Dit is de maand waarin ik 65 jaar word. Ergens onderweg werd ik oud … ik zie het als ik in de spiegel kijk …  ik weet het als ik naar mijn vijfendertig jarige dochter kijk, als ik me realiseer dat mijn vader 92 geworden zou zijn als hij niet dood was gegaan. 

Ik zie het, maar 'voel' het nog niet. Ik koester mijn meewerkend lijf …doe af en toe iets om het verval te vertragen … rondjes vitamines, sportschool, wandelen en nu al meer dan een maand … ja,ja … niet roken. Elke keer weer merk ik hoe vergevingsgezind ons lichaam is … binnen een maand zijn mijn vingers niet meer herkenbaar als die van een roker … het ochtendkuchje is verdwenen en ik kan ietsje langer ietsje sneller  op de loopband bewegen. Afgelopen week was een week met dierbare momenten … met mijn reisvriendin bekeek ik twee BAVO kathedralen,  we deden een rondvaarttocht, we dwaalden door hofjes en straatjes en genoten van een elkaars gezelschap. Op andere dagen was Saar  met glimoogjes en knuffelarmpjes om mijn nek mijn hartverwarmer. Ik poetste als een dolle … ik werkte tot genoegen. Met elkaar veel momenten die maken dat de ondertoon verschuift van moeluk moeluk naar 'soms denk ik er zelfs niet aan om het moeluk te vinden' … Vooruitgang!