De tips die ik gisteren gaf, gaan je scoliose niet verbeteren, maar gaan het wel comfortabeler maken voor jou. Tips geven om scoliose te verbeteren doen de dokters al en zij houden geen rekening met wat voor jouw comfortabel is, dat heb ik uit ervaring al ondervonden. De eerste maanden met korset waren heel moeilijk voor mij en daarom heb ik het ook niet genoeg gedragen. Daar is het volgens mij fout gelopen bij mij. Als ik toen geweten had wat ik nu weet en als ik toen iemand had gehad die mij zei dat ik moest doorzetten dan waren ergere dingen waarschijnlijk niet gebeurd. Ik denk ook dat dat de reden is waarom ik deze blog schrijf, deels voor mezelf maar ook deels omdat ik hoop dat als iemand dit leest, al is het maar 1 iemand en die hetzelfde als mij meemaakt, hier kracht gaat uit putten om wél door te zetten de eerste maanden en zo een operatie kan voorkomen.

Sommige stukken van mijn blogs zijn niet op de dag geschreven dat ik ze post, het zijn een soort dagboekfragmenten van een tijd geleden.

27 Juni 2013 werd ik terug verwacht in het ziekenhuis voor een routineonderzoek, althans dat dacht ik. Hoewel alles goed ging, hoopte ik stiekem wel dat ik van mijn korset af zou zijn, ik was het redelijk beu geworden. De radiografie stond open op de computer, maar de dokter was er nog niet. Ik bekeek ze en tja, het zag er niet goed uit, maar dat is het nooit geweest. Toen kwam de dokter binnen en bekeek ze, hij zei niets voor een hele tijd, ik voelde dat er iets niet klopte. Ik had gelijk… Het bleek nu opeens 52° geworden, het was alsof een droom uiteen barste. Ik probeerde zo rustig mogelijk te blijven en het nog niet tot mij de laten doordringen, ik wou niet emotioneel worden met die dokter erbij, ik moest sterk zijn. Hij zou ons niet meer kunnen helpen, we werden doorverwezen naar een gespecialiseerde orthopedist. Daar zaten we dan weer in de wachtzaal radiologie, te wachten op een CD-rom met foto’s om mee te nemen naar het andere ziekenhuis. Ik had de hele tijd amper iets gezegd toen mijn mama vroeg "gaat het?". Ik begon te wenen, ik had me zo voorgenomen dat niet te doen, maar het kon me allemaal niet meer schelen. Ik heb veel geweend die dag en de dagen erna. Het was een zoveelste teleurstelling, en waarom ik? Ik had zo mijn best proberen doen en die 3 jaar van hard werk waren allemaal voor niets geweest, ik ging mijn operatie krijgen. Ik had het er enorm moeilijk mee.

Die zomer was een emotionele rollercoaster. Ik had een geweldig rapport, ik zou enorm van mijn zomer kunnen genieten. Enerzijds deed ik dat wel, mijn vakanties waren zalig. Eerst was er kamp, dat nog veel leuker was als het jaar ervoor. En dan was er 3 weken Frankrijk waar ik ook veel leuke dingen heb gedaan, zoals parapente. Ik heb mijn kamer opnieuw helemaal ingericht en ben gaan zweefvliegen, wat ook een enorme droom van me was. En tja, anderzijds piekende ik ook veel over mijn operatie. Ik wist dat het wel eens de laatste keer kon zijn voor lang dat ik al die dingen deed. Ook op persoonlijk vlak (liefde) kreeg ik een tegenslag die ik absoluut niet had zien aankomen.

Al bij al was het een redelijk goede zomer, maar ik keek stiekem ook wel een beetje uit naar de eerste schooldag. Het is leuk om iedereen terug te zien, maar het was wel anders. Ik had 4 jaar latijn gedaan en dit jaar koos ik voor wetenschappen-wiskunde 8. Het zou moeilijk worden, maar ik vond het een uitdaging. De tweede schooldag was 3 september 2013, mijn verjaardag. De volgende dag mocht ik in de namiddag voor de eerste keer naar dokter Moens in pellenberg (bij Leuven). Hij bevestigde dat ik inderdaad geopereerd moest worden door hem en dan was hij snel weg omdat hij met spoed een operatie moest uitvoeren. Zijn assistente hielp ons verder en gaf uitleg, mijn ouders stelden veel vragen. Ik had er niet zo veel, ik wist bijna alles al van op te zoeken op internet. Waar ik wel van schrok was de lange wachttijd, ik moest nog 6 maanden tot een jaar wachten en in tussentijd moest ik mijn korset weer zo veel mogelijk beginnen dragen. Weer dat korset… Ik liet er eerst een nieuwe maken, maar besloot toch het alleen ’s nachts en op school te dragen. Mijn operatie kwam er, wat ik ook deed, ik had de motivatie niet om het meer te dragen.

Het was wel even wennen op school, weer aangepaste kleren uitkiezen en tijdens het omkleden voor L.O. vragen krijgen. Het ging echter veel makkelijker dan de eerste keer, ik voelde me niet zo onzeker meer, ik had ook veel meer ervaring nu en wist beter wat te doen. Ik ken niemand met scoliose, alleen 1 vriendin waar ik soms mee ga zwemmen maar zij heeft zelfs geen korset moeten dragen. Dat is iets wat ik wel heb gemist in het begin, iemand die hetzelfde heeft meegemaakt waar ik mee kon praten of die me tips kon geven. Ik zou ook graag iemand ontmoeten die ik zelf tips kan geven omdat ik weet dat het enorm helpt. In het begin ben je onzeker over alles en weet je niet goed wat te doen, je zal veel dingen wel zelf moeten ondervinden, maar het is altijd wel handig dit met iemand te delen die weet wat je doormaakt.