Omdat ik vandaag veel tijd heb en omdat ik ook nog wat tijd moet inhalen schrijf ik vandaag nog een post. Daarstraks had ik het over Londen, een geweldige ervaring en ik heb er zeker iets uit geleerd. 1) Dat Londen en fantastische stad is natuurlijk. 2) Dat beweging en dingen doen veel beter zijn voor mijn rug dan gewoon in de zetel zitten. Thuis krijg ik vaak last als ik in de zetel zit en ik had wel schrik voor Londen, maar dat viel juist heel goed mee.
De dag na Londen was 27 april, 3 maanden na mijn operatie dus. Vanaf die dag mocht ik terug zwemmen en dat had ik zeker willen doen als het zwembad niet gesloten was... Ik ben nog altijd niet geweest. Voor die eerste keer wil ik liever niet alleen gaan, maar met een vriendin ofzo. Ik heb een vriendin waarmee ik altijd ga zwemmen, zij heeft ook scoliose. Ik zei het al 'ongeluk' brengt me bij mijn beste vrienden. Mijn beste vriend en ik zijn pas echt vrienden geworden nadat mijn lief het plotseling had uitgemaakt. Besluit: Probeer in iets slecht altijd een voordeel te vinden. Net zoals het feit dat ik vandaag nog niet mag sporten even een voordeel is. Normaal hebben we sportdag dus ik heb een dagje verlof.
Misschien dat dat alles gewoon puur toeval is, maar ik geloof dat sommige dingen gebeuren voor een reden en als er iets anders zou zijn of iets niet gebeurd zou zijn, zou je leven er totaal anders uit zien. Ik probeer ook geen spijt te hebben van dingen uit het verleden omdat je er tog niets aan kan veranderen en je bent ook nooit zeker of de andere keuze beter geweest was. Ik ben ook misschien een beetje geobsedeerd door het cijfer 27, ik kom het overal toevallig tegen, van mijn operatie en kamernummer weten jullie al, maar ik zit ook met 27 in de klas, school is gedaan op 27 juni, ik heb dit weekend een film gezien die 1u en 27 minuten duurde, ik was 27 dagen samen met mijn lief op 16-04-2014 (16+4+2+1+4=27 -> heb ik is toevallig uitgerekend) en het is echt gewoon mijn favoriete getal.
Bij godsdienst zijn we bezig over lijden en rouw en we moesten hierover een taak maken. Eerst waren er 3 teksten: over een vrouw die haar borst verloor door borstkanker, over een man die euthanasie pleegde nadat hij blind en doof werd en over een man wiens gezicht verminkt was door een aantal gezichtstumoren. We moesten hier even bij stilstaan en zeggen welke gevoelens deze teksten voor ons opriepen. Daarna moesten we ook zeggen hoe we omgingen met de schoonheid van ons lichaam, of we littekens hebben en hoe we hiermee omgaan. Een paar van mijn antwoorden:
Hoe ga jij om met de schoonheid van je lichaam? Wat vind jij belangrijk? In welke mate zorg jij ervoor dat je er goed uitziet? Ik vind het wel belangrijk om er een beetje goed uit te zien en mijn lichaam te verzorgen. Ik vind wel dat je hierin niet mag overdrijven, een beetje make-up mag, maar ik zou mij nooit laten opereren enkel om er beter uit te zien. Ik vind dat je blij moet zijn met het lichaam dat je hebt gekregen en dat moet koesteren. Ik vind natuurlijke schoonheid veel mooier dan iemand die er heel fake uitziet.
Heb jij een litteken op je lichaam? Wat vind jij daarvan? Ik heb verschillende littekens op mijn lichaam. Ik heb er kleine op mijn knie, van te vallen, op mijn voet, van toen ik trots als kindje met mijn nieuwe sandaaltjes mijn voet omsloeg, of op mijn arm, van mij te verbranden aan een plaat vol cupcakes die ik met een vriendin net had gebakken. Ik heb ook een litteken in mijn gezicht, ik weet niet juist van wat, ik werd zo wakker na mijn operatie. En dan heb ik nog mijn grootste en belangrijkste litteken op mijn rug. De kleintjes zijn gewoon grappige souvenirtjes, maar dat op mijn rug is een herinnering aan iets redelijk ingrijpend in mijn leven. Ik had het er in het begin heel moeilijk mee dat ik geopereerd zou moeten, het was iets wat ik 3 jaar lang had proberen voorkomen, het zou veel pijn met zich meebrengen, ik zou veel minder flexibel worden en het zou een gigantisch litteken achterlaten. Ik dacht eerst dat een litteken heel lelijk ging worden en ik dacht al aan manieren om het te proberen verbergen. Nu het er effectief is, stoor ik er mij niet meer aan, ik vind het mooi en ik doe geen moeite om het te verbergen. Soms draag ik T-shirten waarbij het litteken een beetje te zien is en het stoort mij totaal niet dat iemand het ziet, ik heb er ook nog nooit slechte commentaar op gekregen. De dokters zeggen dat het op termijn wel zal weggaan, maar als het zo blijft vind ik dat even goed. Het is een herinnering, een tattoo, van het verleden. Ik vind littekens juist mooi omdat ze een verhaal vertellen. Binnenkort ga ik terug zwemmen en ik zal me in het begin wel zorgen maken over de blikken van mensen, maar ik ga proberen om er niet onzeker door te worden.
Hoe reageer jij wanneer je lichaam tegenpruttelt? Eerst zal ik het er wel moeilijk mee hebben, maar ik probeer zo positief mogelijk te blijven en door te zetten. Ik denk dat je moet weten dat het oké is om slechte momenten te hebben en dat je moet zoeken naar een manier om met je nieuwe lichaam om te gaan. Je moet je proberen zo goed mogelijk aan te passen aan de nieuwe situatie.
Zo, dat was het voor vandaag. En jullie mogen trouwens altijd reageren, een mailtje sturen of vragen stellen.
Het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens iets heb geschreven. Het was wat druk. Ondertussen bijna 2 weken geleden ben ik met mijn school naar Londen geweest en het was geweldig. De dokters hadden mij van tevoren gewaarschuwd dat ik zou moeten oppassen en dat ik nog veel last van mijn rug zou hebben, maar alles is zo goed meegevallen.
Onze reis duurde 3 dagen en de eerste dag was een heel lange dag. Ik moest om 4u15 opstaan en tegen 5u45 vertrokken we met de bus. Ik had 's morgens voor de zekerheid wel een pijnstiller genomen want meestal kan ik niet zo lang in de auto zitten zonder rugpijn maar wonder boven wonder had ik helemaal geen last. Ik heb er die dag nog wel 2 genomen want het was de eerste dag en ik wou het dan absoluut nog niet te moeilijk krijgen. Om 11u plaatselijke tijd kwamen we aan in Londen en maakten we een boottochtje op 'the Thames'.
