Bijlagen:
https://www.youtube.com/watch?v=YLjO8BBfLqU    

De Kleine Li

Het ware ontroerend verhaal van een klein tienjarig Chinees meisje en haar grote liefde voor Jezus, tijdens de communistische vervolging van de jaren 50 in China.

Toen God in 1979 zijn dienaar Fulton Sheen¹ bij zich riep, huilden er miljoenen Amerikanen en ze hadden het gevoel wees geworden te zijn.

Jarenlang hadden zij naar hem geluisterd en geboeid aan zijn lippen gehangen. Hij had een uitzonderlijk charisma. Hij bezat een natuurlijke welsprekendheid en was tegelijkertijd begiftigd met de kracht van de Heilige Geest. Wat had hij zijn luisteraars te zeggen? Dat God leeft, dat Hij groots is en zeer de moeite waard. Bisschop Sheen had zo een uitstraling, dat de radiozenders om hem vochten, aangezien de luisterdichtheidscijfers voor hem hoger uitvielen dan ooit. Met zijn beroemde televisieprogramma “ Het leven is de moeite waard om te leven”, wist hij ongeveer dertig miljoen mensen wekelijks te bereiken².

Deze grote aartsbisschop, deze reus in het evangeliseren, had een geheim. Zoals alle grote geesten, de echte grote welteverstaan, koesterde hij in het geheim een ontmoeting, een gebeurtenis uit zijn leven, waarbij de genade hem zo diep had getroffen, dat hij voor geen goud ter wereld ooit nog van koers wilde wijken. Maar om te weten wat er is gebeurd, moeten we naar het China van de jaren vijftig, toen de onderdrukking van het communisme er op z’n hevigst was...

Kleine Chinese pasjes...

Zuster Euphrasie is tevreden, want de kinderen van de parochieschool zijn ernstig aan het bidden. Veel van de kinderen hebben twee maanden geleden met grote overgave en met heel hun hart hun eerste communie gedaan. De vraag van de kleine Li van tien jaar laat haar lachen.

• Waarom heeft de Heer Jezus ons niet geleerd om te zeggen:”Geef ons heden onze dagelijkse rijst”?

Omdat de kinderen ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds rijst eten, weet de zuster niet hoe ze op deze vraag moet antwoorden.

Dan zegt de religieuze:

• Dat is .... wel....brood wil zeggen: Eucharistie.

Gezegd moet worden dat zuster Euphrasie meer vanuit haar hart leeft, dan dat ze uitblinkt in de theologie.

• Aan de goede Jezus vraag je de dagelijkse communie en voor je lichaam heb je elke dag rijst nodig. Maar je ziel, waardevoller dan je lichaam, heeft honger naar dit brood, dat het Brood des levens is.

Als in de maand mei Li haar eerste communie doet, zegt ze in haar hart tegen Jezus:

• Geef mij elke dag mijn dagelijks brood, opdat mijn ziel mag leven en het goed mag maken.

Sindsdien gaat Li elke dag ter communie.

Maar zij beseft goed dat de ‘ slechteriken’ ( de goddeloze communisten), haar het elk moment kunnen beletten om Jezus in de communie te ontvangen. Daarom bidt ze vurig dat dit nooit zal gebeuren. Ze zijn al een keer in de klas geweest en hebben toen aan de kinderen gezegd:

• Jullie moeten ogenblikkelijk al je afgodsbeelden afgeven.

Li wist maar al te goed wat ze daarmee bedoelden. En toen hebben de kinderen, bang als ze waren, al hun zorgvuldig geschilderde bidprentjes onder dwang moeten afgeven. En daarna heeft de commissaris met een woedend gebaar het kruisbeeld van de muur gerukt en het toen ook nog op de grond gegooid en vertrapt, terwijl hij schreeuwde:

• Het nieuwe China duldt zo’n grove vorm van bijgelovigheid niet meer.

De kleine Li, die zo dol was op haar afbeelding van de Goede Herder, probeerde die in haar bloes te verstoppen; het was de afbeelding die ze op haar eerste communie had gekregen. Zij kreeg een harde klap, zij verloor haar evenwicht en viel toen op de grond. De commissaris liet de vader van het meisje bij zich komen en vernederde hem alvorens hem vast te binden en te mishandelen.

