Cathy Bruschini heeft - met het boek als uitgangspunt - heel bijzondere handtassen gemaakt. Vandaag, 06/05/2007, te zien in de bibliotheek van de VSPW, tijdens de opendeurdag (Ed. Tinelstraat 92, 9040 Gent, van 10.00 tot 17.00 u.)
Wist je dat je papier heel goed kunt stikken met de naaimachine? Let er wel op geen al te kleine steekjes te maken, anders begint de naad te werken als een soort geperforeerd scheurrandje. Dus: met een lekker grove steek maak je op een kwartiertje wel vijftig enveloppes mèt voering ...
Leeslintjes zijn de fijne, vaak glanzende linten die gemonteerd worden in een boek als bladwijzer; je mag alleen maar een heel specifiek soort linten gebruiken, omdat het boek en het papier niet beschadigd mogen worden door het lint, dat soms tientallen jaren op dezelfde plaats in het boek blijft zitten. Echte leeslinten laten geen indruk na in het papier.
Kapitaalbandjes zijn dan weer de dunne reepjes textiel die tegen de rug zitten aan de boven- en de onderkant van het boek (of in vaktermen: de kop en de staart), en die dienen als 'opsmuk', en ook wel een beetje om het stof uit de rug te houden. Kapitaalbandjes kun je aan de meter kopen, maar je kunt ze ook zelf borduren (sommige types zijn wel aartsmoeilijk: soms wel met vijf kernen waarrond heel fijne zijden draden gewikkeld moeten worden), je kunt ze zelf samenknutselen uit restjes leder of linnen, je kunt ze weven op de rug van het boek (zoals bij de islamitische binding), je kunt er gouddraad in verwerken, ...
Grote of zware boeken, of boeken met veel katernen worden best genaaid op de naaibank. Op de naaibank worden vertikaal touwen of linten gespannen, die - naast het naaigaren - nog een extra verbinding verzekeren tussen de katernen. Een boekblok dat op de naaibank genaaid is, is een compact, stevig geheel.
Boeken die minder groot, zwaar of dik zijn, kunnen uit de hand genaaid worden, naar keuze met of zonder linten of touwen.
De naaibank is een instrument dat al eeuwenlang door boekbinders gebruikt wordt. Hij is dan ook op veel oude prenten te zien, in de vorm die we nu nog gebruiken.
Eergisteren heel mooie oude leeslintjes gevonden op de Boekbindbeurs. Ik heb wel de elastiekjes errond weggehaald, en vervangen door een dichtgekleefd strookje papier: elastiekjes die verweren worden plakkerig, en maken lelijke vlekken op het spul dat erronder zit. Elastiekjes mag je dus alleen gebruiken voor het transport, of als noodoplossing, tot je een strookje papier vindt dat de boel kan samenhouden voor langere tijd.
Vandaag boekbindbeurs in Sint-Niklaas (zie link op deze pagina). Mijn boodschappenlijstje: minstens één vel leder bij Harmatan (en wie weet, misschien wel twee ...), leeslint in alle mogelijke kleuren die je alleen maar op de beurs kunt kopen, lekker lang grasduinen in de boekbindersboeken die je alleen maar daar vindt (en er minstens één kopen), Zaans bord bij De Schoolmeester (zit in de top 5 van mijn papierranking). Verder, koffie en een hapje met een collega-boekbindster die een mooi reisverhaal te vertellen heeft, en ideeën sprokkelen, kleuren zien en voelen voelen voelen aan al die wonderlijke materialen en werktuigen die er te vinden zullen zijn.
Je neemt: één nogal mooi rond elastiek (Veritas), een boek om in bed te lezen, kralen die passen bij de cover van het boek èn met een groot genoege opening om over het elastiek te schuiven. Je neemt het elastiek dubbel, en je legt een knoop. Je rijgt de kralen over de korte stukjes elastiek, die je op hun beurt dichtknoopt. Je verzegelt de knoop met een beetje lijm of nagellak, en je verstopt ze in de kralen. Klaar.
Reisdagboek met soepele lederen omslag, 96 blz 220 gr Haehnemuehle etspapier (zowel geschikt om in te schrijven als om in te tekenen), lusje voor potlood, handgeborduurd kapitaal. 20,5 op 14,5 cm.
Enkele weken geleden in Genk: opening van een tentoonstelling over het werk van Lieve Baeten ('kleine draak', 'nieuwsgierige Lotje', ...). Hopelijk binnenkort ook wat dichter bij huis te bewonderen, al was de verplaatsing ruimschoots de moeite waard.
Mijn eerste eigen druksel met het degelpersje. Met dank ontleend aan Leo Pleysier, 'De gele rivier is bevrozen'. Voor een gedetailleerder beeld: klik op de afbeelding.
Twee jaar geleden op DRUKsel gevonden na lang zoeken: een kleine degelpers, merk Adana, waarmee je tot formaat A5 kunt bedrukken. Allerlei materialen die niet door een printer kunnen, omdat ze te kwetsbaar zijn (bijv. heel dun papier), of te volumineus (bijv. hout), ... kun je wel bedrukken met zo'n degelpersje. Wel erg arbeidsintensief. Het letterzetten en het schoonmaken van het toestel duren ongeveer 5 keer zo lang als het drukken zelf, als je zo'n 20 exemplaren nodig hebt.