Zalig om eindelijk in Londen te zijn. Eindelijk omdat ik met mijn beste vriendin 3 jaar geleden een groepswerk moest maken over Londen en daardoor werden we beste vriendinnen. Het ongeluk heeft ons eigenlijk samengebracht. Het was in het 2e middelbaar en we zaten al een paar maanden in dezelfde klas, maar we praatten niet echt met elkaar. Met mijn rug bleef het achteruit gaan en in januari kreeg ik mijn korset en mocht ik geen L.O. meer doen. Mijn beste vriendin viel een paar weken later tijdens die les en ik hielp haar naar de ziekenkamer. Gevolg: haar voet in het verband en 2 weken samen op de bank. Er was een directe klik tussen ons, normaal ben ik heel verlegen en heeft het tijd nodig bij mij om met mensen te praten, maar nu helemaal niet. We praatten en lachten heel de tijd en het was super, de taak over Londen bracht ons dan ook nog dichter bij elkaar en we waren een geweldig team (30/30 -> woehoew). Jammergenoeg zit zij niet meer in mijn klas en zat ik ook niet met haar in de groep in Londen (we waren verdeeld in 2 groepen omdat 100 mensen tegelijk voor alle activiteiten net iets te veel was). Gelukkig zat ik wel nog bij mijn lief en nog een paar vriendinnen, dus ja, moest ik maar wat sociaal zijn.
Die eerste dag hebben we al veel gedaan: the Tower, wandeling langst o.a. de Big Ben en 's avonds de London Eye. Het was al redelijk laat toen we voor ons hotel in Wembley aankwamen en we moesten nog een uur wachten voor we uiteindelijk kamer per kamer naar binnen mochten. En natuurlijk waren er dan maar 2 liften waar max. 5 mensen met koffer in pasten en lagen we met onze school op de 8e, 9e en 10e verdieping... Moest het 3 maanden ervoor zijn en als we nog heel lang hadden moeten wachten, had ik waarschijnlijk de trap tog genomen, maar dat leek me nu geen geweldig plan. Eenmaal op onze kamer was het al bijna middernacht en ben ik meteen gaan slapen, mijn kamergenootje wou nog wat tv zien.
De volgende ochtend kregen we om 6u al een wake-upcall, snel een broek aan en half slapend naar het ontbijt dan maar. We waren de eerste groep en we moesten in 2 shifts eten omdat het hotel niet op zoveel mensen tegelijk voorzien was dus daarom was het zo vroeg. Om 8u begon onze dag pas echt: metro nemen, naar the Globe, wandelingetje, eten in covent garden, National Gallery bezoeken en onze dag zat er al weer bijna op. Geen pijnstillers genomen die dag en geen last. 's avonds nog naar een fantastisch musical gaan kijken en weer even laat als de vorige dag ons bedje in. Gelukkig mochten we de volgende ochtend net iets langer slapen. De laatste dag zijn we nog naar het British museum geweest en kregen we (veel te weinig) tijd om te shoppen. Om 15u moesten we alweer vertrekken naar huis. Het was een geweldig avontuur en ik wil zeker nog eens terug.
Morgen vertrek ik al op schoolreis naar Londen, ik kijk er enorm naar uit en ben er helemaal klaar voor. Ik heb nog een paar leuke en mooie quotes voor jullie:
-per aspera ad astra
-we are not given a good life or a bad life. We are given a life. Its up to us to make it good or bad.
-Ill always find a reason to smile
-with pain comes strength
-la vie est belle
-art never comes from happiness
-without struggle there is no progress
-be a warrior not a worrier
-stop looking for reasons to be unhappy. Focus on the things you do have, and the reasons you should be happy.
-scoliosis was just Gods way of giving you natural swagger
-scoliosis makes me cute and curvy
-life doesnt get easier, you just get stronger
-everybody wants happiness, nobody wants pain but you can't have a rainbow without a little rain
-pain makes you stronger. Tears make you braver. Heartbreaks make you wiser. So thank the past for a better future.
-never be afraid to try, remember: Amateurs built the ark, professionals built the titanic.
-life ends when you stop dreaming. Hope ends when you stop believing. Love ends when you stop caring. So, dream, hope and love.
-love the life you live, live the life you love
-stay strong
-life isnt about waiting for the storm to pass, its about learning to dance in the rain
-Life is not a mp3 where you can play anything that you want, but life is a radio, you have to enjoy what is played
-maybe its not about the happy endings, maybe its about the story
-it always seems impossible until its done
-happiness is a journey, not a destiny
-life is like a roller coaster. it has ups and downs but its your choice to scream or enjoy the ride
-a bird sitting on a tree is never afraid of the branch breaking, because her trust is not on the branch but on its own wings. Always believe in yourself.
Het is weer een tijdje geleden dat ik iets heb geschreven. Mijn operatie is ondertussen al bijna 3 maanden geleden. Ik voel me goed. Eigenlijk voel ik niet zo heel veel verschil met ervoor. Ik heb nog steeds dezelfde rugpijnen, al komen deze de laatste tijd vaker en vaker voor, ongeveer elke dag, en dat is wel lastig. Het is nu paasvakantie en ik amuseer me wel, maar toch begin ik het stilzitten stilaan beu te worden een beetje. Vanaf 3 maanden mag ik terug beginnen zwemmen, eerst op mijn rug en zo voorzichtig opbouwen. Dat is binnen 11 dagen al, ik kijk er wel naar uit. Iets anders waar ik naar uitkijk is mijn schoolreis naar Londen volgende week. Londen lijkt mij een fantastische stad, al ben ik er wel nog nooit geweest. Ergens ben ik natuurlijk wel bang dat de rugpijn mijn vakantie een beetje verpest, maar ik ga gewoon proberen genieten. En genieten zal ik wel doen, de planning is enorm druk en we gaan ook enorm veel zien en enorm veel wandelen, maar iedereen gaat mij zo veel mogelijk helpen en ik zal ook zo veel mogelijk proberen rusten tussendoor. Ik denk dat het een geweldige ervaring gaat worden.
Het is veel te lang geleden dat ik nog eens iets heb geschreven. Ik ben nu al een maand bezig met mijn blog en mijn operatie is ondertussen al 2 maanden geleden en ik voel me super. De rugpijn is er natuurlijk nog en hoewel mijn dokter zei dat deze wel beter wordt, geloof ik er niet helemaal in. Het zou wel geweldig zijn natuurlijk om binnen een jaar helemaal rugpijnloos te zijn, we zien wel.
Vorige week ben ik voor het eerst terug op controle geweest in het ziekenhuis, eigenlijk nog een beetje vroeg maar alles was in orde. Binnen een maand ga ik met school naar Londen voor 3 dagen en ik moest zeker weten of het wel zo'n goed idee is. Ik mag gaan en het gaat wel heel vermoeiend worden, maar toch kijk ik er enorm naar uit. Ik heb toen ook de foto's gezien voor en na van mijn rug en het is een enorm verschil, eerst een kromming van bijna 60 graden tot een van 10-15. Het is geweldig.
