Gebed tot H.Jozef om een bijzondere genade te verkrijgen.

O Goede Heilige Jozef, mijn tedere Vader, Bewaarder van Jezus en zuivere Bruidegom van Gods Moeder, ik smeek en verzoek u dringend God de Vader zijn voor de zondaars gekruisigde Zoon op te dragen. Verkrijg ons van de Eeuwige Vader in de driemaal heilige naam van Jezus de genade waar wij om smeken.

Vraag hem barmhartigheid voor Uw kinderen. Te midden van Uw eeuwige heerlijkheid gedenk de narigheden van onze wereld, gedenk degenen die lijden, degenen die bidden, degenen die wenen. Door bemiddeling van Uw gebed en die van Uw allerheiligste Bruid, moge Jezus ons vertrouwen beantwoorden en onze hoop bekrachtigen. Amen.

19-03-2012 om 00:00 geschreven door willy  

Oefening van de VII Smarten en van de VII Vreugden van de H.Jozef.

1.De menswording van Jezus, de Verlosser.

H.Jozef, bij uw SMART, toen gij besloot in stilte van Maria te scheiden, en bij uw VREUGDE,toen de engel u zei, Maria, uw vrouw, tot u te nemen, en u boodschapte dat Zij de Moeder van de Verlosser zou wezen ( Mt 1,12-20). “ Gelieve voor ons ten beste te spreken, Onze Vader……, Weesgegroet…… en Eer aan de Vader….”

2. De geboorte van Jezus, God.

H.Jozef, bij uw SMART, toen gij te Bethlehem geen schuilplaats vond bij de mensen, en bij uw VREUGDE, toen gij de pasgeboren Jezus in de kribbe mocht aanbidden ( Lk 2 1-7), “ Gelieve voor ons ten beste te spreken, Onze Vader……, Weesgegroet…… en Eer aan de Vader….”

3. De besnijdenis van Jezus, uw voedsterzoon.

H.Jozef, bij uw SMART, toen het bloed van het goddelijk Kind voor de eerste maal vloeide, en bij uw VREUGDE, toen gij Het, naar Gods bevel, Jezus noemde ( Lk 2 21). “ Gelieve voor ons ten beste te spreken, Onze Vader……, Weesgegroet…… en Eer aan de Vader….”

4. De profetie van Simeon, van Lijden en Glorie.

H.Jozef, bij uw SMART, toen Simeon het lijden van Jezus en Maria voorzegde, en bij uw VREUGDE, toen gij zag dat Jezus bij Zijn opdracht in de tempel als Verlosser van Israël werd erkend (Lk 2 22-23). “ Gelieve voor ons ten beste te spreken, Onze Vader……, Weesgegroet…… en Eer aan de Vader….”

5. De vlucht naar Egypte, de redding van Jezus.

H.Jozef, bij uw SMART, toen de engel u zei naar Egypte te vluchten omdat Herodes het Kind zocht om Het te doden, en bij uw VREUGDE, toen gij met Jezus iw uw armen het gevaar ontvluchtte. (Mt 2 13-16). “ Gelieve voor ons ten beste te spreken, Onze Vader……, Weesgegroet…… en Eer aan de Vader….”

6. De terugkeer van Egypte naar Nazareth.

H.Jozef, bij uw SMART, toen gij, op uw terugtocht uit Egypte, nog ongerust waart voor Jezus en bij uw VREUGDE, toen de engel u zei naar Galilea te gaan ( Mt 2 22-23). “ Gelieve voor ons ten beste te spreken, Onze Vader……, Weesgegroet…… en Eer aan de Vader….”

7. De terugvinding van de verloren Jezus.

H.Jozef, bij uw SMART, toen gij de twaalfjarige Jezus had verloren, en bij uw VREUGDE, toen gij, na drie dagen zoeken , hem vond te midden van de leraren (Lk2 41-52), “ Gelieve voor ons ten beste te spreken, Onze Vader……, Weesgegroet…… en Eer aan de Vader….”

St Jozef, aub help mij.

Help mij aub St Jozef

Ga tot Jozef!! ( Gen.41,55) St Jozef van de Nieuwe wijk te Kapellen ( Antwerpen)

“ Daar, zal ik ten beste spreken voor allen die mij komen aanroepen, zelfs zó dat de hemel de aarde raakt en de aarde de hemel.”

(= belofte van St Jozef aan Zuster Justa, mrt 1956).

Bron: Vriendenkring H Jozef tel 056 31 04 86

19 MAART 2012

The Theology of St. Joseph

Saint Josephs Paternity of the Son of God

By José Antonio Varela Vidal

ROME, MARCH 19, 2012 (Zenit.org).- Italian Father Tarcisio Stramare and Brazilian Father Alberto Santiago of the Congregation of Oblates of Saint Joseph, were appointed by their Congregation to the work of the Josephite Movement. On the feast of Saint Joseph , March 19, ZENIT interviewed these two theologians.

ZENIT: What can you tell us about this research center you direct?

Father Tarcisio: It’s called the Josephite Movement and it was founded in 1983 by Father Angelo Renero. Its objective is to make the figure of Saint Joseph known. It is a commitment of the Congregation to open itself and put its charism at the disposition of others.

ZENIT: Let’s talk about Saint Joseph , whose best known feast is celebrated on March 19. Why is he a model for fathers of families?

Father Tarcisio: Because he was a man who put himself at the service of his family. He is the one who guides, it’s true, but at the same t ime he is the littlest one because he serves with love. He did not beget Jesus, but he is his father and in the Apostolic Exhortation Redemptoris Custos, Blessed John Paul II defends the full authenticity of Joseph’s paternity.

ZENIT: Placing ourselves in the Jewish tradition and in daily life in Nazareth , what did Jesus learn from his father?

Father Tarcisio: He learned experience, which is something very different from speculative knowledge. He learned about human life, because he was truly a child, a youth, a worker. He learned to talk, to pray, to read the word of God next to his parents. And this is very important.

ZENIT: Did Joseph, like Mary, “keep all these things in his heart?”

Father Tarcisio: The Gospel doesn’t mention it, but he clearly meditated. We are doing a theological study on the artistic representations that have Joseph with a book, as Mary is also seen when she receives the angel, to show that she saw in the will of God what she should do. Also in iconography we see Joseph reading a book; he was not only a worker, but read and sought to understand what he should do to carry out the will of God. Redemptoris Custos reiterates that he was “with” Mary, which makes it clear that he meditated everything, with her, in his heart.

ZENIT: In paintings and images he is seen with a flower, at other t ime s with a staff that flowers.

Father Tarcisio: The staff is the flowering branch of the almond tree that God made to flower to choose the high priest Aaron, as the custodian of the Tabernacle in Numbers 17:23. Now it is Joseph whom God has chosen directly as “Custodian” of a more precious tabernacle, which is Jesus. We see that in Hebrew the almond tree means “vigilant” and it is the first flower that appears in spring and alerts that the season has arrived. That is why it is Saint Joseph who alerts us that the Incarnation has happened. If we look at the pictures up to the end of the 19th century, it was always thus, but painters haven’t understood well and introduced the iris or lily which signifies purity.

ZENIT: What do the Fathers of the Church write about Saint Joseph ?

Father Tarcisio: The Fathers of the Church, up to Saint Bernard, speak with great respect of Saint Joseph . Let’s keep in mind that they didn’t have the theology manuals of today, but only the Gospel and primarily Matthew. Then, with the passing of the centuries the apocryphal Gospels have influenced a lot, with their legends and fantasies. For example, here in Europe , he is represented as elderly, more asleep than in an active role.

ZENIT: And, from where does devotion to a good death come?

Father Tarcisio: This arose because people are interested in dying well. If he died in the midst of Jesus and Mary, what is better than to die like that? It is a devotion, not theology, but this devotion should lead us to the source itself.

ZENIT: Joseph’s faith was fundamental, but it’s believed that he had doubts, especially about Mary.

Father Tarcisio: No, on the contrary, he was the patriarch par excellence, the splendor of the patriarchs, more than Abraham who was the Father of faith. He had no crises, but yes difficulty, because he was faced with the mystery, faced with something that was so great for him that he wondered: What do I do here? If God has chosen her, do I have a right to have her? Or if he was the Son of God, do I have the right to say he is my son? Wouldn’t I be deceiving everyone? Faced with the question of what he should do, he thought of leaving, but God tells him in a dream that he must stay and be the child’s father, husband of Mary, and to name him Jesus and recognize him, which was important because only a father could do so. In this way Jesus was also of David’s descent thanks to his father, not his mother.

ZENIT: Hence, he is a model of faith?

Father Tarcisio: Yes, because he accepted and did the will of God. He lived what is called a pilgrimage of faith, a journey that in the measure that one knows what God wants, it is done. It’s not only believing in truth, but complying with it through faith.

ZENIT: From all that you have read and discovered, what best describes Saint Joseph ?

Father Tarcisio: I discovered his participation in the plan of salvation, and that he is a key personage in the Incarnation. Without him, neither the Incarnation nor the Redemption, which are very united, could have taken place.

ZENIT: In the parish of Saint Joseph on the Aurelia, which you have built here in Rome , there is a tapestry a gift of Pope Paul VI, isn’t there?

Father Tarcisio: Yes, it was made for an anniversary of the proclamation of Saint Joseph as Patron of the universal Church, declared by Pius IX, but it was not exhibited in Saint Peters . As I learned that it was stored, one day when Paul VI asked me what he could give me for the work I had done in the Commission of the New Vulgate, I asked him for the tapestry and he gave it to me. Now it is venerated in our church and in this beautiful work we can see Joseph looking up, with two angels by his side: one who shows him the decree naming him and the other that presents him with the Church for his protection.

ZENIT: We can be sure that your work will continue, because you have been accompanied for some years by Father Alberto. We now ask him: Why did Saint Joseph Marello choose Saint Joseph as patron of the Congregation?

Father Alberto: It was the 19th century, in which an infinity of Congregations developed under his patronage because of the declaration of him as a universal patron. And the founder saw in Saint Joseph the way to serve the Church, as a model of union with Jesus and of service to the Church.

ZENIT: And what did he advise his sons about this figure?

Father Alberto: In the educational field he asked us to pray to Saint Joseph to look after us and our students. And to us, religious, he said we should carry out our ministry as he did, in profound union with Jesus, serving and doing the will of God. That he should be our model.

ZENIT: You have been helping Father Tarcisio. What new thing have you found in this work?

Father Alberto: I have never doubted Saint Joseph ’s importance. But from this work beside Father Tarcisio I have obtained deeper knowledge; it is like a window that opens and I see how it opens ever more. For example, the theological aspect of Saint Joseph , because we in the Congregation have always prayed to him, but it’s different when you discover the foundation, which is not only something personal or sent ime ntal, but which is related with the root of the faith. As a priest, it’s something new that strengthens me in faith and in trust.

ZENIT: And has Saint Joseph worked a miracle for you?

Father Tarcisio: His friendship. It’s what benefits me most because he has me under his protection and that’s the most beautiful miracle. I pray to him because he is my director, he is the one who gives orders and I carry them out.

19-03-2012 om 00:00 geschreven door willy  

16-03-2012 om 00:00 geschreven door willy  

Gebed tot de Heilige Jozef

Heilige Jozef, voedstervader van het goddelijk Kind Jezus, beschermer van het heilig Huisgezin, kuise bruidegom van de heilige Maagd Maria, vol vertrouwen bidden wij tot U,

Voorspreker in alle nood:

-          Help de zielen van het vagevuur en breng hen bevrijding.

-          Ondersteun de stervenden.

-          Behoed en zegen onze gezinnen.

-          Genees de zieken.

-          Steun allen die lijden.

-          Red onze jeugd uit de talloze verleidingen waaraan zij is blootgesteld.

