Viering voor het Leven!

voorgegaan door Mgr. André-Jozef Léonard

27 november om 20u in de Sint-Michiel-en-Goedelekatedraal

- De Vespers op de vooravond van de eerste zondag van de Advent

- Gebedswake

- Eucharistische Aanbidding

Deze plechtige wake voor het nieuw leven vieren we in gemeenschap met
paus Benedictus XVI en de particuliere Kerken over de hele wereld.

U bent allen uitgenodigd om deel te nemen aan deze viering !
Voor meer informatie, vicariaat Brussel :
Jos Wijns (tel : 02 533 29 17 – Email : jos.wijns@skynet.be)

23-11-2010 om 00:00 geschreven door willy  

22-11-2010 om 20:17 geschreven door willy  

07-11-2010 om 00:00 geschreven door willy  

Je vous dois quelques explications…

La vague de réactions, plus que négatives, suscitées par ce qu’on appelle « mes propos » a sans doute secoué certains d’entre vous. Peut-être même ces réactions d’indignation étaient-elles aussi les vôtres… Moi-même je réagirais vivement à ces « propos » tels qu’ils vous ont été présentés.

Parmi tant d’autres possibles, trois « propos » scandaleux ont été mis en avant par les médias : 1) un concernant le sida, que je présenterais comme une juste punition envoyée par le ciel à ceux qui adoptent certains comportements sexuels osés ; 2) un concernant les homosexuels que je stigmatiserais comme des êtres anormaux ; 3) un concernant les prêtres ou religieux, coupables d’abus sexuels graves, auxquels je voudrais épargner un procès en justice civile, quand ils sont âgés ou malades. Examinons l’un après l’autre ces trois griefs.

Le sida : une punition divine bien méritée ?

Dans la presse, on s’est beaucoup ému de mes « déclarations » sur le sida. En fait, je n’ai fait récemment aucune « déclaration » sur le sujet ! Simplement, a paru voici quelques jours la traduction néerlandaise (Mgr. Léonard. Gesprekken, Lannoo) d’un ouvrage de Louis Mathoux, publié en français il y a quatre ans, sous le titre « Monseigneur Léonard. Entretiens avec Louis Mathoux », aux Editions Mols, à Bruxelles. Ce livre avait à l’époque été recensé par quelques journaux, sans susciter la moindre émotion. Mais, le jour même de sa parution en néerlandais, une vague médiatique se déchaînait concernant les pages 173-174 (édition

néerlandaise) de ce livre.

Je m’explique. Dans un livre d’entretiens, la personne interrogée dépend cruellement des préoccupations, voire des obsessions de celui ou celle qui l’interroge. Dans ma dernière réponse rapportée par l’original français, je disais en substance (p. 340), non sans taquinerie, que je remerciais mon « interviewer » de son intérêt, même s’il m’avait très peu interrogé sur ce qui est vraiment le cœur de ma vie et le cœur de la foi chrétienne. Spontanément, je ne parle que très rarement de tous ces sujets, mais la politesse m’impose de répondre aux questions qui me sont posées…

Je n’ai donc fait, je le répète, aucune « déclaration » sur le sida. J’ai simplement répondu, en 2005 (date des interviews), à une question et ma réponse d’alors a été, partiellement, citée récemment dans la presse. Telle était la question : « Que pensez-vous du sida ? Y voyez-vous une punition de Dieu suite à la libération sexuelle ? » Rien de plus instructif que de lire la réponse que j’ai donnée aux pages 173-174 (243-244 de l’édition française). Je vais la résumer, mais en soulignant d’abord le contexte de la question.

Il s’agissait de savoir si l’éclosion de cette maladie était un châtiment du ciel. Il était donc bien question de la première propagation du sida dans l’espèce humaine. Pas question, dans ce contexte, de la contamination par des transfusions sanguines, ou par des seringues contenant de la drogue et encore moins de la contagion passant de la mère à son enfant !

Alors que l’interviewer aurait peut-être été heureux (je n’en sais rien) que je dise que le sida était une punition divine, je commençais par souligner que je ne raisonne jamais et en aucune manière dans ces termes et que je ne considère d’aucune façon l’éclosion du sida comme un châtiment céleste. Mais comme le journaliste semblait tenir, par la nature même de sa question, à cette catégorie de « punition », j’ai ajouté que, « tout au plus », on « pourrait éventuellement » considérer la première propagation de cette maladie comme « une sorte » de « justice immanente ». Trois précautions donc (les expressions entre guillemets), pour introduire ce concept classique de « justice immanente ».

Je concède que l’expression n’est pas connue de tout le monde. Mais, quand on répond à un journaliste, on répond à une personne, par définition, cultivée, qui travaille du matin au soir et du soir au matin avec les mots et connaît donc parfaitement leur sens. Or le concept de « justice immanente » a précisément pour sens d’exclure toute idée d’une « punition » venant d’en haut ou du dehors. C’est ce que signifie l’adjectif « immanent », qui signifie « intérieur à la chose même » (du latin manere in = « demeurer au dedans »), sans qu’il faille invoquer une cause extérieure ou « transcendante ». Si donc « justice » il y a, ce n’est, dans cette expression, absolument pas celle qui résulte d’une « justice » divine ou humaine, mais celle qui découle de la nature même des actes que nous posons. Pour illustrer le sens de cette expression (que je n’utilise jamais spontanément, mais que j’ai utilisée en 2005 pour essayer de me mettre dans le cadre de pensée de celui qui m’interrogeait), je donnais des exemples (qu’on a eu soin de ne pas citer). Si nous malmenons la Terre par des comportements environnementaux irresponsables, il faut s’attendre à ce qu’en retour la Terre finisse par nous malmener (changement climatique, montée des eaux, disparitions d’espèces, etc). Pour cela, il ne faut aucune décision divine ; cela découle de la nature même de nos comportements. Semblablement, quand des ministres de la santé font écrire sur les paquets de cigarettes : « le tabac nuit gravement à la santé », leur idée n’est pas que votre bronchite chronique ou votre cancer du poumon résulteront d’un châtiment divin et encore moins de leur décision, mais simplement qu’il résulte de votre tabagie. Ils invoquent donc implicitement le concept de « justice immanente ». Or, d’après un certain nombre d’articles que j’ai lus, il semble que la première diffusion du sida a été due, au moins pour une part, à une contamination liée à des pratiques sexuelles risquées (partenaires multiples, sodomie, etc.).

Je ne vois donc vraiment pas ce qu’il y a d’inconvenant à dire que nos comportements polluants risquent de nous jouer à terme de mauvais tours sur le plan écologique, ou à avertir

que la consommation immodérée d’alcool peut nuire à notre cerveau ou à notre foie ou à considérer que la contamination par le HIV a été liée, à ses débuts, pour une part, à des comportement sexuels risqués.

Mais, me dit-on, par là vous avez stigmatisé et discriminé les malades du sida ! C’est ici que les lecteurs, parvenus à la page 174 du livre, auraient bien fait de lire aussi la page 175 (p. 245 dans l’édition française), où je dis explicitement et avec force que les malades du sida ne peuvent jamais être discriminés ! Depuis quand la mise en garde contre les ravages causés par le tabac autorise-t-elle à discriminer et à stigmatiser les fumeurs ? Même chose concernant la problématique du sida.

Les homosexuels : des anormaux ?

Déjà dans le passé, on a tenté de me faire dire cette monstruosité, à savoir que les homosexuels seraient des anormaux ou des malades ! M’étant déjà expliqué plusieurs fois sur

cette problématique (dont je ne parle quasi jamais spontanément, mais seulement en réponse à

des questions que l’on m’impose), je serai plus bref. Je pense, d’un point de vue philosophique, qu’il y a dans la tendance et dans la pratique homosexuelle, une orientation qui n’est pas cohérente avec la logique objective de la sexualité. Cette logique de la sexualité (végétale, animale et aussi humaine) consiste à « différencier » et, en quelque sorte, à « séparer » le masculin et le féminin en permettant ainsi leur complémentarité. C’est d’ailleurs le sens même du mot « sexe », qui vient très probablement du latin « secare », verbe qui signifie « couper », « scinder ». La « sexualité » consiste à scinder le masculin et le féminin, en vue de leur réunion (dans l’accouplement, pour les animaux, ou la rencontre amoureuse interpersonnelle, chez l’être humain) à travers un geste (l’union sexuelle) qui permet aussi la transmission de la vie. Le problème philosophique posé par l’homosexualité, c’est que, dans ce cas, la tendance sexuelle biffe en quelque sorte la polarité du masculin et du féminin et se tourne vers une personne de même sexe.

Certains expriment cela en disant que la tendance homosexuelle n’est pas « normale » ou est « anormale ». Pour ma part, je fuis comme la peste ce langage, sauf quand le « questionneur » l’utilise avec insistance. A la rigueur, on pourrait, si l’on y tient vraiment, risquer de dire que cette tendance n’est pas normale, en ce sens qu’elle n’est pas en cohérence avec la logique objective de la sexualité. Mais il vaut mieux l’éviter en raison de l’ambiguïté du terme. Et, de toute façon, cela n’autorise en aucune manière de dire que les homosexuels sont des « anormaux », ce qui serait gravement injurieux.

Pour faire comprendre cette différence entre jugement philosophique sur la « tendance homosexuelle » et la discrimination injurieuse à l’égard des « personnes homosexuelles », j’ai

risqué, sur un plateau de télévision, une comparaison entre l’attitude que nous adoptons à l’égard des personnes anorexiques et celle que nous devons avoir à l’égard des personnes homosexuelles. Certaines organes de presse ont fait semblant de croire que j’assimilais ainsi

l’homosexualité à l’anorexie et traitais donc les homosexuels de malades !