Diezelfde dag dreef een politierazzia alle mensen samen in de kerk, waar ze een nieuw type preek kregen voorgeschoteld, dat de commissaris met stemverheffing te berde bracht, om zo missionarissen en de ‘vertegenwoordigers van het Amerikaanse imperialisme’ belachelijk te maken...Met een donderende stem beval hij de militie het tabernakel stuk te slaan. De mensen hielden hun adem in en baden vurig.

Naar de mensen toegekeerd, schreeuwt de man:

• Nu kunnen jullie zien of jullie Christus zich weet te verdedigen. Zie wat ik doe met jullie ‘Werkelijke Tegenwoordigheid’; een truc van het Vaticaan, om jullie nog meer uit te buiten.

Terwijl hij dit zei, pakte hij de ciborie en wierp de hosties op de grond. Verbijsterd deinsden de gelovigen terug, en wisten nog net een schreeuw te onderdrukken.

De kleine Li is als aan de grond genageld. O, wat heeft men met het Brood gedaan? Haar rechtschapen en onschuldig hartje begint te bloeden bij de aanblik van al die hosties die verspreid op de grond liggen.

Is er dan niemand om Jezus te verdedigen? De commissaris drijft er de spot mee en zijn godslasteringen gaan soms gepaard met een vette lach. Li huilt in stilte.

• En nu, iedereen naar buiten, schreeuwt de commissaris, en wee degene die het lef heeft om terug te keren in dit hol van bijgeloof.

De kerk stroomt leeg. Maar naast de aanbiddende engelen, die altijd aanwezig zijn bij Jezus-Hostie, is daar ook nog een andere getuige, die niets gemist heeft van dit voorval, dat zich onder zijn ogen afspeelt. Het is pater Luc, van de Buitenlandse Missie. De parochianen houden hem verborgen in een nis, hoog in het koor, vanwaar hij uitzicht heeft op heel de kerk. Hij gaat op in een gebed van eerherstel en lijdt eronder dat hij zich niet kan bewegen, want hij hoeft zich maar te verroeren en parochianen die hem hebben weggemoffeld, zullen gearresteerd worden, omdat ze verraad hebben gepleegd door hem te verstoppen in de kerk.

• Heer Jezus, heb medelijden met Uzelf, bidt hij, vol angst, voorkom deze heiligschennis. Heer Jezus.

Plotseling wordt de drukkende stilte in de kerk doorbroken door een piepend geknars. De deur gaat zachtjes open. Het is de kleine Li van nog geen tien jaar en kijk, met kleine Chinese pasjes nadert ze het altaar....Zij bezorgt pater Luc doodsangsten: ze kan op elk moment worden gedood. Maar hij mag geen contact met haar maken. Hij kan alleen maar toekijken en alle heiligen in de hemel smaken om dit kind te sparen. Eerbiedig buigt de kleine voorover en begint in stilte te aanbidden, zoals zuster Euphrasie het haar heeft geleerd. Ze weet dat ze eerst haar hart moet voorbereiden, voordat ze Jezus kan ontvangen. Met gevouwen handen bidt ze op een mysterieuze manier tot haar dierbare, in de steek gelaten en mishandelde Jezus. Dan ziet pater Luc hoe ze nog dieper voorover buigt en op handen en voeten met haar tong een hostie opraapt. Dan knielt ze, en richt zich naar binnen gekeerd tot haar hemelse bezoeker. Elke seconde telt. Pater Luc vreest het ergste.... Als hij maar iets tegen haar zou kunnen zeggen. Maar het kind vertrekt weer zachtjes, zoals zij ook is gekomen bijna huppelend.

Er zijn nog hevige zuiveringen aan de gang en de vliegende brigade die de orde moet handhaven, kamt heel het dorp en de omgeving uit. Dat is het lot van het Nieuwe China. Bij de boeren durft niemand zich te roeren. Verscholen in hun hutten van bamboe, hebben ze geen idee wat de toekomst hen zal brengen.

Elke morgen echter, weet onze kleine Li te ontsnappen, om haar Levende Brood in de kerk terug te vinden. Daar speelt zich dan precies dezelfde scène af als die beruchte avond/ ze pakt één hostie met haar tong en verdwijnt. Pater Luc fronst zijn wenkbrauwen: waarom neemt zij ze niet allemaal tegelijk? Hij weet hoeveel hosties het zijn: tweeëndertig. Weet zij dan niet dat zij er meerdere tegelijk kan oprapen.