-          Geef dat wij een rein en sober leven leiden.

-          Inspireer alle bisschoppen en priesters tot grote nederigheid, volkomen trouw en heilige toewijding.

-          Schenk de genade van bekering aan de vele verdwaalde en afvallige zielen.

-          Leid de kleine rest van trouwe christenen tot totale liefde en blijmoedige overgave aan Jezus en Maria.

-          Bescherm heel speciaal onze geliefde Paus , Benedictus XVI.

-          Voer de heilige Kerk van Jezus, doorheen de storm van verwarring en vervolgingen, tot de overwinning over de satanische machten. Moge Maria, onze Hemelse Moeder weldra de kop van het Serpent verpletteren.

-          Breng alle zielen tot de ware vrede in Gods Koninkrijk op aarde.

-          Help ons in deze eindstrijd en voer ons tot het enige grote Doel van ons bestaan: leven in Gods Liefde, nu en altijd!

Dank U, heilige Jozef, nooit is iemand teleurgesteld, die op U vertrouwde

Jezus, Maria, Jozef, ik bemin U, redt de zielen.

Aanbeveling: bid dit gebed elke dag van de maand maart, toegewijd aan de heilige Jozef. Maar ook in de loop van het jaar. Dank U.

Alleen de liefde tot God, aan wie wij ons heel en al toevertrouwen kan ons redden.

28-02-2012 om 00:00 geschreven door willy  

24-02-2012 om 00:00 geschreven door willy  

Lenten Reflection From the City of Calvary

Patriarch of Jerusalem Calls for Fasting for Peace

JERUSALEM, FEB. 21, 2012 (Zenit.org).- Here is the Lenten letter from the Latin Patriarch of Jerusalem, Fouad Twal.

* * *

Dear Brothers and Sisters in Christ, “Grace and peace be with you all!”

1. We read in the Gospel that “Jesus fasted for forty days and forty nights.” (Mt 4:2)

This fast very likely took place in the desert region four kilometers northwest of Jericho , on a mountain named “Quarantena” (or Quruntul in Arabic). In the 12th century, the mountain belonged to the Latin Canons of the Holy Sepulcher, and was inhabited by a group of clerics named the Brothers of the Forty Days.

Once more, our Church of Jerusalem may speak not only about history, but also of the geography and the topography of Salvation. This site, not far from Jordan , is a place of pilgrimage not only for Christians coming from afar but also for the local faithful who are invited to visit the sites of our Redemption with piety.

2. A fast which the Lord did not need!

In theory Jesus could have miraculously dispensed with food; but “he had to become like his brothers” and sisters - other men, and “has similarly been tested in every way, yet without sin.” (Heb 4:15) Neither his fast, nor even his baptism from John, satisfied any kind of personal necessity. In contrast, penance, fasting, reconciliation, with prayer and almsgiving are indispensable for us for the atonement of our own sins. However, there is an essential difference: we have in the fast of our Lord, a magnificent example for ourselves. We cannot fast for forty days and forty nights “without anything to eat;” but during Lent the Church undertakes to re-enact the t ime passed by Christ in the desert in prayer and fasting. The intention of the Church is clear: “to imitate Christ” (1 Cor 11:2) who “wished to serve as an example,” not only in the washing of one another’s feet (Jn 13:15) but also in every other domain. (Phil 2:5)

Our fast intends to imitate that of Christ, who himself followed the example of Moses who fasted forty days before receiving the tablets of the Commandments. (Ex 34: 28-29) Elijah also fasted for forty days before his encounter with the Lord on Horeb. (1 Kgs 19:8) During the transfiguration of our Lord on Mount Tabor , it was precisely these two figures, who had fasted forty days, who appeared beside the Messiah in glory.

3. A “preventive” and atoning fast

In his 2009 Lenten message, Pope Benedict XVI raised the question of what value and sense there might be for us Christians today, in depriving ourselves of food and drink, both being necessities for our health and survival. He responded with support from Holy Scripture and Christian Tradition that a fast is an important undertaking for the avoidance of sin and all that might lead us to it.

In his Lenten message for 2011, the Pope denounced greed, as if men wanted to “devour the world.” He stated, “we are often faced with the temptation of accumulating and love of money that undermine God’s primacy in our lives.” In 2008, he courageously said: “According to the teaching of the Gospel, we are not owners but rather administrators of the goods we possess: these, then, are not to be considered as our exclusive possession, but means through which the Lord calls each one of us to act as a steward of His providence for our neighbor.” Through this sharing and in communion, we live as in the early Church of Jerusalem . (“Apostolic Life” of the Early Christians in Acts 2 and 4; 2 Cor 8 and 9) The beloved apostle, John, wrote with severity: “If someone who has worldly means sees a brother in need and refuses him compassion, how can the love of God remain in him? (1 Jn 3:17)

The Holy Father’s Message for Lent this year takes the theme: “Let us be concerned for each other, to stir a response in love and good works.” (Heb 10:24) Pope Benedict stated that, “Christians can also express their membership in the one body which is the Church through concrete concern for the poorest of the poor. Concern for one another likewise means acknowledging the good that the Lord is doing in others and giving thanks for the wonders of grace that Almighty God in his goodness continuously accomplishes in his children.”

For us sinners, mortals constantly confronted with our failures, fasting is an effective way to demonstrate our repentance and the desire to set right our failings. “It was in this way that after Jonah’s warning, through penance and fasting the Ninevites avoided God’s wrath and were granted His mercy.” (Jonah 3:10)

Jesus gives us a framework for fasting and almsgiving: that they are to be carried out secretly and discretely, without pretension, (Mt 6: 3-4) showing outwardly neither misery nor mortification. (Mt 6:16) This does not in any way contradict the public and communal character of these practices in the Church, but rather is necessary to spurn individual excess and caprice.

Later, Jesus will expound on the Christian fast, in contrast with that of the Pharisees and the disciples of John: Christians, as relatives of the Bridegroom, “will fast in those days [when He is taken away from them]” and raised on the Cross. (Mk 2: 19-20)

This is why the first Christians fasted during the holy Triduum. Subsequently, they fasted every Wednesday and Friday. (The Didache, Ch. 8)

Penance is a healthy practice. Indeed, it calls for a healthy attitude, which is a “return” to the Lord and to His goodness; a return “to the Father” like the prodigal son. (cf Lk 15) In fact, the verb “toubou” in Aramaic and Arabic means “Return.” This call by the Baptist and the Savior is significant. It is there, near the Jordan River and the rest of this desert region, where the presence of God is marked in the emptiness and splendor of nature!

4. A fast of conversion of persons and peoples

In the tradition of the Church, Lent is a preparation for the Easter Triduum, the “days during which the Bridegroom will be taken away from among us,” (Mt 9:15) and raised on the Cross.

Lent is a forty-day journey, symbolically representing the forty years of the Hebrew people in the desert – it is a call:

a) To meditate on the mystery of the Cross, that we might conform ourselves to the death of Jesus, (cf Rom 6:5) in light of a radical change in our lives;

b) To be docile to the action of the Holy Spirit, who will transform us, as he transformed Saul of Tarsus on the road to Damascus ;

c) To adapt our lives with determination to the will of God, freeing ourselves from any egoism, lust for power, or avarice, by opening our hearts to the love of Christ and neighbor, especially the poor and indigent. Lent, as the Holy Father reminds us, is a providential t ime for us to recognize our frailty and welcome reconciliation, in order to orient ourselves to Christ.

Lent this year is between two Episcopal Synods of extreme importance. The first was the Special Assembly for the Middle East in October 2010, and the next in October this year, for the New Evangelization for the Transmission of the Christian Faith. As with ecumenism which aims at reconciliation in light of the unity of Christians, it is “the conversion of the heart” which, by the grace of God, is the key to seemingly impenetrable problems and the end to ostensibly ceaseless and irreparable hostilities. This conversion rests on the understanding that “man does not live on bread alone but by every word that comes forth from the mouth of God,” (Mt. 4: 4) that “the flesh [alone] is of no use,” and one must “watch and pray that you may not undergo the test.” (Mt. 26:41) In this case, fasting is an excellent antidote to the many excesses of every day.

Is this not a great t ime for the people of our region, constantly in conflict, to “return” to the Lord, by the application of the Ten Commandments, especially the respect for life, for property, and for human rights? Would the solution not be in a “metanoia,” in upheaval, in radical change, whereby the good of the nations supersedes the interests of some leaders and authorities to the detr ime nt of their people?

5. A fast in a t ime of crisis

In the midst of difficulty and adversity, we must act with wisdom while helping one another. Pope Benedict has stated without hesitation from the advent of the global financial crisis that, those who construct on money build on sand. The Holy Father on several occasions has underlined that the fundamental crisis is one of values and ethics, following a crisis of faith.

6. Our fast: a means not an end

We do not fast simply to fast. We fast to imitate Christ, to be conscious of those who hunger and thirst. As procla ime d by the fourth Preface for Lent: “For through bodily fasting you restrain our faults, raise up our minds, and bestow both virtue and its rewards, through Christ our lord.”

7. Fast for peace

In the Holy Land and throughout the Middle East , we continue to suffer from violence and conflict. Peace is one of the greatest graces that the Lord gives to humanity. With the birth of the Saviour, who is Peace incarnate, in Bethlehem-Ephratha, (Mic 5:1, 5) the angels sang “peace to those on whom His favor rests.” (Lk 2:14) The Lord asks us to work for peace, and if we achieve it, He commends us with compassion and gentleness. (Beatitudes, Mt 5:3,9) Before his Passion, he declared to his disciples: “I leave you peace, my peace I give you.” (Jn 14:27) In his crucified Body, Jesus abolished the separation wall between peoples, (Eph 2:14) by establishing peace. It is this peace that we hope to achieve by the grace of God, to which we dedicate our prayer, our penance and our fast.

8. How to fast

The Church demands a minimum of fasting and abstinence as follows:

a) Those above 14 are asked to abstain from meat on Fridays during Lent, during the t ime of the Passion, and on Ash Wednesday.

b) Those between 21 and 60 are urged to be satisfied with only one meal per day. The sick and elderly are excused from this practice.

c) In addition to abstinence and fasting from certain foods and drinks, it is the “spiritual” fast which most pleases the Lord: that our sense of “fasting” extends to refusing sin, “in word, act, and omission.”

d) During Lent, it is advised to avoid succulent meals and alcoholic beverages. It is suitable to abstain from or limit smoking. To promote an atmosphere of contemplation and of piety, it would be beneficial to avoid or reduce viewing spectacles, especially on television and the internet.

e) So that charity and almsgiving might accompany our fast, we suggest that the fruit of our sacrifices and renunciations be offered to the poor, and to a vital project for our Diocese. I propose, in particular, donations for the construction of the Church of the Baptism of the Lord and the adjacent convent on the Jordan .

Conclusion

In the Mother Church of the Holy City , the city of Calvary , of the empty tomb of the Resurrection, of the Church of the Ascension and of Pentecost, we pray with fervor. We plead that the Lord accept our penance and include us, in spite of our weaknesses, “in the procession of his triumph” over evil, sin, and death. (Eph 1:15-23)

And “that the Lord, creator of heaven and earth, bless you all the days of your life.” (Ps 128:5)

I wish all of you a holy Lent and a happy Easter!

† Fouad Twal, Latin Patriarch

22-02-2012 om 20:17 geschreven door willy  

Een exorcist
over de rook van de Duivel in het Vaticaan

Iedereen heeft zo zijn eigen agenda.
Het totaalplaatje zit nogal ingewikkeld in elkaar
omdat zowel hulpjes van het duister als gevallen lichtwezens
zich er niet van bewust hoeven te zijn
in welke agenda van welke groepering ze zijn ingelijfd.