Mais je n’ai jamais comparé l’homosexualité avec l’anorexie, ce qui n’aurait aucun sens. J’ai comparé seulement les attitudes que nous adoptons ou pouvons adopter à l’égard des personnes vivant ces deux situations totalement différentes. Eh bien ! La plupart d’entre nous estiment que l’anorexie est un développement de l’appétit qui n’est pas cohérent avec la logique objective de l’appétit, qui est de nous pousser à manger, ce qui permet de refaire nos forces. Mais j’espère que les gens qui raisonnent ainsi ne vont jamais pour autant considérer les anorexiques comme « des anormaux » ! Semblablement, même si vous pensez que l’homosexualité n’est pas cohérente avec la logique objective de la sexualité, cela ne vous autorise en aucune manière à traiter les homosexuels d’« anormaux » ou de « malades ».

Les pédophiles âgés ou malades : soustraits à la justice humaine ?

Une récente émission a présenté l’une de mes réponses comme si je voulais soustraire à la justice civile les prêtres ou religieux coupables d’abus sexuels quand ils sont malades ou âgés. Mais me croit-on vraiment incohérent à ce point, alors que, comme les autres évêques, je n’ai cessé de répéter, depuis le 23 avril dernier, que les victimes doivent toujours s’adresser par priorité à la justice civile, qui seule est habilitée à déterminer la réalité et la gravité des faits et à définir s’ils sont prescrits ou non ? Tout cela est du ressort exclusif de la justice. Et, pour que cela soit bien clair, nous avons renoncé à la mise en place d’une quelconque nouvelle « Commission-Adriaenssens », malgré les grands services que celle-ci a rendus à de nombreuses victimes. Nous renvoyons donc systématiquement les plaignants à la justice civile et aux organismes publics agréés pour recevoir ce genre de plaintes.

Sur le plan interne de l’Eglise, nous devons cependant, en plus des procédures civiles, rédiger, pour chaque cas d’abus sexuel grave, un dossier que nous sommes tenus d’envoyer à Rome. La Congrégation pour la doctrine de la foi tient en effet à s’assurer que, dans chaque diocèse concerné, l’évêque accomplira son devoir. Elle déterminera les peines canoniques (c’est-à-dire prévues par le droit de l’Eglise) qui devront éventuellement être infligées aux abuseurs (retrait de toute charge pastorale, interdiction de célébrer la messe, perte de l’état clérical, etc.). Un tel dossier a été envoyé à Rome concernant l’ancien évêque de Bruges, Roger Vangheluwe. En attendant les décisions romaines pour chaque cas, l’évêque doit, bien sûr, si les faits semblent établis, prendre les mesures préventives immédiates qui s’imposent, surtout quand il y a risque de récidive.

C’est dans ce contexte qu’il me fut demandé ce que je souhaitais prendre comme mesures concernant des prêtres, souvent très âgés, qui se sont rendus coupables de tels abus. Préalablement, j’avais bien sûr, comme toujours, souligné qu’il est prioritaire que les victimes

s’adressent à la justice et/ou aux organismes publics agréés. Mais que faire si les plaintes ont été classées par la justice parce que les faits étaient prescrits à ses yeux, ou quand les victimes se refusent obstinément à s’adresser à la justice ? Dois-je, en apprenant les faits, souvent très anciens, imposer aussitôt une punition canonique publique, sans même attendre le jugement de Rome ?

En répondant à cette question délicate, j’avais dans le cœur l’expérience bouleversante que j’avais vécue récemment. Des victimes étaient venues me raconter leur tragique histoire vécue avec un prêtre qui avait gravement abusé d’elles. Elles m’ont dit explicitement : « nous ne voulons pas aller en justice ; c’est d’ailleurs de toute façon trop tard ; nous ne voulons pas non plus que ce prêtre, vieux et malade, soit mis publiquement au pilori ; nous demandons seulement que vous alliez le trouver et que, devant vous, il reconnaisse le mal qu’il a nous a fait et dont nous souffrons encore aujourd’hui ». J’ai donc pris contact avec ces prêtres, vieux, malades, un peu confus, mais encore capables de s’exprimer. L’un d’eux m’a dit, après que je

lui eus raconté ma rencontre avec la victime : « Je n’avais jamais parlé à quiconque de ce chapitre noir de ma vie ; je suis heureux de pouvoir le reconnaître devant vous avant de mourir ». Je lui ai demandé s’il accepterait de rencontrer la victime et d’enfin reconnaître



devant elle le mal qu’il lui avait infligé. Il m’a dit que « oui » et que ce serait un grand soulagement de pouvoir le faire, enfin, avant sa mort. J’ai repris contact avec les victimes, qui

m’ont dit leur joie profonde en entendant cela et m’ont confirmé leur intention de rencontrer ce prêtre. J’en ai été profondément ému. Jusqu’aux larmes.

Je ne sais pas si j’ai bien fait en procédant de la sorte. Mais je pense que, dans des cas semblables, quand aucune procédure civile n’est possible ou du moins voulue par la victime, il n’est pas déraisonnable d’estimer que permettre enfin à l’abuseur de reconnaître son forfait en présence de l’abusé est peut-être plus profitable pour l’un et l’autre que d’interdire simplement à ce vieux prêtre de concélébrer désormais à la messe célébrée par l’aumônier de sa maison de repos. Dans les cas que j’ai vécus personnellement, les victimes ne souhaitaient manifestement pas cette punition publique in extremis, cette espèce de vindicte finale. Elles souhaitaient surtout que la vérité odieuse des faits soit enfin reconnue par leur auteur même.

C’est justement la responsabilité pastorale de l’Eglise que, la justice civile ayant accompli son travail quand il est encore possible, les victimes soient écoutées avec un infini respect et que les abuseurs reconnaissent enfin leur crime. Si je me trompe, on ne manquera pas de me le dire…

*

* *

Voilà l’éclaircissement que je pensais devoir donner concernant les remous récents. Il me semble que je devais cette explication à ceux que j’ai involontairement fait souffrir en étant l’occasion de tant de critiques, de malentendus et d’incompréhensions. J’espère ainsi contribuer à la paix des cœurs. Je redis ma vive compassion à l’égard de toutes les victimes d’abus et réitère ma confiance à l’égard de tous les acteurs pastoraux, prêtres, religieux ou laïcs, qui s’acquittent consciencieusement de leur tâche. Je sens combien l’Eglise est fragilisée pour le moment et je redis toute ma confiance et ma reconnaissance à tous les chrétiens. Merci pour leur prière et leur engagement, merci à tous ceux et celles « qui bâtissent jour après jour un monde plus humain et plus juste, qui proclament l’Evangile et qui contribuent à l’édification d’une Eglise porteuse d’avenir » (Déclaration des évêques de Belgique du 19 mai 2010). Je désire humblement que nous puissions nous tourner vers le Christ Ressuscité, cœur de notre foi, source de notre espérance, force d’amour.

Mgr A.-J. Léonard,

Archevêque de Malines-Bruxelles.

Ik moet u één en ander verklaren…

De golf van zeer negatieve reacties opgeroepen door wat men aanduidt als « mijn woorden »heeft sommigen onder u zonder twijfel sterk beroerd. Misschien waren sommige van die verontwaardigde reacties wel de uwe… Zelf zou ik fel reageren op die « woorden » zoals ze u werden voorgelegd.

De media hebben, uit een heleboel andere mogelijkheden, drie schandelijke

« uitspraken »naar voor geschoven:

1. eentje met betrekking tot aids, wat ik zou voorstellen als een terechte straf van de

hemel aan het adres van diegenen die zich bepaalde gedurfde sexuele gedragingen

eigen hebben gemaakt;

2. één met betrekking tot homosexuelen die ik zou brandmerken als abnormale wezens;

3. een met betrekking tot priesters of religieuzen die zich schuldig hebben gemaakt aan zwaar sexueel misbruik, die ik een burgerlijke gerechtelijke procedure zou willen

besparen indien zij oud of ziek zijn.

Laten wij deze drie grieven één voor één bekijken.

Aids: een verdiende goddelijke straf ?

De pers heeft zich erg opgewonden over mijn « verklaringen » over aids.

In werkelijkheid heb ik geen enkele recente « verklaring » afgelegd over dit onderwerp!

Enkele dagen geleden is eenvoudigweg de Nederlandse vertaling (Mgr. Léonard. Gesprekken, Lannoo) verschenen van een werk van Louis Mathoux, dat vier jaar geleden in het Frans verscheen onder de titel « Monseigneur Léonard. Entretiens avec Louis Mathoux », bij Editions Mols in Brussel.

Dit boek werd indertijd in enkele kranten besproken, zonder de minste opschudding

te veroorzaken. Maar de dag zelf van zijn verschijning in het Nederlands kwam een golf van mediabelangstelling op gang met betrekking tot de pagina’s 173-174 (Nederlandstalige editie) van dit boek.

Ik verklaar mij nader.

In een boek met gesprekken is de ondervraagde persoon op wrede wijze

afhankelijk van de bekommernissen, zeg maar de obsessies van degene die hem ondervraagt. In mijn laatste antwoord weergegeven in het Franstalige origineel zei ik hierover (p. 340), op plagende toon, dat ik mijn « interviewer » dankte voor zijn belangstelling, ook al had hij mij maar weinig gevraagd over wat werkelijk het hart van mijn leven en van mijn christelijk geloof betreft.

Ik spreek slechts zelden spontaan over deze onderwerpen, maar de beleefdheid

noopt me ertoe te antwoorden op de vragen die mij worden gesteld…

Ik herhaal dus dat ik geen enkele « verklaring » over aids heb afgelegd. Ik heb gewoon in2005 (tijdstip van de interviews) geantwoord op een vraag en mijn toenmalige antwoord is recentelijk gedeeltelijk geciteerd door de pers. De vraag luidde: « Wat denkt u over aids ? Ziet u er een straf van God in voor de sexuele bevrijding ? »

Het meest verhelderende is om het antwoord te lezen dat ik hierop gaf op de pagina’s 173-174 (243-244 van de Franstalige editie). Ik zal het hier samenvatten, maar schets u eerst de context van de vraag.

Het ging erover of het uitbreken van deze ziekte een hemelse tuchtiging was. Het betrof hier dus wel degelijk de allereerste verspreiding van aids onder de mensen. Er was in deze context geen sprake van besmetting door bloedtransfusies of drugsnaalden en nog veel minder van een besmetting van een kind door de moeder!

