Blanden is nauw verweven met de geschiedenis van Bierbeek. De heren van Bierbeek waren lange tijd eigenaar van het Hof van Blanden, (herdoopt tot Rooikapelhoeve). De Rooikapelhoeve was tot 1789 het centrum van het dorp Later werd deze hoeve doorverkocht aan de abdij van Park. Nog later kwam Blanden dan terecht, net als de andere deelgemeenten van Oud-Heverlee, bij het Henegouwse geslacht van Croy . Door het huwelijk van Anna van Croy met Karel van Arenberg kwam Blanden, nog steeds als deel van Bierbeek, bij dit adellijke geslacht terecht. Het heeft tot 1803 geduurd voor Blanden een autonome parochie werd. Tot dan waren de Blandenaars verplicht langs modderige wegen naar Bierbeek te reizen voor de kerkelijke diensten. In 1789 werd de Sint-Jan-Evangelistkerk gebouwd aan de grens met Haasrode.
De kerk heeft een mooie ligging op een heuvel. De bouw van de kerk, tegen de grens met Haasrode aan, is trouwens verantwoordelijk voor de eigenaardige structuur van het dorp, zonder echt centrum. Men spreekt van Laag-Blanden, de oorspronkelijke kern van de bewoning langs de Bierbeekstraat en Hoog-Blanden, de nieuwere kern aan de kerk. De kerk en pastorie vormen een sober maar erg mooi geheel. Het dorpsgezicht is trouwens beschermd. De kerk is in een laat-classicistische stijl gebouwd. Het veruit oudste gebouw, met een rijk verleden is ongetwijfeld het Hof van Blanden (Bierbeekstraat). Helaas is het gebouw bij een recente verbouwing een groot deel van zijn charme kwijtgeraakt. Vanaf de achterkant heeft men een mooi zicht op de voormalige kapel. De Naamsesteenweg, aangelegd in 1755, was al snel een voorname verkeersas. Daarvan getuigen de herbergen en afspanningen nog (o.a Chatêau de Namur).
Vaalbeek
Deze gemeente is heel wat kleiner dan de andere deelgemeenten. Het dorp volgt de loop van de gelijknamige Vaalbeek; die in Blanden ontspringt en de vijvers van het ZoetWater bevoorraad. Oorspronkelijk was Vaalbeek veel groter in oppervlakte maar de grenscorrecties maakt het alsmaar kleiner. Nochthans is in Vaalbeek het Nieuwe gemeentehuis gebouwd. Vaalbeek wordt dan ook beschouwd als het hart van Oud-Heverlee, al is het dan misschien maar alleen voor de administratieve zaken van de gemeente. Toch is het ooit anders geweest. Eens was de Grezstraat de belangrijkste straat van het dorp.
Aan de ene zijde vinden we het historische pachthof Groenendaalhof, aan de andere zijde ligt verscholen op het eind van een onooglijk zijstraatje, de Sint-Magdalenastraat, de gelijknamige dorpskapel, waar lange tijd de Vaalbekenaars terechtkonden voor de zondagsmis. Deze laatgotische kapel uit de 16 de eeuw, later in de 18de eeuw vergroot in twee fazen, en twee stijlen, werd onlangs gerestaureerd. Elk jaar worden wordt er rond 17 januari kermis gehouden ter ere van St. Antonius. Verder vinden we in Vaalbeek, aan de Prosperdreef nog het franciscanenklooster. Voor ons zeker geen onbekende. Dit immens groot klooster en dito kerk zijn in baksteen opgetrokken in neo-Romaanse stijl. Onder meer de kunstacademie van de gemeente vindt er onderdak. In een laag, modern bijgebouw bevindt zich het kunstcentrum "Pro Arte Christiana". De bekende kunstschilder Geroen De Bruyker en de beeldhouwer Rik Van schil zijn bekend om hun religieuze kunst.
Oud-Heverlee
Oud-Heverlee is met 3600 inwoners de meest bevolkte deelgemeente. De oppervlakte bedraagt 756 ha. Het landschap varieert er tussen 25 en 75 m hoogte. De Dijle vormt in het westen de kronkelende grens met Korbeek-Dijle. Oud-Heverlee bezit nog grote gedeelten bos zoals Heverleebos in het oosten en het Kouterbos in het zuiden van de gemeente. In het westen van de gemeente, in de Dijlevallei, bevindt zich het natuurreservaat Vijvers van Oud-Heverlee. Het Zoet Water is een bekend recreatiegebied. Ook het natuurreservaat de Doode Bemde ligt gedeeltelijk op het grondgebied van de gemeente.
Ik ben axel
Ik ben een man en woon in Veltem-Beisem (België) en mijn beroep is scholier.
Ik ben geboren op 25/10/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen en zwemmen.
You're an approachable blogger who tends to have many online friends. People new to your blogging circle know they can count on you for support. You tend to mediate fighting and drama. You set a cooperative tone. You have a great eye for design - and your blog tends to be the best looking on the block!
De l'Escaille slaagde niet in zijn opzet. In zijn plaats kwam een Oostenrijker, Joachim Zinner, die eerder had meegewerkt aan de aanleg van het Warandepark in Brussel. In 1787 kreeg hij zijn benoeming als directeur van de aanplantingen in het Zoniënwoud. Een jaar later begon hij jonge beuken aan te planten, rij na rij, als soldaten in het gelid. Zelfs de revolutionaire Fransen lieten hem verder planten: duizenden en duizenden beuken, het huidige bos draagt er nog steeds de sporen van.
Vandaag een kaartje vanuit Laos waar ons vriendin Bea met haar man, zus en schoonbroer voor 4 weken op vakantie zijn.
 "Laughing"){kind=icon}