Het massabewustzijn in het westen is zwaar geprogrammeerd met het idee
dat duistere krachten in absolute zin niet bestaan.
Voor de psychologie betekent dit concreet dat bezetenheid niet mogelijk is:
elk menselijk lichaam wordt gewoon bewoond door een enkele spirit,
een enkele geest of bewustzijnseenheid,
die in zijn eentje dat lichaam kan beheren en besturen.
Bezetenheid in al zijn vormen –
van lichte astrale beïnvloeding via tijdelijk overschaduwen,
van manipulaties op afstand tot complete overname -
wordt in alle toonaarden ontkend.

Er zijn een aantal prullenbakbegrippen geïntroduceerd
binnen de psychologie en de psychiatrie
waar men al het onverklaarbare in kwijt kan:
wanen, hallucinaties, schizofrenie.
Dit zijn geen verklaringen, het zijn etiketten.
Wie nog verder op zoek gaat naar een verklaring
zoekt die meestal in de biologie van het fysieke lijf:
hormonale, chemische reacties die een ongewenst effect hebben.

Culturen die nog kennis hebben over bezetenheid,
al dan niet aangevuld met bijgelovige angst -
worden in het Westen afgeschilderd als primitief en achterlijk.

Er is een plan in uitvoering, bijna volbracht eigenlijk,
om culturen met gedegen sjamanistische kennis
over bezetenheid en de aard van de materiële werkelijkheid
te verdrukken, klein te houden of gewoon uit te moorden.

Binnen de westerse Christelijke cultuur
is er een traditioneel bolwerk van kennis over duivelsuitdrijving,
aanwezig en actief in het Vaticaan.
Dat is een slangenkuil die vele soorten gif herbergt.
Maar de tijden veranderen, ook daar -
want de exorcisten van het Vaticaan worden binnen Christelijke gelederen
in een verdomhoekje gestopt.

Hier volgt de vertaling van een interview uit 2001,
van Stefano Maria Paci van het blad 30Dagen
met Pater Gabriël Amorth, hoofd exorcist van het Vaticaan.

Over de rook van de Duivel

15-02-2012 om 00:00 geschreven door willy  

Laten we even over BIDDEN spreken:

Bidden is spreken met O.L.Heer, ons bezinnen met Hem. Het is met de Heer bezig zijn, oprecht en eerlijk. Met onze gedachten bij Hem zijn, en ons doen en laten overwegen, onze vreugde, onze zorgen en noden aan de Heer voorleggen.

Eenvoudig bidden met eigen woorden is zeer mooi. Het is danken voor alles wat we zijn en hebben, ons leven, ons samenzijn, onze wil, ons verstand, ja alles.

Bidden is ons geloof uitspreken in de Vader en in het eeuwig leven.

Wij bidden omdat Jezus zelf het ons leerde. Hij zonderde zich af om te bidden tot de Vader in de Hemel, zo staat in ons H.Evangelie.

Sommige duivelen zijn maar te overwinnen door gebed en boete; dat zijn woorden van Jezus.

We vatten niet altijd dat bidden bevrijdend werkt, en toch is het zo. We verkrijgen daardoor het innerlijk geluk dat alleen de Heer ons geven kan. Dikwijls krijgen we de “ Vrede” die we allen zo nodig hebben.

Bidden geeft ons dikwijls raad langs anderen om.

Wij bidden tot lof en eer en glorie van God.

Sommigen denken dat het vele malen herhalen van het Weesgegroet te eenvoudig is. De voortdurende hulde aan Maria klinkt aangenaam in de oren van Jezus, haar Zoon. Wij bidden geregeld de Rozenkrans, een krans van rozen voor onze Hemelmoeder. Jezus zelf leerde ons het “ Onze Vader”.

Wij bidden zoveel mogelijk samen. Waar twee of meer in mijn naam bidden, ben Ik in hun midden, zei Jezus. O.L.Vrouw heeft het dikwijls gevraagd bij Haar verschijningen.

Men kan overal bidden, thuis, op het werk, maar vooral in de kerk. Mijn huis is een huis van gebed, zei Jezus.

We moeten ons werk opdragen aan de Heer. We vragen de genade aan de Heer om ons gewone dagelijkse leven tot een gebed te maken.

We bidden niet uit angst, maar uit liefde. Godontmoeting vraagt gebed.

Bidden geeft ons hoop op God. Hij is geen verre afwezige, maar Hij is onder ons.

Bidden is geen verloren tijd, het is een winst op de weg naar de Heer. Vele zielen worden gered door te bidden. We bidden meer om te geven, dan om te krijgen, zo is de bedoeling van Jezus.

We bidden trouw gelovig tot de scheppende Vader, tot de H.Geest die kracht is in ons leven, en tot de Liefde van de Zoon, Hij die zelfs zijn leven gaf voor onze zonden.

Wij bidden tot de H.Maagd die door haar groot geloof Medeverlosseres werd.

                                                                                      EW. Turnhout

05-02-2012 om 13:34 geschreven door willy  

18-01-2012 om 10:13 geschreven door willy  

Bezinning over het feest van vandaag: Doopsel van de Heer

Met de hedendaagse media, zoals televisie, internet en mobiele telefonie, ligt voor ieder van ons de hele wereld binnen handbereik. Op elk gewenst moment kunnen we oproepen en opvragen wie of wat we op dat ogenblik willen. Vandaag zouden we bijvoorbeeld via internetprogramma’s als Google Earth of Wikipedia eens iets kunnen opzoeken over de plek waar Jezus Zijn openbaar leven begon met de Doop door Johannes, het eerste rozenkransgeheim van het licht. Een heel objectief maar wel veelzeggend gegeven over deze plek, is het feit dat nergens op onze globe een voor mensen begaanbare plaats te vinden is, die zo ver onder zeeniveau ligt. De allerlaagste plek ter wereld is de kust van de Dode Zee, waarin de Jordaan uitstroomt. De spiegel van de Dode Zee ligt maar liefst 394 m. beneden NAP.

Hij die bestond in goddelijke Majesteit is mens geworden in de nederige stal van Betlehem en begint Zijn openbaar leven dus op de allerlaagste plek ter wereld. We mogen dit gerust tot ons laten doordringen als een teken van Gods onpeilbaar grote heilsplan. God heeft zich tot de allerdiepste diepte naar ons toegebogen om iedereen ter wereld te kunnen bereiken met Zijn genade. We kunnen hier ook nog denken aan de prachtige maar in stilte gebeden woorden, die de priester of diaken uitspreekt tijdens de vermenging van een druppeltje water in de kelk met wijn bij de offerande van elke Eucharistieviering: ”Gij deelt ons mens-zijn en neemt ons op in Uw goddelijk leven.” In deze woorden is het hele heilsplan van onze oneindig goede God weergegeven. Gods mensgeworden Zoon is onze wereld binnengestapt door in de rij te gaan staan van de zondaars, die zich door Johannes lieten dopen. Hij vereenzelvigde zich daardoor met de hele zondige mensheid om de wereld uiteindelijk te verlossen door de allerlaagste vernedering aan het kruis en om zo de mensheid vanuit die dodelijke diepte op te heffen tot het goddelijk leven door Zijn verrijzen is uit zonde en dood.

Vader, Zoon en heilige Geest dalen bij de Doop van Jezus af naar deze wereld en openbaren ons hun reddende liefde. Voor de herders waren het de engelen van God, die de menswording van de Redder aankondigden en voor de drie wijzen was het een ster als goddelijk teken van heil, die hen de weg wees. Bij de Doop in de Jordaan is het de Vader zelf en de nederdaling van de heilige Geest in de gedaante van een duif, die ons de Zoon aankondigen als degene die de hele mensheid uit zonde en dood wil opheffen. Het feest van vandaag geeft aan ons menselijk leven vreugde en zin en roept ons op om alle goddeloosheid en aardse begeerten los te laten en ons te bekeren tot een gelukkiger, mooier en liefdevoller leven in gehoorzaamheid aan Gods bedoelingen.

Bron: EH Guido Dewaegenaere via Katechon groups

09-01-2012 om 00:00 geschreven door willy  

Bijlagen:
http://www.dailymotion.com/video/xbig71_a-muslim-journey-to-hope-afshin-1-2_shortfilms   

Daar bloeid’ ene lelie met zuivere pracht,
Voor eeuwen en tijden in ’t diepst van Gods gedacht.
Zij was toch zo schone ! Zij bloeide toch zo blank!
Er looft haar naar waarde noch mens noch eng’lenzang!

Vandaag is de lelie, zo menig eeuw verbeid,
Op aarde ontsproten in reine heerlijkheid.
’t Zijt gij, o Maria,o lelie eeuwig schoon,
Gods bruid en Gods dochter en moeder van Gods Zoon!

Al d’engelenkoren begroeten heden d’aard.
Zij heeft hun, o wonder, een koningin gebaard!
O hemelse lelie, gij zijt onz’ eeuw’ge roem,
Gij zijt van de wereld de vlekkeloze bloem!

Bron Zingt Jubilate nr 745

08-12-2011 om 13:41 geschreven door willy  

This is NOTa Holiday Tree

This is not a Hanukkah bush

This is not an Allah plant

This is a Christmas tree.

Say it...

CHRISTmas , CHRISTmas , CHRISTmas
Yes CHRISTmas -not Holiday

We are not celebrating the birth of a Holiday !!!

We are Celebrating the Birth of

Jesus Christ!!!

So I would like to say to each and everyone of you Have a Very

Merry CHRISTMAS

and may GOD BLESS each and every one of you!!!

Take a stand and pass this on !!

06-12-2011 om 00:00 geschreven door willy  

UITTREKSEL VAN EEN ONDERHOUD TOEGESTAAN DOOR ZUSTER LUCIA VAN

FATIMA AAN EEN PATER JEZUEÏT BETREFFENDE DE TOEKOMST VAN DE MENSHEID.

--

De Allerheiligste moeder van God is zeer verdrietig omdat de mens het gepaste belang niet gehecht heeft aan de boodschap die Ze tot de wereld gericht heeft, jaren geleden.

Noch de goeden, noch de bozen geven`acht aan deze boodschap, de goeden volgen hun weg en de bozen maken de hunne. Noch de enen noch de anderen aanvaarden ernstig Haar vermaningen en misprijzen de kastijding die hen bedreigt.

God zal de kastijding over de wereld laten vallen, dit zal met alle zekerheid overkomen, stoffelijke kastijding en andere. Wij zullen ons kunnen voorstellen hoeveel zielen zich in de hel zullen neerwerpen. Dit zal een werkelijkheid zijn als de mensen niet bidden en geen boete doen.

Dit is de reden van de droefheid van de Allerheiligste Maagd !

Het is nodig aan allen mede te delen datgene de Maagd verscheidene keren geopen­baard heeft : dat vele naties zullen verdwijnen van het aanschijn van de aarde.

Ze zegt dat Satan de beslissende strijd begonnen is tegen de Moeder van God, zich steunend op het verval van de religieuze en priesterlijke geest, datgene wat het meest het Hart van Jezus pijnigt en het Hare. De duivel weet heel goed dat de afwil van religieuze en priesterlijke roepingen de reden zal zijn van de veroordeling van veel zielen. Er blijft ons nog een weinig tijd over om de loop van dit kwaad tegen te houden door middel van twee machtige middelen

HET GEBED EN ALLERLEI OFFERS.