Hey allemaal, We zijn weer een weekje verder. Mijn operatie is ondertussen al bijna 7 weken geleden en ik voel me super. Ik ben deze week voor het eerst zonder rolstoel naar school gegaan en het ging super. Ik wandel nu naar school met een trolley en heb totaal geen last van mijn rug. In de klas zit ik weer op gewone stoelen met een kussen. Ik neem ook al een hele tijd geen pijnstillers meer.
Af en toe krijg ik mijn oude rugpijnen soms wel eens terug, maar die ben ik al gewoon. Al mag ik nu nog niet zo veel doen en moet ik goed oppassen, ik heb niet het gevoel dat mijn rug mij tegenhoud om dingen te doen die ik wil. Ik voel me heel goed en ben nog elke dag verbaast over hou vlot mijn revalidatie gaat.
Pas op, niet alles gaat vanzelf, ik heb ook zo mijn moeilijke momenten, maar ik ben positief ingesteld nu. Sinds een paar dagen is ook mijn plakker van de wonde en het ziet er fantastisch uit. Het litteken is een dun, rood streepje geworden en ik vind het heel mooi. Ik zou het zelfs niet erg vinden moet het zo blijven en niet helemaal weggaan. Ik vind littekens niet lelijk, maar zelfs mooi omdat ze een verhaal vertellen.
Volgende week moet ik terug naar het ziekenhuis en ik ben heel benieuwd naar wat de dokter zal zeggen.
Vandaag het laatste deel over mijn revalidatie, vanaf volgende week zal ik proberen te schrijven over wat ik in die week heb meegemaakt. Nu nog over mijn laatste dag in het ziekenhuis:
Zaterdag was een goede dag, mijn haar werd gewassen. Op een wel heel speciale manier: al liggend op mijn bed met een emmer eronder. Ik kreeg die dag veel bezoek, onder andere 3 vriendinnen die met de trein speciaal waren gekomen en ze hadden cake en cadeautjes meegebracht, jeej. De volgende dag mocht ik naar huis mét de ambulance, maar het was wel leuk en er was een vriendelijke ambulancier die de hele tijd met mij praatte. Ik was heel blij om thuis te zijn. Het was bovendien extra feest want mijn papa was jarig.
In de 2 weken dat ik thuis was heb ik niet zo veel gedaan, vooral veel gerust. Toch ben ik ook veel vooruitgegaan, ik moest me vooral fysiek voorbereiden om terug naar school te gaan, ik moest een hele dag kunnen blijven zitten. Ik probeerde in de dag niet meer te slapen, zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen en zo veel mogelijk te bewegen of recht te zitten.
20/02/2014: Mijn eerste schoolweekje zit er bijna op en het was vermoeiend en druk, maar ik was heel blij om terug te zijn. Ik voelde me goed en had amper pijn. Ik werd ook goed en spontaan geholpen door mijn lieve klasgenootjes. Ik heb nu nog een rolstoel omdat naar school wandelen te vermoeiend is en ik nog niet met de fiets mag. De stoelen op school zitten ook heel slecht. Een rolstoel op school is niet zo simpel omdat we altijd van lokaal wisselen en de banken meestal eerst verschoven moeten worden voor ik ertussen kan, maar ik krijg veel hulp. Ik heb ook 3 weken leerstof gemist en dat allemaal inhalen is veel maar ik hoef geen L.O. meer te doen en ik krijg tijdens die uren bijlessen.
Vandaag schrijf ik het vervolg, gisteren was ik geëindigd bij dinsdag.
Dinsdagnacht werd mijn maagsonde eindelijk verwijderd. Woensdag ging moeilijk in de voormiddag, mijn bloeddruk was veel te laag en ik voelde mij heel slap en had het veel te warm. In de namiddag ging het beter en kreeg ik bezoek. Die dag leerde ik ook met hulp van de kinesist recht zitten op de rand van mijn bed en mocht ik even gaan rechtstaan. Eindelijk uit mijn bed, ik was zo blij een trots. Dat was wat ik het liefste wou, ik had geen schrik voor de pijn, ik wou gewoon weer zo snel mogelijk simpele dingen kunnen doen en het deed eigenlijk ook helemaal niet zo veel pijn, het voelde gewoon wat vreemd aan.
Donderdag kreeg ik voor het eerst mijn eigen kleren aan, dat was niet zo simpel omdat ik nog steeds allerlei draadjes had, maar het voelde veel beter. Daarna kwam de chirurg nog even over de vloer om te kijken hoe het met mij ging. Ik had verwacht dat ik moest opstaan ofzo, maar hij wilde enkel weten of ik dat kon. Ja ik kon dat al, en daarom mocht ik van hem de volgende dag of die daarna al naar huis. Dat vond ik echter veel te vroeg, ik voelde mij daar nog veel te zwak voor en ook de andere dokters en verpleegsters vonden dat geen goed idee. Ik mocht die dag ook voor het eerst op een stoel zitten en dat voelde heel vreemd, ik was heel stijf. s avonds kreeg ik enorme buikpijn, mijn blaassonde werd verwijderd en ik mocht voor het eerst zelf (met hulp) naar de WC gaan.
Vrijdag mocht ik voor het eerst eten en tja, ziekenhuiseten is toch niet zo geweldig en ik kreeg nooit wat ik wou. Die ochtend leerde ik met hulp van een ergotherapeut mezelf wassen. Later die dag moest ik naar radiologie voor de eerste fotos van mijn nieuwe rug, ik heb ze nog altijd niet gezien maar ben wel benieuwd. Vlak daarvoor vielen er nog een aantal dokters binnen met het goede nieuws dat ik zondag naar huis mocht, maar dat ik wel nog een ziekenhuisbed zou moeten regelen en liggend vervoer. In de namiddag kwam de ergotherapeut nog eens langs om mij te doen zitten. Mijn kamertje was heel klein en om de stoel binnen te krijgen moest alles aan de kant, mijn kleerkast in de badkamer Maar het is wel gelukt.
Ik heb nog niet geschreven over mijn ziekenhuiservaring dus even flashback naar maandag. Ik heb niet zo goed geslapen die nacht, ik wou het niet gemakkelijk toegeven maar ik denk dat ik toch wat zenuwachtig was. Rond half 7 was papa bij mij en van de verpleegster kreeg ik een prachtig ziekenhuiskleed en een kalmeerpilletje. Om 7 uur werd ik door iemand opgehaald en met bed en al naar de operatiezaal gebracht. Gasthuisberg is een gigantisch ziekenhuis en aan de gangen waar we door gingen leek maar geen einde te komen. Eerst werd ik naar een kamer gebracht en kreeg ik een kapje op mijn hoofd en papa nog een schort. Dan werd ik naar de plaats gebracht waar het allemaal ging gebeuren. Iedereen om me heen was bezig, de kamer stond vol apparatuur, mijn foto's stonden geprojecteerd op de tv-schermen en ik kreeg een infuus in mijn arm. Daarna werd er mij gevraagd of ik op de operatietafel wou gaan liggen en ik kreeg een zuurstofmasker op. Ze spoten een witte vloeistof in mijn arm en vanaf dat moment sliep ik.
