Op 040207 trekken we met een 14 tal lopers naar Bosvoorde voor de eerste midwinterloopwedstrijd. Afstanden van 10 en 20 km zullen getrotseerd worden in het prachtige Zonieenwoud.
Wat geschiedenis van het
Het Zonienwoud is een van de merkwaardigste bossen in Vlaanderen. Niet alleen omdat het zo groot is, maar vooral omdat het al in de verste oertijden een bos was en dat door honderden eeuwen heen ook steeds gebleven is. Vooral omdat nijvere boeren steeds op zoek waren naar een lapje grond dat nog niet ontgonnen was. Oud betekent echter niet dat het bos niet veranderde sinds zowat 10.000 jaar geleden, aan het einde van de laatste IJstijd, de eerste bomen uit de toendrabodem kropen. Uit onderzoek blijkt dat er toen vooral Linde groeide, Hazelaar, Kastanje en Eik. Na verloop van tijd verdrongen beuken de linden en rond het begin van onze tijdrekening overheersten Eik en Beuk het Zoniënwoud. Julius Caesar noemde het bos dat in zijn tijd onze streken bedekte een dicht, ondoordringbaar oerwoud, maar de Griekse aardrijkskundige Strabo sprak hem tegen. Voor hem was het Kolenwoud helemaal niet zo woest als de Romeinse veldheer had beweerd. We zullen de waarheid wellicht nooit kunnen achterhalen. Wat wel als een paal boven water staat, is dat reeds in het eerste millennium van onze tijdrekening langs alle kanten aan het bos werd geknabbeld. Plaatsnamen met 'rode' en 'laar'(Hoeilaart, Sint-Genesius-Rode), die wijzen op gerooide plekken in het bos, duiken pas op in documenten uit de twaalfde eeuw, maar de plaatsen die ze benoemen zijn ouder. Het levensverhaal van Sint Hubertus bewijst overigens dat reeds in de achtste eeuw mensen actief waren in en rond het bos. Volgens een teruggevonden documetn noemde men het zonienwoud ' SONIA ' De echte Sint Hubertus De legenden over Sint Hubertus, patroonheilige van de jagers en beschermheer van het Zoniënwoud, zijn bijna niet te tellen. Zoveel verhalen vertelt men over hem, dat men er bijna aan zou twijfelen of Hubertus echt heeft geleefd. Hubertus was een zoon van Bertrand, hertog van Aquitaine. Hij trad in dienst bij hofmeier Pepijn van Herstal en trouwde met Floribane, dochter van de hertog van Leuven. Het echtpaar had een zoon, Floribert. Het huwelijk belette Hubertus niet bisschop van Maastricht te worden. In 721, na het overlijden van Sint Lambertus, verhuisde hij zijn zetel naar Luik. Daarmee was hij de eerste bisschop van het toekomstige prinsbisdom. Hij erfde de villa van zijn vrouw in Tervuren en bracht er regelmatig enkele weken door om in het uitgestrekte bos te jagen. Een hobby die misschien niet direct tot zijn latere heiligheid bijdroeg, maar beslist stof leverde voor talrijke legendes.Hij stierf op 30 mei 727 in Tervuren, aan de rand van het bos waar hij zoveel van hield.
Dat 'Sonia' de eeuwen overleefde, hebben we waarschijnlijk te danken aan de ligging van het woud, halfweg tussen Leuven en Brussel. Nog voor het jaar 1200 werden de hertogen van Brabant de trotse eigenaars van het bos waarin ze graag en veel jaagden, maar waaruit ze ook volop klinkende munt sloegen. Zelfs tegen het einde van de 15de eeuw was de houtproducent Zoniënwoud nog goed voor 25 procent van de inkomsten van het hertogdom. In de dertiende eeuw lieten de hertogen een jachtslot bouwen in Tervuren, comfortabel te bereiken vanuit zowel Leuven als Brussel. Het slot groeide uit tot een echt paleis, waarin een tijdlang ook een deel van de hertogelijke administratie was ondergebracht. De heersers die de hertogen opvolgden, bleven verknocht aan Tervuren en het woud. De jachtpartijen van keizer Karel in de 16de eeuw waren enorme feesten van onvoorstelbare pracht en praal, als we de reeks wandtapijten 'De Jachten van Maximiliaan' mogen geloven. Elk tapijt stelt een jachttafereel voor tijdens een van de twaalf maanden van het jaar, telkens op een andere plaats in het bos. In de lente joegen de heren met valken, in de zomer gingen ze achter herten aan en in herfst en winter stortten ze zich op de everzwijnen. Aan het feesten kwam echter een einde en de twee eeuwen na Karel V vormen eigenlijk één lange rampentijd voor het bos, afgezien van een paar korte glansperiodes, zoals tijdens het bewind van Albrecht en Isabella. Geldzuchtige eigenaars, diefstallen, slordig beheer en plunderingen zorgden ervoor dat het eens zo trotse woud er rond 1700 belabberd bijlag. Pas in 1770 begon het herstel. Het Oostenrijkse bewind stelde Jean Charles Théodore de