Satan doet al wat hij kan om de mensen van het gebed te verwijderen, hij doet hen geloven dat het niet nodig is om de barmhartigheid van God te bekomen met als gevolg : ofwel zullen wij gered zijn, ofwel zullen wij veroordeeld worden. Om deze reden moet men aan iedereen zeggen dat ze niet moeten wachten tot gebed of tot boetvaardigheid geroepen te worden door de Paus, de Bisschoppen, Priesters of Oversten, maar dat eenieder uit eigen initiatief goede werken moet teweeg­brengen en zijn leven aanpassen aan de wensen van de Allerheiligste Maagd. Satan domineert veel godsgewijde zielen; hij probeert opdat ze door hun val andere zielen zouden brengen tot ongevoeligheid tegenover God. Hij gebruikt allerlei argumenten en insinueert ze de overtuiging dat het volmaakt geestelijk leven zich later kan verwezenlijken. Daardoor ontstaat de dorheid van het geestelijk leven in de mens en dientengevolge de nalatigheid zich totaal aan God te wijden en onder Zijn bescherming .te stellen.

Onze Lieve Vrouw heeft me gezegd dat er twee zaken geïllustreerd zijn geweest aan Jacinta en Franciscus : het visioen van het lijden van de Allerheiligste Maagd langs de ene kant en het visioen van de hel langs de andere kant.

De Allerheiligste Maagd heeft mij gezegd en Ze heeft dit dikwijs herhaald

dat Satan zich op oorlogsvoet gezet heeft op een beslissende manier. Hij zal overwonnen worden, maar tot welke prijs !

Wij naderen het einde der tijden. Als wij niet beslissen met God te leven, zullen wij onder de macht van Satan vallen. - é

Ze heeft mij herhaald dat het laatste redmiddel aan de wereld toegestaan be­staat in het gebed in het algemeen en in het bijzonder in het gebed van de rozenkrans en in de toewijding aan Haar Onbevlekt Hart. El^, zal geen ander middel zijn, daar alle reeds uitgeput zijn, omdat de mensheid er niet de gepaste waarde aan gehecht heeft. Nochtans, het enig anker van redding is

de Allerheiligste Maagd in persoon. Wij willen door Haar de mensen geen schrik aanjagen, maar ze voorbereiden voor de nakende werkelijkheid. Vanaf het ogen­blik dat Onze Lieve Vrouw het bidden bekomt van de Heilige Rozenkrans met zoveel betekenis en doeltreffendheid, bestaat er geen enkele moeilijkheid meer, noch stoffelijke, noch geestelijk, nationaal of internationaal, dat niet kan opge­lost worden door het bidden, gepaard met offer.

Iedereen zal verbaasd staan en 'onder de schok door de verrassende aanval

van China tegen Rusland. Dit is precies het nieuws. Gans de wereld is tegen­woordig overtuigd dat de atoomoorlog zich zal afspelen tussen Rusland en Noord- Amerika en zo zal het niet zijn. Het zullen de Chinezen zijn die op het onverwachts Rusland zullen aanvallen op een vreselijke manier tot het met de grond gelijk te maken. Vanaf het begin van de aanval zullen de vij­andelijkheden op een geweldige manier en op een wrede manier toenemen. De verrassende en vlugge en vreselijke overwinning van de chinezen zal paniek veroorzaken in de Verenigde Staten.

Geweldige contingenten legers Zullen naar het Aziatisch continent gevoerd worden, maar zonder mogelijkheid zich terug te trekken.

De chinezen zullen over een machtige luchtmacht beschikken en zuilen die gebruiken. Ze zullen vele steden bombarderen en zullen atoombommen gebruiken om de atoomcentrales en nucleaire onderzoekcentra te vernietigen. De ont­ploffing van de nucleaire wapens en daarbij en vreselijke vernietiging ver­oorzaakt door aardbevingen en andere natuurstoornissen zullen ze tot de aftocht aanzetten.

De Chinese legers zullen vernietigd worden door het effect van hun eigen nucleaire energie die ze zullen gebruiken om de wereld te vernietigen. Niet­tegenstaande alles zullen ze in het begin zegevierend vooruitgaan. Ze zullen op veel verschillende fronten aanvallen en Rusland zal zich verplicht zien op gans de lengte van haar grenzen te strijden (min of meer 2.000 km.) en zal ineens bezet zijn door grote contingenten luchtvervoerde troepen binnen het land.

In het begin zullen de Noord-Amerikanen geen deel willen nemen aan het conflict, maar genegen blijven tegenover Rusland bij het zien van de schade en de gruwel door de chinezen bedreven.

Duitsland zal de Verenigde Staten verplichten deel re nemen aan het conflict als geallieerde van de Nato. De Noord-Amerikaanse hulp zal zeer laat zijn en onvoldoende, want al de wereldmacht zal gericht zijn op het Aziatische continent waar grote contingenten Amerikaanse en Engelse troepen zullen ont­schepen om de Chinese voorsprong te dwarsbomen en dit heeft een uitleg waarom concentreren de Amerikanen en Engelsen grote contingenten troepen omdat China, verbijsterd door een mogelijke overwinning al de steden zal doden en verwoesten en massief de blanke bevolking uitmoorden. Het zal voor China een echte zelfmoord zijn.

Een deel van de republieken van de Aziatische volkeren zullen ze beschermen die tegen Rusland zullen opstaan om met de chinezen te strijden. In algemene termen zal het een kruistocht zijn tegen het blanke ras. Ze zullen zichzelf ver­klaren als "de hand der rechtvaardigheid van het noodlot.".

De sympathie van het Westen zal neigen ten voordele van Rusland, maar zal zich tegen Europa vertegenwoordigen. De Duitsers zullen onder elkander vechten. Rusland, ontmoedigd door zijn nederlaag in het Verre Oosten en om zich te wreken voor de aanval door de Duitsers in de rug, zal Europa bezetten tot aan de Atlantische Oceaan. Landen in gevaar zullen opstaan en zich met moed verde­digen. Welke landen zijn het 7 Spanje, Portugal, Frankrijk, België enz....

De Russen zullen hun terugtocht aanvangen en achter hen verbrande gronden achter­laten en steden in puin. Oekraïne en Litouwen zullen niet gans vernietigd worden. Letland , Polen en Hongarije zullen geen groter vernietiging onder­gaan (destruction majeure). Tsjech,Slowakije zal veel lijden en de streek van de Kaukasus zal er een algemene opstand losbarsten.

Al deze gebeurtenissen, aangekondigd door Maria, Koningin van de wereld, zullen bewijzen dat de mensheid er niet toe geraakt is zich te herscheppen door berouw en wens van leven te veranderen om het kwaad te verwijderen dat de aarde bedreigt en dat tot hiertoe tegengehouden is door de hand van de Godde­lijke Voorzienigheid. De Goddelijke Gerechtigheid zal niet langer de over­winning van het kwaad kunnen dulden en de verachting van de Allerheiligste wet.

De rampen die zullen overkomen, zullen de wreedheid van de oorlog stillen en het overschot van de mensheid van de vernietiging redden. Ze zullen zulk een ontsteltenis en zulk een onheil teweegbrengen dat ze het verloop van de oorlog zullen stopzetten. Deze rampen zullen niet overal tezelfdertijd overkomen, ook niet met dezelfde intensiteit. Ze zullen teweeg­gebracht worden door de schommelingen Van de aardkorst en zullen zeer hevig zijn. Vele vulkanen zullen in hevige beweging 1(x)men, te beginnen met diegene die men achtte gedoofd te zijn. De Etna en andere zullen ware verwoestingen veroorzaken in de lucht: krachtige regenbuien van vulkanische as, verwoestende orkanen en ten laatste grote overstromingen van de rivieren. Op de bodem van de zeeën en de oceanen zullen de bewegingen van de aardkorst grote stoor­nissen teweegbrengen die reusachtige zeegolven zullen veroorzaken, dle de kusten zullen overweldigen en ze een _,nieuwe fysionomie zullen geven. Deze zelfde stoornissen zullen grote continenten doen verschijnen en nieuwe eilanden.

De aardbevingen ^.en de vloedgolven zullen voorts grote schade veroorzaken. De volgende lalden zullen er bijzonder _,door getroffen zijn Europa, Noord- Amerika en veel grote eilanden. Deze fenomenen tullen zich over verscheidene dagen afspelen. Holland, België _,en Zwitserland zullen er de effecten van ondergaan, in ^'mindere mate Duitsland ^-Noord-Amerika zal de hevigste aard­bevingen ondergaan, zelfs nog nadat alles in Europa opgehouden heeft.

Veel steden zoals Los Angeles en andere zullen door de golven overweldigd worden. De vernietiging van deze steden zal men kunnen vermijden als er bij de inwoners een verandering van mentaliteit tot stand komt: berouw en een wens tot boetvaardigheid, maar er zijn er enkele die door zulk een opstapeling van zonde, zullen moeten vernietigd worden. Deze zijn New York, Washington en andere die de zonde geduld hebben.

In Polen zullen de steden die aan de Baltische zee grenzen, gedeeltelijk ver­nietigd worden. In da loop van de oorlog zal er geen enkele van_. haar steden vernietigd worden door atoombommen.

Het oude Ottomaanse Rijk zal niet vernietigd worden maar enige van haar steden zullen gebombardeerd worden en men zal er moeten aan denken de burgerbevolking te evacueren.

Na enige dagen van militaire verrichtingen in deze,sectoren, zullen de oorlogsacties overgebracht wonden op Duits grondgebied, waar de Duitsers elkaar zullen blijven vernietigen.

Om terug tot de rampen te komen, de steden die zich op de kusten bevinden van Duitsland en Denemarken zullen door de golven overweldigd worden, in mindere mate Noorwegen. Ook zullen de steden van Zwitserland te lijden hebben. Er zullen overstromingen zijn en breuken van stuwdammen en aardbevingen. Dit zal ook overkomen in Australië Italië en Frankrijk.

De hevige bewegingen van de aardkorst zal veranderingen teweegbrengen op de bodem van de zeeën en de oceanen en de omtrek van de continenten alsook de loop van de stromen. Deze rampen en fenomenen van de aarde zullen de Chinese troepen in Europa verrassen. Geterroriseerd door zulke verwoestingen zullen ze hun terugtocht inzetten.

Parijs zal in een hoop asse en puin omgetoverd worden. Het geheel van de bevolking zal in branden omkomen.

Al deze gebeurtenissen zullen het aanschijn van de aarde veranderen en de geografische aspecten zullen gewijzigd worden.

De schrikwekkende oorlog zou _.het graf zijn van de mensheid, moest Gods Barm­hartigheid niet op tijd rampen zenden van zulkdanige intensiteit dat ze de oorlog stopzetten.

Daarom moet men deze rampen, die de oppervlakte van de aarde vernielen en die door de zonden van de mensheid veroorzaakt zijn, met nederigheid aanvaarden.

De gezamenlijke misdaden, de afgunst, de hoogmoed, de baatzucht, de uit‑

buiting en het domineren van volkeren, het tekort aan medelijden zijn misdrijven van deze wereld die aan het instorten is.

Het zal tot niets dienen Gods Barmhartigheid af te smeken voor diegenen die voor de medemens geen barmhartigheid betoond hebben.

Dit zal de bijzonderste reden zijn. Door de hoogmoed van de grote naties zal de slag van de rechtvaardigheid losbarsten. Wanneer ? Er is geen

toelating dit bekend te maken.

Maar vooraleer de oorlog uitbarst, Zal er in -de hemel een groot lichtend teken verschijnen dat door gans de wereld 's nachts zal kunnen gezien worden.

(gevolg aan een onderhoud toegestaan door Lucia, de zienster van Fatima aan

een Pater Jezuïet, waaraan de Heilige Vader onlangs toelating gaf om te spreken)

…………..wanneer Ik over een land het zwaard breng, en de inwoners van dat land hebben uit hun midden iemand gekozen en tot wachter

aangesteld, en deze ziet het zwaard over dat land komen en blaast op de bazuin en waarschuwt _.het volk - als dan iemand wel het geluid van de bazuin hoort, maar zich niet laat waarschuwen en het zwaard komt en rukt hem weg, dan komt diens 'bloed ever zijn eigen hoofd. Hij heeft het gelid van de bazuin gehoord, maar zien^. niet laten waarschuwen; zijn bloed komt over hemzelf als hij zich had laten waarschuwen, zou hij zijn leven gered hebben. Maar wanneer de wachter het zwaard ziet komen, doch niet op de bazuin blaast, zodat het volk niet gewaarschuwd wordt - en het zwaard komt en rukt iemand

van hen weg, dan wordt hij wel weggerukt in zijn eigen ongerechtig­heid, maar van zijn bloed zal Ik de wachter rekenschap vragen.....