Hoewel de interviewer misschien blij zou zijn geweest (weet ik veel) indien ik had gezegd dat aids een straf van God was, begon ik met te onderlijnen dat ik nooit op enigerlei wijze in dergelijke termen redeneer en dat ik op geen enkele manier het uitbreken van aids beschouw als een hemelse straf.

Maar omdat de journalist, door de aard van zijn vraag, gehecht leek te

zijn aan deze categorie van « straf », heb ik daaraan toegevoegd dat men er

« hoogstens » « eventueel zou kunnen » van uitgaan dat de allereerste verspreiding van deze ziekte blijk gaf van « een soort van » « immanente gerechtigheid ».

Drie keer voorbehoud dus (de uitdrukkingen tussen haakjes), om dit klassieke concept van « immanente gerechtigheid » naar voor te schuiven.

Ik geef onmiddellijk toe dat deze uitdrukking niet bij iedereen bekend is. Maar als je vragen beantwoordt van een journalist, dan antwoord je aan een persoon die per definitie gecultiveerd is, die van ‘s morgens tot ‘s avonds en van ‘s avonds tot ‘s morgens met woorden werkt en er dus de betekenis perfect van kent. Overigens was het concept van de « immanente gerechtigheid » precies bedoeld om iedere gedachte aan een « straf » van boven of van buitenaf uit te sluiten.

Dat is wat het bijvoeglijke naamwoord « immanent » betekent, namelijk « eigen aan de zaak zelf » (van het Latijn manere in = « er binnenin blijven »), zonder dat men een uitwendige of « transcendente » oorzaak moet inroepen.

Indien er dus sprake is van « gerechtigheid », dan gaat het in deze uitdrukking absoluut niet om een goddelijke of menselijke vorm van « gerechtigheid », maar om diegene die voortspruit uit de aard zelf van de daden die werden gesteld.

Om de zin van deze uitdrukking (die ik nooit spontaan gebruik, maar die ik toen in 2005 gebruikte in een poging om binnen te treden in het denkpatroon van degene die me ondervroeg) te illustreren, gaf ik enkele voorbeelden

(die men zeer zorgvuldig niet heeft geciteerd). Indien wij de Aarde door onverantwoordelijk gedrag tegenover onze omgeving slecht behandelen, dan kunnen we ons eraan verwachten dat de Aarde ons later ook slecht zal behandelen (klimaatwijziging, stijgende waterspiegel, het verdwijnen van soorten, enz.). Daar is geen enkele goddelijke beslissing voor nodig ; het komt voort uit de aard zelf van ons gedrag.

Vergelijkbaar hiermee is het, indien een Minister van Volksgezondheid op de pakjes sigaretten laat zetten : « tabak kan uw gezondheid ernstig schaden », niet de bedoeling om te beweren dat uw chronische bronchitis of uw longkanker het gevolg zijn van een goddelijke tuchtiging en nog minder dat deze voortspruit uit een

beslissing van henzelf, maar gewoon dat het voortkomt uit uw tabaksgebruik.

Ze schuiven dus impliciet het concept van de « immanente gerechtigheid » naar voor.

Overigens blijkt uit een aantal artikels die ik heb gelezen dat de allereerste verspreiding van aids minstens voor een deel werd veroorzaakt door besmettingen voortspruitend uit bepaalde gewaagde sexuelepraktijken (meervoudige partners, sodomie, enz.).

Ik zie werkelijk niet in wat er onbehoorlijk aan is om te zeggen dat onze vervuilende

gedragingen ons op termijn zuur zouden kunnen opbreken op ecologisch gebied, of om ervoor te waarschuwen dat een overdadig gebruik van alcohol onze hersenen of onze lever kan aantasten of om ervan uit te gaan dat HIV-besmettingen in het begin ondermeer in verband stonden met gewaagde sexuele gedragingen.

Maar, zo zegt men mij, op die wijze stigmatiseert en discrimineert u aids-lijders !

Het ware zinvol geweest indien de lezers die zijn aanbeland op pagina 174 van het boek, ook pagina 175 zouden hebben gelezen (p. 245 in de Franstalige editie), waar ik expliciet en nadrukkelijk zeg dat aids-lijders nooit mogen worden gediscrimineerd ! Sinds wanneer verlenen de waarschuwingen tegen de ravages die worden aangericht door tabak toelating om rokers te discrimineren ?

Precies hetzelfde geldt voor de aids-problematiek.

Homosexuelen : abnormalen ?

In het verleden heeft men reeds geprobeerd om me de monsterlijke uitspraak in de mond te leggen dat homosexuelen abnormaal of ziek zouden zijn ! Ik heb reeds verscheidene keren uitleg gegeven over deze problematiek (die ik haast nooit spontaan aansnij, maar slechts in antwoord op vragen die mij worden opgelegd), ik hou het dus kort.

Vanuit een filosofisch standpunt meen ik dat homosexuele neigingen en praktijken niet stroken met de objectieve sexuele logica.

Deze sexuele logica (plantaardig, dierlijk en ook menselijk) bestaat erin te

« diversifiëren » en, in zekere zin, het mannelijke en het vrouwelijke te « scheiden » zodat ze elkaar kunnen aanvullen.

Dat is trouwens de betekenis zelf van het woord « sex », dat zeerwaarschijnlijk voortkomt uit het Latijnse « secare », een werkwoord dat « snijden »,« scheiden » betekent. « Sexualiteit » houdt het scheiden van het mannelijke en het vrouwelijke in met de bedoeling dat ze zich ook weer kunnen verenigen (bij de paring, bij dieren, of de liefdesontmoeting van twee personen, bij de mens) door middel van een daad (de geslachtelijke vereniging) die het doorgeven van het leven mogelijk maakt.

Het filosofische probleem dat homosexualiteit stelt is dan ook het feit dat in het geval van deze sexuele geaardheid in zekere zin de polariteit tussen het mannelijke en het vrouwelijke wordt opgeheven door zich te wenden tot een persoon van hetzelfde geslacht.

Sommigen drukken dit uit door te zeggen dat een homosexuele geaardheid niet

« normaal » of « abnormaal » is.

Persoonlijk mijd ik dergelijk taalgebruik als de pest, tenzij de « ondervrager » er sterk op aandringt.

Desnoods, indien men dit werkelijk nodig vindt, zou men het kunnen wagen te zeggen dat deze geaardheid niet geheel normaal is, in de zin dat ze niet overeenstemt met de objectieve logica van de sexualiteit.

Maar het is beter om deze terminologie te vermijden omwille van dedubbelzinnigheid ervan.

En in ieder geval veroorlooft dit geenszins iemand om op enigerlei wijze te beweren dat homosexuelen « abnormalen » zijn, wat zeer beledigend zou zijn.

Om het verschil te doen begrijpen tussen een filosofisch oordeel over de «homosexuele geaardheid » en de kwetsende discriminatie ten overstaan van

« homosexuele personen », heb ik het gewaagd om in een televisiestudio een vergelijking te maken tussen de houding die wij aannemen ten overstaan van anorexiepatiënten en ten opzichte van homosexuele personen.

Bepaalde persorganen hebben doen uitschijnen dat ze geloofden dat ik op die manier homosexualiteit gelijkstelde aan anorexia en homosexuelen dus als zieken beschouwde !

Maar ik heb homosexualiteit nooit vergeleken met anoraxia, en dat zou ook volstrekt zinloos zijn. Ik heb enkel de houding vergeleken die wij aannemen of zouden kunnen aannemen ten opzichte van personen die deze twee zo volkomen verschillende situaties beleven.

Welnu ! De meesten onder ons beschouwen anorexia als een ontwikkeling in de appetijt die niet strookt met de objectieve logica van die appetijt, die erop gericht is om ons aan te zetten tot eten om op die wijze onze krachten aan te vullen.

Maar ik hoop dat mensen die zo redeneren daarom anorexiepatiënten toch nooit als « abnormalen » zullen beschouwen !

Net zo staat het feit dat u homosexualiteit beschouwt als niet samengaand met de objectieve logica van de sexualiteit u daarom nog helemaal niet toe om homosexuelen te beschouwen als « abnormaal » of« ziek ».

Bejaarde of zieke pedofielen : onttrekken aan de menselijke gerechtigheid ?

In een recente uitzending werd één van mijn antwoorden naar voor gebracht alsof ik priesters of religieuzen die zich schuldig hebben gemaakt aan sexueel misbruik zou willen onttrekken aan de burgerlijke rechtspraak indien zij ziek of oud zijn.

Maar gelooft men nu werkelijk dat ik in die mate onsamenhangend ben terwijl ik sinds 23 april jongstleden, net als de andere bisschoppen, onophoudelijk de slachtoffers heb opgeroepen om zich bij voorrang tot het burgerlijke gerecht te wenden, omdat dit als enige bevoegd is om de waarheid en de ernst van

de feiten vast te stellen en om te bepalen of er al dan niet sprake is van verjaring ?

Dit alles behoort uitsluitend tot de bevoegdheid van het gerecht. En, voor alle duidelijkheid, wij hebben ervan afgezien om een soort nieuwe « Commissie Adriaenssens » in het leven te roepen, ondanks de grote diensten die deze heeft bewezen aan een heleboel slachtoffers. Wij sturen dus systematisch de klagers door naar het burgerlijke gerecht en de openbare instellingen die bevoegd zijn om dit soort klachten te ontvangen.

Wat de interne keuken van de Kerk betreft moeten we ondertussen, bovenop de burgerlijkeprocedures, voor elk ernstig geval van sexueel misbruik een dossier opstellen dat we naar Rome moeten sturen. De Congregatie voor de geloofsleer houdt eraan dat in elk betrokken bisdom de bisschop zijn plicht vervult.

Ze bepaalt de canonieke straffen (dat wil zeggen degene die zijn voorzien door het Kerkelijk recht) die desgevallend moeten worden opgelegd aan misbruikers (onttrekking aan elke pastorale taak, verbod om de mis op te dragen, verlies

van de klerikale status, enz.).