Nee, dat weet zij niet. Zuster Euphrasie is hier duidelijk over geweest:” Eén hostie per dag volstaat. En je raakt de hostie niet aan, maar ontvangt op de tong”. De kleine houdt zich aan de regels.

Op een dag is nog maar één hostie over. Bij het krieken van de dag sluipt het kind zoals gewoonlijk de kerk binnen en nadert het altaar. Ze knielt neer en bidt vlakbij de hostie. Pater Luc onderdrukt een schreeuw.

Bij de ingang van de deur staat een soldaat en hij richt zijn revolver. Men hoort alleen een doffe knal, gevolgd door een schaterlach.

Het kind zakt meteen in elkaar.

Pater Luc denkt dat zij dood is, maar nee, hij ziet hoe zij nog met moeite in de richting van de hostie kruipt en haar lippen erop plakt.

Dan volgen nog enkele stuiptrekkingen, waarna haar lichaam zich plotseling ontspant. De kleine Li is dood.

Ze heeft alle hosties gered³.

Elke dag een ‘heilig uur’

Twee maanden voor hij op vierentachtigjarige leeftijd stierf, gaf Mgr Sheen tijdens een interview op een van de nationale televisiezenders zijn geheim aan het publiek vrij.

• Excellentie, vroeg de journalist, u hebt miljoenen mensen in de hele wereld geïnspireerd. Maar uzelf, wie heeft u geïnspireerd. Een paus misschien?

• Noch een paus, noch een kardinaal antwoordde hij. Zelfs geen priester of religieuze. Mij heeft een klein Chinees meisje van tien jaar geïnspireerd.

Toen vertelde Mgr Sheen het verhaal van de kleine Li. En zo liet hij zijn intieme testament na. De liefde van dit kind voor Jezus in de Eucharistie heeft zo’n indruk op hem gemakt, voegde hij eraan toe, dat hij op de dag dat hij dit ontdekte de Heer heeft beloofd, elke dag van zijn leven tot aan zijn dood, een uur het Heilig Sacrament te aanbidden, wat er ook zou gebeuren. En Mgr Sheen heeft niet alleen zijn belofte gehouden, maar hij heeft ook nooit een gelegenheid voorbij laten gaan om de liefde voor Jezus in de Eucharistie uit te dragen. Hij hield niet op gelovigen uit te nodigen om elke dag een ‘ heilig uur’ door te brengen voor het Heilig Sacrament.

Voor hem stond het onomstotelijk vast: dit onbekende en arme kind uit China was de vonk, die de geweldige vruchtbaarheid van zijn apostolaat heeft bewerkt. Die dag begreep heel Amerika, terwijl het voor de buis zat gekluisterd, dat de miljoenen harten die deze grote prediker had weten te raken, in wezen via de kleine Li werden geraakt. Dat het grote aantal bekeringen dat via deze heuse mediagigant was bewerkt, in werkelijkheid het werk was van haar kleine zuivere hartje. Dat de miljoenen aanbidders, die deze heilige bisschop tot aanbidding van het Heilig Sacrament had gebracht, in werkelijkheid daartoe waren gebracht door haar tweë-dertig heldhaftige bezoeken aan de op de grond geworpen Jezus.

____________________________________________________________

¹Het verhaal van deze kleine Chinese wordt verteld in ‘Les Voleurs de Dieu’ (De dieven van God), geschreven door Maria Winowsla. Omdat zij zeer nauw verbonden was met de cultuur van de Russische, Poolse en Chinese intelligentsia tijdens de verschrikkelijke jaren van de vervolgingen, heeft Maria ervoor gezorgd dat verschillende herinneringen aan waardevolle gebeurtenissen uit het leven van enkele Poolse heiligen ( zoals frère Albert, zuster Faustina, pater Maximiliaan Kolbe) aan de vergetelheid zijn onttrokken.

Dat de opbloei van wijdingen en roepingen, die deze populaire prelaat van Amerika had weten op te wekken, in wezen te danken was aan deze kleine Chinese martelares en haar bloedbruiloft met het Lam⁴.