Ezechiël 33 3-6

MARANA-THA

Bijlagen:
http://dewaarschuwing.nl/neu_nl_g.htm    

Boodschap van 21 september 1984

Marguerite tot Jezus

Er zijn zoveel zielen op deze wereld die niet aan U denken!

Jezus tot Marguerite

Ik echter, denk wel aan hen.

Marguerite tot Jezus

Heer, moeten wij aan Monseigneur vragen om het vervolg van de Boodschap goed te keuren?

Jezus tot Marguerite

Voor wat en voor wie dienen mijn Woorden in deze koffer?

Marguerite tot Jezus

Jezus, zal deze ontredderde wereld een afstraffing krijgen? Als mijn vraag onbescheiden is, antwoord dan niet!

Jezus tot Marguerite

Alleen als het moet, straft een vader zijn kinderen; maar hij is vader en schrikt ervoor terug, ze te veel pijn te doen. Als de kinderen echter voortdurend in dezelfde fout hervallen, komt er een grote afstraffing, die merkbare sporen in hen achterlaat…. Het meest te beklagen is de vader, die verplicht is te straffen. De mensheid krijgt veel afstraffingen. Ze houdt er geen rekening mee!... de vader krijgt er genoeg van tevergeefs te slaan: zijn gestrengheid wordt door de Liefde verdrongen. Zijn kinderen weten dat en verbeteren zich niet…

Daarom zal de grote beslissing moeten genomen worden.

Marguerite tot Jezus

Wanneer, Heer, wanneer?

Jezus tot Marguerite

Dat is mijn zaak…

Maar men moet het voorzien.

Mijn verwittigingen worden op een menselijke manier uitgelegd… daarom worden ze genegeerd…..

Het vervolg van de boodschap moet verschijnen!

Dit is nog een zwakheid van uw God die wil redden en niet vernietigen.

Marguerite tot Jezus

Kan de Boodschap redden?

Jezus tot Marguerite

Zij redt hen die haar verwelkomen. Verwittig, maar oordeel niet!

21-11-2011 om 00:00 geschreven door willy  

Marguerite:

You do not leave your Love in profane hands.

You defend your inheritance.

You smile about my childishness.

You are saddened by our misfortunes.

You console us in our trials.

You give us your strength to subdue ourselves.

You are within us to love and to teach.

You show Yourself to loving hearts.

You hide from those who rebel against your Love.

You do not want the sinner’s death.

You often anticipate our wishes to satisfy them.

You put our patience to the test at t ime s, to strengthen it.

Your reveal your mysteries to those who love You.

You bend towards the poor who implore You.

You move away from the proud.

You are the One Who is… for those who are nothing.

You are Tenderness and Mercy for all.

Everything comes from You; everything returns to You!

You seem to be asleep, but You are watching.

You put to the test; You give.

You come and You go; You never move away.

You do not take your eyes off us.

You hide, but You leave arrows, showing the way to find you.

You tell me now:

“Leave Me… to go where duty is calling you!”

Marguerite:

My God, I believe these truths.

I believe, yes… I believe! Yes, I believe.

I adore You in all your Attributes.

Present or hidden, I love You, and You love me as I am.

My God… Thank You, and You love me as I am.

My God… Thank You!

11-11-2011 om 00:00 geschreven door willy  

† 739 Willibrord van Utrecht


Willibrord (ook Wilbert; als bisschop Clemens-Willibrordus) van Utrecht (ook van Echternach), Echternach, Luxemburg; bisschop & eerste geloofsverkondiger Nederland; † 739.

Feest 7 november.

Hieronder wordt een korte schets gegeven van Willibrords leven. De vele legendes die over hem verteld worden, zijn er - schuin gedrukt - tussendoor geplaatst, liefst op het moment dat ze geacht worden te spelen in het leven Willibrord.

Hij werd in 658 in het Engelse koninkrijk Northumbrië geboren.
[De hierna volgende legenden zijn ontleend aan: E.Lagerwey:’ Helden Gods, Legenden van Nederlandse heiligen’ Assen 1940, die op zijn beurt veel verhalen betrekt van: Petrus Ribadineira & Heribertus Rosweydus, priesters der Societeyt Jesu: ’Generale Legende der Heylighen met het Leven Iesu Christi ende Marie, vergadert wt de H.Schrifture, Oude Vaders, ende Registers der H.Kercke’ T’Antwerpen by Hieronymus Verdussen inde Camerstraet inden rooden Leeuw, M.DC.XXXX.]

Legende 1
Vanaf het allereerste moment van Willibrordus’ bestaan was het duidelijk, dat God bijzondere plannen met hem had. Zijn moeder, een vrome christelijke vrouw, had in haar slaap een merkwaardig droomgezicht. Zij meende aan de hemel een nieuwe maan te zien rijzen, die geleidelijk al maar voller werd. Op het moment dat het een compleet volle maan was, viel deze uit de hemel zomaar in haar mond. Inwendig werd zij er helemaal door verlicht, en een prachtig schijnsel scheen uit haar buik te komen. De volgende dag ging zij met haar droom onmiddellijk naar de vrome, oude priester van het kerkje bij haar in de buurt. Deze vroeg, of zij vannacht gemeenschap had gehad met haar man. Met enige schroom bevestigde zij dat. Daarop antwoordde de oude wijze priester: ’De maan die u hebt gezien in uw droom, stelt het kind voor dat u vannacht hebt ontvangen. Het zal het licht der waarheid laten stralen in de duisternis van het heidendom. De hele wereld zal profiteren van het licht dat hij zal komen brengen in naam van God onze Heer.’ Nadat haar dagen vervuld waren, schonk zij inderdaad het leven aan een zoon, juist zoals de oude priester negen maanden tevoren had voorspeld.

Op 7-jarige leeftijd werd hij voor zijn opvoeding aan het Engelse klooster Ripon toevertrouwd. Op dat moment was Wilfrid († 710; feest 24 april) daar abt.

Legende 2
Het kind werd gedoopt en ontving de naam Willibrord. Toen het de moederborst niet meer nodig had, werd het toevertrouwd aan vrome mannen om in de Heilige Schriften onderwezen te worden. Het moest immers een groot licht worden. Daar ontving het kind de kruinschering en wijdde zich met hart en ziel toe aan het monniksleven. Hij nam toe in wijsheid en deugd totdat hij de leeftijd van twintig jaar bereikt had.

Legende 3
Intussen had zijn vader, Wilgils geheten, zich uit de beslommeringen van alledag teruggetrokken, en was naar een klooster gegaan. Hier bracht hij enige tijd zijn leven in gestrengheid door, zodat zijn liefde tot God almaar toenam. Het gevolg was, dat hij zich nog verder in de eenzaamheid wenste terug te trekken. Hij vond een onbewoond eilandje aan de kust waar hij zich toelegde op allerlei deugden, zoals bidden en vasten; daartoe behoorde ook, dat hij er een kapelletje bouwde ter ere van de heilige Andreas. Vandaar dat zijn heiligheid in de wijde omgeving steeds bekender werd. Mensen trokken naar hem toe om raad en onderricht. Zelfs edelen en tenslotte ook de koning zelve kwamen bij hem aankloppen. Zij waren zo dankbaar dat zij hem grote stukken land schonken. Daarop bouwde hij een klooster en verzamelde monniken om zich heen, die zijn voorbeeld van vroomheid en godsvrucht wilden navolgen. Na geruime tijd is hij tenslotte zalig in de Heer overleden.

Toen Willibrord twintig jaar geworden was, verhuisde hij naar klooster Rathmelsigi in Ierland om daar onder abt Egbert († 729; feest 24 april) zijn opleiding te voltooien. Deze abt wist velen van zijn onderdanen enthousiast te maken voor de overzeese missies.

Legende 4
Op zijn twintigste jaar verlangde Willibrord ernaar om zich te scharen bij de leerlingen van abt Egbert in Ierland. Deze Egbert had zelf al eens een poging gewaagd om naar het vasteland over te steken omdat hij zo vurig verlangde het evangelie te preken onder de ongelovigen die daar woonden. Maar door allerlei tekens had God hem duidelijk gemaakt, dat Hij met Egbert andere plannen had en hem het liefste in Ierland zag blijven. Met brandend hart wist Vader Egbert nu zijn ideaal over te brengen op zijn leerlingen. Zo onderging ook Willibrord Egberts lessen gedurende twaalf jaar.

Legende 5
Toen Willibrord drieëndertig jaar was geworden, nam hij het besluit om op die akkers te gaan werken waarvan hij al die tijd gehoord had dat ze wit stonden van de oogst, maar dat er bijna geen arbeiders voor waren. Sommigen zeggen dat hij met elf broeders de oversteek naar het vasteland waagde; anderen vermelden, dat het er twaalf waren. Zekerheid over hun namen bestaat er niet. Maar tot het gezelschap zouden hebben kunnen behoren: Suïtbert († 713; feest 1 maart); Adelbert(† 741; feest 25 juni); Willibald († 787; feest 7 juli) en Wunnibald († 761; feest 18 december); de gebroeders Ewald, die naar hun verschillende haarkleur ’de Witte’ en ’de Zwarte’ worden genoemd († 7e eeuw; feest 3 oktober); Werenfried († 760; feest 14 augustus); Engelmund († ca 739; feest 21 juni); Wiro, Plechelmus en Otger († 710; feest 8 mei); en Marcellinus, ook wel Marchelm genaamd († 762; feest 14 juli).

Door de gunstige wind die God liet waaien, zouden ze geland zijn in de buurt van Katwijk. Ze voeren verder de Rijn op en kwamen in Utrecht, toen nog Wiltenburg geheten. Daar trof hij Redbad (of Radboud) de koning der Friezen. Deze wilde niets van Willibrord en zijn gevolg weten. Daarop begaf Willibrord zich naar de Frankische koning Pepijn. Deze stuurde hem door naar Rome met de bedoeling dat hij door de Paus tot bisschop zou worden gewijd.

Zo landde Willibrord in een boot met twaalf gezellen in 690 op de kust van West-Friesland, het tegenwoordige Holland. Volgens de overlevering was dat aan de monding van Oude Rijn bij Katwijk.
Geschiedkundigen menen tegenwoordig dat het nog een stuk zuidelijker was: op de Grevelingen.

Vanaf dat moment begon er een rusteloos leven in dienst van de verbreiding van het evangelie. Uitvalsplaatsen waren Utrecht, Antwerpen en Echternach. Intussen was hij in 695 naar Rome geweest en door paus Sergius I († 701; feest 9 september) tot bisschop gewijd, waarbij hij de naam Clemens aannam.

Legende 6
Vier dagen voordat Willibrord in Rome arriveerde, kwam een engel paus Sergius in een droom waarschuwen. Hij moest de vriend Gods die onderweg was naar Rome met alle mogelijke eerbewijzen ontvangen. Want deze zou in de toekomst een groot licht zijn voor vele zielen die nu nog in duisternis verkeerden. Wat de heilige man hem, Sergius, ook zou vragen: dat moest hij hem geven. De paus was hierdoor zeer verheugd en ontving Willibrord met blijdschap en talloze eerbewijzen. Hij wijdde hem in de kerk van de heilige Clemens op de vooravond van diens feest: 22 november, tot aartsbisschop.