Een dergelijk dossier is naar Rome gezonden met betrekking totde gewezen bisschop van Brugge, Roger Vangheluwe. In afwachting van de beslissing van

Rome dient de bisschop uiteraard voor ieder geval, indien de feiten bewezen lijken te zijn, onmiddellijk de preventieve maatregelen te treffen die zich opdringen, vooral als er risico bestaat op herhaling.

Het is in die context dat mij werd gevraagd welke maatregelen ik wenste te nemen

betreffende, vaak hoogbejaarde, priesters die zich schuldig hebben gemaakt aan dergelijk misbruik. Eerst en vooral had ik uiteraard reeds, zoals altijd, benadrukt dat de slachtoffers zich eerst en vooral tot het gerecht en/of de bevoegde openbare instanties moeten wenden.

Maar wat indien de feiten door justitie werden geklasseerd omdat ze in hun ogen verjaard zijn, of indien de slachtoffers hardnekkig weigeren om zich tot het gerecht te wenden ?

Moet ik, indien ik in kennis word gesteld van dergelijke, vaak zeer oude, feiten een openbare canonieke straf opleggen zonder zelfs maar het oordeel van Rome af te wachten ?

Toen ik deze delicate vraag moest beantwoorden, droeg ik nog een zeer ingrijpende ervaring in het hart die ik recent had meegemaakt. Slachtoffers waren me hun tragische verhaal komen vertellen dat ze hadden beleefd met priesters die hen ernstig hadden misbruikt. Ze zeiden me uitdrukkelijk : « Wij willen ons niet tot het gerecht wenden ; het is overigens in ieder geval te laat ; wij willen niet dat deze oude en zieke priester publiekelijk aan de schandpaal wordt gezet ; we vragen enkel dat u hem zou gaan opzoeken en dat hij tegenover ons het kwaad zou toegeven dat hij ons heeft aangedaan en waaronder wij tot op de dag van vandaag lijden ».

Ikheb toen dus contact opgenomen met deze priesters, oud, ziek, een beetje warrig maar nog in staat zich uit te drukken. Eén van hen zei me, toen ik hem vertelde over mijn ontmoeting met het slachtoffer : « Ik heb nooit met wie dan ook gesproken over dit zwarte hoofdstuk in mijn leven ; ik ben gelukkig dat ik het aan u kan toegeven alvorens te sterven ». Ik heb hem gevraagd of hij ermee akkoord ging om het slachtoffer te ontmoeten en uiteindelijk ten opzichte van haar het kwaad te erkennen dat hij haar had aangedaan. Hij heeft daar « ja » op gezegd en eraan toegevoegd dat het een grote opluchting zou zijn om dit, eindelijk, te kunnen doen voor zijn dood.

Ik heb opnieuw contact opgenomen met de slachtoffers, die hun diepe vreugde hebben uitgesproken toen ze dit hoorden en die hun voornemen hebben bevestigd om deze priester te ontmoeten. Dit heeft mij diep ontroerd. Tot tranen toe.

Ik weet niet of ik er goed aan heb gedaan om aldus te handelen. Maar ik denk dat het in dergelijke gevallen, wanneer geen enkele burgerlijke procedure mogelijk is of door het slachtoffer wordt gewenst, het niet onredelijk is om te oordelen dat het beter is om de misbruiker toe te staan om zijn schuld te bekennen in aanwezigheid van degene die hij heeft misbruikt, dat dit wellicht zinvoller is voor allebei dan eenvoudig aan die oude priester te verbieden om nog samen met de aalmoezenier van zijn rusthuis de mis op te dragen.

In de gevallen die ik persoonlijk heb meegemaakt wensten de slachtoffers uitdrukkelijk geen openbare bestraffing in extremis, geen soort finale wraakoefening. Ze verlangden vooral dat de afzichtelijke waarheid van de feiten eindelijk door de pleger ervan zelf zou worden erkend.

Het is juist de herderlijke verantwoordelijkheid van de Kerk om ervoor te zorgen dat, wanneer het burgerlijke gerecht zijn werk heeft gedaan indien dit nog mogelijk is, de slachtoffers worden gehoord met eindeloos respect en dat de misbruikers uiteindelijk hun schuld bekennen. Indien ik mij vergis, zal men zeker niet nalaten mij daarop te wijzen…

*

**

Tot zover de verduidelijkingen die ik meende te moeten geven in verband met de recente opschudding. Het schijnt mij toe dat ik deze uitleg verschuldigd was aan degenen die ik onvrijwillig heb doen lijden door het onderwerp te zijn van zoveel kritiek, misverstanden en onbegrip. Ik hoop aldus te hebben bijgedragen tot de vrede des harten. Ik herhaal dat ik intens meeleef met alle misbruikslachtoffers en ik bevestig mijn vertrouwen in alle pastoors, priesters, religieuzen of leken, die zich gewetensvol van hun taak kwijten.

Ik merk hoe kwetsbaar de Kerk op dit ogenblik is en herhaal mijn vertrouwen en dankbaarheid ten opzichte van alle christenen.

Dank voor hun gebed en hun inzet, dank aan al diegenen « die dag in dag uit bouwen aan een meer menselijke en rechtvaardige wereld, die het Evangelie

uitdragen en die bijdragen aan de bouw van een Kerk met toekomst »

(Verklaring van de Belgische bisschoppen op 19 mei 2010). Ik verlang er in alle nederigheid naar dat wij ons mogen wenden tot de Herrezen Christus, hart van ons geloof, bron van onze hoop, kracht van de liefde.

Mgr A.-J. Léonard,

Aartsbisschop van Mechelen-Brussel

04-11-2010 om 00:00 geschreven door willy  

O mijn Jezus,U was maar juist gestorven, en reeds ontsprong er een bron van leven voor de zielen.

O bron van leven, o onbegrijpelijke Goddelijke Barmhartigheid, omvat heel de wereld, en stort U over 
   ons  uit.

O bloed en water ,die uit het hart van Jezus stroomde, als bron van

   barmhartigheid voor ons, ik vertrouw op U.

02-11-2010 om 00:00 geschreven door willy  

01-11-2010 om 14:27 geschreven door willy  

Heer onze Heer, hoe zijt Gij aanwezig

en hoe onzegbaar ons nabij.

Gij zijt gestadig met ons bezig,

onder uw vleugels rusten wij.

Gij zijt niet ver van wie U aanbidden,

niet hoog en breed van ons vandaan.

Gij zijt zo mens’lijk in ons midden,

dat Gij dit lied wel zult verstaan.

Gij zijt onzichtbaar voor onze ogen

en niemand heeft U ooit gezien.

Maar wij vermoeden en geloven

dat Gij ons draagt, dat Gij ons dient.

Gij zijt in alle sdiep verscholen,

in al wat leeft en zich ontvouwt.

Maar in de mensen wilt Gij wonen,

met hart en ziel aan ons getrouwd.

Heer onze Heer, hoe zijt Gij aanwezig

waar ook ter wereld mensen zijn.

Blijf zo genadig met ons bezig

tot wij in U volkomen zijn.

Bron :Zingt Jubilate nr 540

31-10-2010 om 10:55 geschreven door willy  

Verenigd in gebed

Wij bidden de Rozenkrans nu woensdag 20 oktober vanaf 19u30 in de kapel van Onze Lieve Vrouw ter Schelde

( portaal van de afgebrande kerk)

GPS : Gloriantlaan 2 te 2050 Antwerpen Linkeroever.

Vlot bereikbaar met openbaar vervoer als volgt.

Bus 36 vertrek Atheneum Vanstralen straat, opstapplaats zie plan

http://www.delijn.be/images/antwerpen_rooseveltplaats_01102010_tcm7-6900.pdf

afstappen halte Gloriant St Anneke strand

Met de tramlijnen 2 , 3 , 5 , 15 richting Linkeroever

10 minuten te voet vanuit Pre-Metrostation Frederik van Eeden, 
halte van tramlijnen 2 , 3 , 5, 15

Stappen in de richting van St Anneke strand

Iedereen welkom, men zegge het voort

Bron Foto uit De standaard

Lees ook de 33 verhalen via http://www.demorgen.be/dm/nl/990/Buitenland/article/detail/1169464/2010/10/14/Alle-Chileense-kompels-boven-33-verhalen-van-angst-en-hoop.dhtml

Bijlagen:
GEREDDE MIJNWERKER.jpg (42.5 KB)   

30-09-2010 om 10:08 geschreven door willy  

Saturday, September 18, 2010

29-09-2010 om 20:33 geschreven door willy  

Priestercelibaat: Vraaggesprek met de Heilige Vader

Heilige Vader, ik ben priester Karol Miklosko, afkomstig uit Europa, meer bepaald uit Slowakije, en missionaris in Rusland.

Wanneer ik de Mis opdraag, vind ik mijzelf en begrijp dat ik daar mijn identiteit ontmoet, de oorsprong en energie van mijn ambt. Het Kruisoffer openbaart mij de goede Herder, die alles voor Zijn kudde geeft, voor ieder van Zijn schapen. En wanneer ik zeg: “dit is Mijn Lichaam, dit is Mijn Bloed”, gegeven en vergoten als offer voor u, begrijp ik de schoonheid van het celibaat en van de gehoorzaamheid, die ik vrijwillig beloofd heb op het ogenblik van mijn wijding.

Ondanks de natuurlijke moeilijkheden lijkt het celibaat mij evident als men naar Christus kijkt, maar zoveel kritiek van de wereld op die gave treft mij diep. Ik vraag u nederig, Heilige Vader, ons inzicht te geven in de diepte en ware zin van het Kerkelijk celibaat.