Toen ik wakker werd stonden mijn ouders naast mijn bed, ik lag op recovery in een aparte kamer. Blijkbaar was ik al eens wakker geweest maar daar weet ik niets meer van, wat normaal is. Ik lag op mijn rug en keek om me heen, ik lag vol draden, infusen en baksters en had een maag-en blaassonde. Ik was enorm moe en had niet meer de energie om iedereen te smsen dat ik ok was. Op dat moment had ik totaal niet veel pijn, ik had een knopje in mijn handen waarop ik kon drukken voor extra morfine. Ik lag eerst op mijn rug, wat ik totaal niet comfortabel vond dus ik draaide me altijd op mijn zij. Het deed wel pijn om dat te doen want ik had precies enorme spierpijn maar voor de rest viel het wel mee. Rond 8u gingen mijn ouders dan weg en daar lag ik dan alleen.
Elk uur van die nacht werd ik wakker, tussen half 12 en 3u kwam er niemand maar hoorde ik wel heel de tijd lawaai van andere mensen. Die 3,5u heb ik geen enkele keer op mijn pijnpomp gedrukt, ik had geen last. Om 3u kwam de verpleegster en had ik wel even een dipje, het deed nu wel pijn en had nog een lange weg te gaan. Ik voelde mij enorm eenzaam en had nog altijd veel dorst. Vanaf dan kwam ze elk uur kijken hoe het was. Ook waren er regelmatig mensen die kwamen vragen hoeveel pijn ik had op een schaal van 1 tot 10 en ik kon alleen maar zeggen dat ik heel veel dorst had. Ik heb niets mogen drinken van zondagavond tot dinsdag na de middag en kreeg alleen vieze stokjes om mijn tong wat nat te maken. 'S morgens werd ik gewassen en verzorgd. Ik kreeg enorm veel dokters en verpleegsters over de vloer en moest aan een monitor die een fout signaal gaf waardoor er nog meer mensen bij werden geroepen.
Pff, ik had eindelijk mijn prachtig ziekenhuiskleedje aan en was klaar om naar mijn kamer te gaan tot ze kwamen zeggen dat er geen kamer vrij was. Gelukkig mochten mijn ouders een half uurtje later wel bij mij en tegen de middag werd ik naar een driepersoonskamer gebracht. Er lag nog 1 ander meisje aan de andere kant van de kamer die later werd meegenomen voor operatie en die dezelfde dag al naar huis mocht. Die dag kreeg ik voor het eerst bezoek van moeke met een mooi boeketje bloemen. Veel kon ik die dag nog niet doen, van smsen werd ik echt misselijk. Wel kon ik vanaf de eerste dag mezelf draaien in bed en de kinesist leerde me hoe ik dat goed moest doen. Omdat ik het zo goed deed mocht ik al even mijn bed een beetje rechter zetten. 'S avonds kwam mijn broer en papa nog langs en mocht ik naar mijn eigen kamer. Mijn mama is de hele week bij mij gebleven en daar had ik veel aan, 's nachts hielp ze me altijd draaien en opstaan zodat ik niet iedere keer de verpleegster moest roepen.
Wow een week geleden begon ik deze blog en ik heb nog steeds heel veel om te schrijven. Voor ik over mijn hele ziekenhuiservaring begin te vertellen wil ik jullie een stukje laten lezen dat ik een week na mijn operatie schreef.
03/02/2014: Een dag terug van het ziekenhuis en ik voel me goed. Niet meer moe, alleen voel ik me heel lui en nutteloos. Ik heb de hele dag echt niks te doen en ik weet dat ik op school ondertussen heel veel mis. Eigenlijk mis ik het schoolleven wel, misschien vreemd maar ja. Ik kan al veel voor een week na de operatie maar ben fysiek echt nog te zwak. Ik kan rechtstaan, wandelen en zitten maar alles is enorm vermoeiend en hou ik maar even vol. Ik ben blij om thuis te zijn, ik voel me hier veel beter en heb net iets meer energie.
Wat ik vooral van dit alles geleerd heb:
Haalbare doelen stellen elke dag in de eerste weken na de operatie is belangrijk. Van de kinesist en ergotherapeut krijg je al een schema: eerst oefeningen, dan zitten, rechtstaan, lopen, zelf wassen, en dan ben je klaar voor naar huis te gaan. Thuis is er geen controle van specialisten, maar toch moet je doelen blijven stellen. Mijn doel voor de eerste dag was bv. om de trap op te kunnen lopen want dat had ik niet meer in het ziekenhuis kunnen leren, daarna werd dat langer op een stoel zitten, in mijn eigen bed slapen of een stukje buiten gaan wandelen. Blijf positief en probeer elke dag iets nieuws te leren of te doen al is het maar heel klein. Wat ik vooral geleerd heb is dat je moet doorzetten en vooral vooruit willen. Denk niet aan wat je nog niet kan maar denk aan hoe je dat kan bereiken door nu met kleine stapjes te beginnen. Ik had zelf nooit kunnen denken dat ik eerst amper kon bewegen en een week later al terug in mijn kamer stond op de 2e verdieping om even uit te rusten en dan weer naar beneden te gaan. Doorzettingsvermogen is heel belangrijk voor een snel herstel. De eerste keer uit bed is zeker niet makkelijk, maar je moet geen schrik hebben van de pijn. Bij mij overtrof de blijdschap het van de pijn. Mensen die zon operatie ondergaan hebben al een heel parkoer achter de rug met wel wat rugpijn. Ik ben ook al veel rugpijn gewoon en ik denk dat het een voordeel is geweest voor mij. Ik had de pijn veel erger verwacht, maar vond het eigenlijk goed meevallen. Niet dat het helemaal simpel en mooi en pijnloos is, de eerste week is heel vermoeiend en doe je bijna niets anders dan slapen, wat de week wel vooruit doet gaan. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik laat mij niet ontmoedigen. Ik ben bij met wat ik al kan en ik kijk uit naar alles wat ik nog zal doen.
Vandaag laat ik jullie enkele dagboekfragmenten lezen van enkele weken, dagen, uren voor de operatie.