Lieve kleine Li, als ik je dit boek heb opgedragen is dat, omdat je als heldin mijn voorkeur geniet. Maar, ik moet je bekennen, er is ook een andere wat meer baatzuchtige reden: je werk is nog niet af. Geef je ogen de kost en zie: vandaag de dag zijn het niet tweeëndertig hosties die op de grond liggen, maar wel duizenden, miljoenen.

Elke dag wordt Jezus geslagen, wordt er om Hem gelachen, wordt Hij vertrapt. Het aantal sekten dat de Eucharistie ontheiligt groeit met de dag. In bijna alle parochies communiceren elke zondag wel enkele gelovigen op onwaardige wijze, terwijl ze diepe zonde leven, die de Bijbel een gruwel noemt en die de dood van de ziel veroorzaken. Jezus is nog nooit zo gemarteld, kleine Li. We laten nog maar buiten beschouwing de onverschilligheid van zoveel uitverkozenen, die te vaak opgaan in wereldse aangelegenheden en zich niet bewust zijn van de onpeilbare liefde waarmee zij worden bemind. Hoeveel tabernakels staan er in Frankrijk verlaten en onder stof bedolven bij. En als men toch wil aanbidden, dan staat men voor een gesloten deur. In Amerika is het tabernakel vaak in een hoek van de kerk geplaatst, als het al niet in de sacristie is. Soms heeft men zelfs de bidstoelen verwijderd, en wee degene die tijdens de consecratie durft te knielen: dat hoort niet en de kans is reëel dat je wordt buitengesloten.

Bij de catechese vind je nog nauwelijks zusters van het slag van Zuster Euphrasie. En nu worden de kinderen er vaak niet toe gebracht om Jezus te leren kennen en om Hem te beminnen. Ook in de gezinnen spreken ouders maar zelden, zonder meer, over Jezus als over een goede vriend. Integendeel, er wordt aan voorbijgegaan, met als gevolg dat de kinderen denken dat God niet bestaat en ze zo teloorgaan in het atheïsme.

Ik kan nog lang doorgaan, maar vanuit de hemel zie je alles zoveel beter. Nee, jouw werk zit er nog niet op, kleine Li. Eerlijk gezegd, is met jouw martelaarschap in China je werk pas begonnen. Kom ons te hulp. Zoals je Bisschop Sheen hebt bijgestaan, sta nu ook elke priester, elke bisschop elke gewijde en elke christen bij.

Openbaar ons het verborgen Kind, jouw grote vriend. Geeft ons iets van jouw onverdeelde liefde voor Jezus, deze diepgewortelde en tedere liefde van je onschuldige hart.....

Medjugorje , 13 mei 2005

Op het feest van Onze Lieve Vrouw van Fatima.

^{_________________________________________________________________________________________________________________}

⁴Volgens Maria Winowska was de kleine Li eerder teruggetrokken van temperament, ze sprak nauwelijks. Ze was zeer verlegen en de voorkeur aan luisteren.

12-11-2016 om 08:18 geschreven door willy  

Heilige zuster Faustina Kowalska ( 1905-1938)

Ook Zr.Faustina moedigt ons aan om onbeperkt vertrouwen te stellen in Gods onpeilbare Barmhartigheid.

Het is niet voor niets dat Paus Johannes Paulus II Zr.Faustina als eerste heilige heeft heilig verklaard in het derde millennium. Haar geschriften zijn overal verspreid. Zij zijn van grote betekenis voor mensen die in de wereld van vandaag de waarheid zoeken. In haar Dagboek beschrijft Zr.Faustina enkele voorvallen die illustreren welke relatie er bestaat tussen de Goddelijke Barmhartigheid en het Vagevuur.

Ze vertelt: Toen ik de kapel voor een momentje bezocht, zei de Heer tegen mij:” Mijn dochter, help mij een zekere zondaar te redden die op sterven ligt. Bid voor hem de rozenkrans die ik je geleerd heb.” Toen ik deze rozenkrans begon te bidden zag ik hoe deze man op sterven lag en daarbij verschrikkelijke kwellingen onderging en in een hevige strijd verwikkeld was. Zijn beschermengel verdedigde hem, maar hij was als het ware machteloos tegenover de overweldigende aangrijpende ellende die zij ziel overviel. Een menigte Duivels stond op zijn ziel te wachten. Maar terwijl ik de rozenkrans aan het bidden was, zag ik Jezus precies zoals Hij op de afbeelding weergegeven wordt. De stralen die uit het Hart van Jezus kwamen , omgaven de zieke, op sterven liggende man, en de machten der duisternis sloegen in paniek op de vlucht. De zieke man blies zijn laatste adem vredig uit. Toen ik weer bijkwam, begreep ik hoe belangrijk de rozenkrans voor de stervenden is. Deze brengt de toorn van God tot bedaren(Dagboek §1565).