Benedictus XVI – Dank u voor uw tweeledige vraag: het eerste deel waarin u wijst op het permanente en levende fundament van ons celibaat, het tweede dat naar de moeilijkheden verwijst waarin wij in deze tijd leven. Het eerste deel is belangrijk omdat het centrum van ons leven werkelijk de dagelijkse viering van de heilige Eucharistie moet zijn. De consecratiewoorden staan hier centraal: “dit is Mijn Lichaam, dit is Mijn Bloed”. Wij spreken dus “in persona Christi”. Christus laat ons toe Zijn Ik te gebruiken, wij spreken met het Ik van Christus, Christus trekt ons in Hem en maakt het mogelijk ons te verenigen, Hij verenigt ons met Zijn Ik.

Hierdoor, door het feit dat Hij ons tot Hem trekt zodanig dat ons ik zich met het Zijne verenigt, realiseert zich de permanentie, de uniciteit van Zijn priesterschap. Zo is Hij werkelijk de enige Priester, alhoewel Hij ten zeerste aanwezig is in de wereld omdat Hij ons in zich trekt en zo Zijn priesterzending aanwezig brengt. Deze vereniging met Zijn Ik voltrekt zich in de consecratiewoorden. Zelfs in het “ik vergeef u” – want niemand van ons zou zonden kunnen vergeven – kan alleen het Ik van Christus vergeven. Deze vereniging van Zijn Ik met het onze impliceert ook dat wij in de realiteit van de Verrezene getrokken zijn.

Wij gaan voort naar het volle leven van de verrijzenis, waarover Jezus tot de Sadduceeën spreekt in hoofdstuk 22 van Matteüs. Het is een nieuw leven waarin wij reeds verder staan dan het huwelijk (cfr. Mt. 22,23-32). Belangrijk is dat wij ons steeds opnieuw laten doordringen door deze identificatie van het Ik van Christus met het onze, door deze manier waarop wij naar buiten, naar de wereld van de verrijzenis getrokken zijn.

In die zin is het celibaat een anticipatie. Wij overstijgen deze tijd en gaan vooruit, en trekken zo onszelf en onze tijd naar de wereld van de verrijzenis, naar het nieuwe van Christus, naar het nieuwe en ware leven. Het celibaat is dus een anticipatie die mogelijk geworden is door de genade van de Heer die ons tot Hem trekt, naar de wereld van de verrijzenis; Hij nodigt ons steeds opnieuw uit onszelf te overstijgen, het heden te overstijgen, naar het ware heden van de toekomst dat vandaag heden wordt. We raken hier een heel belangrijk punt. Een groot probleem van het christendom, van de hedendaagse wereld, is dat men niet meer denkt aan de toekomst van God: het heden van deze wereld lijkt te volstaan.

Wij willen alleen deze wereld zien, alleen in deze wereld leven. En zo sluiten wij de deuren voor de ware grootheid van ons bestaan. De zin van het celibaat als anticipatie van de toekomst bestaat er juist in deze deuren te openen, de wereld groter te maken, de werkelijkheid van de toekomst te tonen die door ons als reeds aanwezig moet beleefd worden. Zo leven is een geloofsgetuigenis: wij geloven werkelijk dat God bestaat, dat God iets met mijn leven te maken heeft, dat ik mijn leven kan funderen op Christus, op het toekomstige leven.

Wij kennen de kritiek van de wereld waarover u gesproken heeft. Het is waar dat voor de agnostische wereld, de wereld waarmee God niets te maken heeft, het celibaat een grote ergernis is, omdat het juist toont dat God als een realiteit beschouwd en beleefd wordt. Met het eschatalogische leven van het celibaat treedt de toekomstige wereld van God binnen in de realiteit van onze tijd. En dat zou moeten verdwijnen!

In zekere zin kan het verbazen dat er voortdurende kritiek is op het celibaat in een tijd waarin het meer en meer mode wordt niet te huwen. Maar dit niet huwen helemaal en fundamenteel anders dan het celibaat, want niet huwen is gebaseerd op de wil alleen voor zichzelf te leven, geen definitieve band te aanvaarden, ieder ogenblik volledig autonoom over het leven te beschikken, ieder ogenblik beslissen wat men doet, wat men van het leven neemt; dus een nee aan de band, een nee aan het definitieve karakter, een manier om het leven alleen voor zichzelf te bezitten.

Het celibaat is precies het tegendeel: het is een definitief ja, God ons bij de hand laten nemen, zich in de handen van de Heer geven, in Zijn Ik; het is dus een daad van trouw en vertrouwen, een daad die ook de trouw van het huwelijk veronderstelt; precies het tegendeel van dit nee, van deze autonomie die zich geen verplichtingen laat opleggen, die geen band wil aangaan; het is juist het definitieve ja dat het definitieve ja van het huwelijk veronderstelt en bevestigt. En dit huwelijk is de Bijbelse vorm, de natuurlijke vorm van man en vrouw te zijn, het fundament van de grote christelijke cultuur, van de grote culturen van de wereld. Als dat zou verdwijnen, is de wortel van onze cultuur vernietigd.

Daarom bevestigt het celibaat het ja van het huwelijk met zijn ja aan de toekomstige wereld, en zo willen wij voortgaan en deze ergernis van een geloof dat heel het bestaan op God laat rusten, tegenwoordig brengen. Wij weten dat naast deze grote ergernis die de wereld niet wil zien, er ook bijkomstige ergernissen zijn: onze ontoereikendheid, onze zonden, die de ware en grote ergernis verbergen en te denken geven: “maar zij leven niet echt op het fundament van God!”. Doch die grote trouw bestaat!

Het celibaat, en de kritiek toont het juist aan, is een groot teken van geloof, van Gods aanwezigheid in de wereld. Bidden wij de Heer opdat Hij ons zou helpen ons te bevrijden van bijkomstige ergernissen, opdat Hij de grote ergernis van ons geloof zou brengen: het vertrouwen, de kracht van ons leven, gegrond op God en op Jezus Christus!


Vert. Sorores Christi

______________________________________________________________________
Dit is ook het antwoord dat bisschop de Kesel uit West vlaanderen had moeten geven.

Bron: Forum Rorate

19-09-2010 om 12:43 geschreven door willy  

Ontroerend verhaal: Daniël bezoekt Medjugorje, sterft en komt terug tot leven.

De jonge Daniël reisde, samen zijn goede vriend enzijn ouders, naar Medjugorje voor het Jeugdfestival dat plaatsvond van 31 juli tot 6 augustus 2010.

Tijdens een van bedevaart dagen, naar het einde de festivalweek toe, besloten ze om naar de Kravice watervallen te reizen, die zich zo’n tiental kilometer verder bevinden, nabij Mostar in Bosnië en Herzegovina.

Eigenlijk waren ze nooit alleen op hun bedevaart. Meer dan vijftigduizend jongeren en vijfhonderd priesters kwamen van over de hele wereld om het populaire festival bij te wonen. Tijdens een lange namiddagbijeenkomst, maakte een van de Franciscaanse priesters een korte aankondiging, waarbij aan iedereen werd gevraagd om te bidden voor een jonge kerel met de naam Daniël. Daarop was er een stilte en werd er niets meer gezegd. De priester gaf geen verdere uitleg en zo wist dus eigenlijk niemand waarom ze voor hem moesten bidden.

Wat de mensen niet wisten was dat Daniël gaan zwemmen was in het water van de Kravice watervallen en verdronken was. Zeven volle minuten was hij onder water geweest, toen zijn vriend opmerkte dat hij uit het oog verloren was. In paniek dook de vriend onder water en vond er Daniël. Hij trokzijn levenloze lichaamuit het water naar de oever. In volle angst probeerde de vader van Daniël, een dokter, om hem te reanimeren. Tevergeefs.

Ze namen Daniëls slappe lichaam op en reden met hem naar de stad Mostar, waar het meest nabije hospitaal zich bevond, op zo’n uur rijden. Maar Daniël was als een lijk. Zijn longen waren vol water en elk menselijk wezen dat onmiddellijk daarop voor twintig minuten of meer geen zuurstof krijgt toegediend houdt hier onvermijdelijk zware hersenschade aan over.

In het hospitaal pompte het medische team het water uit zijn longen en probeerden ze alles wat in hun mogelijkheden lag om hem te redden. Maar hun inspanningen bleven vergeefs, zodat de dokters hem kort daarop als officieel dood verklaarden. Daniëls ouders en zijn vriend stortten in elkaar van het leed en de shock.

De daaropvolgende morgen begon Daniël te bewegen. Hij zei tot zijn moeder: "Ik herken u niet, maar zou u tot Jezus willen bidden voor mij?" Later die dag kwam zijn geheugen volledig terug en vroeg hij of hij een groter bed kon krijgen, omdat hij zijn benen niet kon uitstrekken.

Een ongekende vreugde en dankbaarheid barstte zich los van op Daniels hospitaalbed, waarop het nieuws zich al gauw in Medjugorje verspreidde. Om te weten welke genaden er kunnen voortkomen vanuit de liefdadigheid: de vader van de jonge Daniël had de bedevaart reis van de jongen die hem uit het water redde, zelf betaald.

In Medjugorje zijn de mirakels overvloedig aanwezig, en dit moet zowat bij de grootste mirakels ginds behoren tot op heden. Door de tussenkomst van Maria van Medjugorje en de gebeden van de gelovige pelgrims, had Jezus iemand uit de dood doen herrijzen, juist zoals Hijzelf tweeduizend jaar geleden had gedaan, toen Hijzelf op aarde rondliep.

Dit waargebeurde verhaal komt uit de eerste hand en werd door Nancy Latta, van het retraitekasteel te Medjugorje, en de persoonlijke vertaler van Vr. Jozo, doorgegeven aan Jordan Lindsey, een seminarist en Medjugorje bedevaarder, die aanwezig was tijdens het Jongerenfestival.

Bron : toegezonden E mail bericht van bekende oorsprong

31-08-2010 om 06:07 geschreven door willy  

Boodschap 10 september 1968

Jezus zegt:

Wie het gezag van mijn Priester betwist is al gewonnen voor het rode gevaar dat eeuwen Heilige Traditie dreigt te niet te doen.

De ergernis is groot en de verantwoordelijkheid is verschrikkelijk.

De trotse hoofden buigen zich niet voor mijn toorn.

