Omdat ik vandaag veel tijd heb en omdat ik ook nog wat tijd moet inhalen schrijf ik vandaag nog een post. Daarstraks had ik het over Londen, een geweldige ervaring en ik heb er zeker iets uit geleerd. 1) Dat Londen en fantastische stad is natuurlijk. 2) Dat beweging en dingen doen veel beter zijn voor mijn rug dan gewoon in de zetel zitten. Thuis krijg ik vaak last als ik in de zetel zit en ik had wel schrik voor Londen, maar dat viel juist heel goed mee.
De dag na Londen was 27 april, 3 maanden na mijn operatie dus. Vanaf die dag mocht ik terug zwemmen en dat had ik zeker willen doen als het zwembad niet gesloten was... Ik ben nog altijd niet geweest. Voor die eerste keer wil ik liever niet alleen gaan, maar met een vriendin ofzo. Ik heb een vriendin waarmee ik altijd ga zwemmen, zij heeft ook scoliose. Ik zei het al 'ongeluk' brengt me bij mijn beste vrienden. Mijn beste vriend en ik zijn pas echt vrienden geworden nadat mijn lief het plotseling had uitgemaakt. Besluit: Probeer in iets slecht altijd een voordeel te vinden. Net zoals het feit dat ik vandaag nog niet mag sporten even een voordeel is. Normaal hebben we sportdag dus ik heb een dagje verlof.
Misschien dat dat alles gewoon puur toeval is, maar ik geloof dat sommige dingen gebeuren voor een reden en als er iets anders zou zijn of iets niet gebeurd zou zijn, zou je leven er totaal anders uit zien. Ik probeer ook geen spijt te hebben van dingen uit het verleden omdat je er tog niets aan kan veranderen en je bent ook nooit zeker of de andere keuze beter geweest was. Ik ben ook misschien een beetje geobsedeerd door het cijfer 27, ik kom het overal toevallig tegen, van mijn operatie en kamernummer weten jullie al, maar ik zit ook met 27 in de klas, school is gedaan op 27 juni, ik heb dit weekend een film gezien die 1u en 27 minuten duurde, ik was 27 dagen samen met mijn lief op 16-04-2014 (16+4+2+1+4=27 -> heb ik is toevallig uitgerekend) en het is echt gewoon mijn favoriete getal.
Bij godsdienst zijn we bezig over lijden en rouw en we moesten hierover een taak maken. Eerst waren er 3 teksten: over een vrouw die haar borst verloor door borstkanker, over een man die euthanasie pleegde nadat hij blind en doof werd en over een man wiens gezicht verminkt was door een aantal gezichtstumoren. We moesten hier even bij stilstaan en zeggen welke gevoelens deze teksten voor ons opriepen. Daarna moesten we ook zeggen hoe we omgingen met de schoonheid van ons lichaam, of we littekens hebben en hoe we hiermee omgaan. Een paar van mijn antwoorden:
Hoe ga jij om met de schoonheid van je lichaam? Wat vind jij belangrijk? In welke mate zorg jij ervoor dat je er goed uitziet? Ik vind het wel belangrijk om er een beetje goed uit te zien en mijn lichaam te verzorgen. Ik vind wel dat je hierin niet mag overdrijven, een beetje make-up mag, maar ik zou mij nooit laten opereren enkel om er beter uit te zien. Ik vind dat je blij moet zijn met het lichaam dat je hebt gekregen en dat moet koesteren. Ik vind natuurlijke schoonheid veel mooier dan iemand die er heel fake uitziet.
Heb jij een litteken op je lichaam? Wat vind jij daarvan? Ik heb verschillende littekens op mijn lichaam. Ik heb er kleine op mijn knie, van te vallen, op mijn voet, van toen ik trots als kindje met mijn nieuwe sandaaltjes mijn voet omsloeg, of op mijn arm, van mij te verbranden aan een plaat vol cupcakes die ik met een vriendin net had gebakken. Ik heb ook een litteken in mijn gezicht, ik weet niet juist van wat, ik werd zo wakker na mijn operatie. En dan heb ik nog mijn grootste en belangrijkste litteken op mijn rug. De kleintjes zijn gewoon grappige souvenirtjes, maar dat op mijn rug is een herinnering aan iets redelijk ingrijpend in mijn leven. Ik had het er in het begin heel moeilijk mee dat ik geopereerd zou moeten, het was iets wat ik 3 jaar lang had proberen voorkomen, het zou veel pijn met zich meebrengen, ik zou veel minder flexibel worden en het zou een gigantisch litteken achterlaten. Ik dacht eerst dat een litteken heel lelijk ging worden en ik dacht al aan manieren om het te proberen verbergen. Nu het er effectief is, stoor ik er mij niet meer aan, ik vind het mooi en ik doe geen moeite om het te verbergen. Soms draag ik T-shirten waarbij het litteken een beetje te zien is en het stoort mij totaal niet dat iemand het ziet, ik heb er ook nog nooit slechte commentaar op gekregen. De dokters zeggen dat het op termijn wel zal weggaan, maar als het zo blijft vind ik dat even goed. Het is een herinnering, een tattoo, van het verleden. Ik vind littekens juist mooi omdat ze een verhaal vertellen. Binnenkort ga ik terug zwemmen en ik zal me in het begin wel zorgen maken over de blikken van mensen, maar ik ga proberen om er niet onzeker door te worden.
