In de aangename tuin van de familie op de hoek hadden we een prettig uurtje. Er was een feministisch memoriespel. Saar herkende Elisabeth als Koningin aan kroon en staf.  Van de andere dames, alleen de voornaam moest het doen, herkende ik Marie Curie, Hilary Clinton, Rosa Parks. Wat zijn er nog een boel verhalen te vertellen. Een nieuw verhaal dat ik Saar vertelde was over tanden krijgen … eerst melktanden … jij hebt ze al … Joy krijgt er 1 … en dan over een poosje duwt een nieuwe tand een oude er uit … en dan krijg je grote mensen tanden. Voor dat ik stap 3 kon maken naar Oma-tanden zei mijn dochter fijntjes: "Ik denk dat dit voor vandaag wel genoeg informatie is mam".

Mijn kin heeft een blauwe plek sik. Slapen is helend, dat doe ik veel.

Het voelt allemaal nog beurs en ongewoon. Mijn hele mond is voor het eerst in jaren zowel onder als boven gevuld met tanden van de tandtechnieker. Ik hoefde daar minder moeite voor te doen dan kleindochter Joy, die inmiddels 1 tandje door heeft en kleindochter Saar, met haar bijna 4 jaar, voorzien van een compleet melkgebit. Voor ik het weet is zij al aan wisselen toe. Mijn dochter zei jaren geleden al: "Mam … ik word een strenge moeder als het gaat om gebitsverzorging". Ook zij moet voor haar eigen gebit bewust moeite doen omdat ik dat onderdeel opvoeding destijds te laconiek heb benaderd. Met het getob met mijn gebit als dreigend voorbeeld doen ze allemaal beter hun best. Voortschrijdend inzicht.

Wat wonen we toch in een prachtig land. In India en Tanzania zag ik vele oudere mensen het jaren moeten doen met nog 1 schamele voortand. Ik oog met de dag mooier. … Nu moet ik er nog  mee leren eten … iets anders dan yoghurt.

Gisteravond zag ik Sigrid Kaag vertellen dát en waarom zij lijststrekker wil worden van D66. Een prachtige, ervaren, nadenkende vrouw. Misschien wel de nieuwe minister president. Het zou mij niet verbazen als haar manier van politiek bedrijven veel mensen aan gaat spreken. Luisteren én leiden. Stippen op een horizon verder weg dan de volgende verkiezingen. Er zijn genoeg bewijzen de afgelopen maanden geleverd dat in het verleden niet altijd de meest verstandige keuzes zijn gemaakt,

Dat marktwerking niet zaligmakend is. Dat kennis snel veroudert. Dat gewoontes  kunnen veranderen. Dat we met elkaar best verstandig kunnen zijn. Dat geld 'gewoon' bijgedrukt kan worden. Dat onder druk alles vloeibaar wordt.

Er zijn nog veel problemen op te lossen. Klimaat, woningnood, onzekere banen, te veel beesten te dichtbij wonend bij te veel mensen, vergrijzing en tekort aan mensen die in de publieke sector willen werken. Een helder, overdacht en verbindend geluid kunnen we in de politiek goed gebruiken. Ik word er optimistisch van.

 

Met de slaapkamer klaar richt ik nu mijn pijlen op het oppimpen van de keuken. Groot voordeel van het niet krijgen van onbekenden over de vloer is dat het work in progress mag zijn. Ik verwijderde keukenkastjes en maakte daarmee ruimtelijk … minder opbergruimte … dus ook hier uitzoeken, hergroeperen en wegdoen van wat overbodig is. En soppen … De buizen ven de centrale verwarming zijn hummig geworden door muizenvoetjes. Muizen die ik al in geen maanden meer gezien heb. Muizen die waarschijnlijk door mijn logeerhondje op andere gedachten zijn gebracht. Door de openstaande deur is het een komen en gaan van hommels, bijen en lieveheersbeestjes.

Gisteren picknickten we, op afstand, in de Kweektuin. Joy rolde van haar buik, op haar zij en kwam voor het eerst zelf tot zit en bleef los zitten. Saar verdeelde haar aandacht tussen alle grote mensen. Ze had het meeste schaterlachpret met mijn lang-mee-oplopende vriendin uit Amsterdam. Feest om naar te kijken. Feest om te zien hoe mijn 86 jarige vriendin genoot van het weerzien met ons allen. Nog altijd een hit voor Saar is kleuren en er daarna verf van maken met aquarelpotloden. Die komen en gaan met mij en blijven daardoor bijzonder.

Gisteren zag ik een aantal reuzeschildpadden verhuizen … terug naar de oceaan … voor een welverdiend pensioen, na een geslaagd fokprogramma dat deze soort voor uitsterven heeft behoed. Een stuk van de reis ging per rugzak. Op de zij liggend en trappelend … ik vermoed een stressvolle ervaring voor zo'n beest. 

Na het hebben geschilderd van 1 muurtje ben ik van klussen weer overgestapt op decorbouwen. In het plafond zaten onverwijderbare schroefjes. Althans voor mij, zonder elektrische schroevendraaier. Die oneffenheden heb ik nu gebruikt om iets aan op te hangen. Daarmee werd het overschilderen van het plafond overbodig. Al het houtwerk is gesopt, de vloer grondig gezogen. Het bed weer terug. Een uit het zicht geraakte sprei is fris gewassen. Ongebruikte plantenbakken blijken, verzwaard met een stapeltje boeken, uitstekende nachtkastjes. Mijn slaapkamertje is nog steeds klein … maar heeft een heel andere look en feel, gebruikmakend van wat ik in de loop van de tijd al verzameld heb. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het zoals het kan.

Op Bol.com zag ik beoordelingen voor Muur Glad om de granolmuren te behandelen. Ik zie er van af … en leef met muren met bobbeltjes. Een daarvan heeft inmiddels voor 3/4 een nieuwe kleur. Vanmorgen plakte ik zorgvuldig een hele rol afplaktape langs randjes. Goede voorbereiding is het halve werk, leerde ik onderweg naar oud worden. Rustig aan en genoeg pauze nemen en morgen is er weer een dag. Daarmee is het een aangenaam, creatief, bijna meditatief klusje. Het gisteren helemaal leegmaken van de slaapkamer kostte meer zweet op de rug. Maar dankzij een liefdevol handje hulp staat mijn bedje nu in de woonkamer en is de rest van de spullen uit het zicht opgeborgen. 

Mijn to-do-lijstje wordt groter in plaats van kleiner. Van mezelf vervelen achter de geraniums is nog geen sprake. Gelukkig maar … ik heb nog een groot verleden om mezelf bezig te houden voor de boeg.