Wie de Heer vreest, vreest dwaling en verwarring.

Wie de Heer bemint, bemint zijn wet.

Wie de heer vreest, bemint hem in de gehoorzaamheid aan de meerderen, in de naastenliefde, in de kuisheid, in het misprijzen van ijdele en lichtzinnige dingen.

De vreze Gods inspireert eerbied voor zijn Heilige naam en voor zijn Heilige Tegenwoordigheid.

Wie is er zo waanzinnig met voeten te treden wat Ik,de almachtige God, in glorie verhef?

Het innerlijk leven in de zielen is tot zijn eenvoudigste vorm teruggebracht, want het wordt niet meer gevoed door hen die ermee belast zijn hiervoor te zorgen. “Vereenvoudiging”, een woord dat ze onbezonnen gebruiken en dat dient om het genadeleven in talrijke zielen te verwoesten.

Mijn volk heeft dringend nood aan HEILIGE leiders.

Zonder dat vervreemdt God van zijn volk.

Op 11 september 1968 dan

De onbehaaglijkheid die op mijn volk drukt zal maar verdwijnen in het licht van de goddelijke liefde.

Maar als de harten te zeer door zonde verdorven zijn, zal de Liefde er niet meer in doordringen.

Ik heb echter beloofd, mijn erfenis te bewaren.

En mijn tussenkomst zal de dwaasheid neerhalen van de hoogmoedigen die Mij honen.

Denkt ge , kind, dat Ik het beest nog langer zal laten bijten in wat Mij rechtens toebehoort?

De verliezen zullen helaas aanzienlijk zijn. Maar Ik zal deze beperken door de macht van mijn Liefde voor de mensen.

Wat is deze tijd smartvol voor mijn Hart! Moet ik dan in mijn onmacht zoveel bitterheid doorstaan omdat ge weigert Mij te beminnen met al de eerbied die ge Mij verschuldigt zijt? Kleingelovigen, uw ongehoorzaamheid treft Mij pijnlijk.

Waartoe gaat ge uw Vader doen besluiten als mijn waarschuwingen onbeantwoord blijven?

De haat slaat Mij in het gelaat, dat verminkt is door de zonden van u allen die niet meer gelooft in Mijn macht en in Mijn Liefde.

Op 15 september 1968

Wees zeer bekommerd om mijn glorie en om de eerbied verschuldigd aan mijn Heilige Naam.

Geef Mij wat zoveel anderen Mij weigeren: uw geloof, uw hart, uw verstand.

Spreek uit liefde tot Mij

Openbaar mijn Woord.

De dingen hebben maar de waarde die men ze geeft.

Ik, Ik heb de eeuwigheid. Ik ben en Ik werk.

08-08-2010 om 00:00 geschreven door willy  

Lang geleden stonden er op een heuvel drie kleine bomen; ze stonden daar en droomden van wat ze later wilden worden wanneer ze groot waren.

De eerste kleine boom keek naar de sterren en zei: "Ik wil een schat bewaren. Ik wil bekleed worden met goud en gevuld met kostbare stenen. Ik word de mooiste schatkist in de hele wereld!"

De tweede kleine boom keek naar de kleine stroom die beneden voorbij kronkelde op weg naar de oceaan. "Ik wil over verre wateren reizen en machtige koningen vervoeren. Ik wil het machtigste schip ter wereld worden!"

De derde kleine boom keek naar de vallei daar beneden waar ijverige mannen en vrouwen aan het werk waren in een ijverig stadje. "Ik wil helemaal niet weg van deze heuveltop. Ik wil zo groot worden dat de mensen later, wanneer ze hier voorbijkomen en naar me kijken, hun ogen naar de hemel richten en aan God denken. Ik wil de grootste boom van de wereld worden!"

Er gingen veel jaren voorbij. De regen kwam, de zon scheen, de kleine bomen groeiden en groeiden. En op een dag kwamen de houthakkers de heuvel opgewandeld. De eerste houthakker keek naar de eerste boom en zei: "Dit is een prachtige boom. Het is echt de volmaakte boom voor mij". En met een paar zwaaien van zijn blinkende bijl viel de eerste boom tegen de grond. "Nu gaan ze een mooie kist van mij maken; ik zal een kostbare schat bevatten", dacht de eerste boom.

De tweede houthakker keek naar de tweede boom en zei: "Dit is echt een sterke boom. Een perfecte boom voor mij". En met een paar zwaaien van zijn blinkende bijl ging ook die tweede boom tegen de grond. "Nu ga ik verre oceanen kunnen bevaren", dacht de tweede boom. "Ik zal een groot schip worden dat machtige koningen vervoert".

Maar de derde houthakker keek niet eens op. "Elke boom is goed voor mij", gromde hij. En met een paar zwaaien van zijn blinkende bijl viel ook de derde boom om.

De eerste boom was blij toen hij in de werkplaats van de timmerman werd binnengebracht. Maar de timmerman maakte uit zijn hout een voederbak voor dieren. De eens zo fiere boom werd niet met goud bekleed en hij werd ook niet gevuld met een kostbare schat. Hij hing vol zaagsel en werd gevuld met hooi voor de hongerige dieren.

De tweede boom

De tweede boom glimlachte toen de houthakker hem binnenbracht op een scheepswerf. Maar er werd die dag helemaal geen machtig zeilschip gebouwd.

De eens zo sterke boom werd in stukken gezaagd en er werd een eenvoudige vissersboot mee gebouwd. Hij was te klein en te zwak om op oceanen, of zelfs op een stroom te varen.

In de plaats daarvan werd hij naar een meer gebracht.

De derde boom was totaal in de war toen de houthakker hem in een paar grote stukken hakte en hij zo werd achtergelaten op een grote houtstapel.

"Wat gebeurt er toch met me?", dacht de eens zo machtige boom. "Al wat ik wilde was om op die heuvel te blijven staan en mensen naar God te wijzen".

Er gingen weer heel wat dagen en nachten voorbij. De drie bomen waren hun vroegere dromen helemaal vergeten. Maar op een nacht werd de eerste boom verlicht door een helder sterrenlicht toen een jonge vrouw haar pasgeboren kind in die voederbak legde. "Ik had zo gehoopt dat ik een wiegje voor hem had kunnen maken", fluisterde haar man. De moeder nam zijn hand in de hare en glimlachte
omdat het licht zo mooi op dat vuile en ruwe hout scheen. Dit wiegje is
prachtig", zei ze. En plots besefte de eerste boom dat hij op dit moment de kostbaarste schat van de hele wereld bevatte.

Op een andere avond nam een vermoeide man met zijn vrienden plaats in de oude vissersboot. De man viel in slaap terwijl de tweede boom langzaam over het grote meer voer.

Plots begon het te bliksemen en stak er een vreselijke storm op.

De kleine boot kraakte. Hij wist dat hij niet sterk genoeg was om zoveel reizigers veilig door dit stormweer te vervoeren. De vermoeide man werd wakker. Hij stond recht, strekte zijn hand uit en zei: "Weest stil". Toen ging de storm even plots liggen als hij was begonnen.

En toen begreep de tweede boom dat hij de Koning van hemel en aarde mocht vervoeren.

Op een vrijdagochtend werd de rust van de derde boom ruw verstoord toen de twee stukken van zijn stam werden weggehaald van die grote houtstapel.

Hij wist niet wat er gebeurde toen hij verder gedragen werd langs die woedende menigte.

Hij sidderde toen de soldaten de handen en voeten van een man aan zijn stam vastnagelden.

Hij voelde zich angstig, schuldig en ellendig.

Maar de volgende zondagochtend, toen de zon opkwam en de aarde beefde van vreugde, toen besefte die derde boom dat Gods liefde alles had veranderd.

Het gebeuren had de derde boom sterk gemaakt.

En iedere keer wanneer de mensen opkeken naar die boom
zouden ze aan God denken.

Dit was veel beter dan de grootste boom in de wereld te zijn.

Hij was de boom die voor altijd naar de hemel mocht wijzen!

Met dank aan Pastoor Penne

25-07-2010 om 14:23 geschreven door willy  

Uitnodiging tot de Viering van God de Vader

Plechtige H.Eucharistieviering gevolgd door een H.Lof; tijdens dit H Lof zullen gebeden worden

De litanie van God de Vader

Het Rozenhoedje van de Goddelijke Barmhartigheid

Het gebed tot God de Vader van zuster Eugenia Elisabetta

Ravasio.

WANNEER : op zondag 1 augustus 2010 te 15.00 uur

WAAR: In de kapel van het vroegere St Stanislascollege

te Berchem Antwerpen

Adres :GPS Van hombeeckplein nr 17 , parking op de oude speelsplaats, ofwel langs de Sint Hubertusstraat 12.

Tramlijn 15 en 7

Voor Wie: Iedereen is van harte welkom

God, Vader almachtig,

laat uw kinderen begrijpen

dat zij op de weg naar U,

laatste doel van elke mans,

worden vergezeld door de liefdevolle aandacht

van de heilige maagd Maria,

beeld van de zuivere liefde,

door U gekozen tot moeder van Christus

en tot moeder van de Kerk.

Vader, aan u komt alle lof toe, tot in eeuwigheid.

U, Vader van alle leven,

begin zonder begin,

hoogste goedheid en eeuwig licht,

U zij met de Zoon en de Heilige Geest

alle eer en heerlijkheid,

lof en dankt

tot in de eeuwen zonder einde.

Amen.

(Einde van het gebed van Johannes Paulus II tot God de vader voor het jaar 1999 dat aan de Vader was toegewijd.)

23-07-2010 om 16:35 geschreven door willy  

Ontvangen bericht op 16.07.2010


29 jaar verschijningen in Medjugorje

Pater Petar Ljubicic OFM,

komt op donderdag 22 juli as. naar onze gebedsgroep om met ons te bidden en te spreken!

Hij is de priester waaraan Mirjana (een van de zes ziensters) tien dagen voordat het “grote teken” zich in Medjugorje zal voltrekken de datum ervan zal doorgeven, deze datum zal vervolgens aan de hele wereld bekend gemaakt worden.