Een andere keer vertelt ze, wat voor de zielen in het Vagevuur betekent om voortdurend te dorsten naar God: Op een moment vroeg ik de Heer voor wie ik nog meer moest bidden. Jezus zei, dat Hij me de volgende avond zou laten weten voor wie ik moest bidden. De volgende avond zag ik mijn beschermengel, die mij vroeg hem te volgen. Opeens was ik in een mistige plaats vol vuur, waar zich een grote menigte lijdende zielen bevond. Ze baden vurig voor zichzelf, maar zonder resultaat. Alleen wij kunnen hen te hulp komen. De vlammen waardoor zij verteerd werden en die door hun heen brandden, waren niet in staat mij te raken. Mijn beschermengel liet me geen moment alleen. Ik vroeg deze zielen, wat hun grootste lijden was. Ze antwoordden mij eenstemmig, dat hun grootste kwelling hun verlangen naar God was. Ik zag hoe Onze Lieve Vrouw de zielen in het Vagevuur bezocht. De zielen noemen haar de Sterre der Zee. Ze brengt hen verkwikking. Ik wilde nog langer met hen spreken, maar mijn beschermengel wenkte me om weg te gaan. Vervolgens verlieten we deze gevangenis van lijden. Ik hoorde een inwendige stem die zei:” Mijn Barmhartigheid wil dit niet , maar de Gerechtigheid eist het. Sinds die tijd leef ik in inniger gemeenschap met de lijdende zielen in het Vagevuur (Dagboek§20).

De vrijgevige liefde van Zr.Faustina, stelt haar in staat om hetzelfde lijden te ervaren als sommige zielen in het Vagevuur. Ze vertelt:

9 juli 1937. Deze avond kwam een van de overleden zusters naar mij toe, en ze vroeg mij om een vastendag en al de geestelijke oefeningen van die dag, voor haar te offeren en op te dragen. Ik antwoordde haar, dat ik dat zou doen.

De volgende dag offerde ik vanaf ’s morgens alles voor haar intentie. Tijdens de heilige Mis doorleefde ik en maakte ik haar kwellingen die zij onderging in het Vagevuur, voor korte tijd mee. Ik ervoer zulk een intense honger naar God, dat ik leek te sterven van verlangen om met Hem verenigd te worden. Dit duurde maar kort, maar ik begreep hoe groot en kwellend het verlangen van de zielen in het Vagevuur naar God is.

Onmiddellijk na de heilige Mis vroeg ik moeder overste toestemming om te vasten, maar ik kreeg die niet vanwege mijn ziekte. Toen ik de kapel binnenging, hoorde ik de volgende woorden:” als je gevast had, zuster, zou ik pas vanavond verlichting gekregen hebben, maar vanwege je gehoorzaamheid, die je ervan weerhield om te vasten, verkreeg ik deze onmiddellijk. Gehoorzaamheid heeft grote kracht (Dagboek§1185 en 1186).

Toch komt het voor dat er zielen zijn, die vanwege hun persoonlijke vrijheid, God pertinent weigeren tot aan het einde van hun leven, en die ervoor kiezen om in eeuwigheid zonder Hem te leven. Wat gebeurt er met deze zielen? Zr.Fausina geeft ons een van de meest aangrijpende beschrijvingen van de Hel. Ze schrijft:

Vandaag werd ik door een engel naar de spelonken van de Hel gebracht. Het is een plaats van grote marteling. Wat is ze groot en uitgestrekt. Ik zag verschillende soorten kwellingen: de eerste kwelling waaruit de Hel bestaat, is het verlies van God. De tweede is de eeuwigdurende gewetenswroeging. De derde bestaat eruit, dat iemand toestand nooit zal veranderen. De vierde is het vuur dat in de ziel dringt, zonder die te vernietigen. Het is een verschrikkelijk lijden, want het is een zuiver geestelijk vuur, dat door Gods toorn is aangestoken. De vijfde kwelling is de blijvende duisternis en een vreselijke verstikkende stank. Ondanks de duisternis zien de duivels en de verdoemden elkaar en al het kwaad, zowel dat van anderen als van zichzelf. De zesde kwelling is het vaste gezelschap van Satan. De zevende kwelling bestaat uit een verschrikkelijke wanhoop die de ziel kwelt en uit een permanente haat tegenover God. Verder uit een verfoeilijke taal, uit vloeken en godslasteringen. Dit zijn de kwellingen waaronder alle verdoemden samen lijden, maar hiermee is er nog geen eind aan het lijden gekomen. Er zijn bijzondere kwellingen, die voor elke ziel afzonderlijk bestemd zijn. Dit zijn de kwellingen die door de zintuigen ondergaan worden. Iedere ziel ondergaat vreselijk en onbeschrijfelijk lijden, dat in verband staat met de manier waarop zij gezondigd heeft. Er zijn spelonken en martelpunten, waar de ene vorm van foltering verschilt van de andere.

Ik zou alleen al bij het zien van deze martelingen gestorven zijn, als de almacht van God mij niet ondersteund had. Laat de zondaar weten, dat hij in alle eeuwigheid gemarteld zal worden via zijn zintuigen die hij gebruikt heeft om te zondigen.

Ik schrijf dit op bevel van God, zodat geen enkele ziel een uitvlucht zal kunnen vinden en zal zeggen dat de Hel niet bestaat, of daar nooit iemand geweest is en dat dus niemand kan zeggen , hoe het daar is.

Ik , zuster Faustina, heb in opdracht van God een bezoek gebracht aan de spelonken van de Hel, zodat ik de zielen erover zou kunnen vertellen en het bestaan ervan zou kunnen getuigen. Ik kan er nu niet over spreken, maar ik heb opdracht van God gekregen om het op schrift te stellen.

De Duivels waren vol haat jegens mij, maar ze moesten mij op bevel van God gehoorzamen. Wat ik opgeschreven heb, is maar een zwakke afspiegeling van de dingen die ik gezien heb. Maar één ding viel mij op: dat de zielen die daar waren niet geloofd hadden dat er een Hel bestaat.

Toen ik weer bijkwam, kon ik mij bijna niet herstellen van de schrik. Hoe vreselijk lijden de zielen daar. Als gevolg hiervan bid ik nog vuriger voor de bekering van de zondaars. Zonder ophouden smeek ik voor hen om Gods barmhartigheid (Dagboek§741).

“Ik ben vaak aanwezig bij stervenden en door mijn smeekbeden verkrijg ik voor hen vertrouwen in Gods Barmhartigheid. Ik smeek God om een overvloed van goddelijke genade, die altijd overwint. Gods Barmhartigheid raakt de zondaar soms op het laatste ogenblik op wonderlijke en geheimzinnige wijze. Uitwendig lijkt het of alles verloren is, maar dat is niet het geval. Een ziel die verlicht wordt door Gods krachtige en beslissende genade, wendt zich op het laatste moment met zulk een krachtige liefde tot God, dat ze in een ogenblik vergeving van zonden en zondestraffen ontvangt, terwijl zij uitwendig geen teken van bekering of berouw laat zien, omdat zielen in dat stadium niet langer op uitwendige dingen reageren.

O, hoe gaat Gods Barmhartigheid ons begrip te boven. Maar, hoe huiveringwekkend, dat er zielen zijn, die deze genade vrijwillig en bewust verwerpen en verachten. Terwijl iemand op het punt staat te sterven, geeft de barmhartig God de ziel een helder, inwendig moment, zodat de ziel, als ze dat wil, de mogelijkheid heeft om naar God terug te keren. Maar soms is de verharding in de zielen zo groot, dat ze bewust voor de Hel kiezen. Zo maken ze al de gebeden die anderen voor hen aan God hebben aangeboden en aanbieden, en ook de inspanningen van God zelf, nutteloos.” (Dagboek§1698).

Bron: Het wonderlijke geheim van de zielen in het Vagevuur

Zuster Emmanuel Maillard in gesprek met Maria Simma

Verkrijgbaar bij S Veys tel 056 77 73 73 Stefaan.veys1at telenet.be

01-11-2016 om 00:00 geschreven door willy