De komende maanden ben ik gewoon blijven verder doen zoals ik bezig was, korsetje part time dragen, informatie opzoeken op internet, blogs lezen, kine en meer dan ooit oefeningen doen. Ik hoopte dat mijn operatie in de zomer kon zijn, dan kon ik nog rustig mijn jaar uitdoen en misschien op kamp gaan. Eind november liet ik in Leuven een MRI-scan nemen, zo in een witte tunnel heel te tijd stil liggen met enorm veel lawaai om me heen en rugpijn door het oncomfortabel liggen was niks voor mij, maar ja het moest. De week erna belde mijn mama naar het ziekenhuis om te horen of alles in orde was en dat was het ook. Surprise! Sinterklaascadeautje: mijn operatie had al een datum die veel vroeger was dan gepland: 27 januari. Het was wel even schrikken zo snel al, maar het was ook wel goed omdat het ver van de examens gepland was en ik het ook snel achter de rug wilde hebben.
15/01/2014: De dag komt steeds dichter en dichter bij, ik heb mijn laatste radiografie, preoperatieve onderzoeken en gesprek met mijn orthopedist gehad. Ik heb nog altijd een blauwe plek op de plaats waar ze bloed trokken, ook was ik weer een centimeter gekrompen ineens (ik dacht dat krimpen alleen iets voor omaatjes was, maar dus blijkbaar niet) en ik had een beetje een stijve nek nadat ze mij probeerden uitrekken (in de middeleeuwen was dat een straf, nu blijkbaar standaard procedure voor een scoliose operatie), maar ja alles voor de goede (?) zaak.
Nog een paar dagen (!) tot de operatie. Ik ben bang en opgewonden tegelijk. Ergens wil ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben en ergens wil ik ook nog zo veel mogelijk dingen doen ervoor. Ik weet dat de revalidatie moeilijk en zwaar zal worden zowel mentaal als fysiek maar ik voel mij er sterk genoeg voor. Ik ben er de afgelopen maanden enorm veel mee bezig geweest. Ik weet er nu al ongelooflijk veel over. Ik heb veel blogs en ervaringen van mensen gelezen en die hielpen mij enorm om er een beeld van te kunnen vormen. Zelf wil ik ook zoiets maken, ik wil er binnen zoveel jaar op terug willen kijken als een keerpunt in mijn leven maar waardoor ik wel sterker ben geworden. Ik weet dat de eerste dagen vooral moeilijk gaan worden, het kan alleen maar beter worden. Het is een positieve gedachte in vergelijking met alle tegenslagen die mijn rug mij de afgelopen jaren bracht. Het is er alleen maar slechter op geworden en ik kijk ernaar uit om eindelijk beter te worden. Ik weet dat het anders gaat zijn na de operatie en dat ik ga moeten opletten vooral de eerste maanden. Mijn rug zal ook nooit meer zo soepel zijn als vroeger, maar dat hoeft ook niet. In theorie zou ik alles nog moeten kunnen doen. Ik ben dan niet zo lenig, maar ik was toch nooit van plan om een ballerina te worden. Ik ben ook benieuwd naar hoe het gaat zijn met de rugpijn, ik heb er bijna dagelijks last van en ben het wel een beetje beu. Ik heb een positieve ingesteldheid nodig om dit te overwinnen. Ik weet ook wel dat dit niet het einde van de wereld is en dat andere mensen nog moeilijkere dingen meemaken. Iedereen zal op een gegeven moment in zijn leven hindernissen tegenkomen en ik ben er van overtuigd dat het je sterker maakt. Ik heb ook geweldige dokters en super lieve mensen om me heen die me ongelooflijk gaan steunen. Ik was heel bang ja en niet zozeer voor de risico's (verlamming, infecties), maar vooral voor hoe het erna zou zijn. Nu ben ik er 100% klaar voor en ik zal er absoluut het beste van maken! Sommige mensen laten een tattoe zetten over een belangrijke gebeurtenis en mijn litteken zal er als een tattoe ook altijd zijn. Ik vond het eerst vreselijk lelijk, maar nu zie ik in dat het ook een symbolische betekenis kan hebben. Het zal ervoor zorgen dat ik mentaal en fysiek sterker wordt. Het litteken zal symbool staan voor de moeilijke tijd waar ik door moet. 27 januari is het zover.
19/01/2014: Over een week moet ik al naar het ziekenhuis en ja ik vind het héél spannend. Ik besef nog altijd niet goed wat er zal gebeuren. Ik heb me er op proberen voorbereiden, maar heb nog altijd het gevoel dat dit niet met mij gaat gebeuren. Het is alsof ik meeleef met iemand die dit gaat meemaken, maar dat ik het zelf niet ben, heel vreemd. Ik denk dat op het moment dat ik in het ziekenhuis ben en de operatie maar een paar uur af is van dat moment dat ik dan pas zal beseffen van wow dit is echt aan het gebeuren.
24/01/2014: Vandaag was mijn laatste pre-operatief onderzoek: een neurologisch onderzoek. Het was best vreemd eigenlijk: zo allemaal mini elektrische schokjes door mijn lichaam en dan mijn handen en voeten zien bewegen zonder ik daar controle over heb. Maar bon, het was gewoon een grappig gevoel, niets pijnlijk en alles was oké. Ook was het vandaag mijn laatste dag school. Ik had maar 3 uurtjes maar wou die toch zeker nog meemaken, afscheid nemen van iedereen. Niet iedereen weet dat ik vanaf maandag weg ben voor 3 weken, maar ik had het niet erg gevonden moesten ze dat wel weten. Ik ga mijn klasje wel missen, niet dat ik met iedereen supergoed overeenkom maar ik heb wel een goede klas. Toen ik daarstraks wegging kwamen er nog een paar mij veel succes wensen en ze gaan goed voor mij bijschrijven. Iedereen is echt superlief tegen mij en dat is leuk om te zien. Gisteren had ik voor het eerst iets op Facebook gezet en er waren veel mensen die me succes wensten. Geen 100 onbekenden maar enkelen waarvan ik het heel lief vind en dat meer betekend dan dat er 100 vage, facebookvrienden iets zouden zeggen. Het is vreemd dat ik die mensen nu 3 weken niet ga zien, normaal zie ik ze bijna elke dag. Het schoolleven gaat ook gewoon door voor hen en het gaat vreemd zijn om opeens na 3 weken terug te komen. Sommige vriendinnen zal ik in die 3 weken wel eens zien, ik heb dan toch genoeg vrije tijd dus ze mogen altijd een op bezoek komen en dat zullen ze wel doen. Vandaag en morgen zal ik nog even genieten van de vrijheid en dan zondag al naar het ziekenhuis, maar ik kijk er zeker niet tegenop ofzo.
26/01/2014: Morgen is het zover, morgen is de operatie. Normaal zou ik zo ongelooflijk zenuwachtig moeten zijn, maar ik ben eerder rustig. Sinds vanmiddag zit ik al in het ziekenhuis, ik heb de verpleegster, anesthesist en kinderarts gezien en er is bloed genomen. Dan ben ik even gaan eten. Mijn ouders en broer zijn net vertrokken en hier zit ik dan, alleen op mijn ziekenhuiskamertje dat best wel veel weg heeft van een jeugdherberg, buiten het multi-beweegbare bed dan. Ik maak me geen zorgen over morgen, ik denk dat alles wel goed komt. Van morgen zal ik toch amper iets onthouden want ik zal de hele tijd slapen en niet eens tijd hebben om de pijn te voelen.