Met behulp van Sint Irmina van Oehren († ca 708; feest 3 januari) stichtte hij in 698 de abdij van Echternach en vele andere kerken en kloosters. Pippijn II van Herstal († 714) gaf hem de mogelijkheid om in Utrecht het St-Maartensklooster en de St-Salvatorkerk te bouwen.
Willibrord voelde zich verantwoordelijk voor het behoud van de goede kloosterlijke geest in zijn stichtingen. Hij visiteerde zijn kloosters herhaaldelijk.

Legende 7.1
Eens kwam hij het klooster visiteren. Na de vriendelijke begroeting, een opwekkend woord en een gezamenlijk gebed met de broeders maakte hij de ronde door het klooster om te zien of de goede geest er nog heerste en om na te gaan of de broeders ergens gebrek aan hadden, zoals een goede huisvader nu eenmaal behoort te doen. Op het eind van zijn rondgang kwam hij in de wijnkelder. Daar bevond hij, dat er slechts één vat lag waarin nog maar een bodempje wijn zat. Met een zegenbede stak hij zijn staf in het spongat en verliet de ruimte weer. Maar in de nacht daarna begon de wijn in dat vat te vermeerderen zodat hij zelfs over de rand heenliep. Toen de keldermeester besefte wat er gebeurd was, snelde hij, zo vroeg als het was, naar de heilige man, viel voor hem op zijn knieën en vertelde van het grote wonder beneden in de kelder. Willibrord dankte God - zoals hij zo vaak deed - en gebood de keldermeester er verder tot aan zijn dood met niemand over te spreken.
Dit voorval wordt in de iconografie zeer vaak afgebeeld.

Legende 7.2
Een andere keer was het al eens gebeurd, dat alle zusters van het nonnenklooster in Trier - dat niet ver van Echternach ligt - getroffen waren door een ziekte die een snelle dood tot gevolg had. Er waren er al heel wat gestorven. Anderen waren al sinds tijden niet meer uit hun bed geweest. De rest was als de dood, omdat ze dachten dat hun ook hetzelfde lot te wachten stond. Toen zij hoorden dat Willibrord in zijn klooster te Trier verbleef, riepen ze ten einde raad zijn hulp in; en of hij onmiddellijk langs wilde komen. Naar het voorbeeld van Petrus ging hij er meteen naar toe. Hij heeft voor de zieken de Mis opgedragen; en vervolgens met wijwater het hele klooster van binnen en buiten besprenkeld. En tenslotte heeft hij alle zieken eigenhandig te drinken gegeven. Vanaf dat moment was de ziekte tot staan gebracht. Nooit is er meer iemand aan die ziekte overleden.

Hier zou de oorsprong liggen van de springprocessie; de danspas zou het ziektebeeld zijn.

Toen Pippijn in 714 stierf, moest Willibrordus tijdelijk naar Echternach uitwijken, gedwongen door de opstandige Fries Radboud. Hij begon het evangelie te verkondigen in het Frankische land. In deze periode moeten we waarschijnlijk de verhalen plaatsen die vertellen over Willibrordus’ werkzaamheden in het Zeeuwse en het Brabantse.

Legende 8
Zo wordt daar in talloze plaatsen verteld, dat hij er een bron heeft doen ontspringen of er de kerk heeft gesticht. Daarnaast komt Willibrordus voor in de gemeentewapens van o.a. Bakel en Milheeze, Berghem, Deurne, Mill en Sint-Hubertus, Papenhove, Riethoven, Stramproij en Teteringen.
Meerdere wonderverhalen spelen in deze streken.

Legende 8.1
Eens verbleef hij op het eiland Walcheren. Daar werd nog vanuit de oudheid een afgod vereerd. Uit brandende liefde en ijver voor God gooide hij het afgodsbeeld aan diggelen. Maar de koster die het heiligdommetje van die afgod beheerde, was woedend. In blinde woede greep hij naar zijn zwaard om daarmee het hoofd van de heilige doormidden te klieven. Maar God beschermde zijn dienaar: geen haar werd hem gekrenkt; geen schrammetje liep hij op. Toch wilden zijn gezellen niets liever dan de man terugpakken en op zijn beurt de dood injagen. Maar de bisschop wist hen met zachte dwang zover te krijgen dat zij hem lieten gaan. Hij vergaf hem zijn zonde en zond hem heen. Het schijnt dat de man drie dagen later desondanks op ellendige manier aan zijn eind is gekomen.

Legende 8.2
De heilige man wandelde eens langs de zee. Zijn gezellen vergingen van de dorst, maar er was nergens zoet water te bekennen. Daarop riep hij één van hen en gaf hem de opdracht in de zonnetent een putje te graven. Daarna viel hij erbij op zijn knieën neer en smeekte de Heer, die ooit in de woestijn door toedoen van Mozes water uit de rots had doen vloeien, dat hij uit ontferming met zijn gezellen nu ook hier in het zand een zoetwaterfontein zou doen ontspringen. Het gebeurde meteen. Er borrelde een bron met zoet water op. Ieder dankte God, die door toedoen van zijn dienaar zulke grote dingen deed. Zij dronken van het water en namen ervan mee zoveel als zij voor onderweg nodig hadden.

Legende 8.3
Het schijnt dat de fles of kruik in het gemeentewapen van Vlissingen ook op Willibrord teruggaat. Volgens sommigen zouden de ruwe Zeeuwen ooit zulk een dorst gehad hebben naar de zoete miswijn die Willibrord altijd bij zich had, dat zij er stiekem drie flessen van hadden leeggedronken. Willibrord zou hun daarop in zijn boosheid hebben uitgemaakt voor ’Flessingers’.

Anderen menen echter, dat die fles een heel andere oorzaak heeft. Het zou hier gaan om een afbeelding van de kruik die Willibrord daar achtergelaten zou hebben, toen ze eenmaal leeg was en bijgevolg geen nut meer had. Deze kruik zou met grote eerbied bewaard zijn door de Vlissingers, om zo een heilig aandenken te hebben aan de heilige Willibrord.

Nog een andere legende weet te vertellen, dat hier Willibrord door boze vissers een zilveren drinkfles werd ontstolen.
[Naar: K.Sierksma ’De Gemeentewapens van Nederland’ Utrecht 1960 (Prisma 501)]

Legende 8.4
Toen hij eens na een lange reis in het huis van een vriend onderdak kreeg om even op adem te komen, vernam hij dat die arme vriend net helemaal geen wijn in huis had. Nu gaf hij opdracht aan één van zijn gezellen uit de bagage de vier kruikjes te pakken waar de wijn in zat voor onderweg. Hij zegende de wijn in naam van degene die destijds op de bruiloft te Kana water in wijn had weten te veranderen. Na die zegen dronk het hele gezelschap van het beetje wijn: zowel Willibrord met zijn reisgenoten, als de vriend met al zijn huisgenoten: wel veertig man...! Ze dronken tot zij verzadigd waren en hielden zelfs nog over.

Legende 9
Toch trok Willibrord op een goed moment weer naar Redbad, de koning der Friezen. Dat volk was nog altijd de heidense godsdienst toegedaan, en dat stak Willibrord. Weliswaar ontving Redbad hem met groot eerbetoon, maar hij ging niet in op zijn woord. Daarop reisde de bisschop door naar Denemarken. Daar ontmoette hij de koning der Denen: Hunger. Ook deze was verhard in zijn heidense godsdienst. En hoewel Willibrord hier alweer met talloze eerbewijzen werd ontvangen, kreeg hij geen voet aan de grond. Slechts dertig jonge mannen wist hij voor zijn idealen te winnen; en die nam hij mee op zijn reis terug naar huis.

Zijn missie naar Denemarken en Helgoland liep op een mislukking uit.

Legende 10
Op de terugreis landde hij door een storm op een eiland ergens langs de grens tussen Denemarken en Friesland. Dat eiland heette Fositis, naar de afgod Fotis die er vereerd werd. Deze plaats was zo heilig in de ogen van de bewoners daar, dat niemand met een vinger de beesten durfde aanraken die er graasden, of uit de bron durfde drinken die er opborrelde, tenzij in gebogen houding. In afwachting van beter weer vernam hij van de merkwaardige gewoontes op het eiland; en hoe de koning daar op zijn heidense manier overtreders van de heilige geboden de wreedste doodstraffen aandeed.
Dat liet Willibrord niet op zich zitten. Hij begon daar in die bron drie mensen te dopen in naam van de Heilige Drievuldigheid en gaf bevel alle dieren die daar rondliepen te slachten voor een feestmaaltijd bij deze gelegenheid. De heidenen waren ontzet, en verwachtten dat het hele gezelschap door hun goden zou worden gestraft met hondsdolheid of iets ergers. Maar er gebeurde niets. Toen gingen zij het aan Redbad vertellen. Deze stikte zowat van woede en liet Willibrord voor zich verschijnen. Hij brieste hem toe: ’Waarom heb je dat gedaan?’ Waarop de heilige man antwoordde: ’Wat u daar vereert is geen god, maar een duivel die u in zijn strikken gevangen houdt. Weet dat er maar één God is in de hemel en op aarde. Hij heeft alles geschapen. Wie dat gelooft, zal het eeuwige leven verkrijgen. Ik ben een dienaar van die God en kom u in zijn naam waarschuwen, dat u de boze duivel moet wegdoen en voortaan moet geloven in onze Heer Jezus Christus, en dat u zich moet laten dopen. Dan zult u van alle boosheid en zonden gezuiverd zijn, en God in rechtvaardigheid en heiligheid dienen. Dan zult u de eeuwige vreugde en glorie bezitten. Maar doet u dit niet, dan zult u moeten branden in het eeuwige vuur.’ De koning was ontzettend kwaad, maar had toch ook wel bewondering voor de onverschrokken houding van Willibrord. Omdat hij hem toch het liefste uit de weg ruimde, wierp hij - zoals dat gebruikelijk was wanneer op dat eiland iemand de heilige wetten overtreden had - het lot om te zien wie uit het gezelschap de doodstraf diende te ondergaan. Drie keer herhaalde hij de procedure in de hoop dat het lot Willibrord zou treffen, maar het trof één van de gezellen, die dan ook de marteldood onderging.

Intussen zag hij door toedoen van de Friese vorst Radboud, die hij niet tot het Christendom had weten te bekeren, zijn levenswerk vernietigd worden: kerken en kloostertjes werden geplunderd, priesters gedood. Nu trok hij zich terug in de zuidelijke streken van ons land. Pas toen hier Radboud verslagen was door de Frankische vorst Karel Martel († 714), begon hij in de Friese gebieden aan de wederopbouw van het christendom. Hij was toen al op gevorderde leeftijd.

Legende 11
De situatie in het land der Friezen keerde zich pas ten gunste van het Evangelie toen Karel Martel aan Redbad en de Friezen een beslissende nederlaag toebracht. Nu trok Willibrord met een aantal gezellen het land der Friezen in en verkondigde het Evangelie.

Hier zullen we dus waarschijnlijk de legendes moeten plaatsen die gesitueerd worden in noordelijke plaatsen.

Legende 11.1
Op een keer stootten ze op twaalf arme bedelaars die langs de weg zaten om voorbijgangers om een aalmoes te vragen. Willibrord zag hen vriendelijk aan en gaf één van zijn gezellen een wenk dat hij een goede kruik wijn uit de bagage tevoorschijn moest halen. Toen zij alle twaalf voldoende gedronken hadden, en nog een laatste dronk hadden genoten tot heil en zegen van iedereen en nu werkelijk niet meer konden en zo hun weg vervolgden, toen bleek bij het wegbergen van de kruik, dat zij nog altijd even vol zat als tevoren en wel met de beste wijn die je je denken kon.