Begin september 1981 kondigde Onze Lieve Vrouw aan dat ze op de Podbrdo een teken zou laten op de plaats van de eerste verschijningen.

Zij preciseerde dat het teken voor iedereen zichtbaar, te filmen, permanent en onverwoestbaar zal zijn en er zullen vele wonderen gebeuren. Het zou de bevestiging zijn van de authenticiteit van de verschijningen van de Heilige Maagd, het teken dat God bestaat, niemand kan dit dan nog ontkennen.

Dit was het derde geheim dat ze aan alle zieners toevertrouwde.

De Heilige Maagd voegde er aan toe:

“Dit teken zal speciaal gegeven worden voor de ongelovigen, om hen te helpen geloven. Jullie christenen hebben al zoveel hulp gehad om te geloven, jullie moeten zelf teken zijn voor hen die niet geloven.”

De zieners zagen dit teken in een visioen. Zij zeggen dat het bijzonder mooi is maar vragen zich af of zoiets moois wel echt kan bestaan….Het zal de laatste en de meest dringende oproep tot bekering zijn voor de mensheid.

Deze gebedsavond zal donderdag 22 juli in het kerkje van Onze Lieve Vrouw in de Hengelhoefstraat in Genk-Winterslag plaats vinden. ADRES WIJZIGING WEGENS TE WEINIG PLAATS:

Wegens de massale belangstelling hebben we verkozen voor een andere locatie.

Wijziging plaats gebedsbijeenkomst "Koningin van de Vrede" Pater Petar Ljubicic

Beste Vrienden. Wij komen tot de vaststelling dat het vernoemde kerkje te klein zal zijn voor deze gebedssamenkomst.

Gezien de H. Hart kerk (parochiekerk) die avond niet op dat uur ter beschikking is, zijn wij uitgeweken naar de St. Eventiuskerk.
Deze is gelegen op de hoek van de Parochiekerklaan.

Dit is gemakkelijk te bereiken langs de Noordlaan (richting Zonhoven) over de brug van de spoorweg, dan ziet u 100 meter verder aan de linkerkant de kerk.

Met G.P.S: opgeven: Genk Parochiekerkstraat

Bedankt voor u begrip.
Van harte welkom!
We nodigen u uit namens de gebedsgroep "Koningin van de vrede" Tel. 089 355100


We beginnen om 17u 30 met het rozenhoedje gevolgd door een Eucharistieviering, waarna pater Petar zal spreken.

Pater Petar zal nergens anders in het land optreden.

Zegt het voort, we hebben slechts 12 dagen om het bekend te maken

We nodigen u uit namens de gebedsgroep “Koningin van de vrede”

Tel. 089 355100

ps Er zijn nog vier zitplaatsen in een auto die vanuit Antwerpen naar ginds rijdt, personen die ervan gebruik willen maken stuur even een mailberichtje met de knop Mail mij, wie eerst maait eerst maalt

16-07-2010 om 00:00 geschreven door willy  

Boodschap van 29 juli 1978

Marguerite

Ik ga de meditatie van vandaag beginnen. Wat zal het zijn? Ik maak me er geen zorgen over. Ik geef me over in de handen van de Heer.

Beschouwing =/- een kwartier.

Jezus tot Marguerite

Ik heb mijn engelen bevel gegeven om hier en daar de aarde te treffen met de roede van de Gerechtigheid en van de Liefde.

Iedere engel draagt een zegel: ofwel dat van de Gerechtigheid, ofwel dat van de Liefde, ofwel beide.

Hoewel mijn geduld onbegrensd is , wil het niet verder gaan.

Tevergeefs roept mij Liefde die in haar kinderen gekwetst wordt.

Mijn Barmhartigheid houdt nog stand maar mijn Gerechtigheid wint veld.

Het geluk verdwijnt uit de wereld. Alleen mijn getrouwen zullen er niet van worden beroofd; maar de goddelozen zullen zelfs de schijnvrede

Van de valse genoegens niet meer kennen.

Ik ben slechts een schietschijf die ze met hun scherpe pijlen doorboren. Al is mijn liefde groot,vóór alles moet ze overwinnen.

Het goede dat Ik aan de wereld gaf, opdat ze geen weeskind zou zijn, wordt door vandalen verwoest. Het hart van de mensen is droog en dor als land zonder water; overal heerst wreedheid.

Het hart van hun God, dat brandt met een levende liefdevlam, kan hen niet bereiken, want door hun heiligschennissen stellen ze zich buiten zijn bereik.

En zij die mijn volk moeten leiden, de ondankbaren die verantwoordelijk zijn voor het heil van de zielen, zullen hun verdiende straf niet ontgaan.

Mijn liefhebbend Hart kent zijn getrouwen. Dezen hoeven niet te vrezen, want alleen mijn Liefde heeft ze getekend en mijn Gerechtigheid zal aan hen voorbijgaan zonder ze te treffen; maar ze zal slaan waar ze moet slaan.

Het bedroeft Le, kind, zo tot u te moeten spreken; maar bedenk dat Ik bij mijn hielige rechtspraak over hen met ieders geval rekening houd.

Zo dikwijls heb Ik gewaarschuwd! Niets houdt hen tegen en het kwaad sijpelt door tot in de diepste lagen van deze maatschappij die, indien ze niet tot inkeer komt, bestemd is voor de hel!

Ze hebben mijn waarschuwingen in de wind geslagen; daarom zeg Ik u: zelfs de schijnvrede die ze genoten, wordt hun ontnomen.

Hun lachen zal veranderen in een grijns; hun schandelijke genoegens zullen in bitterheid verkeren.

Mijn kleine kinderen, als gij er niet waart zou Ik de wereld laten vergaan; deze wereld die Ik schiep voor uw geluk.

Weest levende voorbeelden van mijn goedheid en mijn Barmhartige liefde.

De Kerk van morgen, zoals ze haar noemen, kan en zal alleen de Kerk zijn die ze altijd was,….. voor hen die Mij liefhebben.

Bidt veel, want d etijd van mijn toorn is de mensheid dichter nabij dan ooit te voren.

…..En Ik ben zachtmoedig en ootmoedig van Hart.

15-07-2010 om 06:04 geschreven door willy  

10-07-2010 om 07:06 geschreven door willy  

Bloemenboeket

Op de avond van 6 december 1876 ontving Don Bosco één van zijn beroemd geworden belevenissen:

In een visioen verscheen hem Domenico Savio, aan het hoofd van een grote schare jongens. Zij stonden stil op 10 meter afstand van Don Bosco: Domenico trad nog enkele passen naar voren. De omgeving straalde in een schitterend licht en er klonk hemelse muziek, die verstomde toen Domenico het woord nam:

"Waarom staat u daar zo stil en vernietigend ? Bent u niet de man die anders nergens bang voor is en alle gevaren het hoofd biedt ? Waar is uw moed gebleven ? "

Don Bosco , zeer onzeker : "Ben jij Domenico Savio ? "

"Ja, kent u mij niet meer ? "
"Hoe komt het dat jij hier bent ? "
"Ik ben gekomen om met u te spreken , zoals wij elkander zo vaak gesproken hebben . Wat had ik een groot vertrouwen in u . Waarom bent u zo verschrikt. ? Nu kunt u mij wat vragen."

Don Bosco:" Ik beef, omdat ik niet weet waar u bent."

"Hier zijn we op een plaats waar men nog geen eeuwige vreugden geniet, ofschoon die hier reeds zeer groot zijn. "
"Zijn dan al deze dingen nog natuurlijk ? "
"Ja, maar door de almacht van God schitterend opgetuigd."
"Het komt mij voor, dat dit het Paradijs is."
"Nee, neen geen sterfelijk oog kan de eeuwige schoonheden verdragen."
"En die muziek ? Zijn dat de melodieën , waarover men zich in het Paradijs verheugt ? "
"Neen geenzins."
"Zijn het dan natuurlijke klanken ? "
"Ja, het zijn natuurlijke melodieën, die door de almacht van God vervolmaakt zijn."
"Kan men dan werkelijk niet een straaltje van het bovennatuurlijk licht zien ? "
"Neen , dat kan niemand zien ,vooral eer hij zover is God te schouwen. De kleinste straal van dat licht zou de mens ter plekke doen sterven, want voor de menselijke zintuigen is het onverdraaglijk. "
"Is er dan nog een natuurlijk licht, dat nog mooier is dan dit licht ? "
"Oh, als u eens wist! "
"Kan men dan minstens niet een straal daarvan zien ? "
"Zeker doe u ogen open !"
"Maar die heb ik open! "
"Pas op, en kijk in de verte over het kristalmeer. "


Don Bosco keek en tegelijk verscheen er aan de hemel in een oneindig lijkende verte een hele dunne lichtstraal, zo fijn als een draad, maar zo glanzend en doordringend

Domenico Savio was een jongen van Don Bosco, op 9 mrt 1857 door God thuis geroepen 15 jr. oud geworden. In 1954 heilig verklaard.

maar zo glanzend en doordringend, dat Don Bosco het niet kon verdragen en de ogen sloot, terwijl hij een harde schreeuw gaf, die een huisgenoot uit zijn slaap wekte. De lichtstraal was vele malen sterker dan die van de zon. Toen Don Bosco de ogen weer opende vroeg hij:

"Wat is dat, is dat niet een straal van het goddelijke licht? "
"Het was niets anders dan een natuurlijk licht, dat door de almacht van God op zo´n wijze levendiger gemaakt werd. Als de hele wereld zou lichten in een gloed van deze lichtstralen, dan zou u nog geen voorstelling kunnen hebben van de lichtglans in het Paradijs."

"Waaraan ervaart men dan de vreugde van de hemel? "
Ja, dat kan ik u niet zeggen. Geen sterveling kan de vreugde van het Paradijs begrijpen, zolang hij het aardse leven niet verlaten heeft en met zijn Schepper is verenigd. Men verheugd zich, aan, met, in God. Daarmee is alles gezegd."