'DRUKsel was van 1998 tot 2006 een beurs van boekenmakers, bibliofiele drukkers en kleine uitgevers', lees ik wanneer ik 'www.druksel.be' in de adresbalk intik. DRUKsel IS dus niet meer, maar WAS. DRUKsel viel altijd samen met de kunstboekenbeurs tussen het SMAK en het Museum voor Schone Kunsten in Gent, en zorgde voor zoveel papierplezier dat je er weken mee verder kon. Jammer. Op de site vind je nog wel het één en het ander, maar the real thing is het toch niet ... We zullen ons maar troosten met de oude druksels die omwille van Erfgoeddag te bekijken zijn vandaag: www.erfgoeddag.be.
En nog leuker wordt de koffie opgediend: met een portie vuurwerk. Hij was dan misschien wel verlegen, hij heeft zijn zoon wel papierplezier bijgebracht.
Net als leder is perkament een bewerkte dierenhuid. En net als leder maakt men perkament van de huiden van geiten, runderen, ... Maar daar houdt de gelijkenis helemaal op! Leder wordt gelooid, terwijl perkament ontstaat uit een opeenvolging van kalkbaden, opgespannen droogsessies en krabsessies. Waar leder zich bij het verwerken gedraagt als het toppunt van inschikkelijkheid, is perkament de weerbarstigheid in persoon; eens perkament een kreuk of een vouw vertoont, is die alleen nog te verwijderen door kletsnat maken en opgespannen laten drogen; verder zijn vocht en perkament geen goede vrienden: perkament valt bijna niet te verlijmen: plastieklijm laat hardnekkige hobbels na; gebruik je stijfsellijm dan glibbert het vel perkament zo uit je handen, en als het je dan toch gelukt is er een omslag mee te bekleden, krijg je die eerst niet droog, en gaat hij daarna zo kromtrekken dat je minstens drie lagen papier moet tegenkleven om dit enigszins in orde te krijgen, ... Maar het eindprodukt is wel èrg mooi! Perkament kan variëren van helderwit over crème tot zachtbruin, soms nog met zichtbare adertjes erin, en altijd met een tekening waar je de rug van het dier nog in terugvindt. Het is ook geverfd te koop (maar als je het mij vraagt doet dit toch enigszins afbreuk aan de charme van het materiaal). Veel meer informatie op de website van 'Inden witten Hasewint' (zie linkenlijstje).
"'Boekbinders binden Lucht is een uniek project van de afdeling Boekbinden van het Centrum voor Volwassenenonderwijs: een twintigtal cursisten hebben evenveel exemplaren van eenzelfde boek op een persoonlijke manier ingebonden.
De Gentse auteur Bart Koubaa vooral bekend van zijn debuut Vuur - heeft een aantal exemplaren van zijn tweede boek Lucht ongebonden ter beschikking gesteld van de cursisten boekbinden. Bij aanvang van het project is Bart Koubaa zelf komen vertellen over zijn boek en kregen de cursisten de kans om vragen te stellen aan de auteur.
Het is boeiend om te zien hoe zoveel cursisten met elk een verschillende achtergrond, binnen een bepaalde periode volgens eigen kennen en kunnen, met hun eigen creativiteit, zonder enige beperking qua techniek, materiaalkeuze, enz. éénzelfde boek hebben ingebonden.
Vier vrij dikke katernen inbinden elk met zestien bladzijden recto en zestien bladzijden verso, gedrukt op opdikkend papier om gevouwen te worden tot een ce-decimo katern - is zelfs voor ervaren boekbinders geen eenvoudige klus. Hierdoor werden de cursisten geconfronteerd met moeilijkheden en beperkingen, die hen ertoe aanzetten andere technieken te gebruiken dan de traditionele bindtechnieken, om van dit boek een hedendaagse, creatieve boekband te maken.
Een twintigtal fraai ingebonden exemplaren van Lucht zijn te bewonderen vanaf vrijdag 23 maart t.e.m. donderdag 26 april op de afdeling Taal en literatuur (4e verdieping) van de bibliotheek aan het Zuid, ter gelegenheid van de Literaire Lente."
Turkije is één van de grote producenten van halfedelstenen. In de Egyptische Bazaar in Istanbul vind je dan ook een straat waar die steentjes voor bijna peanuts te koop zijn ...
Gisteren is het Papiersalon 2007 geopend. Meer info, en heel veel foto's op: 
Leeslintjes zijn de fijne, vaak glanzende linten die gemonteerd worden in een boek als bladwijzer; je mag alleen maar een heel specifiek soort linten gebruiken, omdat het boek en het papier niet beschadigd mogen worden door het lint, dat soms tientallen jaren op dezelfde plaats in het boek blijft zitten. Echte leeslinten laten geen indruk na in het papier. 
Zo wordt de thee opgediend 'bij de zoon van de verlegen man', een traditioneel restaurant in Kütahya. Geef toe: dit heeft stijl!