Zo, nu heb ik alles verteld over hoe het was voor de operatie, volgende keer zal het dus gaan over mijn revalidatie.
De tips die ik gisteren gaf, gaan je scoliose niet verbeteren, maar gaan het wel comfortabeler maken voor jou. Tips geven om scoliose te verbeteren doen de dokters al en zij houden geen rekening met wat voor jouw comfortabel is, dat heb ik uit ervaring al ondervonden. De eerste maanden met korset waren heel moeilijk voor mij en daarom heb ik het ook niet genoeg gedragen. Daar is het volgens mij fout gelopen bij mij. Als ik toen geweten had wat ik nu weet en als ik toen iemand had gehad die mij zei dat ik moest doorzetten dan waren ergere dingen waarschijnlijk niet gebeurd. Ik denk ook dat dat de reden is waarom ik deze blog schrijf, deels voor mezelf maar ook deels omdat ik hoop dat als iemand dit leest, al is het maar 1 iemand en die hetzelfde als mij meemaakt, hier kracht gaat uit putten om wél door te zetten de eerste maanden en zo een operatie kan voorkomen.
Sommige stukken van mijn blogs zijn niet op de dag geschreven dat ik ze post, het zijn een soort dagboekfragmenten van een tijd geleden.
27 Juni 2013 werd ik terug verwacht in het ziekenhuis voor een routineonderzoek, althans dat dacht ik. Hoewel alles goed ging, hoopte ik stiekem wel dat ik van mijn korset af zou zijn, ik was het redelijk beu geworden. De radiografie stond open op de computer, maar de dokter was er nog niet. Ik bekeek ze en tja, het zag er niet goed uit, maar dat is het nooit geweest. Toen kwam de dokter binnen en bekeek ze, hij zei niets voor een hele tijd, ik voelde dat er iets niet klopte. Ik had gelijk Het bleek nu opeens 52° geworden, het was alsof een droom uiteen barste. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven en het nog niet tot mij de laten doordringen, ik wou niet emotioneel worden met die dokter erbij, ik moest sterk zijn. Hij zou ons niet meer kunnen helpen, we werden doorverwezen naar een gespecialiseerde orthopedist. Daar zaten we dan weer in de wachtzaal radiologie, te wachten op een CD-rom met fotos om mee te nemen naar het andere ziekenhuis. Ik had de hele tijd amper iets gezegd toen mijn mama vroeg "gaat het?". Ik begon te wenen, ik had me zo voorgenomen dat niet te doen, maar het kon me allemaal niet meer schelen. Ik heb veel geweend die dag en de dagen erna. Het was een zoveelste teleurstelling, en waarom ik? Ik had zo mijn best proberen doen en die 3 jaar van hard werk waren allemaal voor niets geweest, ik ging mijn operatie krijgen. Ik had het er enorm moeilijk mee.
Die zomer was een emotionele rollercoaster. Ik had een geweldig rapport, ik zou enorm van mijn zomer kunnen genieten. Enerzijds deed ik dat wel, mijn vakanties waren zalig. Eerst was er kamp, dat nog veel leuker was als het jaar ervoor. En dan was er 3 weken Frankrijk waar ik ook veel leuke dingen heb gedaan, zoals parapente. Ik heb mijn kamer opnieuw helemaal ingericht en ben gaan zweefvliegen, wat ook een enorme droom van me was. En tja, anderzijds piekende ik ook veel over mijn operatie. Ik wist dat het wel eens de laatste keer kon zijn voor lang dat ik al die dingen deed. Ook op persoonlijk vlak (liefde) kreeg ik een tegenslag die ik absoluut niet had zien aankomen.
Al bij al was het een redelijk goede zomer, maar ik keek stiekem ook wel een beetje uit naar de eerste schooldag. Het is leuk om iedereen terug te zien, maar het was wel anders. Ik had 4 jaar latijn gedaan en dit jaar koos ik voor wetenschappen-wiskunde 8. Het zou moeilijk worden, maar ik vond het een uitdaging. De tweede schooldag was 3 september 2013, mijn verjaardag. De volgende dag mocht ik in de namiddag voor de eerste keer naar dokter Moens in pellenberg (bij Leuven). Hij bevestigde dat ik inderdaad geopereerd moest worden door hem en dan was hij snel weg omdat hij met spoed een operatie moest uitvoeren. Zijn assistente hielp ons verder en gaf uitleg, mijn ouders stelden veel vragen. Ik had er niet zo veel, ik wist bijna alles al van op te zoeken op internet. Waar ik wel van schrok was de lange wachttijd, ik moest nog 6 maanden tot een jaar wachten en in tussentijd moest ik mijn korset weer zo veel mogelijk beginnen dragen. Weer dat korset Ik liet er eerst een nieuwe maken, maar besloot toch het alleen s nachts en op school te dragen. Mijn operatie kwam er, wat ik ook deed, ik had de motivatie niet om het meer te dragen.
Het was wel even wennen op school, weer aangepaste kleren uitkiezen en tijdens het omkleden voor L.O. vragen krijgen. Het ging echter veel makkelijker dan de eerste keer, ik voelde me niet zo onzeker meer, ik had ook veel meer ervaring nu en wist beter wat te doen. Ik ken niemand met scoliose, alleen 1 vriendin waar ik soms mee ga zwemmen maar zij heeft zelfs geen korset moeten dragen. Dat is iets wat ik wel heb gemist in het begin, iemand die hetzelfde heeft meegemaakt waar ik mee kon praten of die me tips kon geven. Ik zou ook graag iemand ontmoeten die ik zelf tips kan geven omdat ik weet dat het enorm helpt. In het begin ben je onzeker over alles en weet je niet goed wat te doen, je zal veel dingen wel zelf moeten ondervinden, maar het is altijd wel handig dit met iemand te delen die weet wat je doormaakt.
Vandaag had ik beloofd om mijn tips te geven dus hier gaan we.