***

Dominico , toonde Don Bosco een bos bloemen, bestaande uit rozen, viooltjes, zonnebloemen, gentianen, lelies, klimop en droogbloemen en in het midden korenaren.


"Geef deze bloemen aan je jongens, opdat zij deze bloemen aan de Heer kunnen geven, als hun tijd gekomen is . Zorg er voor dat allen deze bloemen hebben. Als zij deze hele bos bezitten ,zullen zij gelukkig zijn. "

"Maar wat is de betekenis daarvan ? "
"U bent streng verplicht deze dingen te weten !"
"Wel , help mij uit de verlegenheid en geef mij de verklaring !"

"Deze bloemen stellen de deugden voor, die de Heer het meeste bevallen .
-De roos betekent de liefde.
-Het viooltje de nederigheid.
-De zonnebloem de gehoorzaamheid.
-De gentiaan de boete en onthechting.
-De aren de veelvuldige communie.
-De lelie is het symbool van de deugd,
waarvan geschreven staat: Ge zult als engelen
van God in de hemel zijn, de kuisheid:
en de klimop of de droogbloemen willen zeggen , dat al deze deugden altijd aanwezig moeten zijn; Ze betekenen de standvastigheid."
Ja, Domenico jij hebt tijdens je aardse leven al deze deugden beoefend . Zeg mij nu nog :

...."Wat heeft jou bij het sterven het meeste getroost ? Dat je de deugd van kuisheid bewaard hebt ? Je goede geweten ? De hoop op de hemel ? De schat van goede werken, die je gedaan hebt ? "

"Neen, neen, dat alles ook wel, maar wat mij bij het sterven het meest sterkte was de hulp van de machtige Moeder van de Verlosser ! Zeg dat maar aan al de jongens. Zij mogen niet vergeten tot Haar te bidden, zolang ze leven.
Ik mag nu niet veel langer met u spreken,haast u als u nog iets wil vragen !"

Don Bosco , strekte vol verlangen zijn handen uit om Domenico vast te houden, maar hij greep slechts in de lucht.

"Wat doet u nu ? "vroeg Domenico lachend.
"Ik ben bang dat je van mij weggaat. Ben je dan niet lijfelijk hier aanwezig ? "
"Neen niet met het lichaam. Dat neem ik later weer aan. Als de ziel van het lichaam gescheiden is en zich met Gods toestemming aan een sterveling toont, behoudt zij haar vorm en uiterlijke verschijning, met alle eigenheden van het lichaam, zoals zij op aarde leefde en zo, ofschoon veel schoner, blijft zij, tot zij op de dag van het Laatste Oordeel weer met het lichaam verenigd wordt. Dan neemt zij het lichaam met zich mee in de hemel. Daarom lijkt het u alsof ik een hoofd, handen en voeten heb, maar vasthouden kunt u mij niet, omdat ik een geest ben. Maar aan die uiterlijke vorm kunt u mij herkennen.

******

Dit was het wondermooie visioen van Don Bosco met één van zijn pupillen.

Er is nog wat uitleg aan toegevoegd,bv over de verheerlijking, voorportaal van de hemel, de zwaartekracht die in de hemel vervangen wordt door de LIEFDE.

Uitleg.
Domenico Savio, toont ons een voorhof van de hemel , welke plaats blijkbaar nog tot de natuur behoort . Vanuit de hemel is hij er neergedaald om contact met de gewone stervelingen te kunnen hebben,met toestemming van God. Pas op het einde van de aardse dagen zal onze ziel weer met ons lichaam worden verbonden en dan gezamenlijk naar de hemel opstijgen. Dat lichaam zal dan verheerlijkt zijn, zoals het lichaam van Jezus, toen Hij na zijn dood en voor zijn hemelvaart aan de apostelen verscheen en samen met hen at en door gesloten deuren naar binnen en naar buiten trad. In de hemel is de zwaartekracht opgeheven en vervangen door de aantrekkingskracht van de Drie-ene God en van de Heilige Moeder van God, Maria.
Maria ,is door Haar Zoon met zo´n glans overgoten, dat Zijn de gehele hemel verlicht als een stralende zon. In de schittering van dit licht zullen wij schouwen in de ondoorgrondelijke diepten van Gods wezen, dieper en dieper, maar nooit zal dit goddelijk Wezen geheel worden gekend. De schepselen Gods hebben een begin, maar God is zonder begin . En de groei van begin naar oneindig is een oneindige groei.
Dus ook na miljoenen jaren, na miljoenen lichtjaren staan wij nog aan het begin van de hemel. ( deze laatste zin komt mij wat onwennig over, iets van het universum wat onvatbaar is. )
In de verre oneindigheid zullen wij gelijk zijn aan God: naar aards begrip: Nooit !

1 Joh. 3.2.

" Geliefden, thans reeds zijn wij kinderen van God, maar nog is het niet openbaar geworden, wat wij zullen zijn. Toch weten wij dat wanneer het de openbaring gekomen is, wij aan Hem gelijk zullen zijn, want wij zullen Hem zien zoals Hij is. "

Ziedaar het geheim van de hemel , het zal er nooit saai , langdradig , vervelend zijn, want de LIEFDE die er bij de aanvang ervaren wordt is al zo enorm, dat die alle liefde op de aarde in de duisternis stelt, terwijl er dan pas een oneindige in liefde begint, een nooit ophoudend verlangen naar de altijd verre maar steeds grotere liefde van en tot God, een steeds grotere bewondering wegens de steeds toenemende kennis van het goddelijke Wezen.
Alle aardse wetenschap en kennis zijn dan al een simpelheidje. De minste in de hemel weet al veel meer dan alle geleerden van alle tijden op aarde . Hij kent de mysteries van het heelal en van de atomen, hij kent alle schepselen van binnen en buiten.
In de hemel worden we weer verenigd met al onze dierbaren. Het zal een vreugde zijn ze op te zoeken. Wellicht duurt het ( naar aards begrip ) eeuwen en eeuwen om ze te vinden , maar het zal een vreugdevolle zoektocht zijn.
Verdriet , pijn vermoeidheid ,spijt, honger en dorst, knagend berouw zullen er evenmin zijn als haat en nijd jaloezie en andere ondeugden. Er is de gemeenschap van de heiligen, waarin wij in ons het Credo op aarde geloofden. Een liefdesgemeenschap. Vrede en vreugde, die nooit eindigen.
We zullen er genieten van schoonheid die op aarde niet bestond. De pracht van de engelen , maar ook de schitterende hemelse landschappen , de eindeloze variatie van de hemelse schepselen en scheppingen. En de talloze contacten met de andere hemelbewoners. Onze liefde zal geen eigenliefde meer zijn !

De voorwerpen , vreugden en heerlijkheden in de hemel zijn zo verschillend van die van de aarde, dat ze volstrekt niet met elkaar te vergelijken zijn. Ten opzichte van die in de hemel zijn de aardse slechts stof en vuil.

Volgens de wetten van de goddelijke Liefde en genade zet hier op aarde niemand een stap die hem niet dichterbij bracht tot het eeuwige doel. Door een slok koud water aan een arme gegeven krijgt hij recht op hemels loon. Ieder zacht , goedig , vriendelijk woord wordt dadelijk in het boek des levens opgetekend om de genade van de hemelse heerlijkheid te verhogen. De hier op aarde verworven verdiensten worden door de kleine fouten en geringe zonden niet verminderd...

maar deze schat blijft in zekerheid.
De verhouding en de liefde van de zaligen met degenen die nog op aarde vertoeven, blijft geheimzinnig voortduren.

de zeven deugden

1. Prudentia (Voorzichtigheid - verstandigheid - wijsheid)
2. Iustitia (Rechtvaardigheid - rechtschapenheid)
3. Temperantia (Gematigdheid - matigheid - zelfbeheersing)
4. Fortitudo (Moed - sterkte - vasthoudendheid - standvastigheid)
5. Fides (Geloof), in Latijnse teksten vaak omschreven als Pietas
6. Spes (Hoop)
7. Caritas (Naastenliefde/Liefde)

hier de symbolen voor de zeven deugden:


1. Prudentia (Voorzichtigheid - verstandigheid - wijsheid)Clematis
2. Iustitia (Rechtvaardigheid - rechtschapenheid) Anemoon / Margriet / Acacia
3. Temperantia (Gematigdheid - matigheid - zelfbeheersing)lelietje der dalen, Azalea
4. Fortitudo (Moed - sterkte - vasthoudendheid - standvastigheid)Duizendblad, klimop, muurbloem,winde
5. Fides (Geloof), in Latijnse teksten vaak omschreven als Pietas symbolen genoeg maar geen bloem
6. Spes (Hoop).lelie/ maartsviooltje, Amandelbloesem
7. Caritas (Naastenliefde/Liefde) roos of egelantier

22-06-2010 om 19:26 geschreven door willy  

Acte van liefde van de Heilige Pastoor van Ars

Ik heb U lief, o mijn God,

en mijn enig verlangen is U te beminnen

tot de laatste zucht van mijn leven.

Ik heb U lief, o oneindig liefdevolle God,

en ik zou liever sterven terwijl ik U bemin

dan één ogenblik te leven zonder U te beminnen.

Ik heb U lief, o mijn God,

en ik verlang slechts naar de hemel enkel en alleen

omwille van het geluk U volmaakt te beminnen.

Ik heb U lief, o mijn God,

en ik vrees de hel slechts omdat men daar nooit

de zoete troost heeft U te beminnen.

O mijn God,

als mijn stem niet op elk ogenblik kan zeggen

dat ik U bemin,

des te meer verlang ik dat mijn hart

het U herhaalt bij elke ademteug.

Schenk mij de genade

te lijden terwijl ik U bemin

en U te beminnen terwijl ik lijd,

en op een dag mijn laatste adem uit te blazen

terwijl ik U bemin en voel dat ik U bemin.

En hoe meer ik mijn einde nader,

des te meer smeek ik U

mijn liefde te doen toenemen

en te vervolmaken.

Moge het zo zijn,

Amen.

12-06-2010 om 00:00 geschreven door willy