Kleindochter Saar gaat pas volgend jaar naar de basisschool … maar haar moeder bezocht al diverse scholen omdat ze binnenkort een voorkeurslijstje mag inleveren. Alle scholen zeggen complete teams met toegewijde leerkrachten te hebben … iets anders dan ik vanavond in Nieuwsuur zag. Vanwege tekorten stappen meer leerkrachten makkelijker tijdens het schooljaar over … naar een baan dichter bij huis … of een plaats waar er een betere of betaaldbaarder woning wacht. 

Tien jaar geleden dacht ik er over mij om te laten scholen tot leerkracht … Enerzijds wilde de opleiding wel rekening houden met de vele reeds behaalde competenties… maar ik werd, kort door de bocht, wel geacht me zeer leerbaar op te stellen … Ik wilde best beter leren schrijven … maar niet meer  inleveren op verworven gevoel       "Ik ben OK en de moeite waard". Er is vast een soort juf Ank aan mij verloren gegaan. 

Ik denk dat er vele competente ouderen zijn die best een aantal dagdelen op een goede manier ingezet zouden kunnen worden … als men meer 'outside' de box zou gaan denken … Mijn dochter zei: "Ach mam, er komen misschien wel robotonderwijzers en anders we kunnen altijd nog gaan werken aan home-scholing mochten in de toekomst er geen leerkrachten genoeg blijken te zijn". 

Tijdens mijn bezoek aan mijn reisvriendin keken we samen naar de halve finale van het vrouwenvoetbal. Zij omdat haar kleindochter van negen fanatiek voetbalt en natuurlijk alle wedstrijden kijkt. Ik omdat ik er toch was en samen kijken bleek zo gezellig dat ik besloot mijn bezoek te verlengen tot na de finale. Opvallend vond ik hoe sportief er werd gevoetbald … met overduidelijke inzet en zelfs voor mij zichtbaar de bereidheid voor elkaar te werken. Kortom de Leeuwinnen hebben er 2 supporters bij. Met nu een 2e plaats blijft er ruimte voor verbetering.

De 2 daagse cursus over de Kaukasus van de HOVO Tilburg was leerzaam... ik weet veel van veel … maar nog meer van heel veel niet. Dat er in 1915 tussen de 800.000 en 3 miljoen Armeniërs gedood werden …alleen om reden dat ze Armeniër waren was een verhaal waar ik nog niet eens de klepel van wist. De docent was een geboren verteller, de lunches uitstekend verzorgd, op tafel ligt een prachtige reader. Een reis die kant op zou ik zien zitten met de Russisch sprekende docent als gids. Onleesbaar schrift, spijker of rond afhankelijk van het land bij mensen die alleen in dat gebied al 538 verschillende talen hebben …  geen Engels spreken maar wel Russisch is me een te grote uitdaging.