Tips tegen pijn:
-Kine-oefeningen doen
-plat op je rug gaan liggen (knieën opgetrokken)
-kersenpitkussentje
-massage, zelf of beter aan iemand vragen (krijg ik veel te weinig :( )
-kussens
-beweging, stukje wandelen
Tips voor korset:
Kleding:
-broeken koop ik altijd maatje te groot met hoge taille + altijd riem
-leggings zijn handig in het begin maar dan rekken ze uit en dat is niet zo handig
-katoenen topje zonder naad onder korset
-als het korset schuurt aan je oksel -> zakdoek ertussen
-Losse bloesjes en t-shirten (niet te groot)
-pas op voor dure t-shirts, vanachter komen er vaak kleine gaatjes in
-veel golfjes en schattige truitjes
-zwierige rokjes
-kleedjes met t-shirtmouw, los met accent op taille, A-lijn
-pantys vastmaken aan korset met schuifspeltjes zodat die goed blijft zitten
-donker topje onder doorschijnende lichte t-shirts
-sjaaltjes zijn ook altijd leuk
Algemene tips:
-probeer je niet te veel zorgen te maken over wat anderen van je denken de eerste dagen, je hebt het al moeilijk genoeg fysiek
-ooit hoorde ik 2 meisjes roddelen over het feit dat ik een korset droeg waardoor ik zo mooi recht zat. Ze bedoelden het als een compliment, maar ik was eerst er een beetje boos door, ik vond dat er veel meer irritante dingen aan waren dan dat ik blij zou zijn dat ik mooi recht zat. Als ik er dan over nadacht, dacht ik wel van hé ze bedoelden het wel positief en er zijn ook goede dingen aan een korset dragen (niet zoveel misschien maar toch).
-ga zwemmen, het doet echt deugd
-en ooh ja, als je gaat zwemmen, wees niet onzeker! Niemand, maar dan ook niemand gaat je scoliose zien. Of controleer jij elke persoon die voorbij loopt op elke mogelijke aandoening die je maar kent? Misschien dat je wel meer geneigd bent om naar de mooie ruggen van andere mensen te kijken en jaloers te worden, maar niemand is perfect, er zullen misschien wel mensen zijn die over jou denken van hey, wat heeft zij mooie benen, haar of een platte buik of weet ik veel. Ik was vroeger ook onzeker, maar als ik deze zomer met mijn gigantisch litteken op het strand zit, ga ik dat bewust zonder complexen doen.
-mijn motto? Per aspera ad astra - Naar de sterren door moeilijkheden. Ik geloof er in dat het leven gaat met ups en downs en dat je moet geloven dat alles altijd goed komt uiteindelijk. En dat je uit elke slechte gebeurtenis ook iets positief kan halen.
-gun jezelf af en toe een dagje rust, geen korset en allemaal leuke dingen doen! Ik weet dat het tegen dokteradvies in is maar komaan, 1 dagje spijbelen moet tog kunnen he?
-zoek dingen op over scoliose, vooral ervaringen van mensen. Het helpt om te weten dat je niet de enige bent die dit meemaakt + zo kom je ook handige dingen te weten. Ik zat met veel vragen in mijn hoofd waarover ik piekerde en daarop moest ik gewoon een antwoord vinden.
-probeer positief te zijn, maar af en toe een dagje down zijn mag. Laat al je frustratie eruit en dan kan je er weer tegen aan.
-cartoons over scoliose, beetje humor mag wel he
-Zelfs celebs hebben scoliose, zoek maar op (o.a. usain bolt en de dochter van madonna)
-ik knuffel niet zo graag mensen met korset aan omdat ik denk dat mensen het helemaal niet leuk vinden om mij te knuffelen omdat het zo hard is. Hard of niet, het blijft een knuffel en mensen gaan er echt niet tegenop zien om je een knuffel te geven.
-je gedachten neerschrijven zoals ik hier nu doe helpt ook echt wel
Zo, dat waren mijn tips. Ik hoop dat jullie er iets aan hebben en als jullie zelf nog tips hebben, laat het weten in een reactie of stuur mij een mailtje.
Vandaag vertel ik verder over mijn korset ervaring.
Na 6 maanden ging het steeds beter, je begin er echt aan te wennen en zelfs s nachts lukte alles zonder problemen. Ik bleef wel rugpijn hebben. Nog altijd heb ik een soort van 'basispakket' aan rugpijn: lage rugpijn van vermoeidheid bij te veel sport, te lang wandelen of staan en rugpijn tussen mijn schouderbladen bij te lang zitten. De eerste gaat weg als je op je rug gaat liggen. Bij de tweede probeer ik te stretchen of mijn rug te masseren als ik niet kan rondwandelen omdat ik bv. in de auto zit. Liggen is het enige wat bijna nooit pijn doet, alleen als ik op mijn zij lig met korset kan het zijn dat ik steken krijg. Als ik me dan voorzichtig op mijn rug draai is die over. Ik ben die rugpijnen gewoon, als mijn kinesist me vraagt of ik nog last heb gehad en ik heb niets anders gehad dan mijn 'basispakketje', zal ik ook nee antwoorden. Ik verwacht ook niet dat het beter wordt. Ik ben het zo gewoon dat ik die rugpijnen vaak bewust probeer te negeren.
December 2011 ging ik weer naar het ziekenhuis en alles bleek in orde. Er was niets veranderd en dat is positief. De dokter zei ook dat het zo goed ging dat ik waarschijnlijk 6 maanden later met mijn korset mocht stoppen omdat ik ook niet meer zo veel groeide. Jeej, opluchting, ik was ontzettend blij.
In januari boekte ik mijn kamp en keek er vooral naar uit dat ik dit zonder korset kon doen. 1 maart 2012 moest ik terug naar het ziekenhuis omdat ik een nieuwe dokter kreeg, dokter Cuypers. De vorige was naar Australië geëmigreerd. De nieuwe dokter relativeerde meteen wat mijn vorige dokter had gezegd, het was helemaal niet zeker of ik binnen een paar maanden mocht stoppen met mijn korset. Met of zonder korset, ik ging op kamp. Ik maakte een soort deal met mezelf dat als ik het dan mee moest nemen, dat ik het alleen maar s nachts hoefde te dragen. Ik vond dat ik dat verdiend had.
De komende maanden gingen heel goed. Eind juni 2012 moest ik dan terug, alles bleek in orde en ik moest mijn korset alleen nog s nachts dragen. Eindelijk kreeg ik goed nieuws, eindelijk kwam alles goed s nachts had ik er toen totaal geen last meer van dus toen ik een paar dagen later op kamp vertrok nam ik het gewoon mee in mijn koffer. Niemand heeft er iets van gezegd. Er was zelfs een meisje dat zei "ooh jij hebt echt een mooi lichaam, ik ben jaloers". Ik dacht ja je moest is weten, maar het was wel een bewijs dat niemand zag dat ik scoliose heb, zelfs niet in bikini. In het begin waren de dagen zonder korset wel vreemd. Je hebt een veel vrijer gevoel, maar het is ook wel even vermoeiend omdat je rug geen extra steun meer krijgt, daarom is het ook belangrijk dat je kinesitherapie blijft doen.
Na de zomer ging ik terug en alles bleek nog steeds goed te gaan. Ik was niet meer gegroeid en het feit dat ik mijn korset minder droeg, had niets veranderd, mijn rug was nog steeds stabiel en ik moest pas binnen 9 maanden weer terug.
Morgen zal ik iets schrijven over mijn tips tegen rugpijn en met korset.
Ik had belooft om vandaag over mijn korset te schrijven dus hier gaan we.