l'Escaille aan als onderwoudmeester met een ambitieus programma voor herstel van het woud. De l'Escaille slaagde niet in zijn opzet. In zijn plaats kwam een Oostenrijker, Joachim Zinner, die eerder had meegewerkt aan de aanleg van het Warandepark in Brussel. In 1787 kreeg hij zijn benoeming als directeur van de aanplantingen in het Zoniënwoud. Een jaar later begon hij jonge beuken aan te planten, rij na rij, als soldaten in het gelid. Zelfs de revolutionaire Fransen lieten hem verder planten: duizenden en duizenden beuken, het huidige bos draagt er nog steeds de sporen van. In 1815 werd het Zoniënwoud samen met andere staatsdomeinen eigendom van de Hollandse koning Willem. Zeven jaar later droeg hij Zoniën over aan de algemeene Nederlandsche Maatschappij ter Bevordering van de Volksvlijt, voorloper van de Generale Maatschappij van België. Het bos was toen nog zowat 11.500 ha groot. Daarvan rooiden en verkochten de 'algemeene' en haar opvolgster , de 'Generale', meer dan de helft. Toen de bank het bos in 1842 op aandringen van koning Leopold I aan de Belgische staat verkocht, was het nog maar 4.836 groot. Zelfs daaraan werd nog geknabbeld: 16 ha gingen op aan de spoorlijn naar Namen. Brussel kreeg een dikke 100 ha om er een park van te maken: het Terkamerenbos. En op een kleine 100 ha mochten privé-investeerders renbanen en oefenbanen aanleggen in Bosvoorde en Groenendaal.
Veel voorkomende roofvogels in het Zoniënwoud zijn de Bosuil en de Buizerd, maar ook sperwers, haviken, boomvalken en ransuilen maken regelmatig hun opwachting.
Muizen is nu al 3 jaar op rij, de place to be voor onze nieuwejaarsloop met daarna de receptie. Dit jaar wilden we er toch iets speciaals van maken en wilden we ons Lien toch eventjes in de bloemen zetten. Voor de gelegenheid hadden we een liedje in elkaar gestoken dat door iedereen heel goed werd meegezongen. HRC LIEDJE Refrein En we zijn met z'n allen op training geweest. En 't was er een reuze gezellig feest En da's de trainster die ons den uitleg geeft. En da's de coach die geen schema's vreest. Al in den Haa Air Cee.
En is dat hier ons lieve Lien, Ja, dat is ons lieve Lien. En is dat hier den B14? Ja, dat is den B14. B14, ons lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, vivat vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier een Hrceeke? Ja, dat is een Hrceeke. En is dat hier ons beste Peeke? Ja, dat is ons beste Peeke Ons beste Peeke, een HRceeke, den B14, ons lieve Lien, Vivat vivat de Runnersclub, Vivat vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier een toffe bende? Ja, dat is een toffe bende. En lopen die dan tot op 't einde? Ja, die lopen tot op 't ende. Een toffe bende tot op 't ende, ons beste Peeke, een Hrceeke, den B14, ons Lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, Vivat Vivat de Runnersclub. Refrein En is dat hier geen goe gerief? Ja, dat is hier goe gerief En is dat hier n'n nieuwsbrief? Ja, dat is n'n nieuwjaarsbrief! Een nieuwjaarsbrief, geen goe gerief, een toffe bende, een Hrceeke, den B14, ons lieve Lien, Vivat Vivat de Runnersclub, Vivat Vivat de runnersclub.
Na het voorlezen van een stukje nieuwjaarsbrief was het tijd voor de geschenkjes. Ons Lien werd in de bloemetjes gezet en kreeg daarbij ook nog enkele andere nuttige geschenken. Ik weet zeker dat dit haar wel heel erg verraste. Zij heeft het verdiend. Ook de trainers werden niet vergeten, zij kregen elk een degustatiepakketje van Blonde Leffe.
Ik ben axel
Ik ben een man en woon in Veltem-Beisem (België) en mijn beroep is scholier.
Ik ben geboren op 25/10/1993 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen en zwemmen.
You're an approachable blogger who tends to have many online friends. People new to your blogging circle know they can count on you for support. You tend to mediate fighting and drama. You set a cooperative tone. You have a great eye for design - and your blog tends to be the best looking on the block!
De l'Escaille slaagde niet in zijn opzet. In zijn plaats kwam een Oostenrijker, Joachim Zinner, die eerder had meegewerkt aan de aanleg van het Warandepark in Brussel. In 1787 kreeg hij zijn benoeming als directeur van de aanplantingen in het Zoniënwoud. Een jaar later begon hij jonge beuken aan te planten, rij na rij, als soldaten in het gelid. Zelfs de revolutionaire Fransen lieten hem verder planten: duizenden en duizenden beuken, het huidige bos draagt er nog steeds de sporen van.