Legende 11.2
Een andere keer was de heilige bisschop aangekomen in een plaats die Swestra werd genoemd naar het watertje dat er liep. Om de weg af te snijden ging hij dwars door een rijk begroeid korenveld van een aanzienlijk man. De bewaker van het korenveld werd woedend toen hij zag wat Willibrord deed. Tierend en scheldend vervloekte hij de man Gods. Dat wilden diens gezellen niet op zich laten zitten. Maar de heilige weerhield hen met zachte woorden. Dat had echter geen enkel effect op de woedende wachter. Dus keerde Willibrord op zijn schreden terug en verliet het korenveld langs dezelfde weg als waarlangs hij erin was gegaan. Maar de bewaker bleef hen achtervolgen met zijn gescheld en gekanker. Wel drie dagen lang. Toen viel hij plotseling dood neer. Er zijn er velen die zeggen dit zelf te hebben meegemaakt.

Legende 11.3
Op één van zijn tochten door het Friese land liet hij zijn paarden wat uitrusten en grazen op het land van een rijk man. Maar niet had die rijke man het gezien, of de geest van hoogmoed werd in hem wakker. Hij begon dus hardhandig die paarden de wei uit te jagen. De heilige sprak hem vriendelijk toe: ’Geliefde broeder, doe dat niet. Wij zijn niet gekomen om uw land schade te berokkenen. We hebben alleen maar wat rust nodig. Wij zijn arbeiders in dienst van God. Ook u zult daar profijt van hebben als u ons tenminste wilt helpen. Denk aan wat onze Heer heeft gezegd: "Wie u opneemt neemt mij op, en wie mij opneemt, neemt Hem op die mij gezonden heeft." Loop liever een eindje met ons mee op. En keer dan in vrede naar uw huis terug.’ Maar de rijke man wilde de vriendelijke woorden niet aannemen.

07-11-2011 om 00:00 geschreven door willy  

"God's Mercy is Greater!"

THE TEACHING OF ST. THERESE OF LISIEUX

ON PURGATORY

by Father Dr. Hubert van Dijk, ORC¹

Doctor of the Church for the third millennium

St Therese of Lisieux, who was declared Doctor of the Church by Pope John Paul II on October 19, 1997, felt the calling in the monastery to teach others and wanted to be a teacher (docteur)1 Early on, God revealed the mysteries of His Love to her. She writes about this: "Ah! Had the learned who spent their life in study come to me, undoubtedly they would have been astonished to see a child of fourteen understand perfection's secrets, secrets all their knowledge cannot reveal because to possess them one has to be poor in spirit!" 2

In his apostolic letter Divini Amoris Scientia, published when St Therese was declared Doctor of the Church, the Holy Father says that one should not look for a scientific revelation of God's mysteries. "Thus we can rightly recognize in the Saint of Lisieux the charism of a Doctor of the Church, because of the gift of the Holy Spirit she received for living and expressing her experience faith, and because of her particular understanding of the mystery of Christ... That assimilation was certainly favored by the most singular natural gifts, but it was also evidently something prodigious, due to a charism of wisdom from the Holy Spirit."3

Her writings offer an abundance of ideas concerning practically every field in theology and spirituality, a multitude which even a hundred years after her death bas been far from exhausted. As the popes repeatedly express: Therese of Lisieux is a gift to the Church. Before the year 2000, she was declared Doctor of the Church, becoming the third woman amongst the thirty-three recognized Doctors of the Church. She died young. Not only is she the youngest of all, but also the best known, loved, and read! Already she has given the Church a lot, and in the dawn of a new millennium, she will continue to bless the faithful with her many gifts. Thus, she is also known as "Doctor of the Church of the third millennium."

"One does not need to go to Purgatory"

Little Therese's theology is a theology that springs from life, a theology of experience. She received a fervent Catholic upbringing at home, in her parish community, as well as at the school of the Benedictine nuns in Lisieux, and thus, she was familiar with the teaching of Purgatory. Being lead by-the Holy Spirit, thoughts, notions, and ideas developed which finally became, "The teaching of the Little Flower on Purgatory."4

The common teaching within the Church is that Purgatory can hardly be avoided. While still only a novice, the saint commented about this with one of the sisters, Sr. Maria Philomena, who believed in the near impossibility of going to heaven without passing through purgatory:

You do not have enough trust. You have too much fear before the good God. I can assure you that He is grieved over this. You should not fear Purgatory because of the suffering there, but should instead ask that you not deserve to go there in order to please God, Who so reluctantly imposes this punishment. As soon as you try to please Him in everything and have an unshakable trust He purifies you every moment in His love and He lets no sin remain. And then you can be sure that you will not have to go to Purgatory.5

She even said that we would offend God if we didn't trust enough that we would get to heaven right after dying. When she found out that her novices talked occasionally that they would probably have to expect to be in Purgatory, she corrected them saying: "Oh! How you grieve me! You do a great injury to God in believing you're going to Purgatory. When we love, we can't go there."6 Now, this is a new doctrine, but only for those who don't know God, who are not childlike, who don't trust. It is so correct to see things this way. It is true that God will judge us at one point, but He is always and first our Father Who... suffers when He has to punish His child and sees its suffering. The child should do His will just out of love, and not to avoid punishment. And this really means that God does not want Purgatory! He allows that His children suffer, but only as if He had to look away.7

If St. Therese is correct that one does not need to be in Purgatory because God Himself does not want this and would love to help us, the thought that Purgatory can be avoided is suddenly not so far-fetched anymore. But first there is the problem of the . aforementioned opinion which says that only few will avoid Purgatory. This is confirmed by great saints and mystics like St. John of the Cross who says, "Only a small number of souls achieve perfect love"8 (perfect love is necessary to go straight to heaven). St. Teresa of Avila also had the experience that only few will be able to avoid Purgatory.9 St. John Vianney said, "It is definite that only a few chosen ones do not go to Purgatory and the suffering there that one must. endure, exceeds our imagination."10

One also has to take into consideration that even practicing Christians are convinced that even the good and faithful and those consecrated to God will have to be exposed to purification in Purgatory for a certain amount of time. The reason for this is always the same: "It is not easy to avoid Purgatory. No one is a saint, and I will certainly have to spend some time there myself." They add to this that "God is just" or "we certainly deserve this."

Therefore, it is even more amazing what St. Therese has to say. Once she encouraged her novice, Sr. Marie de la Trinire to have the faith that it was possible even for her to get to heaven right away. She wondered "If I fail even in: the smallest things, " may I still hope to get straight to heaven?" St Therese, who knew well the weaknesses of her novice, replied: "Yes! God is so good. He will know how He can come and get you. But despite this, try to be faithful, so that He does not wait in vain for your love."11

God is Father rather than Judge.

Once St. Therese had a confrontation regarding this topic with Sr. Marie Febronia, who not only was sixty-seven years old but also was sub-prioress. She had heard that St. Therese encouraged the novices to believe that they could go straight to heaven. She did not like this as she considered this kind of confidence presumptuous, and thus she reproached St Therese. St Therese tried lovingly and calmly to explain to Sr. Febronia her point of view but with no success as Sr. Febronia clung to belief. For St. Therese God was more Father than Judge, and she took the liberty of finally responding, "My sister, if you look for the justice of God you will get it. The soul will receive from God exactly what she desires."

The year had not passed when, in January 1892, Sr. M. Febronia together with other sisters fell prey to the flu and died. Three months later Sr. Therese had a dream which she related to her Mother Prioress and which was then documented: "O my Mother, my Sr. M Febronia came to me last night and asked that we should pray for het:. She is in Purgatory, surely because she had trusted too little in the mercy of the good Lord. Through her imploring behavior and her profound looks, it seemed she wanted to say, You were right. I am now delivered up to the full justice of God but it is my fault. If I had listened to you I would not be here now."12

St. Therese's "doctrine" in 7 key words

1. Purgatory became a rule rather than the exception.

An infinite number of souls who suffer in Purgatory and for whom the Church prays daily after consecration did not need to go there. If we think in human terms, God does not wish for us to need Purgatory. God does not put us here on earth, where we are tested and are suffering after the fall, only to let us suffer again--and much worse--in Purgatory. Everyone receives enough graces in order to go straight to God after passing the trials on earth. However, Purgatory is an emergency entry to Heaven for those who have wasted their time. However, what God considered the exception became the rule, and the rule--to go straight to heaven--became the exception.

2. To cope with the "inevitable" is a grave error.

Since God does not really want Purgatory, He does not want it for me either! But then I also have to not want it! Nobody would expose themselves to the danger of Purgatory by living a mediocre and--as is the case so often today--a sinful life. If they only thought of the intense sufferings in Purgatory. In this regard, the mystics unanimously say that the least suffering in Purgatory is much greater than the greatest suffering here on earth! The reason for this is that once in Purgatory, one does not go through the time of God's Mercy but of God's Justice. Here, the Lord's word applies: "1 tell you, you will not get out until you have paid the very last copper' (Lk 12:59). The many who carelessly say, "I will probably spend some time there," are gravely wrong. Nobody just spends some time there, one has to suffer there like one has never suffered nor could have suffered while on earth. One often even suffers a long time there also. If the Poor Souls in Purgatory had known on earth what to expect in eternity, Purgatory would have remained empty.

3. Purgatory is a waste of time.

This is what St. Therese says, "I know that of myself I would not merit even to enter that place of expiation since only holy souls can have entrance there. But I also know that the Fire of Love is more sanctifying than is the tire of Purgatory. I know that Jesus cannot desire useless sufferings for us, and that He would not inspire the longings I feel unless He wanted to grant them."13 It is true that Purgatory is a wonderful grace, for if needed, without the purification in Purgatory we would not go to Heaven, and the work of art which God intended and created us to be would not be completed. But St. Therese is right: at the moment of our death we already have our place in Heaven. Afterwards, there is no growing in grace anymore. Whoever does not go through Purgatory does not miss anything.

4. We need a more positive image of God.

We already know that St. Therese told her novices that they offended God when they thought they would go to Purgatory. That is a very shocking statement: for if this is correct millions of Christians are offending God or at least hurt Him. And yet this is the case. They are focused only on themselves, thinking--not without reason--that they deserve Purgatory. They do not notice God Who is by their side and would love to help them so much. The fact that we fear Purgatory so much also has to do with a rather negative image that we have of God. We, Christians of the 20th Century, were like so many, raised with the image of a strict God, anxious to punish us as often as we deserve it. This thinking goes back to heresies like Jansenism. Quietism, or Calvinism. 14

5. Love banishes fear

The question of whether Heaven will follow right after death is a question of trust. God does not need our merits in order to take us straight to Him but He needs all of our trust. Or the other way around--it is not -our sins that can prevent God from giving us this grace but rather our lack of trust. Therefore, we must draw the conclusion that everything depends solely on trust. There is no trust without perfect love. And vice versa, there is no love without trust.

And this is exactly what the Apostle John writes in his first letter, "In this is love perfected with us, that we may have confidence for the day of judgment, because as He is so are we in this world. There is no fear in love, but perfect love casts out fear. For fear has to do with punishment, and he who fears is not perfected in love" (1 Jn. 4:17-18).

This text enlightens our topic very much. Judgment Day is the day of our death. Whoever achieves perfect love at the moment of their death sees God as so merciful and generous that they cannot believe in punishment in Purgatory. We are dealing with the same kind of grace in the Sacrament of the Anointing of the Sick. St. Thomas Aquinas teaches us that this Sacrament has as its real fruit the wiping out of punishment due to our sins.15 After those who have received the Sacrament of the Anointing of the Sick, others present often notice that the sick enter a period of growing peace and trust, together with a great surrender to the Will of God, and even serenity and desire for Heaven. This also applies to those who up to that point did not believe or even lived in mortal sin. Even these people, as the great theologians of the scholastics say--for example, St. Albert the Great or St. Bonaventure--go straight to Heaven without having to go through Purgatory first. This shows the wonderful grace coming from the Sacrament of the Anointing of the Sick.16

6. The last will be the first.

While many Christians do receive the Sacrament of the Anointing of the Sick, experience tells us that they do not go straight to Heaven. The mystics often relate that many priests and religious suffer a long time and have to wait for their release. However, all of them or almost all of them have received the Sacrament of the Anointing. What is the reason for this? The answer is certainly that they did not receive the Sacrament with the necessary repentance or surrender to the Will of God, or that they did not want to change their flaws and vices a long time before their death.