Hoe reageer jij wanneer je lichaam tegenpruttelt? Eerst zal ik het er wel moeilijk mee hebben, maar ik probeer zo positief mogelijk te blijven en door te zetten. Ik denk dat je moet weten dat het oké is om slechte momenten te hebben en dat je moet zoeken naar een manier om met je nieuwe lichaam om te gaan. Je moet je proberen zo goed mogelijk aan te passen aan de nieuwe situatie.
Zo, dat was het voor vandaag. En jullie mogen trouwens altijd reageren, een mailtje sturen of vragen stellen.
Het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens iets heb geschreven. Het was wat druk. Ondertussen bijna 2 weken geleden ben ik met mijn school naar Londen geweest en het was geweldig. De dokters hadden mij van tevoren gewaarschuwd dat ik zou moeten oppassen en dat ik nog veel last van mijn rug zou hebben, maar alles is zo goed meegevallen.
Onze reis duurde 3 dagen en de eerste dag was een heel lange dag. Ik moest om 4u15 opstaan en tegen 5u45 vertrokken we met de bus. Ik had 's morgens voor de zekerheid wel een pijnstiller genomen want meestal kan ik niet zo lang in de auto zitten zonder rugpijn maar wonder boven wonder had ik helemaal geen last. Ik heb er die dag nog wel 2 genomen want het was de eerste dag en ik wou het dan absoluut nog niet te moeilijk krijgen. Om 11u plaatselijke tijd kwamen we aan in Londen en maakten we een boottochtje op 'the Thames'.
Zalig om eindelijk in Londen te zijn. Eindelijk omdat ik met mijn beste vriendin 3 jaar geleden een groepswerk moest maken over Londen en daardoor werden we beste vriendinnen. Het ongeluk heeft ons eigenlijk samengebracht. Het was in het 2e middelbaar en we zaten al een paar maanden in dezelfde klas, maar we praatten niet echt met elkaar. Met mijn rug bleef het achteruit gaan en in januari kreeg ik mijn korset en mocht ik geen L.O. meer doen. Mijn beste vriendin viel een paar weken later tijdens die les en ik hielp haar naar de ziekenkamer. Gevolg: haar voet in het verband en 2 weken samen op de bank. Er was een directe klik tussen ons, normaal ben ik heel verlegen en heeft het tijd nodig bij mij om met mensen te praten, maar nu helemaal niet. We praatten en lachten heel de tijd en het was super, de taak over Londen bracht ons dan ook nog dichter bij elkaar en we waren een geweldig team (30/30 -> woehoew). Jammergenoeg zit zij niet meer in mijn klas en zat ik ook niet met haar in de groep in Londen (we waren verdeeld in 2 groepen omdat 100 mensen tegelijk voor alle activiteiten net iets te veel was). Gelukkig zat ik wel nog bij mijn lief en nog een paar vriendinnen, dus ja, moest ik maar wat sociaal zijn.
Die eerste dag hebben we al veel gedaan: the Tower, wandeling langst o.a. de Big Ben en 's avonds de London Eye. Het was al redelijk laat toen we voor ons hotel in Wembley aankwamen en we moesten nog een uur wachten voor we uiteindelijk kamer per kamer naar binnen mochten. En natuurlijk waren er dan maar 2 liften waar max. 5 mensen met koffer in pasten en lagen we met onze school op de 8e, 9e en 10e verdieping... Moest het 3 maanden ervoor zijn en als we nog heel lang hadden moeten wachten, had ik waarschijnlijk de trap tog genomen, maar dat leek me nu geen geweldig plan. Eenmaal op onze kamer was het al bijna middernacht en ben ik meteen gaan slapen, mijn kamergenootje wou nog wat tv zien.
De volgende ochtend kregen we om 6u al een wake-upcall, snel een broek aan en half slapend naar het ontbijt dan maar. We waren de eerste groep en we moesten in 2 shifts eten omdat het hotel niet op zoveel mensen tegelijk voorzien was dus daarom was het zo vroeg. Om 8u begon onze dag pas echt: metro nemen, naar the Globe, wandelingetje, eten in covent garden, National Gallery bezoeken en onze dag zat er al weer bijna op. Geen pijnstillers genomen die dag en geen last. 's avonds nog naar een fantastisch musical gaan kijken en weer even laat als de vorige dag ons bedje in. Gelukkig mochten we de volgende ochtend net iets langer slapen. De laatste dag zijn we nog naar het British museum geweest en kregen we (veel te weinig) tijd om te shoppen. Om 15u moesten we alweer vertrekken naar huis. Het was een geweldig avontuur en ik wil zeker nog eens terug.