Ik wist niet wat ik mij bij een korset moest voorstellen. In mijn hoofd leek het allemaal zo erg niet. Ik dacht aan zon stoffen ding dat ze zoveel jaar geleden droegen om slanker te lijken. Ik maakte mij er geen zorgen over, wat misschien wel een naïeve gedachte was als ik er nu zo over nadenk. Ik wist niet beter. Ik had nooit iemand uit deze tijd geweten die een korset droeg en opeens moest ik een korset gaan kopen in een orthopedisch centrum. Kwam ik daar binnen tussen de protheses, steunverbanden, rolstoelen en trapliften. Ik werd meegenomen naar een aparte kamer, mijn maten werden genomen en ik kreeg een infobrochure mee. Op de voorpagina stond en vreemd wit ding, later bleek dat ding eigenlijk mijn korset te zijn. Het was een groot plastiek monster met een mouche langst de binnenkant. De eerste keer dat ik moest passen was een vreselijk en emotioneel moment, maar dan vooral negatieve emoties. Mijn hele lijf deed pijn, het was alsof ik geen lucht kreeg en samengedrukt werd. Het was zo ongemakkelijk, pijnlijk en lelijk dat ik echt kon wenen want dit gevoel zou ik de komende maanden constant hebben. Ik kon amper op een stoel zitten, amper bewegen en als ik ging liggen kreeg mijn buik een beetje ademruimte, maar ik geraakte amper weer recht. Ik wist dat het niet gemakkelijk ging worden, maar dat was jammergenoeg de harde realiteit.
Het waren bijna kerstexamens en ik besloot om na de vakantie serieus te beginnen met het 23u/24 te dragen. Het was mijn goede voornemen voor 2011. De eerste dagen waren een hel. De nachten waren gewoon niet doenbaar, ik lag uren wakker en vond maar geen comfortabele houding. De dagen waren fysiek en mentaal ook al vermoeiend. Fysiek deed het heel veel pijn en ik telde echt de minuten af om naar huis te kunnen. Als ik thuis kwam deed ik het meteen uit, 23u per dag kon ik absoluut nog niet aan. Ik was enorm onzeker, ik voelde me dik en lelijk en maakte me constant zorgen dat iemand mijn korset zou opmerken wat ik echt niet wou. Ik dacht er heel de tijd aan. Ik wou proberen te voorkomen dat mensen het opmerkten door tegen me aan te lopen. Ik mocht ook niet vallen. Ik droeg grote, loszittende kleren omdat ik dacht dat dat de enige manier was om het te verbergen. Het had een omgekeerd effect want ik zag er eerder dik uit. Ik moest voorzichtig door mijn knieën gaan en niet voorover buigen als ik me wou bukken, anders deed het pijn en zag je het korset uitsteken. De tweede dag hadden we L.O. op school en ik had enorm veel schrik voor de reacties. Bijna niemand wist van mijn korset en deze keer gingen ze het allemaal zien, ik moest me omkleden dus ik zou het niet met mijn kleren kunnen verbergen. Op zich viel het wel mee, er was één meisje dat er iets van vroeg. Ik heb uitgelegd wat het was en ze was er heel vriendelijk over.
Drie dagen heb ik het zo volgehouden en toen moest ik naar mijn kinesist. Ik was volledig uitgeput, van de dagen, maar ook omdat ik niet sliep s nachts. Ze zei dat ik aan de rest van mijn gezondheid moest denken en het s nachts niet meer moest dragen, ik had rust nodig.
De eerste 6 maanden zijn het moeilijkste, je weet ook niet hoeveel er nog gaan komen. Ik dacht eerst aan een jaar, maar al snel bleek dat ik zeker aan minstens 2 jaar moest denken. Juni 2011 mocht ik weer naar het ziekenhuis voor fotos, het was een donderdag en ik had net rapport gekregen. De maanden ervoor had ik mij dan wel niet aan de afspraak gehouden om het s nachts te dragen, ik had wel mijn best gedaan om het te dragen. Maar helaas.. Mijn scoliose was van 42° opnieuw gestegen naar een 47°. Ik wist dat je vanaf 45° geopereerd kon worden en de dokter vertelde mij dat het kantje boordje was. Ik zou mij de komende maanden aan de afspraak moeten houden of het zou een operatie worden.
Een korset dragen in het begin is absoluut niet makkelijk, maar met de juiste ingesteldheid en een paar tips lukt het je wel. Morgen vertel ik hier verder over. Groetjes,
Vandaag begin ik echt mijn verhaal en ik begin bij het begin:
Ik heb scoliose.
Yep, en ik weet het al 3,5jaar. Als je het zelf niet hebt, niemand kent die het heeft of geen woord Grieks kan, is het waarschijnlijk moeilijk om te weten wat het woord betekend. Skolios is Grieks voor krom, maar dan weet je nog niet veel meer.
Zelf kende ik het alleen van in de les biologie in het eerste middelbaar. In ons boek stond er "scoliose is een zijwaartse vergroeiing van de wervelkolom". Een paar weken later was het medisch onderzoek op school: "U heeft scoliose" en ik werd doorverwezen naar mijn huisdokter. Het meisje na mij kreeg net hetzelfde te horen dus ik maakte mij nog geen zorgen. Toch bleef dat ene zinnetje uit ons boek door mijn hoofd spoken "scoliose is een zijwaartse vergroeiing van de wervelkolom". Wat moest ik mij daar bij voorstellen?
Ik liet een radiografie nemen en ging met de gigantisch envelop naar mijn huisarts. Hij haalde de fotos eruit en bekeek ze. Het eerste wat ik toen dacht was "Is dat mijn rug? Huh? Hoe kan dat nu?". Als je de wervelkolom van achteren bekijkt zou die normaal een rechte lijn moeten vormen, bij een scoliosepatiënt heeft deze de vorm van een S of een C. De mate waarin je rug schuin groeit wordt aangegeven met een hoek. Gezonde mensen hebben een hoek van ongeveer 0°-5°, wat totaal ongevaarlijk is. Ik had opeens een scoliose van 32°. Hoe had ik daar nooit iets van kunnen merken? Dan maar naar de kinesist. Ik kreeg er meteen een hele reeks oefeningen die ik elke dag zou moeten doen. Ik probeerde ze wel te doen want het was al bijna vakantie, maar nooit elke dag, dat was niet haalbaar.
Ik was toen redelijk zorgeloos, ik stond niet stil bij wat er mogelijk kon gebeuren. In september liet ik een nieuwe foto nemen en het was nog erger geworden: 42°. De eerste in een hele reeks teleurstellingen Het probleem werd te groot en ik werd doorgestuurd naar een orthopedist, dokter De Ridder van het Sint-Augustinus ziekenhuis. Hij vertelde me dat ik een korset zou moeten dragen, 23u/24u en het alleen mocht uitdoen om te sporten of om een douche te nemen.
Volgende keer vertel ik jullie verder over hoe het was met mijn korset in het begin.