St. Therese of Lisieux tells us that she heard that sometimes great saints with many merits come before the Judgment of God, but have to go to Purgatory because our justice before God is often unclean. That is why she recommends to give

immediately away all the merits of our good deeds, and that it is better to appear before God empty-handed.17 She recommends to her oldest sister and godmother Marie, to be given Heaven free of charge by God.18

While on the one hand the first ones don't always get to Heaven first, on the other hand there are enough examples that the last ones become the first ones. Therese refers in her writings to the Lord's mercy towards the good thief,19 and wishes that the story from the "desert fathers," about how a great sinner called Paesie died out of love and is being taken straight to heaven, should be added to her autobiography, "Souls will understand immediately, for it is a striking example of what I'm trying to say."20

When our great hour comes, as St. Therese writes to Abbe Roulland, missionary in China, if only we trust, the Blessed Virgin will obtain "the grace of making an act of perfect love" should we have "some trace of human weakness" and so will we reach heaven immediately after death.21

7. St. Therese's teaching, a great message for the third millennium

One can rightfully say that Therese is turning all common opinions on Purgatory upside down.22 She wants to appear before God empty-handed and explains why it can be easier for sinners who have nothing to rely upon, to reach Heaven than the great saints with all their merits.. She emphasizes that trust alone is enough, that merits are no guarantee but often an obstacle for the straight way to Heaven, and that sins do not need to be an obstacle. After a 'messed-up' life, God can still take one straight to Heaven if the dying person only has trust. And how easy it can be to trust if there are no merits but only one's misery! Through trust she shows the shorter way to Heaven to the small and humble. And so many can and will go that way. She writes about this to her sister Marie: "... what pleases Him (God) is that He sees me loving my littleness and my poverty, the blind hope that I have in His mercy... That is my only treasure, dear Godmother, why should this treasure not be yours?..."23

As has been said, she has made sanctity available for everyone through her little way, and this is also true for the straight way to Heaven... This will no longer be an exception. Once those who are smart enough to gather from the treasures of our new Doctor of the Church will walk this way easily, especially those who want to be part of the legion of little souls which St. Therese asked God for at the end of her manuscript B, "I beg You to cast Your Divine Glance upon a great number of little souls. I beg You to choose a legion of little Victims worthy of Your LOVE!"24 Yes, by listening to her wonderful message there will be many, many souls... and with that, Purgatory stops being the unavoidable detour to Heaven!

Conclusion

St. Therese of the Child Jesus gave us a lot to think about. There are yet many new thoughts to be understood in terms of theology. For us, however, the most important, even existentially significant of everything she wrote is the message on Purgatory. The question of what happens to us after death should move us deeply. Let us just remember Sr. Febronia and her suffering in Purgatory; her silent message from the next world should move us. "It seemed," says Therese, "as if she wanted to say: If I had listened to you I would not be here now." This is actually shocking when you think about it. One has to admit that Sr. Febronia entered the next world through the wrong door. And with her, thousands and millions who would have managed to avoid Purgatory. And why did they not achieve this? The simple reason is that nobody showed them the correct way. Considering this, one does understand that Therese is a true gift to the Church. God gave her to us as leader and comforter for the apocalyptic days in which we very obviously live. Her message concerning Purgatory is a true grace of God' s merciful love for the moment of our death. One can apply the urgent exhortation of our LORD: "'He who has ears to hear. let him hear" (Lk. 8:8).

Father Dr. Hubert van Dijk, ORC

Footnotes:

1. I would like to enlighten souls-as did the Prophets and the Doctors.' St Therese of Lisieux. Story of a Soul. ICS. Washington

DC, 1996, Ms B, 2v, pg. 192.

2. St. Therese of Lisieux. Story of a SOUL, ICS, Washington DC, 1996, Ms A, 49r. Jig. 105.

3. Divini Amoris, I.c., Nr. 7.

4. Philippe de la Trinite, La Doctrine de Sainte Therese sur Ie Purgatoire. Editions du Parvis, CH-1648 Hauteville/Suisse 1992,

pg. 16. .

5. Annales de Sainte Therese, Lisieux. Nr. 610, Febr. 1982. Translated from the German.

6. Last Conversations, ICS. Washington DC. 1971, pg 273..

7. La Doctrine, l.c. pg 16. Translated from the German.

8. St. John of the Cross, The Dark Night, IT. ch. XX.

9. Ferdinand Holbőck. Das Fegefeuer, Salzburg 1977, page 94f. Translated from the German.

10. La Doctrine, I.c.page 22f. Translated from the German.

11. Lucien Regnault, La Pensee de Ste. Therese de 1'Enfant Jesus sur Ie Purgatoire in Annales de Sainte Therese, 1986, Suppl. Nr

101, pages 21-29, quote on page 26. Translated from the German.

12. Annales de Sainte Therese, Nr. 610. Feb. 1983, page 5. Translated from the German.

13. Story of a Soul, Ms A, 84v, pg.181.

14. La Pensee, l.c., page 23. Translated from the German.

15. St Thomas Aquinas, Summa Theologica, Suppl. Qu. 30, art. 1. Translated from the German.

16. P. Philipon. Vie Spirituelle, Jan./Feb. 1945, pages 21-23; 16-17. Translated from the German.

17. La Doctrine, l.c. page 13. Translated from the German.

18. St. Therese of Lisieux, Letters St. Therese of Lisieux, ICS, Washington DC, 1913, Vol. II, pg 998, LT 197.

19. Pious Recreations, RP 6, 9v, translated from the German.

20. Last Conversations. pg. 89. CJ, 11.7.6

21. Letters of St. Therese of Lisieux. Vol. II, pg. 1093, LT 226.

22. La Pensee, l.c., pg. 28. Translated from the German.

23. Letters of St. Therese of Lisieux, Vol. II, pg. 999, LT 197.

24. Story of a Soul, pg. 200. Ms B, 5v

03-11-2011 om 14:08 geschreven door willy  

Dierbare broeders en zusters,

Gisteren liet het feest van Allerheiligen ons het hemels eeuwigdurend geluk aanschouwen, vandaag herdenken wij alle overleden gelovigen, die in de Heer gestorven zijn. Hoe groot ons verdriet over een afgestorvene ook mag zijn, toch roept de apostel Paulus ons op “om niet bedroefd te zijn zoals andere mensen die geen hoop hebben. Wij geloven immers dat Jezus is gestorven en weer opgestaan; evenzo zal God hen, die in Jezus ontslapen zijn, levend met Hem meevoeren”.[1]

De vraag is: verlangen de mensen van onze tijd nog naar het eeuwige leven? Of is het aardse bestaan hun enige horizon geworden? De heilige Augustinus merkte reeds eeuwen geleden op, dat wij in werkelijkheid allemaal het gelukzalig leven willen. In ieder mensenhart smeult een hunkering naar geluk, naar altijddurend geluk. Dit geluk, of eeuwig leven, is een onderdompeling in de oceaan van oneindige liefde waarin de tijd, voor en na, niet meer bestaat. Het is een volheid van leven en vreugde: dat is wat wij hopen en wat wij van ons leven met Christus verwachten.

“Ik ben met u en ben nu altijd met u”, zou de Heer ons zeggen, “en Mijn hand ondersteunt u. Waar ge ook moogt vallen, ge zult in Mijn handen vallen en Ik zal er zijn tot aan de poort van de dood.”[2]

Mensen komen, als zij sterven, voor Gods rechterstoel. Zij herinneren zich dan, dat zij niet in alles naar Gods bedoelingen, en hun eigen voornemens, geleefd hebben. Tegelijk zien zij, hoe oneindig liefdevol God is. Zij zeggen als het ware bij zichzelf: “Zo, in deze toestand kan ik niet het eeuwige geluk binnengaan; eerst moet ik mijn tekortkomingen en mijn fouten uitboeten. God geeft hun daartoe de kans. Zij laten zich ‘louteren’, wij noemen deze ‘louteringsplaats’ van oudsher: ‘vagevuur’. En pas daarna, gaan zij binnen in Gods huis, zoals dat door Jezus Christus voor eenieder, die gelooft in Hem, bereid is. Op deze manier wordt zowel aan Gods rechtvaardigheid als aan Zijn barmhartigheid voldaan.

Maar voor ons, die nog op aarde zijn, ligt er ook een kans en een taak in het louteringsproces van de overledenen. Wij kunnen door ons gebed en offer hun zuiveringstijd als het ware ‘verkorten’ voor zover wij na de dood over ‘tijd’ kunnen spreken. Onze overledenen mogen daarop rekenen. Juist op deze dag, nu wij alle gestorvenen gedenken, juist nu willen wij voor hun spoedige intocht in de eeuwige heerlijkheid bidden.

Ons geloof is nooit louter individueel. Onze levens zijn ten diepste met elkaar verbonden, zowel hier op aarde als aan de overkant van het leven. Zo kan ons gebed een andere ziel helpen die zich zuivert na de dood. Ziedaar waarom de Kerk ons vandaag uitnodigt voor onze dierbare overledenen te bidden en halt te houden bij hun graf op het kerkhof. Laten we niet vergeten dat de doden reeds dichter bij God zijn dan wij en dat zij op hun beurt ons kunnen helpen als dank voor ons gebed voor hen.

Bevelen wij dus onze doden, zowel bekenden als onbekenden, aan aan Gods barmhartige liefde, die in Jezus’ dood en verrijzenis haar uiting heeft gekregen en die alle zonden overstijgt, zodat ieder, die gelooft, werkelijk ‘zalig’ kan worden.

Moge Maria, ster van de hoop, ons geloof in het eeuwige leven sterker en échter maken en ons smeekgebed voor onze overleden broeders en zusters ondersteunen, opdat wij eens in dankbaarheid hen mogen weerzien waar geen geween, geen smart meer zal zijn, want al het oude is voorbij.[3] Amen.

Bij een bezoek aan een kerk of (semi) publieke kapel wordt vandaag een volle aflaat verleend voor de overledenen. Men bidt er het Onze Vader en de geloofsbelijdenis.

Bezoeken van een kerkhof. Aan de christengelovige die godvruchtig een kerkhof bezoekt en, eventueel alleen inwendig, voor de overledenen bidt, wordt een volle aflaat, welke alleen toepasbaar is op de zielen in het Vagevuur, vanaf de eerste tot de achtste november.[4]

02-11-2011 om 12:12 geschreven door willy  

Bovenstaande Boodschap van Jezus via Lucie ( schuilnaam), is geput uit het boek “ Le grand message de la Croix.”

De diepe, allesomvattende betekenis van het Kruis wordt door Jezus zelf onderricht.

De Kerk en de wereld zullen alleen door het Kruis kunnen gered worden.

Het Kruis is Liefde, Eucharistie, Offer, Verzoening, Redding van uw ziel.

Satan verleidt de mens met ongeloof, materialisme, genotzucht, egoïsme, leugen, haat en verdeeldheid.

In Fatima heeft Maria de mensheid gewaarschuwd : “ velen gaan naar de hel”. Zij vraagt bekering, rozenkransgebed en toewijding aan haar Onbevlekt Hart.

Help mee en verspreid deze Boodschap bij vrienden, familieleden en overal waar je kan, laten we samen werken en bid opdat vele zielen van de eeuwige ondergang gered worden.

De nood is groot! Zeer groot!

01-11-2011 om 00:00 geschreven door willy